Think before you act.

[xSheDevil]

hey, welkome [:
Ik wist niet zo goed waar mijn verhaal bij moest, dus ik zet m hier.
Als het niet goed is hoor ik het wel [:

Proloog

Regenplassen vullen de straten van Milaan, het maanlicht is verborgen achter donkergrijze wolken. De zijstraatjes doen nu nog enger aan. Aan het eind van de straat loopt een meisje. Haar haren vallen sluik langs haar tengere gezichtje. Ze is een jaar of dertien, misschien wel jonger. Haar lichaam is bedekt met een wit laken en een zwart vest vol gaten. Als je haar niet kent zou je denken dat ze
een soort geestverschijning is. Maar ik ken haar wel. Beter dan dat ik haar zou moeten kennen. Haar naam is Ilya, en ze zwerft al jaren 's nachts door de straten van Milaan. De meeste mensen lopen met een boog om haar heen, maar ik raakte geïnteresseerd. In haar, in haar verhaal. En dat was de domste fout die ik kon maken.


Hoofdstuk 1

Het is een uur of drie 's nachts als ik richting huis loop van het uitgaan. Elk weekend loop ik de zelfde route naar huis, en elk weekend kom ik het zelfde meisje tegen. In het begin in liep ik haar snel voorbij, maar steeds vaker begin ik me af te vragen wat haar verhaal is. Zelfs overdag houdt het me bezig. Steeds meer vragen hopen zich op. Hoe oud is ze? Waarom zie ik haar alleen 's nachts? Waarom is ze alleen? Ik ben vastberaden haar die vragen vanavond nog te stellen. Als ik langs een smal straatje loop, zie ik het bekende beeld dat ik telkens aantref. Een meisje met lange haren in een hoekje gekropen, naast een grote container. Aarzelend stap ik op haar af. Ze kijkt schichtig naar me op. Haar ogen zijn bloedrood en ze maakt een sissend, katachtig geluid naar me. Geschrokken stap ik een stukje terug.
‘Ik wil je geen pijn doen.’ opper ik zacht.
Ik zet weer een stapje naar voren en ze kijkt me wantrouwend aan, haar ogen toegeknepen. Ik hou mijn handen omhoog zodat ze kan zien dat ik haar niks wil doen. Nogmaals dat katachtige gesis. Ik krijg er de rillingen van.
‘Echt, rustig maar. Ik kom niet om je pijn te doen.’ Ik kniel naast haar neer en reik haar mijn hand.
‘Mijn naam is Santino.’
Ze pakt mijn hand niet aan, maar kijkt me alleen onderzoekend aan. Alsof ze probeert uit te vinden of ze me kan vertrouwen.
‘Wat is jouw naam?’ ik kijk haar vragend aan.
‘Laat me met rust.’ Ze trekt haar bovenlip op en een paar spierwitte tanden komen tevoorschijn.
‘Toe, ik wil je niks doen. Vertel me alsjeblieft je naam.’
‘Waarom zou je dat willen weten.’ In haar spraak klinkt nog steeds dat gesis door.
Haar rode ogen zijn intimiderend en waarschuwend, maar toch dring ik aan.
‘Wat is je naam?’
‘Ilya.’ Ze spuugt het me haast toe.
‘Wat moet je van me, Sssantino?’ ik krijg kippenvel van de manier waarop ze mijn naam uitspreekt.
‘Ik wil weten wie je bent, en waarom je altijd alleen bent.’
Ik probeer mijn stem onder controle te houden, hoewel ik toch wel een beetje bang word van haar ijskoude blik die strak op mijn gezicht is gericht.
‘Je bent bang voor me hé.’ grijnst ze.
Ik kan mijn gevoel eigenlijk niet zo goed thuisbrengen. Het is niet echt angst, maar helemaal op m’n gemak ben ik toch ook niet.
‘Nee, ik ben niet bang voor je. Wel geïnteresseerd.’
Haar koele blik veranderd in verontwaardiging.
‘Waarom zou je interesse hebben in mij? Een afschuwelijk wezen.’
De manier waarop ze de S uitspreekt doet pijn aan mijn oren. Ze doet me een beetje denken aan een slang, of in ieder geval niet iets menselijks.
‘Ik wil weten wat je hier doet, midden in de nacht. Ik heb je nog nooit overdag gezien. Ik wil weten wie je bent of beter gezegd wát je bent.’
‘Dat gaat je helemaal nikss aan, vreemdeling.’

[JodieJJ]

Heee,

Ik heb je eerste stukje gelezen KLinkt al veel belovend.
Een tip die ik je wil meegeven is om je dialogen steeds op een nieuwe regel te beginnen. ZO maak je je verhaal overzichtelijker en is het ook duidelijker wie wat zegt. Voor de rest ga zo door

Oh en misschien is het leuk als je je nog even voorsteld

[xSheDevil]

Ik zou zweren dat ik dat ooit al eens heb gedaan..
Aangezien ik ook foto's in t foto show topic heb staan, en heel lang geleden al eens een verhaal heb gepost.
Maar dan zal ik t even opnieuw doen!
En bedankt voor de tips (:

[JodieJJ]

Oh wacht hahah ik zie nu dat je niet nieuw was hahah xD grapjee.. ik haalde twee verschillende door de war denk ik xD ahg ja zware werkdag gehad, ben niet meer oz helder

[xSheDevil]

Nouja, zo vreemd is het niet, want mijn 'voorstelling' is nergens meer terug te vinden!
Haha, heb m toch even opnieuw gedaan, want vast niemand kent me nog uit 2009 met 4 berichtjes ;]

[marly]

Hallo xSheDevil,

Zojuist heb ik je verhaal gelezen en hierbij wil ik daar mijn reactie op geven.

Je proloog vind ik sterk. Je trekt hiermee mijn aandacht en dwingt me min of meer om ook je eerste hoofdstuk te gaan lezen. Je zou kunnen proberen dit nog wat spannender te maken door de omgeving iets meer te beschrijven. Als er zich regenplassen vormen regent het waarschijnlijk en in kleine straatjes kan dit best eng klinken. Dit is echter enkel een optie en aan jou om te kijken of je er wat mee wilt doen. Een verhaal is persoonlijk en jij moet je er in kunnen vinden.

Als ik in je eerste hoofdstuk begin valt het me op dat je een aantal woorden met een spatie schrijft die volgens mij aan elkaar horen. Dit zijn 'dezelfde' en 'hetzelfde'.
Wat ik mooi vind is dat Santino gewoon doet wat hij in zijn gedachten heeft. Hij wil weten wie dat meisje is en stapt op zo'n gure avond gewoon op haar af. Je zet hem goed neer en doet een heel goede poging zijn gevoelens te weergeven. Hij is lekker recht voor zijn raap. Dit is best lastig aangezien je uit de ogen van een man schrijft. Dus mijn complimenten hiervoor.

Ik zou je willen aanraden om tussen twee gesproken zinnen een enter te zetten. Daarmee breek je de tekst en wordt het snel inzichtelijk wie er nu precies wat zegt. Tevens hoeven gedachten niet tussen aanhalingstekens. Deze worden immers niet hardop uitgesproken

Wat me opviel is dat je twee keer 'mn' in plaats van 'mijn' hebt geschreven. Heb je dit bewust gedaan of is dit een typfoutje? Het staat namelijk niet echt netjes in een verhaal.

Je bent op de goede weg met je verhaal en ik ben nu echt nieuwsgierig geworden wat Ilya voor iets is. Voor jou zou het denk ik een leuke uitdaging zijn om bepaalde situaties anders uit te werken. Zo zou je een andere omschrijving kunnen vinden voor het gesis en de katachtige geluiden. Een leuke oefening kan zijn om eens met je ogen dicht te gaan zitten en precies op te schrijven wat je hoort. Dus niet iets in de trant van 'ik hoor een auto' of 'ik hoor een vogel fluiten' maar wat hoor je precies. Zijn de tonen hoog of juist niet? enz.

Je hebt al een goed begin en ik wens je dan ook veel succes met je verhaal. Mocht je vragen of opmerkingen hebben op mijn reactie dan mag je me altijd een pb sturen

[xSheDevil]

Bedankt voor je reactie!
Ik heb zeker wat aan de tips! (:
Is het zo wat overzichtelijker?



Ik zucht zachtjes. Ik geloof dat ik vanavond geen antwoorden meer ga krijgen. Ik besluit op te staan en naar huis te gaan. Volgend weekend probeer ik het gewoon nog eens. Misschien als ik steeds heel even met haar praat, dat ze me gaat vertrouwen.
‘Sssantino, waar ga je heen?’
Een ijskoude hand pakt mijn pols beet. Ik versteen van de onvoorstelbare kou die door mijn lichaam trekt.
‘Wat doe je? Je wilde mijn vragen toch niet beantwoorden?’ Vraag ik met een zekere angst in mijn stem.
Ik probeer mijn arm terug te trekken maar ze is sterk, veel te sterk voor zo’n klein meisje.
‘Ik wil je ook niks vertellen, maar gezelschap is nooit mis.’
Ik kijk haar wantrouwend aan. De achterdochtige grijns op haar gezicht stelt me nou niet geheel op mijn gemak. Haar greep op mijn pols verslapt tot ze hem uiteindelijk loslaat. Ik ga weer terug naast haar zitten.
‘Waarom wil je me niks vertellen?’
Ze antwoordt niet. Ze kijkt alleen strak voor zich uit. Ik snap echt niet waarom ze niet wil dat ik ga. De regen tikt zachtjes tegen de container waar we naast zitten. Ik kijk een beetje om me heen. Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Overal staat oude rotzooi. Stoelen, kartonnen dozen, zelfs een bank. Het zou me niks verbazen als we hier niet alleen zijn. Ik schrik op als er ineens een kat achter één van de kartonnen dozen vandaan schiet, recht voor mijn voeten langs. Als ik een beetje van de schrik ben bekomen kijk ik naast me om te zien of Ilya ook is geschrokken, maar tot mijn grote verbazing is ze verdwenen. Ik kijk verbijsterd naar de plek waar net nog een meisje zat. Ik heb haar nooit weg zien gaan, of op horen staan. Ik sta op en wrijf even in mijn ogen, maar als ik mijn ogen open is ze nog steeds weg. Zou ik aan het hallucineren zijn? Was hier net wel een meisje? Beduusd loop ik het straatje weer uit. Op de hoek van het straatje, boven op een kartonnen doos, zit een kat naar me te staren. Ik geef de doos een rotschop zodat de kat de straat overvliegt en ik ga richting huis. Het begint steeds harder te regenen en ik krijg het koud. Ik probeer te vergeten wat er net is gebeurd. Zou ik gewoon al die weken iets gezien hebben wat er helemaal niet is? Ik schud mijn hoofd een paar keer. Ik wil er niet meer over nadenken. Als ik na tien minuten eindelijk thuis ben sprint ik de trap op naar mijn kamer. Zonder het licht aan te doen kleed ik me om en ga in mijn bed liggen. Na een halfuur slaap ik nog niet. Ik voel gewoon dat er iets niet klopt.
‘Miauw’
Ik schrik en draai me om naar mijn raam. Als ik daar dezelfde kat uit het steegje van daarnet zie, krijg ik bijna een hartverzakking. Ik spring mijn bed uit en ren naar het raam om mijn gordijnen dicht te doen. Binnen no-time lig ik weer in mijn bed. Ik trek de dekens over mijn hoofd en probeer in slaap te vallen.

[marly]

Hoi,

Ik zie dat je al meer aan je beschrijvingen gewerkt heb. Mijn beeld van de omgeving is daar een stuk duidelijker van geworden. Probeer dit vol te blijven houden.
Ik heb het vermoeden dat de kat in het steegje een belangrijke rol in het verhaal gaat spelen. Wanneer dat zo is kan het verstandig zijn deze wat meer te beschrijven. Hoe ziet hij eruit, welke blik ligt er in zijn ogen enz.

Benoem de regen die valt wat vaker. Santino wil opstaan maar wordt door haar terug getrokken. Heeft hij het koud? Miezert het of regent het al echt? Is hij doorweekt of niet? Hier kan je nog iets meer gevoel in weergeven.

Verder ben je zeker op de goede weg en was ik ook zo door dit stukje van je verhaal heen.

[xSheDevil]

Bedankt voor je reactie!
Ik ben blij mensen hier de moeite nemen om je te helpen en een zinvolle reactie te schrijven, daar heb ik veel meer aan dan een Leuk of Niet Leuk. (:


Het is een onrustige nacht, en ik blijf maar draaien. Als ik voor even in slaap val zie ik weer die bloedrode ogen van Ilya voor me, en schrik ik wakker. Mijn kussen is nat van het zweet en ik kan niet meer dan opgelucht zuchten als de eerste zonnestralen door mijn blauwe gordijnen piepen. Ik sta vermoeid op, ik heb nog nooit zo rot geslapen. Ik wrijf even met mijn handen over mijn gezicht en loop richting de badkamer. Ik ga voor de spiegel staan en haal mijn handen even door mijn halflange, zwarte haren en wrijf de slaap uit mijn helder blauwe ogen. Mijn ogen heb ik altijd het mooiste gevonden aan mezelf.
‘Goedemorgen kat.’ Mompel ik tegen de bruin/rode kat in de spiegel.
Als ik besef dat ik helemaal geen kat heb, staat mijn hart even voor een seconde stil. Langzaam, angstig en met mijn ogen dicht draai ik me om. Als ik mijn ogen open zie ik alleen mijn handdoek hangen en de wasmand staan. Geen kat. Mijn hart gaat als een gek te keer, maar ik probeer en geen aandacht aan te schenken. Het komt gewoon omdat ik niet goed heb geslapen, er is niks aan de hand. Ik verbeeld me dingen. Ik lach het er maar een beetje vanaf en draai de kraan van de douche aan. Ik gooi mijn boxer in de wasmand en stap onder de douche. Ik sluit mijn ogen en doe een poging om te ontspannen onder het warme water van de douche. Gelukkig is het zaterdag en hoef ik me vandaag nergens voor te haasten. Als ik na drie kwartier onder de douche vandaan kom is mijn huid rood van de hete water stralen. Ik pak mijn handdoek, droog me af, kleed me aan en ga naar beneden voor mijn ontbijt.
De rest van de dag gaat als een sleur aan me voorbij en gelukkig heb ik geen kat meer gezien. Als het weer wat later wordt, besluit ik vanavond niet uit te gaan. Ik weet dat het niet heel slim is, maar ik moet nog een keer terug naar dat straatje van gister avond. Ik moet weten wat er aan de hand is. Ik trek mijn zwarte nikes aan en mijn spijkerjack en ga naar buiten. Ik zorg er voor dat de deur goed op slot is zodat er geen kat of eng meisje naar binnen kan. Het weer is een stuk beter dan gister en het zonnetje schijnt zelfs nog een heel klein beetje. Dit stelt me al iets meer gerust, want nu hoef ik niet in het donker naar haar toe. Alleen heb ik nu wel de kans dat ze er niet is, als er überhaupt al wel een meisje is. Ik wandel mijn tuinpad af. Er staan mooie rode rozen in de tuin en een appelboom, waar ik snel nog een appel af haal. Ik stap stevig door en onderweg begroet ik wat winkeliers. Ik ken ze zo’n beetje allemaal aangezien ik al in Milaan woon sinds ik me kan herinneren. De lucht begint al oranje te kleuren, wat betekend dat ik niet veel tijd meer heb voor het volledig donker is. Ik ben al snel bij het straatje waar ik wilde zijn. Ik zie nu pas dat er kleurrijke graffiti werken op de muren staan en dat tegenover het straatje een vervallen pandje staat. De ramen zijn dicht getimmerd en aan de deur hangt een hangslot. Als ik goed nadenk kan ik me niet herinneren dat dat gister ook al zo was. Maar mijn geheugen speelt al een hele dag een spelletje met me, dus dat zal ik wel over het hoofd gezien hebben. Mijn hart gaat steeds iets sneller als ik me omdraai naar het straatje waar gister Ilya zat. Ze is er nog niet. Maarja, het is dan ook nog niet helemaal donker. Ik besluit haar op te wachten en ga weer naast de container zitten, waarvan ik nu pas zie dat hij groen is. Het was gister te donker om dat op te merken. Nu het nog een beetje licht is en niet regent, lijkt het straatje veel minder eng. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en verzend een smsje naar een aantal mensen om te zeggen dat ik vanavond niet mee ga stappen. Op het moment dat ik mijn smsje wil verzenden valt mijn telefoon uit.
‘Godver, hoe kan dat nou weer,’ vloek ik zacht.
‘Problemen, Ssantino? Technologie.. je hebt er ook niks aan.’
Ik hoef niet op te kijken om te weten dat het Ilya is. Die S, oh wat doet die pijn aan mijn oren! Het is zo schel, zo hoog. Ik hef mijn hoofd op naar haar. Haar rode ogen zijn niet meer zo rood als gister. Ze hebben nu meer de kleur van een robijn dan van schoon, zuiver bloed. Ze is nog steeds gekleed in het zelfde witte gewaad. Ze zet een paar passen dichterbij. Haar bewegingen zijn niet echt soepel, maar nogal houterig. Ze gaat naast me zitten en kijkt me met een schuin hoofd en een grijns aan. Haar blik is zo doordringend, alsof ze je kan lezen als een boek.

[xSheDevil]

‘Wat kom je hier doen, Santino?’
Ik probeer van haar weg te kijken, maar haar ogen blijven de mijne vasthouden. Ik kán gewoon niet van haar weg kijken. Iets maakt dat ik haar recht in haar ogen blijf aankijken.
‘Ik wilde weten of je echt was, of ik me niks had verbeeld.’
Ik hou haar gezichtsuitdrukking nauwlettend in de gaten. Meteen als ik mijn woorden heb uitgesproken verandert haar achterdochtige grijns in een spottend lachje.
‘Was je bang dat ik niet zou bestaan? Dat is toch onmogelijk, Ssan. Je hebt me al zo vaak gezien! Ik jou ook hoor, wees maar niet bang. Ik heb je vaak genoeg ladderzat voorbij zien strompelen. Ohjaaa, ik heb jou vaker gezien.’
Het lachje dat er achter aan komt jaagt me de stuipen op het lijf. Een onbehagelijk gevoel trekt door mijn hele lichaam heen. Zou ze me al die tijd in de gaten gehouden hebben? Ergens begin ik het idee te krijgen dat ze al die tijd hierop heeft gedoeld. Dat ze bewust mijn aandacht wilde trekken, dat ze wilde dat ik op haar af zou stappen.
‘Waar denk je aan, San? Denk je aan mij?’
Haar schaterende lach weerklinkt in het steegje. Haar lach is schel en bespottend. Het klinkt een beetje als het lachje van een heks. Zoals moeders vroeger deden als ze je een verhaaltje vertelden voor het slapen gaan. Maar ze had gelijk, ik dacht inderdaad aan haar. Alleen hoefde ze daar niet trots op te zijn, want mijn gedachtes waren nou niet bepaald complimenteus. Ik hoor Ilya vermakelijk zuchten, maar schenk er verder geen aandacht aan.
‘Hoe oud ben je, Ilya?’
‘Hoe oud ben je, Ilyaaa,’ imiteert ze me.
Ik zucht geïrriteerd. Wat is zij ontzettend vervelend zeg. Ik kan haar niet eens een vraag stellen zonder een fatsoenlijk antwoord te krijgen, maar ik moet wel naar haar kattengejank luisteren.
‘Werk ik je op je zenuwen, Sanniee.’
‘Ja, verschrikkelijk! En noem me alsjeblieft niet zo.’
Ik moet me echt inhouden om niet naar haar uit te halen. Ik bijt op mijn onderlip om mijn woede een beetje te beheersen. Gelukkig houdt ze haar mond weer. Als ik weer een beetje mezelf ben bedenk ik me dat het wel eens haar plannetje zou kunnen zijn om me bood te maken. Ik besluit op rustige toon nogmaals te vragen hoe oud ze is.
‘Ilya, wil je me alsjeblieft vertellen hoe oud je bent?’
Ze zucht en rolt met haar ogen.
‘Je bent wel opdringerig zeg. Misschien ben ik tien, misschien wel dertien, maar ik ben niet ouder dan vijftien.’
‘Dan hou ik het op dertien.’
‘Prima.’
‘Goed.’
Voor de rest wordt er geen woord meer gewisseld en zitten we, net als gister, alleen maar naar de muur tegenover ons te staren. Ik zit een beetje weg te dromen, denkend aan wat mijn vrienden nu aan het doen zijn. Het wordt laat en er steekt een hevige wind op. Ik ril en sla mijn armen over elkaar in een poging mezelf een beetje warm te houden. Ik word uit mijn dagdroom gehaald als ik ineens iets zachts tegen mijn been voel.
‘Miauw.’
De kat klimt op mijn schoot en ik durf niet te bewegen. Weer diezelfde, enge, bruin/rode kat. Hij blijft me kopjes geven en nestelt zich op mijn schoot. Als ik hem wil aaien begint hij naar me te blazen en ik trek snel mijn hand weer terug. De kat gaat weer rustig, tevreden op mijn schoot liggen.
‘Ilya, weet jij waar de kat vandaan komt?’
Geen antwoord, en ik durf er om te wedden dat als ik naast me kijk, dat Ilya er niet meer is. Langzaam draai ik mijn hoofd opzij.
‘Precies wat ik dacht,’ zucht ik zachtjes.
Ik schrik er niet eens meer van, daar ben ik te moe voor. Ik laat mijn hoofd moedeloos tegen de stenen muur hangen. Wat is er allemaal aan de hand? Ik snap er echt helemaal niks meer van. Eerst een eng meisje, dan een enge kat. Wat staat me nog meer te wachten? Vampiers, demonen, het monster van Loch Ness?!

[marly]

Het is voor degene die een reactie geeft ook leuk om te zien dan anderen er echt wat mee doen:)

De volgende stukjes zitten eigenlijk wel goed in elkaar. Je beschrijft de kat wat meer maar deze zou je nog duidelijker kunnen beschrijven. Geef hem bijvoorbeeld een duidelijk kenmerk die ook terug komt in Ilya. Ik heb namelijk het vermoeden dat zij en de kat één en dezelfde persoon zijn. Je kunt er ook voor kiezen het wat mysterieuzer te maken door die link nog niet te leggen. Wanneer je daarvoor kiest zou ik Ilya minder katachtige trekjes laten vertonen waardoor er meer spanning in komt te zitten. Ik heb het gevoel dat ik al redelijk weet welke kant je verhaal op gaat. Dit vind ik toch wel enigszins jammer.

Waarom heeft Santino eigenlijk zoveel interesse voor haar? Is dit iets uit zijn verleden of heeft het een andere reden?

Een klein foutje dat me opviel. Het is het monster van Loch Ness en niet lognes;)

Succes verder.

[Saskjezwaard]

Ik lees tot nu toe de hele tijd al mee, maar heb nog geen reactie gegeven *schaam, schaam* Dus doe ik het nu
Ik vind je proloog echt heel erg sterk, je spoort me meteen aan om je verhaal te lezen, wat ik dus braaf gedaan heb^^
Je zet Ilya ook heel goed neer, een beetje gek en doordat je die 's' blijft herhalen, benadruk je het en kan ik het bijna horen bij het lezen van haar stukjes.
Zoals Marly al zei, misschien is het een idee om de kat iets kenmerkends te geven, zoals een vreemde vlek of een hap uit haar oor ofzo. Ik heb nu trouwens ook het idee dat Ilya de kat is. Stom eigenlijk dat mensen, als ze een verhaal lezen, bijna meteen doorhebben wat er aan de hand is, terwijl dat in het echte leven niet zo is. Het is wel eng als er een meisje plotseling verdwijnt en er daarna een kat verschijnt, maar als het je overkomt zul je de link minder snel leggen dan in een boek. Maar misschien is het juist jouw bedoeling, dat wij denken dat Ilya een kat is, terwijl er iets anders aan de hand is misleiding is een handige truc.
Nog een ding wat me opviel was je interpunctie bij een dialoog. Omdat ik zelf ook niet wist hoe het moest, valt het me nu heel snel op als het bij anderen niet klopt. Gelukkig waren er hele aardige leden hier die me erop wezen *slijm, slijm*

‘Hoe oud ben je, Ilyaaa.’ Imiteert ze me.
Dit is een doorlopende zin. Je gaat in feite verder met hoe het personage het zegt. Dan wordt het:
'Hoe oud ben je, Ilyaaa,' imiteert ze me.
Dus een komma aan het einde en daarna met kleine letter beginnen. Dit is bij alle aansluitende stukken die vertellen over hoe iemand het zegt, dus bijvoorbeeld zeggen, fluisteren, snauwen, mompelen, krijsen, piepen.
Voorbeeld: "Ik heet Ilya," zei het meisje. "Ik vind het niet zo leuk als je dat doet," gaf ze aan en moest bijna huilen.
Na een uitroepteken of vraagteken, komt een kleine letter, dus:
"Hoe oud ben je, Ilya?" vroeg ik voorzichtig aan haar.
Als het goed is corrigeert word dit meteen.
Bij andere dingen mag je punt en hoofdletter neerzetten, dus:
"Ik vind het niet leuk als je dat doet." Met vonkende ogen keek ik haar aan.

Hopelijk snap je het en als het je nu ontzettend moeilijk lijkt, na een tijdje went het verbazingwekkend snel. Nu doe ik het automatisch.

Veel succes met schrijven!

[xSheDevil]

Bedankt voor de reacties, en nog even een vraagje over de interpunctie bij een dialoog.
In een zin als deze:
‘Laat me met rust.’ Ze trekt haar bovenlip op en een paar spierwitte tanden komen tevoorschijn.
of deze 2:
‘Ilya.’ Ze spuugt me haast toe.
‘Wat moet je van me, Sssantino?’ Ik krijg kippenvel van de manier waarop ze mijn naam uitspreekt.
Is het dan ook ,' kleine letter?

[Saskjezwaard]

De eerste twee zinnen moet het . hoofdletter zijn omdat je dan een nieuwe zin begint. Dus het staat nu goed. bij de laatste zin is het ? kleine letter, Word verandert dit ook automatisch. Waarom dat is weet ik eigenlijk niet. Maar na een vraagteken en uitroepteken komt er altijd een kleine letter.

even een ezelsbruggetje bedenken... Tumtiedumtiedum... je zou kunnen zeggen dat elke keer als er een persoonsvorm meteen na de gesproken zin komt, je , kleine letter moet beginnen. In alle andere gevallen is het gewoon . hoofdletter
Dus: 'Ilya,' spuugt ze haast naar me toe
en
'Ilya.' Ze spuugt me haast toe.

[xSheDevil]

Oke, heel erg bedankt!
Ik ga er zeker op letten, maar kan niet garanderen dattie de volgende keer foutloos is ;]

[marly]

Na een vraagteken is het niet automatisch altijd een kleine letter. In jou voorbeeld eindigt de zin. Ilya spreekt daarna niet verder maar je gaat verder met Santino's gedachten. Je schrijft dan dus gewoon een hoofdletter. Dit is altijd het geval wanneer je met een nieuwe gesproken zin begint of in de gedachten van een personage verder gaat.

Wanneer Ilya zelf verder spreekt dan moet het wel met een kleine letter. Hieronder even een klein voorbeeldje.

'Waarom vraag je dat?' vroeg ze.
'Waarom vraag je dat?' Ze wierp de vraag naar me toe.

Mijn word verander dit trouwens niet. Dus het is echt even zelf opletten.

[Saskjezwaard]

Echt? Bij mij doet word het wel. Heb je misschien een oudere versie? En dat het niet altijd een kleine letter is, wist ik niet. Weer wat geleerd

[marly]

Nee, ik heb heb word 2007 dus zou oud lijkt die mij niet.
Wanneer je in de gedachten van een ander verder gaat begin je met een nieuwe zin. Een nieuwe zin begin je altijd met een hoofdletter dus ook wanneer een gesproken zin vragend eindigt:) Zo blijven we allemaal weer bij leren.

[Saskjezwaard]

Ik heb word 2010, misschien dat hij dat daarom doet? Wees trouwens maar blij dat je 2007 hebt, 2010 is toch wel heel anders. Ik ben er nog steeds niet achter waar alles staat Maar misschien zeg ik het ook verkeerd. Als je geen shift indrukt om je beginletter te typen, verandert hij het niet in een hoofdletter, wat hij altijd zonder aanhalingstekens en na een vraagteken wel doet.

[xSheDevil]

Ik jaag de kat van mijn schoot en sta op om naar huis te gaan, want ik geloof dat ik spoken begin te zien. De wind wordt steeds harder en mijn spijkerjack bied niet genoeg warmte meer voor de barre weersomstandigheden. Het is tijden geleden dat het in Italië zulk slecht weer is geweest. Op mijn weg naar huis word ik achtervolgd door de kat. Het maakt me nerveus. Wat doet dat beest toch telkens in mijn buurt? Hij komt naast me lopen en ik besluit het beest eens grondig te onderzoeken. Bruinrode kleur, amberkleurige ogen, geen halsbandje, witte teentjes en hij mist een stuk van zijn staart. Hij blijft net zo lang bij me lopen tot ik thuis ben. Hij gaat voor mijn deur zitten en staart me aan wanneer ik mijn sleutel in het slot steek. Ik zwaai de deur open en stap naar binnen, net als de kat.
‘Hey, San.’
Ik slaak een gil als ik een stukje verder in de duisternis van de woonkamer twee rode ogen naar me zie staren. Ik kijk naast me en daar staat de kat nog steeds in mijn deuropening. Ik blijf heen en terug kijken van de kat naar de rode ogen in mijn woonkamer.
‘I-ilya?’ stotter ik half.
‘Surprise, surprise, surpisssse.’
‘Wat doe je in mijn huis?!’
Mijn stemt slaat over van angst in woede en verontwaardiging. Hoe durft ze het lef te hebben om mijn huis binnen te komen. Mijn eigen huis!
‘Leuke ouders heb je, San. Volgens mij vonden ze mij ook wel aardig.’
Ik knip het licht van de woonkamer aan en zie haar grijnzen. Het zweet breekt me uit. Wat heeft ze met mijn ouders gedaan? Ik kan mijn woede niet meer beheersen en vlieg haar aan. Ik grijp haar bij haar keel en duw haar plat tegen de grond.
'Wat. Heb. Je. Met. MIjn. Ouders. Gedaan.'
Tussen elk woord moet ik adem halen om mezelf zo rustig mogelijk te houden. Haar armen en benen maken wilde bewegingen om los te komen, maar ik laat haar niet gaan. Ik ben haar achterdochtige gedoe he-le-maal zat.

[Saskjezwaard]

Jaaa, het is misleiding!!! Haha, goed gedaan Haha, geweldig! Ik hou echt van onverwachte wendingen. Ben ontzettend benieuwd wat ze met zijn ouders heeft gedaan.
Twee opmerkingen:
bruin/rode is bruinrode. Al je het zo neerzet, is het alsof de lezer mag kiezen wat hij wil dat de kat is, bruin of rood. Zulke dingen mogen gerust aan elkaar
En het: Ik vouw mijn handen om haar keel en duw haar plat tegen de grond.
Het vouwen geeft voor mijn gevoel aan dat het met zorg gebeurt, terwijl dat juist niet Santino's bedoeling is. Ten minste, dat denk ik^^ maar ik zou er klemmen of grijpen van maken, dat maakt het iets ruwer.

Dat was het enige wat ik op te merken had. Ik vind nog steeds haar 's' echt super schrijf maar heel snel door!

[marly]

@saskjezwaard: hij grijpt haar bij de keel. Hij vouwt zijn handen er niet om heen:)

Nu Ylja de kat niet is heeft deze voor mij eigenlijk ook geen meerwaarde in het verhaal. Deze moet wel een doel krijgen anders is het niet logisch deze steeds terug te laten komen. Persoonlijk zou ik ervoor kiezen om al in eerdere delen de kat deels te beschrijven. Later kan je inderdaad een gedetailleerdere beschrijving geven. Dit heb je netjes gedaan.

Probeer niet teveel vaart in je verhaal te maken. Laat de lezer nog maar even lekker gissen naar wat er gaat gebeuren. Gevoelsmatig heb je al best wat van je verhaal weg gegeven.

Nu krijg ik pas voor het eerst het idee dat Santiono nog een puber is. In de eerste delen kreeg ik het gevoel dat hij een student was die op zichzelf woonde. Nu dit niet zo blijkt te zijn zie ik eerder een puber voor me dan een jongeman. Wellicht is dit ook jou bedoeling. Wanneer dit zo is zou ik in de eerdere stukken benoemen dat hij bij zijn ouderlijk huis aan komt. Nu moet de lezer het beeld dat hij/zij gecreëerd had veranderen. Althans, sommige lezers dan:)

Verder een prima stuk hoor. Ben benieuwd hoe het verder loopt.

[xSheDevil]

Ik weet dat ik alles nu wel een beetje door elkaar gooi en 'lastig maak' maar er komt logica aan ;]
Misschien heel even ter verduidelijking, ik neem aan dat als jij uit huis gaat dat je nog steeds ouders hebt ;] Dus Santino ook. Dus inderdaad, hij woont op zichzelf, maar heeft nog steeds ouders ergens anders wonen.

[Saskjezwaard]

In een verhaal hoef je niet alles meteen te verklaren, dan geef je heel je plot weg. De kat heeft waarschijnlijk wel een meerwaarde, maar die is nog niet uitgelegd om het nog geheimzinnig te maken. Dat is het leuke van fantasy
En eerst had xSheDevil er vouwen staan, maar dat heeft ze later kennelijk veranderd. Je ziet ook dat het bewerkt is ik maak nooit fouten *kuch, enorm ego, kuch* ^^

[marly]

Ik zeg ook zeker niet dat het fout is dat hij bij zijn ouders langs gaat. Op mij kwam het enkel over dat hij steeds naar hetzelfde huis ging. Dat zorgt voor verwarring. Wellicht kan je hier iets meer duidelijkheid in geven in de zin van: 'Ik jaag de kat van mijn schoot en sta op om mijn ouders eens met een bezoek te verassen.' Door zoiets kleins haal je direct alle mogelijke verwarring weg. Over het algemeen is het juist leuk wanneer een verhaal een beetje vaag en ingewikkeld is maar bedenk je wel goed hoe je het wilt uitwerken zodat je vanaf het begin de spanning erin hebt. Jij bent zeker op de goede weg en past ook direct feedback toe. Je schrijfstijl is prettig maar wel een grote uitdaging aangezien je vanuit de ik-vorm schrijft. Daarnaast maak je het jezelf moeilijker door uit het oogpunt van een man te schrijven. Ik geloof dat ik je daarvoor al eens gecomplimenteerd heb.

Hopelijk vat je mijn reacties niet als beledigend/aanvallend op wat dat is zeker niet mijn bedoeling. Wanneer je wilt dat ik niet meer op je verhaal reageer mag je dit gerust zeggen hoor.

[xSheDevil]

Ik vind het juist heel fijn dat je feedback geeft! Daar heb ik in ieder geval wat aan.
En ik vat je reactie ook zeker niet als aanvallend/beledigingd op (:
Maar je hebt ook gelijk dat hij steeds naar hetzelfde huis ging/gaat, ik denk alleen dat daar verwarring over is ontstaan. Hij gaat namelijk gewoon terug naar zijn eigen huis, waar hij haar vind.
En de rest moet je vanmiddag lezen ;]

[marly]

Ah ok. Ze is dus op bezoek geweest bij zijn ouders en toen naar zijn huis gegaan. Dat kan natuurlijk ook nog:)

[xSheDevil]

Het spijt me dat het zoooo lang duurt!
Ik heb over 3 weken examens en ik leer me dood!
Hopelijk deze week een nieuw stukje.

[marly]

De examens gaan ten alle tijde voor natuurlijk! Heel veel succes met leren.

Ik vroeg me al af wat er met dit verhaal en jou gebeurd was maar gelukkig ben je er nog en ga je nog verder. Ik vind het een leuk verhaal dus wacht op een nieuw stukje maar nogmaals, school gaat voor hoor!

[Elfenring]

Proloog

Regenplassen vullen de straten van Milaan, het maanlicht is verborgen achter donker grijze wolken.

donker grijze=donkergrijze

Het is een uur of drie 's nachts al ik richting huis loop van het uitgaan.

al=als

Elk weekend loop ik de zelfde route naar huis, en elk weekend kom ik het zelfde meisje tegen.

het zelfde=hetzelfde

In het begin in liep ik haar snel voorbij, maar steeds vaker begin ik me af te vragen wat haar verhaal is.

verwijder de tweede''in'' uit de zin. tweede ''begin'' veranderern in begon, de ''is'' wordt hier was. ''liep'' geeft aan dat je in de verleden tijd schrijft.

Haar ogen zijn bloedrood en ze maakt sissend, katachtig geluid naar me.

Voor sissend het woordje ''een'' plaatsen, anders loopt de zin niet zo lekker. Of sissende, katachtige geluiden.

‘Ik wil je geen pijn doen.’ Opper ik zacht.

'Ik wil je geen pijn doen, 'opper ik zacht. Of als de zin met nadruk bedoeld is: 'Ik wil je geen pijn doen!' Opper ik zacht.

‘Je bent bang voor me hé.’ Grijnst ze.

Zelfde verhaal als hierboven.


Het is zeker een goed verhaal met een spannend intro. Je gaat volledig de interesse van de hoofdpersoon overnemen. Ik zal later het vervolg lezen. Ik hoop dat je iets aan bovengenoemde verbeteringen hebt. Voornamelijk kleine vormfoutje.

Groetjes, Michael

[Elfenring]

Ik heb zeker wat aan de tips! (:
Is het zo wat overzichtelijker?

Een ijskoude hand pakt mn pols beet.

Verander mn in mijn of in m'n

Ik schrik op als er ineens een kat achter een van de kartonnen dozen vandaan schiet, recht voor mijn voeten langs.

Tweede een moet één zijn, het gaat namelijk om één van meerderen.

Als ik daar dezelfde kat uit het steegje vaan daarnet zie, krijg ik bijna een hartverzakking.

vaan=van

Echt de spanning loopt hier goed op. Hoop dat je hier wat aan hoopt, succes ermee.

Groetjes, Michael

[xSheDevil]

Woehoe, ik kan eindleijk met volle overtuiging zeggen: Ik ben terug!
Examens zijn voorbij, en ik geloof wel dat ik ben geslaagd! Dus ik kan weer lekker verder gaan met schrijven (:

Hoofdstuk 2
Vervloekt

‘Santino, kom je eten?’
‘Ja mam, ik kom er aan!’
Ik gooi mijn schep neer, sta op en sla mijn handen af aan mijn broek. Ik heb vanmiddag een hele mooie ontdekking gedaan in onze tuin. Allemaal botjes! Ik ga mama nog niks vertellen, want anders mag ik misschien niet meer achter in de tuin spelen. Ik slof naar het grote, houten huis en loop het trappetje op van de veranda. Het eten staat al op tafel, en ik open één van de grote glazen klapdeuren.
‘Doe je wel eventjes je schoenen uit voor je naar binnen komt?’ vraagt mama met een lieve glimlach.
Ik knik, trek mijn schoenen uit en zet ze voor de deur. Ik klim op de stoel en begin zwijgend aan mijn avond eten. Ik kan alleen maar denken aan de botjes in de tuin. Waar zouden ze van zijn? Hoe komen ze in onze achtertuin? Zijn het mensenbotjes of zijn ze van een dier? Ik besluit het na het eten maar eens even grondig te gaan onderzoeken.
‘Waar denk je aan, Santino?’ Mijn vader kijkt me onderzoekend aan.
‘Oh, niks hoor. Ik was aan het bedenken of ik een hut kon bouwen in de tuin.’
Vader schenkt er verder geen aandacht aan en eet rustig zijn bord leeg. Als ik al mijn eten op heb gegeten kijk ik mijn moeder vragend aan.
‘Mag ik weer naar buiten, mam?’
‘Ja, ga maar. Als het donker wordt kom je naar huis, oké?’
Ik knik en trek snel mijn schoenen aan. Als ik weer terug ben bij mijn vondst besluit ik nog even verder te graven. Misschien vind ik nog wel meer botjes. Het duurt ook niet lang voor ik weer op een hard stuk stuit. Ik graaf het voorzichtig uit en ik kan mijn ogen niet geloven als ik zie wat er tevoorschijn komt onder de aarde. Het is een schedel, een mensen schedel! Vol bewondering pak ik het ding op en bekijk het van alle kanten. De schedel is ongeveer even groot als mijn hoofd, wat moet betekenen dat der persoon niet veel ouder is geweest dan dat ik ben. Een jaartje of dertien dus. Ik weet natuurlijk alleen niet of het een meisje of een jongen was. Er zit ook een grote scheur in de schedel. Eigenlijk is het meer een ster zoals je ziet in een voorruit van een auto. Ik kijk alle crime scene’s op televisie, dus ik denk dat het kindje ergens mee geslagen is. Als ik daar even goed over nadenk loopt er een rilling over mijn rug. Misschien is dit kindje wel vermoord, en is de dader nooit gepakt! Er steekt plotseling een koude wind op en ik kijk boven me. De lucht wordt heel snel grijs en ziet er dreigend uit. De takken van de bomen zwiepen ruig heen en weer en de bladeren maken herrie.
‘Ssantinooo’
Ik schrik op en kijk om me heen. Het leek wel alsof iemand mijn naam fluisterde. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik leg voorzichtig de schedel neer. Misschien waren het gewoon de bladeren.
‘Waarom… Waaaarom?’ fluistert een stem.
Het begint zacht te regenen en nog harder te stormen. Ik gooi snel de botjes in het gat wat ik heb gegraven en gooi de aarde er over heen. Als ik naar binnen ren begint het minder hard te waaien en stopt het met regenen. Het maakt me een beetje bang. Wat gebeurde er net? Ik kom hijgend binnen, met een verschrikte uitdrukking op mijn gezicht. Mijn moeder kijkt verbaasd om.
‘Wat is er?’ vraagt ze nieuwsgierig.
‘Niks, ik schrok ergens van. Ik ga tv kijken!’
Ik trek mijn schoenen uit, loop de trap op en laat me op mijn bed vallen. Vreemd dit, heel vreemd. Ik zet mijn tv aan en zap wat langs alle kanalen. Er is niet zo veel interessant op tv, dacht ik. Tot ik voorbij een kanaal kom over onopgeloste moorden. Met veel interesse volg ik het hele programma en ik moet steeds maar denken aan de botjes in de tuin. Misschien zijn het wel de restanten van een onopgeloste moord. In MIJN achtertuin. Ik twijfel of ik het aan papa en mama zal vertellen.

[Saskjezwaard]

Jaaa, ze is is weer terug jeej! Weer een leuk stukje, maar ik neem aan dat het een flashback is? Dan zou ik het cursief zetten, zodat de lezers dat ook weten. Nu was het begin een beetje verwarrend. Wel spooky trouwens, plotseling zo'n stem horen en zeker als je net botten in je achtertuin hebt gevonden. Leuk stukje! Dat was weer mijn nuttige bericht^^ Oja, super trouwens dat je bijna zeker te weten geslaagd bent, wanneer is eigenlijk de uitslag?

[xSheDevil]

Ik vind het zelf gewoon erg dat het steeds zo lang duurt voor er een nieuw stukje komt. Ik heb nu dan wel vakantie, maar ook een nieuwe baan. En daar ben ik de laatste weken erg veel aan het werk.Het is best vermoeiend werk, dus als ik thuis kom heb ik nergens meer zin in! Maar nu hoef ik zondag pas weer, dus ga proberen een voorraadje te schrijven voor jullie!

Ik ben bang dat ik dan niet meer in de tuin mag spelen, en ik wil toch wel graag weten wat het verhaal is van de botjes in onze tuin. Ik besluit er eerst maar eens nachtje over te slapen. Ik trek mijn kleding uit en kruip onder de dekens. Ik knip het lampje op mijn nachtje kastje uit en het duurt niet heel erg lang voor ik in slaap val. Het is een onrustige nacht met veel nachtmerries en ik ben dan ook blij als ik mijn bed uit kan om te gaan ontbijten. Ik ga vragen of Sander vanmiddag even bij ons komt spelen, zodat hij ook kan kijken naar mijn vondst. Sander is een grote, stoere jongen. Hij is al bijna vijftien! Hij heeft blonde, korte haren en altijd draagt hij een zwarte muts. Iedereen kent Sander, en iedereen is bang voor Sander, maar hij is mijn vriend.

Als ik mijn ogen open en om me heen kijk, kan ik mijn handen niet eens onderscheiden van de zwarte ruimte. Het is ontzettend donker en koud. Waar ben ik? Op handen en voeten tast ik de, redelijk grote, ruimte af. Onder mijn handen voel ik een houten vloer waar af en toe een spleetje in zit. De muren voelen korrelig aan, en ik kan een object onderscheiden van de muur, maar ik zou niet kunnen zeggen wat het is. Aan de andere kant van de kamer stuit ik op een trap. Het zijn maar vijf treden, en daarna volgt een houten deur die, hoe verrassend, op slot zit. Ik heb genoeg films gezien om te weten dat het zinloos is om te gaan schreeuwen om hulp. Ik ga de trap weer af en laat me ergens tegen een muur zakken. Ik laat mijn hoofd tegen de muur steunen en zucht. Terwijl ik zucht voel ik een hevige pijn door mijn onderarm schieten. Met mijn andere hand tast ik mijn onderarm af op de plek waar ik de enorme steken voel. Als ik mijn vingers over de plek haal voel ik nattigheid. Ik lik aan mijn vinger, omdat ik niet kan zien wat het is. Bloed. Mijn huid is kapot en ik voel kleine inkepingen in mijn arm staan. Ik ben gebeten door iets, of iemand. Dan schiet me ineens te binnen dat ik Ilya in mijn huis vond en dat ze iets zei over mijn ouders, waarna ik haar aanvloog. Zij moet me gebeten hebben! Ik voel nog eens langs de randjes van de wond. Ze kan het niet geweest zijn, het is geen normale vorm voor een gebit… De kat! Die enge, bruinrode kat! Die heeft me gebeten, ik weet het zeker. Ik wist dat er iets niet pluis was met dat beest. Met Ilya evenmin.

[-Maaike-]

Hey

Ik heb je verhaal gelezen en ik vind het erg spannend. Ik hoop dat je snel verder gaat!
Helaas heb ik geen feedback voor je Ik zag geen spellings/grammatica fouten plus ik ben niet zo heel goed in feedback geven