Als eerste wil ik even zeggen dat dit verhaal vooral is gebaseerd op een droom en dus geen antwoorden heeft op bepaalde vragen, ook heb ik soms dingen moeten toevoegen om het nog een beetje logische te laten klinken. Geniet van dit bizarre verhaal, en ik ben niet bang voor opbouwende kritiek.
Ik werd wakker met een enorme diepe wanhoop en verdriet. Het gevoel overwelmde mij en ik kon niets anders doen dan mijzelf erin laten verdrinken, hopend dat ik langzaam weer naar de oppervlak kwam drijven. Het gevoel bleef zeer aanwezig, maar ik kon mijn ogen open doen en rond kijken. Ik lag in het ziekenhuis en naast het gepiep van de apparaten om mij heen, was er niks. Mijn ogen probeerde ik weer te sluiten en langzaam werd ik weer verzwolgen door mijn gevoelens van pure wanhoop en verdriet.
De tijd bestond niet als ik mijn ogen sloot en mijzelf overgaf aan mijn wanhoop en verdriet. Niks bestond behalve mijn gevoel. Alles stond stil en ik wist dat dit altijd zou blijven. Toch hoorde ik op een duur wat geluiden en langzaam probeerde ik mijn ogen weer open te doen.
Een verpleegster stond aan mijn bed met waarschijnlijk mijn status. Op het moment dat ik mijn ogen open deed keek zij van haar blaadje en zag dat ik wakker was. Ze praatte, maar haar echt verstaan deed ik niet. Tot ze begon over zelfmoord en hoeveel schade mijn actie had aangericht. Ze somde alle organen op en ik probeerde zo goed als het ging de brei te ontcijferen. Het kwam er op neer dat er wel wat beschadigingen waren, maar niks zeer ernstigs. Ik ging er niet aan dood.
Er kwam nog een teleurstelling bij. Naast mijn mislukte poging zouden zelfs de beschadigingen uitblijven. De zuster preekte dat ik nooit zelfmoord mocht doen, want dat hielp niks en bla bla bla. Het enige wat ik zei was dat ik zelfmoord pleegde, omdat ik dood wilde en dat niks meer zin had. De verpleegster keek daarop niet naar mij, maar rechts over mijn schouder. Ik deed hetzelde en zag daar een vrouw zitten
Een vrouw van rond de dertig, mischien zelfs wat jonger. Ze zag er atletisch uit, er zat echt geen grammetjes vet op. Ze was niet heel erg slank, maar had ook niet overal spierballen. Ze had mooi donker krullerige haren en donkerbruine ogen. Terwijl ik naar haar keek, observeerde ze mij. Een gevoel van onbehagen bekroop mij. Zij zat hier al even en had dus alles meegekregen. Ze zei niks, deed niks en keek alleen maar geïnteresseerd naar mij. Ik was haar doel en ze liet me niet meer los, dat gevoel gaf ze mij in ieder geval.
Ondertussen bedacht ik natuurlijk hoe ik zo snel mogelijk mijzelf van kant kon maken. Dat was mijn ultieme doel en niemand kon mij daarin tegenhouden. Ik probeerde rechtop te zitten en zag dat ik met een van aan het bed was geboeid. Ik had geen idee waarom. Natuurlijk zou ik er wel achterkomen, maar op dit moment was het alleen maar vervelend omdat ik dus niet de vrijheid had die ik naar mijn idee nodig had om mijzelf te doden.
Ik voelde de ogen van haar op mijn rug prikken, toen ik de stoel waar zij op zat hoorde schrapen. Ze stond op en liep weg. De verpleegster ging ook weg, want ze was waarschijnlijk klaar met haar dingen invullen en moest de arts vertellen dat ik wakker was. De andere vrouw liep ondertussen naar de deur toe en pakte haar mobiel en typte een nummer in. De deur werd dich gedaan en ik was weer even alleen.
Mijn gedachten gingen van het ene bizarre plan naar het andere bizarre plan. Ik had gezien dat er voor mijn deur iemand stond van de politie met een pistool, maar zolang ik vast zat aan het bed had ik totaal geen kansen. Ik kon nergens bij en ik had geen gereedschappen waar ik mijzelf mee kon vermoorden. De vrouw kwam terug en ging voor mij staan en stelde zich voor als Nienke. Nienke keek mij een beetje peilend aan en kwam toen met een sleuteltje aan en maakte mijn handboei los. Ik was vrij en ik wist direct dat ik in actie moest komen.
Het eerste plan dat ik kon verzinnen was heel snel naar de politieman rennen zijn pistool pakken en mijzel door mijn hoofd schieten. Niet erg simpel plan, maar de enige waar ik enige kans maakte. Nienke liep naar haar stoel toe en hield een oog op mij. Op het moment dat zij wilde gaan zitten sprong ik op en rende naar de deur. Ver kwam ik niet, ik was nog niet eens bij de deur toen ik al gegrepen werd door Nienke. Met dwang en veel tegenstrijd van mij bracht ze mij weer naar het bed. Ze was erg sterk, veel sterker dan op het eerste gezicht. Al duwde ze mij richting het bed en probeerde ik mij zoveel mogelijk te verzetten, ze deed mij geen pijn. Op het bed liet ze mij niet los en vertelde ze mij zolang zij er was dat ik niets ging doen en dat zij mij ging tegenhouden. Haar stem was vol zelfvertrouwen en ik geloofde meteen dat zij geloofde dat ik nooit iets mijzelf iets kon aandoen als zij in de buurt was. Naast dat was er nog iets in haar stem wat ik niet kon definiëren, maar ik wist dat ik geen schijn van kans had met haar in de buurt.
Nienke
De jongevrouw sliep nog toen ik bij haar aankwam. Ze had een zelfmoord poging gedaan die gelukkig niet was gelukt. Het was knap dat haar lichaam niet kapot was aan de combinatie van de pillen en drank. De jonge vrouw wist wat ze deed en vooral wat de uitkomst was. Er was geen twijfel mogelijk dat deze vrouw echt dood wilde. Ze had niemand en moest wel wanhopig zijn om verlost te worden van haar pijn en verdriet. Ik had wel met haar te doen, niet op een meelijkwekkend manier, maar op een andere manier.
Eenmaal wakker keek ze niet echt en luisterde ook niet echt naar de verpleegste. Tot ze hoorde over haar organen en hoe het daar voor mee stond. Zichbaar zag je dat ze erg teleurgesteld was. Toen ze sprak hoorde je haar wanhoop, verdriet en pijn. Het waren de meest pure verlangens van iemand die niet meer wilde. De zuster keek mij even kort aan. Ik denk dat ze schrok van haar antwoord, daarna keek de jongevrouw mij aan. Haar ogen waren leeg en toch ook zo vol. Vol van wanhoop en vooral vol me strijd.
Ik hoopte al dat ik strijd zou zien. Het was misschien de verkeerde strijdlust, maar ik hoopte dat ik uiteindelijk het kom ombuigen. De strijdlust om dood te gaan, naar de strijdlust om te leven en vooral om haar pijn deels te verzachten. Het zou een klus zijn die veel van mij zou vragen. Natuurlijk niet van mij alleen, maar iedereen moest zich gaan inzetten voor een persoon die het allerliefste zichzelf zou doden. Ik wist dat dit zwaarder zou zijn dan een terrorist te overtuigen of kidnappers hun slachtoffers los te laten. Deze mensen hadden iets te verliezen, zij niet. Zij had niks en dat moest gaan veranderen.
Ik moet haar bewaken tot ze stabiel genoeg is, om met iemand te praten die haar echt beter kan maken. Psychiaters en klinische psychologen kan ze nu niet aan. Ze zal alles wat er is tegen hen gebruiken en vooral zouden ze haar vol stoppen met pillen. Pillen kun je sparen en kun je gebruiken om weer een poging te doen.
Ze keek mij aan en ik observeerde wat ze zag en wat voor emoties ze liet zien. Het eerste wat ik zag was wantrouwen naar mij toe en vooral de vraag wat ik hier deed. Ik moest een deel van haar vertrouwen winnen, want ik ging straks met haar mee en had geen behoefte om constant met argus ogen te worden aangekeken.
Mijn baas had gezegd dat ik zelf mocht weten hoe we dit gingen oplossen. Toch dacht ik dat ik hem beter kon bellen over mijn plannen, want ze waren nogal controversiël. Ik stond langzaam op en liep de kamer uit. De deur deed ik maar even achter mij dicht. De verpleegster was ook net klaar en liep weg. Mijn baas was er inderdaad niet blij mee, maar aangezien ik wist wat ik deed en genoeg ervaring had ging mijn baas overstag.
Ik liep tevreden weer terug en wist dat ik kon verwachten dat het niet makkelijk zou zijn om haar te overtuigen dat ik redelijk te vertrouwen was. Naast haar bed stond ik even naar haar te kijken en draaide toen het sleuteltje om. Ze was nu niet meer vastgeketend end at betekende dat mijn werk eindelijk kon beginnen. Ik liep terug naar mijn stoel en zag haar vliegensvlug na denken. Ik wist het niet met zekerheid of haar lichaam al genoeg hersteld was om met haar geest mee te doen in haar queste naar de dood.
Haar lichaam was blijkbaar al genoeg hersteld, want zodra ik wilde gaan zitten sprong zij uit bed. Mijn eerste reactie was haar te tackelen en uit te schakelen. Toch weerhield ik mij van de gewone procedure. Ze was waarschijnlijk niet zo sterk. Als ze gezond was geweest had ik haar alsnog makkelijk kunnen overmeesteren en in deze toestand kon ik dat makkelijk. Ik pakte haar vast en duwde haar, zonder haar pijn te doen, weer richting haar bed. Ze probeerde zich te verzetten, maar doordat ze nog wat slap was en ik gewoon veel sterker, had ze geen schijn van kans. Eenmaal op het bed vertelde ik haar dat ze nooit iets, maar dan ook nooit haarzelf pijn kon gaan doen als ik bij haar was. Ik wist dat ze mij geloofde en ik wist dat er nog nooit iets was gebeurd als ik het niet wilde.
De dagen in het ziekenhuis waren eentonig en de jonge vrouw hield zich in en probeerde niet al te vaak zichzelf van het leven te beroven. Ik spaarde zoveel mijn krachten, want ik wist dat zodra we bij haar thuis aankwamen de echte moeilijkheden begonnen.
De jonge vrouw
Na een paar dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik moest opknappen en als ik genezen was dan zou er psychische hulp voor mij zijn. In ieder geval ik dacht dus dat ik van Nienke af was. Niet dus, ze stapte bij mij in de auto en zat naast mij. Natuurlijk probeerde ik nog even of de autodeur op slot zat. Helaas wel en ik moest gaan denken hoe ik thuis zo snel en discreet mogelijk mijzelf van kant kon maken zonder dat iemand mij weer kon terughalen.
Natuurlijk had ik touw en plastic zakken en dat soort dingen. Dus ik kon al 2 dingen doen; mijzelf ophangen of mijzelf verstikken, daarnaast waren er nog de vleesmessen en dat soort dingen. Ik kon mijzelf bijna niet bedwingen om mijn huis in te gaan en op te sluiten in de wc om mijzelf te doden. Natuurlijk moest ik Nienke nog even een tijdje bezighouden zodat ze niet te snel mij te pakken had.
Bij het huis zag ik direct dat er politie stond. Ze stonden tegenover mijn huis te posten, gewoon in burgerkleding. Toch wist ik direct dat het politie was, omdat toen we uitstapte Nienke knikte naar de mannen. De mannen knikten in herkenning terug en ik wist dus dat Nienke bij de politie zat. Samen met haar liep ik naar mijn huis toe. De sleutel had Nienke aan mij gegeven toen we de auto uitstapte en ze hield mij nauwlettend in de gaten hoe ik reageerde op de sleutel. Ik probeerde mijn emoties niet teveel te laten zien.
Het huis had ik al een paar dagen niet gezien en toen ik binnenliep viel mij niet direct iets op, al voelde ik het wel. Ik deed mijn jas uit en Nienke liep met mij mij. Toen zag ik het, alles maar dan ook alles wat mij direct zwaar kon verwonden was weg. Het eerste was bedacht was dat er nog touw ergens moest zijn. Razendsnel draaide ik om en rende naar mijn werkkamer. Mijn werkkamer was erg leeg, veel spullen waren blijkbaar als gevaarlijk bevonden. Snel rukte ik een van de kasten open en zag direct dat ook het touw was weggehaald.
Ik zakte verdoofd op de grond. Van de pijn, wanhoop en verdriet kon ik even niets. Nienke stond in de deuropening naar mij te kijken en liep voorzichtig naar mij toe. Ze deed iets wat ze nooit eerder bij mij had gedaan, ze ging door haar knieën en legde haar arm om mij heen. Heel eventjes maar, maar genoeg als troostend gebaar. Ik bleef even zitten en bedacht mij dat ze misschien plasticzakken als niet gevaarlijk zagen. Zo snel als ik kon stond ik op en rende naar mijn voorraad. De plasticzakken waren er nog! Ik deed snel de deur dicht en rende naar de keuken. Natuurlijk waren de messen weg, maar ik hoopte dat ik nog een dun touwtje kon vinden. De dunnen touwtjes waren helaas ook weg.
Nienke liep mij nog steeds achterna en observeerde mij net zoals in het ziekenhuis al leek ze wel meer gespannen dan daar. Als laatste keek ik snel naar buiten. Ik zag dat er bij mijn achterdeur niet werd gepost door de politiemannen, maar al snel zag ik waarom niet, ze hadden een video verbinding en konden mij dus gewoon zien als ik daar door heen ging.
Moe en teleurgesteld ging ik op de bank zitten. Nienke kwam al snel een eindje verderop zitten. Natuurlijk baalde ik als een stekker dat ze hier was, maar ik hoopte dat ze vanavond wegging en dat ik weer mijn eigen gang kon gaan. Ik was moe en boos en wanhopig en al deze emoties maakten mij gevoelig voor alle veranderingen en ik voelde mij niet meer thuis hier. Ik bedacht mij dat ik voor ik ging slapen wel een kopje thee lustte. Ik stond dus op en liep naar de keuken. Nienke liep als een trouwe hond achter mij aan. Zodra ik de waterkoker op pakte, pakte Nienke hem af en keek mij aan met een blik van Pas op. Ze zei tegen me dat ik een kopje thee per keer mocht zetten. Gefrustreerd, boos en vooral verontwaardigd kwakte ik de waterkoker weg en rende als een boos kind naar mijn slaapkamer.
Nienke kwam er natuurlijk direct achterna, ook al gooide ik mijn slaapkamerdeur met al mijn kracht dicht, Nienke liep er rustig doorheen zonder zich daaraan te storen. Jezus wat was zij koelbloedig, niets wat ik deed maakte indruk op haar en dat frustreerde mij zo nog meer dan het trouwe hond idee. Ik kleedde mij uit en ging op bed liggen. Nienke deed zonder blikken of blozen hetzelfde en kroop aan de andere kant in mijn bed. Verbluft keek ik haar aan. Dacht ze nou echt dat ik zo achterlijk was, dat ze in MIJN bed mocht gaan liggen. Boos draaide ik mij naar haar toe en riep dat ze uit het bed moest gaan. Haar simpele antwoord was nee, ik ben 24 uur per dag bij jou.
Ik draaide mij morrend om en trok zoveel mogelijk deken naar mij toe. Het getrek kon beginnen dacht ik, maar zij liet haar deken kant gewoon los en lag daar alleen in pyama. Ze draaide haar hoofd naar de mijne en ik voelde me net een klein kind die op een indirecte manier werd terechtgewezen. Ik gaf haar een stuk deken en viel daarna redelijk snel in slaap.
De nachtmerries kwamen zodra mijn ogen dicht gingen. ’s Ochtends werd ik badend in het zweet en schreeuwend wakker. Nienke lag nog steeds naast mij en keek naar mij alsof ze wist dat ik net een paar verschrikkelijke uren achter mij had. Ze keek mij niet echt meelijkwekkend aan, maar meer met sympathie. Na 5 minuten even in bed te hebben gelegen stond ik op en ging naar de badkamer om te douchen en dat soort dingen, zelfs daar kon ik niet even alleen zijn. Ontbijt kon ik gewoon kiezen, maar Nienke had alleen een mes die ik kon gebruiken als ik er om vroeg. Ze was dan wel extra gespannen en elke beweging werd gevolgd. Tijdens het ontbijt probeerde ik te bedenken wat ik vandaag allemaal kon doen om de dag door te komen. Gelukkig kwam Nienke met het antwoord. Ik mocht mee om boodschappen te doen voor vanavond en morgen. Ik moest beloven dat ik niks ging doen, want anders zou ik of thuisblijven of geboeid meegaan. Ik deed een soort van belofte, want ik hoopte natuurlijk dat ik ergens kon ontsnappen.
We gingen met de bus wat voor mij natuurlijk ontzettend gunstig was. Nienke was wat gespannen, maar ik probeerdezoveel mogelijk ontspannen eruit te zien, zodat zij zich ook wat meer zou ontspannen. Gelukkig werkte het en ik kon een verassingsaanval doen. Vliegensvlug stapte ik bij een bushalte uit en rende zo hard mogelijk naar het sportgebouw dat naast de bushalte was.
De sporthal was vandaag druk, want er was een beurs in. Een beurs over voorlichting voor jongeren over zelfmoord en euthanasie. Ik rende naar een man die net een paar andere jongeren uitlegde wat de gevolgen waren van verschillende soorten zelfmoord. De man had verschillende gereedschappen om te laten zien wat er allemala werd gebruikt. Ik graaide zo snel als ik kon naar het mes, dat er aardig scherp uitzag, en probeerde te bepalen waar ik precies mijzelf moest snijden in mijn polsen zodat ik direct reddeloos was. De aderen waren goed zichtbaar dus ik nam een diepe teug en legde het mes tegen mijn huid. Op dat moment zag ik Nienke aan rennen en met een enorme concentratie mij tegen mijn nek tikken en werd alles zwart voor mijn ogen.
Ik werd even later weer wakker op de grond, Nienke zat naast mij weer eens naar mij te kijken. Ze schudde haar hoofd en tilde me op zodat ik rechtop stond. Ik was nog een beetje wankelig, maar verder was alles goed. Ik vroeg me hardop af wat er net gebeurde en ze antwoorden met iets als ik had je drukpunt te pakken. Ik sjokte met haar mee weer naar de bus en we gingen naar huis. Thuis was er iemand in huis geweest om de plasticzakken weg te halen en er waren boodschappen bezorgd. Ik zat op de bank te wachten tot ik misschien snel naar buiten kon glippen, maar Nienke bleef oplettend en werd nooit echt afgeleid. Na een tijd hoorde ik de deur bel en liep naar de deur. In de deur opening stond een vrouw van rond de 25 jaar, super blond haar en tenger. Rosanne was het enige wat uit haar mond kwam en ik zag dat Nienke knikte en dat ze zei dat ik als ik wilde even naar de wc kon, wst dus eigenlijk betekende ik wil even met haar praten.
Ik hoorde ze praten en het ging erover dat Nienke moest worden vervangen en dat Rosanne voor de komende 24 uur mijn oppas zou zijn. Nienke was het blijkbaar niet mee eens, want er ontstond een discussie over mij en vooral over Rosanne’s wapen en dat ik nog niet stabiel was. Ik zat in de woonkamer toen Rosanne binnenkwam, ze zag eruit alsof ze zo omver kon worden geblazen. De voordeur sloeg dicht en ik hoorde Nienke weggaan. Ik was wel blij dat ik haar kwijt was, maar met Rosanne zag het er niet veel beter uit voor mij.
Ik keek haar aan en berekende de kans dat ik dat pistool van haar kon afpakken en mijzelf kon schieten. De kans was niet klein, maar als ik gewoon bleef aanvallen zou het vanzelf een keer moeten lukken, dus ik schoot van de bank af recht op Rosanne af. Rosanne had het blijkbaar niet erg door dat ik haar rechtstreeks aanviel, want de eerste klap kon ik haar makkelijk geven, daarna ging het snel en vochten we in de kamer. Ik dacht niet meer aan haar, of dat ik haar pijn kon doen. Het enige wat ik wilde was het pistool, wat de kosten ook zouden zijn. Ik vocht als een leeuw en ik had het voordeel dat ik zwaarder en groter was dan haar, maar zij was getraind op aanvallen en wist constant mij te raken en mij niet het pistool te laten pakken. Ik begon steeds gemener te zijn en aan haar blonde haren te trekken en te knijpen en dat soort dingen. Uiteindelijk overmeesterde ze mij en deed ze mij handboeien om.
Nu zat ik vast in mijn eigen huis met handboeien om, hoe kon het nog erger worden. Ik was woest en verzwolg in mijn eigen driftigheid. Elke keer viel ik Rosanne weer aan als ze maar in mijn buurt kwam. De constante druk en spanning tussen ons maakte natuurlijk niet beter, maar ik hoopte door haar zo door te laten draaien dat ze op een duur het pistool naar mij zou richten.
We waren al een paar uur verder toen ik merkte dat Rosanne op knappen stond. Ze kon de druk niet aan en ik probeerde haar zover te krijgen met woorden en met daden. Het lukte mij maar niet om de gevoelige snaar zo diep te raken dat die zou knappen. Ik bleef haar bewerken, terwijl ik mijn handboeien om had en elke keer als het een fysieke aanval was, had ze mij al snel neer en overmeesterd. Psychologische aanvallen werkten ook goed, maar de combinatie van die twe maakten haar zo snel kapot.
Uiteindelijk liep ze weg en ik hoopte dat ze terug zou komen om mij dood te schieten, maar daarvoor belde ze. Ik hoorde haar fluisteren en wist dat ze iets aan het bekokstoven was, en het enige wat ik kon bedenken was dat ze weer naar mij toe kwam voordat er iets klaar was. Ik begon zoveel mogelijk met mijn voeten kapot te maken. Een klein tafeltje omgooied. De plan om duwen en hopen dat er scherven vielen en ik bleef maar bezig tot Rosanne terug kwam redden. Ik werd hard beetgegrepen door haar en op de bank gesmeten. Ze schreeuwde van alles wat mij alleen maar blij maakte, waarop ik elke keer iets in de richting riep over mij het pistool geven of mij doodschieten.
Nadat we waren uitgeraasd kwam ze op het idee om mij vast te maken aan de tafel, zodat ik niet meer alles kon vernielen. Rosanne ruimde ondertussen alles op en ik probeerde haar nog pyschische aanvallen over te halen om mij neer te schieten. Ik voelde me op dat moment net een kind, want ik kon niks behalve boos doen en proberen het bloed onder haar nagels te halen. Ze kookte snel iets voor ons beiden en aten dit stilzwijgend op, al probeerde ik natuurlijk wel een mes te bemachtigen om alsnog mijzelf iets aan te doen. We waren nu al een paar uur bij elkaar en de spanning werd er niet beter van, mede doordat ik nog steeds vast zat aan de tafel niks kon en zij constant gespannen wachtte. Ik wist niet waarop ze wachtte, misschien op een aanval van mij.
Ik hoorde de deurbel als eerste en zei tegen Rosanne dat ze mij moest loslaten om de deur open te doen, maar Rosanne liep naar de deur toe en maakte mij natuurlijk niet los. Ik hoorde stemmen, maar kon verder niks horen, behalve dat iemand wat bits klonk en totaal niet blij. Rosanne en Nienke kwamen gezamelijk de woonkamer binnen en Nienke keek geschrokken hoe ik erbij zat. Ik had mijzelf niet in de spiegel gezien, maar na een vechtpartij en proberen alles kapot te maken wat in mijn buurt was zag ik er waarschijnlijk niet al te best uit.
Rosanne gaf de sleutel aan Nienke en zij maakt mij los van mijn handboeien. Rosanne liep naar haar spullen en pakte die, Nienke hielp haar mee en op dat moment leek het mij een heel strak idee om via de achterdeur keihard weg te rennen. Zij hadden de zware spullen van Rosanne in de handen en ik had het verassingselement mee.
Ik rende voor de tweede keer die dag mijn longen uit mijn lijf. Zo hard als ik kon rende ik naar de eerste grote straat die mij kon bedenken. Daar kon ik mijzelf wel voor een auto gooien en dat zou waarschijnlijk wel genoeg zijn. Ondertussen hoorde ik achter mij ook Rosanne en Nienke schreeuwen tegen elkaar en tegen de agenten die voor mijn huis zaten. Ik probeer nog meer kracht bij te zetten en ik zie de drukke weg al, maar ik hoor ook de politie auto steeds dichter bij komen en ik weet dat ik het niet ga redden. Op het allerlaatste moment gooi ik mij voor de politiewagen. Met piepende banden proberen de politiemannen nog te stoppen. Achter mij hoor ik een grote kreet van verschrikking, maar ik wacht alleen maar op de zwarte nacht die mij eindelijk komt halen.
Ik voel mijn lichaam botsen tegen de auto, die wielen die over mijn benen gaan en de verschrikkelijke pijn die dat doet. Ik voel me langzaam licht worden in het hoofd en denk dan dit is het dan, eindelijk.
Pure wanhoop
Heey Rianne.
Laat ik maar gelijk eerlijk zijn. Ik vond het heel veel tekst.
Ik heb het eerste stuk gelezen tot Nienke. Niet omdat ik het niet goed vond geschreven maar om het idee dat het echt een lap tekst is.
Ik denk persoonlijk dat meer mensen het gaan lezen en feedback gaan geven. Wanneer jij je verhaal in stukjes post. Zo blijft het voor de lezer intressanter.
Jou schrijf style vind ik goed. Alleen word het nu te niet gedaan aan het gevoel wat ik heb bij de lap tekst.
Ik ga het zeker verder lezen. Maar niet nu.
Groetjes, Yaël.
Laat ik maar gelijk eerlijk zijn. Ik vond het heel veel tekst.
Ik heb het eerste stuk gelezen tot Nienke. Niet omdat ik het niet goed vond geschreven maar om het idee dat het echt een lap tekst is.
Ik denk persoonlijk dat meer mensen het gaan lezen en feedback gaan geven. Wanneer jij je verhaal in stukjes post. Zo blijft het voor de lezer intressanter.
Jou schrijf style vind ik goed. Alleen word het nu te niet gedaan aan het gevoel wat ik heb bij de lap tekst.
Ik ga het zeker verder lezen. Maar niet nu.
Groetjes, Yaël.
De angst aankijken maar je niet bang voelen.
