'Alsjeblieft, ga niet weg.' smeekte Summer en trok aan Adam's arm. Hij rukte zich los en liep de voordeurtrap af. Zomerlucht en warmte drong tot in haar zondagse jurk. Adam hees zijn tas over zijn andere schouder en liep stug door zijn roestige truck.
'Adam, ik begrijp het niet. Wacht even!' jammerde Summer huilend en ging voor hem staan. Hij was groot en gespierd, hij torende boven haar uit. Ze stond op haar tenen en zoende Adam's droge lippen. Hij streelde haar gebruinde bovenarmen. Met een zachte duw schoof hij haar opzij. Ze haakte haar armen om zijn gespierde arm en bleef staan, het regende achter haar ogen.
'Summer, ik moet gaan. Ik houd het niet meer uit hier.' fluisterde hij hopeloos en trok zijn gouden ring uit. Hij glinsterde in de zon. Summer keek toe hoe hij de ring in haar kleine hand legde en haar andere hand erop legde, als een kistje. Adam liep naar de truck en trok het portier open, de auto rammelde en stof dook op. Ze rukte aan zijn hand en sloot haar armen om zijn hand. Ze zoende hem wanhopig en vluchtig ruw.
'Nee,' zei hij en trok haar weg, 'Ik voel het niet meer.'. Haar hart brak met volle kracht.
'Laten we het nog even proberen.' piepte ze en uit alle macht wilde ze hem vastpakken, maar hij hield haar op armlengte.
'Dat heb ik al vanaf onze trouwdag gedaan. Ik zie je als mijn eigen zusje, Summer.' fluisterde hij en stapte in de truck. Hij startte hem en reed de oprijlaan uit. Ze rende achter hem aan, roepend. Uiteindelijk stopte hij en draaide het stoffige raam open.
'Adam, ga nou mee met mij naar huis. Alsjeblieft. Jenna wacht op je.' riep ze en liep naar hem toe. Ze legde haar donkere handen op zijn warme onderarm. Hij pakte haar wang en streelde haar intens. Hij boog naar haar toe en sloot zijn ogen, maar hij kuste haar niet.
'Baby, blijf nou...' fluisterde ze en ook zij sloot haar ogen, maar de tranen hielden niet op. Adam trok haar nog wat dichter bij zich toe en kuste haar lippen. Ze waren net puzzelstukjes, die precies pasten. Maar voor hem miste ze iets, een klein stukje. Hij moest dus een nieuw stukje zoeken, desnoods met een hele puzzel erbij. En dat hun oude puzzel het laatste stukje kwijt was, daar had hij moeite mee.
'Waarom kan ik je niet gelukkig maken?' vroeg Summer zacht.
'Ik maak mezelf ongelukkig als ik bij je blijf. En ik maak jou ook verdrietig, als ik blijf terwijl ik niet verliefd ben.' zei hij schor.
'Adam, ik houd zoveel van je. Ik kan niet zonder je leven, je mag niet weggaan!' snikte ze.
'Ik heb geen keus, Honeybee.' zei hij en liet haar los. Met luid gegrom reed hij de straat uit. Zijn lieve vrouw achterlatend, die met heel haar ziel van hem hield, in een zee van depressie en tranen. Zijn lieve honeybee had haar vleugels verloren.
