Liefdes verklaring...

[Jelle]

Zo snel als haar benen konden rende Grace naar de bloemenweide in de hoop Nathanaël daar te vinden. Haar moeder had eens gezegd dat welopgevoede jongedames niet renden, tenzij het een noodgeval betrof. Aangezien het haar hart betrof was het wel een noodgeval. Bijna struikelde ze over haar rok. Doordat ze hem nog iets hoger optrok kwam haar ondergoed tevoorschijn. Althans de kanten randjes van haar pijpen. Hoewel het niet hoordde maakte ze zich daar nu het minste zorgen over.
De bloemenweide was op haar mooist. Wilde rozen, lavendel en andere wilde bloemen maakte het tot een grote ongeorganiseerde tuin van een bont gezelschap. De heerlijke geur drong door tot diep in haar neus. Hoewel de bloemenweide haar net zo betoverde als altijd speurde ze het veld af naar een teken van Nathanaël. Tranen brandden in haar ogen toen ze hem niet direct zag, maar net toen ze het wilde opgeven kwam hij op haar af gelopen. Verstijfd van opluchting en spanning bleef ze staan. Met de trage mannelijke tred die ze zo goed van hem kende en die ze zo aantrekkelijk vond kwam hij steeds dichterbij.
'Nathanaël,' fluisterde ze ademloos. Er was iets anders aan hem, hij leek rustiger.
'Grace,' groette hij terug. Het was duidelijk dat hij zich net als haar geen raad wist met de situatie.
Blijkbaar dacht hij nog steeds dat ze verloofd was, toch moest er nog steeds iets tussen hen zijn waardoor hij haar was komen opzoeken.
'Ik heb het gedaan,' stamelde hij. 'Ik ben naar het reservaat geweest.'
Ze keek hem glimlachend aan. 'En?'
'En wat?' was zijn wedervraag.
‘Hoe was het?’
Er brak een grijns door op zijn gezicht. ‘Erg indiaans met tipi’s en gebedskleuren en zo. Zelfs mijn overgrootmoeder zal wel niet zo indiaans zijn geweest.’
Grace begon te grinniken. ‘Of ze vond dat uw overgrootvader wel een heel mooie tipi had.’
Nu begon ook Nathanaël te lachen. Hoewel het spreekwoordelijke ijs was gebroken hing er toch nog een spanning tussen hen in. Beide besefte zich dat ze het onderwerp waarover ze moesten praten probeerde te vermijden.
‘Ik ben erachter gekomen dat ik niet zo indiaans ben als dat ze zeggen,’ ging hij ongemakkelijk verder. ‘En het deel van mij dat het wel is, is iets waar ik best trots op mag zijn.’
Grace knikte. Dat had ze altijd al gevonden, maar hij had nooit willen luisteren. Ze was blij dat hij zichzelf had leren accepteren. Toch repte ze beiden met geen woord over datgene wat er tussen hen gaande was. Het deed haar pijn dat hij er niets over zei, maar het moest deze keer vanuit hem komen. Anders was het immers alsof ze hem alleen maar stuurde. Met samengeknepen ogen tegen het zonlicht tuurde ze de bloemenweide af. Ze durfde hem niet aan te kijken, omdat ze bang was dan in tranen uit te barsten. Het liefst had ze hem gevraagd waarom hij gekomen was, maar dat durfde ze niet. Bang voor het antwoord.
‘Ik…ik moet gaan,’ stamelde ze.
Ze wou hier zo snel mogelijk weg. Het was onmogelijk om te doen alsof ze zomaar een vriendschappelijk gesprekje hadden. Althans voor haar. Er stonden teveel gevoelens in de weg die dat ondraaglijk maakte. Net toen ze zich wilde omdraaien greep hij haar arm vast.
‘Grace alsjeblieft, loop nou niet weg,’ hij klonk bijna smekend.
Ze moest hem nu wel aankijken, ook al zag hij dan haar tranen.
‘Ssst liefje, niet gaan huilen,’ troostend trok hij haar in zijn armen.
Ze durfde niets te zeggen. Bang voor het geval dat hij zich verantwoordelijk zou gaan voelen voor haar. Hoeveel ze ook van hem hield, ze wou hem niet dwingen ook van haar te houden.
‘Ben je gelukkig Grace?’
Ze schudde heftig van niet. Ze voelde zich diep ellendig.
‘Thomas en ik, we hebben onze verloving verbroken,’ hakkelde ze.
Met gefronste wenkbrauwen keek Nathanaël haar aan, terwijl hij haar iets van zich afhield.
‘Heeft hij je pijn gedaan?’
Weer schudde ze van niet. ‘Nee, het was wederzijds.’
Even richtte ze haar ogen op de lucht boven haar. Ze zocht naar de juiste verwoording.
‘Het enige wat ons bond waren de gevoelens die we beiden voelden voor mijn zus,’ zuchtte ze. ‘Ik deed hem denken aan Katie en hij was voor mij een tastbare herinnering aan haar. En daarbij zou ik Carl altijd in mijn buurt hebben.’

Het was niet het hele verhaal, maar dat wou ze hem nu ook niet vertellen. Hoe moest ze hem immers uitleggen dat ze het leven van Katie had willen leiden. Eerst uit woede, later uit verdriet. Jarenlang had ze die energie verspild aan haar woede. Ze was zo kwaad geweest op Katie, omdat die de man getrouwd had waar zij verliefd op was geweest. Tijdens Thomas zijn rouwperiode om het verlies van zijn vrouw had ze dag en nacht voor hem klaargestaan. Daardoor hadden ze beiden zichzelf wijsgemaakt dat ze verliefd waren op elkaar.
In eerste instantie had Grace de kans om les te geven in een ander stadje willen afwijzen vanwege Thomas, maar haar moeder had haar overgehaald om het toch aan te grijpen. Ze was bang dat Thomas en Grace een grote fout maakte. Moira O’Reilly had ingezien dat de rouw om Katie het enige was wat hun bond. Ze was bang geweest dat er na de rouw niets meer zou zijn behalve verbittering. Grace was in eerste instantie woedend geweest. Ze had gedacht dat haar moeder haar kwijt wilde. Dat Moira dacht net als alle anderen, dat Grace de naam van haar zus wou bezoedelen. Later had ze pas ingezien dat haar moeder het echt voor haar eigen bestwil gedaan had. Ze had Thomas wel gemist, maar niet op de manier waarop een vrouw haar geliefde miste. Meer op een manier waarop een zus haar broer miste. Toen Thomas haar was komen opzoeken was ze blij geweest, maar elk van hen had elkaars blijdschap verkeerd opgevat. Geen van hen beiden had durven zeggen dat alles veranderd was. Ze hadden beiden de woorden niet geweten om te zeggen wat er in hen omging. Voor Grace maakte het toch al niet meer uit. Nathanaël was ze op dat punt al kwijt geweest. Hij had niet meer willen praten met haar. Hij beschuldigde haar van bedrog. Het had haar zo’n pijn gedaan. Ze had hem willen zeggen dat ze niet van plan was om de verloving door te zetten, maar hij had niet naar haar willen luisteren. Grof had hij haar de mond gesnoerd en weggestuurd. Dus was ze met Thomas meegegaan. Ze had gedacht dat ze het wel aankon. Dat ze wel had kunnen leven met die keuze, toch had Thomas gemerkt dat er iets veranderd was. Dat zij veranderd was, maar Thomas zelf was ook veranderd. Hij leek levendiger, niet meer zo neerslachtig. Aangezien ze beiden zo veranderd waren had het geleken alsof er ontzetten kloof tussen hen was ontstaan. Beiden hadden het geweten, maar in de eerste tijd niet willen erkennen. Nu was Nathanaël hier. De man waar ze zielsveel van hield, maar waarvan ze had gedacht hem nooit meer te zullen zien.

‘Grace,’ hoordde ze Nathanaël zeggen.
Met betraande ogen keek ze hem aan. ‘Wat doe je hier? Wat kom je nou eigenlijk doen?’
Even viel er een ongemakkelijke stilte tussen hen in. Nathanaël leek de lucht af te speuren naar de juiste woorden. Grace wou het net opgeven. Zichzelf omdraaien en weglopen, toen Nathanaël iets onverstaanbaars zei.
Met een ruk draaide ze zich naar hem om. ‘Zei je iets?’
Iets wat op het grommen van een hond leek steeg op uit zijn keel.
‘Nathanaël, als je me geen antwoorden kunt geven ben ik weg,’ foeterde ze boos.
Voordat ze het wist stond ze gevangen in zijn armen en lagen zijn lippen op de hare. Met een harde duw wist ze zichzelf te bevrijden.
‘Wat denk je nou?’ reageerde ze kwaad. ‘Je wilt me geen antwoorden geven, maar je probeert me wel te kussen!’
Verbaasd knipperde hij met zijn ogen. ‘Grace, alsjeblieft.’
‘Nee! Niets alsjeblieft. Je wilt me geen antwoorden geven!’
‘Okay! Wil je weten waarom ik gekomen ben?’ nu klonk hij boos. ‘Ik ben hier voor jou Grace! Voor jou! Weet je waarom? Omdat ik van je hou. Ik was bang dat ik je kwijt was, maar hier ben ik dan om te zien of er nog iets van hoop was!’
Een voorzichtige glimlach brak door op haar gezicht. ‘Ben je echt speciaal voor mij gekomen?’
‘Ja Grace, omdat ik van je houd. God alleen weet hoeveel ik van je hou en hoe zeer ik je nodig heb.’
Met een gil van oprechte vreugde stortte ze zich in zijn armen. Het geluk dat ze voelde kon ze met geen woorden beschrijven. De Heere had haar Nathanaël terug geven en daar was ze ontzettend dankbaar voor.
Opeens liet hij zich door zijn benen zakken. Even keek ze hem geschrokken aan tot ze besefte wat hij wou gaan doen.
‘Grace O’Reilly, wil je mij de eer doen om mijn vrouw te worden?’
Tranen van vreugde vloeide over haar wangen en de glimlach leek niet meer van haar gezicht te kunnen verdwijnen.
‘Ow ja! Ja! Nathanaël Carter, ik zal je vrouw worden,’ grinnikte ze van geluk.
Snel stond hij op om haar een kus op haar lippen te drukken. Grijnzend duwde ze hem een beetje van zich af.
‘Ik hoop wel dat je jezelf beseft dat je zojuist een dominee’s dochter tot je vrouw wilt nemen.’
Ondeugend begon Nathanaël te grijnzen. ‘Daar moet ik dan maar mee leren leven.’
Zogenaamd verontwaardigd gaf ze hem een zachte stomp op zijn borstkast. Ze hield van hem. Van zijn ondeugende tot aan zijn rebelse kant. Een leven met Nathanaël zou nooit saai zijn. Hij zou altijd een uitdaging blijven vormen. Nieuwsgierig keek ze hem aan, toen ze hem hoorde zuchtten.
‘Weet je Grace. Het is precies zoals je mij eens vertelde.’
‘Wat is precies zoals ik eens vertelde?’
Zijn donkerbruine ogen boorde zich in de hare. ‘Toen je het had over de wilde bloemenweide. Je zei me dat als ik de Heere terug wou vinden ik naar de plek moest gaan waar de wilde bloemen zijn…’
‘Omdat je daar wordt geconfronteerd met Zijn schoonheid,’ maakte ze zijn zin af.
Met een glimlach keek hij haar aan. ‘Ik voelde zo sterk Zijn macht. Op mijn knieën heb ik gebeden, gesmeekt of Hij je naar me toe wou leiden en Hij heeft je naar me toegebracht.’
Tranen sprongen opnieuw in haar ogen. Nathanaël werd niet langer verteerd door woede.
‘En wat God heeft samengevoegd is aan geen mens om te scheiden,’ verzuchtte ze, terwijl ze haar ogen op de hemel richtte en stilzwijgend een dankwoord tot de Heere sprak.

[P_Westdijk]

Dames rennen niet. Zoals dames ook niet zweten, maar transpireren. Altijd leuk om iets dergelijks te lezen. Het lonkt naar een ver verleden. Alsof je met dergelijke regels voor beschaving zorgt.

...niet hoordde maakte...
hoorde

De heerlijke geur drong door tot diep in haar neus.
Geuren lijkt me hier meer op zijn plaats omdat je eerder verwijst naar de verschillende soorten van planten. Lavendel in een bloemenweide? Hier kan je beter wat onderzoek naar verrichten. Misschien is het ook een optie om de combinatie van verschillende geuren te beschrijven. Lastig, maar de lezers kunnen het zich dan beter voorstellen.

Hoewel de bloemenweide haar net zo betoverde als altijd speurde ze het veld af naar een teken van Nathanaël. Tranen brandden in haar ogen toen ze hem niet direct zag, maar net toen ze het wilde opgeven kwam hij op haar af gelopen.
Mooi geschreven, maar waar kwam hij nu plotsklaps vandaan?

‘Of ze vond dat uw overgrootvader wel een heel mooie tipi had.’
uw? Een je lijkt me hier beter staan.

‘Ben je gelukkig Grace?’
‘Ben je gelukkig, Grace?’

Ze zocht naar de juiste verwoording.
...de juiste woorden. Ze wil volgens mij in dit geval iets onder woorden brengen en zoals ik het lees is het geen gedachte die ze anders wil verwoorden.

‘Het enige wat ons bond waren de gevoelens die we beiden voelden voor mijn zus,’ zuchtte ze. ‘Ik deed hem denken aan Katie en hij was voor mij een tastbare herinnering aan haar. En daarbij zou ik Carl altijd in mijn buurt hebben.’
Een mooie inleiding naar wat later in het verhaal volgt.

Dat Moira dacht net als alle anderen, dat Grace de naam van haar zus wou bezoedelen.
Deze zin vind ik persoonlijk minder mooi.

Aangezien ze beiden zo veranderd waren had het geleken alsof er ontzetten kloof tussen hen was ontstaan.
..er een ontzettende kloof..

‘Ik ben hier voor jou Grace!
‘Ja Grace, omdat ik van je houd.
Een komma voor de namen.

Grijnzend duwde ze hem een beetje van zich af.
Volgens mij heeft Grace ook geleerd dat welopgevoede dames niet grijnzen, maar glimlachen.

‘En wat God heeft samengevoegd is aan geen mens om te scheiden,’ verzuchtte ze, terwijl ze haar ogen op de hemel richtte en stilzwijgend een dankwoord tot de Heere sprak.
Deze zin sluit het verhaal echt af. Ik heb het verhaal met plezier gelezen. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het blijft jouw verhaal.

[Jelle]

@P_Westdijk

Dank je voor je reactie. Ik zal het verhaal er eens op nalopen. Zeker heb ik er iets aan. Het moet ook naar een ver verleden lonken, dat is namelijk de hele opzet. Van het grijnzen behoort er juist in, omdat ook goed opgevoede dames wel eens de etiquette vergeten....

Lavendel in een wilde bloemenweide kan zeker. Heb het opgezocht in een plantenboek en je hebt wilde lavendel. Het is een heideplant....Voor alle zekerheid zal ik nog eens nakijken of het wel past in de context van het verhaal. Wat betreft de geuren, dat is een hele goede. Daar zal ik zeker wat mee doen.

Komma's voor de namen. Haha, dat is een vergeet me nietje..... in mijn enthousiasme om me tes chrijven wil ik dat nog wel eens vergeten. Zal erop letten.