verdwaald in de wereld

[Geitt]

Ik ben pas 13jaar jong. Dus onthoud dat het meisje, Daniëlle, ook rond die leeftijd is.
Veel lees plezier&tips zijn altijd welkom!


Onbegrijpelijk hoe hij me vergeet. Onbegrijpelijk hoe hij me niet kan zien. Beter gezegd, niet wil zien. Het doet me zeer hoe hij elke avond op de zelfde manier langs me loopt, me negeert, me niet aan kijkt. Ik haat hem. Ik houd van hem. Ik loop naar de bank waar hij zichzelf heeft neer gelegd. Ik kijk naar hem. Ik houd zielsveel van hem. Hij zal de enige man zijn die ik lief zal hebben met heel mijn hart. Ik haat hem. Hij zal de enige man zijn die ik haten zal terwijl mijn hart overstroomd van liefde. Ik loop om de bank heen naar zijn voeten. Ik haal de veters los en trek de bruin leren schoenen van zijn voeten. Naast de bank staat een rieten mand met kleedjes, ik haal er één uit en leg hem over hem heen. Ik haat het als ik dat doe, maar ik haat het meer als ik het niet doe. Er biggeld een traan over mijn wang, hij blijft haken bij mijn lip. Hij smaakt zout. Even staar ik zwijgend naar de vermoeide man op de bank, dan loop ik naar de keuken. Ik schenk wat melk in een pannetje en zet hem op het vuur. Ik laat mezelf op een stoel zakken. Meteen voel ik hoe moe ik ben. Hoelang is het geleden dat ik echt goed heb geslapen? In de vakantie, twee weken geeleden. Mijn oogleden zakken naar benden. Mijn hoofd valt op tafel.
Ik schiet overeind. Ik moet in gedoezeld zijn. Mijn hoofd voelt zwaar aan als ik probeer op te staan. Hoelang heb ik geslapen? Ik steek mijn hoofd om het hoekje van de deur en zie papa nog op de bank liggen. Papa. Mijn vader ligt zijn kater uit te slapen op de rode bank die van mama is geweest en ik sta in de keuken warme melk te maken. Voor hem. De melk! Ik giet het pannetje leeg in de gootsteen. Ik draai de hete kraan open en maak het vaatdoekje nat. Gehaast maak ik het gasfornuis schoon. Uit de koelkast pak ik het pak melk en begin ik aan het volgende pannetje warme melk. Er komen geluiden uit de woonkamer. Voetstappen richting de keuken. Ik kijk over mijn schouder. Mijn blik kruist die van mijn vader.
‘Je melk is bijna klaar,’zeg ik met een rare bibber in mijn stem. Papa’s ogen staren leeg voor zich uit. In een snelle beweging licht de vaas met rozen op de grond. Ik schrik op en uit gewoonte pak ik meteen het vaatdoekje en de bezem en begin de troep op te ruimen.
‘Daniëlle.’Klinkt een ijzige stem door de keuken. Angstig kijk ik omhoog. Papa’s wenkbrauwen zijn naar beneden gezakt, de leegte in zijn blik is verdwenen. ‘Ik wil nu mijn melk.’ Zijn stem klinkt eentonig. Ik draai me en steek mijn vinger in het pannetje melk. Shit, lauw! ‘Nu!’ Zijn harde stem komt met een klap in mijn gezicht. Ik wil me verontschuldigen en zeggen dat het nog minuten gaat duren, maar ik verstijf. Papa bukt, pakt en scherf en houd hem omhoog. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, pap, nee!’ Er zijn zoveel dingen die ik wil roepen, ik wil hem knuffelen, hem vertellen dat het anders kan, slapen en wakker worden als alles goed is. Maar het enige wat ik kan doen is staan en kijken. Wat ik niet wil doen. Ik zak in elkaar en knijp mijn ogen stijf op elkaar. Iets scherps snijd langs mijn wang. Een hevige pijn scheut schiet door mijn lijf. Ik begin te huilen en veeg over mijn wang. Mijn tranen vermengen zich met het bloed dat uit de diepe snee loopt. Ik hoor wat vallen, het pannetje. Warme melk loopt over mijn hoofd. Ik gil.
Ik ben bang. Bang in het donker, bang voor gangen, bang voor bomen. Alle drie staan ze voor me. Ik kijk recht de donkerte in. Als ik me goed concentreer kan ik kijken in het donker. Het lukt me niet, mijn hoofd bonkt. Langzaam aan beginnen mijn ogen te wennen aan het donker. Tien, nee honderd bomen staan in twee lange rijen langzaam mee te bewegen met de ijzige wind die waait. Het bonken in mijn hoofd vaat over in een stekende pijn. Ik haal mijn handen door mijn haar. Aan het einde van de lange gang glinster iets. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Licht! Langzaam begin ik te lopen. Het lopen gaat over in rennen. Ik kom niet vooruit. Steek in mijn hoofd. Dan begint het te regenen. Grote regendruppels komen uit de hemel. Nee, het zijn scherven. Blauwe scherven van een oude vaas. Mijn hand grijpt naar mijn wang. Bloed. Steek. Tranen. Ik begin te huilen. Ontroostbaar te huilen.
‘Daan, Daniëlle,’ een vertouwde stem trekt me uit mijn nachtmerrie. Ik open mijn ogen en kijk naar het gezicht van Eva. ‘Daan, wat is er?’ Ze fluistert. Ze trekt me tegen haar aan, ze knuffelt me. Ik beeld me in dat Eva papa is en knuffel terug terwijl de tranen blijven stromen. ‘Daniëlle, wat is er? Je vader?’ Ze laat me los. Ik laat mijn vader los. Ik kijk rond. School. Ik ben op school, in de wiskundeles zie ik aan de leraar die inmiddels bij mijn tafeltje is komen staan. Ik houd mijn adem in. De tranen stoppen. Ik knik. Blijkbaar weet Eva genoeg. Even overlegt ze met mevrouw Hout, daarna trekt ze me omhoog en neemt ze me mee het lokaal uit. Samen lopen we naar de aula. Arm in arm.
Eva, mijn beste vriendin, al vanaf groep drie. Toen ik op school kwam en iedereen me raar vond was zij de gene die me trooste en met me wilde spelen. Onze band is alleen maar sterker geworden en meestal ben ik alle weekenden en vakanties bij haar.
Eva zet me op een stoel. Ik zak onderuit en zet mijn ellebogen op tafel. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken. De tranen beginnen weer te lopen. Ik hoor dat Eva een stoel bij schuift. Een warme arm wordt om me heen geslagen. Liefde, Eva is de beste die dat kan geven. Haar hoofd zakt op mijn schouder. Even zitten we zo, zwijgend allebei denkend over hoe het verder moet. IK kijk haar aan. Ze haalt haar vingers langs mijn traanogen en veegt een natte pluk haar uit mij gezicht. ‘Weetje,’ begint ze, ‘ik wist meteen al dat die snee niet van kookcursus was. Niet omdat je koken haat, maar het stond in je ogen, er stond verdriet in je ogen toen kinderen er naar vroegen. Toen je onder de uitleg begon te huilen wist ik zeker dat er iets mis was.’ Ze is even stil. Misschien zoekt ze woorden. Misschien wil ze dat ik vertel of uithuil. Maar de stilte voelt zo fijn. Ik voel dat Eva naar me kijkt. Ik weet precies hoe ze kijkt. Haar ijsblauwe ogen boren zich in je voorhoofd, alsof ze je geweten eruit kan zuigen. Het helpt, zoals altijd, en ik begin voorzichtig te praten.
‘Het is al best lang bezig, dat slaan. Gewoon als hij boos is, maar ook als hij uit zijn werk komt. Hij loopt dat geluidloos over de gang naar de kamer. Ik hoor de bank kraken en weet dat hij thuis is, ik doe melk in een pannetje en warm het op,’ Eva kijkt me raar aan. ‘Ik weet ook niet waarom, hij wil het gewoon. Ik kon een keer niet slapen en heb het toen gemaakt, hij kwam beneden en dronk mijn mok leeg. De volgende ochtend zei hij dat hij als hij thuis kwam weer wou.’ Ik ben stil. Wat moet ik nog vertellen? Ik wil over mama beginnen, over de waarheid, over hoe het echt ging. Haar vertellen dat ik dingen voor haar verzwijg, dat ik dingen gelogen heb. Maar het lukt niet, mijn mond wordt droog en mijn hoofd begint weer te bonken.
‘En je snee?’ Vraagt Eva. ‘ Vaas,’ antwoord ik. Weer die stilte. Ik schuifel nog wat dichter naar haar toe. ‘Dankje,’ mijn stem klinkt zacht. Ze glimlacht. Eva is de beste!
We worden gestoord van mevrouw Hout die ongerust wordt. ‘Dag Daniëlle, alles beter?’Vraagt ze. Ze is zo’n lief mens. Ik knik. ‘Kom je weer naar de klas? Ik ga wat belangrijks uitleggen.’ik zie dat ze twijfelt of ze de vraag wel kan stellen. Als antwoord sta ik op en loop langzaam naar het lokaal. Achter me hoor ik Hout praten met Eva. Ze verteld toch niks, zo lief is Eva wel. Ik glimlach en loop het lokaal in.

[Saskjezwaard]

Wow, wat een mooi verhaal!!!
Dat was mijn eerste gedachte toen ik het had uitgelezen =) Ik zag dat je nieuw was, dus van harte welkom! Je kunt jezelf voorstellen op dit forum : klikkerdeklik
Weer verder naar je verhaal. Ik vind het echt heel goed geschreven. Je kunt je helemaal inleven in de hoofdpersoon en kunt goed meevoelen wat er gebeurt. Inhoudelijk heb ik dus helemaal niets aan te merken
Alleen een paar dingen voor de netheid. Als je opeens overspringt naar een nieuwe gebeurtenis/fragment, wat je volgens mij in je verhaal twee keer doet, staat het mooier als je er een witte regel tussenzet, dan weet de lezer dat. Ik las namelijk gewoon door en dacht dat het allemaal nog die avond gebeurde, wat heel verwarrend was^^
Ook moet je als iemand anders begint te praten dat op een nieuwe regel zetten. Dan wordt het een stuk overzichtelijker wie wat precies zegt. Dus:

En je snee?’ Vraagt Eva. ‘ Vaas,’ antwoord ik. Weer die stilte. Ik schuifel nog wat dichter naar haar toe. ‘Dankje,’ mijn stem klinkt zacht. Ze glimlacht. Eva is de beste!

"En je snee?" vraagt Eva.
"Vaas," antwoord ik. Weer die stilte. Ik schuifel nog wat dichter naar haar toe. "Dank je." Mijn stem klinkt zacht. Ze glimlacht. Eva is de beste!

Er is een ding dat ik niet snap (zal wel aan mij liggen ). Zit ze in de klas en heeft ze die nachtmerrie, is ze echt buiten of heeft ze gewoon een nachtmerrie als ze slaapt?
Hopelijk heb je iets aan mijn tips =) veel succes met schrijven!!!