Vroeger en nu.
Vroeger voelde ik de woorden prikken,
steeds dieper, leek de stok te gaan
dat het nooit meer ophield,
het doorboorde mijn hart, mijn ziel,
mijn gevoelens,door woorden die maar bleven steken,
die jou niks uitmaakte, die je aan het lache maakte
ik durf het niet eens meer te zeggen.
Ik ben kapot gemaakt, door de jaren heen
versleten, kapot gegooit net als een steen,
in stukjes gebrokkeld, misschien wel gelijmd,
maar de breuk zie je nog altijd zitten,
Het was alsof het leven stopte,
niemand meer te vertrouwen,
ik had geen ouders, geen grote broer, geen zus
alleen me zelf.
en toch gingen ze door,
doorboorde me hart, mijn ziel, mijn gevoelens
keer op keer,
Ik schrijf dit in tranen
te proberen te vergeten wat er is,
ik probeer te acepteren
dat het leven nooit mee zal zitten
dat het leven een opstakel is
met pieken en dalen,
met breuken, en lijm
dat het leven nooit eerlijk kan zijn.[/i]
vroeger en nu.
zo triestig!prachtig verwoord
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Ja de waarheid kan soms erg hard zijn!!