Lucia loopt door de regen. Ze is naar de winkel geweest om de nieuwe Hitkrant te halen.
Thuis droogt ze haar blonden haren. Het ziet er nu donker uit, omdat het nat is. Maar als het droog is krijgt ze een gouden gloed in haar lange haar.
Als het haar een beetje gedept is loopt ze door de deur van de gang.
Vanaf daar versnelt ze zich naar haar kamer.
Ze scheurt het plastic er vanaf en er valt een blaadje uit.
Lucia raapt het op, ze houdt niet van troep op de grond.
De meeste tiener meiden hebben hun kleren overal in hun kamer rond slingeren.
Maar zo is het niet in Lucia’s kamer, het is ruim en opgeruimd. Haar rode wand in voor de rest witte kamer springt eruit. Haar meubels zijn zwart en sommige lades zijn rood, Lucia trekt haar schoenen uit en ze zet ze recht en vooral precies voor haar bureau op de bruin gelakte houtenvloer dat over de hele boven verdieping loopt.
Lucia leest het blaadje dat op de grond was gevallen, het is een blaadje met een code voor een ene of andere alternatieve rock festival.
Lucia is meteen niet meer geïnteresseerd in de Hitkrant waar The Fray in staat waar ze zo`n fan van is.
Ze legt het blad op haar bureau en start haar oude maar vooral trage computer op.
Als het eindelijk is opgestart surft Lucia meteen naar de site op het blaadje om te kijken wat voor festival, maar vooral wie er komt op dat festival.
Meteen in het groot komt ze The Fray tegen en Switchfoot hoort ook bij een van haar top bands. Ze is al meteen verliefd op het festival, zo erg dat ze niet eens meer verder kijkt naar het festival.
Lucia start meteen een sms cirkel om te kijken wie van haar vrienden hapt.
Maar na een week heeft ze nog steeds geen positief reactie gehad.
Zelfs haar beste vriend Cloud, die ook The Fray gek is.
De code op het ene blaadje heeft ze ook allang ingevuld, “misschien veranderd dat nog als ze gratis kaarten krijgt.”
Als ze dezelfde avond naar het strand gaat met haar hond, het is een bastaart maar hij lijkt veel op een Lassie. Maar haar hond heet geen lassie hoor, dat vindt ze geen leuke naam dat klinkt zo naar rijst. Nee, haar hond heet Marsha
Lucia gaat op het gras zitten, terwijl Marsha aan het spelen is met een andere hond.
Lucia heeft nu al veel zin in het festival terwijl ze nog niet eens weet of ze er heen gaat.
Als ze een goede code heeft mag ze gratis naar binnen en ook nog eens backstage.
Als de zon met een oranje gloed, half in de zee lijkt te verdwijnen vindt Lucia het wel genoeg.
Ze probeert haar hond mee te krijgen, maar hij luistert niet.
Opeens komt er een jongen uit het niets, hij fluit op een speciaal fluitje zijn hond staat meteen klaar. ‘Wouw!’ roept Lucia een beetje verbaasd hoe die hond reageert.
Ze beginnen een beetje te praten over de honden, nou praten het lijkt meer op opscheppen.
Als Lucia de riem van Marsha om doet. Roept de jongen ‘hey wil je daar ook heen.’
Lucia heeft geen flauw idee waar hij het over heeft, en kijkt hem aan.
Hij wijst meteen naar zijn kont zak. Lucia heeft al een paar weken lang dat blaadje op zak.
’Eh… Ja, hoezo?’ zegt Lucia overrompelt.
’Nee, niets. Geeft de jongen antwoordt, ‘ik vind jou niet echt het type meisje dat naar dat soort muziek luistert.’ Het komt bij Lucia beledigend over. Ze heeft bijna alle alternatieve albums en ze kent zelfs bands en nummer die nog nooit hier zijn uitgebracht.
Lucia heeft dat van haar vader dat ze graag naar muziek luistert.
Hij heeft ook jaren in een bandje gespeeld, hij had wel een platencontract maar echt doorgebroken is nooit gelukt.
Hij speelde ook meer in kroegjes, Lucia mocht vroeger soms ook mee.
Maar Lucia heeft meer het idee, dat haar moeder vond dat hij meer tijd met haar moest door brengen. Dus nam haar vader haar mee naar zijn optredens, sindsdien vindt ze bandjes die live doen spelen te gek. Haar vriendinnen begrijpen dat niet, ze verklaren haar ook voor gek dat ze een soort platenlabel wil opzetten. Maar of dat gaat lukken weet ze niet eerst maar haar vwo diploma en wil ze naar The USA om daar aan een studie in de richting van de muziek te gaan.
’Wat wil jij nou vertellen je kent mij niet eens’ roept Lucia protesterend.
’Sorry, Ik ben Bentley’ stelt hij zich voor.
Lucia loopt met Marsha weg bij de jongen en het strand.
Thuis droogt ze haar blonden haren. Het ziet er nu donker uit, omdat het nat is. Maar als het droog is krijgt ze een gouden gloed in haar lange haar.
Als het haar een beetje gedept is loopt ze door de deur van de gang.
Vanaf daar versnelt ze zich naar haar kamer.
Ze scheurt het plastic er vanaf en er valt een blaadje uit.
Lucia raapt het op, ze houdt niet van troep op de grond.
De meeste tiener meiden hebben hun kleren overal in hun kamer rond slingeren.
Maar zo is het niet in Lucia’s kamer, het is ruim en opgeruimd. Haar rode wand in voor de rest witte kamer springt eruit. Haar meubels zijn zwart en sommige lades zijn rood, Lucia trekt haar schoenen uit en ze zet ze recht en vooral precies voor haar bureau op de bruin gelakte houtenvloer dat over de hele boven verdieping loopt.
Lucia leest het blaadje dat op de grond was gevallen, het is een blaadje met een code voor een ene of andere alternatieve rock festival.
Lucia is meteen niet meer geïnteresseerd in de Hitkrant waar The Fray in staat waar ze zo`n fan van is.
Ze legt het blad op haar bureau en start haar oude maar vooral trage computer op.
Als het eindelijk is opgestart surft Lucia meteen naar de site op het blaadje om te kijken wat voor festival, maar vooral wie er komt op dat festival.
Meteen in het groot komt ze The Fray tegen en Switchfoot hoort ook bij een van haar top bands. Ze is al meteen verliefd op het festival, zo erg dat ze niet eens meer verder kijkt naar het festival.
Lucia start meteen een sms cirkel om te kijken wie van haar vrienden hapt.
Maar na een week heeft ze nog steeds geen positief reactie gehad.
Zelfs haar beste vriend Cloud, die ook The Fray gek is.
De code op het ene blaadje heeft ze ook allang ingevuld, “misschien veranderd dat nog als ze gratis kaarten krijgt.”
Als ze dezelfde avond naar het strand gaat met haar hond, het is een bastaart maar hij lijkt veel op een Lassie. Maar haar hond heet geen lassie hoor, dat vindt ze geen leuke naam dat klinkt zo naar rijst. Nee, haar hond heet Marsha
Lucia gaat op het gras zitten, terwijl Marsha aan het spelen is met een andere hond.
Lucia heeft nu al veel zin in het festival terwijl ze nog niet eens weet of ze er heen gaat.
Als ze een goede code heeft mag ze gratis naar binnen en ook nog eens backstage.
Als de zon met een oranje gloed, half in de zee lijkt te verdwijnen vindt Lucia het wel genoeg.
Ze probeert haar hond mee te krijgen, maar hij luistert niet.
Opeens komt er een jongen uit het niets, hij fluit op een speciaal fluitje zijn hond staat meteen klaar. ‘Wouw!’ roept Lucia een beetje verbaasd hoe die hond reageert.
Ze beginnen een beetje te praten over de honden, nou praten het lijkt meer op opscheppen.
Als Lucia de riem van Marsha om doet. Roept de jongen ‘hey wil je daar ook heen.’
Lucia heeft geen flauw idee waar hij het over heeft, en kijkt hem aan.
Hij wijst meteen naar zijn kont zak. Lucia heeft al een paar weken lang dat blaadje op zak.
’Eh… Ja, hoezo?’ zegt Lucia overrompelt.
’Nee, niets. Geeft de jongen antwoordt, ‘ik vind jou niet echt het type meisje dat naar dat soort muziek luistert.’ Het komt bij Lucia beledigend over. Ze heeft bijna alle alternatieve albums en ze kent zelfs bands en nummer die nog nooit hier zijn uitgebracht.
Lucia heeft dat van haar vader dat ze graag naar muziek luistert.
Hij heeft ook jaren in een bandje gespeeld, hij had wel een platencontract maar echt doorgebroken is nooit gelukt.
Hij speelde ook meer in kroegjes, Lucia mocht vroeger soms ook mee.
Maar Lucia heeft meer het idee, dat haar moeder vond dat hij meer tijd met haar moest door brengen. Dus nam haar vader haar mee naar zijn optredens, sindsdien vindt ze bandjes die live doen spelen te gek. Haar vriendinnen begrijpen dat niet, ze verklaren haar ook voor gek dat ze een soort platenlabel wil opzetten. Maar of dat gaat lukken weet ze niet eerst maar haar vwo diploma en wil ze naar The USA om daar aan een studie in de richting van de muziek te gaan.
’Wat wil jij nou vertellen je kent mij niet eens’ roept Lucia protesterend.
’Sorry, Ik ben Bentley’ stelt hij zich voor.
Lucia loopt met Marsha weg bij de jongen en het strand.
