nieuw ideetje xp het is een lange tekst, dus ik ga in stukjes schrijven. hier is deel 1
Jakob grijnsde. Het was zondagmiddag, en hij was op weg naar het huis van Lizzy, zijn vriendin. Fluitend bedacht hij hoe perfect zijn leven was; hij had een lieve, slimme vriendin die hem dolgraag verzorgde, ouders die hem lieten doen wat hij wou, en Anna. Tuurlijk, Lizzy was lief, maar vergeleken met de bloedmooie Anna was ze maar een grijs muisje, niet de moeite waard om naar te kijken. Iedere man zou dus wel begrijpen dat hij niet had getwijfeld toen Anna met hem flirtte en hem haar adres had gegeven, met de woorden “vannacht ben ik alleen thuis, hou jij me gezelschap?” en een knipoog. Het werd een zalige nacht, en sindsdien hield hij Anna regelmatig ‘gezelschap’.
Hij had er even over nagedacht om Lizzy te dumpen, maar ze was altijd zo lief en attent; het beviel hem wel om als koning behandeld te worden. Dus hield hij ze maar allebei. Lizzy had toch niets door, ondanks haar slimme manier van doen. Ze merkte normaal alles. Ze was zelfs zo slim dat hij haar lachend ‘zijn Vosje’ noemde. Zijn nachtelijke uitstapjes had ze echter (goddank) nog niet opgemerkt, ze was nog even lief en verliefd als in het begin.
Hij stond ondertussen bij haar deur, en werd wat nerveus: het was de 1ste keer dat hij bij Lizzy thuis was, haar ouders waren er niet, ze had hem een unieke dag belooft. Een kleine steek van schuldgevoel ging door hem heen.
“Jammer voor haar, moet ze maar niet zo naïef zijn” mompelde hij voor zich uit. Hij schudde het schuldgevoel van zich af, nam zich voor helemaal van de dag te genieten, en drukte op de deurbel.
vos
“Hey schat!” een vrolijk lachend meisje opende de deur bijna meteen, alsof ze had staan wachten. Hij kuste Lizzy wat afwezig. In zichzelf vergeleek hij zijn veroveringen: Lizzy was zwartharig, wat tenger, een beetje Japansachtig haast, onopvallend mooi, met amandelvormige, bijna zwarte ogen. Ze droeg geen make-up en eenvoudige kleding, en had een simpele paardenstaart in haar haar. Anna daarentegen sprong meteen in het oog met haar weelderige vormen, lang blond krulhaar, grote, zwaar opgemaakte blauwe ogen en uitdagende kledij. Hij droomde meteen weg. Anna…
“Kom je binnen? We hebben het huis voor ons alleen, en zoals ik zei, je gaat een speciale dag tegemoet. Zal ik maar beginnen met iets lekkers voor je te maken? Ga hier maar zitten, kijk wat tv of zo, ik ben zo terug” met een brede glimlach verdween ze door een deur, waar de keuken achter moest zijn. Wat beduusd en geïrriteerd bleef hij achter.
Ze had dat toch op voorhand kunnen doen? Hij kwam hier voor zijn royale behandeling, en hij wou wel dat ze hem eten, drinken, en alles wat hij maar wou gaf, maar dat betekende niet dat ze er gewoon vandoor mocht gaan! Die speciale middag wou hij op haar kamer doorbrengen, niet tv kijkend terwijl ze eten maakte! Mokkend ging hij zitten en zette de tv aan, wachtend tot Lizzy terugkwam. Het halfuur daarna werd hij steeds ongeduldiger, maar net toen hij in de keuken wou kijken wat voor ingewikkeld gerecht ze aan het maken was, kwam ze terug, met in haar handen een schaal, erop een simpel broodje.
“Is dat het? Brood?! Heb je me daarvoor een halfuur laten staan?!” bulderde Jakob kwaad. Ze keek schuldbewust, zoals het hoort. “Het spijt me, schat, het is een broodje gehakt, en ik moest het vlees nog vermalen. Ik weet hoe dol je bent op vers vlees. Proef eens voor je kwaad wordt, geloof me, je gaat het heerlijk vinden.” Nog steeds kwaad nam hij een hap. Het vlees, nog een beetje rauw, zoals hij het graag at, smaakte anders dan hij verwacht had. Het was geen varken, of koe, of iets anders dat hij ooit gegeten had. Het smaakte.. zoeter, zachter. “Lekker” gaf hij toe. Lizzy straalde. Hij nam nog een paar happen. “Wat voor vlees is het, Vosje? Ik heb nog nooit zoiets geproefd.” Haar glimlach veranderde een beetje, werd gretiger, er kwam iets afwachtend in, iets sluws. “Ga maar in de keuken kijken, ik wil dat je het zelf ziet, dat is veel leuker dan je gewoon vertellen wat het is” ze keek nu ronduit dwingend. “Djeezes, wat een onzin, vertel het me gewoon” klaagde hij zacht, maar hij stond toch maar op. “Deze deur?” vroeg hij verveeld. “Ja.” Hij hoorde weer die rare spanning in haar stem, besloot deze te negeren (welke zichzelf respecterende man trok zich iets aan van de vreemde buien van een vrouw?) en duwde de zware deur open.
“Kom je binnen? We hebben het huis voor ons alleen, en zoals ik zei, je gaat een speciale dag tegemoet. Zal ik maar beginnen met iets lekkers voor je te maken? Ga hier maar zitten, kijk wat tv of zo, ik ben zo terug” met een brede glimlach verdween ze door een deur, waar de keuken achter moest zijn. Wat beduusd en geïrriteerd bleef hij achter.
Ze had dat toch op voorhand kunnen doen? Hij kwam hier voor zijn royale behandeling, en hij wou wel dat ze hem eten, drinken, en alles wat hij maar wou gaf, maar dat betekende niet dat ze er gewoon vandoor mocht gaan! Die speciale middag wou hij op haar kamer doorbrengen, niet tv kijkend terwijl ze eten maakte! Mokkend ging hij zitten en zette de tv aan, wachtend tot Lizzy terugkwam. Het halfuur daarna werd hij steeds ongeduldiger, maar net toen hij in de keuken wou kijken wat voor ingewikkeld gerecht ze aan het maken was, kwam ze terug, met in haar handen een schaal, erop een simpel broodje.
“Is dat het? Brood?! Heb je me daarvoor een halfuur laten staan?!” bulderde Jakob kwaad. Ze keek schuldbewust, zoals het hoort. “Het spijt me, schat, het is een broodje gehakt, en ik moest het vlees nog vermalen. Ik weet hoe dol je bent op vers vlees. Proef eens voor je kwaad wordt, geloof me, je gaat het heerlijk vinden.” Nog steeds kwaad nam hij een hap. Het vlees, nog een beetje rauw, zoals hij het graag at, smaakte anders dan hij verwacht had. Het was geen varken, of koe, of iets anders dat hij ooit gegeten had. Het smaakte.. zoeter, zachter. “Lekker” gaf hij toe. Lizzy straalde. Hij nam nog een paar happen. “Wat voor vlees is het, Vosje? Ik heb nog nooit zoiets geproefd.” Haar glimlach veranderde een beetje, werd gretiger, er kwam iets afwachtend in, iets sluws. “Ga maar in de keuken kijken, ik wil dat je het zelf ziet, dat is veel leuker dan je gewoon vertellen wat het is” ze keek nu ronduit dwingend. “Djeezes, wat een onzin, vertel het me gewoon” klaagde hij zacht, maar hij stond toch maar op. “Deze deur?” vroeg hij verveeld. “Ja.” Hij hoorde weer die rare spanning in haar stem, besloot deze te negeren (welke zichzelf respecterende man trok zich iets aan van de vreemde buien van een vrouw?) en duwde de zware deur open.
Laatst gewijzigd door dnamei op 23 feb 2011 22:57, 1 keer totaal gewijzigd.
write story's that could be reality. pray they'll never come true
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
O oo, ik krijg het idee dat wat Jakob te zien krijgt niet helemaal is wat hij verwacht. Een broodje mensenvlees, of ben ik nu te ziek van geest 
?
Ugh, wat een klootzak is die Jacob
alleen bij Lizzy blijven voor zijn royale behandeling.
Ik zou trouwens bij je tweede deel nog een keer Lizzy zetten, ik was een beetje in de war wie Jakob nou voor zich had, Lizzy of Anna.
Verder, goed geschreven en ga maar weer snel verder
? Ugh, wat een klootzak is die Jacob
alleen bij Lizzy blijven voor zijn royale behandeling. Ik zou trouwens bij je tweede deel nog een keer Lizzy zetten, ik was een beetje in de war wie Jakob nou voor zich had, Lizzy of Anna.
Verder, goed geschreven en ga maar weer snel verder
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
ik wou het aanpassen, maar er was een fout en nu is het gewist geraakt, dus dit is het 2de en 3de deel samen; sorry voor de verwarring...
“Hey schat!” een vrolijk lachend meisje opende de deur bijna meteen, alsof ze had staan wachten. Hij kuste Lizzy wat afwezig. In zichzelf vergeleek hij zijn veroveringen: Lizzy was zwartharig, wat tenger, een beetje Japansachtig haast, onopvallend mooi, met amandelvormige, bijna zwarte ogen. Ze droeg geen make-up en eenvoudige kleding, en had een simpele paardenstaart in haar haar. Anna daarentegen sprong meteen in het oog met haar weelderige vormen, lang blond krulhaar, grote, zwaar opgemaakte blauwe ogen en uitdagende kledij. Hij droomde meteen weg. Anna…
“Kom je binnen? We hebben het huis voor ons alleen, en zoals ik zei, je gaat een speciale dag tegemoet. Zal ik maar beginnen met iets lekkers voor je te maken? Ga hier maar zitten, kijk wat tv of zo, ik ben zo terug” met een brede glimlach verdween ze door een deur, waar de keuken achter moest zijn. Wat beduusd en geïrriteerd bleef hij achter.
Ze had dat toch op voorhand kunnen doen? Hij kwam hier wel voor zijn royale behandeling, en wou dat ze hem eten, drinken, en alles wat hij maar wou gaf, maar ze moest bij hem zijn. Die speciale middag wou hij op haar kamer doorbrengen, niet tv kijkend terwijl ze eten maakte! Mokkend ging hij zitten en zette de tv aan, wachtend tot Lizzy terugkwam. Het halfuur daarna werd hij steeds ongeduldiger, maar net toen hij in de keuken wou kijken wat voor ingewikkeld gerecht ze aan het maken was, kwam ze terug, met in haar handen een schaal, erop een simpel broodje.
“Is dat het? Een broodje?! Heb je me daarvoor een halfuur laten staan?!” bulderde Jakob kwaad. Ze keek schuldbewust, zoals het hoort. “Het spijt me, schat, het is een broodje gehakt, en ik moest het vlees nog vermalen. Ik weet hoe dol je bent op vers vlees. Proef eens voor je kwaad wordt, geloof me, je gaat het heerlijk vinden.” Nog steeds kwaad nam hij een hap. Het vlees, nog een beetje rauw, zoals hij het graag at, smaakte anders dan hij verwacht had. Het was geen varken, of koe, of iets anders dat hij ooit gegeten had. Het smaakte.. zoeter, zachter. “Lekker” gaf hij toe. Lizzy straalde. Hij nam nog een paar happen. “Wat voor vlees is het, Vosje? Ik heb nog nooit zoiets geproefd.” Haar glimlach veranderde een beetje, werd gretiger, er kwam iets afwachtend in, iets sluws. “Ga maar in de keuken kijken, ik wil dat je het zelf ziet, dat is veel leuker dan je gewoon vertellen wat het is” ze keek nu ronduit dwingend. “Djeezes, wat een onzin, vertel het me gewoon” klaagde hij zacht, maar hij stond toch maar op. “Deze deur?” vroeg hij verveeld. “Ja.” Hij hoorde weer die rare spanning in haar stem, besloot deze te negeren (welke zichzelf respecterende man trok zich iets aan van de vreemde buien van een vrouw?) en duwde de zware deur open.
Hij keek de keuken rond en versteende. Op tafel lagen grote, bloederige stukken vlees, die hem kippenvel bezorgden. Het enige geluid was het druppen van bloed op de grond. Onwillekeurig keek hij beter naar het stuk dat het dichtstbij lag. Huiverend zag hij lange plukken zwart haar, een glinsterende oorbel, een wijd opengesperd, angstig oog. Uit een ouderwetse gehaktmolen vlakbij staken nog de resten van een hand.
Hij draaide zich om naar Lizzy, niet in staat te geloven wat hij zag. Ze keek hem sereen glimlachend aan.
“Ik dacht dat je mijn ouders wel wou ontmoeten. Normaal zijn ze niet zo stil hoor. Weet je, ze wilden altijd hun gasten het lekkerste voedsel geven, het beste vers vlees. Je moet het met me eens zijn, verser kan niet, ze zijn nog maar enkele uren dood” Jakob kokhalsde, deinsde weg van het afschuwelijke schouwspel, een beweging die hem dichter bij Lizzy bracht. Nu pas zag hij dat ze een bebloed vleesmes vasthad. Ze bracht haar hand omhoog. “Dacht je dat ik niets wist van je dierbare Anna? Dacht je dat je me kon blijven gebruiken? Je naïeve, domme vosje zou blijven? Ik ga je leven verwoesten, Jakob. Je gaat boeten voor wat je me aandeed, en de waarheid zal nooit onthult worden, niemand zal je ooit geloven”
Jacob schreewde, doodsbang:"mijn vosje, mijn schatje, dat wil je toch niet doen? Lizzy, laat me gaan, alsjeblieft, doe dit niet!"
De hand kwam doelgericht omlaag, doof voor Jacob zijn wanhopige smeekbedes
“Hey schat!” een vrolijk lachend meisje opende de deur bijna meteen, alsof ze had staan wachten. Hij kuste Lizzy wat afwezig. In zichzelf vergeleek hij zijn veroveringen: Lizzy was zwartharig, wat tenger, een beetje Japansachtig haast, onopvallend mooi, met amandelvormige, bijna zwarte ogen. Ze droeg geen make-up en eenvoudige kleding, en had een simpele paardenstaart in haar haar. Anna daarentegen sprong meteen in het oog met haar weelderige vormen, lang blond krulhaar, grote, zwaar opgemaakte blauwe ogen en uitdagende kledij. Hij droomde meteen weg. Anna…
“Kom je binnen? We hebben het huis voor ons alleen, en zoals ik zei, je gaat een speciale dag tegemoet. Zal ik maar beginnen met iets lekkers voor je te maken? Ga hier maar zitten, kijk wat tv of zo, ik ben zo terug” met een brede glimlach verdween ze door een deur, waar de keuken achter moest zijn. Wat beduusd en geïrriteerd bleef hij achter.
Ze had dat toch op voorhand kunnen doen? Hij kwam hier wel voor zijn royale behandeling, en wou dat ze hem eten, drinken, en alles wat hij maar wou gaf, maar ze moest bij hem zijn. Die speciale middag wou hij op haar kamer doorbrengen, niet tv kijkend terwijl ze eten maakte! Mokkend ging hij zitten en zette de tv aan, wachtend tot Lizzy terugkwam. Het halfuur daarna werd hij steeds ongeduldiger, maar net toen hij in de keuken wou kijken wat voor ingewikkeld gerecht ze aan het maken was, kwam ze terug, met in haar handen een schaal, erop een simpel broodje.
“Is dat het? Een broodje?! Heb je me daarvoor een halfuur laten staan?!” bulderde Jakob kwaad. Ze keek schuldbewust, zoals het hoort. “Het spijt me, schat, het is een broodje gehakt, en ik moest het vlees nog vermalen. Ik weet hoe dol je bent op vers vlees. Proef eens voor je kwaad wordt, geloof me, je gaat het heerlijk vinden.” Nog steeds kwaad nam hij een hap. Het vlees, nog een beetje rauw, zoals hij het graag at, smaakte anders dan hij verwacht had. Het was geen varken, of koe, of iets anders dat hij ooit gegeten had. Het smaakte.. zoeter, zachter. “Lekker” gaf hij toe. Lizzy straalde. Hij nam nog een paar happen. “Wat voor vlees is het, Vosje? Ik heb nog nooit zoiets geproefd.” Haar glimlach veranderde een beetje, werd gretiger, er kwam iets afwachtend in, iets sluws. “Ga maar in de keuken kijken, ik wil dat je het zelf ziet, dat is veel leuker dan je gewoon vertellen wat het is” ze keek nu ronduit dwingend. “Djeezes, wat een onzin, vertel het me gewoon” klaagde hij zacht, maar hij stond toch maar op. “Deze deur?” vroeg hij verveeld. “Ja.” Hij hoorde weer die rare spanning in haar stem, besloot deze te negeren (welke zichzelf respecterende man trok zich iets aan van de vreemde buien van een vrouw?) en duwde de zware deur open.
Hij keek de keuken rond en versteende. Op tafel lagen grote, bloederige stukken vlees, die hem kippenvel bezorgden. Het enige geluid was het druppen van bloed op de grond. Onwillekeurig keek hij beter naar het stuk dat het dichtstbij lag. Huiverend zag hij lange plukken zwart haar, een glinsterende oorbel, een wijd opengesperd, angstig oog. Uit een ouderwetse gehaktmolen vlakbij staken nog de resten van een hand.
Hij draaide zich om naar Lizzy, niet in staat te geloven wat hij zag. Ze keek hem sereen glimlachend aan.
“Ik dacht dat je mijn ouders wel wou ontmoeten. Normaal zijn ze niet zo stil hoor. Weet je, ze wilden altijd hun gasten het lekkerste voedsel geven, het beste vers vlees. Je moet het met me eens zijn, verser kan niet, ze zijn nog maar enkele uren dood” Jakob kokhalsde, deinsde weg van het afschuwelijke schouwspel, een beweging die hem dichter bij Lizzy bracht. Nu pas zag hij dat ze een bebloed vleesmes vasthad. Ze bracht haar hand omhoog. “Dacht je dat ik niets wist van je dierbare Anna? Dacht je dat je me kon blijven gebruiken? Je naïeve, domme vosje zou blijven? Ik ga je leven verwoesten, Jakob. Je gaat boeten voor wat je me aandeed, en de waarheid zal nooit onthult worden, niemand zal je ooit geloven”
Jacob schreewde, doodsbang:"mijn vosje, mijn schatje, dat wil je toch niet doen? Lizzy, laat me gaan, alsjeblieft, doe dit niet!"
De hand kwam doelgericht omlaag, doof voor Jacob zijn wanhopige smeekbedes
write story's that could be reality. pray they'll never come true
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Oeee, spannend. Ik dacht dat hij een broodje Anna had gegeten, maar een broodje Lizzy's ouders is nog zieker. Onverwachte wending en me likes it
Ik heb hierbij echt een griezelfilmbeeld bij, dat is super Ik vraag me wel af waarom Lizzy haar ouders heeft gedood en waarom ze meteen Jakob wil vermoorden. Hij is wel echt een eikel. Haha, ga snel maar verder
Ik heb hierbij echt een griezelfilmbeeld bij, dat is super
Ik vraag me wel af waarom Lizzy haar ouders heeft gedood en waarom ze meteen Jakob wil vermoorden. Hij is wel echt een eikel. Haha, ga snel maar verder And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Het mes raakte vlees en sneed. Jakob keek verwilderd naar de snee die Lizzy op haar eigen arm had achtergelaten. Haar bloed voegde zich bij dat van haar ouders, en ze duwde het mes in zijn handen. “Oh nee, ik ga je niet vermoorden, wees gerust” glimlachte ze, ondertussen haar haar in de war brengend en een gsm uit haar zak halend. Ze ging de kamer uit, Jakob hoorde de zware deur in het slot vallen, een geluid dat hem weer wat bij zijn positieven bracht. Hij hoorde Lizzy aan de andere kant van de deur bellen, ze klonk doodsbang, wanhopig, hysterisch. “H-hallo, politie? Help me alsjeblieft, mijn vriendje is gek geworden, hij h-heeft mijn ouders aangevallen, heeft ze vermoordt en dwong me te kijken h-hoe hij mijn moeders hand opat!” ze barstte in snikken uit. “Ik ontsnapte en heb hem opgesloten in de keuken, help me alsjeblieft!” De rest hoorde hij niet meer over de schok heen.
Uren, dagen, maanden, ze verloren één voor één hun betekenis. Het enige dat nog bestond was de witte kamer, met de zware, gesloten deur. Het was lang geleden dat hij Lizzy had gezien. Lang geleden dat hij IEMAND had gezien. “ik ben onschuldig” fluisterde hij tegen zijn onbestaande toeschouwers. Ze lachten honend terug. “je bent gek, het is allemaal jouw schuld, je verdiende het”. Hun spottende toon echode door de kale ruimte. En daar, heel stil, en toch zo duidelijk, haar stem, haar gezicht, onschuldig glimlachend. “je gaat boeten voor wat je me aandeed. Niemand zal je ooit geloven. Je blijft hier, voor eeuwig” haar kille lach galmde, oorverdovend, wild. Zijn machteloze schreeuw weerkaatste tegen gevoelloze muren.
Lizzy genoot, glimlachend, van de stilte in huis. Als een spin in haar web zat ze in de zetel, wachtend. Over enkele uren zou Patrick, haar nieuwe vriend, immers komen. Ze moest maar eens beginnen koken.
Uren, dagen, maanden, ze verloren één voor één hun betekenis. Het enige dat nog bestond was de witte kamer, met de zware, gesloten deur. Het was lang geleden dat hij Lizzy had gezien. Lang geleden dat hij IEMAND had gezien. “ik ben onschuldig” fluisterde hij tegen zijn onbestaande toeschouwers. Ze lachten honend terug. “je bent gek, het is allemaal jouw schuld, je verdiende het”. Hun spottende toon echode door de kale ruimte. En daar, heel stil, en toch zo duidelijk, haar stem, haar gezicht, onschuldig glimlachend. “je gaat boeten voor wat je me aandeed. Niemand zal je ooit geloven. Je blijft hier, voor eeuwig” haar kille lach galmde, oorverdovend, wild. Zijn machteloze schreeuw weerkaatste tegen gevoelloze muren.
Lizzy genoot, glimlachend, van de stilte in huis. Als een spin in haar web zat ze in de zetel, wachtend. Over enkele uren zou Patrick, haar nieuwe vriend, immers komen. Ze moest maar eens beginnen koken.
write story's that could be reality. pray they'll never come true