Hoofdstuk~proloog
Aarzelend liep ik door de zwarte stille gangen. Mijn rechterbeen sleepte bonkend over de zware planken van de houten vloer. Ik streek met een hand over mijn gezicht om mijn blonde haar uit mijn zichtveld te verwijderen. Ik voelde hoe een vloeistof als stroop op mijn gezicht bleef zitten. Met mijn dikke opgezwollen lippen, probeerde ik mijn afgebroken tanden bloot te grijzen. Ik trok een grimas toen de etterende wonden op mijn lippen sprongen tijdens de grijns. Ik veegde met mijn hand over mijn lippen, om de walgelijke smaak van het etter kwijt te raken. Tastend met mijn zintuigen liep ik verder door de gangen heen. ‘Het’ diep in mij, vertelde me waar ik moest zijn, bij wie ik moest zijn, en wat ik moest doen. Hoe ik het moest doen.. Dat ging vanzelf wel. Ik schraapte met mijn tong over mijn gehemelte en klakte daarna met mijn tong, en het geluid weerkaatste hol in de gangen. Dat geluid beangstigde me. Maar dat wilde ik ze niet laten merken, Snel probeerde ik aan iets anders te denken. Voordat ze mijn angst konden ruiken. Ik hoorde hun harten van ver al op hol slaan. Te laat. Ze hadden me geroken, en nu waren ze op mijn angst uit, kostten wat het kost. Ze waren hongerig, en ik was het perfecte slachtoffer, bang en eenzaam. Ik probeerde te rennen, hoewel dat werd geblokkeerd door mijn verminkte rechterbeen. En de zware metalen kettingen om mijn polsen bevorderde mijn snelheid ook niet echt. Ik krulde mijn lippen pijnlijk over mijn tanden heen. En kreunde eventjes gekweld. Ik draaide me om, en hoorde hun zware voetstappen, steeds harder, en steeds sneller. Ik spreidde mijn armen en stootte een schel gelach uit. Ik was voorbestemd om zo te zijn. Om zo te doen. Ik zou ze laten zien dat ik niet bang voor ze was. Dat hun afzichtelijke uiterlijk me geen angst aan bezoemde. Ik zou ze laten zien wie ik was. Ik wachtte op ze. Met een bonkend hart hoorde ik ze steeds dichterbij komen. Ik likte langzaam langs mijn lippen en spuugde toen even op de grond. “Kom maar” Fluisterde ik hees. “KOM DAN!” Een nerveus geschreeuw kwam uit mijn keel. Ik grijnsde even ziekelijk. En wachtte verder, op ze. Ik kon hun rotte geur nu al ruiken. Ik sperde mijn ogen wijd open. En zag de eerste al om de hoek komen. Ik deed nerveus een stap achteruit. Duizend en een gedachtes schoten mijn hoofd binnen. Duizend en een dingen die ik nog had willen doen. Duizend en een woorden, die ik nog tegen hem zou willen zeggen. Duizend en een momenten die ik nog met hem wilde beleven. Nog voor de eerste me besprong stootte ik een schel gelach uit. Dat gelach, werd een hels geschreeuw. En dat geschreeuw werd een werd een zacht gemurmel. Grotendeels door de pijn, en door het bloed dat over mijn lippen heen sproeide. Ik voelde hoe mijn ziel mijn lichaam verliet, en hoe ik de wereld verliet. Ik voelde..
It Changed my life.
Dit klinkt veelbelovend!
Het schept nieuwsgierigheid naar wie 'ze' zijn, en waarom je hoofdpersoon er zo bang voor is.
Ik ben benieuwd welke draai je eraan gaat geven! =)
En op wat kleine schoonheidsfoutjes na (hiermee doel ik op je spelling) ziet het er prima uit!
Het schept nieuwsgierigheid naar wie 'ze' zijn, en waarom je hoofdpersoon er zo bang voor is.
Ik ben benieuwd welke draai je eraan gaat geven! =)
En op wat kleine schoonheidsfoutjes na (hiermee doel ik op je spelling) ziet het er prima uit!
Hallo Change a life,
Het is al enige tijd geleden dat je aan dit verhaal geschreven hebt maar toch wil ik je graag een reactie geven. Wanneer je dit niet op prijs stelt hoor ik dat uiteraard graag van je:)
Je verhaal begint spannend. Dit weet je ook de gehele tijd vol te houden. Je eerste zin is niet heel sterk, je tweede daarentegen een stuk sterker. Een verhaal valt of staat vaak al met de eerste zin. Wanneer deze niet aanspreekt haakt een lezer vaak af.
Je hoofdpersoon lijkt in het begin toch behoorlijk zeker over zichzelf. Ik zag hem/haar een beetje voor mij als een sterke persoon die iets gemeens in zich heeft. Ik moest dan ook even omschakelen toen ik las dat deze persoon ook nog bang is. De angst en het dapper zijn spreken elkaar een beetje tegen. Wellicht zou je dit nog wat meer kunnen uitwerken.
Je verhaal heeft mijn maag bijna doen omdraaien. Ik heb het niet zo op etter en het idee dit in mijn mond te krijgen doet me toch bijna kokhalzen. Een sterkte omschrijving dus die je er wat mij betreft zeker in moet laten.
Wat betreft je spelling ben ik een aantal dingen tegen gekomen. Zo gebruik je regelmatig een komma en daarna het woordje 'en'. Wanneer je het woordje 'en' gebruikt is de komma niet nodig. De komma staat namelijk ook voor en.
Een komma is echter wel nodig wanneer je twee bijvoeglijke naamwoorden na elkaar gebruikt zoals op het moment dat je de lippen van je hoofdpersoon beschrijft. Wanneer je de zin hardop uitspreekt zul je merken dat je even een korte pauze neemt tussen 'dikke' en 'opgezwollen'.
Vrij ver aan het einde noem je vier keer 'duidend en een dingen'. Dit wordt voor mij een beetje teveel van het goede. Probeer een ander woord of een andere zinsopbouw te vinden om hetzelfde te kunnen zeggen. Dit betekend soms dat je een beetje moet puzzelen maar vaak kom je er wel.
dit waren even een paar kleine dingen:) Wat ik me afvraag is of je nog verder gaat met het verhaal of niet. Ik ben wel nieuwsgierig geworden namelijk.
Het is al enige tijd geleden dat je aan dit verhaal geschreven hebt maar toch wil ik je graag een reactie geven. Wanneer je dit niet op prijs stelt hoor ik dat uiteraard graag van je:)
Je verhaal begint spannend. Dit weet je ook de gehele tijd vol te houden. Je eerste zin is niet heel sterk, je tweede daarentegen een stuk sterker. Een verhaal valt of staat vaak al met de eerste zin. Wanneer deze niet aanspreekt haakt een lezer vaak af.
Je hoofdpersoon lijkt in het begin toch behoorlijk zeker over zichzelf. Ik zag hem/haar een beetje voor mij als een sterke persoon die iets gemeens in zich heeft. Ik moest dan ook even omschakelen toen ik las dat deze persoon ook nog bang is. De angst en het dapper zijn spreken elkaar een beetje tegen. Wellicht zou je dit nog wat meer kunnen uitwerken.
Je verhaal heeft mijn maag bijna doen omdraaien. Ik heb het niet zo op etter en het idee dit in mijn mond te krijgen doet me toch bijna kokhalzen. Een sterkte omschrijving dus die je er wat mij betreft zeker in moet laten.
Wat betreft je spelling ben ik een aantal dingen tegen gekomen. Zo gebruik je regelmatig een komma en daarna het woordje 'en'. Wanneer je het woordje 'en' gebruikt is de komma niet nodig. De komma staat namelijk ook voor en.
Een komma is echter wel nodig wanneer je twee bijvoeglijke naamwoorden na elkaar gebruikt zoals op het moment dat je de lippen van je hoofdpersoon beschrijft. Wanneer je de zin hardop uitspreekt zul je merken dat je even een korte pauze neemt tussen 'dikke' en 'opgezwollen'.
Vrij ver aan het einde noem je vier keer 'duidend en een dingen'. Dit wordt voor mij een beetje teveel van het goede. Probeer een ander woord of een andere zinsopbouw te vinden om hetzelfde te kunnen zeggen. Dit betekend soms dat je een beetje moet puzzelen maar vaak kom je er wel.
dit waren even een paar kleine dingen:) Wat ik me afvraag is of je nog verder gaat met het verhaal of niet. Ik ben wel nieuwsgierig geworden namelijk.
