Mijn Hartendief
Rennende voetstappen klinken door de straat. Geschrokken kijk ik om me heen, maar het zijn alleen mijn eigen voeten die het geluid veroorzaken. Gelukkig, ik ben ze kwijt. Hijgend loop ik naar de rand van de straat toe en leun tegen de muur aan. Mijn hoofd leg ik tegen de koele stenen en met moeite probeer ik zoveel mogelijk zuurstof naar binnen te zuigen. Mijn hart bonkt in mijn keel en ik voel mijn versnelde hartslag door de aderen van mijn armen stromen. Zo blijf ik staan.
Mijn vingers schrapen langs het ruwe oppervlakte van de stenen muur en de tere huid wordt open geschaafd. Pijn golft door mijn handen naar mijn armen en ik stel me ervoor open. Het doet de paniek die als een brok in mijn keel zit krimpen en het waas dat voor mijn gedachten hangt verdwijnen.
Wat is er fout gegaan? De dag was zo goed begonnen en nu lijkt alles net een nachtmerrie. Een droom waaruit ik wakker moet worden, maar de pijn die in mijn vingers klopt, bewijst dat het geen droom is. Dit is werkelijkheid. Waar is het fout gegaan? Ik denk terug aan vanmorgen, toen ik nog dacht dat alles perfect zou lopen.
De zon scheen door de verschoten gordijnen die voor de ramen hingen heen en kriebelde op mijn gezicht. Versuft deed ik mijn ogen open en keek naar de felle baan licht die door mijn kamer liep. De zon had een gaatje gevonden in de gordijnen en straalde zijn warmte erdoorheen. Ik bleef genietend liggen, maar stond al snel op. Vandaag was het Valentijnsdag en Darek zou langs komen. Hij zou mij meenemen naar een leuk cafétje in de buurt om daar te gaan ontbijten. De rest van de dag die zou volgen had hij lachend geheim gehouden.
Ik liep mijn kamer uit en ging de badkamer in. Zonder te kijken naar de grote spiegel die boven de wastafel hing trok ik mijn kleren uit en stapte de douche in. Ik keek nooit naar mijn spiegelbeeld voordat ik mezelf helemaal klaar had gemaakt. Het deed me altijd walgen. Het geluid van de ruisende gordijnen klonk hard door het stille huis. Met een draai van de knop golfde er koud water uit de douchekop en klaterde tegen de muur. Mijn hand onder de straal moest me waarschuwen als het water heet genoeg was geworden. Langzaam ging het ijskoude water naar aangenaam warm. Ik draaide de douchekop naar me toe en liet de stralen over mijn lichaam gaan.
Al snel deed ik de douche weer uit en begon me af te drogen. De wollige handdoek voelde goed op mijn ietwat gevoelige huid. Ik pakte potjes met crèmepjes en een mandje vol make-up uit de kast en begon van alles op mijn lichaam te smeren. Nog steeds negeerde ik mijn spiegelbeeld. Ik vond mezelf niet mooi als ik geen make-up op had.
Na een tijdje moesten alleen mijn nepwimpers nog op mijn ogen geplakt worden. Ik boog me voorover en bracht ze snel aan, wat verraadde dat dit een routineklus was. Nu kon ik eindelijk mijn spiegelbeeld bewonderen. Mijn lange, glanzende blonde haar viel steil om mijn hoofd en hield op ergens halverwege mijn rug. Op mijn wangen lag een perfecte blos, mijn lippen waren kersenrood en mijn lichtgroene ogen werden omlijst door lange, zwarte wimpers. Mijn huid was rozig en volmaakt. Tevreden glimlachte ik en mijn spiegelbeeld lachte terug.
Het geluid van de bel snerpte door het huis. Snel wende ik me van de spiegel af en rende terug naar mijn kamer. Ik rukte de kleren die ik gisteren al klaar had gelegd van de stoel af en trok ze aan. Een zwarte panty, een kort zwart rokje, een wit los shirt met ruches en een donkerblauw jasje. Snel deed ik ook mijn knielange, zwarte laarzen aan en rende naar beneden. De onregelmatige vorm van Darek stond voor de deur.
Ik haalde de deur van het slot en gooide hem open. Daar stond hij, mijn vriendje. Zijn zwarte haar zat in perfecte krullen om zijn hoofd en zijn ijsblauwe ogen keken mij aan. Glimlachend wierp ik mezelf in zijn armen. Hij sloeg lachend zijn armen om me heen en tilde me op. Met een zet van zijn heup duwde hij de deur dicht en droeg me de woonkamer in. De donkerblauwe bank boog bijna door onder het gewicht van ons beiden toen we erop ploften.
“Ik heb een cadeautje voor je,” zei ik glimlachend en maakte me los uit zijn omhelzing. Ik rende weer naar boven toe en pakte het mooi versierde pakje dat op mijn tafel stond. Voorzichtig hield ik het vast en liep over de gammele trap naar beneden. Darek zat wijdbeens en achterover geleund op de bank. Hij kwam wat overeind toen ik binnenkwam en zijn ogen waren glinsterend op het pakje in mijn handen gevestigd. Ik glimlachte, hij hield van cadeautjes.
“Wat heb je het mooi ingepakt, Ciarra.” Zijn stem klonk blij, als een klein kind dat een cadeautje krijgt. Soms was hij inderdaad nog heel jong qua gedrag, maar dat vond ik zo leuk aan hem. Kinderlijk naïef.
Ik stak mijn handen uit en gretig pakte hij het geschenk uit mijn handen. Zijn vingers haakten zich in de openingen van het papier en scheurden het kapot. De blije glimlach die op zijn lippen lag en in zijn ogen door twinkelde maakte mijn hele dag.
De tranen rollen over mijn wangen toen ik er weer aan dacht. Ik had een mooi rood hart voor hem gehaald, ingepakt in doorzichtig zilveren gaas met verse rode roosjes erdoorheen. Ik vond het beeldschoon, maar zijn gezicht drukte alleen maar walging uit toen hij het zag. Ik herinnerde me de woorden die hij naar mijn hoofd had geslingerd: “Is dit soms een flauwe grap?”
Ik veeg de lauwwarme tranen weg, voorzichtig zorgend dat mijn mascara niet uitloopt. Dat zal alles helemaal verpesten. Ik moet er mooi uit blijven zien. Mijn ogen glijden dicht en ik denk weer aan wat er daarna was gebeurd.
We liepen samen over straat naar het cafétje waar we zouden ontbijten, of brunchen, hoe je het wilde noemen. Normaal zou mijn hand nu teder in de zijne liggen, maar zijn gezicht stond zo afstandelijk dat ik mijn hand niet naar de zijne durfde uit te steken, bang voor een afwijzing. Sinds hij mijn cadeautje had uitgepakt was hij zo geweest. Zijn ogen straalden niet meer elke keer als hij me aankeek, maar stonden nu bedachtzaam. Ik liet mijn schouders hangen en verbrak de ongemakkelijke stilte niet die als een onzichtbare barrière tussen ons in hing.
Ik snapte niet waarom hij zo deed, mijn cadeautje was toch leuk geweest? Het was toch een lief gebaar dat liet zien dat ik van hem hield? Ik zou blij zijn geweest als hij het mij had gegeven.
We kwamen bij het cafétje aan. Het was rond een uur of elf en het was nog niet bijster druk op het terras. De grote donkergroene parasols waren al uitgeklapt tegen de felle ochtendzon en er zaten een paar mensen aan de houten tafeltjes die buiten stonden. De voorkant van het café zag er gezellig uit. Bloembakken gevuld met vrolijke roze, paarse en witte bloemen hingen voor de grote ramen, de groene luifel zat nog tegen de witte muur aan en het de naam van het café stond in grote letters op de voorgevel. Grand Café.
Sierlijk liep ik tussen de tafeltjes door en ging op de stoel zitten die het verst bij de bloemen vandaan was. Ik hield van de kleur, maar haatte de geur die ervan afkwam. Darek ging tegenover mij zitten, maar zei alleen iets tegen de serveerster die onze bestelling op kwam nemen. Daarna zakte hij weer achterover en verzonk hij in zijn gedachten. Ik pruilde, zo had ik me deze dag helemaal niet voorgesteld.
Een bord vol eten werd onder mijn neus neergezet. Normaal had ik op dit tijdstip honger, maar nu maakte de geur van eten me misselijk. Darek begon wat in zijn gebakken eieren te prikken en sneed in gedachten zijn worstje in kleine stukjes. Ik had er genoeg van.
“Darek, wat is er aan de hand? Je doet zo afstandelijk vandaag.”
Hij keek me met gekwelde ogen aan. “Ciarra, het spijt me. Ik weet niet hoe ik het zacht kan brengen, maar ik wil het uitmaken.”
Ik sperde mijn ogen wijd open en keek hem geschokt aan. Dat kon hij toch niet menen? Maakte hij het uit op Valentijnsdag? Mijn oren begonnen te ruisen en mijn hoofd begon te bonken. Ik hoorde zijn stem als op een afstandje en met tussenpozen, alsof we telefoneerden en de verbinding telkens wegviel. Ik kon hem alleen maar aanstaren terwijl zijn lippen zich om woorden vormden en ze vrij liet zweven in de lucht.
“…de laatste tijd zo…de Ciarra op wie ik verliefd ben…Ik twijfelde…tijdje over…passen niet bij elkaar…hobby’s…een ander gevoel van humor dan…veranderd, Ciarra. Het spijt me heel erg, maar het gaat voor mij niet meer.”
Hij deed zijn ogen dicht en kromp wat ineen, wachtend op mijn uitbarsting. Ik kon hem alleen maar aanstaren, naar zijn glanzende, zwarte haar, naar zijn witte huid, naar het kleine adertje dat op zijn slaap klopte. Mijn lippen bewogen, maar geen enkel woord verliet mijn lippen. Ik wist niet meer hoe ik moest praten.
Een snik ontsnapte uit de gevangenis van mijn mond. Ik duwde mijn handen op tafel en stond met een ruk overeind. De stoel viel met een klap omver en opeens waren alle ogen op mij gericht. Trillend stond ik daar, zonder een woord te zeggen. Darek deed zijn ogen open en keek verdrietig naar mij. Ik draaide me om en rende zo snel als ik kon het terras af. Ik wilde naar huis!
De tranen rollen weer over mijn wangen, maar nu maakt het me niet meer uit dat mijn make-up uitloopt. De pijn die zich toen in mijn borst had verzameld, voel ik weer door mijn lichaam schieten. We hadden een relatie van een paar maanden gehad en ik dacht dat hij werkelijk om me gaf. Wat had ik me daarin vergist. Hij had het zomaar uitgemaakt, alsof ik er niks aan toedeed.
Trillend sla ik mijn armen om me heen. Ik weet dat zo mijn bebloede vingers vlekken maken op mijn witte shirt, maar ik doe er niks tegen. Mijn donkerblauwe jasje ben ik ergens in mijn vlucht verloren. Gelukkig heb ik nog het kleine schoudertasje, waar alles in zit wat ik nodig heb. Om mezelf gerust te stellen klop ik er even op en voel de inhoud tegen het bruine leer drukken. Nu zal alles goed gaan.
Ik lag huilend op mijn bed toen de deurbel ging.
“Wacht even!” schreeuwde ik met overslaande stem, hoewel ik wist dat degene die voor de deur stond me onmogelijk kon horen. Ik rende naar de badkamer en keek naar mijn spiegelbeeld. Ik was verpest, alles was verpest. Snel veegde ik de mascara die onder mijn ogen zat weg en fatsoeneerde de rest van mijn make-up. Ondertussen bleef de bel rinkelen, maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik borstelde mijn haren en glimlachte naar mijn spiegelbeeld. Zo, ik zag er weer perfect uit.
Ik rende naar beneden en hoorde de bel weer door het huis heen rinkelen.
“Ja, ja, ik ben er al,” mompelde ik tegen mezelf. Met een zwaai opende ik de deur en zag Jareth in de deuropening staan. Hij was de beste vriend van Darek, maar er was iets mis met hem. Hij keek paniekerig om zich heen en liep haastig naar binnen, mij daarbij aan de kant duwend. Ik sloot de deur en liep achter hem aan.
“Rustig, Jareth, wat is er aan de hand?”
Hij draaide zich om en keek mij vol paniek aan. Zijn grote grijze ogen stonden in shock en zijn bruine haar zat wild alle kanten op. Hij trilde zo erg dat ik het zelfs vanaf de plek waar ik stond kon zien
“Ik moet weg, jij moet mee, Ciarra. Hier, dit is voor jou.” Hij stak zijn hand uit waar een pakje in lag. Ik glimlachte, daar had ik op gewacht. Ik nam het cadeautje aan en legde met mijn hand geruststellend op zijn schouder.
“Dank je, Jareth. Wil je iets drinken om tot rust te komen? Dan kun je me daarna alles vertellen.”
Hij schudde zijn hoofd. “Nee, geen tijd, we moeten weg. Kom, Ciarra.” Zijn nerveuze stem bezorgde mij rillingen. Hij liep naar mij toe en pakte mijn arm vast. “Kom, we gaan.”
Ik schudde mijn hoofd. “Even wachten, Jareth, ik moet mijn tasje nog pakken.”
Hij knikte snel met zijn hoofd en liet mijn arm los. “Schiet op.”
Ik rende naar boven en griste het donkerbruine tasje van mijn bed af. Het cadeautje dat Jareth mij had gegeven stopte ik erin, dat kon ik later nog wel eens nodig hebben. Weer beneden zag ik dat Jareth zenuwachtig aan het ijsberen was. Hij keek op toen ik binnen kwam, maar ik schonk geen aandacht aan hem. Ik liep naar de bank toe en pakte het cadeautje dat ik Darek had gegeven. Die wilde ik ook mee hebben, ook al was dat voor hem bedoeld geweest.
“Ik ben klaar.”
Hij pakte mijn arm vast en trok me zowat het huis uit. Het lukte me nog net de deur op slot te doen, ook al verwachte ik niet dat ik er terug zou komen. Ik liet me gewillig meevoeren. De straatlantaarns sprongen flikkerend aan en twee oogverblindende koplampen schenen recht in mijn gezicht. Ik wende mijn blik af en een auto raasde langs mij heen.
We liepen een drukke straat in. Het was vrijdagavond en de winkels waren tot negen uur geopend. De auto’s raceten door de straat heen, iedereen wilde zo snel mogelijk naar huis om te eten. Hoewel het lente was, was de avond wat frisjes en ik trok mijn jasje dichter om me heen. Jareth leek geen last te hebben van de kou en liep nog in zijn donkerblauwe T-shirt rond. Het leren jasje wat hij normaal droeg had hij waarschijnlijk thuis gelaten.
Jareths greep om mijn arm begon pijn te doen en ik rukte mijn pols uit zijn hand. Hij keek me niet aan, het was alsof hij het helemaal niet doorhad. Zijn lippen mompelden woorden die zo zacht zijn mond verlieten dat ik ze niet kon verstaan. Zijn ogen stonden nog steeds verwilderd. Ik liet hem in zijn bui, het zou vanzelf wel overgaan. Ondertussen probeerde ik zo goed als ik kon naast hem te blijven lopen. De mensen die me tegemoet liepen over de stoep maakten dat moeilijk, maar het lukte wel.
Plotseling begon Jareth harder te praten. Iets over demonen en duivels met een witte huid en een kaal hoofd. Waar had hij het nu weer over, dacht ik geïrriteerd. Ik voelde alle mensen om me heen ons aankijken en geërgerd trok ik aan zijn arm om hem ermee op te laten houden. Hij ging gewoon door en begon zelfs nog harder te praten. Nu schreeuwde hij bijna. Verdomme, spring voor een auto of zo, dacht ik geërgerd.
Hij verstijfde plotseling en zijn geraaskal hield op alsof iemand zijn stembanden uit zijn strot had gerukt. Zijn lippen bewogen nog, maar er kwam geen enkel geluid uit. Met grote ogen staarde hij voor zich uit om daarna plotseling om te draaien en de weg op te sprinten. Een auto kwam in volle vaart aangereden. Jareth spreidde zijn armen uit en een macabere grijns lag op zijn lippen. Het deed zijn gezicht op een doodshoofd lijken. Getoeter en het gepiep van rennen. Daarna een doffe klap. Voor mijn ogen boorde de neus van de auto zich in Jareths lijf en nam hem mee in zijn vaart. De auto stond eindelijk stil en Jareths slappe lichaam gleed naar beneden.
Ik rende naar hem toe. Nee, dit mocht niet gebeuren, dit kon niet gebeuren. Jareth lag verwrongen op de grond. Gek hoe een mensenlichaam dat zo sterk lijkt als je het ziet lopen, zo makkelijk verpletterd kon worden als je er wat kracht tegenaan gooide.
De geur van bloed drong mijn neus binnen. Ik snoof het heerlijke parfum op en een onverzadigbare honger begon te kronkelen in mijn buik. Mijn hart bonkte in mijn keel en vlagen van genot overspoelden mijn lichaam. Mijn handen trilden en mijn tong likte over mijn lippen. Ik kon mezelf niet meer beheersen.
Een vrouw kwam aangelopen en met een sprong was ik bij haar. Voordat ze het doorhad boorden mijn scherpe tanden zich al in haar borst. Met een hap versplinterde ik haar borstbeen en sloten mijn tanden zich om haar hart. Ik trok mijn hoofd uit haar borst en liet haar op de grond vallen. Haar ogen stonden geschokt en glazig terwijl haar zielloze lichaam als een gebroken pop op de grond zakte. Ik verslond haar hart alsof ik dagenlang niet gegeten had. Een geschokte stilte golfde over de straat.
Ontelbare ogen staarden mij verbijsterd aan. Het werkte als een trance en ik kon mezelf niet bewegen. Verstijf staarde ik terug naar de mensen die zoveel op mij leken, maar toch zo anders waren.
Een geschrokken gil verbrak de magische stilte en mijn spieren werkten weer. Ik draaide me om en sprintte weg. Kreten werden mij nageroepen en ik hoorde de voetstappen van de mensen die mij wilden vangen. Ik begon nog harder te rennen. Euforie stroomde als bloed door mijn aderen en een gelukkige glimlach lag op mijn lippen.
Ik grinnik. Dat was er fout gegaan. Ik had niet zo hard moeten denken met Jareths wilskracht nog gebonden aan mijn gedachten. Hij had geen kans gehad en moest me wel gehoorzamen. Het was jammer dat ik zijn hart daar heb moeten achterlaten, volgens mij zou hij lekker gesmaakt hebben.
Ik veeg de bloedspetters van mijn gezicht af en trek de nepwimpers van mijn oogleden. Lichte pijn schiet door mijn ogen, maar ik ben het gewend. Elke ochtend moet ik ze aanbrengen en elke avond moet ik ze er weer afhalen. Ik heb geen wimpers van mezelf, die heeft mijn soort niet. Mijn hand reikt naar mijn haren en met een ruk glijdt de pruik van mijn hoofd. Hij moet goed vast hebben gezeten als hij mijn dolle vlucht heeft overleefd. Ik veeg de huidkleurige foundation van mijn gezicht af en onthul een lijkbleke huid. Er stroomt wel bloed door mijn aderen, maar dat is te weinig om mijn gezicht te voorzien.
Ik gooi alle overbodige rotzooi op de grond en haal mijn schoudertasje van mijn schouder. De rits gaat soepel open en onthult de inhoud van het tasje. De twee cadeautjes. Ik pak het cadeautje dat ik voor Darek heb gehaald. Ik ruk het zilvergaas en de roosjes van het hart af en denk aan het meisje. Ze gilde heel bevredigend en haar bloed spoot met een mooi geluid op mijn kleren. Het hart is nu uitgedroogd, maar zal nog even lekker smaken. In een hap is het weg. Ik pak Jareths pakje en open het. Een nog bloederig hart ligt op het witte papier. Glimlachend kijk ik ernaar en voel mijn maag rommelen. Ik breng het naar mijn mond en eet het op. Ik proef de smaak van Darek. Het papier zweeft achteloos naar de grond.
Nu heb ik genoeg kracht verkregen om mezelf te verplaatsen. Ik concentreer me even en verdwijn in het niets. Ik ben op weg naar een andere stad, op zoek naar een volgend slachtoffer. Het enige wat nog aan mij herinnert zijn de pruik, de nepwimpers, het zilveren gaas en het witte, bloederige papier dat op de grond ligt. Ik ben Ciarra, de hartendief.
Juryrapporten:
Mijn hartendief
Het verhaal komt iets geforceerd over. Er wordt iets te veel omschreven. Niet alles hoeft een vorm, kleur of gevoel te hebben: beperk je tot het essentiële. Soms lijken het ook opsommingen.
Storend is dat er stukken worden overgeslagen en het constant vertellen in flashbacks. Beter was geweest om het verhaal in de verleden tijd te schrijven.
Jammer is dat we niet helemaal precies weten hoe Ciarra in elkaar steekt. Het personage had dieper uitgewerkt kunnen worden, bijvoorbeeld hoe haar relaties met andere mensen precies in elkaar zaten. Ook is haar karakter een beetje wisselend: eerst wil ze haar vriend kwijt, daarna is ze plots verdrietig terwijl dat niet echt in haar karakter ligt.
Onthou de zin "Niets is zonder betekenis". M.a.w. alles wat je in je verhaal schrijft, moet een betekenis hebben. Wat wij dan jammer vinden is dat er opeens een vriend van Derek binnenkomt terwijl hier geen aanwijzingen voor waren. Je kon hebben geprobeerd het "Dacht ik het niet?!" gevoel op te roepen i.p.v. het "Huh" gevoel.
De opbouw in het verhaal is zeer goed. Vooraal de eerste alinea is goed geschreven. De flashbackstukjes zijn iets minder misschien mede omdat ze in een andere tijd zijn geschreven.
Het verhaal had een goede zinsopbouw en een goede woordkeuze. Let wel op snel dezelfde woorden achter elkaar te gebruiken.
Eind beoordeling: 7,5
Fijne Valentijn
Zeer origineel verhaal. Ook grammaticaal sterk. (Enkel een klein werkwoordsfoutje) In het begin waren de beschrijvingen van de dialogen minder goed. De omschrijvingen rond die gesprekken hadden uitgebreider gemogen. Op het einde bij het gesprek met Edwin waren de dialogen wel weer goed!
De opbouw van het verhaal is erg goed. Het einde gaf ons de kriebels.
Wat is er toch gebeurd met lieve zoete teddyberen en rode hartjes op Valentijnsdag gebeurd?
Eind beoordeling: 7,5
Valentijnsdag:
Het grote nadeel aan dit verhaal was dat er woorden ontbraken wat het lezen er niet fijner op maakt. Ook had het verhaal iets meer opgevuld gemogen. Gooi er bijvoorbeeld wat gedachtes en beschrijvingen door. Dit maakt het interessanter en leuker voor de lezer!
Inhoudelijk had het verhaal interessanter gemogen. Het is dan wel leuk om eens te lezen over een valentijnsdag die goed afloopt, maar toch had je dit nog meer en beter moeten uitwerken!
Grammaticaal en spellingsgewijs moet er toch het een of ander gecorrigeerd worden.
Eind beoordeling: 4
Einduitslag:
- Verhaal------------Auteur----------Jury------Leden-----Totaal
- Mijn hartendief------Saskjezwaard----7,5--------8----------- 78%
- Fijne valentijn-------CN-------------7,5--------7,5--------- 75%
- Valentijnsdag-------DesireeD-------- 4---------5----------- 45%