Klein maar Fijn - deel 3
Januari is ook druk voor degene die studeren Sebas!!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
I know..
Vonk is ook al druk met leren..
En op andere forums..
Dus misschien wil ze dan hier ook wel weer een keertje wat posten
Vonk is ook al druk met leren..
En op andere forums..
Dus misschien wil ze dan hier ook wel weer een keertje wat posten
Rita schoot, zoals ik eigenlijk al wel had verwacht, speels in de lach. 'Jij? Mij helpen? Och kom toch, Youri, maak het niet al te gek!' Ik maakte mijn kleine rugje recht en probeerde me dapper te voelen. Misschien kon ik het gewoon proberen, haar ervan overtuigen dat ik haar écht met haar huiswerk zou kunnen helpen. Misschien zou ze wel onder de indruk zijn.
'Wat voor huiswerk heb je dan?' Ze glimlachte, lichtelijk kleinerend.
'Engels. Jij hebt nog geen Engels. Dat krijg je pas in groep zeven.'
'Maar ik kan al Engels! Heus! En ik wil helpen, want ik vind je lief!' Ze glimlachte, nu zonder neerbuigendheid in haar blik, maar oprechte vriendelijkheid. Ik kon mezelf wel voor m'n hoofd slaan! Ik klonk echt als een zesjarige. Nou ja, op zich niet erg, aangezien ik ook in het lichaam van een zesjarige zat, maar nét op het moment dat ik ouder over wilde komen... Nou, nog maar iets zeggen om dat imago weg te vegen. 'En als ik er niks van kan, dan kun je alsnog naar huis gaan. Beloofd.' Ik knipoogde. Ze schoot in de lach en kwam met me mee naar binnen.
'Vooruit. En ik zal niet weggaan als het niet lukt, maar dan moet je me wel mijn huiswerk af laten maken, oké?' Ik haatte het dat ze sprak tegen me alsof ik echt een klein kind was, maar het was beter dan niets.
'Oké.'
Even later zaten we aan de keukentafel, met haar boeken op tafel, en haar schrift. 'Dus, wat moet je doen?'
'Nou, ik krijg zinnetjes in het Engels, en een rij woordjes... in iedere zin is één woordje weggelaten, en ik moet dus uitzoeken welk woordje in welke zin hoort.' Ik keek naar de makkelijke zinnetjes en simpele woordjes. Niet zo neerbuigend denken, Youri, ze is niet ouder dan dat, dacht ik in mezelf. En ik ging naast haar zitten, op mijn knieen, en hielp haar. Ja, ze was wel verbaasd, toen mijn uitspraak en mijn woordenschat uitstekend bleken te zijn. Engels was één van mijn sterkere kanten. Ze bloosde ook meteen, omdat ze eerder zo aan me had getwijfeld. Maar dat maakte niet uit, dat liet ik haar ook merken, toen ik een hand op haar schouder legde. Ze keek na die dag heel anders tegen me aan. Ja, ze zag eindelijk in dat ik niet zómaar een jongetje was, maar dat er achter mijn onschuldig masker veel meer school.
Oh, en dit is het stuk waar er een en al zoetsappigheid komt. Kom, kome, wie zit daar op te wachten? Nou, laat ik het zo zeggen, Rita en ik werden dikke maatjes. Nee, geen verkering, want dat zou raar zijn. Ze was bezig met school en zo. Ze zat in groep acht, en bereidde zich voor op het voortgezet onderwijs. Ze was wel bang, maar ik stelde haar zo goed en zo kwaad als ik kon gerust. Snel zou ze zelf beginnen met vriendjes en zo, en zou ze mij niet meer zien staan. Ja, dat voorzag ik wel. Wie zou er op de middelbare school met een zes of zevenjarig kind willen hebben? Wist ik veel dat er iets veel groters op komst was!
17
'Weet je, het is best nerdig om met jou naar de stad te gaan. Ik zou beter af zijn met een paar vriendinnen. Waarom volg je me overal heen?' Ik keek verbaasd opzij, maar Rita keek niet terug.
'Vind je het erg dan, om met mij te zijn?' Ze haalde haar schouders op.
'Als ik straks op de middelbare school zit, kan ik niet meer met je optrekken. Dan ben jij een basisschool ukkie.' Ik rolde met mijn ogen.
'Ik zít niet eens op de basisschool.'
'Maar je bent nog steeds klein.'
'Pff.' Maar ik ging er verder niet op in. Ik liet niet merken dat die harde woorden mij van binnen op vraten. Ik kon er toch niets aan doen, aan het feit dat ze een tiener was.
We liepen, zonder veel tegen elkaar te zeggen, een kledingzaak binnen. Ik gaf niks om kledingwinkels, maar ik wist dat zij het leuk vond om de nieuwste trends 'uit te checken', dus ik liep als een pup achter haar aan. Samen stonden we op de roltrap naar boven; kleding voor kinderen was boven. Had ik maar geweten wat er zou volgen, dan had ik haar daar ver vandaan gehouden. Heel ver. We waren goed en wel boven toen het gebeurde. Die harde knal. Een bom. Wist je dat kleding als een toorts fikt, wanneer het heet genoeg is?
'Wat voor huiswerk heb je dan?' Ze glimlachte, lichtelijk kleinerend.
'Engels. Jij hebt nog geen Engels. Dat krijg je pas in groep zeven.'
'Maar ik kan al Engels! Heus! En ik wil helpen, want ik vind je lief!' Ze glimlachte, nu zonder neerbuigendheid in haar blik, maar oprechte vriendelijkheid. Ik kon mezelf wel voor m'n hoofd slaan! Ik klonk echt als een zesjarige. Nou ja, op zich niet erg, aangezien ik ook in het lichaam van een zesjarige zat, maar nét op het moment dat ik ouder over wilde komen... Nou, nog maar iets zeggen om dat imago weg te vegen. 'En als ik er niks van kan, dan kun je alsnog naar huis gaan. Beloofd.' Ik knipoogde. Ze schoot in de lach en kwam met me mee naar binnen.
'Vooruit. En ik zal niet weggaan als het niet lukt, maar dan moet je me wel mijn huiswerk af laten maken, oké?' Ik haatte het dat ze sprak tegen me alsof ik echt een klein kind was, maar het was beter dan niets.
'Oké.'
Even later zaten we aan de keukentafel, met haar boeken op tafel, en haar schrift. 'Dus, wat moet je doen?'
'Nou, ik krijg zinnetjes in het Engels, en een rij woordjes... in iedere zin is één woordje weggelaten, en ik moet dus uitzoeken welk woordje in welke zin hoort.' Ik keek naar de makkelijke zinnetjes en simpele woordjes. Niet zo neerbuigend denken, Youri, ze is niet ouder dan dat, dacht ik in mezelf. En ik ging naast haar zitten, op mijn knieen, en hielp haar. Ja, ze was wel verbaasd, toen mijn uitspraak en mijn woordenschat uitstekend bleken te zijn. Engels was één van mijn sterkere kanten. Ze bloosde ook meteen, omdat ze eerder zo aan me had getwijfeld. Maar dat maakte niet uit, dat liet ik haar ook merken, toen ik een hand op haar schouder legde. Ze keek na die dag heel anders tegen me aan. Ja, ze zag eindelijk in dat ik niet zómaar een jongetje was, maar dat er achter mijn onschuldig masker veel meer school.
Oh, en dit is het stuk waar er een en al zoetsappigheid komt. Kom, kome, wie zit daar op te wachten? Nou, laat ik het zo zeggen, Rita en ik werden dikke maatjes. Nee, geen verkering, want dat zou raar zijn. Ze was bezig met school en zo. Ze zat in groep acht, en bereidde zich voor op het voortgezet onderwijs. Ze was wel bang, maar ik stelde haar zo goed en zo kwaad als ik kon gerust. Snel zou ze zelf beginnen met vriendjes en zo, en zou ze mij niet meer zien staan. Ja, dat voorzag ik wel. Wie zou er op de middelbare school met een zes of zevenjarig kind willen hebben? Wist ik veel dat er iets veel groters op komst was!
17
'Weet je, het is best nerdig om met jou naar de stad te gaan. Ik zou beter af zijn met een paar vriendinnen. Waarom volg je me overal heen?' Ik keek verbaasd opzij, maar Rita keek niet terug.
'Vind je het erg dan, om met mij te zijn?' Ze haalde haar schouders op.
'Als ik straks op de middelbare school zit, kan ik niet meer met je optrekken. Dan ben jij een basisschool ukkie.' Ik rolde met mijn ogen.
'Ik zít niet eens op de basisschool.'
'Maar je bent nog steeds klein.'
'Pff.' Maar ik ging er verder niet op in. Ik liet niet merken dat die harde woorden mij van binnen op vraten. Ik kon er toch niets aan doen, aan het feit dat ze een tiener was.
We liepen, zonder veel tegen elkaar te zeggen, een kledingzaak binnen. Ik gaf niks om kledingwinkels, maar ik wist dat zij het leuk vond om de nieuwste trends 'uit te checken', dus ik liep als een pup achter haar aan. Samen stonden we op de roltrap naar boven; kleding voor kinderen was boven. Had ik maar geweten wat er zou volgen, dan had ik haar daar ver vandaan gehouden. Heel ver. We waren goed en wel boven toen het gebeurde. Die harde knal. Een bom. Wist je dat kleding als een toorts fikt, wanneer het heet genoeg is?
---
xx vonk
xx vonk
Oh oh.. ee nieuwe wending, vol warmte en SPANNING!!
Yeeeey!!!!!
Vonkje is really back in town
Vonkje is really back in town
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
De dreun die door het gebouw ging, was genoeg om ons plat tegen de vloer te krijgen. Na de dreun volgde een onrustwekkende stilte, die ons doof leek te gillen. Rita keek me aan met grote, geschokte ogen. 'Wat was dat, Youri?' Ze leek mijn naam te zeggen alsof ik haar angst weg kon nemen. Maar dat kon ik niet. Ik was net zo bang als zij, en ik lag te beven.
'Geen idee. Kom, probeer op te staan.' Ik spitste mijn oren en hoorde het onheilspellende geknetter. Brand! En ik was niet de enige die het had gehoord. Het hele gebouw was in paniek, en in de war van rennende mensen, hoewel het er niet zo heel veel waren, verloor ik tot mijn grote onrust, Rita uit het oog. Ik riep haar naam, maar mijn stem leek verloren te gaan in de chaos. Ik probeerde kalm te blijven, maar het ging niet. We zaten op de vijfde verdieping, en de brand was beneden begonnen. We liepen dus een groot risico. En waarom begonnen die brandweer dingen geen water te spuiten? Was er iets door die explosie? Wat was er gebeurd. Mijn hart klopte in mijn keel terwijl ik haar zocht. Waar was ze nou? Ze kon toch niet ver zijn? Alles ging zo snel.
Opeens werd ik opgetild door één of andere vrouw. 'Dag jochie, waar is je mamma?' Nee, hè, dit kón toch niet waar zijn?
'Mevrouw, zet me neer, alstublieft!'
'Een jongetje zoals jij hoort niet alleen te zijn in zo'n chaos! Kom, is je moeder in de buurt, zie je haar?'
'Nee, mevrouw, ik ben niet met mijn moeder! Ik zoek mijn vriendin, ze is elf, en ik kan haar niet vinden!' Opeens begon het gebouw weer te beven, en een stuk van het platfond kwam naar benenden. Wat gebeurde er allemaal? Het deed er even niet toe. Dat waren problemen voor later. Nu moest ik Rita vinden. Door de tweede schok had de vrouw mij laten vallen, en stond ik weer op mijn eigen benen. Mensen snelden naar de nooduitgangen, en de meeste mensen werden door de bewaking veilig geleid. Maar ik zag Rita niet door de nooduitgangen verdwijnen. Waar zat ze nou? En toen hoorde ik haar gil. Ik ging blindelings op het geluid af, en daar lag ze, onder het puin. Haar been zat klem, en ze kon niet weg.
Ze zag bleek van de pijn, en ze had zwarte vegen op haar gezicht. De brand kroop naar onze verdieping, en de temperatuur steeg snel. Ik voelde dikke zweetdruppels over mijn voorhoofd lopen, en ik voelde me zo machteloos. Ik zag haar daar zo liggen, en ik voelde een drang om mezelf te redden. Ja, vroeger zou ik dat zonder aarzeling hebben gedaan, maar ik was een veranderd mens. Ik kon me niet omdraaien om iemand zo aan zijn of haar lot over te laten! Zeker niet een meisje van elf. Dat zou gewoonweg harteloos zijn, en ik was niet langer harteloos.
Rita keek met betraande ogen omhoog, alsof ze daar hulp zou kunnen aantreffen. Alsof God een engel zou sturen en haar been zou bevrijden en genezen. Maar de enige hulp die er was was dat zesjarige jongetje dat verstijfd door aarzeling en angst stond te kijken. Uiteindelijk dwong ik mezelf op mijn knieën bij haar te gaan zitten en proberen de puin van haar been te halen. Tevergeefs. Mijn jonge armpjes waren bij verre niet sterk genoeg om haar te helpen.
'Youri! Je bent er nog!' Ik knikte.
'Ik laat jou niet in de steek!' Ik dacht aan de tijd dat ik zinloos in een hoekje zat te blowen, en anders bezig was geld te krijgen om spul te kopen. Hoe zinloos was mijn leven geweest? Hoe heb ik mijn leven zo kunnen vergooien? Waar was deze jongen toen? Verborgen diep in mijn zwarte ziel? Of bestond hij niet? Dat waren de vragen die door mij heen gingen vlak voor het gebeurde. Vlak voordat nog een deel van het platfond omlaag kwam, en het lichaampje van Rita vermorzelde. En ik? Ik zat gevangen. Ik zou stikken of verbranden of eveneens geplet worden. Maar ontsnappen? Dat zou niet gebeuren, dat was een feit.
Oke, dames en heren... klaar voor de ontknoping?
'Geen idee. Kom, probeer op te staan.' Ik spitste mijn oren en hoorde het onheilspellende geknetter. Brand! En ik was niet de enige die het had gehoord. Het hele gebouw was in paniek, en in de war van rennende mensen, hoewel het er niet zo heel veel waren, verloor ik tot mijn grote onrust, Rita uit het oog. Ik riep haar naam, maar mijn stem leek verloren te gaan in de chaos. Ik probeerde kalm te blijven, maar het ging niet. We zaten op de vijfde verdieping, en de brand was beneden begonnen. We liepen dus een groot risico. En waarom begonnen die brandweer dingen geen water te spuiten? Was er iets door die explosie? Wat was er gebeurd. Mijn hart klopte in mijn keel terwijl ik haar zocht. Waar was ze nou? Ze kon toch niet ver zijn? Alles ging zo snel.
Opeens werd ik opgetild door één of andere vrouw. 'Dag jochie, waar is je mamma?' Nee, hè, dit kón toch niet waar zijn?
'Mevrouw, zet me neer, alstublieft!'
'Een jongetje zoals jij hoort niet alleen te zijn in zo'n chaos! Kom, is je moeder in de buurt, zie je haar?'
'Nee, mevrouw, ik ben niet met mijn moeder! Ik zoek mijn vriendin, ze is elf, en ik kan haar niet vinden!' Opeens begon het gebouw weer te beven, en een stuk van het platfond kwam naar benenden. Wat gebeurde er allemaal? Het deed er even niet toe. Dat waren problemen voor later. Nu moest ik Rita vinden. Door de tweede schok had de vrouw mij laten vallen, en stond ik weer op mijn eigen benen. Mensen snelden naar de nooduitgangen, en de meeste mensen werden door de bewaking veilig geleid. Maar ik zag Rita niet door de nooduitgangen verdwijnen. Waar zat ze nou? En toen hoorde ik haar gil. Ik ging blindelings op het geluid af, en daar lag ze, onder het puin. Haar been zat klem, en ze kon niet weg.
Ze zag bleek van de pijn, en ze had zwarte vegen op haar gezicht. De brand kroop naar onze verdieping, en de temperatuur steeg snel. Ik voelde dikke zweetdruppels over mijn voorhoofd lopen, en ik voelde me zo machteloos. Ik zag haar daar zo liggen, en ik voelde een drang om mezelf te redden. Ja, vroeger zou ik dat zonder aarzeling hebben gedaan, maar ik was een veranderd mens. Ik kon me niet omdraaien om iemand zo aan zijn of haar lot over te laten! Zeker niet een meisje van elf. Dat zou gewoonweg harteloos zijn, en ik was niet langer harteloos.
Rita keek met betraande ogen omhoog, alsof ze daar hulp zou kunnen aantreffen. Alsof God een engel zou sturen en haar been zou bevrijden en genezen. Maar de enige hulp die er was was dat zesjarige jongetje dat verstijfd door aarzeling en angst stond te kijken. Uiteindelijk dwong ik mezelf op mijn knieën bij haar te gaan zitten en proberen de puin van haar been te halen. Tevergeefs. Mijn jonge armpjes waren bij verre niet sterk genoeg om haar te helpen.
'Youri! Je bent er nog!' Ik knikte.
'Ik laat jou niet in de steek!' Ik dacht aan de tijd dat ik zinloos in een hoekje zat te blowen, en anders bezig was geld te krijgen om spul te kopen. Hoe zinloos was mijn leven geweest? Hoe heb ik mijn leven zo kunnen vergooien? Waar was deze jongen toen? Verborgen diep in mijn zwarte ziel? Of bestond hij niet? Dat waren de vragen die door mij heen gingen vlak voor het gebeurde. Vlak voordat nog een deel van het platfond omlaag kwam, en het lichaampje van Rita vermorzelde. En ik? Ik zat gevangen. Ik zou stikken of verbranden of eveneens geplet worden. Maar ontsnappen? Dat zou niet gebeuren, dat was een feit.
Oke, dames en heren... klaar voor de ontknoping?
---
xx vonk
xx vonk
Jajajajajajajajajajajaja...
18
Ik schrok wakker en keek paniekerig om me heen. Was ik in de hemel? Was ik dood? Nee. Ik voelde aan mijn tere neus. Nee! Dit kon niet! Ik was terug in mijn oude lichaam. Ik sprong op en keek nog eens om me heen. Ik moest mijn ouders vinden! Ik moest hier weg! Niet na al die moeite die ik had gedaan om mijn leven te beteren. Maar hoe was ik hier gekomen? Ik voelde de tranen mijn ogen vullen; het was allemaal een droom geweest. Alles, mijn ouders, Rita, Rick. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. Zij zouden mij gewoon zien als de kneus die ik ben. Een tiener die voor zijn havo diploma gezakt is, en die snuift. Ik keek naar het zakje poeder dat op mijn bed lag. Weg met die troep. Waar had ik het allemaal gelaten? Ik zocht alle zakjes bij elkaar, en ik spoelde het door de plee. Daarna ruimde ik mijn kamer wat op. Ik was nooit echt verslaafd geweest, maar ik vond het gewoon leuk om te doen. Nu niet meer. Afgelopen. Ik had nog een kans om alles goed te maken; ik was pas jong.
Ik trok een spijkerbroek en een shirt aan, en greep naar mijn jas. Buiten vulden mijn longen zich met frisse lucht, en scheen de zon in mijn ogen. Als eerste wilde ik Rick gaan zoeken. Ik geloofde dat het makkerlijker zou zijn om met hem in contact te komen dan met mijn ouders. Zij hadden mij er immers uitgezet. In mijn hoofd maakte ik een beetje een plannetje van wat ik ging doen. Ik zou in ieder geval proberen alsnog mijn diploma te halen en top VWO te gaan doen. Zonder diploma kon ik immers sowieso niks. Rick had ooit zijn telefoonnummer opgeschreven op een papiertje, ik geloofde dat dat nog in mijn jaszak zat. Ik schoof met mijn hand in mijn jaszak en klemde mijn vingers om een propje.
Ik vouwde het propje open en staarde naar de getalletjes die nu te lezen waren. Ik pakte mijn mobiel. Ik had niet veel beltegoed meer, maar het zou vast genoeg zijn om zijn adres te achterhalen.
Ik dacht even aan Rita voordat ik aanbelde bij het adres dat ik van Rick had gekregen. Ze was zo mooi geweest, en ik was echt verliefd op haar. Nu nog, ook al dacht ik te weten dat heteen droom was. Ik kon me haar verpletterde lichaam nog precies voor de geest halen, en tranen vulde mijn ogen. Waarom huilde ik om een droom? Ik drukte met mijn wijsvinger op de bel. Een paar seconden later ging de deur open. Daar stond Rick. Lang niet zo vlot meer zoals ik hem herinnerde, en niet zo vlot als in mijn droom. Ik wilde mijn armen om hem heen slaan, en hem omhelsen zoals ik dat in mijn droom zou hebben gedaan. Ik had willen zeggen: 'Kijk, Rick! Ik ben weer groot!' Maar ik wist dat dat belachelijk zou zijn. Hij stond daar zo afstandelijk, alsof er niets was gebeurd. Ik besloot mijn hand naar hem uit te steken. Hij keek er aarzelend naar, maar uiteindelijk pakte hij het toch vast. We schudden handen, als vrienden.
'Lang niet gezien.'
'Vind je dat gek? Met die fratsen die jij hebt uitgehaald.'
'Het spijt me.'
'Het spijt je? Wat is je geld op, Youri? Kom je er niet uit?' Ik zuchtte. Het was terecht, en ik wist het. Dat was nog het ergste ervan.
'Rick, als ik zou vragen om een tweede kans... een kans om alles recht te zetten... zou je mij die dan gunnen?' Rick trok zijn wenkbrauwen op.
'Ik zou zeggen: kom maar binnen, dan schenk ik wat te drinken voor je in. Het lijkt erop dat je een of twee dingen te vertellen hebt. Wat is er gebeurd? Vanwaar deze plotselinge omslag?' Ik volgde Rick naar binnen en ging aan de keukentafel zitten terwijl Rick het koffiezetapparaat aan zette. Daarna kwam hij tegenover me zitten. Wat zou ik doen? Ik dacht aan mijn moeder die ooit de waarheid aan Rick had verteld. De doodeerlijke waarheid. Dat was voor mij waarschijnlijk ook de beste optie. Ik vertelde Rick mijn hele verhaal. Alles, over hem, onze ruzies, over hoe het goed kwam, over hoe ik weer bij mijn ouders betrokken raakte, over mijn examens, over Rita, over de brand... Bij de brand brak mijn stem. Ik zag in Rick z'n ogen dat hij mij geloofde. In mijn familie was immers al het gekste gebeurd.
En hierna de allerlaatste post...
Ik schrok wakker en keek paniekerig om me heen. Was ik in de hemel? Was ik dood? Nee. Ik voelde aan mijn tere neus. Nee! Dit kon niet! Ik was terug in mijn oude lichaam. Ik sprong op en keek nog eens om me heen. Ik moest mijn ouders vinden! Ik moest hier weg! Niet na al die moeite die ik had gedaan om mijn leven te beteren. Maar hoe was ik hier gekomen? Ik voelde de tranen mijn ogen vullen; het was allemaal een droom geweest. Alles, mijn ouders, Rita, Rick. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. Zij zouden mij gewoon zien als de kneus die ik ben. Een tiener die voor zijn havo diploma gezakt is, en die snuift. Ik keek naar het zakje poeder dat op mijn bed lag. Weg met die troep. Waar had ik het allemaal gelaten? Ik zocht alle zakjes bij elkaar, en ik spoelde het door de plee. Daarna ruimde ik mijn kamer wat op. Ik was nooit echt verslaafd geweest, maar ik vond het gewoon leuk om te doen. Nu niet meer. Afgelopen. Ik had nog een kans om alles goed te maken; ik was pas jong.
Ik trok een spijkerbroek en een shirt aan, en greep naar mijn jas. Buiten vulden mijn longen zich met frisse lucht, en scheen de zon in mijn ogen. Als eerste wilde ik Rick gaan zoeken. Ik geloofde dat het makkerlijker zou zijn om met hem in contact te komen dan met mijn ouders. Zij hadden mij er immers uitgezet. In mijn hoofd maakte ik een beetje een plannetje van wat ik ging doen. Ik zou in ieder geval proberen alsnog mijn diploma te halen en top VWO te gaan doen. Zonder diploma kon ik immers sowieso niks. Rick had ooit zijn telefoonnummer opgeschreven op een papiertje, ik geloofde dat dat nog in mijn jaszak zat. Ik schoof met mijn hand in mijn jaszak en klemde mijn vingers om een propje.
Ik vouwde het propje open en staarde naar de getalletjes die nu te lezen waren. Ik pakte mijn mobiel. Ik had niet veel beltegoed meer, maar het zou vast genoeg zijn om zijn adres te achterhalen.
Ik dacht even aan Rita voordat ik aanbelde bij het adres dat ik van Rick had gekregen. Ze was zo mooi geweest, en ik was echt verliefd op haar. Nu nog, ook al dacht ik te weten dat heteen droom was. Ik kon me haar verpletterde lichaam nog precies voor de geest halen, en tranen vulde mijn ogen. Waarom huilde ik om een droom? Ik drukte met mijn wijsvinger op de bel. Een paar seconden later ging de deur open. Daar stond Rick. Lang niet zo vlot meer zoals ik hem herinnerde, en niet zo vlot als in mijn droom. Ik wilde mijn armen om hem heen slaan, en hem omhelsen zoals ik dat in mijn droom zou hebben gedaan. Ik had willen zeggen: 'Kijk, Rick! Ik ben weer groot!' Maar ik wist dat dat belachelijk zou zijn. Hij stond daar zo afstandelijk, alsof er niets was gebeurd. Ik besloot mijn hand naar hem uit te steken. Hij keek er aarzelend naar, maar uiteindelijk pakte hij het toch vast. We schudden handen, als vrienden.
'Lang niet gezien.'
'Vind je dat gek? Met die fratsen die jij hebt uitgehaald.'
'Het spijt me.'
'Het spijt je? Wat is je geld op, Youri? Kom je er niet uit?' Ik zuchtte. Het was terecht, en ik wist het. Dat was nog het ergste ervan.
'Rick, als ik zou vragen om een tweede kans... een kans om alles recht te zetten... zou je mij die dan gunnen?' Rick trok zijn wenkbrauwen op.
'Ik zou zeggen: kom maar binnen, dan schenk ik wat te drinken voor je in. Het lijkt erop dat je een of twee dingen te vertellen hebt. Wat is er gebeurd? Vanwaar deze plotselinge omslag?' Ik volgde Rick naar binnen en ging aan de keukentafel zitten terwijl Rick het koffiezetapparaat aan zette. Daarna kwam hij tegenover me zitten. Wat zou ik doen? Ik dacht aan mijn moeder die ooit de waarheid aan Rick had verteld. De doodeerlijke waarheid. Dat was voor mij waarschijnlijk ook de beste optie. Ik vertelde Rick mijn hele verhaal. Alles, over hem, onze ruzies, over hoe het goed kwam, over hoe ik weer bij mijn ouders betrokken raakte, over mijn examens, over Rita, over de brand... Bij de brand brak mijn stem. Ik zag in Rick z'n ogen dat hij mij geloofde. In mijn familie was immers al het gekste gebeurd.
En hierna de allerlaatste post...
---
xx vonk
xx vonk
Vonk.. ik weet niet hoe je het doet, maar je raakt me kee rop keer weer..
Ik heb de rillingen over me rug lopen gewoon!!
Serieus de beste serie van de site
Ik heb de rillingen over me rug lopen gewoon!!
Serieus de beste serie van de site
Ik zag de verbijsterde gezichten van mijn moeder toen ze de deur opendeed. Ze was magerder geworden. Ik zag dat het niet goed met haar ging, en ik wist dat het mijn schuld was. Ik wilde haar troosten, haar zeggen dat het allemaal voorbij was, en dat alles weer normaal zou worden. Maar ze keek niet liefdevol naar me. Eerder alsof ik iets was dat eigenlijk het riool niet behoorde te verlaten. Arme mamma.
'Hoi Rick.Wat doet hij hier?' Rick legde een hand op mijn schouder. Een gebaar dat ik vroeger geweldadig had afgewezen, maar nu vond ik er steun in.
'Ik denk dat jullie Youri iets te zeggen heeft.' Mijn moeder draaide zich om en begon weg te lopen. Tranen vulden mijn ogen bij dit afwijzende gebaar. Ik wilde haar arm grijpen, haar zeggen dat ze moest blijven.
'Mamma.' Het was niet meer dan een fluister, maar mijn stem kraakte erbij. Ik zakte door mijn knieën en legde mijn hoofd op mijn handpalmen. Ik huilde, als een klein, ongelukkig hoopje. Mijn mamma kon mij niet vergeven, mijn vader zou mij ook niet vergeven, en mijn vriendinnetje was dood.
Rick was weggegaan, ik weet niet waarom. Hij vond waarschijnlijk dat ik het vanaf hier zelf op moest lossen. Maar ik loste niks op. Ik zat bij de voordeur van mijn ouderlijke huis te huilen als een driejarig jongetje. Ik weet niet wat er was gebeurd, maar ik voelde na een half uur of iets een hand tegen mijn inmiddels ijskoude wang. Ik keek op, en zag het gezicht van mijn moeder tegen het licht in. Ze glimlachte naar me, en ik sprong omhoog. Ik sloeg mijn armen om haar heen en klemde haar tegen me aan. Ik tilde haar op en draaide haar een keer rond. 'Mamma!' Mijn moeder keek me verbijsterd aan, maar lachte toen. Het zou allemaal goed komen, vooral wanneer ik zou vertellen wat ik allemaal van plan was om het recht te zetten. Op dat moment kwam mijn vader binnenlopen. Het tafereel dat hij daar aantrof had hij niet bepaald verwacht, maar hij kon het niet helpen om te lachen. Nu lachen, praten kwam later wel. Ik omhelsde mijn vader ook, en hij greep me stevig vast. Het zou goed komen.
Een week later was ik opgegeven voor het eindexamenjaar voor de havo. Ik had er weer zin in, om naar school te gaan. Ik was op athletiek gegaan om mijn lijf terug in conditie te brengen, en ik was weer geaccepteerd bij mijn ouders. Alles begon weer terug op zijn plaats te vallen.
Ik was die dag onderweg naar de athletiek baan, met een grote sporttas over mijn schouder. Het was dichtbij genoeg om te lopen. Mijn moeder had de kinderboerderij weer opengesteld aan kinderen, en ze zat eraan te denken om weer te gaan opereren. Ik grijnsde naar de lucht en liet de zon mijn ogen verblinden. Toen de vlekjes voor mijn ogen verdwenen, zag ik iets dat ik nooit had verwacht te zien: daar liep ze: een oudere versie van Rita. Mijn Rita, hetzelfde mooie haar, dezelfde fijne lijnen in het gezicht, alleen nu met ronde borsten en slierlijke heupen. Mijn hart begon te kloppen in mijn borst, en ik voelde kriebels in mijn buik. Daar liep de vrouw waarmee ik de rest van mijn leven door zou brengen.
EIND
'Hoi Rick.Wat doet hij hier?' Rick legde een hand op mijn schouder. Een gebaar dat ik vroeger geweldadig had afgewezen, maar nu vond ik er steun in.
'Ik denk dat jullie Youri iets te zeggen heeft.' Mijn moeder draaide zich om en begon weg te lopen. Tranen vulden mijn ogen bij dit afwijzende gebaar. Ik wilde haar arm grijpen, haar zeggen dat ze moest blijven.
'Mamma.' Het was niet meer dan een fluister, maar mijn stem kraakte erbij. Ik zakte door mijn knieën en legde mijn hoofd op mijn handpalmen. Ik huilde, als een klein, ongelukkig hoopje. Mijn mamma kon mij niet vergeven, mijn vader zou mij ook niet vergeven, en mijn vriendinnetje was dood.
Rick was weggegaan, ik weet niet waarom. Hij vond waarschijnlijk dat ik het vanaf hier zelf op moest lossen. Maar ik loste niks op. Ik zat bij de voordeur van mijn ouderlijke huis te huilen als een driejarig jongetje. Ik weet niet wat er was gebeurd, maar ik voelde na een half uur of iets een hand tegen mijn inmiddels ijskoude wang. Ik keek op, en zag het gezicht van mijn moeder tegen het licht in. Ze glimlachte naar me, en ik sprong omhoog. Ik sloeg mijn armen om haar heen en klemde haar tegen me aan. Ik tilde haar op en draaide haar een keer rond. 'Mamma!' Mijn moeder keek me verbijsterd aan, maar lachte toen. Het zou allemaal goed komen, vooral wanneer ik zou vertellen wat ik allemaal van plan was om het recht te zetten. Op dat moment kwam mijn vader binnenlopen. Het tafereel dat hij daar aantrof had hij niet bepaald verwacht, maar hij kon het niet helpen om te lachen. Nu lachen, praten kwam later wel. Ik omhelsde mijn vader ook, en hij greep me stevig vast. Het zou goed komen.
Een week later was ik opgegeven voor het eindexamenjaar voor de havo. Ik had er weer zin in, om naar school te gaan. Ik was op athletiek gegaan om mijn lijf terug in conditie te brengen, en ik was weer geaccepteerd bij mijn ouders. Alles begon weer terug op zijn plaats te vallen.
Ik was die dag onderweg naar de athletiek baan, met een grote sporttas over mijn schouder. Het was dichtbij genoeg om te lopen. Mijn moeder had de kinderboerderij weer opengesteld aan kinderen, en ze zat eraan te denken om weer te gaan opereren. Ik grijnsde naar de lucht en liet de zon mijn ogen verblinden. Toen de vlekjes voor mijn ogen verdwenen, zag ik iets dat ik nooit had verwacht te zien: daar liep ze: een oudere versie van Rita. Mijn Rita, hetzelfde mooie haar, dezelfde fijne lijnen in het gezicht, alleen nu met ronde borsten en slierlijke heupen. Mijn hart begon te kloppen in mijn borst, en ik voelde kriebels in mijn buik. Daar liep de vrouw waarmee ik de rest van mijn leven door zou brengen.
EIND
---
xx vonk
xx vonk
Wow wow wow wow wow...!!
*zucht*
I'm so happy now
:D
Echt een dikke 10 + voor Vonk!!
*zucht*
I'm so happy now
:DEcht een dikke 10 + voor Vonk!!
uhm... maar het is afgelopen...Yang. schreef:Het verhaal zelf vind ik goed bedacht xD
Verder!
---
xx vonk
xx vonk
Haha.. ja..
Het is afgelopen Yang!!
Helaas..
Maare volgens mij kun jij het eerste en het tweede deel nog lezen.
Dan heb je voorlopig weer genoeg lees voer.
En anders het nieuwe verhaal van Vonk, ook erg goed.
Het is afgelopen Yang!!
Helaas..
Maare volgens mij kun jij het eerste en het tweede deel nog lezen.
Dan heb je voorlopig weer genoeg lees voer.
En anders het nieuwe verhaal van Vonk, ook erg goed.
Beuheuheuheuh :'( nu al een eind aan het prachtig verhaal!!!
Ik vind dat je einde echt zo plots is gekomen ... Alsof je niet echt meer inspiratie hebt
vind ik erg jammer!!
Maarja!!! Het was echt en PRACHTIG verhaal !!! heb alle delen meegevolgd! en vind het zo jammer dat het af is! maar aan elk verhaal komt een einde zeker ?
Ik vind dat je einde echt zo plots is gekomen ... Alsof je niet echt meer inspiratie hebt
vind ik erg jammer!!Maarja!!! Het was echt en PRACHTIG verhaal !!! heb alle delen meegevolgd! en vind het zo jammer dat het af is! maar aan elk verhaal komt een einde zeker ?
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
nou, mijn inspiratie was niet op... maar ik had al een einde bedacht waar ik naartoe wilde werken... ik werd voort moe van dit verhaal, en ik merkte dat ik steeds dezelfde dingen wilde laten gebeuren, en ik wilde niet in herhaling vallen. Het is beter dat ik stop nu dat het verhaal nog goed gevonden werd, dan dat ik stop wanneer het verhaal doodgebloed is...
---
xx vonk
xx vonk
Daar sluit ik me helemaal bij aan!!
En dit is een heel mooi einde
En dit is een heel mooi einde
Nou dan is dat anders !!! hihihi ....
Vergeven
Vergeven
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...