In de verhaal komt mijn nickname in voor Lizz. Het is eigenlijk een tegen beeld van mijzelf. Maar dat betekend niet dat ik het zelf ben! Please enjoy 
Oh en reacties zijn altijd welkom! En graag wat tips zodat ik mijn schrijven kan verbeteren.
“James je bent ongelofelijk! En jij denkt dat ik zo’n smoesje geloof!? Het is uit!” mijn een jongeman pakte mijn hand vast en trok me weer naar zich toe. “Lizz! Ik lieg niet! Please geloof me!” ik rukte mezelf los. We stonden op een brug die boven een drukke weg hing. “Blijf uit mijn buurt!” schreeuwde ik en voordat ik het door had viel ik van de brug af. Alles om me heen werd wit. De volgende wat ik zag toen ik wakker werd een plafon. Niet van een ziekenhuis maar gewoon van een huis. *Waar ben ik?* Vroeg ik mezelf af. “Ze is wakker! Ze is wakker! Nene is alles goed met je!?” schreeuwde een jongeman. *Nene? Wie is dat?* ik probeerde voorzichtig te gaan zitten. Alles was wazig en probeerde alles me door te laten dringen. *Wat is er gebeurd...?* vroeg ik mezelf weer af. “Grootmoeder kijk Nene is genezen!” schreeuwde de jongeman weer. De slome voetstappen van een oudere dame kwamen dichterbij. Ik keek op en zag een de oude dame om het hoekje komen. “Nene mijn kind.” Zei ze vermoeid van het lopen. Ik probeerde te praten maar mijn stem vertikte het om geluid te maken. “Nene mijn kind ik ben zo blij dat alles goed met je is.” Zei ze. Ik begreep niks van wat ze zeiden. Ze praten allemaal in een vreemde taal. “Nene herinner je mij nog?” vroeg de jongeman. Ik schudde van nee. “Ik ben het Aidan.” Ik knikte alleen om ze te laten geloven dat ik hun snapte. Maar nam ondertussen Aidan helemaal in me op. Hij was redelijk gespierd maar niet ongelofelijk sterk. Hij was lang ik gokte hem rond de 1.90, hij had ook enorme elven oren met lokken haar die ervoor hingen zodat je alleen de punten van zijn oren zag. Zijn haar was groen en had gele katten ogen. Hij had een leren shirt aan met een leren broek eronder. “Wacht Aidan mijn kleinzoon! Dat is Nene niet!” aan Aidan zag je duidelijk dat hij schrok. “Maar grootmoeder dat is onmogelijk! Zij is Nene! Ze heeft zelfs onze geboorteteken!” de grootmoeder knikte maar zei vervolgens: “Maar mijn kleinzoon ik bedoelde dat is Nene geestelijk niet. Dat is Nene van de toekomst.” Zei ze kalm. Aidan kon zijn oren niet geloven. Hij keek me raar aan. Ik stond op en wou gaan staan maar bij benen hadden geen kracht om me te dragen. Ik viel om en wat hard op de grond terecht. “N-Nene!” Aidan hielp me overeind en liet mij een schouder bij hem lenen. “Maar grootmoeder als zij van de toekomst is dan begrijpt ze onze taal ook niet.” De grootmoeder knikte weer. “Ze zal zo een tijdje moeten doorbrengen maar ik zal wel wat maken zodat ze onze taal wel kan begrijpen en spreken.” Ik hun niet volgend aan. *Waar hebben jullie het godverdomme over!?* dacht ik boos. Ik keek opzij en zag een spiegel aan mijn rechterkant. Ik had een witte jurkje aan met spaghetti bandjes. Het jurkje zelf kwam tot mijn knieën. Ik deed wat haar van me opzij en zag dat ik ook elven oren had. Ik liet Aidan los en liep heel lomp naar de spiegel toe. Ik raakte licht in paniek. *Oh god! Wat is dit nou weer!? Mijn oren!* Mijn hele uiterlijk was anders. Ik was zelf erg bleek. Ik had zwart haar helemaal in laagjes geknipt. Donker opgemaakt met lolita kleren erbij aan en een snake-bite onder mijn lip. Maar nu... grijs haar die tot mijn billen komt. Twee oorbellen in mijn elven oor aan de rechterkant. Bloed rode ogen die vonkelde in de licht van de kaars. *Oh god waar ben ik nu beland...?* ik voelde wat tranen over mijn wangen lopen. *W-waarom huil ik?*. *Dankje, dankje dat me weer levend hebt gemaakt.* hoorde ik een stem zeggen in mijn gedachten. *Ik ben de echte Nene. Jij bent overleden in jou wereld en hebt mijn lichaam overgenomen. Jij ben mijn toekomstige ik over duizenden jaren.* in mijn ogen zag ik haar vriendelijkheid. Ik veegde de tranen weg en glimlachte naar mezelf.
WORDT VERVOLGT!
