Cubiculum Nephilia schreef:We krijgen vast wel snel meer te lezen
Tja, dat was wel het plan. Mijn oprechte excuses dat het zo lang geduurd heeft! Ik geloof wel dat dit stuk wat langer is dan normaal. Alsjeblieft!
Op een middag kwam Esma bij me langs. Meestal kwam ik bij haar langs, maar nu was het andersom. Ik begroette haar dan ook enigszins verbaasd.
“Hé Esma, ik wist niet dat je langs zou komen.”
“Ga je mee naar El Sol de Oro zaterdagavond,” viel ze meteen met de deur in huis.
“El Sol de oro,” herhaalde ik beduusd.
“Ja, de dansclub waar ik je weleens over verteld tijdens onze ‘danslessen’,” verklaarde ze. “Het is echt ontzettend leuk. Kom nou mee, dan kun je ook eens met een jongen dansen.”
Ik slikte en frummelde aan mijn haar. Met het excuus ‘ik doe het in mijn broek’ kon ik natuurlijk niet aankomen. Natuurlijk kon ik verzinnen dat ik dan net een verjaardag had, helaas, maar zoiets werkt ook maar één keer. Als je zulk soort excuses blijft verzinnen, valt dat ook een keer op.
Misschien was het ook wel hartstikke leuk, bedacht ik me. Ergens wilde ik dolgraag mee.
“Ehm…” bracht ik tenslotte twijfelachtig uit. Ik keek in de grote spiegel die bij ons in de gang hing. Was ik een paar dagen geleden nog tevreden geweest over mijn uiterlijk, nu was ik weer onzeker.
“Maar wat moet ik dan aan,” vroeg ik Esma.
Ze grijnsde breed. “Betekent dat dat je meegaat?”
“Ehm, ja. Ja, is goed…” zei ik voordat ik er echt goed over na had gedacht. “Maar wat moet ik dan aan?”
Esma pakte me bij mijn arm. “Kom,” zei ze bemoedigend terwijl ze al haar stralend witte tanden bloot lachte, “we gaan winkelen.”
Eenmaal in de winkel begon Esma meteen doelgericht te zoeken, terwijl ik een beetje onzeker in de rekken keek. Dit was de afdeling uitgaanskleding, dat wist ik, maar ik had er nog nooit iets gekocht. Ik ging amper uit. Ik droeg bijna altijd spijkerbroeken, of ander soort broeken. Alleen tijdens balletvoorstellingen droeg ik natuurlijk een balletoutfit, waar ik overigens een hekel aan had.
Volgens Esma droegen ze in die dansclub jurken of korte rokjes, maar zelden broeken. Dat betekende dat ik iets aan mijn alledaagse ‘look’ moest veranderen.
Ik keek naar blauwe en rode jurken, zelfs roze hing ertussen en appelgroen, maar ik vond ze allemaal te… Nou ja, gewoon te. De bandjes waren te dun, de halslijn zat te laag of de rug was helemaal open. Te bloot, dus. Dat kon ik niet aantrekken. Naveltruitjes, dat kon wel. Misschien af en toe een minirokje, maar dit…
Uiteindelijk haalde ik een zwarte jurk, of eigenlijk meer een tuniek, met mouwen uit het rek en keek naar mezelf in de spiegel. Dit ging wel.
Op dat moment hoorde ik Esma roepen.
“Kijk, deze moet je even proberen, Mabel!”
In haar handen hield ze een donkerrode jurk van veloursachtige stof die reikte tot net boven mijn knieën. Strapless. Ik slikte even.
“Je maakt een grapje.”
Verbaasd trok Esma haar donkere wenkbrauwen op en keek even naar de jurk.
“Hoezo? Hou je niet van donkerrood?”
Ik schoot in de lach. “De kleur is prima, maar laten we zeggen dat het niet mijn stijl is.”
Esma schudde haar hoofd en trok een bijna vertederde glimlach. Ze kwam wat dichter naar me toe.
“Probeer het nou even,” zei ze zachter. “Af en toe moet je eens iets nieuws proberen. Misschien staat het wel hartstikke leuk.”
Ze duwde het kledingstuk in mijn handen en duwde mij vervolgens in een kleedhokje. Ik beet op mijn lip toen ik het nog eens bekeek. Toegegeven, het was wel een mooie jurk.
Even later had ik met veel pijn en moeite (en met Esma’s hulp) de rits aan de achterkant dicht gekregen en verliet ik enigszins nerveus het kleedhokje.
“Ja, staat leuk,” zei Esma meteen. Ik vertrouwde het niet.
Ik ging voor de spiegel staan. Tot mijn verbazing zag ik dat het inderdaad niet verkeerd was. De stof viel heel soepel over mijn lichaam en de rok was zo genaaid dat hij opwaaide, als ik een draai maakte.
“Je hebt hem alleen iets te hoog opgetrokken,” zei Esma. “Kijk, hij hoort zo.”
Ze trok de stof iets naar beneden over mijn borsten, zodat een behoorlijke decolleté zichtbaar werd.
“Nee, joh,” zei ik geschrokken en trok het weer omhoog.
“Jawel, joh,” zei Esma lachend en trok het weer omlaag. “Doe nou maar niet zo gestrest, dit kun jij prima hebben. Je bent mooi zat.”
Ik keek haar aan met een vragende blik. Ze knikte bevestigend. “Echt.”
Zo kwam het dat ik die bewuste zaterdagavond met een stevig dichtgeknoopt battledressjasje door de stad liep, achter Esma aan. Ze liep fier voor me uit. Ze droeg een rokje dat zo kort was, dat ze wat mij betrof ook alleen haar riem aan had kunnen doen. Met het enorm korte topje erboven had het meer iets weg van een bikini. Dat had ik nooit van mijn leven aangetrokken. Ik voelde me nog onzeker over wat ik aanhad.
We liepen door een gedeelte van de stad, dat ik helemaal niet kende. De straatjes werden steeds smaller en uiteindelijk trok Esma me een heel klein zijstraatje in, waar we achter elkaar moesten lopen over ongelijke stenen.
“Weet je zeker dat die club hier is,” vroeg ik halverwege, terwijl ik langs de muren omhoog keek. Een rood wordende lucht was boven ons en vlak daaronder zag ik rafelende gordijnen uit kapotte ramen wapperen.
“Ja ja,” zei Esma, “we zijn er bijna.”
Niet lang daarna hielden we stil bij een deur waar een bamboegordijn voor hing. Esma hield hem open en onmiddellijk kwam de warmte me tegemoet. Binnen was het vrij donker. Voorzichtig stapte ik over de drempel en zag dat de ruimte met gele lampen sfeervol verlicht was. Het was niet geweldig groot, maar de dansvloer viel niet tegen. Ik kon eerlijk gezegd niet goed zien hoe groot het was, want overal dansten mensen. Ze bewogen, soms dicht tegen elkaar aangeplakt, op een opzwepend ritme dat voortgebracht werd door een bandje dat op een klein podium in de achterste hoek speelde. Bijna automatisch begonnen mijn heupen zachtjes mee te bewegen, terwijl ik het schouwspel van de zijkant gadesloeg.
De mensen hier dansten amper met hun voeten, maar met hun lichamen. Vlak voor me liet een vrouw zich plotseling naar achteren vallen, maar ze werd goed vastgehouden door sterke bruingetinte armen van een, ik vermoed, Mexicaanse man.
Plotseling veranderde het ritme. Het werd sneller. Samba. Mensen begonnen nu met hun voeten ook de bewegingen te maken die ik zo goed kende. Ik wilde meedoen, maar ik durfde niet zo goed. Ik voelde me tussen al deze mensen zo’n blonde kaaskop die dacht dat ze ook kon dansen.
“Zeg,” hoorde ik Esma plotseling tegen me zeggen. “Zou je dat ding niet eens uittrekken? Het is hier bloedheet.”
Ze wees vragend naar mijn battledressjasje. Ik slikte. Ik had het inderdaad verschrikkelijk warm en ik was nog niet eens begonnen met dansen. Aarzelend knoopte ik de voorkant los en langzaam ontblootte ik mijn schouders. Onmiddellijk zag ik jongens op de dansvloer met grote ogen mijn kant uitkijken. Ik sloeg mijn ogen neer en draaide me met mijn rug naar de dansvloer. Achter me hoorde ik gefluit. Esma grijnsde.
Het liefst was ik nu rechtsomkeert gegaan. Wild trok ik mijn jasje verder uit en hing hem over een barkruk. Ik ging erop zitten, sloeg mijn benen over elkaar en leunend op de bar keek ik naar het gedans op de vloer.
Esma kwam naast me zitten.
“Wil je eerst wat drinken en nog even kijken, voordat je je op de dansvloer waagt?”
Ik knikte. “Doe maar iets van spa, of zo.”
Ik zag het gedans zo’n beetje aan, toen plotseling mijn blik als een magneet naar één verblindende verschijning werd gezogen. Ik kon nergens anders meer naar kijken.
Een donkere, mysterieuze latino, van wie zijn ietwat lange zwarte haar net iets over zijn ogen zakte, danste midden op de dansvloer en greep met een speelse grijns een meisje bij haar middel. Hoe ik wenste dat ik in haar plaats was!
Voorzichtig wipte ik van de barkruk af en liep wat dichter naar de dansvloer, zodat ik beter kon kijken.
De Zuid-Amerikaanse schone liet hij wild om zich heen draaien; zij liet zich vallen en hij ving haar op. Gebiologeerd keek ik naar hem. Hij droeg een zwarte spijkerbroek en een donkerblauw overhemd, waarvan de bovenste drie knoopjes open waren. Zijn borst glom van het zweet.
Hij danste geweldig. Zo soepel, zo makkelijk. Iedere beweging perfect. Ik wenste op dat moment, zoals ik daar verlegen vanaf de zijkant toekeek, uit alle macht dat ik met hem zou kunnen dansen, dat hij mij liet draaien, dat ik me in zijn sterke, gespierde armen zou kunnen laten vallen. Dat wilde ik, zelfs al wist ik, dat als ik daadwerkelijk de kans zou krijgen, ik waarschijnlijk weg zou rennen.
Opeens veranderde de maat van de muziek totaal. Het werd langzaam en slepend.
“Rumba,” fluisterde Esma in mijn oor. Ik knikte: ik herkende de maat.
Op dat moment zag ik dat het meisje met wie de jongen gedanst had van partner wisselde. Hij tilde haar weer overeind, glimlachte even naar haar en keek plotseling in mijn richting.
Mijn adem stokte in mijn keel. Hij zag me staan. We stonden maar iets van twee meter bij elkaar vandaan. Ik zag een glinstering in zijn prachtige bruine ogen, terwijl ze langzaam over mijn lichaam gleden. Een schuine glimlach verscheen op mijn gezicht.
Even kromp mijn maag ineen en vervolgens voelde ik me als een plas water die langzaam uitvloeide op de vloer. Ik greep Esma bij haar arm.
“Ik wil hier weg,” piepte ik.
maar kan het dus niet 
Verder heb ik niet veel toe te voegen, alleen dat je meer moet posten 
.
