Haar wangen hadden een lichte kleur gekregen toen Cain opmerkte dat zij ze dan niet meer kon zien en hij wist hoe mooi zij ze vond. Gelukkig voor Miyaki was het donker en had ze zich vrij snel van hem weggedraaid, dus hij kon het niet gezien hebben. Toch?
Veel tijd om erover te peinzen kreeg ze niet, want kort erop liepen ze richting de huizen. Qua bouwwerken was zij wel wat gewend. Mei-Oh woonde in een groot stenen huis, een fort was het meer te noemen. Deze huisjes stelden niks voor, al bedacht Miyaki zich wel dat de mensen in die huizen rijk moesten zijn. Zulke bouwwerken waren duur.
Miyaki hield zich vooral in de schaduwen tijdens het lopen, zoals zij gewend was. Haar voetstappen niet hoorbaar voor de rest of andere wezens. Toen zij de straat bereikten, keek Miyaki met argwaan naar de metalen monsters. Ze schenen fel licht om mee te verblinden. Was het magie? Haar ki vertelde echter dat er menselijke vormen in die monsters zaten. Het was dus een middel van vervoer. Maar hoe werkte het? In haar tijd reisde je of te voet, of te paard. Rijtuigen kende zij niet, die bestonden niet bij haar. Draagstoelen wel, maar dit waren wel heel aparte draagstoelen. Er liepen niet eens mensen onder!
Wanneer er een luid geluid uit één van de metalen draagstoelen kwam, ging Miyaki in een automatisme helemaal op in de schaduw. Haar wijs- en middelvinger omvatten alweer een naald. Haar wil om te werpen groeide toen er een man boos uit één van de gebouwen kwam.
Haar spieren spanden zich aan, de reactie van Cain vond ze niet grappig. Ze snapte zijn reactie, vooral omdat hij meer dier leek dan een demon zoals Miyaki eerder had gedacht. Echter, toen Sharana de man onder invloed leek te hebben, ontspande ze een beetje. Ze kwam uit de schaduw en liep naar de gevallen Cain toe. Terwijl Sharana tegen hem uitviel, stak Miyaki haar hand uit naar bokmans om hem overeind te helpen.
'Kan hij het helpen dat hij schrok van dat geluid? Het was totaal niet prettig. Dat zit hem waarschijnlijk eerder dwars dan ergens binnengaan wat hem onbekend is.' Het laatste klonk enigszins sarcastisch. De rest leek namelijk ook niet zo fanatiek om naar binnen te gaan.
Miyaki richtte haar blik op Sharana, terwijl ze wachtte tot Cain haar hulp aanvaardde of niet.
'Weet dat er meer zijn daarbinnen. Nog één beneden en twee boven', zei ze mat. Het kon informatie zijn die Sharana nodig zou hebben om te blijven manipuleren.
Broken Switch (De RP)
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Miyaki snauwde naar hem dat haar krachten zijn zaken niet waren. Finnin vernauwde zijn ogen. Nee, hij wist inderdaad niet wat een kuoichi-dinges was, maar hij wist wel dat hij haar niet mocht en dat dat wederzijds was. Hij wist niet wie erger was, zij of Shanara.
"Mensen, blijven jullie bekvechten of gaan jullie met me mee beschaving opzoeken?"
Dat waren de eerste zinnige woorden die hij vandaag uit Shanara's mond had gehoord. Hij knikte en volgde haar met de rest mee over het pad dat door het bos heen liep.
Grote gebouwen doemden op achter de bomen en ze verlieten het bos. De huizen zagen er hier heel anders uit dan in zijn wereld. Ze leken allemaal op elkaar en waren bijna niet versierd. De straat waar ze doorheen liepen was van een vreemd materiaal gemaakt en hij zag Shanara de grond aanraken. Hij had dat eigenlijk ook willen doen, maar hield zichzelf tegen. Uit de grond staken rare metalen palen met aan de gebogen uiteindes een lichtbron, maar het was geen vuur want het licht scheen in regelmatige stralen door het glas. Waar hij ook keek, hij kon geen afval vinden op de straat. Het was schoon, groot en er was bijna geen groen.
Ze drongen verder de vreemde stad in en Finnin zag vreemde gekleurde monsters die uit zichzelf leken te rijden. Ze maakten een brommend geluid en een vieze stank kwam in de vorm van rookwolken uit de achterkant. Hij schrok ervan, maar liet het niet merken. Cain schoot in de boom van schrik. Hij begreep het wel, als hij half dier zou zijn zoals Cain blijkbaar was, zou hij ook van angst wegkruipen. Nu onderdrukte hij die gevoelens en bleef onverstoorbaar doorlopen. Niemand had iets aan hem als hij in paniek raakte.
Shanara begon aan een van die rijdende monsters te sleutelen, maar deze stond net zoals velen bewegingloos aan de kant van de weg. Hij wist niet wat ze deed, maar er kwam opeens een gillend uit het monster. Hij legde zijn handen over zijn oren en wilde iets naar haar toe schreeuwen toen een man uit een van de huizen kwam rennen.
"Wat moet je bij mijn auto!" schreeuwde de man woedend. Auto, dus zo heetten die vreemde monsters. Had hij er op een of andere manier controle over.
Shanara trok zijn aandacht naar zich toe en had de man al snel gehersenspoeld. Hij dacht nu dat zij een oude bekende was en begon ook over carnaval te praten. Wat in vredesnaam was carnaval?
De man wenkte ons naar binnen, maar Cain moest weer tegenstribbelen. Zelf was Finnin ook wel achterdochtig, maar hij wist dat hij toch op Shanara moest vertrouwen, hoezeer dat hem ook tegenstond.
De man liep hen voor en hield de deur voor hen open.
"Shanara, je hebt veel vrienden meegenomen. Je stelt ze dadelijk toch wel aan mij voor?"
Medelijden kwam in me op. Die arme man had gewoon in zijn huis gezeten en werd nu voor hun karretje gespannen. Maar Finnin kon er ook niks aan doen dat hij opeens in deze wereld neergezet werd en hij moest nu alle hulp met beide handen aangrijpen.
Finnin stapte door de deur heen, een kleine gang in. De muren waren grijs geschilderd en er hingen grote, glimmende tekeningen aan de muur. Hij bleef er even naar kijken. Wat waren die mooi geschilderd, zelfs Catelyn kon het niet zo levensecht overbrengen. Hoe fijn moest die kwast wel niet geweest zijn.
"Thomas?" klonk een vrouwenstem. Finnin draaide zich om en zag de deurklink naar beneden gaan. O nee, wat nu. Hij kon geen gedachten sturen zoals Cain en Shanara konden. Zijn kracht was nu nutteloos.
De deur ging open en een vrouw keek hem aan. Ze had lang zwart haar, bruine ogen en een heel erg verbaasde blik op haar gezicht.
Hij zei het eerste wat hem te binnen schoot. "Carnaval."
De vrouw knipperde niet-begrijpend. "Wat carnaval?"
Oké, ze was niet in paniek geraakt. Carnaval leek net een magisch woord te zijn. Tijd om iets te verzinnen.
"We zijn hier voor carnaval. Shanara hier is een oude bekende van je man. Hij wilde je verrassen met onze komst."
"Maar carnaval is pas over een maand."
Dat hadden zij weer. Nou, nu wist hij in ieder geval dat het een datum had. "Ja, ik weet het, maar we zijn te vroeg. Beter te vroeg dan te laat, hé." voordat ze vragen zou stellen die ik niet kon beantwoorden, stelde ik mezelf voor. "Ik ben Finnin."
"Ik heet Chloë." Ze stak haar hand uit en na even aarzelen schudde ik die. Gelukkig, dat gebruik was in allebei onze werelden hetzelfde. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en ze keek blozend terug. Daarna wierp een blik over mijn schouder en ik zag schok en verbazing over haar gezicht glijden.
"Wat zijn jullie met veel."
"Mensen, blijven jullie bekvechten of gaan jullie met me mee beschaving opzoeken?"
Dat waren de eerste zinnige woorden die hij vandaag uit Shanara's mond had gehoord. Hij knikte en volgde haar met de rest mee over het pad dat door het bos heen liep.
Grote gebouwen doemden op achter de bomen en ze verlieten het bos. De huizen zagen er hier heel anders uit dan in zijn wereld. Ze leken allemaal op elkaar en waren bijna niet versierd. De straat waar ze doorheen liepen was van een vreemd materiaal gemaakt en hij zag Shanara de grond aanraken. Hij had dat eigenlijk ook willen doen, maar hield zichzelf tegen. Uit de grond staken rare metalen palen met aan de gebogen uiteindes een lichtbron, maar het was geen vuur want het licht scheen in regelmatige stralen door het glas. Waar hij ook keek, hij kon geen afval vinden op de straat. Het was schoon, groot en er was bijna geen groen.
Ze drongen verder de vreemde stad in en Finnin zag vreemde gekleurde monsters die uit zichzelf leken te rijden. Ze maakten een brommend geluid en een vieze stank kwam in de vorm van rookwolken uit de achterkant. Hij schrok ervan, maar liet het niet merken. Cain schoot in de boom van schrik. Hij begreep het wel, als hij half dier zou zijn zoals Cain blijkbaar was, zou hij ook van angst wegkruipen. Nu onderdrukte hij die gevoelens en bleef onverstoorbaar doorlopen. Niemand had iets aan hem als hij in paniek raakte.
Shanara begon aan een van die rijdende monsters te sleutelen, maar deze stond net zoals velen bewegingloos aan de kant van de weg. Hij wist niet wat ze deed, maar er kwam opeens een gillend uit het monster. Hij legde zijn handen over zijn oren en wilde iets naar haar toe schreeuwen toen een man uit een van de huizen kwam rennen.
"Wat moet je bij mijn auto!" schreeuwde de man woedend. Auto, dus zo heetten die vreemde monsters. Had hij er op een of andere manier controle over.
Shanara trok zijn aandacht naar zich toe en had de man al snel gehersenspoeld. Hij dacht nu dat zij een oude bekende was en begon ook over carnaval te praten. Wat in vredesnaam was carnaval?
De man wenkte ons naar binnen, maar Cain moest weer tegenstribbelen. Zelf was Finnin ook wel achterdochtig, maar hij wist dat hij toch op Shanara moest vertrouwen, hoezeer dat hem ook tegenstond.
De man liep hen voor en hield de deur voor hen open.
"Shanara, je hebt veel vrienden meegenomen. Je stelt ze dadelijk toch wel aan mij voor?"
Medelijden kwam in me op. Die arme man had gewoon in zijn huis gezeten en werd nu voor hun karretje gespannen. Maar Finnin kon er ook niks aan doen dat hij opeens in deze wereld neergezet werd en hij moest nu alle hulp met beide handen aangrijpen.
Finnin stapte door de deur heen, een kleine gang in. De muren waren grijs geschilderd en er hingen grote, glimmende tekeningen aan de muur. Hij bleef er even naar kijken. Wat waren die mooi geschilderd, zelfs Catelyn kon het niet zo levensecht overbrengen. Hoe fijn moest die kwast wel niet geweest zijn.
"Thomas?" klonk een vrouwenstem. Finnin draaide zich om en zag de deurklink naar beneden gaan. O nee, wat nu. Hij kon geen gedachten sturen zoals Cain en Shanara konden. Zijn kracht was nu nutteloos.
De deur ging open en een vrouw keek hem aan. Ze had lang zwart haar, bruine ogen en een heel erg verbaasde blik op haar gezicht.
Hij zei het eerste wat hem te binnen schoot. "Carnaval."
De vrouw knipperde niet-begrijpend. "Wat carnaval?"
Oké, ze was niet in paniek geraakt. Carnaval leek net een magisch woord te zijn. Tijd om iets te verzinnen.
"We zijn hier voor carnaval. Shanara hier is een oude bekende van je man. Hij wilde je verrassen met onze komst."
"Maar carnaval is pas over een maand."
Dat hadden zij weer. Nou, nu wist hij in ieder geval dat het een datum had. "Ja, ik weet het, maar we zijn te vroeg. Beter te vroeg dan te laat, hé." voordat ze vragen zou stellen die ik niet kon beantwoorden, stelde ik mezelf voor. "Ik ben Finnin."
"Ik heet Chloë." Ze stak haar hand uit en na even aarzelen schudde ik die. Gelukkig, dat gebruik was in allebei onze werelden hetzelfde. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en ze keek blozend terug. Daarna wierp een blik over mijn schouder en ik zag schok en verbazing over haar gezicht glijden.
"Wat zijn jullie met veel."
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Aïsha was stilletjes met de anderen meegelopen en had goed gekeken hoe de mensen op straat eruit zagen. Ze had de hoorntjes op haar hoofd weer laten verdwijnen en haar ogen waren weer bruin van kleur geworden. Haar haar was nu korter en bruin van kleur en ze had haar nagels rood gekleurd zoals ze bij sommige mensen op straat had gezien.
Ze keek haar ogen uit naar de rare dingen die over straat reden en een rilling van angst trok over haar rug. Ze hoestte toen wolk van de rare dingen richting haar neus dreef. het stonk verschrikkelijk.
Ze zag hoe Cain bang in een boom sprong en moest toch, ondanks haar eigen angst lachen. Hara lach klonk als kleine twinkelende belletjes die door de lucht heen zweefden. Ze luisterde naar het gesprek dat Shanara met de man voerde die zojuist nog tegen haar tekeer was gegaan. Hij nodigde hun uit in zijn huis en Aïsha was nieuwschierig genoeg om niet verder erbij na te denken waarom dat ineens was.Cain daarin tegen wou niet naar binnen toe en ze hoorde hoe Shanara tegen hem tekeer ging en keek haar even vuil aan. Ze draaide zich weer terug naar Cain en stak haar hand naar hem uit.
"Kom ik bescherm je wel nu is het mijn beurt." zei ze met een zachte stem. Ze gaf hem even een glimlach vanonder haar capuchon. "Er zal je heus niets gebeuren, toch?"
Ze zag zelf helemaal niets kwaad aan een huis, maar dat kon ook gewoon haar zweverige optimisme wezen.
OoC. Ok t is een beetje een zooitje geworden. Sorry
Ze keek haar ogen uit naar de rare dingen die over straat reden en een rilling van angst trok over haar rug. Ze hoestte toen wolk van de rare dingen richting haar neus dreef. het stonk verschrikkelijk.
Ze zag hoe Cain bang in een boom sprong en moest toch, ondanks haar eigen angst lachen. Hara lach klonk als kleine twinkelende belletjes die door de lucht heen zweefden. Ze luisterde naar het gesprek dat Shanara met de man voerde die zojuist nog tegen haar tekeer was gegaan. Hij nodigde hun uit in zijn huis en Aïsha was nieuwschierig genoeg om niet verder erbij na te denken waarom dat ineens was.Cain daarin tegen wou niet naar binnen toe en ze hoorde hoe Shanara tegen hem tekeer ging en keek haar even vuil aan. Ze draaide zich weer terug naar Cain en stak haar hand naar hem uit.
"Kom ik bescherm je wel nu is het mijn beurt." zei ze met een zachte stem. Ze gaf hem even een glimlach vanonder haar capuchon. "Er zal je heus niets gebeuren, toch?"
Ze zag zelf helemaal niets kwaad aan een huis, maar dat kon ook gewoon haar zweverige optimisme wezen.
OoC. Ok t is een beetje een zooitje geworden. Sorry
Everybody wants happiness, and nobody wants pain, but you can't have a rainbow, without a little rain.
Cain keek omhoog toen Shanara het had over dat ze die man had gemanipuleerd. Vaak kon Cain zichzelf wel onder controle houden, maar bij iedere keer dat hij uitademde kwam er gegrom mee zijn mond uit.
"Ow, enge kracht hoor" mompelde hij en haalde uit naar Shanara, zijn nagels vooruit richting haar wang. Als hij haar zou raken had ze een paar krassen over haar wang heen staan.
"Als ik mijn kracht op jou gebruik, dan ben jij dood" hij pakte de hand van Miyaki en keek toen Aïsha ook haar hand uitstak en nam die aan en met behulp van hen stond hij op.
"Nee, mij gebeurt er zeker niks" zei hij en hij liep achter de rest aan naar binnen. Hij bekeek alles binnen. Alles was zo anders, hij vond het vreemd en wist eigenlijk niet wat alles moest voorstellen. Hij deed zijn oog patch af omdat het licht niet te sterk was voor zijn oog, hij bekeek alles opnieuw en zag sieraden liggen, boeken en pennen. Hij kon nu alles beter zien, zijn zwarte oog leek alles in te kunnen zoomen en hij had nu een soort foto in zijn hoofd van hoe alles eruit zag. Hij hoorde Finnin praten en hij volgde zijn stem, hij keek naar een vrouw. "Jij hebt je wel heel erg..." en meer zei ze niet, ze staarde alleen maar in zijn ogen. "Het is Carnaval" zei Cain met een grijns en de vrouw knikte. Cain draaide zijn hoofd weg, en deed snel zijn oog patch weer op. "Shit, shit, shit" mompelde hij tegen zichzelf en de vrouw keek hem vragend aan. "Ik ben Cain" zei hij toen met een lach en stak zijn hand uit die de vrouw schudde. "Even bij de andere kijken" mompelde hij en liep richting de huiskamer en ging op de grond zitten tegen de zijkant van de bank.
(Sorry, als het niet zo goed is, ik heb mijn best gedaan:P)
"Ow, enge kracht hoor" mompelde hij en haalde uit naar Shanara, zijn nagels vooruit richting haar wang. Als hij haar zou raken had ze een paar krassen over haar wang heen staan.
"Als ik mijn kracht op jou gebruik, dan ben jij dood" hij pakte de hand van Miyaki en keek toen Aïsha ook haar hand uitstak en nam die aan en met behulp van hen stond hij op.
"Nee, mij gebeurt er zeker niks" zei hij en hij liep achter de rest aan naar binnen. Hij bekeek alles binnen. Alles was zo anders, hij vond het vreemd en wist eigenlijk niet wat alles moest voorstellen. Hij deed zijn oog patch af omdat het licht niet te sterk was voor zijn oog, hij bekeek alles opnieuw en zag sieraden liggen, boeken en pennen. Hij kon nu alles beter zien, zijn zwarte oog leek alles in te kunnen zoomen en hij had nu een soort foto in zijn hoofd van hoe alles eruit zag. Hij hoorde Finnin praten en hij volgde zijn stem, hij keek naar een vrouw. "Jij hebt je wel heel erg..." en meer zei ze niet, ze staarde alleen maar in zijn ogen. "Het is Carnaval" zei Cain met een grijns en de vrouw knikte. Cain draaide zijn hoofd weg, en deed snel zijn oog patch weer op. "Shit, shit, shit" mompelde hij tegen zichzelf en de vrouw keek hem vragend aan. "Ik ben Cain" zei hij toen met een lach en stak zijn hand uit die de vrouw schudde. "Even bij de andere kijken" mompelde hij en liep richting de huiskamer en ging op de grond zitten tegen de zijkant van de bank.
(Sorry, als het niet zo goed is, ik heb mijn best gedaan:P)
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
Shanara zag de klauw op haar afkomen. Ze boog iets naar achter zodat het buiten bereik bleef. Haar ogen vernauwden zich tot dunnen speeltje en haar pupillen werden zowat opgeslokt door haar irrisen.
"Als ik mijn kracht op jou gebruik, dan ben jij dood" Oh, hij moest eens weten wat ze met haar kracht kon doen, en dat was iets veel ergers dan dood. Ze voelde haar pupillen verwijde en snel kneep ze haar ogen dicht. Controle, Shanara. Ze sprak zichzelf mentaal toe. Als ze Cain wat aan zou doen, zou de groep uit elkaar vallen. Zij zou het waarschijnlijk in haar eentje moeten opknappen, dan zou ze niet met zekerheid kunnen weten of Finnin terug kon komen.
"Dwaze geit," siste ze laag onder haar adem terwijl ze van de groep wegliep. Ze moest eerst kalmeren voor ze het huis in kon. Haar kracht was te gevaarlijk geworden om met emotie te mengen.
Naast het huisje liet ze zich buiten het zicht van de rest neerzakken. Ze streek haar handen door haar haren. Ze liet een diepe teug lucht door haar neus naar binnen glijden en door haar mond weer ontsnappen. Kalmeer, verdomme. Al sinds dat ze op deze wereld terecht was gekomen was ze geïrriteerd geweest en het leek met de minuut erger te worden. Ze haalde één van de katana's tevoorschijn. Met haar slanke vingers streek ze over het staal heen. koude dood Daar waren de zwaarden naar vernoemd. Ze moesten doodde zonder emotie. Ze liet haar hoofd zakken terwijl ze met het zwaard bleef spelen. Langzaam kon ze haar gedachtegang weer rustiger voelen worden, maar zou dat ook zo blijven met Finnin of Cain in de buurt? Het liefst koos ze ervoor om in haar eentje deze wereld in te trekken. Maar hoe kon ze er dan voor zorgen dat Finnin goed thuis kwam? Met een zucht bleef ze zitten. De buitenlucht streek heerlijk over haar huid. Dat had ze gemist laat in de avond onder de sterren zijn. Met een glimlach bleef ze zitten. De rest moest zelf maar uitzoeken hoe ze het probleem wat binnen op hen wachten moesten oplossen.
"Als ik mijn kracht op jou gebruik, dan ben jij dood" Oh, hij moest eens weten wat ze met haar kracht kon doen, en dat was iets veel ergers dan dood. Ze voelde haar pupillen verwijde en snel kneep ze haar ogen dicht. Controle, Shanara. Ze sprak zichzelf mentaal toe. Als ze Cain wat aan zou doen, zou de groep uit elkaar vallen. Zij zou het waarschijnlijk in haar eentje moeten opknappen, dan zou ze niet met zekerheid kunnen weten of Finnin terug kon komen.
"Dwaze geit," siste ze laag onder haar adem terwijl ze van de groep wegliep. Ze moest eerst kalmeren voor ze het huis in kon. Haar kracht was te gevaarlijk geworden om met emotie te mengen.
Naast het huisje liet ze zich buiten het zicht van de rest neerzakken. Ze streek haar handen door haar haren. Ze liet een diepe teug lucht door haar neus naar binnen glijden en door haar mond weer ontsnappen. Kalmeer, verdomme. Al sinds dat ze op deze wereld terecht was gekomen was ze geïrriteerd geweest en het leek met de minuut erger te worden. Ze haalde één van de katana's tevoorschijn. Met haar slanke vingers streek ze over het staal heen. koude dood Daar waren de zwaarden naar vernoemd. Ze moesten doodde zonder emotie. Ze liet haar hoofd zakken terwijl ze met het zwaard bleef spelen. Langzaam kon ze haar gedachtegang weer rustiger voelen worden, maar zou dat ook zo blijven met Finnin of Cain in de buurt? Het liefst koos ze ervoor om in haar eentje deze wereld in te trekken. Maar hoe kon ze er dan voor zorgen dat Finnin goed thuis kwam? Met een zucht bleef ze zitten. De buitenlucht streek heerlijk over haar huid. Dat had ze gemist laat in de avond onder de sterren zijn. Met een glimlach bleef ze zitten. De rest moest zelf maar uitzoeken hoe ze het probleem wat binnen op hen wachten moesten oplossen.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Nadat Cain haar hand had geaccepteerd, was er kort een glimlach op haar gezicht te zien voor wie goed oplette. Miyaki keek toen toe hoe ieder naar binnenging, zelfs Cain, maar juist Sharana bleef buiten. Zelf had de kunoichi geen zin om zich op vijandelijk terrein te begeven, zonder hier wat meer over te weten.
Kort blikte ze naar Sharana, maar die leek in gedachten verzonken te zijn. Daar maakte Miyaki gebruik van. Ze verdween terug in de schaduw waar ze eerder ook stond, en maakte haar weg naar het dak van het stenen huis. Ze was verbaasd over het bouwwerk, zeker met wat er op het dak lag, het voelde anders. Vreemd.
Geluidloos liep ze enkele stappen en keek om zich heen. Zo kreeg ze inzicht van de omgeving. Het bos waar ze vandaan waren gekomen, en de stad die ver door liep in tegengestelde richting. De meeste huizen waren hetzelfde, sommigen waren breder of hoger. Zo was er ook een gebouw met een toren. Miyaki keek ernaar. Dat was zeker een mooie plek om de omgeving vandaan te scannen!
Even blikte ze naar beneden. Helaas kon ze het niet maken om de groep te verlaten. Zeker niet na wat er al gebeurd was in het bos. Het risico was te groot. Ongeduldig zette Miyaki zich neer. Hoe lang zou dat gedoe gaan duren? En wat was dat carnaval toch?! Kennelijk was het iets waarbij men zich anders kleedde. Zoveel had Miyaki al wel begrepen. Even schudde ze haar hoofd en richtte haar blik op oneindig.
Kort blikte ze naar Sharana, maar die leek in gedachten verzonken te zijn. Daar maakte Miyaki gebruik van. Ze verdween terug in de schaduw waar ze eerder ook stond, en maakte haar weg naar het dak van het stenen huis. Ze was verbaasd over het bouwwerk, zeker met wat er op het dak lag, het voelde anders. Vreemd.
Geluidloos liep ze enkele stappen en keek om zich heen. Zo kreeg ze inzicht van de omgeving. Het bos waar ze vandaan waren gekomen, en de stad die ver door liep in tegengestelde richting. De meeste huizen waren hetzelfde, sommigen waren breder of hoger. Zo was er ook een gebouw met een toren. Miyaki keek ernaar. Dat was zeker een mooie plek om de omgeving vandaan te scannen!
Even blikte ze naar beneden. Helaas kon ze het niet maken om de groep te verlaten. Zeker niet na wat er al gebeurd was in het bos. Het risico was te groot. Ongeduldig zette Miyaki zich neer. Hoe lang zou dat gedoe gaan duren? En wat was dat carnaval toch?! Kennelijk was het iets waarbij men zich anders kleedde. Zoveel had Miyaki al wel begrepen. Even schudde ze haar hoofd en richtte haar blik op oneindig.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Finnin volgde Cain die door de deur de huiskamer inliep. Hij keek even vreemd toen Cain in plaats van op de bank, naast de bank ging zitten. Zelf liep hij naar de grote, gemakkelijk uitziende stoel die in de hoek stond en liet zich daar voorzichtig op zakken. Chloë stond wat ongemakkelijk in het midden van de woonkamer en frummelde wat aan haar handen.
"Eh-willen jullie misschien iets te drinken?" vroeg ze zenuwachtig.
"Ja graag," zei Finnin en hoopte dat ze zou verdwijnen, haar nerveusheid begon hij maar irritant te vinden.
Maar ze verdween niet en begon een heel lijstje op te zeggen. "Wat willen jullie? Ik heb cola, koffie, thee, limonade, sinas, multivitamine, ijsthee, sinaasappelsap, melk..."
"Thee is goed," onderbrak Finnin haar vriendelijk. Dat was samen met koffie en water het enige wat hij van de opsomming had begrepen. Koffie vond hij niet lekker en om water vragen vond hij onbeleefd.
Ze knikte met een trillende glimlach en verdween door een andere deur. Finnin leunde wat achterover en genoot van het comfort van de stoel.
Plotseling klonk er het geluid van voetstappen op de trap. Hij schoot weer overeind en zag dat er iemand de trap af rende. Het was een meisje, duidelijk de dochter van Chloë. Haar lange zwarte haren krulden over haar schouders en haar lichtblauwe ogen keken verbaasd naar de onverwachte bezoekers.
Finnin schoot overeind en liep glimlachend op haar af. Ze liet haar blik over zijn hele lichaam gaan en haar ogen bleven hangen bij het zwaard dat hij droeg.
"Ik ben Finnin." Hij stak zijn hand uit en na even aarzelen nam het meisje hem aan.
"Evaline. Waarom zie jij er zo raar uit?"
"Carnaval." Hij glimlachte erbij alsof hij wist wat het was en weer deed het magische woord zijn werk. Een begrijpende uitdrukking kwam op haar gezicht.
"Ah, dat verklaart veel. Als wat ben jij verkleed?" ze glimlachte flirtend naar hem. Finnin had geen idee wat hij zou kunnen zijn.
Hij spreidde theatraal zijn armen. "Raad maar." Zijn wenkbrauwen wiebelden suggestief op en neer.
Ze lachte en keek nauwkeurig naar de kleren die hij droeg. "Eh, ik zou zeggen een elf, als ik het zo zie." ze boog naar Finnin toe. Geschrokken deed hij een pas achteruit. "Laat je oren eens zien," beval ze.
Schouderophalend deed Finnin wat ze zei en streek zijn haren weg voor zijn oren.
Ze schudde haar hoofd. "Nee, geen elf, of je bent je puntoren vergeten."
Hij glimlachte. "Ik ben wel een elf, maar ben inderdaad mijn oren vergeten." Geen idee waar ze het over had.
"En jij?" ze had Cain ontdekt. "Ook verkleed? Ik denk als bok, maar waarom heb je een ooglapje voor. En waarom draag je een leren jas? Het lijkt alsof je in de war bent en niet kon kiezen wat je wilde worden en daarom maar alledrie hebt genomen. Een piraat, een bok en een vampier." Voordat hij antwoord kon geven liep ze naar Aïsha toe. "En wat ben jij? Of heb je je kleren nog niet aan? Je ziet er namelijk heel normaal uit, of is dat je outfit?"
Finnin miste iemand, of liever gezegd, twee iemanden. Miyaki en Shanara waren hen niet het huis ingevolgd. Dan waren ze nog buiten. Wie weet wat ze daar deden. Misschien waren ze nu allebei weg, hij had wel gezien dat Miyaki zich ergerde aan de anderen en aan hem. Hij had blij moeten zijn, maar iets trok aan hem. Stel dat Shanara nu op weg was naar iemand om hen te verraden. Een keer een verrader, altijd een verrader.
Hij keek op en zag Evaline naar hem staren. Hij besefte dat zijn duistere gedachten doorgeschemerd waren in zijn gezicht. Een onechte glimlach moest haar geruststellen. "Er zijn er nog een paar buiten. Ik ga ze even halen."
Zonder haar antwoord af te wachten liep hij weg, door de gang heen naar buiten. De avondlucht was koel op zijn warme huid. Speurend keek hij om zich heen en zag Shanara in de schaduw zitten, spelend met haar zwaard. Het deed hem denken aan de vorige keer dat hij haar had zien kijken naar haar zwaard. Het was na haar moment van zwakte geweest. Erwas had haar in zijn woede geslagen en Shanara was helemaal in paniek geraakt. Die keer had ze haar masker laten vallen en had Finnin even in haar binnenste kunnen kijken. Maar toen ze haar zwaard had getrokken en er naar gestaard had, had ze zich weer afgesloten. Kennelijk gebruikte ze het zwaard als afleiding om haar gedachten bij elkaar te rapen.
Finnin wist niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wilde hij als een dolle op haar afstormen en eisen dat ze mee naar binnen ging, aan de andere kant wilde hij gewoon naast haar gaan zitten en vergeten wat er was gebeurd. Gewoon weer even jong zijn.
Hij liep uiteindelijk op haar af, maar vergat de tirade die in zijn hoofd zat meteen toen hij recht voor haar stond. De nacht had iets magisch, ondanks of juist dankzij de vreemde wereld. Hij stak zijn hand uit.
"He, kom je mee naar binnen?" zijn stem klonk zachtjes en wat schor.
"Eh-willen jullie misschien iets te drinken?" vroeg ze zenuwachtig.
"Ja graag," zei Finnin en hoopte dat ze zou verdwijnen, haar nerveusheid begon hij maar irritant te vinden.
Maar ze verdween niet en begon een heel lijstje op te zeggen. "Wat willen jullie? Ik heb cola, koffie, thee, limonade, sinas, multivitamine, ijsthee, sinaasappelsap, melk..."
"Thee is goed," onderbrak Finnin haar vriendelijk. Dat was samen met koffie en water het enige wat hij van de opsomming had begrepen. Koffie vond hij niet lekker en om water vragen vond hij onbeleefd.
Ze knikte met een trillende glimlach en verdween door een andere deur. Finnin leunde wat achterover en genoot van het comfort van de stoel.
Plotseling klonk er het geluid van voetstappen op de trap. Hij schoot weer overeind en zag dat er iemand de trap af rende. Het was een meisje, duidelijk de dochter van Chloë. Haar lange zwarte haren krulden over haar schouders en haar lichtblauwe ogen keken verbaasd naar de onverwachte bezoekers.
Finnin schoot overeind en liep glimlachend op haar af. Ze liet haar blik over zijn hele lichaam gaan en haar ogen bleven hangen bij het zwaard dat hij droeg.
"Ik ben Finnin." Hij stak zijn hand uit en na even aarzelen nam het meisje hem aan.
"Evaline. Waarom zie jij er zo raar uit?"
"Carnaval." Hij glimlachte erbij alsof hij wist wat het was en weer deed het magische woord zijn werk. Een begrijpende uitdrukking kwam op haar gezicht.
"Ah, dat verklaart veel. Als wat ben jij verkleed?" ze glimlachte flirtend naar hem. Finnin had geen idee wat hij zou kunnen zijn.
Hij spreidde theatraal zijn armen. "Raad maar." Zijn wenkbrauwen wiebelden suggestief op en neer.
Ze lachte en keek nauwkeurig naar de kleren die hij droeg. "Eh, ik zou zeggen een elf, als ik het zo zie." ze boog naar Finnin toe. Geschrokken deed hij een pas achteruit. "Laat je oren eens zien," beval ze.
Schouderophalend deed Finnin wat ze zei en streek zijn haren weg voor zijn oren.
Ze schudde haar hoofd. "Nee, geen elf, of je bent je puntoren vergeten."
Hij glimlachte. "Ik ben wel een elf, maar ben inderdaad mijn oren vergeten." Geen idee waar ze het over had.
"En jij?" ze had Cain ontdekt. "Ook verkleed? Ik denk als bok, maar waarom heb je een ooglapje voor. En waarom draag je een leren jas? Het lijkt alsof je in de war bent en niet kon kiezen wat je wilde worden en daarom maar alledrie hebt genomen. Een piraat, een bok en een vampier." Voordat hij antwoord kon geven liep ze naar Aïsha toe. "En wat ben jij? Of heb je je kleren nog niet aan? Je ziet er namelijk heel normaal uit, of is dat je outfit?"
Finnin miste iemand, of liever gezegd, twee iemanden. Miyaki en Shanara waren hen niet het huis ingevolgd. Dan waren ze nog buiten. Wie weet wat ze daar deden. Misschien waren ze nu allebei weg, hij had wel gezien dat Miyaki zich ergerde aan de anderen en aan hem. Hij had blij moeten zijn, maar iets trok aan hem. Stel dat Shanara nu op weg was naar iemand om hen te verraden. Een keer een verrader, altijd een verrader.
Hij keek op en zag Evaline naar hem staren. Hij besefte dat zijn duistere gedachten doorgeschemerd waren in zijn gezicht. Een onechte glimlach moest haar geruststellen. "Er zijn er nog een paar buiten. Ik ga ze even halen."
Zonder haar antwoord af te wachten liep hij weg, door de gang heen naar buiten. De avondlucht was koel op zijn warme huid. Speurend keek hij om zich heen en zag Shanara in de schaduw zitten, spelend met haar zwaard. Het deed hem denken aan de vorige keer dat hij haar had zien kijken naar haar zwaard. Het was na haar moment van zwakte geweest. Erwas had haar in zijn woede geslagen en Shanara was helemaal in paniek geraakt. Die keer had ze haar masker laten vallen en had Finnin even in haar binnenste kunnen kijken. Maar toen ze haar zwaard had getrokken en er naar gestaard had, had ze zich weer afgesloten. Kennelijk gebruikte ze het zwaard als afleiding om haar gedachten bij elkaar te rapen.
Finnin wist niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wilde hij als een dolle op haar afstormen en eisen dat ze mee naar binnen ging, aan de andere kant wilde hij gewoon naast haar gaan zitten en vergeten wat er was gebeurd. Gewoon weer even jong zijn.
Hij liep uiteindelijk op haar af, maar vergat de tirade die in zijn hoofd zat meteen toen hij recht voor haar stond. De nacht had iets magisch, ondanks of juist dankzij de vreemde wereld. Hij stak zijn hand uit.
"He, kom je mee naar binnen?" zijn stem klonk zachtjes en wat schor.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
"He, kom je mee naar binnen?" Shanara schrok op van de stem. De stem die ze al zolang niet meer had gehoord. Met verbaasde ogen keek ze op naar Finnin die met uitgestoken hand naar haar keek. Ze verlangde op dit moment naar niets meer dan dat het heel even terug kon gaan naar vroeger. Dat ze nog even zijn warme handen kon vasthouden. Dat hij nog éénmaal lieflijk tegen haar fluisterde. Haar hand trilde bijna van verlangen, terwijl ze hem naar hem uitstak. Kon ze het spel laten vallen? Ze had haar leven hiervoor gegeven. Ze had hiervoor het leven van Erwas en Ashban opgeofferd. Catelyn was hiervoor haar handen kwijtgeraakt. Nee, ze mocht niet egoïstisch zijn. Ze kon nu niet voor haar zelf kiezen, om nog een laatste keer het kleine beetje liefde te voelen wat Finnin heel misschien nog voor haar koesterde. Ze kneep haar ogen strak dicht. het spijt me. Ze moest zichzelf dwingen haar passieve gezicht op te zette. Ze negeerde de hand die Finnin had uitgestoken voor haar en duwde zichzelf overeind. Ze ontweek zijn ogen. Ze wilde niet nog eens die pijn erin zien die er de vorige keer in had gestaan toen ze hen verraadden.
"Best." gromde ze. Met lange passen stapte ze naar binnen toe. Haar zwaard stak ze terug in de scheden. Ze liet hem weer achter.
In de hal liep ze zowat tegen een meisje met lang zwart haar op.
"Oh sorry!" bracht het meisje direct uit. Shanara gaf haar een gespeelde glimlach terug.
"Maakt niet uit."
"Oh, laat me raden als wat jij verkleed ben!" Ging het meisje opgewonden verder. Ze tikte op haar kin terwijl ze een rondje om Shanara heen liep.
"Oeh ik weet het! Een samourai-zombi."
Shanara trok meteen een wenkbrauw op. Een wat?
"Uh, ja zal wel." Niet echt geïnteresseerd liep ze verder de kamer in. Haar blik viel even vuil op Cain. Rotbok. Meteen merkte ze dat er iemand mistte.
"Waar is Miyaki?" Nog voor ze antwoord kreeg kwam er een tweede vrouw tussenin.
"Ben jij Shanara?" Shanara knikte instemmend. De vrouw gaf haar een korte glimlach.
"Uh, wat kwamen jullie precies bij ons doen? Carnaval is pas over een maand."
Meteen vergrote Shanara haar pupillen. Tijd om de gedachten wat bij te sturen.
Zodra de trans verbroken werd sprong de vrouw op. "Ah, natuurlijk jullie kregen nieuwe kleren van ons! Kom maar mee naar boven dan zal ik ze laten zien."
Shanara volgde met een voorzichtige glimlach de vrouw de trappen op. Ze kwamen bij een enorme kledingkast uit.
"Zoek maar wat uit." De vrouw bleef de hele tijd vriendelijk glimlachen, geen idee hebbend van het feit dat recht voo rhaar neus haar kleren gestolen werden.
Shanara had haar keuze al heel snel gemaakt. Een strak shirt met lange mauwen en een strakke broek waarin ze goed kon bewegen. De kleren waren allemaal iets aan de lange kant, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Het voelde gewoon heerlijk om weer eens een broek te kunnen dragen.
"Best." gromde ze. Met lange passen stapte ze naar binnen toe. Haar zwaard stak ze terug in de scheden. Ze liet hem weer achter.
In de hal liep ze zowat tegen een meisje met lang zwart haar op.
"Oh sorry!" bracht het meisje direct uit. Shanara gaf haar een gespeelde glimlach terug.
"Maakt niet uit."
"Oh, laat me raden als wat jij verkleed ben!" Ging het meisje opgewonden verder. Ze tikte op haar kin terwijl ze een rondje om Shanara heen liep.
"Oeh ik weet het! Een samourai-zombi."
Shanara trok meteen een wenkbrauw op. Een wat?
"Uh, ja zal wel." Niet echt geïnteresseerd liep ze verder de kamer in. Haar blik viel even vuil op Cain. Rotbok. Meteen merkte ze dat er iemand mistte.
"Waar is Miyaki?" Nog voor ze antwoord kreeg kwam er een tweede vrouw tussenin.
"Ben jij Shanara?" Shanara knikte instemmend. De vrouw gaf haar een korte glimlach.
"Uh, wat kwamen jullie precies bij ons doen? Carnaval is pas over een maand."
Meteen vergrote Shanara haar pupillen. Tijd om de gedachten wat bij te sturen.
Zodra de trans verbroken werd sprong de vrouw op. "Ah, natuurlijk jullie kregen nieuwe kleren van ons! Kom maar mee naar boven dan zal ik ze laten zien."
Shanara volgde met een voorzichtige glimlach de vrouw de trappen op. Ze kwamen bij een enorme kledingkast uit.
"Zoek maar wat uit." De vrouw bleef de hele tijd vriendelijk glimlachen, geen idee hebbend van het feit dat recht voo rhaar neus haar kleren gestolen werden.
Shanara had haar keuze al heel snel gemaakt. Een strak shirt met lange mauwen en een strakke broek waarin ze goed kon bewegen. De kleren waren allemaal iets aan de lange kant, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Het voelde gewoon heerlijk om weer eens een broek te kunnen dragen.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Aïsha was samen met de anderen mee naar binnengelopen, maar was zenuwachtig in de deurpost van de woonkamer blijven staan. Ongemakkelijk keek ze hoe de anderen gesprekken voerden, maar een glimlach trok over haar gezicht toen ze het meisje naar beneden zag komen.
"En wat ben jij? Of heb je je kleren nog niet aan? Je ziet er namelijk heel normaal uit, of is dat je outfit?" vroeg het meisje, dat blijkbaar Evaline heette, aan haar.
Ze dacht even diep na en herinnerde zich toen het verhaal dat haar moeder haar vroeger voorlas. Het ging over een wolf die op weg was naar zijn moeder. Toen hij bij het huisje aankwam stond daar een meisje met een rood kapje op haar hoofd, heel origineel roodkapje genaamd, die zijn moeder vermoord had. Het moraal van het verhaal had ze nooit begrepen, maar het verhaal was wel altijd blijven hangen.
Snel schoof ze de kap over haar hoofd heen en keek naar Evaline.
"Ik ben verkleed als roodkapje. Ken je dat sprookje?" zei ze met een stralende glimlach. Ze was altijd al gek geweest op kinderen. Ze zag dat Evaline even diep nadacht waarna haar ogen wat verder open schoten.
"Ja dat ken ik wel. Dat gaat over dat meisje met het rode kapje dat door het bos huppelt op weg naar haar grootmoeder, maar als ze daar aan komt heeft de wolf haar grootmoeder opgegeten. Er is zelfs een liedje over." zei ze enthousiast waarna ze het liedje begin te neuriën.
Aïsha was verbaasd. Blijkbaar kende ze hier ook het verhaal over roodkapje, maar dan omgekeerd. Ze keek hoe Finnin naar buiten liep en daarna terug kwam met Shanara. Ze knikte even kort naar haar en volgde haar toen naar boven. Ze keek haar ogen uit toen ze in de kast stonden. Wat een vreemde kleren hadden ze hier, maar er was eigenlijk niets waradoor ze uit de zon zou kunnen kijken en werd daardoor weer onzeker.
"Heeft u ook iets om te zorgen dat ik niet in de zon hoef te lopen?" Zei ze zacht terwijl ze naar de grond keek.
"En wat ben jij? Of heb je je kleren nog niet aan? Je ziet er namelijk heel normaal uit, of is dat je outfit?" vroeg het meisje, dat blijkbaar Evaline heette, aan haar.
Ze dacht even diep na en herinnerde zich toen het verhaal dat haar moeder haar vroeger voorlas. Het ging over een wolf die op weg was naar zijn moeder. Toen hij bij het huisje aankwam stond daar een meisje met een rood kapje op haar hoofd, heel origineel roodkapje genaamd, die zijn moeder vermoord had. Het moraal van het verhaal had ze nooit begrepen, maar het verhaal was wel altijd blijven hangen.
Snel schoof ze de kap over haar hoofd heen en keek naar Evaline.
"Ik ben verkleed als roodkapje. Ken je dat sprookje?" zei ze met een stralende glimlach. Ze was altijd al gek geweest op kinderen. Ze zag dat Evaline even diep nadacht waarna haar ogen wat verder open schoten.
"Ja dat ken ik wel. Dat gaat over dat meisje met het rode kapje dat door het bos huppelt op weg naar haar grootmoeder, maar als ze daar aan komt heeft de wolf haar grootmoeder opgegeten. Er is zelfs een liedje over." zei ze enthousiast waarna ze het liedje begin te neuriën.
Aïsha was verbaasd. Blijkbaar kende ze hier ook het verhaal over roodkapje, maar dan omgekeerd. Ze keek hoe Finnin naar buiten liep en daarna terug kwam met Shanara. Ze knikte even kort naar haar en volgde haar toen naar boven. Ze keek haar ogen uit toen ze in de kast stonden. Wat een vreemde kleren hadden ze hier, maar er was eigenlijk niets waradoor ze uit de zon zou kunnen kijken en werd daardoor weer onzeker.
"Heeft u ook iets om te zorgen dat ik niet in de zon hoef te lopen?" Zei ze zacht terwijl ze naar de grond keek.
Everybody wants happiness, and nobody wants pain, but you can't have a rainbow, without a little rain.
Cain keek met een grijns terug naar Shanara, het maakte hem echt helemaal niks uit dat ze hem niet mocht. Hij had zelfs zin om weer een keer te vechten, vooral op zijn manier. Hij vocht veel met dieren, hij snapte vaak hun stemmingen en de dingen die de dieren wouden zeggen snapte hij vaak. Met leeuwen vechten vond hij het leukste, maar dat komt omdat hij misschien ook een leeuw was geweest.
Cain stond op toen Eveline het over hem had en hij schudde zijn hoofd. Hij snapte het alleen van de piraat en de bok. Maar een vampier wist hij niet. "Klopt, ik ben een vampier." Hij glimlachte naar haar en liep wat dichter naar haar toe. "Maar ik kan dingen veranderen aan mezelf" hij wees naar zijn hoorns, maar wat hij over dat ooglapje moest zeggen wist hij niet.
Evaline bekeek hem even goed en glimlachte. "Je moet echt dat oog ding af hoor" zei ze lachend en had haar hand al uitgestoken. Cain grijnsde en zette een stapje achteruit. "Je snapt toch wel dat ik dat niet kan doen? Dan is mijn hele outfit verpest"
Eveline knikte toen hij dat zei en ze liet haar hand zakken.
"Hebben een van je buren misschien zoons van rond de 18?" Eveline keek op naar Cain en ze leek na te denken. Ze liep richting de deur en Cain volgde haar snel.
"Ik weet het weer, die buren hebben drie zoons, ze verschillen niet zoveel met elkaar. Ze zijn volgens mij 18,20 en volgens mij 23" Cain glimlachte naar haar.
"Dankjewel, ik denk dat ik het vanaf hier wel zelf aan kan" Eveline draaide om en liep weer terug naar haar eigen huis en Cain deed zijn oog patch af en belde aan. Na even gewacht te hebben stond er een nogal jonge jongen voor de deur. "Hoi, ik ben Cain" was het eerste wat bij Cain op kwam. De jongen keek alleen naar het zwarte oog van hem en hij kon alleen maar een kleine grom losmaken uit zijn keel.
"Ik ben hier voor Carnaval, je kent me toch wel? Wij hebben samen wel eens iets gedaan"
De jongen leek uit zijn hypnose te komen en glimlachte naar hem. "Cain, ik ben blij je weer te zien. De dagen met jou lijken zo lang geleden" hij liep naar Cain toe en sloeg zijn armen om hem heen. De jongen pakte de hand van Cain en nam hem mee naar binnen. De jongen was ongeveer even groot als hem alleen had Cain iets meer massa.
"Dit is Cain, mam, pap. Is hij niet leuk?" Er zat een man en een vouw van rond de 50 die hem aan keken alsof zijn oog brand stinond. Hij had nog nooit geprobeerd of het op meerdere mensen zou lukken. "Het is carnaval, en ik ben verkleed. Nu hebben ze mijn echte kleding gestolen en wou ik dus van jullie lieve zoon kleding lenen"
De vrouw stond met een lach op. "Cain, jij bent zo veranderd ik herken je bijna niet meer. Je bent altijd zo lief geweest voor mijn zoon"
Cain werd mee naar boven gesleurd door de jongen en op de deur van zijn kamer stond 'kay' nu wist hij tenminste wel zijn naam. Als Cain iemand onder controle had zagen ze hem altijd als een oude bekende, nu was dat dus blijkbaar iemand die met Kay heeft gehad. En als hij iemand iets had gezegd hoefde diegene hem niet voor een 2e keer aan te kijken.
Kay opende zijn kledingkast en er hing echt van alles in. Hij kon het bijna zelf niet geloven, hij had nog nooit zoveel kleding gezien. "Kun jij misschien wat leuks voor mij bij elkaar pakken?" Kay knikte blij en de deur van zijn slaapkamer ging open en Cain keek geschrokken om. Er kwam een jongere jongen binnen die hem vies aankeek.
"Is dit weer een van je vieze homo vriendjes?" zei hij vol afschuw. "Dat is mijn jongste broertje Nick" zei Kay nogal zenuwachtig. "Hoi Nick, ik ben Cain en ik kom hier voor Carnaval, zoals je weet is het dat namelijk ook. Jij bent zelf ook homo trouwens en stoor ons nu niet meer" hij had geen idee wat homo inhield eigenlijk, maar het kon niet veel goeds zijn want hij deed er zo vreemd over.
Nick liep richting de deur en keek voordat hij de deur dicht deed naar zijn broer. "Het is echt een hottie" zei hij knipoogde en deed nu echt de deur dicht.
"Doe je kleding maar vast uit" zei hij rustig en Cain deed wat hij zei. Het enige probleem was dat hij geen ondergoed aan had, dus kon hij niet echt zijn broek uitdoen. "Ik heb je toch al naakt gezien" zei kay speels liep naar Cain toe en legde zijn handen op de broek van Cain. Hij deinsde een paar stappen achteruit. "Ik ben het niet echt gewend, als een jongen zo doet" mompelde hij zachtjes en Kay draaide om en pakte een bjorn borg onderbroek uit zijn kast en gooide die naar hem. "Doe maar een schoon ondergoed aan dan." Cain draaide zichzelf om zodat hij met de rug naar hem toe stond en voelde gewoon de ogen van Kay op zijn rug brandde. Snel deed hij zijn broek uit en het ondergoed aan van Kay. Hij vond het voor geen meter zitten, alles voelde zo, anders....
Toen hij omkeek zag hij Kay naar zijn staart kijken. "Nee, je vind het heel normaal dat ik een staart heb" zei hij rustig en Kay draaide om hij liep richting een kastje en pakte er een schaar uit. Hij knipte een rondje bij de bjorn borg van Cain en zelf deed hij zijn staart erdoorheen. Hetzelfde deed Kay met de broek die hij aan Cain gaf.
Hij kreeg een spijkerbroek die voor zijn doen heel strak zat en een blauwe geruite blouse. Kay beet op zijn onderlip. "Je ziet er fantastisch uit" zei hij met een glimlach.
"Heb je ook iets met een capuchon?" Kay draaide zichzelf om naar de kast en pakte er een shirt uit met een v-hals en een vest. "Dan moet je wel dat blouseje uit doen"
Hij deed wat Kay zei hij deed het donkergrijze v shirtje aan en het gele vest er overheen. Cain had een grijze broek aan en daar onder nike dunk die gewoon zwart waren met een beetje geel. "Dankje"
Cain kreeg nog een riem in zijn handen geduwd waar drie zakjes op leken te zitten. "Daar kun je je staart in doen"
Cain draaide zichzelf om. Hij moest hier gewoon weg, het maakte hem niet uit wat hij aan kreeg. Het enige wat er een beetje gay uitzag was zijn v-hals shirtje, maar verder zag hij er verbazend stoer uit. Hij deed zijn ooglapje weer voor en zijn capuchon op. Hij pakte zijn kama's en pakte als zijn kleding op en liep richting het huis waar de rest ook was.
Hij liep naar binnen en het maakte hem even niet uit dat ze zijn staart konden zien. Hij wist ook nog niet hoe hij die weg ging krijgen.
Cain stond op toen Eveline het over hem had en hij schudde zijn hoofd. Hij snapte het alleen van de piraat en de bok. Maar een vampier wist hij niet. "Klopt, ik ben een vampier." Hij glimlachte naar haar en liep wat dichter naar haar toe. "Maar ik kan dingen veranderen aan mezelf" hij wees naar zijn hoorns, maar wat hij over dat ooglapje moest zeggen wist hij niet.
Evaline bekeek hem even goed en glimlachte. "Je moet echt dat oog ding af hoor" zei ze lachend en had haar hand al uitgestoken. Cain grijnsde en zette een stapje achteruit. "Je snapt toch wel dat ik dat niet kan doen? Dan is mijn hele outfit verpest"
Eveline knikte toen hij dat zei en ze liet haar hand zakken.
"Hebben een van je buren misschien zoons van rond de 18?" Eveline keek op naar Cain en ze leek na te denken. Ze liep richting de deur en Cain volgde haar snel.
"Ik weet het weer, die buren hebben drie zoons, ze verschillen niet zoveel met elkaar. Ze zijn volgens mij 18,20 en volgens mij 23" Cain glimlachte naar haar.
"Dankjewel, ik denk dat ik het vanaf hier wel zelf aan kan" Eveline draaide om en liep weer terug naar haar eigen huis en Cain deed zijn oog patch af en belde aan. Na even gewacht te hebben stond er een nogal jonge jongen voor de deur. "Hoi, ik ben Cain" was het eerste wat bij Cain op kwam. De jongen keek alleen naar het zwarte oog van hem en hij kon alleen maar een kleine grom losmaken uit zijn keel.
"Ik ben hier voor Carnaval, je kent me toch wel? Wij hebben samen wel eens iets gedaan"
De jongen leek uit zijn hypnose te komen en glimlachte naar hem. "Cain, ik ben blij je weer te zien. De dagen met jou lijken zo lang geleden" hij liep naar Cain toe en sloeg zijn armen om hem heen. De jongen pakte de hand van Cain en nam hem mee naar binnen. De jongen was ongeveer even groot als hem alleen had Cain iets meer massa.
"Dit is Cain, mam, pap. Is hij niet leuk?" Er zat een man en een vouw van rond de 50 die hem aan keken alsof zijn oog brand stinond. Hij had nog nooit geprobeerd of het op meerdere mensen zou lukken. "Het is carnaval, en ik ben verkleed. Nu hebben ze mijn echte kleding gestolen en wou ik dus van jullie lieve zoon kleding lenen"
De vrouw stond met een lach op. "Cain, jij bent zo veranderd ik herken je bijna niet meer. Je bent altijd zo lief geweest voor mijn zoon"
Cain werd mee naar boven gesleurd door de jongen en op de deur van zijn kamer stond 'kay' nu wist hij tenminste wel zijn naam. Als Cain iemand onder controle had zagen ze hem altijd als een oude bekende, nu was dat dus blijkbaar iemand die met Kay heeft gehad. En als hij iemand iets had gezegd hoefde diegene hem niet voor een 2e keer aan te kijken.
Kay opende zijn kledingkast en er hing echt van alles in. Hij kon het bijna zelf niet geloven, hij had nog nooit zoveel kleding gezien. "Kun jij misschien wat leuks voor mij bij elkaar pakken?" Kay knikte blij en de deur van zijn slaapkamer ging open en Cain keek geschrokken om. Er kwam een jongere jongen binnen die hem vies aankeek.
"Is dit weer een van je vieze homo vriendjes?" zei hij vol afschuw. "Dat is mijn jongste broertje Nick" zei Kay nogal zenuwachtig. "Hoi Nick, ik ben Cain en ik kom hier voor Carnaval, zoals je weet is het dat namelijk ook. Jij bent zelf ook homo trouwens en stoor ons nu niet meer" hij had geen idee wat homo inhield eigenlijk, maar het kon niet veel goeds zijn want hij deed er zo vreemd over.
Nick liep richting de deur en keek voordat hij de deur dicht deed naar zijn broer. "Het is echt een hottie" zei hij knipoogde en deed nu echt de deur dicht.
"Doe je kleding maar vast uit" zei hij rustig en Cain deed wat hij zei. Het enige probleem was dat hij geen ondergoed aan had, dus kon hij niet echt zijn broek uitdoen. "Ik heb je toch al naakt gezien" zei kay speels liep naar Cain toe en legde zijn handen op de broek van Cain. Hij deinsde een paar stappen achteruit. "Ik ben het niet echt gewend, als een jongen zo doet" mompelde hij zachtjes en Kay draaide om en pakte een bjorn borg onderbroek uit zijn kast en gooide die naar hem. "Doe maar een schoon ondergoed aan dan." Cain draaide zichzelf om zodat hij met de rug naar hem toe stond en voelde gewoon de ogen van Kay op zijn rug brandde. Snel deed hij zijn broek uit en het ondergoed aan van Kay. Hij vond het voor geen meter zitten, alles voelde zo, anders....
Toen hij omkeek zag hij Kay naar zijn staart kijken. "Nee, je vind het heel normaal dat ik een staart heb" zei hij rustig en Kay draaide om hij liep richting een kastje en pakte er een schaar uit. Hij knipte een rondje bij de bjorn borg van Cain en zelf deed hij zijn staart erdoorheen. Hetzelfde deed Kay met de broek die hij aan Cain gaf.
Hij kreeg een spijkerbroek die voor zijn doen heel strak zat en een blauwe geruite blouse. Kay beet op zijn onderlip. "Je ziet er fantastisch uit" zei hij met een glimlach.
"Heb je ook iets met een capuchon?" Kay draaide zichzelf om naar de kast en pakte er een shirt uit met een v-hals en een vest. "Dan moet je wel dat blouseje uit doen"
Hij deed wat Kay zei hij deed het donkergrijze v shirtje aan en het gele vest er overheen. Cain had een grijze broek aan en daar onder nike dunk die gewoon zwart waren met een beetje geel. "Dankje"
Cain kreeg nog een riem in zijn handen geduwd waar drie zakjes op leken te zitten. "Daar kun je je staart in doen"
Cain draaide zichzelf om. Hij moest hier gewoon weg, het maakte hem niet uit wat hij aan kreeg. Het enige wat er een beetje gay uitzag was zijn v-hals shirtje, maar verder zag hij er verbazend stoer uit. Hij deed zijn ooglapje weer voor en zijn capuchon op. Hij pakte zijn kama's en pakte als zijn kleding op en liep richting het huis waar de rest ook was.
Hij liep naar binnen en het maakte hem even niet uit dat ze zijn staart konden zien. Hij wist ook nog niet hoe hij die weg ging krijgen.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyaki keek omlaag toen ze stemmen hoorde. Ze zag Cain bij de buren aanbellen en fronste haar wenkbrauwen. Wiens briljante idee was het geweest om nóg meer mensen bij dit te betrekken? Dat zou toch nooit goed stand houden? Zo'n manipulatie verloor toch op den duur zijn kracht, vroeg Miyaki zich af.
Waarom dacht zij daar eigenlijk over na? Het was haar zorg toch niet? Zij had zo haar eigen manieren, en hield die ook veel liever aan. Zo voelde zij zich enorm ongemakkelijk om met een groep te moeten reizen. Als kunoichi ben je veel meer op jezelf aangewezen. De enige tijden dat je anderen ziet, is als zij dood zijn, of bij een vergadering.
Miyaki schudde haar hoofd. Haar blik ging terug naar de hemel. Zou ze dood gewaand worden in haar wereld? Of wist Lord Mei-Oh beter? Ze hoopte erop. Ze wilde geen vernedering of smet op haar naam, dat ze zwak zou zijn geweest of iets dergelijks.
Kort keek ze weer naar beneden toen ze voetstappen hoorde. Het was Cain die terug kwam gelopen van de buren. Wat hij nu droeg, vond ze maar niks vergeleken bij zijn eigen kleding. Kennelijk was het een gewoonte om er toch wel apart uit te zien in deze wereld. Zo had Miyaki al menig mensen voorbij zien komen die voor haar doen apart gekleed waren. Ze nam aan dat de rest zich ook al wel had verkleed, enkel zij nog niet.
Diep van binnen zou ze ook liever duizendmaal gedood worden, dan gezien worden in een dergelijke belachelijke outfit. Helaas voor haar zou het echter niet anders kunnen, maar Miyaki vertikte het om haar eigen kleding uit te doen en iets anders aan te trekken. Dat kon veel makkelijker. Voor haar tenminste.
Ze lette goed op dat niemand te zien was. Vervolgens nam ze heel goed het beeld voor zich van enkele jonge vrouwen die ze eerder voorbij had zien komen. Vervolgens pakte ze een scroll uit haar mouw en activeerde deze. Kort werd Miyaki gehuld in rook, maar deze trok al snel weer weg.
Ze probeerde haarzelf te bekijken. Ze droeg lange zwarte laarzen, een zwarte rok die niet strak om haar benen zat, een zwart topje met daarop een vastgeketende Engel, en zwarte armwarmers met riempjes. Miyaki had geen idee of dit normaal was of niet, maar in dergelijke kleding had ze verscheidene mensen zien lopen. Zowel jongens als meiden. Dat die erdoor werden nagekeken door mensen die eerder gekleed waren zoals Cain, had ze niet in de gaten gehad.
Door deze transformatie waren haar lange zwarte haren nu in één hoge paardenstaart gebonden met enkele losse plukken van voren, in plaats van de twee staarten en pony die ze eerder had. Enigszins tevreden over de kleding, trappen lukte nog steeds dus vechten moest wel goed komen, sprong Miyaki van het dak af.
Ze maakte een dubbele salto, voordat haar voeten nog even geluidloos als voorheen de grond raakten. Ze glimlachte. Dit was nou het fijne van wat ze had gedaan. Kort blikte ze om zich heen. Er waren mensen in de buurt, volgens haar ki, maar ieder daarvan zat binnen. Na haar rug te hebben gerecht, liep Miyaki ook maar eens het huis binnen. Ze liep de kamer in waar ze aanvoelde dat haar groepje zat.
Waarom dacht zij daar eigenlijk over na? Het was haar zorg toch niet? Zij had zo haar eigen manieren, en hield die ook veel liever aan. Zo voelde zij zich enorm ongemakkelijk om met een groep te moeten reizen. Als kunoichi ben je veel meer op jezelf aangewezen. De enige tijden dat je anderen ziet, is als zij dood zijn, of bij een vergadering.
Miyaki schudde haar hoofd. Haar blik ging terug naar de hemel. Zou ze dood gewaand worden in haar wereld? Of wist Lord Mei-Oh beter? Ze hoopte erop. Ze wilde geen vernedering of smet op haar naam, dat ze zwak zou zijn geweest of iets dergelijks.
Kort keek ze weer naar beneden toen ze voetstappen hoorde. Het was Cain die terug kwam gelopen van de buren. Wat hij nu droeg, vond ze maar niks vergeleken bij zijn eigen kleding. Kennelijk was het een gewoonte om er toch wel apart uit te zien in deze wereld. Zo had Miyaki al menig mensen voorbij zien komen die voor haar doen apart gekleed waren. Ze nam aan dat de rest zich ook al wel had verkleed, enkel zij nog niet.
Diep van binnen zou ze ook liever duizendmaal gedood worden, dan gezien worden in een dergelijke belachelijke outfit. Helaas voor haar zou het echter niet anders kunnen, maar Miyaki vertikte het om haar eigen kleding uit te doen en iets anders aan te trekken. Dat kon veel makkelijker. Voor haar tenminste.
Ze lette goed op dat niemand te zien was. Vervolgens nam ze heel goed het beeld voor zich van enkele jonge vrouwen die ze eerder voorbij had zien komen. Vervolgens pakte ze een scroll uit haar mouw en activeerde deze. Kort werd Miyaki gehuld in rook, maar deze trok al snel weer weg.
Ze probeerde haarzelf te bekijken. Ze droeg lange zwarte laarzen, een zwarte rok die niet strak om haar benen zat, een zwart topje met daarop een vastgeketende Engel, en zwarte armwarmers met riempjes. Miyaki had geen idee of dit normaal was of niet, maar in dergelijke kleding had ze verscheidene mensen zien lopen. Zowel jongens als meiden. Dat die erdoor werden nagekeken door mensen die eerder gekleed waren zoals Cain, had ze niet in de gaten gehad.
Door deze transformatie waren haar lange zwarte haren nu in één hoge paardenstaart gebonden met enkele losse plukken van voren, in plaats van de twee staarten en pony die ze eerder had. Enigszins tevreden over de kleding, trappen lukte nog steeds dus vechten moest wel goed komen, sprong Miyaki van het dak af.
Ze maakte een dubbele salto, voordat haar voeten nog even geluidloos als voorheen de grond raakten. Ze glimlachte. Dit was nou het fijne van wat ze had gedaan. Kort blikte ze om zich heen. Er waren mensen in de buurt, volgens haar ki, maar ieder daarvan zat binnen. Na haar rug te hebben gerecht, liep Miyaki ook maar eens het huis binnen. Ze liep de kamer in waar ze aanvoelde dat haar groepje zat.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc. Oeps, ik heb me een beetje laten gaan, zie ik net vinden jullie toch niet erg? =)
Shanara stak haar hand naar Finnin uit en hij moest glimlachen; hij wist eigenlijk niet waarom. Toen sloot ze haar ogen en kwam ze zonder zijn hulp overeind.
"Best," gromde ze en liep van hem weg.
Het voelde alsof ze hem een klap in zijn gezicht had gegeven. Even kon hij alleen maar naar haar smalle rug kijken, volkomen verbijsterd door haar reactie. Toen kwam het gevoel van verraad binnen sijpelen en drong in zijn hart binnen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en schakelde zijn gevoel uit. Hij had gelijk gehad, eens een verrader, altijd een verrader. Het was dom en zwak van hem geweest om aardig tegen haar te doen, maar nu wist hij wel waar hij aan toe was. Ze was niet te vertrouwen.
Hij liep achter haar aan het huis in. Evaline sprak eerst Shanara aan, maar hij lette niet op hen. Verzonken in gedachten liep hij door de gang de kamer in. Aïsha was ook in de kamer.
"Hier is je thee," zei Evaline en trok Finnin aan zijn mouw. O ja, zijn thee, die was hij alweer vergeten.
Hij probeerde vriendelijk te glimlachen, maar het voelde gemaakt aan. Ze wees naar de tafel waar een glas met daarin een doorzichtige amberkleurige vloeistof op stond.
"Dank je."
Hij wilde weer op de comfortabele stoel gaan zitten toen hij zag dat Shanara Chloës gedachten aan het manipuleren was.
"Ah, natuurlijk, jullie kregen nieuwe kleren van ons! Kom maar mee naar boven, dan zal ik ze laten zien."
Nieuwe kleren, dat was eigenlijk wel slim. Hij liep achter Chloë en Shanara de trap op, naar een kamer die overduidelijk de slaapkamer was. Chloë opende een van de kasten die tegen de muur aanstond en netjes opgevouwen kleren lagen opgestapeld op planken.
Aïsha was hen ook gevolgd en kwam in de kamer staan.
"Heeft u ook iets om te zorgen dat ik niet in de zon hoef te lopen?"
Finnin keek zoekend naar de kast, maar kon niks vinden.
"Natuurlijk hebben we dat. Ik zal even gaan zoeken naar een hoed, of wil je misschien een paraplu?"
De vrouw liep al pratend de deur uit.
Voetstappen klonken door de gang en Evaline keek om de rand van de deuropening heen.
"Waarom hebben jullie nieuwe kleren nodig? Hebben jullie zelf niks?"
Finnin stapte naar haar toe en glimlachte. "Nee, onze kleren zijn gestolen. We hadden ze ergens verstopt, maar toen we terugkwamen waren ze weg. Jouw ouders waren de enige hier die we kenden en zij zijn zo aardig om ons hun kleren te lenen."
"Dat is inderdaad heel aardig." Haar ogen keken wat wantrouwig naar hem. Finnin bleef geruststellend kijken en na een tijdje knikte ze.
"Ik denk niet dat mijn vader jouw maat heeft. Volgens mij ben jij ongeveer even lang als mijn broer. Kom."
Ze draaide zich om en gehoorzaam volgde ik haar. Ze deed een deur open en onthulde een trap die enigszins steil naar boven liep. Soepel liep ze de trap op. Ik volgde haar en hoorde ondertussen zachtjes muziek die, naarmate ik verder de trap opliep, harder werd. Evaline opende een deur aan de linkerkant en de muziek werd nog harder.
Ik liep achter haar aan de kamer in en zag dat het een grote ruimte was met een aflopend dak. Een bed, een bureau, een paar stoelen en een paar kasten stonden erin. Op een van de stoelen zat een jongen van een jaar of achttien. Geërgerd keek hij naar Evaline om daarna nieuwsgierig naar Finnin te kijken. Hij legde zijn hand op een zwart ding dat eruitzag als twee rechthoekige platen die in een rechte hoek op elkaar stonden. Op de ene plaat zat allemaal kleine, vierkante stukjes met letters erop, op de andere plaat bewogen er allemaal beelden. Gefronst keek Finnin erna. De jongen drukte ergens op en plotseling stopte de muziek en bewoog het beeld niet meer.
"Evaline, wat doe je op mijn kamer zonder te kloppen. En wie is die rare man die je hebt meegenomen? Is hij soms een van je nieuwe vriendjes?"
Evaline begon te blozen en gaf hem een mep tegen zijn hoofd. "Bram, doe eens wat beleefder. Finnin is onze gast, samen met een paar anderen. Zij zijn oude vrienden van mam en pap en komen hier voor carnaval. Hun kleren zijn gestolen en daarom loopt hij er zo raar bij. Kan hij wat kleren van jou lenen?"
De blik in Brams ogen werd verbaasd en hij bleef me aanstaren. "Ehm, misschien wel. Ik zal kijken of ik nog een oude broek en een oud shirt heb."
"Bedankt," zei Finnin en stak zijn hand uit. "Ik ben Finnin."
"Bram." Zijn handgreep was stevig. "Eva, ga weg en geef hem eens wat privacy."
Evaline bloosde nog meer en ging schoorvoetend weg. Bram stond op van zijn stoel en begon in een van de kasten te snuffelen. Ook hierin zaten veel vreemde kleren, maar kennelijk waren die in deze wereld gebruikelijk.
Het duurde even, maar na een tijdje gooide Bram een lichtblauwe broek van een rare stof en een donkerblauw shirt op de grond. Fronsend raapte Finnin de broek op.
"Wat is dit voor een rare stof?"
Bram keek hem aan alsof hij gek was geworden. "Gewoon, dit is een spijkerbroek?"
Oké, dat was kennelijk iets doms. Finnin grijnsde schaapachtig. "Ach, je weet, ik probeer in mijn rol te blijven."
"Wat ben je eigenlijk?"
"Een elf, maar ik ben mijn puntoren vergeten."
"Aha." Bram knikte. Blijkbaar verklaarde het woordje elf net zoveel als carnaval. Voor zover Finnin wist was elf een leeftijd of een getal, maar in deze wereld betekende het kennelijk veel meer.
Finnin trok zijn bovenkleding uit en wilde het shirt aandoen, maar Bram hield hem tegen.
"Hoe kom je aan die littekens?"
Finnin keek naar beneden en zag de paar littekens die op zijn schouders, armen en borst zaten. "Eh, ik wil er eigenlijk niet over praten." Iets in hem zei dat ze hier niet vochten met zwaarden. Tenminste, hij had nog niemand een wapen zien dragen terwijl dat in zijn wereld heel gewoon was. Hij verwrong zijn gezicht in een droevige uitdrukking
Bram knikte, kennelijk tevreden gesteld. Snel trok Finnin het shirt aan en ook de broek. Zijn eigen kleren vouwde hij netjes op. Aarzelend stond hij met zijn zwaard in zijn handen. Zou hij dat ook omgorden? Hij zou zich zo kwetsbaar zonder voelen, maar anders viel hij zo op.
Hij stak zijn zwaard uit naar Bram. "Bram, wil jij dit voor mij bewaren, samen met mijn kleren. Het zwaard is heel kostbaar en ik wil niet dat iemand het steelt, net zoals mijn kleren." Ik glimlachte naar hem.
Bram knikte en pakte het zwaard aan. Meteen liet hij het bijna op de grond vallen. "Verdomme, dat is een stuk zwaarder dan het eruit ziet."
Bram zette het zwaard in de hoek en legde de stapel kleren ernaast. Ondertussen was Finnin naar de spiegel gelopen die in de hoek hing en keek naar zichzelf. Op een of andere manier zag hij er toch anders uit dan Bram, hoe het kwam wist hij niet.
"Je ziet er nu uit als een elf in mensenkleren. Je speelt je rol echt goed."
Finnin glimlachte wat zuur naar hem en bedankte hem voor de kleren. Daarna liep hij de deur uit, waar Evaline hem opwachtte. Ze knikte goedkeurend naar hem en liep voor hem weer naar beneden. Daar stond de rest van het groepje op hem te wachten, allemaal gekleed in die vreemde kleren die in deze vreemde wereld gewoon waren.
vinden jullie toch niet erg? =)Shanara stak haar hand naar Finnin uit en hij moest glimlachen; hij wist eigenlijk niet waarom. Toen sloot ze haar ogen en kwam ze zonder zijn hulp overeind.
"Best," gromde ze en liep van hem weg.
Het voelde alsof ze hem een klap in zijn gezicht had gegeven. Even kon hij alleen maar naar haar smalle rug kijken, volkomen verbijsterd door haar reactie. Toen kwam het gevoel van verraad binnen sijpelen en drong in zijn hart binnen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en schakelde zijn gevoel uit. Hij had gelijk gehad, eens een verrader, altijd een verrader. Het was dom en zwak van hem geweest om aardig tegen haar te doen, maar nu wist hij wel waar hij aan toe was. Ze was niet te vertrouwen.
Hij liep achter haar aan het huis in. Evaline sprak eerst Shanara aan, maar hij lette niet op hen. Verzonken in gedachten liep hij door de gang de kamer in. Aïsha was ook in de kamer.
"Hier is je thee," zei Evaline en trok Finnin aan zijn mouw. O ja, zijn thee, die was hij alweer vergeten.
Hij probeerde vriendelijk te glimlachen, maar het voelde gemaakt aan. Ze wees naar de tafel waar een glas met daarin een doorzichtige amberkleurige vloeistof op stond.
"Dank je."
Hij wilde weer op de comfortabele stoel gaan zitten toen hij zag dat Shanara Chloës gedachten aan het manipuleren was.
"Ah, natuurlijk, jullie kregen nieuwe kleren van ons! Kom maar mee naar boven, dan zal ik ze laten zien."
Nieuwe kleren, dat was eigenlijk wel slim. Hij liep achter Chloë en Shanara de trap op, naar een kamer die overduidelijk de slaapkamer was. Chloë opende een van de kasten die tegen de muur aanstond en netjes opgevouwen kleren lagen opgestapeld op planken.
Aïsha was hen ook gevolgd en kwam in de kamer staan.
"Heeft u ook iets om te zorgen dat ik niet in de zon hoef te lopen?"
Finnin keek zoekend naar de kast, maar kon niks vinden.
"Natuurlijk hebben we dat. Ik zal even gaan zoeken naar een hoed, of wil je misschien een paraplu?"
De vrouw liep al pratend de deur uit.
Voetstappen klonken door de gang en Evaline keek om de rand van de deuropening heen.
"Waarom hebben jullie nieuwe kleren nodig? Hebben jullie zelf niks?"
Finnin stapte naar haar toe en glimlachte. "Nee, onze kleren zijn gestolen. We hadden ze ergens verstopt, maar toen we terugkwamen waren ze weg. Jouw ouders waren de enige hier die we kenden en zij zijn zo aardig om ons hun kleren te lenen."
"Dat is inderdaad heel aardig." Haar ogen keken wat wantrouwig naar hem. Finnin bleef geruststellend kijken en na een tijdje knikte ze.
"Ik denk niet dat mijn vader jouw maat heeft. Volgens mij ben jij ongeveer even lang als mijn broer. Kom."
Ze draaide zich om en gehoorzaam volgde ik haar. Ze deed een deur open en onthulde een trap die enigszins steil naar boven liep. Soepel liep ze de trap op. Ik volgde haar en hoorde ondertussen zachtjes muziek die, naarmate ik verder de trap opliep, harder werd. Evaline opende een deur aan de linkerkant en de muziek werd nog harder.
Ik liep achter haar aan de kamer in en zag dat het een grote ruimte was met een aflopend dak. Een bed, een bureau, een paar stoelen en een paar kasten stonden erin. Op een van de stoelen zat een jongen van een jaar of achttien. Geërgerd keek hij naar Evaline om daarna nieuwsgierig naar Finnin te kijken. Hij legde zijn hand op een zwart ding dat eruitzag als twee rechthoekige platen die in een rechte hoek op elkaar stonden. Op de ene plaat zat allemaal kleine, vierkante stukjes met letters erop, op de andere plaat bewogen er allemaal beelden. Gefronst keek Finnin erna. De jongen drukte ergens op en plotseling stopte de muziek en bewoog het beeld niet meer.
"Evaline, wat doe je op mijn kamer zonder te kloppen. En wie is die rare man die je hebt meegenomen? Is hij soms een van je nieuwe vriendjes?"
Evaline begon te blozen en gaf hem een mep tegen zijn hoofd. "Bram, doe eens wat beleefder. Finnin is onze gast, samen met een paar anderen. Zij zijn oude vrienden van mam en pap en komen hier voor carnaval. Hun kleren zijn gestolen en daarom loopt hij er zo raar bij. Kan hij wat kleren van jou lenen?"
De blik in Brams ogen werd verbaasd en hij bleef me aanstaren. "Ehm, misschien wel. Ik zal kijken of ik nog een oude broek en een oud shirt heb."
"Bedankt," zei Finnin en stak zijn hand uit. "Ik ben Finnin."
"Bram." Zijn handgreep was stevig. "Eva, ga weg en geef hem eens wat privacy."
Evaline bloosde nog meer en ging schoorvoetend weg. Bram stond op van zijn stoel en begon in een van de kasten te snuffelen. Ook hierin zaten veel vreemde kleren, maar kennelijk waren die in deze wereld gebruikelijk.
Het duurde even, maar na een tijdje gooide Bram een lichtblauwe broek van een rare stof en een donkerblauw shirt op de grond. Fronsend raapte Finnin de broek op.
"Wat is dit voor een rare stof?"
Bram keek hem aan alsof hij gek was geworden. "Gewoon, dit is een spijkerbroek?"
Oké, dat was kennelijk iets doms. Finnin grijnsde schaapachtig. "Ach, je weet, ik probeer in mijn rol te blijven."
"Wat ben je eigenlijk?"
"Een elf, maar ik ben mijn puntoren vergeten."
"Aha." Bram knikte. Blijkbaar verklaarde het woordje elf net zoveel als carnaval. Voor zover Finnin wist was elf een leeftijd of een getal, maar in deze wereld betekende het kennelijk veel meer.
Finnin trok zijn bovenkleding uit en wilde het shirt aandoen, maar Bram hield hem tegen.
"Hoe kom je aan die littekens?"
Finnin keek naar beneden en zag de paar littekens die op zijn schouders, armen en borst zaten. "Eh, ik wil er eigenlijk niet over praten." Iets in hem zei dat ze hier niet vochten met zwaarden. Tenminste, hij had nog niemand een wapen zien dragen terwijl dat in zijn wereld heel gewoon was. Hij verwrong zijn gezicht in een droevige uitdrukking
Bram knikte, kennelijk tevreden gesteld. Snel trok Finnin het shirt aan en ook de broek. Zijn eigen kleren vouwde hij netjes op. Aarzelend stond hij met zijn zwaard in zijn handen. Zou hij dat ook omgorden? Hij zou zich zo kwetsbaar zonder voelen, maar anders viel hij zo op.
Hij stak zijn zwaard uit naar Bram. "Bram, wil jij dit voor mij bewaren, samen met mijn kleren. Het zwaard is heel kostbaar en ik wil niet dat iemand het steelt, net zoals mijn kleren." Ik glimlachte naar hem.
Bram knikte en pakte het zwaard aan. Meteen liet hij het bijna op de grond vallen. "Verdomme, dat is een stuk zwaarder dan het eruit ziet."
Bram zette het zwaard in de hoek en legde de stapel kleren ernaast. Ondertussen was Finnin naar de spiegel gelopen die in de hoek hing en keek naar zichzelf. Op een of andere manier zag hij er toch anders uit dan Bram, hoe het kwam wist hij niet.
"Je ziet er nu uit als een elf in mensenkleren. Je speelt je rol echt goed."
Finnin glimlachte wat zuur naar hem en bedankte hem voor de kleren. Daarna liep hij de deur uit, waar Evaline hem opwachtte. Ze knikte goedkeurend naar hem en liep voor hem weer naar beneden. Daar stond de rest van het groepje op hem te wachten, allemaal gekleed in die vreemde kleren die in deze vreemde wereld gewoon waren.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Cain wreef met zijn vingers over zijn hoofd. Hij zat er even doorheen. Hij kon niet tegen deze kleding, het enige wat goed was aan de kleding was dat het bij zijn ogen paste. Verder voelde hij zichzelf ernstig lelijk. Hij kon ook niet geloven dat het normaal was wat hij droeg.
Zijn hoorns waren nu niet echt zichtbaar, maar door de capuchon was wel een wat vreemdere vorm te zien.
Door de strakke broek leken zijn benen nog dunner en langer als dat ze eigenlijk waren. en de puntjes van zijn tattoo waren net te zien boven de v-hals uit. Hij stond tegen de muur aan zodat zijn staart niet geheel op zou vallen en hij ademde nogal zwaar in en uit. Niet omdat hij moe was, maar gewoon door alles. Hij deed zijn vest uit en deed een band om zijn middel waar zijn kama's in konden. Hij stopte ze daar in en keek naar Miyaki. Hij sloot zijn ogen en zijn blik was nog steeds wanhopig. Hij wist niet hoe je een staart van bijna twee meter kon verbergen in kleding die er niet voor gemaakt was. Hij kon zijn staart bewegen zoals hij wou, maar de staart was niet zo flexibel dat hij hem kon oprollen. En als hij adrenaline had werd de punt aan het einde van zijn staart ook nog eens helemaal strak zodat hij er gemakkelijk sneeën mee kon maken.
Hij liep toch naar Miyaki toe zijn staart in zijn linker hand.
"Kun jij me misschien helpen?" vroeg hij en keek naar de grond. Hij keek weer op naar Miyaki. "Ik moet dit ding zien te verbergen" hij hield zijn linkerhand omhoog waar hij zijn staart vast had.
Hij wou eigenlijk dat niemand het wist, hij wou niet nog dierlijker zijn als dat ze al dachten. Want Cain was meer dierlijk als menselijk. Als je hem over zijn hoofd zou aaien zou hij dat nog fijn vinden, en hij zou gewoon op zijn rug gaan liggen als je hem over zijn buik zou strelen. Hij hoopte alleen niet dat iemand dat ooit zou doen, hij maakte dan nogal vreemde geluiden en ging dan met een van zijn benen trappelen zoals een hond ook soms doet. Dat was ook de rede dat hij meer met dieren om ging dan met mensen.
Zijn hoorns waren nu niet echt zichtbaar, maar door de capuchon was wel een wat vreemdere vorm te zien.
Door de strakke broek leken zijn benen nog dunner en langer als dat ze eigenlijk waren. en de puntjes van zijn tattoo waren net te zien boven de v-hals uit. Hij stond tegen de muur aan zodat zijn staart niet geheel op zou vallen en hij ademde nogal zwaar in en uit. Niet omdat hij moe was, maar gewoon door alles. Hij deed zijn vest uit en deed een band om zijn middel waar zijn kama's in konden. Hij stopte ze daar in en keek naar Miyaki. Hij sloot zijn ogen en zijn blik was nog steeds wanhopig. Hij wist niet hoe je een staart van bijna twee meter kon verbergen in kleding die er niet voor gemaakt was. Hij kon zijn staart bewegen zoals hij wou, maar de staart was niet zo flexibel dat hij hem kon oprollen. En als hij adrenaline had werd de punt aan het einde van zijn staart ook nog eens helemaal strak zodat hij er gemakkelijk sneeën mee kon maken.
Hij liep toch naar Miyaki toe zijn staart in zijn linker hand.
"Kun jij me misschien helpen?" vroeg hij en keek naar de grond. Hij keek weer op naar Miyaki. "Ik moet dit ding zien te verbergen" hij hield zijn linkerhand omhoog waar hij zijn staart vast had.
Hij wou eigenlijk dat niemand het wist, hij wou niet nog dierlijker zijn als dat ze al dachten. Want Cain was meer dierlijk als menselijk. Als je hem over zijn hoofd zou aaien zou hij dat nog fijn vinden, en hij zou gewoon op zijn rug gaan liggen als je hem over zijn buik zou strelen. Hij hoopte alleen niet dat iemand dat ooit zou doen, hij maakte dan nogal vreemde geluiden en ging dan met een van zijn benen trappelen zoals een hond ook soms doet. Dat was ook de rede dat hij meer met dieren om ging dan met mensen.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
"Natuurlijk hebben we dat. Ik zal even gaan zoeken naar een hoed, of wil je misschien een paraplu?" zei de vrouw tegen Aïsha toen ze om iets had gevraagd om haar huis uit de zon te houden. Aïsha snapte alleen niet wat een paraplu zou moeten zijn.
"Uh doe maar gewoon een hoed." zei ze onzeker terwijl ze keek hoe de vrouw weg liep om, waarschijnlijk, een hoed te halen. Ze zag dat Evaline binnen kwam en vervolgens Finnin mee nam. Niet veel later kwam de vrouw terug met een grote hoed, waar rode accenten in zaten, en zette deze op Aïsha haar hoofd.
"Hij staat je geweldig," zei ze enthousiast terwijl ze daarna de kast in liep om kleding uit te zoeken. Ze kwam terug met een lange rode jurk. De jurk had lange mouwen en een wijde, lange rok. Hij was versiert met kleine lovertjes op de hals en mouwen. Verder had ze lange zwarte laarzen bij zich.
"Als je dit aan doen zou er in principe geen zon op je huid kunnen schijnen,"ze schonk haar even een glimlach.
Aïsha voelde zich ongemakkelijk bij het idee dat ze zich met iedereen om haar heen moest omkleden maar ze haalde haar schouders op. Het moest maar. Snel trok ze haar eigen kleding uit waarna ze snel de jurk aan trok en de laarzen aan deed. De rok van de jurk plooide om haar benen en om haar bovenlijf sloot de jurk nauw aan. De laarzen zaten vreemd en het voelde nog vreemder om een hoed op te hebben in plaats van een cape om te hebben.
"Dank je." mompelde Aïsha verlegen terwijl ze naar de grond staarde. Ze hoopte maar dat niemand naar haar gekeken had en de dolk om haar bovenbeen niet gezien had.
Ze keek pas weer op toen Finnin de kamer binnen stapte.
"Staat je goed.' zei ze terwijl ze hem een kleine glimlach schonk.
"Uh doe maar gewoon een hoed." zei ze onzeker terwijl ze keek hoe de vrouw weg liep om, waarschijnlijk, een hoed te halen. Ze zag dat Evaline binnen kwam en vervolgens Finnin mee nam. Niet veel later kwam de vrouw terug met een grote hoed, waar rode accenten in zaten, en zette deze op Aïsha haar hoofd.
"Hij staat je geweldig," zei ze enthousiast terwijl ze daarna de kast in liep om kleding uit te zoeken. Ze kwam terug met een lange rode jurk. De jurk had lange mouwen en een wijde, lange rok. Hij was versiert met kleine lovertjes op de hals en mouwen. Verder had ze lange zwarte laarzen bij zich.
"Als je dit aan doen zou er in principe geen zon op je huid kunnen schijnen,"ze schonk haar even een glimlach.
Aïsha voelde zich ongemakkelijk bij het idee dat ze zich met iedereen om haar heen moest omkleden maar ze haalde haar schouders op. Het moest maar. Snel trok ze haar eigen kleding uit waarna ze snel de jurk aan trok en de laarzen aan deed. De rok van de jurk plooide om haar benen en om haar bovenlijf sloot de jurk nauw aan. De laarzen zaten vreemd en het voelde nog vreemder om een hoed op te hebben in plaats van een cape om te hebben.
"Dank je." mompelde Aïsha verlegen terwijl ze naar de grond staarde. Ze hoopte maar dat niemand naar haar gekeken had en de dolk om haar bovenbeen niet gezien had.
Ze keek pas weer op toen Finnin de kamer binnen stapte.
"Staat je goed.' zei ze terwijl ze hem een kleine glimlach schonk.
Everybody wants happiness, and nobody wants pain, but you can't have a rainbow, without a little rain.
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyaki was net binnen en ze observeerde de rest even. Ze vroeg zich af wie zich beroerder had gekleed; zij of de rest. Niemand zag er feitelijk goed uit in zijn of haar kledingkeuze, maar dat kon ook niet anders. Het was totaal niet normaal voor hen. Haar blik bleef kort hangen op Cain, omdat hij zo vermoeid leek. Was er iets mis? Had hij een ziekte opgelopen door hier te zijn? Ze wist dat dieren vrij snel vatbaar waren voor ziektes.
Miyaki haar nieuwsgierigheid werd groter toen Cain naar haar toe kwam lopen. De rest leek haar door haar houding te wantrouwen, dus wat kwam hij doen? Ze voelde enige ongemak toen Cain vrij dichtbij bleef staan. Ze wilde vragen wat er was toen hij al sprak.
"Kun jij me misschien helpen?", vroeg hij en keek naar de grond. Miyaki maakte daar uit op dat hij zich ook ongemakkelijk voelde. Toen keek hij haar weer aan. "Ik moet dit ding zien te verbergen."
Ze keek naar wat Cain in zijn hand had, een staart. Voor een seconde was ze verbaasd, maar begreep het al snel en keek Cain met kalme, begrijpende ogen aan.
'Ik kan iets proberen.. Het zal ook helpen met je hoorns. Maar dan moet je even meekomen', sprak ze op fluistertoon.
Miyaki haar nieuwsgierigheid werd groter toen Cain naar haar toe kwam lopen. De rest leek haar door haar houding te wantrouwen, dus wat kwam hij doen? Ze voelde enige ongemak toen Cain vrij dichtbij bleef staan. Ze wilde vragen wat er was toen hij al sprak.
"Kun jij me misschien helpen?", vroeg hij en keek naar de grond. Miyaki maakte daar uit op dat hij zich ook ongemakkelijk voelde. Toen keek hij haar weer aan. "Ik moet dit ding zien te verbergen."
Ze keek naar wat Cain in zijn hand had, een staart. Voor een seconde was ze verbaasd, maar begreep het al snel en keek Cain met kalme, begrijpende ogen aan.
'Ik kan iets proberen.. Het zal ook helpen met je hoorns. Maar dan moet je even meekomen', sprak ze op fluistertoon.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Shanara was ondertussen alweer naar beneden gelopen en tegen een wand gaan staan. Met rollende ogen staarde ze naar de interactie tussen Miyaki en Cain en zij nog wel denken dat Miyaki ook maar iets op haar leek. Op dat moment kwam Thomas weer binnen. Hij straalde nog steeds een achterlijke lach.
“Uhm, Thomas kunnen we bij je misschien wat lenen, uhm wat geld?” Ze gebruikte normaal niet graag haar krachten veel, maar in deze wereld waar ze maar zo weinig verstand van had, waren fouten zo gemaakt. De man keek haar vreemd aan. Met een zucht schakelde Shanara voor de zoveelste keer haar krachten in. Ze wilde het risico niet nemen om te grote fouten te maken en hen te verraden.
Meteen grijnsde Thomas weer breed. “Ik heb wat cash voor je, wacht ik haal het even.”
Hij verdween door de deur en niet veel later kwam hij terug met een handje oranje druk bedrukte papieren in zijn handen. Verward keek Shanara naar de vreemde papieren die ze in haar handen gedrukt kreeg. Wat was dit.
“Hier is 300 euro, dat moet genoeg zijn voor jullie om een paar nachten ergens te kunnen slapen.” Euro? Wat waren euro’s, was dit een betaal middel hier? Ze liet de papieren door haar hand wapperen. Het was gewoon papier. Wie betaalt er nou weer met papier? Dat had geen enkele waarden.
“uh, oke dankje.” Sprak Shanara iets vertwijfeld. Daarna keerde ze zich naar de rest toe.
“Jongens, laten we een slaapplaats gaan zoeken.” Ze richtte me nog een keer tot Thomas.
“Heb je misschien een aanrader?”
De man begon direct met een hele routebeschrijving naar een plek die Hotel de Roode schuur, heette.
“Uhm, Thomas kunnen we bij je misschien wat lenen, uhm wat geld?” Ze gebruikte normaal niet graag haar krachten veel, maar in deze wereld waar ze maar zo weinig verstand van had, waren fouten zo gemaakt. De man keek haar vreemd aan. Met een zucht schakelde Shanara voor de zoveelste keer haar krachten in. Ze wilde het risico niet nemen om te grote fouten te maken en hen te verraden.
Meteen grijnsde Thomas weer breed. “Ik heb wat cash voor je, wacht ik haal het even.”
Hij verdween door de deur en niet veel later kwam hij terug met een handje oranje druk bedrukte papieren in zijn handen. Verward keek Shanara naar de vreemde papieren die ze in haar handen gedrukt kreeg. Wat was dit.
“Hier is 300 euro, dat moet genoeg zijn voor jullie om een paar nachten ergens te kunnen slapen.” Euro? Wat waren euro’s, was dit een betaal middel hier? Ze liet de papieren door haar hand wapperen. Het was gewoon papier. Wie betaalt er nou weer met papier? Dat had geen enkele waarden.
“uh, oke dankje.” Sprak Shanara iets vertwijfeld. Daarna keerde ze zich naar de rest toe.
“Jongens, laten we een slaapplaats gaan zoeken.” Ze richtte me nog een keer tot Thomas.
“Heb je misschien een aanrader?”
De man begon direct met een hele routebeschrijving naar een plek die Hotel de Roode schuur, heette.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Het gele oog van Cain kon alleen maar angstig naar Miyaki kijken. Dat hij nu over die dingen dacht was voor hem zo anders als toen hij nog een dier was. Soms werd hij er zelfs gek van. Toen hij in een mens veranderde was alles ook teveel.
Toen Miyaki zei dat ze er iets aan kon doen kreeg hij een lach op zijn gezicht. Hij liet zijn staart los die langzaam bewoog. Hij hield zijn hoofd schuin, omdat hij benieuwd was naar wat ze wou doen.
"Houd ik ze nog wel?" vroeg hij toen rustig. Hij had het over zijn horens en zijn staart, hij vond ze in deze wereld vervelend, maar dat wou niet zeggen dat hij ze niet meer wou.
Zijn staart krulde rond zijn been, hij keek langs de groep waar hij in zat. Waarmee hij moest proberen om weg te komen. En de moed zakte hem eigenlijk al in de schoenen, hij vond de groep te verschillend. Hij snapte niemand en hij wist niet wie er nu eigenlijk echt te vertrouwen was.
(Als je ergens met Miyaki naartoe gaat dan kun je gewoon Cain achter je aan laten gaan
)
Toen Miyaki zei dat ze er iets aan kon doen kreeg hij een lach op zijn gezicht. Hij liet zijn staart los die langzaam bewoog. Hij hield zijn hoofd schuin, omdat hij benieuwd was naar wat ze wou doen.
"Houd ik ze nog wel?" vroeg hij toen rustig. Hij had het over zijn horens en zijn staart, hij vond ze in deze wereld vervelend, maar dat wou niet zeggen dat hij ze niet meer wou.
Zijn staart krulde rond zijn been, hij keek langs de groep waar hij in zat. Waarmee hij moest proberen om weg te komen. En de moed zakte hem eigenlijk al in de schoenen, hij vond de groep te verschillend. Hij snapte niemand en hij wist niet wie er nu eigenlijk echt te vertrouwen was.
(Als je ergens met Miyaki naartoe gaat dan kun je gewoon Cain achter je aan laten gaan
)Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Kort moest Miyaki fronsen om de vraag "houd ik ze nog wel?". Ze onderdrukte een lach en knikte enkel.
'Ja, je zult ze behouden. Al denk je misschien van niet. Kom.'
Miyaki pakte Cain bij de hand en leidde hem mee naar buiten. Ze keek even over haar schouder om zeker te weten dat niemand hen zou volgen. Ondanks enkele blikken, zoals die van Sharana, leek niemand te gaan volgen. Buiten trok Miyaki Cain mee de schaduwen in, uit zicht van het huisje waar ze binnen gedrongen waren, en uit het zich van eventuele mensen. Pas toen ze middels haar ki zeker wist dat niemand hen zou kunnen storen, liet ze Cain los.
'Kleed je terug in je eigen kleding en die wapens kan je gewoon bij je hangen', beval Miyaki iets kortaf. Ze wilde hier geen gedoe over. Cain fronste eronder. 'Doe nou maar', zei ze op iets vriendelijkere toon.
Cain gaf een knikje, waarna Miyaki hem de rug toe keerde. Het was een kwetsbare positie voor haar, wat toch enige blijk van vertrouwen gaf. Ze hoorde de stof van de kleding knerspen toen ermee gerommeld werd. Na enige tijd hoorde ze Cain spreken: "En nu?" Ze draaide zich om en keek Cain aan.
'Goed, sluit je ogen even', sprak Miyaki zacht.
Ze bleef Cain erbij aankijken en hij keek terug met een voorzichtige, misschien wel achterdochtige, blik.
'Ik zal niets doen wat jou pijn kan doen', verzekerde ze hem. Al klonken haar woorden wat hol, betekenisloos, omdat ze doorgaans met de toon van een kille moordenaar sprak, toch deed Cain zijn ogen dicht.
Miyaki vouwde haar linkerhand tot een vuist en omsloot deze met haar rechterhand. De wijs- en middelvinger van haar rechterhand liet ze omhoog wijzen. Ook zij sloot haar ogen en begon iets te prevelen in een taal die wellicht onbekend was voor Cain; Japans.
Van waar normaal gesproken haar mouwen nog zouden lopen, kwam nu een stroom van scrolls. Miyaki opende haar ogen, liet haar linkerhand zakken en wees met de twee vingers van haar rechterhand naar Cain. Het papier ritselde zachtjes, terwijl het richting Cain schoot en hem begon te omcirkelen.
Waarschijnlijk door dit geluid, met Cain zijn diereninstinct erbij, deed hij geschrokken zijn ogen open. Hier baalde Miyaki van, want ze had liever gehad dat niemand dit wist of zou zien. De ogen vlogen angstig van de papieren naar Miyaki en terug.
'Rustig blijven, Cain', sprak ze op een iet wat bevelende toon uit. 'Het zal je niet pijnigen.'
Snel maakte ze van haar rechterhand een vuist, voordat Cain wederom een boom in vloog. Door dit gebaar plakten de scrolls zich vast op Cain zijn huid, hoorns en broek. Dit leek hem nog meer van streek te maken, dus sprak Miyaki het laatste woord uit.
Hierop volgend leken de scrolls samen te smelten met Cain, waarna hij gehuld werd in een rookgordijn. Even snel als dat het gekomen was, trok de rook weg. Voor Cain zou het zijn alsof er niks was gebeurd, maar ieder ander zou nu een normale jongeman zien in kleding die heel goed bij hem paste.
'Niet schrikken als je jezelf zo in een spiegel ziet. Alles lijkt misschien weg, ook je oog met ooglapje, maar alles is er nog', verzekerde Miyaki hem.
Om niet te treuzelen, pakte ze hem bij de hand en trok hem mee terug naar het huisje. Daar in de weerspiegeling van de ramen, kon Cain zijn nieuwe uiterlijk zien.
(Sorry als ik het nogal ver gerekt heb met Cain "beïnvloeden", maar anders kwam het denk ik nooit sneller op gang ^^' )
'Ja, je zult ze behouden. Al denk je misschien van niet. Kom.'
Miyaki pakte Cain bij de hand en leidde hem mee naar buiten. Ze keek even over haar schouder om zeker te weten dat niemand hen zou volgen. Ondanks enkele blikken, zoals die van Sharana, leek niemand te gaan volgen. Buiten trok Miyaki Cain mee de schaduwen in, uit zicht van het huisje waar ze binnen gedrongen waren, en uit het zich van eventuele mensen. Pas toen ze middels haar ki zeker wist dat niemand hen zou kunnen storen, liet ze Cain los.
'Kleed je terug in je eigen kleding en die wapens kan je gewoon bij je hangen', beval Miyaki iets kortaf. Ze wilde hier geen gedoe over. Cain fronste eronder. 'Doe nou maar', zei ze op iets vriendelijkere toon.
Cain gaf een knikje, waarna Miyaki hem de rug toe keerde. Het was een kwetsbare positie voor haar, wat toch enige blijk van vertrouwen gaf. Ze hoorde de stof van de kleding knerspen toen ermee gerommeld werd. Na enige tijd hoorde ze Cain spreken: "En nu?" Ze draaide zich om en keek Cain aan.
'Goed, sluit je ogen even', sprak Miyaki zacht.
Ze bleef Cain erbij aankijken en hij keek terug met een voorzichtige, misschien wel achterdochtige, blik.
'Ik zal niets doen wat jou pijn kan doen', verzekerde ze hem. Al klonken haar woorden wat hol, betekenisloos, omdat ze doorgaans met de toon van een kille moordenaar sprak, toch deed Cain zijn ogen dicht.
Miyaki vouwde haar linkerhand tot een vuist en omsloot deze met haar rechterhand. De wijs- en middelvinger van haar rechterhand liet ze omhoog wijzen. Ook zij sloot haar ogen en begon iets te prevelen in een taal die wellicht onbekend was voor Cain; Japans.
Van waar normaal gesproken haar mouwen nog zouden lopen, kwam nu een stroom van scrolls. Miyaki opende haar ogen, liet haar linkerhand zakken en wees met de twee vingers van haar rechterhand naar Cain. Het papier ritselde zachtjes, terwijl het richting Cain schoot en hem begon te omcirkelen.
Waarschijnlijk door dit geluid, met Cain zijn diereninstinct erbij, deed hij geschrokken zijn ogen open. Hier baalde Miyaki van, want ze had liever gehad dat niemand dit wist of zou zien. De ogen vlogen angstig van de papieren naar Miyaki en terug.
'Rustig blijven, Cain', sprak ze op een iet wat bevelende toon uit. 'Het zal je niet pijnigen.'
Snel maakte ze van haar rechterhand een vuist, voordat Cain wederom een boom in vloog. Door dit gebaar plakten de scrolls zich vast op Cain zijn huid, hoorns en broek. Dit leek hem nog meer van streek te maken, dus sprak Miyaki het laatste woord uit.
Hierop volgend leken de scrolls samen te smelten met Cain, waarna hij gehuld werd in een rookgordijn. Even snel als dat het gekomen was, trok de rook weg. Voor Cain zou het zijn alsof er niks was gebeurd, maar ieder ander zou nu een normale jongeman zien in kleding die heel goed bij hem paste.
'Niet schrikken als je jezelf zo in een spiegel ziet. Alles lijkt misschien weg, ook je oog met ooglapje, maar alles is er nog', verzekerde Miyaki hem.
Om niet te treuzelen, pakte ze hem bij de hand en trok hem mee terug naar het huisje. Daar in de weerspiegeling van de ramen, kon Cain zijn nieuwe uiterlijk zien.
(Sorry als ik het nogal ver gerekt heb met Cain "beïnvloeden", maar anders kwam het denk ik nooit sneller op gang ^^' )
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Finnin liep de kamer binnen en zag dat iedereen zich al omgekleed had. Stuk voor stuk keken ze wat ongemakkelijk om zich heen, alsof hun kleren niet goed zaten. Geen van hen zag er ook maar goed uit in hun nieuwe kleding.
Aïsha keek op. "Staat je goed," zei ze en glimlachte voorzichtig naar hem.
Hij glimlachte terug. "Dank je. Het voelt wel vreemd. Jij ziet er trouwens ook goed uit. Denk je dat het gaat lukken met de zon en deze hoed?"
Miyaki en Caïn waren wat nerveus met elkaar aan het praten en verdwenen naar buiten. Finnin keek ze met gefronste wenkbrauwen na, wat waren zij van plan? Hij had niet gehoord waar ze het over hadden. Ongemakkelijk trok hij de spijkerbroek weer een stukje omhoog. De broek paste niet precies, Bram was iets dikker dan hem en elke keer zakte hij over zijn heupen. Hij zou wel ergens een stuk touw vandaan halen.
Chloë zag Finnin zijn broek opstropen. "Heb je een riem nodig?"
Voordat hij antwoord kon geven was ze al verdwenen. Zuchten draaide hij zich in de richting van de deur waardoor ze net was verdwenen en Thomas naar binnen kwam lopen. Een overdreven vriendelijke glimlach lag op zijn gezicht en Finnin kreeg er kriebels van. Hij hoorde Shanara zachtjes met Thomas praten over geld en na een tijdje kreeg ze een stapeltje papieren in haar handen gedrukt. Was dat hun geld? Hij wilde eigenlijk zo min mogelijk met haar te maken hebben, maar als ze samen moesten werken, zouden ze wel moeten praten.
Shanara richtte zich tot Aïsha en Finnin. “Jongens, laten we een slaapplaats gaan zoeken. Heb je misschien een aanrader?" dat laatste vroeg ze weer aan Thomas.
Hij begon de weg te beschrijven naar een hotel. Finnin wachtte geduldig totdat hij klaar was met uitleggen. Thomas liep uiteindelijk weg en Finnin stapte naar Shanara toe.
"Is dat geld?" vroeg hij zonder een spoortje warmte in zijn stem.
Voordat Shanara antwoord kon geven, ging de deur open en kwamen Miyaki en Cain binnenstappen. Cain had andere kleding aan waarin hij zich gemakkelijk leek te voelen en de vermoeidheid die hem had omgeven leek weg te zijn. Wat had Miyaki met hem gedaan? Had ze hem geholpen? Waarom zou ze dat doen, de paar uur dat hij haar kende, was ze overgekomen als een vrouw die alleen maar aan zichzelf dacht en het was overduidelijk dat ze niet blij was met de aanwezigheid van de rest. Had hij zich dan in haar vergist, of had ze Cain geholpen omdat zijn zenuwachtigheid hen kon verraden? Hij wist het niet.
Aïsha keek op. "Staat je goed," zei ze en glimlachte voorzichtig naar hem.
Hij glimlachte terug. "Dank je. Het voelt wel vreemd. Jij ziet er trouwens ook goed uit. Denk je dat het gaat lukken met de zon en deze hoed?"
Miyaki en Caïn waren wat nerveus met elkaar aan het praten en verdwenen naar buiten. Finnin keek ze met gefronste wenkbrauwen na, wat waren zij van plan? Hij had niet gehoord waar ze het over hadden. Ongemakkelijk trok hij de spijkerbroek weer een stukje omhoog. De broek paste niet precies, Bram was iets dikker dan hem en elke keer zakte hij over zijn heupen. Hij zou wel ergens een stuk touw vandaan halen.
Chloë zag Finnin zijn broek opstropen. "Heb je een riem nodig?"
Voordat hij antwoord kon geven was ze al verdwenen. Zuchten draaide hij zich in de richting van de deur waardoor ze net was verdwenen en Thomas naar binnen kwam lopen. Een overdreven vriendelijke glimlach lag op zijn gezicht en Finnin kreeg er kriebels van. Hij hoorde Shanara zachtjes met Thomas praten over geld en na een tijdje kreeg ze een stapeltje papieren in haar handen gedrukt. Was dat hun geld? Hij wilde eigenlijk zo min mogelijk met haar te maken hebben, maar als ze samen moesten werken, zouden ze wel moeten praten.
Shanara richtte zich tot Aïsha en Finnin. “Jongens, laten we een slaapplaats gaan zoeken. Heb je misschien een aanrader?" dat laatste vroeg ze weer aan Thomas.
Hij begon de weg te beschrijven naar een hotel. Finnin wachtte geduldig totdat hij klaar was met uitleggen. Thomas liep uiteindelijk weg en Finnin stapte naar Shanara toe.
"Is dat geld?" vroeg hij zonder een spoortje warmte in zijn stem.
Voordat Shanara antwoord kon geven, ging de deur open en kwamen Miyaki en Cain binnenstappen. Cain had andere kleding aan waarin hij zich gemakkelijk leek te voelen en de vermoeidheid die hem had omgeven leek weg te zijn. Wat had Miyaki met hem gedaan? Had ze hem geholpen? Waarom zou ze dat doen, de paar uur dat hij haar kende, was ze overgekomen als een vrouw die alleen maar aan zichzelf dacht en het was overduidelijk dat ze niet blij was met de aanwezigheid van de rest. Had hij zich dan in haar vergist, of had ze Cain geholpen omdat zijn zenuwachtigheid hen kon verraden? Hij wist het niet.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Cain kon niet geloven wat er gebeurt was en hij snapte het ook niet. Het enige wat hij zag was dat hij geen staart meer had. Maar hij kon niet lang meer nadenken omdat hij werd meegesleurd door Miyaki.
Hij zag zijn blonde haren alleen door de weerspiegeling van de ramen, maar kon niet goed zien of zijn hoorns weg waren. Toen ze binnen waren rende hij gelijk naar een spiegel en hij keek verbaasd naar was hij zag. Twee gele ogen, hij had zichzelf nog nooit met twee ogen gezien, althans geen twee normale ogen. "Wat?" riep hij en draaide zichzelf om en hij voelde door zijn haar of hij zijn hoorns nog kon voelen. Hij liet zijn handen zakken en draaide zijn kont richting de spiegel, zijn staart was weg. Hij zag er gewoon normaal uit. Hij keek om naar de rest. "Wezens, wezens, we moeten dit vieren" hij grijnsde naar de rest. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen" hij keek nog eens om in de spiegel. Hij liep met een grijns naar Miyaki toe hij knielde voor haar. "Dit is vakmanschap... vakvrouw..." hij vond vakmanschap nou niet echt goed klinken eigenlijk, ze was namelijk geen man. Met een lach stond hij op en gaf Miyaki een kus op haar wang. "Dankjewel, als er iets is wat ik voor jou kan doen, dan hoor ik het. Ik ben je namelijk behoorlijk wat verschuldigd" Hij stapte naar achteren en draaide om. Hij wou nu echt iets gaan doen, spelletjes spelen of gewoon wat vechten.
Hij liep richting Finnin "We moeten iets gaan doen!" schreeuwde hij tegen hem en grijnsde. "Wat is er hier eigenlijk te doen?" mompelde hij toen tegen niemand in het bijzonder.
Hij zag zijn blonde haren alleen door de weerspiegeling van de ramen, maar kon niet goed zien of zijn hoorns weg waren. Toen ze binnen waren rende hij gelijk naar een spiegel en hij keek verbaasd naar was hij zag. Twee gele ogen, hij had zichzelf nog nooit met twee ogen gezien, althans geen twee normale ogen. "Wat?" riep hij en draaide zichzelf om en hij voelde door zijn haar of hij zijn hoorns nog kon voelen. Hij liet zijn handen zakken en draaide zijn kont richting de spiegel, zijn staart was weg. Hij zag er gewoon normaal uit. Hij keek om naar de rest. "Wezens, wezens, we moeten dit vieren" hij grijnsde naar de rest. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen" hij keek nog eens om in de spiegel. Hij liep met een grijns naar Miyaki toe hij knielde voor haar. "Dit is vakmanschap... vakvrouw..." hij vond vakmanschap nou niet echt goed klinken eigenlijk, ze was namelijk geen man. Met een lach stond hij op en gaf Miyaki een kus op haar wang. "Dankjewel, als er iets is wat ik voor jou kan doen, dan hoor ik het. Ik ben je namelijk behoorlijk wat verschuldigd" Hij stapte naar achteren en draaide om. Hij wou nu echt iets gaan doen, spelletjes spelen of gewoon wat vechten.
Hij liep richting Finnin "We moeten iets gaan doen!" schreeuwde hij tegen hem en grijnsde. "Wat is er hier eigenlijk te doen?" mompelde hij toen tegen niemand in het bijzonder.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyaki keek al verbaasd om de ommezwaai die Cain had gemaakt. Hij leek zo blij, zo... gelukkig zelfs. Haar verbazing werd groter toen hij ineens geknield voor haar zat. Wat was hij van plan? Toen gebeurde iets wat ze nooit had verwacht. Hij gaf haar een kus! Nimmer had iemand haar gekust. Zelfs niet zoals Cain nu deed op haar wang.
Het was voor Miyaki een vreemde ervaring. Ze wist niet hoe ze zich erbij moest voelen of gedragen. Sowieso was het onwennig voor haar dat ze iemand had geholpen met goede bedoelingen. Daarvoor, in haar eigen tijd en wereld, behoorde zij juist tot het slechtste van het slechtste. Mei-Oh was geen Lord die vrede wilde. Nee, hij wilde heel Japan onder zijn macht en wie weet waar die lust naar macht zou eindigen.
Miyaki werd terug naar het heden gebracht doordat Cain vlak naast haar oor ineens zei: "Dankjewel, als er iets is wat ik voor jou kan doen, dan hoor ik het. Ik ben je namelijk behoorlijk wat verschuldigd."
Ze zweeg erop. Cain nam iets afstand en voor een moment kruisten hun blikken elkaar, waarna bokmans zich omdraaide en hyper op Finnin afstormde.
"We moeten iets gaan doen!", schreeuwde hij tegen hem met een grijns. "Wat is er hier eigenlijk te doen?", vroeg hij prompt minder enthousiast.
Miyaki bleef zwijgen. Haar blik ging naar Finnin en naar Sharana. Vooral Sharana leek voorlopig meer informatie te hebben door haar gesprekken met Thomas. Kort blikte ze weer naar Cain. Zijn enthousiasme deed haar denken aan een puppy, of een jonge kat, dat paste echter niet bij het beeld van hoorns en het soort staart dat hij heeft.
Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Wát hij precies is of was, had nu geen prioriteit. Miyaki wendde zich weer tot het duo wat elkaar zo leek te haten.
'Wát gaan we eigenlijk nu doen?', vroeg ze met haar gebruikelijke afstandelijkheid.
Het was voor Miyaki een vreemde ervaring. Ze wist niet hoe ze zich erbij moest voelen of gedragen. Sowieso was het onwennig voor haar dat ze iemand had geholpen met goede bedoelingen. Daarvoor, in haar eigen tijd en wereld, behoorde zij juist tot het slechtste van het slechtste. Mei-Oh was geen Lord die vrede wilde. Nee, hij wilde heel Japan onder zijn macht en wie weet waar die lust naar macht zou eindigen.
Miyaki werd terug naar het heden gebracht doordat Cain vlak naast haar oor ineens zei: "Dankjewel, als er iets is wat ik voor jou kan doen, dan hoor ik het. Ik ben je namelijk behoorlijk wat verschuldigd."
Ze zweeg erop. Cain nam iets afstand en voor een moment kruisten hun blikken elkaar, waarna bokmans zich omdraaide en hyper op Finnin afstormde.
"We moeten iets gaan doen!", schreeuwde hij tegen hem met een grijns. "Wat is er hier eigenlijk te doen?", vroeg hij prompt minder enthousiast.
Miyaki bleef zwijgen. Haar blik ging naar Finnin en naar Sharana. Vooral Sharana leek voorlopig meer informatie te hebben door haar gesprekken met Thomas. Kort blikte ze weer naar Cain. Zijn enthousiasme deed haar denken aan een puppy, of een jonge kat, dat paste echter niet bij het beeld van hoorns en het soort staart dat hij heeft.
Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Wát hij precies is of was, had nu geen prioriteit. Miyaki wendde zich weer tot het duo wat elkaar zo leek te haten.
'Wát gaan we eigenlijk nu doen?', vroeg ze met haar gebruikelijke afstandelijkheid.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
"Dank je. Het voelt wel vreemd. Jij ziet er trouwens ook goed uit. Denk je dat het gaat lukken met de zon en deze hoed?" zei Finnin tegen Aïsha terwijl hij naar haar lachte. Ze keek even bedachtzaam naar de kleding die ze aan had en keek daarna omhoog naar haar hoed.
"Ja dat zou moeten lukken denk ik. De hoed is er groot genoeg voor." zei ze bedachtzaam tegen hem. Ze keek raar naar het papier dat Shanara in haar handen had en wat iedereen nu geld noemde.
"Wat is geld?" vroeg ze beschaamd terwijl ze naar de grond keek. Ze voelde zich nu zo ontzettend dom.Iedereen leek te weten wat het woord geld betekende, maar zij had er echt nog nooit van het woord gehoord.
Ze keek verbaasd naar Cain toen hij samen met Miyaki binnen kwam. Zijn hoorns waren weg. De hoorns waar zij zo weg op was geweest waren nu gewoon weg. De kus die hij Miyaki gaf ontging haar.
"Cain je hoorns. Waar zijn je hoorns?" vroeg ze aan hem terwijl ze over haar woorden struikelde. Ze had er echter niet over nagedacht dat de mensen bij wie ze in huis waren dit nogal raar zouden vinden.
OoC: oké t is geen best stuk, maar kwam er niet helemaal uit.
"Ja dat zou moeten lukken denk ik. De hoed is er groot genoeg voor." zei ze bedachtzaam tegen hem. Ze keek raar naar het papier dat Shanara in haar handen had en wat iedereen nu geld noemde.
"Wat is geld?" vroeg ze beschaamd terwijl ze naar de grond keek. Ze voelde zich nu zo ontzettend dom.Iedereen leek te weten wat het woord geld betekende, maar zij had er echt nog nooit van het woord gehoord.
Ze keek verbaasd naar Cain toen hij samen met Miyaki binnen kwam. Zijn hoorns waren weg. De hoorns waar zij zo weg op was geweest waren nu gewoon weg. De kus die hij Miyaki gaf ontging haar.
"Cain je hoorns. Waar zijn je hoorns?" vroeg ze aan hem terwijl ze over haar woorden struikelde. Ze had er echter niet over nagedacht dat de mensen bij wie ze in huis waren dit nogal raar zouden vinden.
OoC: oké t is geen best stuk, maar kwam er niet helemaal uit.
Everybody wants happiness, and nobody wants pain, but you can't have a rainbow, without a little rain.
Cain keek verbaasd om naar Aïsha. "Wat heeft iedereen toch met mijn hoorns?" riep hij verbaasd uit. Hij vond het ook niet leuk dat het weg was, maar hij was blij dat hij twee ogen had. Vooral vond hij het ook geweldig dat hij zichzelf niet zo erg hoefde te verbergen, want dat was iets waar hij echt tegenop zag.
Hij liep naar Aïsha toe en sloeg zijn arm om haar heen. "Ze zijn er nog, alleen een beetje onzichtbaar" zei hij met een lach tegen haar. "Ik hoef me gewoon hier nu niet meer zo erg te verbergen, weet je hoe opgelucht ik ben" zei hij nu wat rustiger. Hij liet haar los en ging tegen de muur aan staan, maar hij had eigenlijk echt zin om iets te doen.
Hij liep naar Aïsha toe en sloeg zijn arm om haar heen. "Ze zijn er nog, alleen een beetje onzichtbaar" zei hij met een lach tegen haar. "Ik hoef me gewoon hier nu niet meer zo erg te verbergen, weet je hoe opgelucht ik ben" zei hij nu wat rustiger. Hij liet haar los en ging tegen de muur aan staan, maar hij had eigenlijk echt zin om iets te doen.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc: het is goedgekeurd!!! Sorry Ruka, maar Shanara zoek ruzie vandaag 
Bic:
Shanara's oren duizelden van de routebeschrijving die ze van Thomas had gekregen. Hij had het zo uitvoerig beschreven dat ze het gevoel had dat ze de halve stad af moesten lopen om bij dat hotel te komen.
"Zou je het kunnen uitschrijven?"
"Uitschrijven?" vroeg Thomas stomverbaasd. "Ik zoek het wel even op bij google-maps en dan print ik het voor je uit. Als je heel even wacht."
Hij was de kamer uit voordat ze antwoord had kunnen geven. Waar had hij het nu weer over? Deze wereld werd vreemder en vreemder.
"Is dat geld?" klonk Finnins koude stem.
Shanara draaide zich om en kromp bijna ineen. Zijn gezicht stond koel en minachtend, alsof zij een vervelend insect was, maar niet de moeite was om dood te slaan. Het was haar gelukt om hem haar te laten haten, maar toch voelde het ergens niet goed.
Ze hield hem het stapeltje geld voor, dat hij na even aarzelen aanpakte. "Ja, het is geld. Het is driehonderd euro. De euro zal bij hen wel het betaalmiddel zijn, net zoals bij ons goud-en koperstukken."
"Wezens, wezens, we moeten dit vieren," onderbrak Cains stem Finnin voordat hij nog iets kon zeggen. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen!"
Daarna knielde hij neer voor Miyaki, die hem kennelijk ergens mee geholpen had. Waarom moest hij nou zo luidruchtig doen? Snapte hij heel het begrip 'niet opvallen' niet? O, nee, hij kwam zelfs hiernaartoe.
Cain kwam aanlopen en schreeuwde grijnzend naar Finnin: "We moeten iets gaan doen!
Wat is hier eigenlijk te doen?" dat laatste was een stuk zachter.
Shanara kreeg hoofdpijn van hem en zijn enthousiaste manier van doen. Hij begon haar steeds meer te irriteren.
"Wát gaan we eigenlijk nu doen?" vroeg Miyaki.
Waarom keken ze allemaal naar haar? Konden ze zelf niets verzinnen?
Cain was nu bezig met Aïsha. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en zei iets tegen haar.
"Cain! Kun je niet eens een keer rustig doen? Wij doen allemaal ons best om niet op te vallen en ondertussen stuiter jij door het huis alsof iemand je een stoot energie heeft gegeven. Doe eens rustig aan!"
Alle frustratie van deze dag kwam eruit. Thuis verliep alles net op rolletjes en zou heer Constantins ondergang spoedig zijn, maar toen werd ze hierheen gehaald, waar ze terechtkwam met een hyperactieve bok, de man die dadelijk haar wereld moest regeren, een stil meisje dat je zo over het hoofd zag en een afstandelijke ninja die helemaal niet zoals haar bleek te zijn. Kon alles nog meer fout gaan?
Bic:
Shanara's oren duizelden van de routebeschrijving die ze van Thomas had gekregen. Hij had het zo uitvoerig beschreven dat ze het gevoel had dat ze de halve stad af moesten lopen om bij dat hotel te komen.
"Zou je het kunnen uitschrijven?"
"Uitschrijven?" vroeg Thomas stomverbaasd. "Ik zoek het wel even op bij google-maps en dan print ik het voor je uit. Als je heel even wacht."
Hij was de kamer uit voordat ze antwoord had kunnen geven. Waar had hij het nu weer over? Deze wereld werd vreemder en vreemder.
"Is dat geld?" klonk Finnins koude stem.
Shanara draaide zich om en kromp bijna ineen. Zijn gezicht stond koel en minachtend, alsof zij een vervelend insect was, maar niet de moeite was om dood te slaan. Het was haar gelukt om hem haar te laten haten, maar toch voelde het ergens niet goed.
Ze hield hem het stapeltje geld voor, dat hij na even aarzelen aanpakte. "Ja, het is geld. Het is driehonderd euro. De euro zal bij hen wel het betaalmiddel zijn, net zoals bij ons goud-en koperstukken."
"Wezens, wezens, we moeten dit vieren," onderbrak Cains stem Finnin voordat hij nog iets kon zeggen. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen!"
Daarna knielde hij neer voor Miyaki, die hem kennelijk ergens mee geholpen had. Waarom moest hij nou zo luidruchtig doen? Snapte hij heel het begrip 'niet opvallen' niet? O, nee, hij kwam zelfs hiernaartoe.
Cain kwam aanlopen en schreeuwde grijnzend naar Finnin: "We moeten iets gaan doen!
Wat is hier eigenlijk te doen?" dat laatste was een stuk zachter.
Shanara kreeg hoofdpijn van hem en zijn enthousiaste manier van doen. Hij begon haar steeds meer te irriteren.
"Wát gaan we eigenlijk nu doen?" vroeg Miyaki.
Waarom keken ze allemaal naar haar? Konden ze zelf niets verzinnen?
Cain was nu bezig met Aïsha. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en zei iets tegen haar.
"Cain! Kun je niet eens een keer rustig doen? Wij doen allemaal ons best om niet op te vallen en ondertussen stuiter jij door het huis alsof iemand je een stoot energie heeft gegeven. Doe eens rustig aan!"
Alle frustratie van deze dag kwam eruit. Thuis verliep alles net op rolletjes en zou heer Constantins ondergang spoedig zijn, maar toen werd ze hierheen gehaald, waar ze terechtkwam met een hyperactieve bok, de man die dadelijk haar wereld moest regeren, een stil meisje dat je zo over het hoofd zag en een afstandelijke ninja die helemaal niet zoals haar bleek te zijn. Kon alles nog meer fout gaan?
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc: Na een subtiele hint van CN ga ik hier maar ook weer verder mee dit is weer vanuit Finnin. Hebben jullie trouwens een idee in welke kamer ze precies zijn^^? Ik dacht in de slaapkamer van Thomas en Chloë, maar weet het niet zeker
Bic:
Shanara draaide zich om bij Finnins vraag en keek hem uitdrukkingloos aan. Even zag hij wel een glimp van een emotie, maar die was zo snel weer verdwenen dat hij dacht dat hij het zich verbeeld had. Ze stak haar hand naar hem uit, waar een paar oranje briefjes op lagen. Aarzelend pakte hij het aan en keek er geïnteresseerd naar. Wie betaalde er met papier, als dit al papier was? Het voelde vreemd aan.
"Ja, het is geld. Het is driehonderd euro. De euro zal bij hen wel het betaalmiddel zijn, net zoals bij ons goud-en koperstukken," legde ze uit.
"Wezens, wezens, we moeten dit vieren," riep Cain die de kamer was binnengestormd. Glimlachend keek Finnin naar zijn enthousiasme. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen!"
Verbaasd keek hij wat beter naar Cain en zag dat hij inderdaad twee gele ogen had. Het viel een stuk minder op dan dat ooglapje dat hij had gedragen. Hij zag er zelfs goed uit in zijn nieuwe kleren, alsof hij het vaker droeg. In ieder geval niet zo ongemakkelijk als hij zichzelf voelde in deze spijkerbroek die nog steeds telkens afzakte. Waar bleef Chloë met de riem?
Cain kwam op hen aflopen. "We moeten iets gaan doen!" Grijnzend keek hij Finnin aan. "Wat is er hier eigenlijk te doen?"
"Cain je hoorns. Waar zijn je hoorns?" vroeg Aïsha hakkelend. Cain sloeg een arm om haar heen en zei iets tegen haar. Geamuseerd bekeek Finnin het. Hij begon Cain steeds meer te mogen, hij was zo lekker los en nam geen blad voor de mond. Zelf was hij niet zo, maar hij kon mensen waarderen die zo waren.
"Cain! Kun je niet eens een keer rustig doen? Wij doen allemaal ons best om niet op te vallen en ondertussen stuiter jij door het huis alsof iemand je een stoot energie heeft gegeven. Doe eens rustig aan!" riep Shanara woedend.
Geschrokken draaide Finnin zich om en keek naar haar. Haar ogen waren twee spleetjes en haar wenkbrauwen waren gefronst.
Hij werd zelf ook boos. "Shanara, vertel anderen niet wat ze moeten doen! Inderdaad, Cain is wat energiek, maar hij doet er niemand kwaad mee. Bovendien, de arme mensen die hier wonen zijn zo gehersenspoeld dat ze denken dat we oude vrienden zijn. Volgens mij kunnen we zelfs voor hun ogen elkaar vermoorden en nog steeds zullen ze er glimlachend bij staan. Doe zelf eens rustig aan!"
Een ijzige stilte ontstond, die verbroken werd door een ingehouden snik. Finnin draaide zich om naar het geluid en zag Evaline in de deuropening staan met haar handen voor haar mond en haar ogen wijd opengesperd van schok en verdriet.
dit is weer vanuit Finnin. Hebben jullie trouwens een idee in welke kamer ze precies zijn^^? Ik dacht in de slaapkamer van Thomas en Chloë, maar weet het niet zekerBic:
Shanara draaide zich om bij Finnins vraag en keek hem uitdrukkingloos aan. Even zag hij wel een glimp van een emotie, maar die was zo snel weer verdwenen dat hij dacht dat hij het zich verbeeld had. Ze stak haar hand naar hem uit, waar een paar oranje briefjes op lagen. Aarzelend pakte hij het aan en keek er geïnteresseerd naar. Wie betaalde er met papier, als dit al papier was? Het voelde vreemd aan.
"Ja, het is geld. Het is driehonderd euro. De euro zal bij hen wel het betaalmiddel zijn, net zoals bij ons goud-en koperstukken," legde ze uit.
"Wezens, wezens, we moeten dit vieren," riep Cain die de kamer was binnengestormd. Glimlachend keek Finnin naar zijn enthousiasme. "Ik heb gewoon twee dezelfde kleur ogen!"
Verbaasd keek hij wat beter naar Cain en zag dat hij inderdaad twee gele ogen had. Het viel een stuk minder op dan dat ooglapje dat hij had gedragen. Hij zag er zelfs goed uit in zijn nieuwe kleren, alsof hij het vaker droeg. In ieder geval niet zo ongemakkelijk als hij zichzelf voelde in deze spijkerbroek die nog steeds telkens afzakte. Waar bleef Chloë met de riem?
Cain kwam op hen aflopen. "We moeten iets gaan doen!" Grijnzend keek hij Finnin aan. "Wat is er hier eigenlijk te doen?"
"Cain je hoorns. Waar zijn je hoorns?" vroeg Aïsha hakkelend. Cain sloeg een arm om haar heen en zei iets tegen haar. Geamuseerd bekeek Finnin het. Hij begon Cain steeds meer te mogen, hij was zo lekker los en nam geen blad voor de mond. Zelf was hij niet zo, maar hij kon mensen waarderen die zo waren.
"Cain! Kun je niet eens een keer rustig doen? Wij doen allemaal ons best om niet op te vallen en ondertussen stuiter jij door het huis alsof iemand je een stoot energie heeft gegeven. Doe eens rustig aan!" riep Shanara woedend.
Geschrokken draaide Finnin zich om en keek naar haar. Haar ogen waren twee spleetjes en haar wenkbrauwen waren gefronst.
Hij werd zelf ook boos. "Shanara, vertel anderen niet wat ze moeten doen! Inderdaad, Cain is wat energiek, maar hij doet er niemand kwaad mee. Bovendien, de arme mensen die hier wonen zijn zo gehersenspoeld dat ze denken dat we oude vrienden zijn. Volgens mij kunnen we zelfs voor hun ogen elkaar vermoorden en nog steeds zullen ze er glimlachend bij staan. Doe zelf eens rustig aan!"
Een ijzige stilte ontstond, die verbroken werd door een ingehouden snik. Finnin draaide zich om naar het geluid en zag Evaline in de deuropening staan met haar handen voor haar mond en haar ogen wijd opengesperd van schok en verdriet.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Ik dacht eigenlijk in de woonkamer... maar het maakt niet veel uit neem ik aan?
__
Miyaki was het nu deels met Finnin eens. Als Cain blij was, zelfs iets hyper, dan mocht hij daar best uiting aan geven. Het was beter om hem zo opgewonden te zien, dan zo vermoeid. Die vermoeidheid zou enkel argwaan hebben gewekt bij de mensen. Waarom ze het precies had gedaan, wist ze niet zeker. Wilde ze hem helpen? Of kwam het gewoon goed uit?
Niet dat het eindresultaat er anders van was geworden. Het was immers toch beter voor hen allen of niet?
Koeltjes keek Miyaki opzij naar het meisje in de deuropening. Waar had zij last van?
__
Miyaki was het nu deels met Finnin eens. Als Cain blij was, zelfs iets hyper, dan mocht hij daar best uiting aan geven. Het was beter om hem zo opgewonden te zien, dan zo vermoeid. Die vermoeidheid zou enkel argwaan hebben gewekt bij de mensen. Waarom ze het precies had gedaan, wist ze niet zeker. Wilde ze hem helpen? Of kwam het gewoon goed uit?
Niet dat het eindresultaat er anders van was geworden. Het was immers toch beter voor hen allen of niet?
Koeltjes keek Miyaki opzij naar het meisje in de deuropening. Waar had zij last van?
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
"Cain! Kun je niet eens een keer rustig doen? Wij doen allemaal ons best om niet op te vallen en ondertussen stuiter jij door het huis alsof iemand je een stoot energie heeft gegeven. Doe eens rustig aan!"
Cain keek om naar Shanara toen ze dat zei. Zijn voeten zette hij stevig tegen de vloer. Zijn twee gele ogen leken te vlammen van woede. Wat hij van haar gehoord had was voor hem behoorlijk erg.
"Shanara, vertel anderen niet wat ze moeten doen! Inderdaad, Cain is wat energiek, maar hij doet er niemand kwaad mee. Bovendien, de arme mensen die hier wonen zijn zo gehersenspoeld dat ze denken dat we oude vrienden zijn. Volgens mij kunnen we zelfs voor hun ogen elkaar vermoorden en nog steeds zullen ze er glimlachend bij staan. Doe zelf eens rustig aan!" Hij keek geschrokken op naar Finnin en daarna naar Shanara.
"Shanara, wil je hier werkelijk alleen maar dood en bederf hebben?" hij keek haar nog steeds hatelijk aan en sommige woorden waren door het gegrom moeilijk te horen. "Dan heb ik misschien een taak voor jou die jij heel makkelijk vind" hij liep verder naar haar toe en fluisterde in haar oor. "Dood me" zei hij zacht en stapte naar achteren. Stel ze moesten hier altijd zitten, wat had hij er dan aan om geen lol te hebben. "Ik ben niet zo kil als jou Shanara, als je daar problemen mee hebt zegt dat meer over jou." Hij draaide om naar de deur en schrok van Evaline die in de deuropening stond.
Cain draaide zich gelijk weer om en glimlachte naar de rest. "Jongens, dit stuk deden we echt goed..." hij stopte even. "Als we dit in het theater ook zo doen dan komt het vast en zeker goed" Cain draaide zichzelf weer om naar Eveline. "Hoe vond jij het?" hij keek met zijn glinsterende ogen naar haar. Ze schudde haar hoofd, ze geloofde hem niet.
"Ga maar lekker slapen, dit was gewoon allemaal een enge nachtmerrie. Droom maar over mij, dat wij carnaval vieren" hij gaf haar een kus op het voorhoofd en Evaline draaide om en liep naar boven. Cain wees naar Shanara "Jij vuile heks!!" hij wou zijn krachten niet op iedereen moeten gebruiken. Ook al was zijn kracht netjes, ze zou over een uurtje wakker worden en echt denken dat het een droom was.
"Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!" De botten in zijn arm kraakte terwijl zijn arm de verkeerde kant op boog. Kreunend viel hij op de grond. De botten in zijn arm waren van vorm veranderd, terug in een soort dierlijke vorm.
Cain keek om naar Shanara toen ze dat zei. Zijn voeten zette hij stevig tegen de vloer. Zijn twee gele ogen leken te vlammen van woede. Wat hij van haar gehoord had was voor hem behoorlijk erg.
"Shanara, vertel anderen niet wat ze moeten doen! Inderdaad, Cain is wat energiek, maar hij doet er niemand kwaad mee. Bovendien, de arme mensen die hier wonen zijn zo gehersenspoeld dat ze denken dat we oude vrienden zijn. Volgens mij kunnen we zelfs voor hun ogen elkaar vermoorden en nog steeds zullen ze er glimlachend bij staan. Doe zelf eens rustig aan!" Hij keek geschrokken op naar Finnin en daarna naar Shanara.
"Shanara, wil je hier werkelijk alleen maar dood en bederf hebben?" hij keek haar nog steeds hatelijk aan en sommige woorden waren door het gegrom moeilijk te horen. "Dan heb ik misschien een taak voor jou die jij heel makkelijk vind" hij liep verder naar haar toe en fluisterde in haar oor. "Dood me" zei hij zacht en stapte naar achteren. Stel ze moesten hier altijd zitten, wat had hij er dan aan om geen lol te hebben. "Ik ben niet zo kil als jou Shanara, als je daar problemen mee hebt zegt dat meer over jou." Hij draaide om naar de deur en schrok van Evaline die in de deuropening stond.
Cain draaide zich gelijk weer om en glimlachte naar de rest. "Jongens, dit stuk deden we echt goed..." hij stopte even. "Als we dit in het theater ook zo doen dan komt het vast en zeker goed" Cain draaide zichzelf weer om naar Eveline. "Hoe vond jij het?" hij keek met zijn glinsterende ogen naar haar. Ze schudde haar hoofd, ze geloofde hem niet.
"Ga maar lekker slapen, dit was gewoon allemaal een enge nachtmerrie. Droom maar over mij, dat wij carnaval vieren" hij gaf haar een kus op het voorhoofd en Evaline draaide om en liep naar boven. Cain wees naar Shanara "Jij vuile heks!!" hij wou zijn krachten niet op iedereen moeten gebruiken. Ook al was zijn kracht netjes, ze zou over een uurtje wakker worden en echt denken dat het een droom was.
"Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!" De botten in zijn arm kraakte terwijl zijn arm de verkeerde kant op boog. Kreunend viel hij op de grond. De botten in zijn arm waren van vorm veranderd, terug in een soort dierlijke vorm.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyuki liet het geruzie maar begaan. Ze had geen zin om zich ermee te bemoeien. Met elkaar bekvechten zou niets oplossen. Hun situatie was niet al te best op het moment. Hun alibi om daar te zijn, in het huis, was niet meer waterdicht. De kans op ontdekking was groot. Ze moesten daar weg, snel.
'Ik denk toch echt dat we beter...', verder kwam Miyaki niet, want geschokt keek ze toe hoe Cain zijn arm omhoog.
Een misselijkmakend gekraak was te horen, toen de arm zich verboog naar een meer dierlijke stand. Wat gebeurde er in vredesnaam?! Ze liep naar Cain toe en knielde bij hem neer.
'Cain?', vroeg ze fronsend. 'Cain, wat gebeurd er? Wat is dit?' Ze hoopte dat hij zelf een antwoord wist op wat er aan de hand was met zijn lichaam.
De diepe frons verliet haar voorhoofd niet, terwijl ze opkeek naar Finnin en Sharana.
'We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op één plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn. Draag jij Cain?' Dat laatste vroeg Miyaki aan Finnin. Hij leek de beste optie te zijn om hun bokkenman te dragen.
'Ik denk toch echt dat we beter...', verder kwam Miyaki niet, want geschokt keek ze toe hoe Cain zijn arm omhoog.
Een misselijkmakend gekraak was te horen, toen de arm zich verboog naar een meer dierlijke stand. Wat gebeurde er in vredesnaam?! Ze liep naar Cain toe en knielde bij hem neer.
'Cain?', vroeg ze fronsend. 'Cain, wat gebeurd er? Wat is dit?' Ze hoopte dat hij zelf een antwoord wist op wat er aan de hand was met zijn lichaam.
De diepe frons verliet haar voorhoofd niet, terwijl ze opkeek naar Finnin en Sharana.
'We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op één plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn. Draag jij Cain?' Dat laatste vroeg Miyaki aan Finnin. Hij leek de beste optie te zijn om hun bokkenman te dragen.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
“Shanara, vertel anderen niet wat ze moeten doen! Inderdaad, Cain is wat energiek, maar hij doet er niemand kwaad mee. Bovendien, de arme mensen die hier wonen zijn zo gehersenspoeld dat ze denken dat we oude vrienden zijn. Volgens mij kunnen we zelfs voor hun ogen elkaar vermoorden en nog steeds zullen ze er glimlachend bij staan. Doe zelf eens rustig aan!” De woede in zijn stem was oprecht, dat was hetgeen wat pijn deed.
Een dag, kon een dag haar echt op breken zetten? Ze wilde de poppenkast op dit moment zo graag laten vallen. Zeggen tegen Finnin dat alles wat ze had gedaan voor de rebellie was in plaats van tegen. Tegen hem zeggen dat het haar speet. Maar dat zou betekenen dat ook alles voor niets was geweest. Ze moest het gewoon nog iets langer volhouden. De steken die door haar hart schoten waren niets nieuws, ze zou er gewoon mee moeten leven.
Een ingehouden snik verbrak de stilte die was ontstaan. Evaline was geschokt in de ingang verschenen. Ze moest Finnins woorden hebben gehoord. Met vernauwde ogen keek Shanara terug naar Finnin. Tijd om de poppenkast door te zetten.
“Goeie zet.” Siste ze hem koud toe, zo zacht dat alleen hij het zou horen.
“Shanara.” De grom waarin haar naam vol haat werd genoemd, deed haar opkijken.
Ze keek recht in Cains nieuwe ogen, een bijna dierlijke agressie vertoonde zich erin.
“Wil je hier werkelijk alleen maar dood en bederf hebben? Dan heb ik misschien een taak voor jou die jij heel makkelijk vind.” Hij stapte dichterbij.
De afstand tussen hun lichamen bracht rillingen over Shanara’s rug. Ze hield er niet van als mensen dicht bij haar stonden en zij niet degene was die controle had.
“Dood me.” De woorden brachten haar kort uit evenwicht.
Ze had verwacht dat hij haar zou bedreigen. Misschien met zijn krachten of met zijn kama’s. Ze had niet verwacht dat hij een doodswens tegen haar zou uitspreken. Met een stap was hij weer bij Shanara verwijderd. Hij bleef haar met diezelfde haat aankijken. Shanara’s gezicht werd bleek. De woorden die volgden, hoorde ze wel, maar daar bleef het bij. Ze nam ze niet meer in zich op. Ze had al haar emoties al veel te dicht bij de oppervlakte laten komen. De oude tactische Shanara moest weer naar boven komen. De moordenaar die Torak van haar had gemaakt. Die ze achter zich had gelaten, toen ze bij de gilde vluchtte. Een persoon die zelfs Finnin nooit echt had gezien. Een persoon zonder enig gevoel, met miljoenen gezichten die allemaal leugens waren.
“Ik ben niet zo kil als jou, Shanara. Als je daar problemen mee hebt zegt dat meer over jou.” Hij draaide zich gelijk van Shanara weg, naar Evaline die steeds meer geschokt leek te worden.
“Hoe vond jij het?”, vroeg Cain aan het meisje.
Wilde hij dit op een theaterstuk laten lijken? Evaline geloofde het niet. Shanara wilde al naar voren stappen om het op te lossen, maar Cain was haar voor.
“Ga maar lekker slapen, dit was gewoon allemaal een enge nachtmerrie. Droom maar over mij, dat wij carnaval vieren.” Hij drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd aan, alsof ze geliefde waren. Wat was Cain voor persoon of dier? Zodra het meisje naar boven was vertrokken keerde hij zich opnieuw naar Shanara. Hier kwam het. Ze maakte zich al klaar om een aanval te kunnen opvangen.
“Jij vuile heks!”, riep hij uit.
Iets van amusement speelde in haar ogen.
“Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!” Shanara staarde enkel blank terug, niet bepaald geïnteresseerd in zijn woorden.
“Ik denk toch echt dat we beter...” Miyaki had proberen te spreken, maar een krakend geluid spleet door haar woorden.
Shanara trok haar wenkbrauwen iets samen, toen ze zag hoe Cain zijn arm in vreemde bochten boog. Met een kreun van pijn zakte de jongen in elkaar. Shanara nam de nieuwe botconstructie van zijn arm op. Het was bijna dat van een dier.
“Arme pup”, mompelde ze onhoorbaar. Miyaki zakte naast hem neer.
“Cain? Cain wat gebeurd er? Wat is dit?” Er kwam geen enkel antwoord op haar vragen. Haar ogen gleden naar Finnin en SHanara.
“We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op een plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn.” Haar blik schoot naar Finnin. “Draag jij Cain?”
Shanara wuifde haar hand en liep naar de plek waar Thomas naartoe was vertrokken. Hij zou nog voor een beschrijving zorgen.
“Thomas?” Haar stem galmde vriendelijk door de gangen.
“Hier zo!” De man hield haar een stapeltje papieren voor. “Dit is de routebeschrijving.”
Met een glimlach pakte Shanara het aan. Meteen kwamen er zorgen in haar op toen ze de bladzijden door keek. Het stond vol met letters dat kon ze eruit op maken, alleen waren dit tekens die ze niet kende. Haar oog viel op de pijltjes aan de zijkant.
“De pijlen volgen?” Haar vraag klonk waarschijnlijk stom in de man zijn oren, maar ach daarmee kon ze leven.
“Uh, ja.”
“Dank u, het is tijd dat we er vandoor gaan. Een vriend van ons is niet zo lekker geworden. Hij moet even rustig slapen.”
Meteen schoot er een zorgelijke blik over Thomas zijn gezicht.
“Hij kan wel hier even blijven?” Dat aanbod had Shanara maar al te graag aangenomen.
“Nee, het is beter als hij mee komt. Maar bedankt voor het aanbod en voor alle andere dingen.”
“Geen dank! Voor oude vrienden doe je dat.” Shanara zwaaide de man uit en liep terug naar de groep.
“Ik heb de routebeschrijving hier.” Deelde ze rustig mee.
Ze begon voorop te lopen. Haar ogen gingen geen enkele keer van de pagina’s af, terwijl ze de weg probeerde te ontcijferen die ze moesten lopen. Het was moeilijker dan ze in eerste instantie had gedacht. Aangezien ze continu tekens met elkaar moest vergelijken om er zeker van te zijn dat ze goed liepen. Sommige tekens waren gelijk aan blauwe bordjes die ze tegen kwam. Ze hoopte dat, als ze dat zou volgen, het goed kwam. Iedere weg had zo’n bordje, alsof ze ieder pad een naam hadden gegeven in plaats van alleen de hoofdwegen. Vreemd.
Een dag, kon een dag haar echt op breken zetten? Ze wilde de poppenkast op dit moment zo graag laten vallen. Zeggen tegen Finnin dat alles wat ze had gedaan voor de rebellie was in plaats van tegen. Tegen hem zeggen dat het haar speet. Maar dat zou betekenen dat ook alles voor niets was geweest. Ze moest het gewoon nog iets langer volhouden. De steken die door haar hart schoten waren niets nieuws, ze zou er gewoon mee moeten leven.
Een ingehouden snik verbrak de stilte die was ontstaan. Evaline was geschokt in de ingang verschenen. Ze moest Finnins woorden hebben gehoord. Met vernauwde ogen keek Shanara terug naar Finnin. Tijd om de poppenkast door te zetten.
“Goeie zet.” Siste ze hem koud toe, zo zacht dat alleen hij het zou horen.
“Shanara.” De grom waarin haar naam vol haat werd genoemd, deed haar opkijken.
Ze keek recht in Cains nieuwe ogen, een bijna dierlijke agressie vertoonde zich erin.
“Wil je hier werkelijk alleen maar dood en bederf hebben? Dan heb ik misschien een taak voor jou die jij heel makkelijk vind.” Hij stapte dichterbij.
De afstand tussen hun lichamen bracht rillingen over Shanara’s rug. Ze hield er niet van als mensen dicht bij haar stonden en zij niet degene was die controle had.
“Dood me.” De woorden brachten haar kort uit evenwicht.
Ze had verwacht dat hij haar zou bedreigen. Misschien met zijn krachten of met zijn kama’s. Ze had niet verwacht dat hij een doodswens tegen haar zou uitspreken. Met een stap was hij weer bij Shanara verwijderd. Hij bleef haar met diezelfde haat aankijken. Shanara’s gezicht werd bleek. De woorden die volgden, hoorde ze wel, maar daar bleef het bij. Ze nam ze niet meer in zich op. Ze had al haar emoties al veel te dicht bij de oppervlakte laten komen. De oude tactische Shanara moest weer naar boven komen. De moordenaar die Torak van haar had gemaakt. Die ze achter zich had gelaten, toen ze bij de gilde vluchtte. Een persoon die zelfs Finnin nooit echt had gezien. Een persoon zonder enig gevoel, met miljoenen gezichten die allemaal leugens waren.
“Ik ben niet zo kil als jou, Shanara. Als je daar problemen mee hebt zegt dat meer over jou.” Hij draaide zich gelijk van Shanara weg, naar Evaline die steeds meer geschokt leek te worden.
“Hoe vond jij het?”, vroeg Cain aan het meisje.
Wilde hij dit op een theaterstuk laten lijken? Evaline geloofde het niet. Shanara wilde al naar voren stappen om het op te lossen, maar Cain was haar voor.
“Ga maar lekker slapen, dit was gewoon allemaal een enge nachtmerrie. Droom maar over mij, dat wij carnaval vieren.” Hij drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd aan, alsof ze geliefde waren. Wat was Cain voor persoon of dier? Zodra het meisje naar boven was vertrokken keerde hij zich opnieuw naar Shanara. Hier kwam het. Ze maakte zich al klaar om een aanval te kunnen opvangen.
“Jij vuile heks!”, riep hij uit.
Iets van amusement speelde in haar ogen.
“Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!” Shanara staarde enkel blank terug, niet bepaald geïnteresseerd in zijn woorden.
“Ik denk toch echt dat we beter...” Miyaki had proberen te spreken, maar een krakend geluid spleet door haar woorden.
Shanara trok haar wenkbrauwen iets samen, toen ze zag hoe Cain zijn arm in vreemde bochten boog. Met een kreun van pijn zakte de jongen in elkaar. Shanara nam de nieuwe botconstructie van zijn arm op. Het was bijna dat van een dier.
“Arme pup”, mompelde ze onhoorbaar. Miyaki zakte naast hem neer.
“Cain? Cain wat gebeurd er? Wat is dit?” Er kwam geen enkel antwoord op haar vragen. Haar ogen gleden naar Finnin en SHanara.
“We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op een plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn.” Haar blik schoot naar Finnin. “Draag jij Cain?”
Shanara wuifde haar hand en liep naar de plek waar Thomas naartoe was vertrokken. Hij zou nog voor een beschrijving zorgen.
“Thomas?” Haar stem galmde vriendelijk door de gangen.
“Hier zo!” De man hield haar een stapeltje papieren voor. “Dit is de routebeschrijving.”
Met een glimlach pakte Shanara het aan. Meteen kwamen er zorgen in haar op toen ze de bladzijden door keek. Het stond vol met letters dat kon ze eruit op maken, alleen waren dit tekens die ze niet kende. Haar oog viel op de pijltjes aan de zijkant.
“De pijlen volgen?” Haar vraag klonk waarschijnlijk stom in de man zijn oren, maar ach daarmee kon ze leven.
“Uh, ja.”
“Dank u, het is tijd dat we er vandoor gaan. Een vriend van ons is niet zo lekker geworden. Hij moet even rustig slapen.”
Meteen schoot er een zorgelijke blik over Thomas zijn gezicht.
“Hij kan wel hier even blijven?” Dat aanbod had Shanara maar al te graag aangenomen.
“Nee, het is beter als hij mee komt. Maar bedankt voor het aanbod en voor alle andere dingen.”
“Geen dank! Voor oude vrienden doe je dat.” Shanara zwaaide de man uit en liep terug naar de groep.
“Ik heb de routebeschrijving hier.” Deelde ze rustig mee.
Ze begon voorop te lopen. Haar ogen gingen geen enkele keer van de pagina’s af, terwijl ze de weg probeerde te ontcijferen die ze moesten lopen. Het was moeilijker dan ze in eerste instantie had gedacht. Aangezien ze continu tekens met elkaar moest vergelijken om er zeker van te zijn dat ze goed liepen. Sommige tekens waren gelijk aan blauwe bordjes die ze tegen kwam. Ze hoopte dat, als ze dat zou volgen, het goed kwam. Iedere weg had zo’n bordje, alsof ze ieder pad een naam hadden gegeven in plaats van alleen de hoofdwegen. Vreemd.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc. Nee, het maakt niet uit waar ze zijn, maar ik vroeg het me eigenlijk al een tijdje af. Want stonden Aïsha en Finnin nog in de slaapkamer en toen kwam iedereen erbij. Maar volgens mij dacht de rest dat ze nog in de woonkamer stonden
Bic:
Finnin vond Cains reactie wel een beetje overdreven, maar hij had in essentie toch wel gelijk. En gelukkig wist hij Evaline weer te sussen, wel met een beetje gebruik van zijn kracht, maar dat was beter dan ontdekt te worden.
Evaline ging gerustgesteld weer naar boven en Cain draaide zich om en wees naar Shanara.
"Jij vuile heks!"
Of dat nou bij het toneelstukje hoorde dat Cain had gezegd dat ze opvoerden, of dat het echt gemeend was, wist Finnin niet.
"Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!" Daar had hij wel gelijk in.
Plotseling zakte Cain in elkaar en kraakte iets met een afgrijselijk geluid dat Finnin deed ineenkrimpen. De botten in zijn arm waren veranderd, ze waren nu meer dierlijk dan menselijk. Wat was Cain eigenlijk voor wezen?
Miyaki liep naar hem toe en Finnin moest zich inhouden om niet hetzelfde te doen. Te veel drukte om een gewonde was nooit bevorderend voor de genezing.
"Cain? Cain, wat gebeurt er? Wat is dit?" Ze keek weer op naar Finnin en Shanara. "We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op één plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn. Draag jij Cain?" vroeg ze met haar blik op Finnin gericht.
Finnin knikte en liep snel naar Cain toe. Voordat hij kon protesteren had hij hem al over zijn schouder gehangen. Het was een niet al te comfortabel houding, maar zo kon hij hem langer dragen dan als hij hem in zijn armen had genomen.
Hij liep naar beneden en door de gang het huis uit. De rest stond ook buiten, alleen Shanara niet. Na een paar seconden kwam ze door de deur naar buiten.
"Ik heb de routebeschrijving hier," ze liet een stapeltje papier zien waar Finnin helemaal niks van snapte. Zij leek het echter wel te begrijpen en ze begon te lopen, ondertussen starend naar de routebeschrijving.
Bij elk blauw bordje dat aan een muur of aan een lange paal waar licht uit kwam hing, bleef ze even staan en las de naam van het bordje af.
Cain werd steeds zwaarder op mijn schouder en af en toe gleed hij er bijna af. Ik sloeg mijn arm om zijn lichaam heen en duwde hem nog steviger tegen mijn hoofd aan.
Na een eindje lopen kwamen we bij een groot gebouw aan. In grote, lichtgevende letters stond er op de voorkant: 'Hotel de Roode schuur'. Het gebouw had veel ramen en zag er heel gelijkmatig verdeeld uit. Het ene blok was hetzelfde als het blok ernaast. Hoe hadden ze dat nou weer voor elkaar gekregen?
Bic:
Finnin vond Cains reactie wel een beetje overdreven, maar hij had in essentie toch wel gelijk. En gelukkig wist hij Evaline weer te sussen, wel met een beetje gebruik van zijn kracht, maar dat was beter dan ontdekt te worden.
Evaline ging gerustgesteld weer naar boven en Cain draaide zich om en wees naar Shanara.
"Jij vuile heks!"
Of dat nou bij het toneelstukje hoorde dat Cain had gezegd dat ze opvoerden, of dat het echt gemeend was, wist Finnin niet.
"Jij bent hier degene die aan het schreeuwen is dat ze ons niet mogen ontdekken!" Daar had hij wel gelijk in.
Plotseling zakte Cain in elkaar en kraakte iets met een afgrijselijk geluid dat Finnin deed ineenkrimpen. De botten in zijn arm waren veranderd, ze waren nu meer dierlijk dan menselijk. Wat was Cain eigenlijk voor wezen?
Miyaki liep naar hem toe en Finnin moest zich inhouden om niet hetzelfde te doen. Te veel drukte om een gewonde was nooit bevorderend voor de genezing.
"Cain? Cain, wat gebeurt er? Wat is dit?" Ze keek weer op naar Finnin en Shanara. "We moeten hier weg. En snel. We zijn al veel te lang op één plek gebleven. We moeten een plek vinden met minder mensen. Of in ieder geval die minder in ons geïnteresseerd zijn. Draag jij Cain?" vroeg ze met haar blik op Finnin gericht.
Finnin knikte en liep snel naar Cain toe. Voordat hij kon protesteren had hij hem al over zijn schouder gehangen. Het was een niet al te comfortabel houding, maar zo kon hij hem langer dragen dan als hij hem in zijn armen had genomen.
Hij liep naar beneden en door de gang het huis uit. De rest stond ook buiten, alleen Shanara niet. Na een paar seconden kwam ze door de deur naar buiten.
"Ik heb de routebeschrijving hier," ze liet een stapeltje papier zien waar Finnin helemaal niks van snapte. Zij leek het echter wel te begrijpen en ze begon te lopen, ondertussen starend naar de routebeschrijving.
Bij elk blauw bordje dat aan een muur of aan een lange paal waar licht uit kwam hing, bleef ze even staan en las de naam van het bordje af.
Cain werd steeds zwaarder op mijn schouder en af en toe gleed hij er bijna af. Ik sloeg mijn arm om zijn lichaam heen en duwde hem nog steviger tegen mijn hoofd aan.
Na een eindje lopen kwamen we bij een groot gebouw aan. In grote, lichtgevende letters stond er op de voorkant: 'Hotel de Roode schuur'. Het gebouw had veel ramen en zag er heel gelijkmatig verdeeld uit. Het ene blok was hetzelfde als het blok ernaast. Hoe hadden ze dat nou weer voor elkaar gekregen?
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyaki verliet als laatste het huis. Aïsha was nu de persoon die bezorgd om Cain en Finnin heen liep. Dus besloot de kunoichi om het zo te laten. Onwennig liep ze achter de rest aan. Het beviel haar niets om zo open te lopen. In de schaduwen voelde zij zich meer thuis.
Ze was er iets beteuterd om, want de huizen hier leken juist zo perfect voor het klimmen en doen zonder op te vallen. Miyaki nam de omgevingen goed in zich op. De letters op de borden waren vreemd voor haar. Zij schreef immers altijd in kanji en niet met letters. Wisten ze wel wat er überhaupt stond? Shanara leek het wel te weten, al moest ze daarvoor vrij vaak de papieren gebruiken die ze had meegekregen.
Hun lopen, bracht hen bij iets wat er voor Miyaki uitzag als een inn. Een plek waar je kon slapen en te eten kon krijgen. Waar zij vandaan kwam, was het altijd heel gezellig. Je werd meestal ontvangen, alsof je thuiskwam. Echter, toen zij met zijn allen naar binnengingen, besefte Miyaki al heel snel dat het niet zo huiselijk zou zijn als zij gewend was.
Zwijgend verbleef ze meer achteraan de groep. Hoewel andere gasten hen bekeken, zei niemand iets. Kennelijk werden ze wel geaccepteerd. Miyaki leunde tegen een muur aan en keek wat voor zich uit. Ze probeerde haar ki te focussen, maar er waren feitelijk te veel mensen aanwezig.
Ze was er iets beteuterd om, want de huizen hier leken juist zo perfect voor het klimmen en doen zonder op te vallen. Miyaki nam de omgevingen goed in zich op. De letters op de borden waren vreemd voor haar. Zij schreef immers altijd in kanji en niet met letters. Wisten ze wel wat er überhaupt stond? Shanara leek het wel te weten, al moest ze daarvoor vrij vaak de papieren gebruiken die ze had meegekregen.
Hun lopen, bracht hen bij iets wat er voor Miyaki uitzag als een inn. Een plek waar je kon slapen en te eten kon krijgen. Waar zij vandaan kwam, was het altijd heel gezellig. Je werd meestal ontvangen, alsof je thuiskwam. Echter, toen zij met zijn allen naar binnengingen, besefte Miyaki al heel snel dat het niet zo huiselijk zou zijn als zij gewend was.
Zwijgend verbleef ze meer achteraan de groep. Hoewel andere gasten hen bekeken, zei niemand iets. Kennelijk werden ze wel geaccepteerd. Miyaki leunde tegen een muur aan en keek wat voor zich uit. Ze probeerde haar ki te focussen, maar er waren feitelijk te veel mensen aanwezig.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Cain had niet kunnen spreken. Zijn botten leken zichzelf nog steeds in een vorm te krijgen. Hij had nog steeds pijn, alsof iemand pinnen in zijn arm had gezet en ze allemaal tegelijk aan de pinnen aan het trekken waren. Verder wist hij niet goed wat er gebeurde, hij voelde dat hij opgetild werd en wou eigenlijk tegenstribbelen. Hij vond het niet fijn als hij hulp nodig had. Wazig zag hij de straat lichten en er leek geen einde aan te komen. het leek alsof hij op een schip zat, alles wiegde heen en weer. Hij proefde de metaal achtige smaakt van bloed in zijn mond.
Cain zag er hopeloos uit, bloed sijpelde uit zijn mond en je kon zien dat hij had gehuild. Hij hing erbij als een pop terwijl zijn arm de verkeerde richting in stond. Hij zweette over zijn hele lichaam doordat hij verhoging had. Soms wou hij wel wat zeggen, maar als hij dan wou spreken hoorde hij dat er alleen een vreemd geluid uit kwam en sloot zijn mond dan snel.
Cain zag er hopeloos uit, bloed sijpelde uit zijn mond en je kon zien dat hij had gehuild. Hij hing erbij als een pop terwijl zijn arm de verkeerde richting in stond. Hij zweette over zijn hele lichaam doordat hij verhoging had. Soms wou hij wel wat zeggen, maar als hij dan wou spreken hoorde hij dat er alleen een vreemd geluid uit kwam en sloot zijn mond dan snel.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
Aïsha liep naast Finnin die Cain over zijn schouder heen had. Ze wierp telkens een bezorgde blik op Cain als hij weer een vreemd maakte. Ze maakte zich grote zorgen om hem.
"Het komt wel goed," fluisterde ze tegen hem terwijl ze verder liepen.
Na een tijdje kwamen ze bij 'Hotel de rode schuur aan' en ze liepen met zen alle naar binnen toe. De mensen keken even op toen ze binnen kwamen om zich daarna weer verder te gaan met hun bezigheden.
"Oké en wat doen we nu?" vroeg ze aarzelend en aan niemand in het bijzonder terwijl ze dicht bij Cain bleef.
"Het komt wel goed," fluisterde ze tegen hem terwijl ze verder liepen.
Na een tijdje kwamen ze bij 'Hotel de rode schuur aan' en ze liepen met zen alle naar binnen toe. De mensen keken even op toen ze binnen kwamen om zich daarna weer verder te gaan met hun bezigheden.
"Oké en wat doen we nu?" vroeg ze aarzelend en aan niemand in het bijzonder terwijl ze dicht bij Cain bleef.
Everybody wants happiness, and nobody wants pain, but you can't have a rainbow, without a little rain.
OOC: de bar is de toonbank xD om verwarring te voorkomen hahah Oh ik heb eigenlijk geen idee hoe inchecken gaat, als je niet van te voren geboekt hebt haha xD
Shanara keerde zich naar Aisha die dicht bij Cain en Finnin stond. Wat had iedereen toch met die puppy?
“We boeken een kamer.” Sprak ze in een rustige toon. Het leek hier binnen iets op een herberg, alleen was het hier orderlijker ingedeeld en de flessen drank achter de bar? Of hoe ze het hier noemden mistte. Ook stond er hier inplaats van een half dronken kerel, een chique geklede vrouw achter de bar. Zelfverzekerd liep Shanara naar de vrouw toe.
“Hallo, heeft u een kamer voor ons over?”
De blonde vrouw gaf shanara een vriendelijke glimlach.
“Natuurlijk, met hoeveel personen bent u?”
“Vijf.” Antwoordde Shanara direct. De blonde vrouw keek even achterom. Haar blik viel verschrikt op Cain.
“Oh my, wat is er met hem?”
Shanara volgde haar blik. Ze gaf de vrouw een grijnzende blik.
“Hij heeft te veel gedronken, maar maakt u er zich geen zorgen over. We houden hem in de gaten.”
De vrouw knikte nog steeds wat bezorgd.
“De kamers?” Ging Shanara snel verder.
“Oh ja natuurlijk, als u uw naam wilt geven.”
“Shanara Constantin,”
De vrouw schreef niets op maar drukte een paar knoppen in op een soort bord. Zed staarde ondertussen alleen naar de box voor haar. Nieuwsgierig leunde ik iets naar voren om te zien waar zed naar keek.
Het scherm gaf licht en vreemde tekens verschenen er uit het niets op. Verbaasd bleef ik staren, wat was dat? Magie?
“Mag ik u geboortedatum en u paspoort zien.”
Ik slikte even. Wat was een paspoort?
“Uhm, tweede Era.” Haar ogen schoten verbaasd naar die van Shanara. Shit dat was niet goed hier.
Haar pupillen verwijdde zich. Shanara wist niet eens goed wat ze met haar gedachtenstromen aan moest. Ze had geen enkel verstand over de dingen waar de vrouw over sprak. Uiteindelijk besloot Shanara haar die laatste vragen gewoon te doen missen.
“Tot wanneer wilt u blijven?”
Ik dacht even na.
“Twee dagen,” besloot ik uiteindelijk. Dat was tijd genoeg om meer over deze wereld te leren en dan zaten ze niet te lang aan eenzelfde plek vast.
De vrouw haalde twee sleuteltjes te voorschijn.
“Nummer 20 en nummer 21 zijn jullie kamers, je kunt ze vinden op de tweede verdieping. Beide kamers zijn voor twee personen bedoelt, maar in de kast kunt u een extra bed vinden.”
Ik knikte terwijl ik de sleutels aannam.
“Het ontbijt wordt in de ochtend van negen tot elf geserveerd.” Voegde de vrouw nog toe.
“Danku.”
Ik keerde me naar de rest toe.
“Hoe verdelen we de kamers?”
Oh ik heb eigenlijk geen idee hoe inchecken gaat, als je niet van te voren geboekt hebt haha xDShanara keerde zich naar Aisha die dicht bij Cain en Finnin stond. Wat had iedereen toch met die puppy?
“We boeken een kamer.” Sprak ze in een rustige toon. Het leek hier binnen iets op een herberg, alleen was het hier orderlijker ingedeeld en de flessen drank achter de bar? Of hoe ze het hier noemden mistte. Ook stond er hier inplaats van een half dronken kerel, een chique geklede vrouw achter de bar. Zelfverzekerd liep Shanara naar de vrouw toe.
“Hallo, heeft u een kamer voor ons over?”
De blonde vrouw gaf shanara een vriendelijke glimlach.
“Natuurlijk, met hoeveel personen bent u?”
“Vijf.” Antwoordde Shanara direct. De blonde vrouw keek even achterom. Haar blik viel verschrikt op Cain.
“Oh my, wat is er met hem?”
Shanara volgde haar blik. Ze gaf de vrouw een grijnzende blik.
“Hij heeft te veel gedronken, maar maakt u er zich geen zorgen over. We houden hem in de gaten.”
De vrouw knikte nog steeds wat bezorgd.
“De kamers?” Ging Shanara snel verder.
“Oh ja natuurlijk, als u uw naam wilt geven.”
“Shanara Constantin,”
De vrouw schreef niets op maar drukte een paar knoppen in op een soort bord. Zed staarde ondertussen alleen naar de box voor haar. Nieuwsgierig leunde ik iets naar voren om te zien waar zed naar keek.
Het scherm gaf licht en vreemde tekens verschenen er uit het niets op. Verbaasd bleef ik staren, wat was dat? Magie?
“Mag ik u geboortedatum en u paspoort zien.”
Ik slikte even. Wat was een paspoort?
“Uhm, tweede Era.” Haar ogen schoten verbaasd naar die van Shanara. Shit dat was niet goed hier.
Haar pupillen verwijdde zich. Shanara wist niet eens goed wat ze met haar gedachtenstromen aan moest. Ze had geen enkel verstand over de dingen waar de vrouw over sprak. Uiteindelijk besloot Shanara haar die laatste vragen gewoon te doen missen.
“Tot wanneer wilt u blijven?”
Ik dacht even na.
“Twee dagen,” besloot ik uiteindelijk. Dat was tijd genoeg om meer over deze wereld te leren en dan zaten ze niet te lang aan eenzelfde plek vast.
De vrouw haalde twee sleuteltjes te voorschijn.
“Nummer 20 en nummer 21 zijn jullie kamers, je kunt ze vinden op de tweede verdieping. Beide kamers zijn voor twee personen bedoelt, maar in de kast kunt u een extra bed vinden.”
Ik knikte terwijl ik de sleutels aannam.
“Het ontbijt wordt in de ochtend van negen tot elf geserveerd.” Voegde de vrouw nog toe.
“Danku.”
Ik keerde me naar de rest toe.
“Hoe verdelen we de kamers?”
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc: ik had nog even gedacht om finnin water te laten halen uit de wc, maar vond dat toch een beetje zielig
Cain maakte een vreemd geluid en afwezig klopte Finnin hem op zijn rug. Ze waren het hotel binnen gegaan en alles om hem heen zag er vreemd uit. Een paar mensen zaten op grote, zacht uitziende banken met elkaar te praten of wat te drinken of te lezen.
Shanra liep zelfverzekerd naar een lange tafel die eruitzag als een bar in een kroeg. Hij liet haar maar alles regelen, zelf had hij Cain om bezorgd over te zijn. Hij liep naar een fauteuil toe en legde hem daar voorzichtig in. Even wreef hij over zijn pijnlijke schouder, Cain was toch wel zwaar.
Nu kon hij Cains gezicht weer zien en hij schrok ervan. Bloed liep uit zijn mond en heel zijn gezicht glinsterde van het zweet. Finnin legde een hand op zijn voorhoofd. Cain had koorts, dit ging niet goed.
Finnin begon zijn zakken te doorzoeken, maar vond niks wat nuttig was. Alleen een oude zakdoek. Hij begon Cains gezicht droog te wrijven, maar hield er al snel mee op. Dit was niet nuttig, hij had water nodig. Een blik over zijn schouder vertelde hem dat Shanara nog in gesprek was met de vrouw die achter de bar stond. De vrouw overhandigde haar net twee sleutels en Shanara kwam weer op het groepje afgelopen.
Snel stond Finnin op en liep naar haar toe.
"Hoe verdelen we de kamers?" vroeg ze aan niemand in het bijzonder.
"De mannen een kamer en de vrouwen de andere? Ik blijf wel bij Cain, dan kunnen jullie rustig slapen. Het gaat niet goed met hem, we moeten hem snel in een bed leggen en in ieder geval wat water geven. Anders droog hij uit."
Hij pakte een van de sleutels uit Shanara's hand en liep snel terug naar Cain. Kreunend hees hij hem weer over zijn schouder en negeerde de blikken van de mensen die in de kamer zaten. Met grote passen liep hij door naar achteren, een deur door en kwam uit bij een grote trap. Even aarzelde hij, maar begon voorzichtig de trap op te lopen, ondertussen zorgend dat Cains hoofd niet te veel bewoog. Dat leek hem niet echt bevorderlijk voor zijn gezondheid.
De trap kwam uit op een lange gang en een andere trap die nog verder naar boven liep. Hij keek op het sleuteltje. 21. Zoekend keek hij om zich heen en zag een bordje boven de trap hangen. 30-39 en een pijltje naar boven. Oké, dan moest je boven zijn voor kamer 31 tot en met 40. Dan moest dit de goede gang zijn.
Finnin liep de gang in en de eerste deur aan zijn linkerkant was kamer 21. Snel stak hij de sleutel in het slot en opende de deur. De kamer redelijk groot en er stonden twee bedden in. Ook hing er aan de muur een zwarte doos, maar dat negeerde hij. Hij legde Cain op bed en probeerde de deur die in de muur zat. Een kast. De volgende deur was een andere ruimte en hij zag een vreemde kamer met een wit ding van porselein dat aan de muur hing waar een spiegel boven hing, een ander wit ding dat tegen de muur aan stond en een kleine ruimte die afgeschermd werd door een gebloemde doek van een vreemd materiaal.
Finnin liep naar het porselein ding waar de spiegel boven hing. Een metalen kraan zat er bovenop. Ha, daar moest water uitkomen.
Hij greep een ondoorzichtig glas dat ook aan de muur hing en vulde het met water. Daarna maakte hij een van de wollen doeken nat die in een kast lagen en liep snel terug naar Cain. Het glas zette hij aan zijn lippen en voorzichtig liet hij hem kleine slokje drinken. toen hij vond dat Cain genoeg had, begon hij zijn hoofd te deppen met de natte doek.
Cain maakte een vreemd geluid en afwezig klopte Finnin hem op zijn rug. Ze waren het hotel binnen gegaan en alles om hem heen zag er vreemd uit. Een paar mensen zaten op grote, zacht uitziende banken met elkaar te praten of wat te drinken of te lezen.
Shanra liep zelfverzekerd naar een lange tafel die eruitzag als een bar in een kroeg. Hij liet haar maar alles regelen, zelf had hij Cain om bezorgd over te zijn. Hij liep naar een fauteuil toe en legde hem daar voorzichtig in. Even wreef hij over zijn pijnlijke schouder, Cain was toch wel zwaar.
Nu kon hij Cains gezicht weer zien en hij schrok ervan. Bloed liep uit zijn mond en heel zijn gezicht glinsterde van het zweet. Finnin legde een hand op zijn voorhoofd. Cain had koorts, dit ging niet goed.
Finnin begon zijn zakken te doorzoeken, maar vond niks wat nuttig was. Alleen een oude zakdoek. Hij begon Cains gezicht droog te wrijven, maar hield er al snel mee op. Dit was niet nuttig, hij had water nodig. Een blik over zijn schouder vertelde hem dat Shanara nog in gesprek was met de vrouw die achter de bar stond. De vrouw overhandigde haar net twee sleutels en Shanara kwam weer op het groepje afgelopen.
Snel stond Finnin op en liep naar haar toe.
"Hoe verdelen we de kamers?" vroeg ze aan niemand in het bijzonder.
"De mannen een kamer en de vrouwen de andere? Ik blijf wel bij Cain, dan kunnen jullie rustig slapen. Het gaat niet goed met hem, we moeten hem snel in een bed leggen en in ieder geval wat water geven. Anders droog hij uit."
Hij pakte een van de sleutels uit Shanara's hand en liep snel terug naar Cain. Kreunend hees hij hem weer over zijn schouder en negeerde de blikken van de mensen die in de kamer zaten. Met grote passen liep hij door naar achteren, een deur door en kwam uit bij een grote trap. Even aarzelde hij, maar begon voorzichtig de trap op te lopen, ondertussen zorgend dat Cains hoofd niet te veel bewoog. Dat leek hem niet echt bevorderlijk voor zijn gezondheid.
De trap kwam uit op een lange gang en een andere trap die nog verder naar boven liep. Hij keek op het sleuteltje. 21. Zoekend keek hij om zich heen en zag een bordje boven de trap hangen. 30-39 en een pijltje naar boven. Oké, dan moest je boven zijn voor kamer 31 tot en met 40. Dan moest dit de goede gang zijn.
Finnin liep de gang in en de eerste deur aan zijn linkerkant was kamer 21. Snel stak hij de sleutel in het slot en opende de deur. De kamer redelijk groot en er stonden twee bedden in. Ook hing er aan de muur een zwarte doos, maar dat negeerde hij. Hij legde Cain op bed en probeerde de deur die in de muur zat. Een kast. De volgende deur was een andere ruimte en hij zag een vreemde kamer met een wit ding van porselein dat aan de muur hing waar een spiegel boven hing, een ander wit ding dat tegen de muur aan stond en een kleine ruimte die afgeschermd werd door een gebloemde doek van een vreemd materiaal.
Finnin liep naar het porselein ding waar de spiegel boven hing. Een metalen kraan zat er bovenop. Ha, daar moest water uitkomen.
Hij greep een ondoorzichtig glas dat ook aan de muur hing en vulde het met water. Daarna maakte hij een van de wollen doeken nat die in een kast lagen en liep snel terug naar Cain. Het glas zette hij aan zijn lippen en voorzichtig liet hij hem kleine slokje drinken. toen hij vond dat Cain genoeg had, begon hij zijn hoofd te deppen met de natte doek.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Het kon Miyaki niet veel schelen hoe de kamers verdeeld zouden worden. Ze was gewend om gemengd te slapen, maar Finnin kennelijk niet. Hij stelde voor om de vrouwen en hen gescheiden te houden. Ook goed. Finnin verdween met Cain, en de vrouwen gingen naar hun kamer. Nummer twintig. De cijfers begreep Miyaki weer wel. Cijfers waren immers universeel.
Ze gingen hun kamer binnen. Er stond enkel een tweepersoonsbed in de kamer, verder een kast -waarschijnlijk het uitklapbare bed-, een kledingkast, een vreemde zwarte doos met glas erin en twee stoelen. Er was ook een deur, die -naar later bleek- leidde naar de badkamer. Ze hadden een bad, iets wat Miyaki herkende, alleen snapte ze niet waar de glanzende knoppen voor dienden. Waar was de emmer om water te halen zodat je in bad kon? Miyaki had wel behoefte aan een bad.
'Fijn', mompelde ze, terwijl ze terugliep naar Aïsha en Shanara die het bed leken uit te testen. 'Wel een bad, maar geen water. Moet je dat soms apart bestellen?', vroeg ze nors.
Haar vraag was niet direct aan één van de twee anderen gericht. Meer een algemene opmerking.
Miyaki keek naar de vering die erin leek te zitten. Het was niet haar ding.
'Jullie mogen dat ding wel. Ik slaap beter op de grond', mompelde ze.
Ze gingen hun kamer binnen. Er stond enkel een tweepersoonsbed in de kamer, verder een kast -waarschijnlijk het uitklapbare bed-, een kledingkast, een vreemde zwarte doos met glas erin en twee stoelen. Er was ook een deur, die -naar later bleek- leidde naar de badkamer. Ze hadden een bad, iets wat Miyaki herkende, alleen snapte ze niet waar de glanzende knoppen voor dienden. Waar was de emmer om water te halen zodat je in bad kon? Miyaki had wel behoefte aan een bad.
'Fijn', mompelde ze, terwijl ze terugliep naar Aïsha en Shanara die het bed leken uit te testen. 'Wel een bad, maar geen water. Moet je dat soms apart bestellen?', vroeg ze nors.
Haar vraag was niet direct aan één van de twee anderen gericht. Meer een algemene opmerking.
Miyaki keek naar de vering die erin leek te zitten. Het was niet haar ding.
'Jullie mogen dat ding wel. Ik slaap beter op de grond', mompelde ze.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
De haat die hij had aan Shanara was nog steeds niet weg, vooral niet doordat dit met hem was gebeurt. Hij kon al wat meer denken. vooral toen hij weer neer werd gezet voelde hij een kleine vlaag lucht terugkomen. Hij had werkelijk geen idee waar hij was, en al helemaal niet hoe hij er zelf uit zag. Hij trilde zoals een klein bang konijntje en schrok toen hij weer werd meegenomen. Na wat voor hem een eeuwige boottocht had geleken voelde hij weer dat hij werd neergelegd. Zelf dacht hij op de grond, want hij had niet in de gaten dat het zacht was waar hij op lag. Cain hoorde bijna niets, het was net alsof hij in een grote ruimte was waar niks gebeurde. Toen Cain drinken aan zijn lippen voelde probeerde hij te drinken. Het ging heel moeizaam en het drinken smaakte naar bloed. Het bloed dat nog in zijn mond zat. Af en toe leek het alsof hij flauw ging vallen doordat hij steeds zichzelf weer bij zinnen moest trekken.
"Mijn a-arm mag niet meerrrr terug g-g-aan" zei hij met moeite tegen Finnin. Hij verwachtte dat Finnin hem wel kon helpen. Hij wou niet dat zijn arm weer terug brak naar zijn normale arm.
Een paar minuten later ging het al beter.
Het zweten was alweer wat over, hij had het nu in plaats van warm een beetje koud. Hij viel nu niet meer weg. Hij keek nu alleen naar het plafond, hij had zijn eigen arm nog niet eens durven bekijken. Toch bewoog hij zijn hoofd naar zijn arm toe en schrok van wat hij zag. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat zijn elleboog zich naar boven had geplaatst en de botten in zijn hand zichzelf hadden vervormd tot een soort poot. Het zag er vies uit omdat zijn vingers nog aan het uiteinde slap hingen.
"Boos zijn is nooit mijn ding geweest" mompelde hij verdwaasd in zichzelf. Hij dacht dat het kwam omdat hij zo boos was, en niet gewoon boos, maar hij had pure haat tegen Shanara. Toen hij er verder over nadacht werd hij bang. Hij moest met haar reizen, ze bleef zo kil en vervelend in zijn ogen. Hij schudde wanhopig zijn hoofd, hij kon dit niet nog eens verdragen.
"Mijn a-arm mag niet meerrrr terug g-g-aan" zei hij met moeite tegen Finnin. Hij verwachtte dat Finnin hem wel kon helpen. Hij wou niet dat zijn arm weer terug brak naar zijn normale arm.
Een paar minuten later ging het al beter.
Het zweten was alweer wat over, hij had het nu in plaats van warm een beetje koud. Hij viel nu niet meer weg. Hij keek nu alleen naar het plafond, hij had zijn eigen arm nog niet eens durven bekijken. Toch bewoog hij zijn hoofd naar zijn arm toe en schrok van wat hij zag. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat zijn elleboog zich naar boven had geplaatst en de botten in zijn hand zichzelf hadden vervormd tot een soort poot. Het zag er vies uit omdat zijn vingers nog aan het uiteinde slap hingen.
"Boos zijn is nooit mijn ding geweest" mompelde hij verdwaasd in zichzelf. Hij dacht dat het kwam omdat hij zo boos was, en niet gewoon boos, maar hij had pure haat tegen Shanara. Toen hij er verder over nadacht werd hij bang. Hij moest met haar reizen, ze bleef zo kil en vervelend in zijn ogen. Hij schudde wanhopig zijn hoofd, hij kon dit niet nog eens verdragen.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
De kamer was simpel, niet veel anders dan die bij hen thuis. Alleen was het hier allemaal verrekte ligt en glad afgewerkt. Shanara’s ogen vielen op de zwarte box aan de muur. Een grijs glazen scherm was in het midden geplaats. Misschien een vreemde spiegel? Ze kon haar ogen spiegel beeld erin zien, alleen niet duidelijk. Miyaki verdween door de deur. Nieuwsgierig wierp Shanara een blik naar binnen, maar ze kon weinig zien met Miyaki ervoor. Rustig begon ze het bed te bekijken. Het was iets kleiner dan haar eigen bed in het paleis en duidelijk geen hemelbed. Shanara keerde zich om naar Miyaki toen die weer terug kwam.
“Fijn.” De vrouw keek er wat gefrustreerd bij terwijl ze dat zei. “Wel een bad, maar geen water. Moet je dat soms apart bestellen?”
Over het algemeen had Shanara altijd een dienstvrouw moeten roepen voor water, ook toen ze nog in het hoofdkwartier van de rebellie zat. Misschien wat dat hier ook zo?
Miyaki testte het bed uit wat Shanara net samen met Aisha had bekeken.
“Jullie mogen dat ding wel. Ik slaap beter op de grond.”
Uh fijn, bed delen.
“Ik ga dat bad nogeens bekijken.” Shanara had zelf ook wel behoefte aan een bad.
Ze liep het andere kamertje in. De grond was vol glanzende tegeltjes. Zaten ze werkelijk in zo’n luxe herberg? Even vroeg Shanara zich af of het geld wat ze hadden gekregen wel genoeg zou zijn. Ze begon de kamer verder te bekijken. Haar oog viel op de glanzende badkuip die Miyaki ook had gezien. Nieuwsgierig keek ze naar het kraantje aan de muur boven de kuip. Het leek een beetje op het kraantje van een waterpomp, alleen mistte de greep om het water ook daadwerkelijk omhoog te pompen daarentegen zaten er twee ronde knoppen aan de zijkant. Voorzichtig draaide Shanara een knop om. Er gebeurde niets. Dan de tweede knop maar. Ze schrok even op toen er direct water uitkwam.
“Ik heb het water gevonden.” Riep ze naar de kamer nog steeds wat verbaasd over het feit dat het zo vanzelf stroomde. Voorzichtig hield ze haar hand eronder. Lauw. Ze haalde haar hand weer weg en begon rond te kijken of er iets was waarmee ze het warmer kon krijgen. Ze had nergens een plaats in het kamertje gezien waar ze vuur kon maken. Misschien moest ze het beneden aan die blonde vrouw vragen. Ze stopte nog een keer haar hand eronder om te voelen of het water al koud werd. Gelijk trok ze hem weg. Haar huid gloeide rood op van de hitte. Water wat vanzelf heet werd? Wat was dit.
Ze pakte een zwart dopje en stopte hem in kuip zodat het water erin bleef. Dat systeem hadden ze thuis tenminste ook.
“Uhm, het bad stroomt vol, maar ik denk dat je even moet wachten voor je erin kunt gaan. Het is bloedheet.” Riep ze weer de kamer in, naar Miyaki.
Shanara liep terug de kamer in en haalde haar zwaarden van haar middel af. Ze liet zich op het bed zakken. Haar blik bleef op de zwarte box voor haar gericht. Nu uitzoeken wat dat was.
“Fijn.” De vrouw keek er wat gefrustreerd bij terwijl ze dat zei. “Wel een bad, maar geen water. Moet je dat soms apart bestellen?”
Over het algemeen had Shanara altijd een dienstvrouw moeten roepen voor water, ook toen ze nog in het hoofdkwartier van de rebellie zat. Misschien wat dat hier ook zo?
Miyaki testte het bed uit wat Shanara net samen met Aisha had bekeken.
“Jullie mogen dat ding wel. Ik slaap beter op de grond.”
Uh fijn, bed delen.
“Ik ga dat bad nogeens bekijken.” Shanara had zelf ook wel behoefte aan een bad.
Ze liep het andere kamertje in. De grond was vol glanzende tegeltjes. Zaten ze werkelijk in zo’n luxe herberg? Even vroeg Shanara zich af of het geld wat ze hadden gekregen wel genoeg zou zijn. Ze begon de kamer verder te bekijken. Haar oog viel op de glanzende badkuip die Miyaki ook had gezien. Nieuwsgierig keek ze naar het kraantje aan de muur boven de kuip. Het leek een beetje op het kraantje van een waterpomp, alleen mistte de greep om het water ook daadwerkelijk omhoog te pompen daarentegen zaten er twee ronde knoppen aan de zijkant. Voorzichtig draaide Shanara een knop om. Er gebeurde niets. Dan de tweede knop maar. Ze schrok even op toen er direct water uitkwam.
“Ik heb het water gevonden.” Riep ze naar de kamer nog steeds wat verbaasd over het feit dat het zo vanzelf stroomde. Voorzichtig hield ze haar hand eronder. Lauw. Ze haalde haar hand weer weg en begon rond te kijken of er iets was waarmee ze het warmer kon krijgen. Ze had nergens een plaats in het kamertje gezien waar ze vuur kon maken. Misschien moest ze het beneden aan die blonde vrouw vragen. Ze stopte nog een keer haar hand eronder om te voelen of het water al koud werd. Gelijk trok ze hem weg. Haar huid gloeide rood op van de hitte. Water wat vanzelf heet werd? Wat was dit.
Ze pakte een zwart dopje en stopte hem in kuip zodat het water erin bleef. Dat systeem hadden ze thuis tenminste ook.
“Uhm, het bad stroomt vol, maar ik denk dat je even moet wachten voor je erin kunt gaan. Het is bloedheet.” Riep ze weer de kamer in, naar Miyaki.
Shanara liep terug de kamer in en haalde haar zwaarden van haar middel af. Ze liet zich op het bed zakken. Haar blik bleef op de zwarte box voor haar gericht. Nu uitzoeken wat dat was.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Toch water? Nieuwsgierig liep Miyaki terug naar de andere kamer waar ze het bad had gezien. Warempel. Er stroomde inderdaad water, maar uit de muur? Hoe apart. Dat hadden ze daar niet.
Met haar hand voelde Miyaki of het water goed van temperatuur was. Shanara had het te warm gevonden, heet zelfs, maar zij vond het prima zo.
Geen idee hebbend hoe die glanzende knoppen werkten, begon Miyaki eraan te draaien. Even werd de stroom water juist meer, maar toen ze de andere kant op draaide, stopte het water met stromen. Mooi. Nu nog rozenblaadjes of iets voor de geur. Om het echt verfrissend te maken.
'Zijn er ook bloemen in de buurt?', vroeg Miyaki toen ze weer de kamer met het bed binnenliep. 'Ik wil het water een geur geven', verklaarde ze toen Aïsha en Shanara vragend keken.
Beiden dames haalden hun schouders op.
'Hmn, dan maar zonder geurtje. Wie gaat mee badderen?', vroeg ze toen.
'Doe niet zo gek', merkte Aïsha op en ze trok een gezicht. Ook Shanara keek er vreemd bij. Miyaki haalde haar schouders op.
'Dan vraag ik één van de jongens wel.' Zonder op reactie te wachten, liep Miyaki de kamer uit en stapte de kamer er tegenover in.
'Hé', zei ze op wat kalme stem tegen Finnin. 'Hoe gaat het met Cain?' Ze wierp een blik op Bokmans. Hij zag er niet goed uit.
'Misschien knapt hij op van een bad', opperde Miyaki. 'Ik heb bij ons net het bad vol en warm. Zin om mee in bad te gaan?', vroeg ze aan Cain.
Elke vorm van verbaasdheid of andere tegenzin zou Miyaki niet snappen. Het was bij haar heel gewoon om het bad te delen. Dat spaarde water uit. Nog nooit was een bad iets wat werd gezien als intiem, of seksueel. In haar tijd in Japan schaamden mensen zich niet voor hun lichaam. Het was natuurlijk.
Met haar hand voelde Miyaki of het water goed van temperatuur was. Shanara had het te warm gevonden, heet zelfs, maar zij vond het prima zo.
Geen idee hebbend hoe die glanzende knoppen werkten, begon Miyaki eraan te draaien. Even werd de stroom water juist meer, maar toen ze de andere kant op draaide, stopte het water met stromen. Mooi. Nu nog rozenblaadjes of iets voor de geur. Om het echt verfrissend te maken.
'Zijn er ook bloemen in de buurt?', vroeg Miyaki toen ze weer de kamer met het bed binnenliep. 'Ik wil het water een geur geven', verklaarde ze toen Aïsha en Shanara vragend keken.
Beiden dames haalden hun schouders op.
'Hmn, dan maar zonder geurtje. Wie gaat mee badderen?', vroeg ze toen.
'Doe niet zo gek', merkte Aïsha op en ze trok een gezicht. Ook Shanara keek er vreemd bij. Miyaki haalde haar schouders op.
'Dan vraag ik één van de jongens wel.' Zonder op reactie te wachten, liep Miyaki de kamer uit en stapte de kamer er tegenover in.
'Hé', zei ze op wat kalme stem tegen Finnin. 'Hoe gaat het met Cain?' Ze wierp een blik op Bokmans. Hij zag er niet goed uit.
'Misschien knapt hij op van een bad', opperde Miyaki. 'Ik heb bij ons net het bad vol en warm. Zin om mee in bad te gaan?', vroeg ze aan Cain.
Elke vorm van verbaasdheid of andere tegenzin zou Miyaki niet snappen. Het was bij haar heel gewoon om het bad te delen. Dat spaarde water uit. Nog nooit was een bad iets wat werd gezien als intiem, of seksueel. In haar tijd in Japan schaamden mensen zich niet voor hun lichaam. Het was natuurlijk.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
"Mijn a-arm mag niet meerrrr terug g-g-aan," mompelde Cain haperend tegen Finnin.
Finnin voelde zich hulpeloos. Hij kon Cain niet geruststellen, hij wist bijna niks van genezen af en wat hij wist, was niet toereikend voor een gebroken arm. En hij had ook niks kunnen doen toen Cains arm terugboog, dat was zomaar gebeurd.
Finnin liep terug naar de andere kamer om het doekje vochtig te maken. Ondertussen bedacht hij wat hij zou moeten doen. Het beste voor Cain was nu rust, dus hij zou hem moeten uitkleden en in bed stoppen. Misschien dat ze daarna in de andere kamer zouden kunnen bespreken wat ze verder zouden doen? Volgens hem had niemand echt een plan, maar met z'n vieren moest het wel lukken om iets te verzinnen.
Hij wrong het natte doekje uit en liep terug naar Cain. Een blik op zijn verbogen arm deed hem huiveren. Hij had het nog niet eerder gezien, maar het zag er echt heel smerig uit.
De deur ging open en Miyaki stapte naar binnen.
"Hé," zei ze kalm tegen Finnin.
Hij groette haar terug.
"Hoe gaat het met Cain?"
Niet zo goed, maar dat was onnodig om te zeggen. Zelfs een blinde zou het zien.
"Misschien knapt hij op van een bad? Ik heb bij ons net het bad vol en warm. Zin om mee in bad te gaan?" Dat laatste vroeg ze aan Cain.
Ongelovig staarde Finnin naar Miyaki. Zij was de laatste van wie hij verwacht had dat ze mensen met zich mee wilde nemen tijdens het badderen. Ze had iets ongenaakbaars over zich en dan wilde ze met iemand die ze net kende in bad? Iets waarbij je jezelf letterlijk bloot gaf?
Gelukkig vroeg ze het niet aan hem, hij zou meteen nee hebben gezegd. Hij mocht haar nog steeds niet en dat was volgens hem wederzijds. Waarschijnlijk had ze het daarom niet gevraagd.
"Ik denk dat rust hem beter doet dan een bad. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn om weg te gaan, kan ik hem in bed stoppen zodat hij kan gaan slapen."
Finnin voelde zich hulpeloos. Hij kon Cain niet geruststellen, hij wist bijna niks van genezen af en wat hij wist, was niet toereikend voor een gebroken arm. En hij had ook niks kunnen doen toen Cains arm terugboog, dat was zomaar gebeurd.
Finnin liep terug naar de andere kamer om het doekje vochtig te maken. Ondertussen bedacht hij wat hij zou moeten doen. Het beste voor Cain was nu rust, dus hij zou hem moeten uitkleden en in bed stoppen. Misschien dat ze daarna in de andere kamer zouden kunnen bespreken wat ze verder zouden doen? Volgens hem had niemand echt een plan, maar met z'n vieren moest het wel lukken om iets te verzinnen.
Hij wrong het natte doekje uit en liep terug naar Cain. Een blik op zijn verbogen arm deed hem huiveren. Hij had het nog niet eerder gezien, maar het zag er echt heel smerig uit.
De deur ging open en Miyaki stapte naar binnen.
"Hé," zei ze kalm tegen Finnin.
Hij groette haar terug.
"Hoe gaat het met Cain?"
Niet zo goed, maar dat was onnodig om te zeggen. Zelfs een blinde zou het zien.
"Misschien knapt hij op van een bad? Ik heb bij ons net het bad vol en warm. Zin om mee in bad te gaan?" Dat laatste vroeg ze aan Cain.
Ongelovig staarde Finnin naar Miyaki. Zij was de laatste van wie hij verwacht had dat ze mensen met zich mee wilde nemen tijdens het badderen. Ze had iets ongenaakbaars over zich en dan wilde ze met iemand die ze net kende in bad? Iets waarbij je jezelf letterlijk bloot gaf?
Gelukkig vroeg ze het niet aan hem, hij zou meteen nee hebben gezegd. Hij mocht haar nog steeds niet en dat was volgens hem wederzijds. Waarschijnlijk had ze het daarom niet gevraagd.
"Ik denk dat rust hem beter doet dan een bad. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn om weg te gaan, kan ik hem in bed stoppen zodat hij kan gaan slapen."
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Cain was al iets rustiger geworden, de pijn was niet meer zo hevig als dat het eerst was. Zijn arm voelde alleen nog trekkend aan. Alsof iemand aan zijn hand aan het trekken was. opnieuw vulde gekraak de kamer en hij piepte van de pijn die hij had. Maar hij zag dat zijn arm weer naar zijn oorspronkelijke positie was gebogen. Zijn elleboog zat weer op de juiste plek en zijn arm was weer menselijk. Zijn arm deed nu helemaal niet pijn meer, hij had alleen het gevoel alsof zijn arm sliep.
Cain ging rechtop zitten en bewoog zijn arm een beetje. Van alles had hij niks meegekregen en hij keek verbaasd naar Finnin en zag tot zijn schrik Miyaki ook in de kamer staan. hij glimlachte hen en keek toen wat verlegen naar zijn handen. "Ik hoop niet dat ik voor teveel overlast heb gezorgd?" vroeg hij twijfelend. Hij was eigenlijk bang voor het antwoord, stiekem wist hij namelijk dat het zo was. Hij had ook helemaal geen idee door wie hij gedragen was en wou zijn kleding afvegen toen hij bedacht dat het misschien Shanara was. Hij schudde snel zijn hoofd, nee dat kon niet. Bij de gedachte aan Shanara voelde hij de haren in zijn nek omhoog gaan. Niet van angst, maar van woedde. Hij keek snel naar Miyaki en toen naar Finnin. Hij werd zenuwachtig, hij wou niet opnieuw zoveel pijn hebben. "Waar zijn we nu eigenlijk?" vroeg hij toen haastig in de hoop snel antwoord te krijgen, en dat hun een leuk gesprek aan gingen.
Cain ging rechtop zitten en bewoog zijn arm een beetje. Van alles had hij niks meegekregen en hij keek verbaasd naar Finnin en zag tot zijn schrik Miyaki ook in de kamer staan. hij glimlachte hen en keek toen wat verlegen naar zijn handen. "Ik hoop niet dat ik voor teveel overlast heb gezorgd?" vroeg hij twijfelend. Hij was eigenlijk bang voor het antwoord, stiekem wist hij namelijk dat het zo was. Hij had ook helemaal geen idee door wie hij gedragen was en wou zijn kleding afvegen toen hij bedacht dat het misschien Shanara was. Hij schudde snel zijn hoofd, nee dat kon niet. Bij de gedachte aan Shanara voelde hij de haren in zijn nek omhoog gaan. Niet van angst, maar van woedde. Hij keek snel naar Miyaki en toen naar Finnin. Hij werd zenuwachtig, hij wou niet opnieuw zoveel pijn hebben. "Waar zijn we nu eigenlijk?" vroeg hij toen haastig in de hoop snel antwoord te krijgen, en dat hun een leuk gesprek aan gingen.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Miyaki had Finnin zijn blik niet nodig gehad om te weten dat ze in zijn ogen ongewenst was. Dat was de rest immers ook voor haar. Toch koesterde ze geen haat tegen de vreemdelingen, hoe dom -in haar ogen- sommigen bleken.
"Ik denk dat rust hem beter doet dan een bad. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn om weg te gaan, kan ik hem in bed stoppen zodat hij kan gaan slapen", reageerde Finnin wat bot op haar goedbedoelde vraag.
'Dat is vies', merkte ze op. 'Gaan jullie waar jullie vandaan komen nooit in bad om jezelf schoon te maken?'
Miyaki keek op van een geluid. Het was hetzelfde gekraak als eerder. Wat bezorgd richtte zij zich tot Cain en deed een stap in zijn richting om te zien wat er deze keer was. Tot wellicht haar opluchting zag ze dat zijn arm weer goed stond. Cain keek op. Miyaki zag aan zijn blik dat hij geschokt was, misschien zelfs wat beschaamd.
"Ik hoop niet dat ik voor teveel overlast heb gezorgd?", vroeg hij.
Zijn stem klonk onzeker, maar Miyaki nam het hem niet kwalijk. Hij had er immers niet om gevraagd dat zijn arm zo zou draaien. Ze besefte zich heel goed dat er hier sprake was van magie. Iemand die het zelf beoefend kon het immers moeilijk ontgaan zijn.
'Dat valt mee', antwoordde Miyaki Cain. 'Finnin heeft je gedragen naar deze rustplaats. Wij, de vrouwen, slapen in een andere kamer.' Met dit antwoord had ze ook gelijk Cain zijn tweede vraag beantwoord.
'Ik kwam kijken hoe het met je ging. Zo te zien wat beter nu.' Miyaki knikte naar zijn arm. 'En ik vroeg hiervoor of iemand mee in bad wilde. Bij ons is het gevuld met warm water. Het is zonde om dat te verspillen aan één persoon. Waar ik vandaan kom is het heel gewoon om een bad te delen.' Bij die laatste zin keek Miyaki even met een scherpe blik naar Finnin. Hij leek het minst te begrijpen waarvoor zij zoiets aan hen had gevraagd. Vervolgens richtt ze haar aandacht weer op Cain.
'Misschien dat je ervan opknapt. Dus ga je mee?' Met een vrij vriendelijk gezicht keek ze hem aan.
"Ik denk dat rust hem beter doet dan een bad. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn om weg te gaan, kan ik hem in bed stoppen zodat hij kan gaan slapen", reageerde Finnin wat bot op haar goedbedoelde vraag.
'Dat is vies', merkte ze op. 'Gaan jullie waar jullie vandaan komen nooit in bad om jezelf schoon te maken?'
Miyaki keek op van een geluid. Het was hetzelfde gekraak als eerder. Wat bezorgd richtte zij zich tot Cain en deed een stap in zijn richting om te zien wat er deze keer was. Tot wellicht haar opluchting zag ze dat zijn arm weer goed stond. Cain keek op. Miyaki zag aan zijn blik dat hij geschokt was, misschien zelfs wat beschaamd.
"Ik hoop niet dat ik voor teveel overlast heb gezorgd?", vroeg hij.
Zijn stem klonk onzeker, maar Miyaki nam het hem niet kwalijk. Hij had er immers niet om gevraagd dat zijn arm zo zou draaien. Ze besefte zich heel goed dat er hier sprake was van magie. Iemand die het zelf beoefend kon het immers moeilijk ontgaan zijn.
'Dat valt mee', antwoordde Miyaki Cain. 'Finnin heeft je gedragen naar deze rustplaats. Wij, de vrouwen, slapen in een andere kamer.' Met dit antwoord had ze ook gelijk Cain zijn tweede vraag beantwoord.
'Ik kwam kijken hoe het met je ging. Zo te zien wat beter nu.' Miyaki knikte naar zijn arm. 'En ik vroeg hiervoor of iemand mee in bad wilde. Bij ons is het gevuld met warm water. Het is zonde om dat te verspillen aan één persoon. Waar ik vandaan kom is het heel gewoon om een bad te delen.' Bij die laatste zin keek Miyaki even met een scherpe blik naar Finnin. Hij leek het minst te begrijpen waarvoor zij zoiets aan hen had gevraagd. Vervolgens richtt ze haar aandacht weer op Cain.
'Misschien dat je ervan opknapt. Dus ga je mee?' Met een vrij vriendelijk gezicht keek ze hem aan.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ooc: Haha, ik was helemaal vergeten dat Finnin nog een verband om zijn hoofd had. Daar keken de mensen waarschijnlijk heel vreemd naar
Miyaki bleef maar aandringen op het bad voor Cain. Ach, wat kon Finnin het schelen als hij zijn gezondheid wilde verpesten. Misschien zou het hem goed doen, voor hetzelfde geld was het het omgekeerde. Het was niet zijn leven.
"Doe maar wat je wilt, ik ga slapen. Dus als jullie daar rekening mee willen houden?" het was een niet al te beleefde vraag, maar hij had geen zin om over andermans gevoelens na te denken. Hij was moe en had er de pest in dat hij plotseling naar deze vreemde wereld was getransporteerd. En om het nog erger te maken, was Shanara hier ook.
Zonder hun antwoord af te wachten liep Finnin naar het andere kamertje. De spiegel die boven de porseleinen bak hing, toonde zijn vermoeide gezicht. Even streek hij met zijn hand door zijn witblonde haren waar de bruine verf allang weer uit was. Hij had een deel af moeten knippen omdat half wit, half bruin haar te veel opviel, maar het was nu allang weer terug gegroeid. Misschien zou hij het weer een andere kleur moeten geven, hij had op straat nog niemand gezien met zijn kleur haar. Hij kon zichzelf altijd nog kaal scheren, dacht hij meesmuilend.
Finnin draaide de vreemde kraan open en gooide wat water in zijn gezicht. Hij was allang opgehouden met zich te verbazen over alle rare dingen hier en nam het nu gewoon zoals het kwam. Het was energieverspilling om je daar druk over te maken.
Even keek hij naar het bad, maar besloot dat hij dat morgen zou doen. Met enige moeite haalde hij het verband van zijn hoofd af en keek naar de wond. Niet diep. Met een van de doekjes die in de kast lagen maakte hij hem helemaal schoon, maar verbond hem niet nog een keer. Niet verbonden genas een wond altijd sneller en bovendien had hij niks om hem te verbinden. Het oude verband, maar dat was vies.
Finnin liep weer terug naar de slaapkamer en zag dat Cain en Miyaki er nog steeds waren.
"Als je nog in bad wilt gaan moet je het snel doen, anders wordt het water koud," bromde hij terwijl hij voorbij liep.
Het achterste bed was voor hem. Verbazingwekkend makkelijk kon hij zijn nieuwe kleren uittrekken, alleen de broek gaf wat problemen met zijn sluiting. Snel gleed hij tussen de lakens en draaide zich demonstratief op zijn zij, zodat hij niet naar de anderen hoefde te kijken.
"Welterusten," mompelde hij en sloot zijn ogen. Al snel viel hij in slaap
Miyaki bleef maar aandringen op het bad voor Cain. Ach, wat kon Finnin het schelen als hij zijn gezondheid wilde verpesten. Misschien zou het hem goed doen, voor hetzelfde geld was het het omgekeerde. Het was niet zijn leven.
"Doe maar wat je wilt, ik ga slapen. Dus als jullie daar rekening mee willen houden?" het was een niet al te beleefde vraag, maar hij had geen zin om over andermans gevoelens na te denken. Hij was moe en had er de pest in dat hij plotseling naar deze vreemde wereld was getransporteerd. En om het nog erger te maken, was Shanara hier ook.
Zonder hun antwoord af te wachten liep Finnin naar het andere kamertje. De spiegel die boven de porseleinen bak hing, toonde zijn vermoeide gezicht. Even streek hij met zijn hand door zijn witblonde haren waar de bruine verf allang weer uit was. Hij had een deel af moeten knippen omdat half wit, half bruin haar te veel opviel, maar het was nu allang weer terug gegroeid. Misschien zou hij het weer een andere kleur moeten geven, hij had op straat nog niemand gezien met zijn kleur haar. Hij kon zichzelf altijd nog kaal scheren, dacht hij meesmuilend.
Finnin draaide de vreemde kraan open en gooide wat water in zijn gezicht. Hij was allang opgehouden met zich te verbazen over alle rare dingen hier en nam het nu gewoon zoals het kwam. Het was energieverspilling om je daar druk over te maken.
Even keek hij naar het bad, maar besloot dat hij dat morgen zou doen. Met enige moeite haalde hij het verband van zijn hoofd af en keek naar de wond. Niet diep. Met een van de doekjes die in de kast lagen maakte hij hem helemaal schoon, maar verbond hem niet nog een keer. Niet verbonden genas een wond altijd sneller en bovendien had hij niks om hem te verbinden. Het oude verband, maar dat was vies.
Finnin liep weer terug naar de slaapkamer en zag dat Cain en Miyaki er nog steeds waren.
"Als je nog in bad wilt gaan moet je het snel doen, anders wordt het water koud," bromde hij terwijl hij voorbij liep.
Het achterste bed was voor hem. Verbazingwekkend makkelijk kon hij zijn nieuwe kleren uittrekken, alleen de broek gaf wat problemen met zijn sluiting. Snel gleed hij tussen de lakens en draaide zich demonstratief op zijn zij, zodat hij niet naar de anderen hoefde te kijken.
"Welterusten," mompelde hij en sloot zijn ogen. Al snel viel hij in slaap
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Cain kon tot zijn opluchting weer helder denken. Toen hij zoveel pijn had kon hij niks anders denken als pijn. Hij wist ook helemaal niet wat er precies gebeurt was. Hij keek opnieuw naar zijn arm en een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Hij zou dus kunnen terug veranderen als hij dat zou willen. Hij bedacht zich hoe krachtig hij dan zou zijn, en hoe makkelijk hij sommige mensen dan aan kon.
"Doe maar wat je wilt, ik ga slapen. Dus als jullie daar rekening mee willen houden?"
Cain keek verbaasd naar Finnin en voelde zichzelf schuldig. Het leek alsof hij echt voor veel overlast had gezorgd bij Finnin. Hij wist namelijk niet of hij nu wel of niet zou gaan, misschien moest hij gaan. Dan kon Finnin rustig blijven liggen, als hij het fijner vond alleen op een kamer dan zou hij dat niet erg vinden.
Cain had wel zin in lekker warm water en vond het eigenlijk wel een goed idee.
"Als je nog in bad wilt gaan moet je het snel doen, anders wordt het water koud," bromde Finnin.
Cain wist niet hoe snel hij op moest staan, hij dacht dat Finnin het fijner vond om alleen te zijn. Hij liep naar het bed van Finnin toe en ging er op zijn knieën voor zitten. "Dankjewel, sorry dat ik.. zo was" hij gaf Finnin een kus als blijk van dankbaarheid op zijn wang en keek om naar Miyaki.
"Ik ga wel, dankjewel" , hij glimlachte naar Miyaki en liep de deur uit.
Hij keek om zich heen en probeerde de eerste de beste deur uit. Toevallig was het de goede en hij liep gewoon langs Shanara heen zonder haar aan te kijken. De enige deur die er was liep hij door kwam aan in de badkamer. Hij sloot de deur, kleedde zich uit en stapte het bad in. Cain vond het niet erg om met andere in bad te zitten, maar hij wist niet dat Miyaki bij hem in bad ging zitten. Dat had hij niet begrepen van wat ze tegen hem had gezegd. Zijn arm voelde vreemd in het warme water, maar Cain kwam wel tot rust.
ooc: sorry dat het zo'n klein stukje is. Maar word nog wel een keer meer X3
"Doe maar wat je wilt, ik ga slapen. Dus als jullie daar rekening mee willen houden?"
Cain keek verbaasd naar Finnin en voelde zichzelf schuldig. Het leek alsof hij echt voor veel overlast had gezorgd bij Finnin. Hij wist namelijk niet of hij nu wel of niet zou gaan, misschien moest hij gaan. Dan kon Finnin rustig blijven liggen, als hij het fijner vond alleen op een kamer dan zou hij dat niet erg vinden.
Cain had wel zin in lekker warm water en vond het eigenlijk wel een goed idee.
"Als je nog in bad wilt gaan moet je het snel doen, anders wordt het water koud," bromde Finnin.
Cain wist niet hoe snel hij op moest staan, hij dacht dat Finnin het fijner vond om alleen te zijn. Hij liep naar het bed van Finnin toe en ging er op zijn knieën voor zitten. "Dankjewel, sorry dat ik.. zo was" hij gaf Finnin een kus als blijk van dankbaarheid op zijn wang en keek om naar Miyaki.
"Ik ga wel, dankjewel" , hij glimlachte naar Miyaki en liep de deur uit.
Hij keek om zich heen en probeerde de eerste de beste deur uit. Toevallig was het de goede en hij liep gewoon langs Shanara heen zonder haar aan te kijken. De enige deur die er was liep hij door kwam aan in de badkamer. Hij sloot de deur, kleedde zich uit en stapte het bad in. Cain vond het niet erg om met andere in bad te zitten, maar hij wist niet dat Miyaki bij hem in bad ging zitten. Dat had hij niet begrepen van wat ze tegen hem had gezegd. Zijn arm voelde vreemd in het warme water, maar Cain kwam wel tot rust.
ooc: sorry dat het zo'n klein stukje is. Maar word nog wel een keer meer X3
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
"Ik ga wel, dankjewel", zei Cain.
Miyaki knikte erom en volgde zonder nog een blik op Finnin te werpen, Cain naar de andere kamer. Ze was van plan hem de badkamer in te volgen toen iets haar ki prikkelde. De deur van de badkamer ging dicht, maar Miyaki lette er niet op. Ze draaide zich wat bij en keek naar een muur. Haar ingewanden knepen samen door de spanning.
Langzaam begon de energie in de lucht te golven. De vibraties werden zichtbaar en er ontstonden zelfs vonken. De vibraties lieten het lijken alsof de muur vloeibaar was geworden. De kleuren van de vonken werden feller, een heldere kleur blauw, die omsloeg naar paars. Het was een portaal, schoot er door Miyaki heen. En niet zomaar een portaal. Ze had het ooit één keer eerder gezien, Lord Mei-Oh was er toen doorheen gekomen.
Miyaki slikte. Zou hij komen? Zou hij boos zijn? Iets of iemand schoot uit het portaal. Eerst leek het een bol energie te zijn, maar het nam al snel vorm aan. Rode ogen, die zij zo erg haatte, keken haar aan.
'Kunoichi!', riep de man met duistere stem. 'Hier zit je dus. De meester riep, en nu kreeg ik op mijn kop omdat jij weg was! Laat je niet als een slappeling ontvoeren! Hij heeft een portaal voor ons geopend. Kom!'
De man die door het portaal was gekomen, was niet Lord Mei-Oh. Het was iemand nog erger, Onikage. Miyaki rilde onwillig door het aanblik van de Schaduwdemon. Hij oogde menselijk, had een spierwitte huid, rood gloeiende ogen, half lang zwart haar en zwarte tatoeages over zijn hele lichaam. Dit kon je zien doordat Onikage enkel een broek droeg.
Zijn geduld was dun, op de andere twee in de kamer lette hij niet. Met één stap stond hij voor Miyaki, tilde haar over zijn schouder en sprong terug het portaal in. Dit kolkte nog even op de muur, alvorens het portaal verdween. Hiermee kwam de rust terug en Miyaki was verdwenen.
Miyaki knikte erom en volgde zonder nog een blik op Finnin te werpen, Cain naar de andere kamer. Ze was van plan hem de badkamer in te volgen toen iets haar ki prikkelde. De deur van de badkamer ging dicht, maar Miyaki lette er niet op. Ze draaide zich wat bij en keek naar een muur. Haar ingewanden knepen samen door de spanning.
Langzaam begon de energie in de lucht te golven. De vibraties werden zichtbaar en er ontstonden zelfs vonken. De vibraties lieten het lijken alsof de muur vloeibaar was geworden. De kleuren van de vonken werden feller, een heldere kleur blauw, die omsloeg naar paars. Het was een portaal, schoot er door Miyaki heen. En niet zomaar een portaal. Ze had het ooit één keer eerder gezien, Lord Mei-Oh was er toen doorheen gekomen.
Miyaki slikte. Zou hij komen? Zou hij boos zijn? Iets of iemand schoot uit het portaal. Eerst leek het een bol energie te zijn, maar het nam al snel vorm aan. Rode ogen, die zij zo erg haatte, keken haar aan.
'Kunoichi!', riep de man met duistere stem. 'Hier zit je dus. De meester riep, en nu kreeg ik op mijn kop omdat jij weg was! Laat je niet als een slappeling ontvoeren! Hij heeft een portaal voor ons geopend. Kom!'
De man die door het portaal was gekomen, was niet Lord Mei-Oh. Het was iemand nog erger, Onikage. Miyaki rilde onwillig door het aanblik van de Schaduwdemon. Hij oogde menselijk, had een spierwitte huid, rood gloeiende ogen, half lang zwart haar en zwarte tatoeages over zijn hele lichaam. Dit kon je zien doordat Onikage enkel een broek droeg.
Zijn geduld was dun, op de andere twee in de kamer lette hij niet. Met één stap stond hij voor Miyaki, tilde haar over zijn schouder en sprong terug het portaal in. Dit kolkte nog even op de muur, alvorens het portaal verdween. Hiermee kwam de rust terug en Miyaki was verdwenen.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."