Mijn pad

[timbertje2]

Niet echt een kort gedicht maar meer een verhaal over mijn gevoel van de afgelopen jaren.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik loop alleen, ver voorop. Ik hoor niets achter me maar als ik me omdraai zie ik de silhouetten van de mensen die achter me aan lopen.
Ik loop alleen, vastberaden. Dat is mijn kracht. Ik kan mijn hand uitsteken en dan zal ik verder reiken dan zij die achterblijven in hun verleden. Ik verplaats me met een enorme snelheid van plek naar plek en ontmoet anderen. Anderen die ik vervolgens inhaal.
Ik loop alleen, de sterke wind blaast in mijn gezicht en maakt het moeilijk om te lopen, maar ik blijf doorgaan. Ik laat het doel recht voor me niet vallen. Met gestrekte vingers reik ik vooruit.
Ik loop alleen, elke stap is een stap dichter bij mijn doel dat ik voor me zie. Maar het doel lijkt zo ver weg. Ik begin uitgeput te raken en heb niks om mij te ondersteunen. Niks om mij heen.
Het doel wordt duidelijker. Net zoals de klif erachter. Als ik mijn doel bereikt heb, wat volgt er dan?
Er is niets beters meer na dat doel.
Ik loop alleen, ik loop alleen na mijn eindbestemming. Maar de weg is lang en saai en de wind wordt sterker. Ik wil minder hard lopen en genieten van de reis. Ik zal na het doel terecht komen bij de klif, en dan? Ik haal diep adem en glimlach naar het doel dat ver voor me ligt. Ik draai me om en ren terug. Die hele weg die ik heb gelopen. Maar nu met de wind in mijn rug, spelend met mijn haar. Weer steek ik mijn hand uit met gestrekte vingers en dit keer krijg ik antwoord. Ik voel de vingers van de mensen die achter mij liepen. Die mensen die ik tegenkwam. Ik kan uitrusten en genieten. Rustig op hun tempo lopen, rustig naar mijn doel.
Eindelijk niet meer alleen, maar omgeven door mensen van wie ik hou en die ik niet in de steek zal laten.