Cross-over OV!

[JodieJJ]

Hoi mensen,

Omdat de Rp's in opkomst zijn dankzij Ruka!
Kreeg ik ook een idee...

Een RP met je eigen favoriete karakter!

Het is de bedoeling dat je je favoriete karakter die je ooit verzonnen hebt gebruikt in deze RP. Dit mogen fantasie zijn, gewone mensen uhmm alles zolang het maar jouw favoriete karakter is!

Er is namelijk wat gebeurd... In OV is een zwart gat verschenen * Gniffel * die een aantal karakters heeft meegezogen en in een vreemde lege demensie heeft geplaatst.
Deze demensie wordt opgevuld door belangrijke plaatsen uit jouw karakters gedachten.

Bijv. van Jouw karakter is diegene zijn thuisplaats de belangrijkste plaats voor hem. Dan is zijn thuisplaats in deze demensie te vinden.
E bij een andere karakter is dat het bos bijv. dan is dit bos ook in deze demensie te vinden.

Hoe wordt dit gespeeld?

Je mag alleen de rol van je eigen karakter beschrijven. Wanneer je dus tegen een ander karakter praat of een actie tegen een ander karakter neemt dan mag je niet de reactie van dat karakter beschrijven. Je moet wachten tot deze schrijven een reactie plaatst.

Je mag altijd plaatsen! er is geen volgorde, zorg er wel voor dat je niemand buiten sluit en zorgd dat alle karakters veel rol krijgen!

ZOrg altijd dat je in de verhaallijn blijft, en ga geen dingen posten die niet in de opvolging van het verhaal kloppen!

Nog vragen?

Oke wat moet je opgeven>

Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Uiterlijk:
Karakter:
Extras: ( voor als je wat extra over je karakter te vertellen heb, speciale kracht of iets heel belangrijks.
Verhaal van je karakter:
Plaats:

Deelnemers dit moment:
- JodieJJ met karakter: Milan
- Saskjezwaard met karakter: Elfynn
- Ruka met karakter: Cain
- Sleeples ( Time out ) met karakter: Aïsha Leonarda Bell
- xIMISSYOU met karakter: Roxanne Jones

[JodieJJ]

Mijn eigen karakter!

Naam: Milan!=D
Leeftijd: 17, Ja dit is Milan in zijn tiener jaren die kennen jullie nog niet... ( het verhaal is nog niet zover.. maar het leek mij niet leuk om een kind als karakter in te brengen xD )
Geslacht: Man
Uiterlijk: Zwart warrig haar, erg bleke huid. Gespierd gebouwd, veel litekens over zijn huid. Zijn ogen zijn rood. Hij heeft een albino- afwijking, waardoor hij een bleke huid heeft en rode ogen. Zijn ogen kunnen niet tegen zonlicht dus draagt hij altijd een zonnebril.
Karakter: Stil, uitdrukkingsloos gezicht. Hij is behoorlijk verward en kan stemmingswisselingen hebben. Voor de rest agressief karakter, en ergens ook best onzeker.

Extra's: Nope komen jullie vanzelf wel achter ( ps ik zal hierin geen dingen van het verhaal verklappen. dus zal de achtergrond niet helemaal kloppen met hoe hij in mijn verhaal van Milan is.. wel tot hoever ik hem nu geschreven heb!.
Verhaal: Mijn boek, zijn verhaal.

[Saskjezwaard]

Jaaaaah!!!!! I'm in


Naam: Elfynn
Leeftijd: daar ben ik nog niet over uit xD
Geslacht : Man
uiterlijk: Blond haar met een gouden gloed, licht grijzigblauwe ogen, puntige oren, lang, sterk
Karakter: vindt zichzelf een stuk beter dan de rest, is hondstrouw aan zijn koning, is snel boos te krijgen, maar valt aan in beheerstheid (is dat een woord?), trots, onbehouwen
Extra's: is een elf en een van de beste zwaardvechters vh Elfenrijk. Hij is redelijk in magie
Verhaal van Elfynn: Sprookje (ugh, moet nog steeds een nieuwe naam verzinnen)

Over je vraag met de ik-vorm, is wel lastig. Als iedereen in de ik-vorm schrijft kan dat met het lezen verwarrend worden. Ik denk dat de 3e persoon een stuk makkelijker is.

[JodieJJ]

Oke dan wordt het derde persoon

[sleeples]

Ik doe ook mee

Naam: Aïsha Leonarda bell
Leeftijd: 18
Geslacht: Vrouw
Karakter: Ze is heel erg fel en kan soms heel erg mopperen, maar zal ten alle tijden eerlijk zijn tegen iedereen. Ze heeft het hart op de tong liggen en zegt alles wat er in haar opkomt. Ze heeft moeite nieuwe situaties te accepteren. Ze is heel erg nuchter en houd niet zoals veel andere meiden van al dat fantasy gedoe. Ze is wel altijd heel erg nieuwsgierig
Uiterlijk: Ze heeft lichtblauwe ogen met bruine en groene spikkeltjes erin. Lang blond golvend haar dat tot halverwege haar rug komt en waar bruine plukjes inzitten. Meestal heeft ze haar haar opgestoken of in een staart en heel af en toe eens los. Ze is 1.75M. Ze heeft een klein wipneusje waar ze vroeger veel om gepest is.
Kledingstijl: Ze heeft altijd een jeans aan met een T-shirt met een leuke print. Ze heeft verschillende schoenen van gympen tot stiletto. Haar t-shirt zijn meestal, zwart rood of paars.
verleden: Haar vader is omgekomen in een auto ongeluk toen zij 16 was. Dit heeft ze nooit helemaal kunnen verwerken en is daardoor heel erg in zichzelf gekeerd. Ze heeft sindsdien alleen nog maar ruzie met haar moeder. Ze is net met haar moeder naar een nieuwe stad verhuisd naar een oud huis om een nieuwe start te kunnen maken.
Extra: Ze heeft snelle reflexen en kan goed met een boog en een dolk overweg.

Mijn 2de hoofdpersoon uit mijn verhaal (waar jullie dus nog kennis mee gaan maken )

[JodieJJ]

Super leuk oh ik was wat vergeten op te noemen kunnen jullie ook een omschrijven of een plaatje van jullie opgegeven plaats neerzetten. Die jullie dus in de demensie toevoegen

Mijn plaats: Corpus Christie ( een plaats in Amerika ) Allen is hij nu gebombardeerd e zijn alle gebouwen vernietigd. Er zijn corpsen en veel bloed in de stad te vinden.

En het lijkt me een goed idee als we allemaal op neutrale grond beginnen.. een woestijn ofzo

[Saskjezwaard]

Eldelmton: de stad waar Elfynn in woont(heeft in mijn verhaal nog geen naam)
Het is een stad waar elfen aan de macht zijn en de mensen lager zijn. De elfen zijn de adel en de mensen de gewone burgers. Veel elegante gebouwen, hoge torentjes, en veel ramen. In het midden staat het paleis van de koning.

Oja, komen er andere karakters uit je eigen verhaal ook terug? Dus bijv bij jou Budhev?

[JodieJJ]

Hmm.. dat is een goede saskia.. nog niet echt over na gedacht.. wat vinden jullie =/ bevolken we het gebied met mensen uit onze eigen verhalen?

Of gewoon vreemde?

( heeft iemand inception gezien.. want ik heb bij het demensie opbouwen een beetje het idee van wat ze in inception laten zien )

[sleeples]

Argonia: Een verloren stad van de dwergen. Om het gebergte ligt een betoverd bos waar de hemel altijd pikzwart is. Het enigste ligt is afkomstig van vuurvliegjes en lantaarns end.

Hmm voor mij maakt het niet zo heel erg veel uit met de personages. (ik heb dan ook nog maar 3 personages in mn verhaal waarvan er 1 nog een bijrol is ook )

nee inception heb ik nog nooit gezien

[Saskjezwaard]

Dan moet wel iedereen elkaars verhalen hebben gelezen, anders kom ik opeens met een karakter die jullie helemaal niet kennen. Het lijkt me wel handig, dan hoeven we niet nog meer karakters te verzinnen. Aan de andere kant, dan moet ik bv Budhev laten praten en ik weet niet of het mij lukt hem zo neer te zetten als jij dat wilt. Hmm, dilemma....

Ik leg de beslissing bij jou

O en nee ik heb inception ook nooit gezien

[JodieJJ]

Laten we zeggen dat je geen andere belangrijke personages uit je verhaal hierin laat voorkomen.. maar bijv. Saskia haar stad wel gevuld is met elven en mensen en jouw stad gevuld met dwergen

[Ruka]

Naam: Cain
Leeftijd: 20
Geslacht: M
Uiterlijk: http://fc03.deviantart.net/fs40/i/2009/ ... mupied.jpg
Karakter: Bot, houd van flirten, eerlijk, fel,
Extras: hij kan mensen hypnotiseren met zijn ene oog. Als de oogpetch af is is dat oog helemaal zwart.
Verhaal van je karakter: Hij was vroeger een dier. Maar als dier had hij iemand vermoord en een heks liet hem daarvoor straffen. Dus veranderde ze hem in een mens. Maar niet zomaar hij had dus hoorns en hij heeft nog een staart. Maar die weet hij altijd goed te verbergen in zijn broeken.
(http://fc04.deviantart.net/fs71/i/2010/ ... ysticA.jpg)
Dat was hij.
Hij heeft in een land geleefd waar alleen maar dieren waren.


Mystic hills: Een land wat eigenlijk bestaat uit dieren. Maar hele vreemde dieren.
http://th01.deviantart.net/fs71/PRE/i/2 ... 2th7bh.jpg
http://fc07.deviantart.net/fs70/i/2010/ ... ysticA.jpg

En natuurlijk leeuwen zoals hijzelf was en nog een hoop andere vreemde dieren.

[JodieJJ]

Zal ik beginen? mensen mogen zich altijd nog toevoegen

[JodieJJ]

Handen klauwden langzaam in het losse brandende zand. Zijn lichaam lag er gebroken en uitgeput bij. Het groene legerkostuum drukte zwaar tegen de huid aan in de volle zon. Rode ogen opende zich voorzichtig achter de zwarte zonnebril. Hij was Milan, een jonge soldaat die geen idee had waar hij was. Vaag kon hij zich de omtrekken van een woud herinneren, maar dit was geen woud. Nee, verre van dat, dit was een woestijn. Met een kreun rolde de jongen om, zodat zijn gezicht niet meer in de schrapende korrels werd gedrukt. Hij moest zijn ogen dichthouden tegen de bloedhete zon die boven hem schijnde. Zelfs met zonnebril was het niet genoeg om de straling tegen te houden. Met trage nog steeds wat ongeoriënteerde bewegingen begon hij door zijn zakken te voelen opzoek naar zij veldvles. Hij kon het holster van zijn simpele handwapen voelen. Mooi hij was niet geheel ongedekt. Eindelijk wist zijn veldfles te vinden. Voorzichtig kwam hij overeind en liet het water in drupjes in zijn uitgedroogde mond vallen. Langzaam kwam hij overeind. Zijn ogen liet hij de omgeving afzoeken. Een schim verscheen in de verte. Hij kon amper uitmaken wat het was. Maar het was iets anders dan zand en dat was genoeg voor hem. Wou hij overleven dan moest hij wat anders zien te vinden dan dit zand.. Met trage passenn begon hij op de schim af te lopen. Zijn hand bleef in de buurt van zijn holster.
Hij zou zich niet laten verrassen.

OOC: Jullie mogen bepalen wie of wat de schim is =)

[Saskjezwaard]

Ooc: is het de bedoeling dat we allemaal in hetzelfde stukje woestijn komen? Dan klopt mijn stukje. Anders sla me maar


Bic:

De droge lucht verbrandden Elfynns longen bijna. Zweet droop over zijn voorhoofd. Hij concentreerde zich even en het ongemak van de warmte was voorbij. Hij keek om zich heen en zag alleen maar zand. Geel, gloeiend heet zand. Zijn bruine laarzen begonnen onaangenaam te ruiken. Zuchtend tekende hij daar ook een magische rune op. Zo, hij was klaar om te gaan. Maar waarnaartoe eigenlijk?
Net was hij nog in zijn huis geweest. Hij was net wakker geworden en had het vrolijke ochtendzonnetje op zijn gezicht voelen schijnen. Toen was er overal zwart, pijn en een eindeloos gevoel van vallen. Dat was al snel voorbij geweest, maar nu was hij in een woestijn waar de hete zon genadeloos op zijn hoofd brandde. Gelukkig had hij magie, anders had hij het nooit overleefd.
Rustig begon hij een plan te maken. Zijn zwaardmeester, Cahal, had hem een paar wijze lessen geleerd. Eén daarvan was dat je nooit in paniek moest raken, aangezien je dan niet helder meer kon denken. Dan had je vijand al gewonnen. Hij besloot te gaan lopen om te kijken of hij iets zag.
Zijn voeten schopten hopen zand naar voren terwijl hij zich een weg door de woestijn baadde. Zijn beste vriend, Conlan, was een betere magiebeoefenaar dan hij en zou zich waarschijnlijk over het zand kunnen verplaatsen zonder ook maar één korreltje te bewegen. Zelf had Elfynn daar niet genoeg magie voor, hij kende de magie ook niet om dat te doen. Hij had nooit verwacht dat hij in een woestijn terecht zou komen, die bestonden in zijn wereld niet. Daarom wist hij zeker dat hij in een andere wereld terechtgekomen.
Al snel begonnen de spieren in zijn benen te brandden. Hij had een uitstekende conditie, maar was niet gewend om in dit zware zand te zwoegen. Hij was gewend om over een vlakke en harde bodem te lopen. Zelfs in het bos zou geen moeite zijn, maar zand zo ver als zijn oog kon zien? Daar kon hij niks mee.
Hij bleef zijn ogen gericht houden op de meter zand voor hem. Het was niet slim om in de zon te kijken. Hij had pas laat door dat er een jongen voor hem in het zand stond. Hij stond met zijn rug naar hem toe en leek ingespannen naar iets in de verte te turen. Elfynn volgde zijn blik en zag een soort wazige schim. De jongen begon erop af te lopen.
"Hé, jongen!" riep hij naar de jongen.

[JodieJJ]

OOC: Nee, helemaal goed ! ik plaats even een korte reactie op jouw roep, tot de rest hun karakters ook de woestijn hebben laten invallen :p xD . Oh ps. ik heb Elfynn een zwaard om zijn middel gegeven :S wee tniet of dat klopt... anders vervang ik het wel

Bic:

"Hé jongen," met een korte spin om zijn hielen keerde Milan zich om. Zijn geweer was getrokken en gericht naar degene die hem aansprak. Hij kwam oog in oog met een enorme gestalte in vergelijking met hem. Zeker net zolang als Haruni was. Milan liet bijna verschrikt van de verscheining van de man. Goud haar, puntige oren, vreemde kleren. ZIjn ogen gingen naar het zwaard wat aan de jongen zijn middel hing, misschien iemand van een Afrikaanse stam?
Langzaam liet Milan het geweer iets zakken. "Van welke stam ben je afkomstig?" kwam er in een monotoon stemgeluid uit.

[Ruka]

Cain tilde zijn hoofd op vanuit het zand en sloeg gelijk zijn hand voor een van zijn ogen.
Hij voelde met zijn andere hand om zich heen, op zoek naar iets. Snel haalde hij de hand voor zijn oog weg en een geheel zwart oog was zichtbaar. Ook al leek het alsof hij niks met het oog kon. Het oog was zeer gevoelig en kon uitermate goed zien. Maar als hij zijn oog patch te lang af had dan begon alles pijn te doen. Zo ook nu, met deze felle zon leek het net alsof er een zaklamp in zijn oog werd geschenen.
Hij vond niks dus pakte hij een van zijn kama's en sneed een stuk van zijn zwarte gewaad af en bond het voor zijn oog.
Zijn gele oog keek nu rond en toen hij een paar meter verderop zijn oog patch zag liggen kroop hij er langzaam op af en deed hem snel om. Zijn oog deed nog steeds pijn en het leek net alsof iemand er met pinnetjes in aan het prikken was. Toen hij iemand "Hé jongen" hoorde roepen draaide hij om. Maar toen zag hij dat diegene het niet tegen hem had maar tegen iemand anders. Hij stond op en legde zijn handen op zijn riem. Als het moest kon hij heel vlug zijn kama's pakken.
"Heeeee!" riep hij toen toch maar blij en liep naar de twee toe.

(sorry, ik wist niet zo goed hoe ik moest beginnen o_0)

[JodieJJ]

Prima begin toch

[Saskjezwaard]

Ooc : Ja, je mag Elfynn een zwaard geven, hij is een zwaardvechter en zonder zwaard lijkt me dat best moeilijk ehm, sleeples is eh? Schiet op, ik wil schrijven! xD

[JodieJJ]

Sleeples, heeft momenteel even time out ze springt weer bij als ze tijd heeft . duss je mag verder

[sleeples]

OoC:

Zoals JodieJJ al schreef neem ik even een time-out met in ieder geval deze rp.
Ik spring hier weer in als ik weer tijd en/of zin heb.
Moet nu eerst even men leven op de rails krijgen.
Ik hoop volgende week weer te kunnen posten.
Ik zal nog wel proberen te reageren bij de andere (als dara ooit iemand weer wat gaat posten) en proberen verder te schrijven aan mijn verhaal.
Succes

[xIMISSYOU]

Ik ga hier ook aan meedoen lijkt leuk ^^ Mijn karakter komt uit 'Ik haat je' ^^

Naam: Roxanne Jones
Leeftijd: 17
geslacht: meisje
Uiterlijk: zwart krullend haar, een iets blekere huid, blauwgroene ogen, slank van gestalte.
Karakter: Roxanne is een vrij onzeker persoon, maar komt tegenover iedereen heel zelfzeker over. Ze is een sterk persoon, met een grote mond en laat zich niet graag doen. Maar als het erop aan komt en ze heeft een probleem zal ze blij zijn met hulp, ook al heeft ze het daar soms moeilijk mee om het toe te geven. Ze heeft een rustige, romantische ziel die van wat avontuur houd.
Extra’s: Ze is rijk opgevoed, maar lijkt totaal niet zo.

[JodieJJ]

Hee super leuk kun je nog een omgeving opschrijven..? je mag meteen een stukje plaatsen als je wilt

[xIMISSYOU]

De omgeving word het eiland Mallorca, waar ze in het verhaal samen met Yannick en haar broer naartoe gaat (later in het verhaal) en dat meteen haar lievelingsreis is. Het veranderd heel wat aan haar houding.

Blauwe ogen openden zich langzaam en keken knipperend om zich heen. De zon scheen zo fel dat het bijna onmogelijk leek om haar ogen open te houden. Haar handen streelden door korrelig, droog zand en zochten naar iets wat op stenen mocht lijken maar het jonge meisje had al snel door dat er daar niet van zou komen. Langzaam duwde ze zichzelf overeind en gooide haar krullen op haar rug. Het was heet, dat voelde ze wel. Ze was bezig geweest met iets uit te zoeken voor naar een vergadering van haar vader te gaan toen ze ineens in een zwart gat was gevallen. Ze was eindeloos naar beneden gevallen, tot er geen einde aan leek te komen maar uiteindelijk had ze uiteindelijk wel aarde onder zich gevoeld, nouja, zand dan. Verward stond ze op en keek ze om zich heen. Een woestijn streek zich over oneindige vlaktes uit en er leek geen einde aan te komen. Met moeite begon ze te stappen en liep in Noordelijke richting. Dit was Roxanne Jones, een meisje dat gewend was om bediend te worden maar het nog nooit naar haar hoofd had laten stijgen. Maar nu, heel even, toen ze hier alleen en eenzaam leek rond te dwalen in een niemandsland, verlangde ze naar haar rijke leventje thuis. Een jongensstem die van heel ver weg kwam liet haar dat gevoel onmiddellijk vergeten. Ze was toch niet alleen!
‘Hé jongen,’ werd er in de verte geroepen. Haar stappen versnelden zich automatisch door de hoop aan ander leven, aan gezelschap.

[Saskjezwaard]

Ooc: Elfynn is een man geen jongen dus


Elfynn schrok van de reactie van de jongen toen hij hem aansprak. De jongen draaide zich om met een vreemd uitziende wapen in zijn hand. Het zwarte uiteinde was op hem gericht. Zijn hand ging naar zijn zwaard, maar net op dat moment liet de jongen zijn wapen zakken.
"Van welke stam ben je afkomstig?" de jongens stem klonk vreemd monotoon. Elfynn bekeek hem wat beter. De jongen had zwart haar, een bril met zwarte glazen voor zijn ogen en hij was mager en pezig. Hij was een mens.
"Heee!" hoorde Elfynn achter zich. Hij draaide zich om en zag een man met horens op zijn hoofd naar hen toe komen lopen. Wat was dat voor vreemd figuur? Elfynn stak even zijn hand op en richtte zich weer tot de jongen die die vreemde vraag had gesteld.
"Luister jongen, ik weet niet wat jij denkt, maar bij mij doen we niet aan barbaarse dingen zoals stammen. Ik ben heer Elfynn Storm en ben een elf. Jij bent zeker een mens?" in zijn stem klonk wat minachting door. Toen richtte hij zijn aandacht nieuwsgierig op het wapen in de jongen zijn hand. Hij was een zwaardvechter, hij had altijd interesse in vreemde wapens. "Wat is dat voor wapen. En waarom heb je een zwartgemaakte bril op, daar kun je toch niks door zien?"
Elfynn zag plotseling beweging in zijn linkerooghoek. Vlug draaide hij zich om en zag een meisje met zwarte krullen aan komen lopen. Weer een mens. Hoeveel rare figuren zouden nog komen?

[JodieJJ]

OOC: Mmm.. ben ik nog iets vergeten? xD hahah... Oh poeff. Milan krijgt zowat een hartaanval xD een elf een man met hoorns whahah xD

Milan hoorde zijn vreemde woorden aan. Elf? Een heer? Hij wist wat heren waren. Rijke die in volle tuigen van de oorlogsschatten genoten. Maar waarom wist hij niet wat een geweer was. Iedereen kende een geweer, bijna iedereen had er één.
"Excuses heer Elfynn, en dit is een geweer en zonder deze bril zie ik niets." Iets onderdanig stapte Milan terug. Een heer beledigen was wel het laatste wat je moest doen. Er verscheen een derde figuur tussen het zand. Even dacht Milan dat hij aan het hallucineren was. Hoorns, er zaten hoorns op zijn hoofd. En dan noemden ze hem Shetani? De vreemde jongen stapte dichterbij. De hallucinatie werd met de pas levendiger. Tot Milan eindelijk besefte dat hij echt was. Struikelend stapte Milan naar achteren en greep weer naar zijn geweer die hij net had weggestopt.
"Wat ben jij," de sis in zijn stem kon hij niet onderdrukken.

[Ruka]

Cain kwam steeds dichterbij, maar hij kon nog steeds niet zo goed zien of het nou jongens of meisjes waren. Hij zag dat er iemand anders ook al de kant van hun op liep.
Toen hij zo dichtbij was dat hij zag dat het gewoon twee mannelijke figuren waren.
Maar toen er een geweer op hem gericht werd stopte hij.
"Oke, dat ding wat je op mij richt is vast niet veel goeds?" vroeg hij aan de jongen. Hij had het vaag ergens gezien. Hij keek naar de andere man en haalde zijn schouders op. Want hij wist eigenlijk niet waarom de jongen iets naar hem richtte.
"Ik ben Cain" zei hij toen maar met een twijfelende lach. Hij was aan het denken wat hij kon zeggen.
"Ik ben een..... foutje van moeder aarde" hij moest opeens hard lachen. Hij vroeg zich af waar hij dat vandaan had. Het was namelijk stom, hij was vroeger een lionryon en omdat hij een mens had vermoord had een heks hem omgetoverd tot een mens. En nog niet eens een echt mens.

[Saskjezwaard]

Ooc: ik heb over de schim nagedacht en iets verzonnen. Als jullie het niks vinden, laat het weten dan zit er een mooie knop die 'delete' heet maar dan mogen jullie wel iets verzinnen

Elfynn knikte koeltjes naar Cain. "Ik ben heer Elfynn Storm." Hij negeerde de overdreven reactie van de jongen en draaide zich om. Ze mochten hun probleem zelf oplossen, dat zou hij niet voor ze doen. Waarom waren mensen altijd toch zo impulsief?
Hij keek naar hetgeen waar de jongen net nog zo ingespannen naar stond te kijken. Het was een gedaante, aan het oog ontrokken door zand. Elfynn begon erop af te lopen. Misschien was het een elf? Dan was hij niet alleen met twee mensen en een man met horens. Hij had een beetje respect voor mensen, wat al veel was als je bedacht dat de meeste elfen mensen als hersenloze slaven beschouwden. Maar hij had in de opstand van de mensen tegen ze gevochten en had ze leren respecteren. Ze waren niet snel of sterk, maar ze waren een eenheid. De elfen vochten nog vaak voor eigen succes, wat hij probeerde te veranderen, maar mensen vochten als één.
Hij kwam dichterbij de schim en kon uiteindelijk ontwaren wat het was. Een klein elfenmeisje stond in het zand. Haar blonde haar krulde om haar hoofd en eindigden halverwege haar middel. Ze had felblauwe ogen en een lieve glimlach op haar gezicht. Geruststellend glimlachte hij terug. Gelukkig, iemand van zijn eigen soort.
"Hallo, ben jij ook opeens hier beland?" Elfynn besloot dat hij vriendelijk mocht zijn.
Het meisje schudde haar hoofd en giechelde. "Nee, joh, niet opeens, dit was mijn plan."
Plotseling begon ze te groeien en op te zwellen. Ze veranderde in een snel tempo in een half-doorzichtige grote schim. Haar trekken veranderden. Haar ogen gloeiden met een blauw vuur en vreemde tekens schreven zichzelf op haar huid. Ze was nog steeds een kind, maar nu was ze een heel groot kind. Weer giechelde ze. Elfynn kreeg kippenvel op zijn armen.
"Ik heb jullie meegenomen naar mijn wereld omdat ik met jullie wil spelen. Ik heb jullie persoonlijk uitgekozen omdat jullie speciaal zijn. Maar dan moeten jullie wel leuke dingen doen. Zo saai daar blijven staan is niet leuk." Haar ogen vernauwden zich en er sprongen bijna blauwe vonken uit. De vreemde tekens begonnen te gloeien. "Jullie gaan nu spelen!"
Wolken verzamelden zich om haar heen en namen haar hoofd uit het zicht. Ze strekte haar handen uit, hoog in de lucht. Een boosaardig gegiechel klonk op. Langzaam losten de wolken zich op en zag Elfynn wat ze in haar handen had. Een kruis met daaraan heel veel lange draden. Met haar ene hand hield ze het kruis in de lucht en met haar andere hand trok ze aan het touw.
Tot Elfynns grote afschuw voelde hij zijn hand bewegen. Met een ruk keek hij weg van het meisje, naar zijn eigen hand en zag er een touw uitsteken, dat helemaal doorliep naar het marionettenkruis.
"Jullie gaan leuk met elkaar spelen," zei het meisje met een lieve stem en liet het touw dansen. Elfynns hand ging naar de schede die om zijn middel hing en zijn vingers sloten zich om het heft. Met een zilveren geluid trok hij zijn zwaard uit zijn schede. Houterig draaide hij zich om en rende op de jongen en de gehoornde man af. Hij kon alleen maar willoos en vol afschuw toekijken hoe het zwaard zich op hun richtte...

[JodieJJ]

OOC: Heel leuk bedacht Sask haha wel lastig om wat op te verzinnen maar dit heb i! Als het niet goed is reageren jullie maar en dan pas ik aan No problem

BIc:


Milan kneep zijn ogen dicht en opende ze weer. Nog steeds stond het enorme meisje voor hem. Ze sprak over spelen. Ze wou dat zij speelden. Milan kende spelletjes, het kon niets goeds betekenen. De heer Elfynn stormde hun richting op. De blik in zijn ogen was er niet één die op bloed uit was en toch was zijn zwaard geheven en klaar om te doodden. Milan hief zijn geweer om hem neer te schieten. Voor het eerst sinds jaren haalde hij niet direct de trekker over. Voor het eerst had hij moeite om de jongen te doden. Elfynn wou hen niets aan doen, hij werd gedwongen. Hij kon maar één ding doen. Afstand creeëren zodat hij tijd had om een plan te bedenken.
"Wegwezen," Het commando was gesproken naar niemand in het bijzonder. Nu was hij blij met trainingen in zware omstandigheden zoals dit. Hij had al vanaf het begin gezien dat Elfynn het zand als een opstakel zag en ook nu zou het de heer afremmen. Zijn hersenen werkten onder het rennen opvolle toeren. Het meisje dat was de schuldige. Zij controleerde Elfynn. Milan verwijdde zijn ogen toen een schim opdoemde. Langzaam werden de vormen duidelijk. Een meisje! Wat deed die in godsnaam hier.
"Ren!" Schreeuwde hij. Er kwam geen enkele beweging in haar vorm. Milan kon Elfynn niet dichter bij haar laten komen, maar hij kon hier ook niet snel afwendde dan zou Elfynn hem afsnijden. De hoge lach van het kind dat spelletjes met hen speelde, galmde door de woestijn. Milan trok zijn machette van zijn rug af en hield het omhoog om de kling van het zwaard op te vangen. Hij maakte geen kans met dit kapmes tegen een zwaard. Op dit moment was er alleen geen andere manier.
Milan beet zijn lip toen de zware kling tegen zijn machette aan viel. Zijn polsen bezweken zowat onder de druk. Vanuit zijn ooghoek kon hij de jongen met de hoorns zien. Natuurlijk.
"Hé! uh.. Cain? Leidt dat meisje af! vind een manier waardoor ze de controle verliest!"
Zijn kapmes werd verder terug gedrongen, inkepingen onstonden in te ijzer. Hij hield dit niet lang vol.

[Ruka]

Cain hoorde wat het meisje zei en een rilling ging over zijn rug. Hij vond haar niet alleen heel eng eruit zien, haar stem bezorgde hem al de kriebels.
Toen ze begon te groeien kwam er al helemaal een wanhopige blik in zijn ogen. Cain probeerde na te denken, hij moest iets bedenken. Totdat hij Elfynn naar hen toe zag rennen. Maar voordat Milan 'wegwezen' had gezegd was hij al op de loop.
Totdat hij hard met zijn hoofd ergens tegenaan knalde en hij schudde zijn hoofd van de pijn. Even was alleen maar zwart te zien, maar al snel kon hij weer goed zien. Hij stak zijn hand vooruit maar knalde tegen iets aan. Het was onzichtbaar, een onzichtbare muur.
Cain gromde, maar toen Milan zijn naam zei keek hij verbaasd om en liep richting het meisje. Hij deed het ooglapje voor zijn ogen weg en ging voor het meisje zitten. Iets angstig want hij vond haar echt heel eng.
Ze begon opeens te lachen en Cain sloot zijn ogen, toen hij ze opende keek hij opeens in twee zwarte gaten. Een lage sis kwam uit zijn mond en hij deinsde achteruit. "Jij bent grappig" Zei ze terwijl ze met haar handen de hoorns van hem pakte en ze duwde hem naar achteren. Ze keek nog steeds in zijn ogen. "Een van jou ogen lijkt op die van mij" weer een eng lachje. "Jij moet nu stoppen!" zij hij dwingend toen het meisje in zijn ogen keek.
Het meisje keek hem even vragend aan en keek toen boos naar hem.
Ze leek niet meer geïnteresseerd in Elfynn. "Wat ben jij een domme stier" zei ze gemeen.
Cain voelde hoe iets aan zijn hoorn trok. Het was een touw, en het meisje had een touw in haar handen.
"Kom maar met mij mee, diertjes moeten in een kooitje" Cain wou zijn hoofd schudden maar dan lukte niet, het meisje liep, en liep terwijl Cain wanhopig zijn handen en voeten in het losse zand probeerde te klemmen. "Gekke diertjes, gekke mensjes.." zong ze zachtjes en begon te neuriën. Opeens was in de verte een kooi te zien en Cain probeerde zichzelf nu al helemaal los te krijgen, maar tevergeefs, het touw om zijn hoorn zat zo goed vast, dat het hem gewoon niet lukte.
De kooi kwam steeds dichterbij....

[Saskjezwaard]

Ooc: Oeeeh, wat geweldig gedaan, Ruka Love it

Elfynns zwaard hakte met een harde klap in op de kapmes van de jongen. De jongen had geluk dat het meisje niet zo goed kon vechten, anders was hij allang dood geweest. Als Elfynn zijn eigen lichaam had kunnen besturen, was hij veel sneller dan de jongen met zijn trage reflexen. Maar dan had de jongen misschien dat rare wapen van hem geactiveerd.
Het kapmes begon er slecht uit te zien. Inkepingen ontstonden elke keer als zijn zwaard erop in hakte. Elfenstaal was veel sterker dan mensenstaal en na verloop van tijd zou het kapmes breken en zou de jongen zich helemaal niet kunnen verdedigen. Dat zou dan de eerste dode mens zijn waar hij spijt van had.
Elfynn zag niet wat er gebeurde, maar opeens was de vreemde dwang op zijn lichaam weg en kon hij zijn eigen lichaam weer aansturen. Zijn arm was opgeheven in een slag en hij liet zijn zwaard langzaam zakken.
"Het is weg," zei hij zachtjes en wat verontschuldigend tegen de jongen.
Hij draaide zich op zijn hielen om en zag waarom het meisje hem niet langer onder controle hield. Ze was de bokjongen mee aan het slepen naar een kooi. Schuld maakt schuld. De jongen had hem gered, nu zou hij hem ook redden.
Elfynn nam zijn zwaard in zijn linkerhand en begon met zijn rechterhand de runnen op het glanzende metaal te activeren. Ze gloeiden op met een vreemd schitterend licht. Het elfenstaal werd donker en ijskoud. Hij nam het zwaard weer in zijn rechterhand en begon op het meisje af te rennen.
Ze waren al bijna bij de kooi toen Elfynn bij ze was. Verdomde zand. Met een zwaai en al zijn kracht sloeg hij tegen het touw. Normaal touw zou allang moeten scheuren, maar dit touw verhardde zich en er klonk een harenrijzend hoog geluid. Het meisje lette niet op hem, ze vond hem waarschijnlijk niet gevaarlijk. Nou, dat zou ze nog wel zien.
Met al zijn kracht en al zijn snelheid begon hij op het touw in te hakken. Het moest breken, het moest! Er kon niks sterkers zijn dan elfenstaal, zeker niet als de magie in zijn zwaard geactiveerd was. Hij sloot zich af voor het pijnlijke geluid en bleef geconcentreerd naar het touw kijken. Het begon al te rafelen en viel langzaam uiteen totdat het nog met een draadje vastzat.
Nog één slag! Een schelle pats klonk en het touw sprong kapot. Hijgend bleef Elfynn staan, maar het meisje draaide zich om.
"Gemenerik!"
Ze gaf een klap in de lucht, die in zijn gezicht striemde. Hij werd achterover geslagen en viel op het warme zand. Hij wilde weer overeind springen, maar het meisje begon in het zand te schoppen. Zandkorrels bedekten hem, stroomden over zijn lichaam en wilden hem begraven. Elke keer als hij wat zand had weggeduwd, kwam er twee keer zoveel bij. Het kwam al tot aan zijn borst

[JodieJJ]

Milan stopte het kapmes weg. Zijn blik ging naar het enorme meisje en toen kort naar het meisje achter hem. Ze keek al even verlamd naar de eorme gestalte. Milan keek toe hoe het meisje haar "speelgoed" afstrafde. Hoe ze zand rond schopte. Hij trok zijn geweer en richtte die op haar. Het was niet echt moeilijk om zo'n grote vorm te raken. Het meisje leek niets door te hebben ze was te druk met haar andere speeltjes. Met een simpele beweging haalde Milan de trekker over. Het schot galmden over de zand toendra. Het echoëde in de stilte. Milan wist niet wat hij moest verwachten toen de kogel door het hart van het meisje boorden.
Een zwarte rook rees op uit het kleine gat wat hij veroorzaakt had. Het enorme kind staarde er beduusd naar.
"Wat wat heb je gedaan!" bracht ze uiteindelijk uit met overslaande stem. Haar blik ging naar Milan toe.
"Jij bent niet leuk!" haar mollige vinger wees naar zijn vorm. Even gebeurde er niets. Toen werd de zwarte rook om het meisje groter, haar hele lichaam leek weg te dampen. Het zand onder Milan zijn voeten verdween. Hij viel. Alleen nog zwart was om hem heen. Eindeloze duisternis. Met een klap kwam hij tegen een harde ondergrond aan. Verdwaasd krabbelde hij overeind. Het eerste wat hij zag was dat alle andere hier ook waren. Cain en Elfynn lagen iets verderop en het nog onbekende meisje lag niet ver van zijn figuur vandaan. Milan keek in zijn omgeving, ze waren in een grote stad, een vreemde. Het enorme kind was nergens te bekennen.
Milan draaide zijn hoofd naar de overeind krabbelende figuren.
"Waar zijn we?"


OOC: Ik heb ze laten landen omdat het misschien wel leuk is hoe ze zich onder mensen en elven begeven.. Maar ik weet niet heel goed hoe de stad eruit ziet dus lijkt me beter als Saskia ofzo dat beschrijft xD

[sleeples]

Aïsha had de hele tijd als verstijfd naar alles gekeken wat er gebeurde. Ze snapte niet wat er aan de hand was. Hoe was dat meisje zo groot geworden? Hoe was ze hier beland? Haar ogen werden groot toen de jongen voor haar een schot loste naar het grote meisje met de runen. Zwart rook steeg op uit de plek waar hij haar geraakt had en ze begon op te lossen.
Aïsha begon te gillen toen alles om haar heen weer zwart werd.
"Nee niet weer!" schreeuwde ze terwijl de tranen over haar wangen gleden. Ze kneep haar ogen dicht en opende deze pas toen ze weer vaste grond onder zicht voelde. Langzaam opende ze haar ogen en keek om zich heen. Ze was in een stad die ze nog nooit gezien had, maar dat enge grote meisje was er gelukkig niet meer.
Met een kreun stond ze op en klopte het laatste beetje zand van haar kleding af.
"Waar zijn we?", hoorde ze één van de jongens vragen. Hij had precies gevraagd wat zij zichzelf ook had afgevraagd.
"Ik weet het niet," antwoordde ze. Ze had er niet over nagedacht dat niemand wist wie zij eigenlijk was.

OoC. ik heb alles een beetje op de rails dus ik kom hier ook weer mee doen

[JodieJJ]

Gezellig sleeples
Oh ps. dan horen er nu twee meisjes bijde groep te liggen, Aïsha en Roxanne

[Ruka]

Cain was blij toen hij Elfynn aan zag komen. Hij had een zwaard en hij wist zeker dat hij naar de eerste klap weg zou zijn. Maar tot zijn spijt gebeurde er niks met het touw. Hij zag hoe Elfynn bleef door hakken. Terwijl het meisje bleef lopen, hij was er bijna zeker van dat hij het niet zou overleven. Dat hij daar in een kooitje zou moeten sterven. Totdat hij opeens het warme zand in zijn gezicht voelde.
Hij duwde zichzelf overeind en zand zat over zijn hele gezicht. Hij had niet verwacht dat het Elfynn zou lukken en met een glimlachje keek hij om. Maar zijn lach verging snel toen hij het meisje hoorde. Toen het meisje een klap in de lucht gaf werd zelfs Cain geraakt. Hij legde zijn hand op zijn wang en toen ze zag hoe het meisje het zand begon te schoppen rende Cain naar Elfynn en probeerde het zand van hem af te graven.
Hij zag helemaal niet waar de andere mee bezig waren, hij pakte de pols van Elfynn vast zodat hij hem niet geheel zou verliezen en nog zou weten waar hij onder het zand zat.
Totdat alles zwart werd. Cain hield op en het leek alsof ze door het zand vielen, althans zo voelde het voor hem.
Hij liet de pols van Elfynn los terwijl hij door de duisternis viel en hij tot stilstand kwam door een harde klap. Een schaafwond zat er op zijn wang terwijl hij zijn hoofd omhoog hield zat er een klein druppeltje onder aan zijn kin.
"Nee, ik ken het hier sowieso niet" mompelde hij zachtjes en keek verrast naar de nieuwe omgeving.

[Saskjezwaard]

Wanhopig probeerde Elfynn zichzelf te ontgraven. Cain kwam aangerend en begon hem te helpen. Elfynns pols werd vastgepakt terwijl hij steeds verder in het zand wegzakte. Zand verblindde zijn ogen en stroomde in zijn mond. Opeens werd alles zwart en viel hij in het niets.
Met een harde klap kwam hij op een harde ondergrond terecht. Hij spuugde het zand uit zijn mond, klopte het uit zijn kleren en haren, en wreef het uit zijn ogen.
"Verdomme, rotzand."
Zijn handen gingen automatisch naar zijn zijde om te kijken of zijn zwaard beschadigd was door het zand, maar de schede was leeg. Waar was zijn zwaard? Paniekerig graaide hij om zich heen, maar voelde geen geruststellend koud metaal.
Al het zand was uiteindelijk uit zijn ogen verdwenen toen hij de jongen iets hoorde zeggen: "Waar zijn we?"
Een van de meisjes zei: "Ik weet het niet."
"Nee, ik ken het hier sowieso niet," hoorde hij Cain zachtjes mompelen.
Elfynn keek om zich heen en vergat meteen zijn zwaard. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Ze waren in zijn stad, weer terug in zijn wereld. Geweldig! Nou ja, voor hem dan, niet voor de andere drie mensen en de bokjongen. Even overwoog hij om ze gewoon achter te laten, maar Cain en die jongen hadden zijn leven gered. Hij zuchtte en besloot ze mee te nemen naar zijn huis. Daar zouden ze wel uitzoeken hoe de anderen terug zouden kunnen komen naar hun eigen wereld.
Ze waren in een brede straat gevallen. Een paar elfen liepen voorbij, maar hij kende ze niet. De huizen waren hoog en elegant gebouwd. Hij herkende één van de huizen aan de vele torentjes die het had. Ze waren niet ver van zijn eigen huis vandaan.
"Ik weet waar we zijn, dit is mijn stad. We zijn in mijn wereld. Kom, dan gaan we naar mijn huis. Daar kunnen we verder kijken hoe jullie terug gaan naar jullie eigen wereld."
Ik draaide me om en liep de straat uit. De huizen werden steeds groter en meer uitbundiger versierd. Elegante balkonnen zaten aan de voorkant en de daken werden ondersteund door met ranken versierde pilaren. Een glimlach speelde om mijn lippen. Hier was alles vertrouwd.

[JodieJJ]

Ze volgden allemaal Elfynn. Milan staarde vreemd naar de huizen, wat was dit voor plek. Mensen of althans dat dacht hij keken hen vreemd aan. Het leek bijna alsof hij terug in Rusland was dat hij zo werd aangestaard. De huize werden steeds erger en erger versierd.
"Wat is dit voor een plek," mompelde hij onder zijn adem. Hij pakte zijn compas erbij om te zien war ze heen liepen maar de wijzers waren ophol geslagen.
Een man wees naar zijn gestalte. Zijn oren waren puntig net als die van Elfynn.
"Wat doen mensen hier," kon hij de man horen grommen. Milan kreeg sterk de neiging om de man te ondervragen. Hm... misschien had Elfynn antwoorden.
Hij versnelde zijn pas zodat hij naast de heer liep.
"Heer Elfynn," Milan had zijn hele leven al geleerd op titels aan te sprken, het zat er standaard ingebouwd. "Waarom zijn de uhm.." Het waren natuurlijk geen mensen die naar hem wezen anders zouden ze hem niet als mens aanspreken. "Waarom zijn ze verbaasd over onze aanwezigheid?"

[Saskjezwaard]

Elfynn stopte en draaide zich om naar de jongen. "Ik wil dat jullie dit goed in je oren knopen. We zijn nu in mijn wereld waar elfen en mensen wonen, maar waar elfen de macht hebben en de adel zijn. Mensen zijn de bediendes en de boeren. Mensen mogen niet overal komen omdat ze de rust kunnen verstoren waar wij zo aan gehecht zijn. Ik neem jullie mee naar mijn huis, maar jullie moeten wel rustig blijven en alles doen wat ik zeg. Ik ken hier de regels en gebruiken het beste."
Zonder een antwoord af te wachten liep hij weer door. Ze moesten zelf maar beslissen of ze met hem meegingen. Het liefste wilde hij ze niet mee, maar hij was het toch verplicht. Ook al waren ze maar mensen, dacht hij minachtend.

[sleeples]

Aïsha keek om zich heen terwijl ze achter de elf aan liep. Ze was gewend aan elfen, maar deze leken geheel anders dan degene die zij gewend was. Ze leken haar minzaam aan te kijken en daardoor voelde ze zich ongemakkelijk.
Onbewust legde ze haar hand op haar dolk en keek aandachtig om zich heen. Ze luisterde naar het gesprek dat tussen de elf en de jongen met het geweer ging.
"Dat is dus het verschil met de elfen hier en de elfen uit mijn wereld." mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Ze voelde zich niet op haar gemak hier of in de groep omdat ze niemand hier kende.
Ze liep gestaag verder en voelde het geruststellende getik van haar boog en pijlenkoker op haar rug.

[Ruka]

"Gelukkig" Zei Cain opgelucht en liep met Elfynn mee. Toen hij Milan om zag kijken zag hij het ook. Ze werden vreemd aangekeken. Maar of hij daarbij hoorde wist hij niet, hij dacht van wel.
Hij ging wat dichter bij Elfynn lopen en toen Milan vroeg waarom ze keken en hij het hem uitlegde knikte hij tegen zichzelf. Hij was nou niet echt blij om dit te horen. Hij vond het wel stom zelfs.
Hij ging nu ook langs Elfynn lopen en grijnsde naar hem. "Moet ik dan alvast op handen en voeten gaan lopen?" grapte hij. Hij was benieuwd of hij ook gewoon als mens zou worden gezien.
"Of ben ik ook net zo apart als jullie?" zei hij er snel achteraan en wachtte het antwoord af en volgde Elfynn op de voet.

[Saskjezwaard]

"Gelukkig" Zei Cain opgelucht en liep met Elfynn mee. Toen hij Finnin om zag kijken zag hij het ook. Ze werden vreemd aangekeken. Maar of hij daarbij hoorde wist hij niet, hij dacht van wel.
Hij ging wat dichter bij Elfynn lopen en toen Finnin vroeg waarom ze keken en hij het hem uitlegde knikte hij tegen zichzelf. Hij was nou niet echt blij om dit te horen. Hij vond het wel stom zelfs.
Hij ging nu ook langs Elfynn lopen en grijnsde naar hem. "Moet ik dan alvast op handen en voeten gaan lopen?" grapte hij. Hij was benieuwd of hij ook gewoon als mens zou worden gezien.
"Of ben ik ook net zo apart als jullie?" zei hij er snel achteraan en wachtte het antwoord af en volgde Elfynn op de voet.

Haha, Finnin zit in het andere verhaal twee verhalen tegelijkertijd volgen is echt wel verwarrend

[Ruka]

Haha sorry, domme ik;)

Aangepast X3

[sleeples]

Ik heb het met JodieJJ besproken en ik neem er nog een personage bij (sorry mach der gewoonte om met meerdere personages te spelen )

Naam: Synestra pretsoa
Leeftijd: onbekend.
geslacht: Vrouwelijke elf
Karakter: Ze is heel erg achterdochtig en heeft geen vertrouwen in mensen (of andere wezens). Ze schrikt erg snel. Ze is erg bijdehand en verbetert ook altijd iedereen. Ook is ze heel erg sarcastisch en erg koppig. Als zij denkt dat iets zo is dan is het ook zo. Ze is erg meelevend en zorgzaam.
Uiterlijk: Ze heeft bruin haar dat voorbij haar kont komt. Ze draagt haar haar altijd los. Ze heeft groene ogen met gouden spikkeltjes erin. Ze is ongeveer 1,87M. Ze is erg lenig en kan zich in de raarste bochten wringen.
Kledingstijl: Ze draagt bijna altijd witte of licht roze gewaden. Ook loopt ze altijd op blote voeten, omdat ze dan meet contact met de natuur heeft.
Verleden: Ze leefde met haar familie in een klein dorpje in het bos. Ze was verliefd geworden op de mooiste elf van het dorp. Op een dag kwamen de krijgers van de koning en hebben ze het hele dorp uitgemoord en in brand gestoken. Zij heeft nog net weten te ontkomen welles waar zwaar gewond
Extra: Ze heeft een lichte vorm van magie. Ze kan planten end. Sneller laten groeien en hun vorm beïnvloeden.

haar omgeving is hetzelfde als die van Aïsha.

*******

Langzaam stond Synestra op keek verbaasd om zich heen. Ze stond in een vreemde stad die ze niet kende.
"Wat krijgen we nou weer?" mompelde ze terwijl ze langzaam de eerste de beste straat in liep die ze zag. De stenen op de grond voelden vreemd aan haar blote voeten. Ze pakte haar boog van haar rug af en legde er een pijl in. Mocht iemand haar dan aanvallen dan zou ze snel kunnen reageren.
Terwijl ze verder liep keek ze om zich heen. Ze zag wel elfen, maar ze waren niet zoals zij. Ze waren aangekleed met dure kleding en droegen zelfs schoenen. Ze gruwelde zelfs alleen al aan het idee dat ze schoenen zou moeten dragen.
Op hun beurt keken ze haar ook vreemd aan, omdat ze gewoon in een simpel gewaad liep, geen schoenen droeg en een boog in haar handen hield. Ze trok zich er niets van aan.
Langzaam liep ze verder tot ze in de verte een groep zag lopen. Ze herkende er één elf tussen, een paar mensen en iets met hoorns wat ze niet thuis kon brengen. Ze versnelde haar pas om wat dichterbij te komen toen ze het blonde haar van Aïsha herkende.
"Aïsha!" schreeuwde ze en hoopte maar dat ze haar horen kon. Ze begon te rennen in de hoop snel dichterbij de groep te komen. Ze liep snel op ze in en niet veel later liep ze binnen in de groep.
"Waar ben ik?", vroeg ze bot en aan niemand in het bijzonder terwijl ze om zich heen bleef kijken.

[xIMISSYOU]

Een langer stukje. Beetje vertraging opgelopen, sorry daarvoor.

--------------

Roxanne keek vanop een afstandje toe hoe alles gebeurde, vanaf het meisje met de jongens leek te “spelen” tot de moment dat ze opeens in een grote stad terecht kwamen. De jongens keken wat om zich heen, net als het meisje. De donkerharige kneep haar ogen tot spleetjes en vroeg zich bijna luidop af waar ze in hemelsnaam beland was. Overal waren elfen te zien, althans, dat dacht ze toch. Ze staarden hun met een rare blik aan maar het jonge meisje probeerde zich er niet veel van aan te trekken.
‘Ik weet waar we zijn, dit is mijn stad. We zijn in mijn wereld. Kom, dan gaan we naar mijn huis. Daar kunnen we verder kijken hoe jullie terug gaan naar jullie eigen wereld.’ Een man met blond haar waar een goudachtige glans vanaf scheen keek hen allemaal even aan. Ze was te verbaasd om de blik in zijn ogen te beantwoorden of ook maar één vraag luidop uit te spreken.
‘Heer Elfynn, waarom zijn ze verbaasd over onze aanwezigheid?’ vroeg een jongen. De man met het blonde haar heette dus Elfynn en dit was zijn stad, zoals hij zelf al gezegd had.
‘Ik wil dat jullie dit goed in je oren knopen. We zijn nu in mijn wereld waar elfen en mensen wonen, maar waar elfen de macht hebben en de adel zijn. Mensen zijn de bediendes en de boeren. Mensen mogen niet overal komen omdat ze de rust kunnen verstoren waar wij zo aan gehecht zijn. Ik neem jullie mee naar mijn huis, maar jullie moeten wel rustig blijven en alles doen wat ik zeg. Ik ken hier de regels en gebruiken het beste.’ Vertelde de man die Elfynn heette. Roxanne fronste haar voorhoofd en bestudeerde alle mensen, of wezens, die rond haar liepen zonder er ook maar iets van te zien. Na zijn waarschuwing luisterde ze al niet meer. Ze voelde zich het kwetsbaarst van allemaal. Iedereen droeg wel een zwaard, of had wel iets machtigs bij zich. Zij was een gewoon mensenmeisje die nauwelijks zelf iets moest doen.
‘Wie komt eigenlijk van waar?’ vroeg ze zacht, maar ze wist dat iedereen haar gehoord had.

[Saskjezwaard]

Ooc: Elfynn is wel echt een eikel hoor, dus ik waarschuw jullie alvast altijd lekker humeurig =)

Bic:

Cain ging langs Elfynn lopen. "Moet ik dan alvast op handen en voeten gaan lopen?" Een grijns lag op zijn gezicht. "Of ben ik ook net zo apart als jullie?"
Eflynn keek even kort opzij naar Cain en besloot niet te reageren op zijn eerste vraag. "Elfen zijn niet apart in mijn wereld, gehoornde mensen wel." Hij stopte met lopen en bleef voor Cain staan. "Ik zou oppassen dat je niet alleen in deze stad gaat lopen, er zijn genoeg mensen of elfen die iets exotisch wel willen hebben. Dadelijk hangen die mooie zwarte hoorns van jou aan iemands muur terwijl jouw ontzielde lichaam ergens in een steegje ligt."
Elfynn liep weer verder. Nog een straat en ze waren bij zijn huis.
Plotseling riep iemand een naam. "Aïsha!"
Met een ruk draaide Elfynn zich om en keek naar de lange vrouw die aan kwam rennen. Haar lange bruine haren wapperden achter haar aan, samen met haar witte gewaad. Verdomme, weer een mens. Haar blote voeten raakten lichtvoetig de grond en ze was al snel bij het groepje. Nu kon Elfynn goed haar oren zien. Wat? Hij bleef er naar staren en een afschuwelijk gevoel kwam op in zijn buik. Ze was ook een elf.
"Waar ben ik?" vroeg ze bot, maar leek het tegen niemand te hebben.
Fijn, zij kwam kennelijk ook uit een andere wereld. Hij had geen tijd en al helemaal geen zin om een opvanghuis voor verdwaalde wereldreizigers op te richten.
"Eldelmton," gromde Elfynn naar haar en draaide zich weer om, hopend dat ze hem niet zou volgen.
"Wie komt eigenlijk van waar?" Het kwam het donkerharige meisje dat tot nu toe niets had gezegd. Hij negeerde de vraag en beende verder.
Hij sloeg de hoek om en zou nu naar zijn huis moeten kijken. Maar het was er niet. Hij begon te rennen naar de plek waar zijn huis zou moeten staan. Niks. Zelfs geen open plek. De huizen die normaal gesproken zijn buren waren, stonden nu naast elkaar. Zijn huis was er gewoon tussenuit gehaald. Weg. Verdwenen.
Hij bleef even geschokt staan, totdat hij zich plotseling iets bedacht. Ze waren helemaal niet in zijn wereld, ze waren nog steeds in het spel van het meisje. Daarom herkende hij helemaal niemand hier, deze elfen bestonden niet. Het waren naamloze poppen in de poppenkast die het meisje voor hen had opgezet.
"Dit is niet mijn wereld," mompelde hij.
Een kletterend geluid klonk achter hem. Geschrokken draaide hij zich om. Zijn zwaard lag daar op de grond, het zwaard dat hij had achtergelaten in de woestijn. Een gegiechel klonk door de lucht. Kennelijk wilde het meisje dat hij gewapend was. Een rilling liep over zijn rug en even overwoog hij om het zwaard te laten liggen. Maar hij pakte het toch op en stopte het in zijn schede.
Hij begon tegen het groepje dat aan kwam lopen te praten. " We zitten nog steeds in het spel van het meisje, hier zou mijn huis moeten staan, maar het is verdwenen.We gaan naar het paleis van mijn koning. Ik wil kijken of ik hier iemand herken, hij zou ons misschien kunnen helpen."