Verboden liefde

[Cubiculum Nephilia]

Nog altijd humeurig volgde Lilith Kanon met haar ogen.
"Dat is stom, als je diegene leuk vind dan hoef je daar toch geen regel voor te maken? Maar jullie kunnen maar op een iemand verliefd worden? Of kiezen jullie iemand uit op bloedlijn?", vroeg hij haar.
Die vraag was te verwachten. Lilith dacht na over het antwoord. Hoe zou ze hier zorgvuldig op kunnen antwoorden?
'Ja, wij kunnen op iemand verliefd worden. Wij kunnen van iemand houden. Echter, zal dat niet altijd de persoon zijn die tot "mate" wordt verkozen. Die keuze ligt namelijk niet altijd in de handen van de persoon zelf. Vampiers zijn van die types, zeker van hoge afkom, die nog geloven in uithuwelijken.'
Lilith liet langzaam aan haar woede varen.
'Dus, stel... En dit is zeer hypothetisch. Stel dat ik jou zie zitten. Dat wilt nog niet zeggen dat wij ook echt samen kunnen zijn.'
Ze draaide haar hoofd weg en slikte even. Ze moest doen wat juist is. Iemand anders voor Kanon zoeken. Dat zou hen beiden heel wat gedonder besparen. Iemand anders moest hem maar begeleiden, en iemand anders moest hem maar van zijn frustratie afhelpen.
Zonder iets te zeggen, wilde Lilith weer bijdraaien en weglopen.

[Ruka]

"Je maakt een grapje toch?" Kanon kon niet geloven dat het niet aan de persoon zelf was wie ze kozen. Dat degene op wie je verliefd bent niet degene is met wie je samen zou zijn kon hij niet geloven. Maar hij vond het weer typisch iets voor vampiers. "Jij bent uitgehuwelijkt." zei hij gelijk. Het was niet eens een vraag, eigenlijk wist hij het antwoord al. Zover hij wist was Lilith de hoogste in rang die er rondliep, je had wel een paar andere, maar die vond hij niet interessant. Kanon wreef door zijn ogen, dit had hij een beetje zien aankomen. Verder nooit bij stil te staan. Tot nu toe. "wie is het?" als hij hier op school zit is hij dood. Dacht hij daarna sadistisch bij zichzelf. Vragen gingen door zijn hoofd, waarom ze hem dan terug zoende. Niet tegenstribbelde en zelf ook begon. Kanon ging op zijn hurken zitten en daarna op zijn kont. Zijn benen legde hij in kleermakers zit en hij legde zijn hoofd op een van zijn knieën. Hij keek p naar haar. "waarom doen ze dat? Is dat leuk? Of blijf jullie fantastische ras dan verder bestaan?" het woordje 'fantastische' kwam er wat sarcastisch uit, dat vanwege vampiers die zichzelf als de beste beschouwen.
"Ik ben ook wel benieuwd of je nu niet vreemd bent gegaan? Je hebt mij gezoend. Waarom zou je een kind krijgen van iemand waar je niet verliefd op bent?" aan Kanon was alleen maar onbegrip en een klein beetje verdriet te zien. Maar hij wou zichzelf niet laten zien, het zou toch niks uitmaken.

Ooc; op mijn telefoon getypt, sorry voor spelfouten!

[Cubiculum Nephilia]

"Je maakt een grapje toch?" De vraag klonk enigszins hoopvol.
'Ik ben bloedserieus', antwoordde Lilith.
"Jij bent uitgehuwelijkt", zei Kanon prompt.
Ze zweeg, kort, slikte even en zei toen met een zucht: 'Dat klopt.'
"Wie is het?", eiste hij te weten.
Lilith moest er wel kort om glimlachen. Ze merkte door zulke dingen dat hij echt op haar viel. Echter, was het voor lust of voor liefde?
'Weet ik nog niet. Vader is nog aan het zoeken. Het kan iedereen nog worden. Zelfs op deze school', zei ze schouderophalend.
"Waarom doen ze dat? Is dat leuk? Of blijf jullie fantastische ras dan verder bestaan?", vroeg Kanon nors. Het woordje fantastische werd uitgesproken alsof het giftig was. Dat stak Lilith. Zij kon er toch niks aan doen? Droevig sloeg ze haar armen om zichzelf heen. Waarom moest hij haar op zulke manieren pijn doen?
"Ik ben ook wel benieuwd of je nu niet vreemd bent gegaan? Je hebt mij gezoend. Waarom zou je een kind krijgen van iemand waar je niet verliefd op bent?", merkte Kanon op.
Het klonk deels hatelijk. Jennend. Het deed nog meer pijn. Lilith sloot haar ogen langzaam, terwijl een traan van bloed haar ontglipte en over haar wang rolde. Even bleef ze nog staan, maar toen stond haar besluit vast en ze vluchtte de kamer uit.

[Ruka]

Het liefst zou Kanon naar de vader van Lilith gaan om te eisen dat hij hem zou kiezen. Dat hij dat niet deed was simpelweg omdat hij een weerwolf was en het hem toch niet zou lukken. Hij was geen opsluiting gewend, of uithuwelijken, dus voor hem was het zo anders dat hij het niet begreep. Eigenlijk een haat tegen had gecreëerd. Vooral omdat hij wist dat het dus geen zin zou hebben, wat hij ook zou doen Lilith moest met zo'n hoge pief trouwen. Kanon wou naar Lilith toelopen toen hij een traan zag, maar hij was te laat. Zij was weg. Kanon moest eerst een boxer uit zijn kast pakken en aantrekken en kon daarna pas achter haar aan rennen. Kanon rende de deur uit en een kant op, in de hoop dat hij haar tegen zou komen. Maar hij werd tegengehouden door drie bewakers.
"Fijn je te zien jochie." zei eentje lachend. Maar Kanon probeerde uit alle macht los te komen. Tevergeefs, hij kreeg alleen een pin in zijn rug waardoor een pijnlijke kreet over de gangen te horen was.
Ze namen hem mee en hij wist al snel waar hij naartoe moest toen hij de grote deur zag. Ze duwde hem naar binnen en trokken de pin uit zijn rug.
"Welkom, ga zitten." Kanon had niet veel keus en ging met zijn knieën op het plankje zitten.
"Je hebt het ons een stuk makkelijker gemaakt door dat meisje te bijten. Je hebt een klein beetje meerman in je. Niet genoeg dat je er galant van word, het lijkt alleen in je tanden te zitten." Kanon kun alleen maar met een vieze blik aankijken. Hij had er toch geen behoefte aan om dat te weten.
De macht leek verrassend blij dat ze dat wisten, hij keek om naar het andere plankje. Maar Lilith was er niet.
"Wat je deed bij Leroy was ook fascinerend, je veranderde overdag?" Kanon knikte kort.
"Maar daarvoor moet je wel gestraft worden, waarom nam Lilith je mee achteraf?"
"Ze was boos, ik mocht het nooit meer doen, ze wou meer begeleiding, ze wou er misschien nog iemand bij. Iemand die haar zou beschermen." Tussen iedere zin was een korte stop zodat hij kon bedenken wat hij moest zeggen. De macht knikte.
"Misschien kunnen we inderdaad een sterker iemand er ook bij zetten." Knikte er een.
Ze sleurde hem mee naar achter waarna hij geprikt werd en geslagen. Totdat hij niet meer kon staan, of kon praten. Een paar bewakers namen hem mee en gooide hem de kamer in. Hij lag op de grond en krulde zichzelf op tot een bal. Ze hadden met opzet zilver gebruikt, zodat de wonden niet snel zouden genezen.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith was te snel voor Kanon geweest. Dit omdat zij was gaan flitten toen zij net buiten de slaapkamer was. Zo was zij al snel aan de andere kant van het internaat. En daarom hoorde zij Kanon niet schreeuwen. Lilith voelde zich in en in verdrietig. Ze wist van te voren al heus wel dat hij bepaalde trekjes van Vampiers niet mocht, maar ze had niet verwacht dat hij na alles haar toch ook nog haatte.
Meer bloedtranen begonnen te vloeien. Nog even en ze zou een heel spoor achterlaten op de vloeren. Constant veegde ze het rood weg, maar veel deed het niet voor haar. Het resultaat was meer dat Lilith haar gehele gezicht rood werd.
Op een bepaald punt stopte ze prompt. Ze werd moe. Niet zo zeer lichamelijk, maar geestelijk was het wederom een uitputtende dag geweest. Dat waren de dagen standaard sinds ze Kanon had ontmoet. Met een zucht zakte Lilith ergens in een hoekje neer en maakte zich zo klein mogelijk.
Een tijdlang was er niets anders meer dan haar ademhaling. Af en toe met een zachte snik. Maar abrupt werd haar eenzaamheid verstoord.
'Zie je nou wel dat die vlooienbaal slecht voor je is?', vroeg een bekende stem haar. 'Hij is jou niet waard, Lilith. Zeker jouw tranen niet.'
Traag keek ze op. Daar over haar heen gebogen stond Blaine. Hij hurkte voor haar neer en streek met zijn duim een nieuwe traan weg.
'Ssshhh', zei hij zacht. 'Het zal goed komen. Dat beloof ik.'
'Waar bemoei jij je mee, Blaine?', vroeg Lilith op een wat hatelijke toon.
'Ik bemoei mij met een soortgenoot. Eentje die het zwaar heeft en steun kan gebruiken', verkondigde hij alsof hij een heilige was.
'Bedankt, maar liever niet. Laat me met rust.'
'Hoe graag ik ook je iedere wens zou vervullen, Lilith, ben ik bang dat dat niet zal gaan. Zie je, ze vonden dat jij iemand nodig had om je te helpen met dat scharminkel. Iemand die er voor jou zou zijn en niet telkens maar wegrent. Dus ik word jouw nieuwe mede begeleider. Met twee krachtige Vampiers tegen zich, zal hij heus niet meer zoveel kunnen doen. En zeker niet jou kunnen pijnigen op welke manier dan ook.'
Lilith was geschokt. Moest dit echt? Zo ja, waarom Blaine? Het was een kwal. Hij vond zichzelf altijd zo geweldig. Vreselijk was het. Door haar zwijgen, nam Blaine aan dat Lilith het met hem eens was. Tevreden gesteld, pakte hij haar galant, maar iets dwingend, beet en leidde haar terug naar de gezamenlijke kamer.
Daar werden net de spullen van Ryon geruimd en verplaatst met die van Blaine. Bij het zien van Kanon en zijn huidige staat, brak Lilith haar hart. Ze wilde zich losmaken van Blaine en zich over Kanon ontfermen.
'Laat hem maar zo liggen, Lilith. Net goed voor hem.'
'Je lult uit je nek, Blaine. Laat me los!', siste Lilith terug.

[Ruka]

Het lichaam van Kanon trilde doordat zijn lichaam hem wanhopig probeerde te genezen. Uit de wonden die hij had kwam zwarte vloeistof, dat gebeurde er met het bloed wat in aanraking kwam met het zilver. Kanon keek niet om toen hij een deur hoorde, pas toen hij een bekende stem hoorde keek hij op en vooral bij het horen van de woorden begon hij te grommen. Ook al had hij daar de kracht niet voor en zou hij alleen het zijn lichaam moeilijker maken om te genezen, hij stond op.
Hij had moeite met iedere stap die hij zette, maar dat liet hij niet merken. Blaine keek Kanon alleen met een hooghartige blik aan. "Ga weg!" gromde hij en Blaine moest lachen.
"Nee, ik ben je nieuwe begeleider." Kanon wou zichzelf voor zijn hoofd slaan. Het was namelijk zijn eigen idee.
"Hoe is het met Melissa?" vroeg Kanon met een gemene grijns. Zijn hoofd hing schuin omdat hij de kracht niet meer had om hem recht te houden. Soms bewoog hij zijn armen ook op vreemde manieren omdat hij wel wat wou doen, maar zijn armen het niet toelieten. Blaine keek hem woedend aan, maar die woede was na een paar seconde weer uit zijn gezicht verdwenen. Hij had nu weer de arrogante kop zoals normaal.
Hij voelde hoe een hand zijn nek greep en hem zonder moeite op de grond kreeg. Kanon lag weerloos op zijn rug terwijl Blaine op zijn knieën ernaast zat.
"Jij wil ook dood?" Kanon liet een akelige lach horen. Net zoals de rest wat hij zei kwam het er niet sterk uit, soms moest hij zelfs even stoppen om daarna weer verder te kunnen gaan. Blaine schudde zijn hoofd met een lach.
"Meerman? Hoe homo kun je zijn?" Toen hij dat zei verslikte Kanon zich bijna door het bloed wat in zijn keel kwam.
"Vraag maar aan Lilith" hij zette zijn tanden op elkaar en voelde hoe de greep van Blaide strakker werd.De ogen van Blaine konden zijn woede niet meer verbergen.

[Cubiculum Nephilia]

'Wát wil je daarmee insinueren?!', siste Blaine laag en dreigend.
'Zoals ik al zei; vraag het Lilith', antwoordde Kanon.
Met een ruk keek Blaine om, zijn ogen vlamden van woede. Die vlooienbaal had toch niets gedaan? Zijn kwade blik veranderde echter al snel naar grote ogen van angst toen hij Lilith zo dichtbij zag. De haat die van haar gezicht af te lezen was, oversteeg die van hem met kilometers. Ze leek zelfs omringt te zijn met een donker aura die haar woede vertolkte.
Lilith haalde uit. Haar vuist raakte Blaine vol op zijn wang en zond hem over Kanon heen tegen de muur aan. Met ogen rood als bloed, zonder pupillen, sprong Lilith over het bed naar de kant van haar mede Vampier. Ze pakte hem met één hand beet en wierp hem naar de andere kant van de kamer.
'Jij...', siste ze hatelijk. 'Met welk recht denk jij zo te spreken over anderen?'
Blaine probeerde overeind te krabbelen, maar Lilith was veel sneller bij hem. Ze hielp hem hardhandig overeind en drong haar lange, scherpe nagels diep in zijn huid. Blaine's gezicht vertrok van de pijn.
'Je vindt jezelf zo'n grote jongen... Maar je vergeet je plaats!' Lilith haar stem klonk dubbel, alsof zij niet alleen was. 'Ik zou je oog eruit moeten plukken voor jouw gebrek aan respect!'
Een gejammer klonk uit Blaine zijn keel.
'Houd je bek! Heb ik jouw toestemming gegeven om te spreken? Denk niet dat jij ooit een kans zal maken, worm! Je kent de balans niet eens. Ze zouden je moeten heropvoeden! Voor nu neem ik genoegen met een vinger, laat dat een les zijn.'
Lilith pakte met haar vrije hand de rechterhand van Blaine beet. Hij probeerde hem los te trekken, maar zij was te sterk voor hem. Ze bracht zijn hand naar haar mond toe, en beet in één keer zijn pink eraf. Weer jammerde Blaine, maar het bracht geen sprankje medelijden in Lilith haar gezicht. In plaats daarvan smeet ze hem opzij als een lappenpop.
Nu richtte ze haar blik op Kanon.
'En jij...' Ze sprak nog steeds dubbel, alsof iemand via haar sprak. 'Jij moet leren te waarderen wat je hebt, voordat je het verliest. Nadenken voordat je spreekt. En domme stunts uit je hoofd laten. Ik neem aan dat je wel enig besef hebt van fatsoen.'
Lilith liep met onheilspellende passen dichter naar Kanon toe. Hij vond dit geen prettige situatie en vreesde voor wat zij bij hem zou doen, als ze Blaine al zo toetakelde. Ze kwam bij Kanon zitten en ruw trok ze hem in een positie dat ze bij zijn wonden kon. Zonder enige waarschuwing beet ze en zoog het gif uit de wonden.
Tijdens dit proces verliet de duistere aura Lilith. Ze leek hierdoor meer bij besef te komen. Ze werd zich bewust van Kanon zijn smaak en stopte met zuigen. Haar tong met speeksel gleed over de wonden, waarna ze hem met zorg op zijn rug legde. Haar ijsblauwe ogen keken hem bezorgd aan.

[Ruka]

Kanon had niet alles meegekregen wat er gebeurden. Het enige wat hij wist was dat het niet veel goeds was. Toen Lilith om keek naar hem verstijfde hij. Toen Lilith het had over fatsoen dacht hij na. Wist hij veel of hij fatsoen had, hij wist wat je moest doen in een roedel. Maar fatsoen wist hij niet. Hij wou iets zeggen, maar omdat hij niet zo als Blaine wou eindige hield hij zijn mond. Toen ze naar hem toe kwam deinsde hij achteruit, maar hij was nog geen centimeter van zijn plaats en Lilith had hem al vast. Een kleine kreun van pijn ontsnapte uit de mond van Kanon toen hij de tanden van Lilith voelde.
Zijn lichaam begon minder te trillen en hij keek angstig naar Lilith.
Waarderen wat ik heb, denken voordat ik spreek, en domme dingen niet doen. Dat waren de dingen die hij in zijn hoofd dacht. Hij was er achter gekomen dat hij dan eigenlijk helemaal niks meer kon. Hij had zijn ogen gesloten en zijn ademhaling werd steeds rustiger. Totdat hij weer normaal adem haalde. Langzaam opende hij zijn ogen en keek recht in de blauwe ogen van Lilith. Hij deinsde achteruit en schudde zijn hoofd.
Kanon was bang dat ze hem nu ook zou aanvallen. Toen hij merkte dat het niet zou gebeuren durfde hij een paar centimeter naar haar toe te gaan. "Ik snapte niet goed wat je zei." zei hij zachtjes. Wat Lilith precies zei snapte hij wel, maar niet wat hij moest waarderen, hij zat opgesloten had al twee keer straf gehad. Dat hij moest nadenken voordat hij sprak snapte hij ook niet zo goed. Doelde ze over wat hij tegen Blaine zei?
"Je at zijn vinger?" mompelde Kanon verbaasd naar Lilith.
Kanon stond met een ruk op en liep naar de badkamer toe, hij ging daar op de grond zitten tegen de muur aan. De tranen kon hij niet meer inhouden en af en toe snikte hij. Tranen vielen op de donkere tegels. De mensen op school hadden haat tegen hem, bij Lilith had hij het verknald en hij zat gevangen. Iets wat iemand gek kon maken die gewend was om overal naartoe te kunnen.

[Cubiculum Nephilia]

"Ik snapte niet goed wat je zei," zei Kanon zachtjes.
Lilith hield haar hoofd iets schuin.
'Wat dan niet? Dat je moet waarderen wat je hebt? Waarderen dat iemand probeert voor je op te komen? Waarderen dat iemand van je houdt? Waarderen dat je een kans krijgt om niet helemaal af te glijden in enkel haat en vernietiging?'
Er viel een stilte. De stilte werd enkel doorbroken door het zachte gekreun van Blaine op de achtergrond.
"Je at zijn vinger", mompelde Kanon plots. Hij klonk verbaasd, misschien zelf iets verafschuwd.
'Technisch gezien was ik dat niet...', begon Lilith.
Kanon stond al gelijk op en liep weg de badkamer in. Kort was ze met stomheid geslagen. Ze keek hem na, en wachtte even af. Toen ze dacht iets te horen wat op snikken leek, liep ze naar de badkamer. Zachtjes opende ze de deur en keek naar binnen. Daar zat Kanon, als een hoopje ellende. Zijn schouders schokten.
Wederom brak Lilith haar hart. Waarom was hij zo triest? Ze liet zich verleiden en hief de blokkade op. Gelijk kwam een stroom aan negatieve gedachten bij haar binnen. Haar ogen verzachtten nog meer. Ze liep met geruisloze passen naar hem toe, en ging naast hem zitten. Zonder wat te zeggen, trok ze hem naar zich toe, zodat hij tegen haar aan rustte met zijn hoofd op haar borstkas.
Zachtjes streelde Lilith door Kanon zijn haren. Met elke streling ging haar hand verder. Zo streek ze uiteindelijk van zijn voorste pluk tot zijn zij. Ze bedoelde het troostend, sussend.
'Je hebt het niet bij mij verknald', verzekerde Lilith hem. 'Iemand die er echt voor een ander is, accepteert ook de mindere kanten. En steunt tijdens moeilijke tijden. Ook al raakt die persoon zelf erdoor gekwetst.'

[Ruka]

Kanon had geen zin om tegen te stribbelen. Hoe graag hij misschien ook was weggelopen. Ook al wou hij het niet toegeven, zo liggen maakte hem rustig. "Waarom zou je dat doen?" vroeg Kanon verbaasd.
Eigenlijk was hij net een klein kind, omdat hij niks gewend was moest hij alles nog leren. Hij moest leren in de mensenwereld te leven. Maar dat ze dachten dat hij het allemaal in een jaar kon leren vond hij maar vreemd.
"En je bent er niet lang meer, je word vast overgeplaatst. Je vader vind een of ander stuk Blaine voor je." hij sloot zijn ogen en een kleine zucht ontsnapte tussen zijn lippen door.
"Wat gebeurde er met je?" hij wist niet of ze het erg vond om te vertellen. Hij was heel benieuwd, vooral omdat ze Blaine wel wat deed. Maar ze deed hem niks, ook al was ze zo boos.
Hij opende zijn ogen en ging rechtop zitten. Hij keek haar verbaasd aan, dat ze hier nu zat snapte hij niet. Dat ze gewoon terug was gekomen. Terwijl, toen hij op de grond in zijn kamer lag had hij gedacht haar nooit meer terug te zien. Hij hoorde voetstappen richting de badkamer komen en toen de deur open hoorde gaan ging hij staan en liep er naartoe. Toen hij zag dat het Blaine was gromde hij. "Moet jij niet gaan?" Kanon keek hem hatelijk aan. Maar Blaine jammerde iets wat hij niet kon verstaan. Kanon duwde Blaine achteruit. "We hebben even geen tijd, dankje" en hij duwde de deur dicht en hij zuchtte omdat de deur niet op slot kon. Er zat natuurlijk geen slot op zodat de bewakers overal bij konden.
Hij liep weer richting Lilith en gaf haar een kusje op haar mond. "Dankje" zei hij zachtjes.

[Cubiculum Nephilia]

"Waarom zou je dat doen?", vroeg Kanon verbaasd.
'Waarom niet?', vroeg Lilith op haar beurt.
Het bleef even stil. Waarschijnlijk wist hij niet wat op die vraag te moeten antwoorden. Toen hij sprak, was het geen antwoord op haar vraag.
"En je bent er niet lang meer, je wordt vast overgeplaatst. Je vader vindt een of ander stuk Blaine voor je. Wat gebeurde er met je?", vroeg Kanon wat bezorgd.
'Waarom zou ik worden overgeplaatst? Ze weten dat niemand anders nog jou zou willen begeleiden. Tenminste, niet vrijwillig. En waarschijnlijk zou jij dan ook niet zo veilig zijn. Wat er met mij gebeurde was dat ik gewoon erg boos werd. Echter, ik niet alleen. Vader werd ook kwaad. Hij sprak via mij en liet mij dus ook Blaine straffen. Vader weet wat goed is.'
Met Vader bedoelde Lilith niet haar biologische vader. Zij bedoelde de Alpha van alle Vampiers. Even werd ze met grote ogen van verbazing aangekeken. Kanon wist kennelijk niet wat daarvan te denken. De situatie leek hem te veel te verwarren.
Er klonken naderende voetstappen. Kanon stond als eerste op en liep naar de deur toe. Hij opende deze. Lilith kon niet zien wie er stond, maar ze kon het wel ruiken, want Blaine was nog steeds verwond. De wond wilde niet sluiten. Ze wist waarom, maar in tegenstelling tot bij Kanon, kon ze voor Blaine totaal geen sympathie opbrengen. Kanon kon dat al helemaal niet, en snauwde:
"Moet jij niet gaan?", gromde hij.
Als antwoord jammerde Blaine iets. Het was nauwelijks verstaanbaar. Lilith wist wat hij zei door zijn gedachten. Echter, was ze niet van plan om erop te reageren. Kanon had er duidelijker nog minder zin in. Hij gaf Blaine een zetje.
"We hebben even geen tijd, dankje."
Vervolgens sloot Kanon de deur. Hij draaide zich om, en liep naar Lilith terug. Voor haar hurkte hij neer en drukte een kus op haar lippen.
"Dank je", zei hij zachtjes.
'Geen probleem', antwoordde ze even zacht.
Ze beantwoordde zijn kus, maakte hem iets langer, maar ging niet te diep er op in. Ze wilde niet te snel gaan nu. Ze voelde zich nog te veel gekwetst. Waarschijnlijk zou Kanon zich dat niet beseffen, maar dat moest Lilith voor nu zien te accepteren. Hij wist gewoon nog niet beter. Het had tijd nodig. Waarschijnlijk veel tijd, maar dat moest het waard zijn. Ze had al soms glimpen van Kanon zijn ware "ik" opgevangen. Daardoor wist ze zeker dat er iets goeds in hem was.

[Ruka]

"Waarom was, 'vader' boos op Blaine? Wat deed hij wat niet mocht?" Kanon snapte niet waarom een vampier een weerwolf zou gaan helpen om nog extra boos te zijn op Blaine. Want zoveel meer als hem op de grond duwen deed hij niet, dus snapte hij niet dat het vader geval boos was.
Kanon stond op en reikte een hand uit naar Lilith, een paar seconde leek ze na te denken en pakte hem toch maar aan. Toen ze stond liet hij los en liep Kanon door de deur heen weer naar de slaapkamer. Blaine zat langs de deur en keek vragend naar Kanon. Hij ging voor Blain op zijn hurken zitten. "Je hebt geluk dat je verwond bent, ik ben niet zo asociaal dat ik een gewond iemand aanval. Misschien als je wat bent opgeknapt..." Kanon trok Blaine omhoog en duwde hem zacht tegen de muur aan. "Als jij ooit iemand aanvalt die gewond is, zal ik ervoor zorgen dat je al je ledematen kwijt raakt." Kanon glimlachte naar hem en hij zag er bijna schattig uit zoals hij naar Blaine glimlachte. Hij duwde Blaine op het bed wat eerst van Ryon was en liep richting zijn eigen bed. "Begeleider Blaine?" de jongen op het bed keek wat angstig naar Kanon. "Ik heb zin in bloed, en omdat jij ervoor moet zorgen dat ik niemand aanval is het misschien slim als jij het gaat halen?"
Blaine keek twijfelend naar Lilith. Want hij wist niet of hij naar hem moest luisteren. Als Lilith zou zijn dat hij moest gaan zou hij dat misschien doen. Hij wou gewoon even in zijn kamer zijn, of dat alleen was, of met Lilith maakte hem niet uit. Hij voelde zichzelf ook met Lilith alleen. Hij had nooit geen last van haar.. Bijna nooit last van haar.

[Cubiculum Nephilia]

'Omdat Blaine buiten zijn rang bezig was. Ik sta nog altijd boven hem. Sowieso heeft hij niks te zeggen over wat ik doe en met wie dat doe', beantwoordde Lilith Kanon zijn vraag.
Hij hielp haar met opstaan. Zulke dingen vond zij dus bewijs dat er wel degelijk iets in hem zat. Enkel moest zij zien dat ze het er meer uit kon sleuren. Met half oor luisterde Lilith naar de bedreiging die Kanon maakte tegenover Blaine. Ze zuchtte even. Zulke dingen getuigde dus juist weer van de slechte kant van haar Weerwolf.
'Kanon... laat hem nou', merkte Lilith sussend op. 'Sta er boven.'
Hij gaf Blaine nog een duw, waardoor de Vampier op bed belandde.
"Begeleider Blaine?", vroeg Kanon met gezoete stem.
Blaine wierp een twijfelachtige en angstige blik naar Kanon.
"Ik heb zin in bloed, en omdat jij ervoor moet zorgen dat ik niemand aanval, is het misschien slim als jij het gaat halen?", vervolgde Kanon met zoete stem.
Lilith schudde kort haar hoofd. Kanon moest het zelf niet gaan uitdagen. Waarom kon hij dat niet inzien?
Blaine keek vragend naar haar. Zij keek terug. Eerst haalde ze haar schouders op.
'Wat bloed zal hem goed doen om te herstellen. Neem zelf ook wat. Je kan het eveneens goed gebruiken', mompelde Lilith.
De mede Vampier knikte, stond op van het bed en verliet de kamer. Lilith ging op haar eigen bed liggen. Ze lag op haar rug en wendde haar hoofd opzij naar Kanon. Haar uitdrukking was vlak.
'Je moet op je woorden letten, Kanon. Als je geaccepteerd wilt worden, dan moet je anderen wel die ruimte gunnen. Deze ruimte kunnen ze krijgen doordat jijzelf wat minder gaat dreigen of misbruik maakt van iemand. Je dreigde namelijk tegen Blaine om hetzelfde met hem te doen als dat hij met jou van plan was. Dat betekent dat jouw niveau net zo laag is als dat van Blaine. En ik maar denken dat je dat niet graag had', merkte ze op.
'Denk nu niet dat ik Blaine verdedig, maar om een cirkel te breken, moet je altijd zelf beginnen. Een ander zal dit vrijwel nooit doen. Dat is zoiets als wachten tot de zon opbrandt.'

[Ruka]

'Kanon... laat hem nou', merkte Lilith sussend op. 'Sta er boven.'
Voor Kanon betekende erboven staan iets anders als bij mensen of vampiers. Erboven staan was dus hoger in de roedel. Dat was gelijk aan dat hij dus meer te zeggen had als Blaine.
Hij keek naar Lilith, iemand die hoger als haar in de rang stond. Dat was in sommige opzichte te merken, maar soms was het moeilijk omdat hij altijd het hoogste in de rang heeft gestaan.
Hij stond op terwijl Lilith het erover had dat hij beter op zijn woorden moest letten. Hij ging bij haar op het voeteneind zitten. "Waar zou ik het dan over moeten hebben?" vroeg hij haar ongelovig. In het wild was hij op zoek naar eten en aan het reizen van plek naar plek. Moest hij over het weer gaan praten? Over andere dingen?
Toen Lilith zei dat hij hetzelfde deed bij Blaine, als dat Blaine bij hem deed haalde hij zijn schouders op.
"Ja, dan weet hij hoe het voelt, ik had hem ook kunnen aanvallen. Dacht ik nog best goed te zijn"
de laatste zin mompelde hij er zachter achteraan.
"Mijn niveau is niet lager als die van Blaine, als hij genezen is kan ik hem nog steeds aan. Dan zullen we zien wie er hoger of lager scoort." Opnieuw ging het weer over de indeling van een roedel.
"Wanneer weet je of je hoger in rang bent dan een ander zonder te dreigen?" vroeg hij vervolgens. Kanon vroeg zich af of ze niet even een les kon maken voor hem. Aan geschiedenis had hij toch niks, aan al die andere vakken ook niet. Hij moest gewoon meer weten over hoe mensen met elkaar omgingen. Alles wat hij nu deed was vanuit zijn instinct, hij deed dingen gewoon zonder erbij na te denken.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith luisterde naar Kanon zijn woorden. Toen hij klaar was met zijn beredenering, zuchtte ze diep.
'Je denkt te veel als een roedel. Hier moet je niet vechten voor een rang. In feite is iedereen gelijk aan elkaar. Alleen zijn er mensen, of wezens, die zichzelf beter voelen. Daar moet je gewoon boven staan. En dat betekent niet in rang, rang betekent niets. Met ergens boven staan, bedoel ik dat je het moet negeren. Zij verlagen zich tot een niveau van dreigen, van zich beter voordoen dan dat zij werkelijk zijn. Dat geeft enkel een slecht signaal af. Zij zullen nooit respect krijgen.’
Lilith zweeg even, zodat hopelijk de woorden wat beter op Kanon zouden inwerken.
‘Mensen zijn heel sociale wezens. Als je tussen hen wilt mengen, dan moet je net als hen kunnen denken en gedragen. Mensen hechten waarde aan respect, fatsoen, normen en waarden. Als jij je beleefd gedraagt tegen iemand, wie dan ook, dan zal die persoon haast automatisch beleefd terug doen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die zal je altijd hebben. De kunst is om zulke types te negeren. Voldoening nemen uit het feit dat jijzelf wél wist te gedragen.’
Haar ijsblauwe ogen keken Kanon aan.
‘Begrijp je dat?’, vroeg ze hem iets hoopvol. ‘Als iemand je bijvoorbeeld slaat, zonder reden, sla dan niet terug. Negeer het. Of keer hem juist de andere wang toe. Slaat iemand je met reden, probeer dan te praten en niet met agressie te reageren. Alles is heel situatie afhankelijk. Met elke situatie dien je anders om te gaan.’
Weer pauzeerde ze even.
‘Het is eigenlijk heel simpel, maar vaak is het makkelijker om zoiets te zeggen, dan het uit te voeren. En ik ben er dus voor om te proberen dat jij dat aanleert. Blaine is dus een compleet verkeerde toevoeging aan dit team. Hij kan enkel gebruikt worden als slecht voorbeeld.’

[Ruka]

Kanon snapte wel wat Lilith bedoelde, maar hij snapte niet zo goed wat overal het nut van was. Hij vond het moeilijk te bedenken hoe hij tegen andere moest gaan doen. Als iemand iets tegen hem zei moest hij het negeren?
Kanon knikte traag toen Lilith vroeg of hij het begreep. "Als iemand jou zou slaan zou je dan niet terugslaan?" vroeg hij verbaasd. Hij wist dat als iemand het ook maar zou proberen hij er gelijk boven op zou zitten. Hij ging wat dichter naar Lilith toe en ging over haar heen hangen, gaf haar opnieuw een kus. "Maar, als je op iedere situatie anders moet reageren? Hoe weet ik dan hoe ik op welke situatie moet reageren?" Hij snapte nu dat hij netjes moest reageren, dat was voor hem gewoon rustig blijven.
Toen de deur open ging viel Kanon van bed van schrik. Hij stond op en zag Blaine in de deuropening staan. Hij keek met getuite lippen om naar Lilith en dacht na over wat hij moest doen. Blaine had drie glazen bij en Kanon liep naar hem toe en pakte twee glazen. "Dankje." zei hij zachtjes en liep terug naar Lilith.
"Ik neem aan dat dit glas voor jou is." zei hij en zette het glas op haar nachtkastje.
Hij ging tegen het bed van Lilith aan zitten en zei niks. Hij wist niet eens wat hij moest zeggen nu Blaine erbij was. Het enige waar hij benieuwd naar was of hij nu echt zijn vinger kwijt zou zijn. Maar dat zou wel niet echt loyaal zijn, of beleefd. Althans, dat dacht hij. Hij was blij dat er een rietje in het drinken zat en zoog blij wat bloed naar binnen. Hij keek verschrikt voor zich uit en liet het glas op de grond vallen. Hij leek uit zijn gedachte gehaald te worden van de klap op de grond en hij keek naar de vloer.
Hij was aan het denken wat er in de gangen zou zitten, wat daar te zoeken was. Of daar misschien een uitweg zou zijn. Kanon bedacht zich dat Lilith makkelijk mee kon luisteren en bedacht wat anders.
"Waarom werd 'vader' niet boos op mij?" vroeg hij snel toen hij de scherven begon op te rapen.

[Cubiculum Nephilia]

"Als iemand jou zou slaan zou je dan niet terugslaan?", vroeg Kanon verbaasd.
'Waarom zou ik? Als ik niks heb gedaan om die klap te verdienen, dan zit de fout bij de ander en niet bij mij. Ik ga dan echt niet mijn tijd of energie verspillen aan iemand die dat niet waard is. Ik zou gewoon doorlopen', antwoordde Lilith kalm.
Ze zag dat Kanon weer dichterbij kwam. Ze keek hem wat vragend aan, want de gedachtenstroom had ze allang weer buitengesloten. Hij gaf haar een kus. Zij kuste terug met een glimlachje om haar mond.
"Maar, als je op iedere situatie anders moet reageren? Hoe weet ik dan hoe ik op welke situatie moet reageren?," vroeg Kanon nadat de kus verbrak.
'Dat leer je door schade en schande.'
Lilith meende het serieus. Kinderen werden vroeger zo opgevoed. Deden ze het fout, dan stonden ze voor schut. Ze kregen een opstandje en daar moesten ze van leren.
De deur ging open. Kanon leek daar zo van te schrikken dat hij van het bed viel. Lilith kon het niet laten, maar het zag er zo grappig uit, dat ze erom moest grinniken. Kanon stond op, hij keek even naar de deur waar Blaine binnenkwam, draaide zich toen naar Lilith en tuitte zijn lippen. Het maakte het beeld nog iets grappiger en ze deed moeite om niet verder te lachen, maar haar ogen glommen van plezier.
Kanon leek iets te overwegen. Hij liep toen naar Blaine toe en pakte twee van de drie glazen.
"Dank je", hoorde ze Kanon mompelen.
Goh, dat was al een hele vooruitgang. Wat verbaasd ging Lilith rechtop zitten. Hij snapte het dus misschien beter dan hij liet blijken. Zelfs Blaine keek verbaasd. Hij keek Kanon na die naar Lilith toeliep en zei dat het derde glas vast voor haar bedoeld was.
'Geen probleem', mompelde Blaine terug.
Zelf liep hij naar zijn eigen bed, en plofte daarop neer. Een beetje sip nipte hij aan zijn eigen glas bloed. Lilith pakte het glas van haar nachtkastje. Ze stond op van haar bed, zorgde ervoor dat ze niet op Kanon stapte en liep naar Blaine toe.
'Hier', zei ze op vriendelijke toon. 'Jij kan dit beter gebruiken dan ik.' Ze reikte het glas aan.
Blaine keek voorzichtig op. Hij zag de zachtaardige glimlach op Lilith haar gezicht en knikte kort.
'Ja, dank je.'
Lilith keek om toen ze gerinkel van glas hoorde. Ze zag dat Kanon de zijne om een reden had laten vallen. Met een frons op haar voorhoofd liep ze terug naar haar bed en plofte erop neer.
'Problemen?', vroeg ze.
"Waarom werd jouw 'vader' niet boos op mij?", vroeg Kanon voorzichtig.
Lilith keek kort opzij naar Blaine. Hij leek er eveneens nieuwsgierig naar te zijn. Ze dacht na over een antwoord. Eigenlijk lag het best voor de hand.
'Omdat jij al gestraft was door de Machten. Jij kon jezelf niet verdedigen op dat moment. En voor de situatie daarvoor... Hij weet dat jij eerst nog veel te leren hebt. Het zal nog wel vaker gebeuren dat je onbedoeld iemand kwetst. Dat gebeurt zelfs de beste wezens nog. Hoeveel ze ook om elkaar geven', mijmerde Lilith.

[Ruka]

Het probleem van Kanon was niet dat hij het niet begreep, maar dat hij er vaak niet aan zou denken. Sommige dingen begreep hij ook totaal niet. Het enige wat hij had begrepen was dat hij beleefd moest zijn tegen andere, wou hij dat terug krijgen. Dat als hij geslagen werd hij dus niks mocht doen.
Hij had een kommetje van een van zijn handen gemaakt waar hij alle scherven in legde. Toen Lilith begon te vertellen waarom hij niet aangevallen was knikte hij. "Apart." mompelde hij en gooide de glasscherven in de prullenbak.
Hij was blij dat als hij een vraag stelde, Lilith er tenminste antwoord op gaf. Zo hoefde hij, als hij iets niet begreep, zelf niet eerst honderd fouten maken voordat hij het pas snapte. Nu waren het er maar vijftig.
Eigenlijk wou hij het liefst dat Blaine weg zou gaan, maar hoe kon hij dat nou op een vriendelijke manier zeggen? Hij wilde gewoon alleen met Lilith zijn, want hij kon moeilijk op haar springen waar Blaine bij was. Hij gaf het op en zou moeten wachten totdat Blaine uit zichzelf zou gaan. Hij ging op zijn eigen bed zitten terwijl hij wat hatelijk naar Blaine keek, maar zijn hoofd snel afwendde toen hij zag dat Blaine zijn hoofd naar hem toe draaide. Kanon keek naar de saaie kamer en toen hij zijn apparaatje hoorde keek hij verbaasd om en pakte het van zijn nachtkastje.
volle maan over 3 dagen stond er geschreven en hij zuchtte. Kanon was bij volle maan gevaarlijker als dat hij normaal zou veranderen. Maar hij wist nog best goed wat hij deed.
"Hoe gaan ze hier om met weerwolven met volle maan?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder, zowel aan Blaine als aan Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

Blaine dacht na over de woorden van Lilith. Hij keek toe hoe zij zich elegant neervlijde op haar bed. Ergens stak het hem dat Vader had gezegd via haar dat hij zo keen kans maakte. Lilith mocht er namelijk best zijn. Hij wist ook dat er wel anderen waren die graag zo dichtbij zouden zijn. Velen vonden het juist zo jammer dat zij vaak alleen op haar kamer verbleef. En nu... Nu mocht hij een kamer met haar delen.
Het gevoel dat hij bekeken werd, bekroop hem en Blaine wendde zijn blik opzij. De weerwolf, Kanon, keek naar hem. Zijn blik stond geheel niet vriendelijk. Waarom nu weer? Hij deed momenteel toch niets? Of was het nog van eerder? Dat zou best kunnen. Blaine wist dat hij het aan zichzelf te danken had, maar hoe moest hij daar nou weer mee omgaan? Iedereen wist toch dat Vampiers en Weerwolven niet door één deur konden? Echter, Lilith leek daar niet zo mee te zitten. Wat maakte haar zo anders? Sowieso, wat speelde er überhaupt tussen die twee? Die vlooienbaal leek zo... Zo beschermend over haar, maar zij weer net zo over Kanon. Kon het zijn dat er iets tussen hen twee was? Die gedachte maakte Blaine gek.
Lilith. Hun Lilith met een mix samen. Die vlooienbaal was niet eens volledig weerwolf. Nee, er zat van alles in hem. Wie had ooit gehoord van een weerwolf met deels meerman DNA? Niemand toch? Hij wilde niet eens weten hoe fout die seksuele interactie is gegaan.
Lilith rekte zich uit en krulde zich iets op. Ze was moe van alles. Het was een zware dag geweest. Niet fysiek, maar mentaal wel. Wat verlangde ze toch naar lang slapen. Zonder gestoord te worden. Geen geruzie, geen gevecht. Gewoon niks.

[Ruka]

Toen Kanon geen antwoord op zijn vraag kreeg krulde hij zichzelf op. Hij was moe door wat de machten met hem hadden gedaan. Hij was ook moe door alles wat er verder was gebeurt, de les, de ruzie. Voordat hij het wist was hij zelf in slaap gevallen. Zijn droom was alleen vol donker er haat. Maar in plaats dat hij zelf degene was die moordde werd hij nu vermoord. Langzaam, zoals hij altijd doet en hij voelde de pijn door zijn lichaam stromen. Met een ruk werd hij wakker en zat rechtop in zijn bed. Hij voelde hoe zweet langs zijn voorhoofd naar beneden droop en veegde het met zijn hand af. Maar toen hij naar zijn hand keek zag hij rode vloeistof, over zijn lichaam stonden lange sneeën. Hij keek om zich heen en zag dat hij op zijn bed zat, Lilith en Blaine leken te slapen. Hij probeerde zo zachtjes mogelijk uit zijn bed te stappen, met pijn liep hij richting de badkamer. Door de bloederige voetstappen die hij achter liet wist je zo waar hij naartoe was.
Hij bekeek zijn gezicht in de spiegel met pupilen die bijna zijn hele ogen bedekte en negeerde de verwondingen terwijl hij de douche in liep. Er zaten blauwe spikkeltjes in zijn bloed. Hij wilde zo snel in de douche dat hij zijn boxer nog aan had. Door het water leken zijn verwondingen langzaam te verdwijnen. Helemaal nat en schoon kwam hij de douche uit en ging verdwaasd op de grond zitten. Door zijn ademhaling kon je horen dat hij overstuur was, dat hij niet wist wat hij moest doen.
"Waarom?" fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf. Hij dacht na over wie hij allemaal had gezien en wie hem misschien zoiets aan zou doen. Hij bekeek zijn bloed en keek makkelijk door het donker heen. Hij vond het vreemd dat er blauwe spikkeltjes in zijn bloed zaten en snapte niet waarom dat was, normaal was dat namelijk niet.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith en Blaine leken tegelijkertijd wakker te worden van de geur van bloed. Vrij intens keek ze hem aan, alsof ze hem er eerst van beschuldigde dat hij hier iets mee te maken had. Maar toen ze zag dat hij op zijn minst net zo verward was als zijzelf, wist ze dat het iets anders moest zijn. Lilith wierp haar deken van zich af en stond op. Ze liep naar de deur van de badkamer toe en klopte.
'Kanon? Kanon is alles in orde?', vroeg ze bezorgd.
Er kwam geen antwoord van de andere kant. Even keek Lilith om naar Blaine. Hij kwam eveneens uit bed. Ook hij liep naar de gesloten deur toe. Zijn kloppen waren krachtiger.
'Hé! Wolf! Zeg eens wat joh. Of lig je dood te gaan.'
Een elleboog in zijn zij deed Blaine iets ineen krimpen.
'Wat?', vroeg hij bij het zien van Lilith haar boze blik. 'Ik bedoelde het niet kwaad', merkte hij iets verontwaardigd op.
'Je weet zijn naam heus wel, Blaine. Gebruik die dan ook. Het kost net zoveel energie als hem wolf noemen', sprak Lilith hem toe.
'Goed, goed', bromde Blaine. 'Kanon!', riep hij nu. 'Open doen of we komen naar binnen!'
Weer bleef het antwoord uit. Blaine wond er geen doekjes meer om. Hij trapte de deur in en richtte zijn blik op Kanon.
'Wat is er nou joh?', vroeg hij weer.
Lilith stapte langs Blaine heen en ging direct naar Kanon toe.
'Je bloedt. Hoe komt dat?', vroeg ze bezorgd.
Haar handen sloten zich om Kanon zijn hand, terwijl ze hem aankeek hopend voor antwoord.

[Ruka]

Kanon hoorde wel geklop, maar had niet in de gaten dat er echt mensen stonden. Alsof alles een grote droom was. Alsof alles om hem heen nep was. Zijn lichaam deed dingen die het anders niet deed. Hij hoorde een harde klap en voelde hoe iemand zijn hand vast had, een koude hand. Zachtjes trok hij zijn hand terug en keek met levenloze ogen voor zich uit.
Blaine liep langs Lilith af en ging op zijn hurken zitten, hij gaf Kanon een paar tikken op zijn wang maar er leek nog steeds geen besef in zijn ogen te komen. Blaine tilde hem ruw op en sleurde hem op zijn bed.
Het leek alsof Kanon zijn schouder ophaalde. "Ik weet het niet. dat deed mijn droom." Blaine keek hem verward aan en zelfs met een beetje angst.
Kanon leek iets bij te komen en ging hoestend zitten. "Ik voel me niet zo goed" zei hij moeilijk en stond eigenwijs weer op zijn benen. Hij liep precies op elke rode voetstap weer terug naar de badkamer. Toen hij in de badkamer was ging hij in bad zitten. Maar hij deed de kraan niet aan. Hij zocht naar Lilith, maar hij kon haar niet vinden. Zijn ogen stonden het niet toe. Ook al was ze er wel, hij kon haar niet zien. Hij wou naar haar roepen maar bedacht zich dat Blaine er was dus hield hij zijn mond.
Langzaam kwam zijn zicht weer normaal terug en hij keek verbaasd om zich heen, hij zat in bad. Waarom wist hij niet. Kanon voelde een enorme druk op zijn borst maar hij probeerde er niet aan te denken. Weer dacht hij aan Lilith, geschrokken keek hij op en stapte met moeite uit bad. Toen hij bij haar was keek hij haar hoopvol aan. "Is er nog bloed?" fluisterde hij. Hij had het idee dat hij echt bloed nodig had, hij voelde zich zwak. Dat was ook te zien doordat hij zo trilde.

[Cubiculum Nephilia]

Kanon kwam voor Lilith staan. Hij keek haar hoopvol aan. Zijn lippen gingen vaneen, maar zijn stem produceerde niets meer dan schor gefluister.
"Is er nog bloed?", vroeg hij.
Lilith keek bezorgd. Hij zag er totaal niet goed uit. En hij klonk al helemaal beroerd. Spijtig schudde ze haar hoofd.
'Nee, niet in de kamer', antwoordde ze.
Blaine keek op de twee toe. Het verbaasde hem weer hoe zorgzaam Lilith was ten opzichte van Kanon. Deed hij het dan echt zo verkeerd? Niemand had ooit zoveel aandacht van haar gekregen. Zo liefdevol. Moederlijk haast.
'Ik zal wel snel wat halen', sprak Blaine.
Voordat iemand daar op had kunnen reageren, flitte hij al de kamer uit. Nu waren Lilith en Kanon weer alleen. Lilith bracht haar eigen pols naar haar mond en beet erin. Haar hoektanden haalden haar vlekkeloze huid open. Bloed begon op te wellen.
'Hier, drink alvast iets', drong Lilith aan.
Ze hield haar pols naar Kanon uitgestoken. Hij gehoorzaamde en plaatste zijn mond om de wonden. Lilith voelde hem drinken. Eerst wat zwak, maar het werd steeds gretiger. Ze beet op haar onderlip om geen geluid te maken. Niet dat het pijn deed, maar er kwamen zoveel emoties bij kijken.
Uiteindelijk raakte Lilith zelf wat versuft. Haar knieën begonnen te knikken. Ze zakte langzaam op de grond, maar het leek Kanon niet te stoppen. Hij ging gewoon met haar mee richting de grond.

[Ruka]

Kanon wou niet drinken, maar Lilith leek er heel zeker van te zijn. Met moeite sloot hij zijn mond om haar wonden heen, maar toen hij haar bloed proefde kon hij niet meer ophouden.Alles in zijn lichaam wou haar hebben. Toen ze naar de grond zakte ging hij mee, hij wou haar hals hebben. Net op het moment dat hij haar wou bijten was de deur open en stond Blaine met grote ogen naar hen te kijken. Kanon was uit zijn gedachte gehaald, gelukkig. Kanon keek bezorgd naar Lilith, met hem was er nu niks meer aan de hand. De sneeën waren al ver weg, hij had ook weer wat kleur op zijn wangen.
"Wat ben je toch ook een vies beest!" schreeuwde Blaine uit en zette het glas bloed aan de lippen van Lilith terwijl hij langs haar ging zitten. Kanon wist niet wat hij moest doen en deinsde een klein beetje naar achteren. Hij wist niet wat hij kon doen, Blaine zat al bij Lilith.
"Als je zo doorgaat heb je niemand meer die voor je opkomt." Blaine keek hem woedend aan. Kanon voelde een druk op zijn maag komen.
Wat als ze hem ook leuk vind? dacht hij boos in zichzelf. Want natuurlijk kan het dat iemand anders haar ook leuk vond. Hoe kon hij er dan voor zorgen dat ze niet voor Blaine zou kiezen?
"Eerst haar pijn doen? Daarna gewoon niks meer zeggen?" Blaine wou iets horen van hem, maar Kanon had geen idee wat.
"Ik deed het niet met opzet, het gebeurde gewoon." Hij klonk niet zelfverzekerd en Blaine leek bijna te grommen naar hem. Hij was zo kwaad dat Kanon Lilith had gebeten.
Kanon kroop langzaam dichterbij en Blaine had zin om hem een klap te geven. Kanon pakte de hand van Lilith in zijn handen en keek zenuwachtig naar haar. "Sorry." was het enige kleine woordje wat in hem opkwam, het enige wat hij nu kon zeggen en wat hij meende.

[Cubiculum Nephilia]

Zodra Lilith wat gedronken had en weer op krachten was, gaf ze Blaine een por.
'Rustig maar, Blaine. Ik heb mezelf gebeten om Kanon te laten drinken. Hij was er te slecht aan toe.' Lilith richtte zich toen tot Kanon. 'Het is al goed, Kanon. Ik had er rekening mee moeten houden.'
Ze glimlachte wrang en probeerde overeind te krabbelen. Haar gestel was nog niet volledig hersteld, dus zakte ze bijna weer in. Gelukkig werd ze opgevangen door zowel Kanon als Blaine. Ze zag de uitwisseling van vuile blikken, die kwamen met name van Blaine zijn kant.
'Jongens, alsjeblieft. Niet nu.'
Lilith wurmde zich los uit hun greep. Ze liep naar haar bed toe en ging erop zitten.
'Zo. En zou je dan misschien iets duidelijker kunnen zijn over wat er daarnet was?', vroeg ze aan Kanon. 'Je leek totaal jezelf niet.'
'Ja, en je zei iets over dat je droom je had aangevallen?', viel Blaine haar bij.
Hij klonk wat ongelovig, maar wist niet of hij nu bang moest zijn of Kanon moest uitlachen. Het klonk namelijk als het geloof van een kind, dat een droom zo echt kon zijn.
'Als je het liever niet verteld, dan is dat ook goed', stelde Lilith Kanon gerust. 'Dan gaan we gewoon nu weer verder slapen tot het tijd is om school te beginnen.'
'Liever niet vertellen?!', bracht Blaine nu verontwaardigd uit. 'Ik geloof dat hij ons anders heel wat verschuldigd is. Zeker jou. Hij dronk je praktisch leeg.'
'Blaine, laat nou.'
'Nee, ik laat het er niet zomaar gaan. Je moet oppassen, Lilith. Wat als hij je een keer bijt met dat vergif van hem. Al is het maar per ongeluk', vulde hij aan bij het zien van haar blik.
Lilith zuchtte een keer.
'Ja, misschien moet ik voorzichtiger doen. Maar ik laat niet iemand zomaar doodbloeden.'
'Meet dan gewoon een liter af, maar niet gelijk alles', bromde Blaine.

[Ruka]

Kanon wist niet wat hij moest zeggen of doen en stond er als een dwaas bij.
'Als je het liever niet verteld, dan is dat ook goed.' toen Lilith dat zei glimlachte hij naar haar.
Toen Blaine begon te praten leek het alsof iets in hem knapte. Iets in hem wou Blaine vastgrijpen en hem kapot scheuren, zo erg verwonden dat hij het niet zou overleven. Kanon sloot zijn ogen, zo probeerde hij weer kalm te worden. Maar het hielp niet, met een paar seconde was hij bij Blaine.
"Ik bijt jou dadelijk per ongeluk met het vergif. Dan zorg ik ervoor dat je langzaam sterft." Kanon had de keel van Blaine in zijn hand en duwde hem hard tegen de grond aan. Alles wat hij had geleerd was hij vergeten, waar hij op moest letten was allemaal verdwenen. De vuist van Blaine raakte Kanon tegen zijn kaak, het werd nu een gevecht. Het was geen ruzie meer te noemen.
Bloed kwam op de grond en de muren te zitten, maar het leek alsof ze niet te stoppen waren. Ook al was Kanon al ver genezen, helemaal op krachten was hij niet gekomen. Zo was Kanon ook te traag om sommige klappen op te vangen en zichzelf te beschermen, soms kreeg hij weer nagels over zijn lichaam. "Jij was het." zei Kanon met moeite en hij stapte wat achteruit. Blaine grijnsde alleen maar en Kanon viel achterover op de grond.
"Zo zie je maar dat ik sterker ben." Blaine keek met een grijns om naar Lilith. Maar die verdween snel weer naar een serieuze blik. "Hij kan jou niet beschermen Lilith." zei hij. Blaine greep Kanon bij zijn nek en gooide hem ruw op zijn bed. "Laat mij het regelen, door zo lief te doen tegen hem bereik je niks. Hij moet het leren zoals wij het hier allemaal hebben geleerd." Blaine keek minachtend naar Kanon die zwaar ademde.

[Cubiculum Nephilia]

"Ik bijt jou dadelijk "per ongeluk" met gif. Dan zorg ik ervoor dat je langzaam sterft", gromde Kanon Blaine toe.
Kort erop vlogen de jongens elkaar in de haren. Lilith zuchtte. Moest het echt altijd zo gaan, vroeg zij zichzelf af. Vermoeid keek ze op het gevecht toe. Ergens wilde ze wel ingrijpen, maar anderzijds was ze het ook zat. Ze zochten het deze keer zelf maar uit. Soms kon je ze misschien ook beter uit laten razen. Net als bij huisdieren die vechten om dominantie.
"Jij was het!", riep Kanon ineens uit.
Fronsend keek Lilith naar de jongens. Ze vroeg zich af waar Kanon op doelde. Blaine was het. Wat was hij? Degene die Kanon had aangevallen in zijn slaap? Of was het Blaine die de bewaker had vermoord? De opmerking was niet duidelijk genoeg om er een conclusie uit te trekken.
"Zo zie je maar dat ik sterker ben", zei Blaine met een grijns.
Hij zat praktisch bovenop Kanon en kneep diens keel dicht. Kanon leek niet geheel overtuigd door de opmerking of zijn benarde positie, en werkte nog tegen. Resultaat gaf het helaas niet.
"Hij kan jou niet beschermen", mopperde Blaine tegen Lilith.
Zij keek naar hem met venijn in haar ogen.
"Laat mij het regelen." Hij wierp Kanon op diens bed. "Door zo lief tegen hem te doen, bereik je niks. Hij moet het leren zoals wij het allemaal hebben geleerd."
Nu was toch echt de maat vol. Lilith stond op van haar bed. Ze liep naar Blaine toe, pakte zijn oor stevig beet, en trok hem zo richting de deur.
'Ik heb noch de behoefte noch de nood aan iemand die mij "beschermd". Ik ben zelf prima in staat om mijzelf te verdedigen", snauwde Lilith hem toe.
Even liet ze Blaine los om de deur te openen. Hij deed zijn mond open om te protesteren, maar zij hief haar hand op.
'Geen woord meer van jou, vlo', sneerde ze minachtend. 'Nu niet meer. Nooit niet meer. Zeker niet meer tegen mij. En denk vooral eerst na voordat jij ooit nog je vuile bek opentrekt.'
Lilith greep wederom Blaine zijn oor beet, slingerde hem naar buiten, en smeet de deur met een rot klap dicht. Vervolgens draaide zij zich om. Met grote stappen stond ze bij Kanon naast het bed.
'Vecht niet in verslechterde toestand. Dat zal je standaard verliezen. Denk daar in het vervolg aan', bromde ze tegen hem.
Direct begon ze de planken weg te halen, hoewel het er eerst op leek dat Lilith Kanon een klap wilde verkopen.
'Kom, nu er nog tijd is', zei ze.
Ze hielp haar weerwolf wat hardhandig overeind, en duwde hem door de opening. Daarna volgde ze zelf. Met een peinzende blik keek Lilith achterom. Dat gat moest bedekt worden. Met moeite wist ze één plank terug te zetten, maar daar bleef het bij. Balen.
'Vader?', vroeg ze zachtjes.
Er leek niets te gebeuren, maar Lilith glimlachte plots.
'Dank u', mompelde ze.
Daarna wendde ze zich tot Kanon.
'Kom', zei ze enkel.
Ze pakte hem bij zijn arm beet, en liep met hem de vrij nauwe gang in. Hun ontdekkingstocht kon beginnen.

[Ruka]

Kanon kroop wat ineen toen Lilith langs zijn bed stond. Hij wist dat hij degene was die alles liet gaan en Blaine aanviel.
'Vecht niet in verslechterde toestand. Dat zal je standaard verliezen. Denk daar in het vervolg aan', zei Lilith.
Kanon keek haar hoopvol aan. Dat betekend dat ik het nog eens mag proberen? Vroeg hij in gedachte aan zichzelf. Toen Lilith hem van het bed af trok zuchtte hij even. Hij had niet de kracht om iets te gaan doen. Maar hij zei verder niks en probeerde zo normaal mogelijk te bewegen, al lukte dat niet altijd.
Kanon verbaasde zich over de vele gangen, de meeste waren breed met deuren. Maar sommige waren ingestort en moest je erdoorheen wurmen. Kleine laddertjes die aan de muur hingen leidde naar een luik die erboven zat. Maar er waren ook grote wenteltrappen. Kanon liep een ruime gang in en hoopte dat Lilith achter hem aan kwam. Hij moest over palen en andere troep heenstappen en hij kon net uitwijken voor een stuk plafond dat omlaag viel.
Aan de muren hingen afgebladerde schilderijen en de verf was van de muren, lieten de bakstenen eronder zien. De meeste deuren zaten netjes dicht, maar andere hingen scheef. Kanon liep langs de deuren heen en keek door een kleine kier een kamer in met allemaal stapelbedden. Ze waren voor kinderen gemaakt, dat kon hij zien omdat ze klein waren.
"Wat is dit?" mompelde Kanon verbaasd bij zichzelf en duwde de scheve deur iets aan de kant en stapte de kamer binnen. Het was minder groot als dat hij dacht, maar er konden zeker vijftien kinderen liggen. Er stonden kluisjes in een hoek waar nummers op stonden. De nummers klopte alleen niet op volgorde. Ook zat er geen logica in van oplopen of aflopen, het leken gewoon nummers te zijn die ze ergens uit hadden geplukt. Voor ieder nummer stond de letter C. maar Kanon snapte er verder niks van.
Toen hij een klap hoorde ging hij automatisch op de grond liggen en verroerde zich niet totdat hij wist wat het was.

[Cubiculum Nephilia]

"Wat is dit?", mompelde Kanon.
'Ik weet het niet', antwoordde Lilith verbijsterd.
Ze kreeg gewoon de rillingen van wat zij zagen. Zat dit allemaal achter hun kamers? Bij iedereen? Of was hun geheime gang de enige? Sowieso, wie had dit gebouwd? Was dit een ander idee van de Machten, en is daar toen hun gedeelte er omheen gebouwd? Nee, dan was er toch geen geheime gang? Het gebouw was van het begin af aan zo bedoeld. Hier werd iets gedaan wat de rest niet mocht weten. Maar alles leek zoveel ouder hier dan in hun gedeelte.
Samen liepen Kanon en Lilith een kamer in. Deze stond vol met stapelbedden, met in de verste hoek een tiental kluisjes. Hier leek alles nog ouder dan in de gang. De bedden waren van hout, maar zagen er niet meer zo stevig uit als dat ze waarschijnlijk ooit waren geweest. Kanon liep geïnteresseerd naar de kluisjes toe. Lilith haar aandacht werd juist getrokken door één stapelbed in het bijzonder.
Ze zag dat er iets in het hout was gekerfd. Onbewust sloop ze dichterbij, in plaats van normaal te lopen. Voorzichtig ging ze op het onderste bed zitten. Nu pas zag ze dat er nog meer was geschreven in de onderkant van het bovenste bed.
"Het doet pijn", "Help", "Ik wil weg", waren enkele kreten die Lilith kon ontcijferen. De rest was niet zo goed leesbaar meer. Hoe waren die gemaakt? Kinderen kregen toch zeker geen messen of andere scherpe voorwerpen mee. Lilith bracht haar hand omhoog, en streelde de inkepingen. Wel verdomme, bedacht ze zich. Het waren sporen van vingernagels!
'Ka-', wilde Lilith zeggen, maar haar zin werd afgekapt door een luide klap.
Kanon dook op de grond. Lilith vloekte. Het bed waarop ze had gezeten, had het begeven onder haar gewicht. Een flinke splinter stak in haar onderarm. Zacht kreunend krabbelde ze overeind. Net op tijd, want Lilith stond nog maar net of het bovenste bed begaf het ook. Ze verstijfde door het luide geluid. Ze had het idee dat er nu elk moment Machten binnen konden stormen.
Toen dat niet het geval bleek, keek Lilith naar waar Kanon was. Ze zag hem voor de kluisjes op de grond liggen. Ze liep naar hem toe, en reikte hem haar hand.
'Sorry', zei ze zacht. 'Één ding is zeker. Wat of wie ze hier ook hielden. Ze waren hier niet vrijwillig. Waarschijnlijk werd er op hen geëxperimenteerd.'

[Ruka]

Kanon voelde zichzelf dom, maar hij was zo naar de kluisjes aan het kijken dat hij niet aan het opletten was. Hij had gezien dat de kluisjes geen sleutels nodig hadden maar er gewoon een klink aan zat. Hij stond op met de hulp van Lilith en keek met een schaapachtige glimlach naar Lilith. "Waarom denk je dat?" mompelde hij en keek vragend naar Lilith. Hij snapte niet waarom ze dacht dat er op ze geëxperimenteerd werd. Het waren namelijk bedden en kluisjes. Het leek hem op een gewone kamer voor kinderen. Kanon rook alleen maar een oude stoffige lucht en verder wist hij ook niet goed wat hij moest verwachten. "We moeten hier een kantoor kunnen vinden." Hij hoopte dat hij Lilith wat op kon vrolijke. "Misschien is dit de school vroeger?" zei hij met een lach.
Hij moest er niet aan denken dat ze dezelfde testen met kinderen uitvoerde als die ze bij hem deden. Kijken waar hij wel of niet tegen kon. Misschien zelfs wel in de hoop dat hij het niet had overleefd. Opnieuw keek hij naar de kluisjes en hij moest er gewoon een openen. Hij keek met grote ogen het kluisje in en zag er verschillende knuffels in liggen, maar ook spuiten en een hoop pillen. Op een plank lag een dikke stapel papieren waar een kindje niet bij zou kunnen, zo hoog zat de plank in het kluisje. Hij pakte de stapel papieren en vaag kon hij lezen wat er op stond. 'C1093' stond er in dikke letters voorop, hij sloeg de bladzijde om en hij zag een foto staan van een schattig meisje. De randen waren er vanaf gebeten door beestjes en er was zo vaak overheen gegaan dat de foto niet meer helder was. Onder de foto stond 'SRL 090' daar onder stond weer 'Lizzy'.
"Alsof ze haar echte naam liever niet gebruiken." mompelde hij. het stond er namelijk zo klein onder dat het haast niet te lezen was. Opnieuw sloeg hij een bladzijde om en hij keek naar de gekke taal die erop stond. Hij kon niet lezen wat er geschreven was, het was een taal die hij niet kende. Die hij zelfs nergens thuis kon brengen. Alsof het een hele eigen taal was.
"Weet jij misschien welke taal dit is?" Hij hoopte dat Lilith het hem kon zeggen en dat ze het zelfs zou kunnen vertalen.

[Cubiculum Nephilia]

‘Testpersonen worden ook eigenlijk nooit beschouwd als een persoon, maar als een ding. Dat kan verklaren waarom de codes meer worden gebruikt dan de namen’, sprak Lilith, terwijl ze over Kanon zijn schouder meekeek.
Hij sloeg net een pagina om. Het schrift wat stond geschreven leek eerst nergens op te lijken.
‘Nee, geen idee welke taal dit is’, mompelde ze.
Uit een soort automatisme kantelde ze haar hoofd wat. Toen begon het te dagen. Er stond helemaal geen vreemde taal. Het was enkel anders opgeschreven! Je moest van boven naar beneden lezen en achteraan beginnen. Echter, om het moeilijker te maken, was er wel gebruik gemaakt van meerdere talen. Er stonden woordjes in het Latijn, Engels, Frans en Italiaans. Gelukkig stamden deze talen van elkaar af, dus sommige woorden waren hetzelfde, of leken op elkaar wat het vertalen makkelijker maakte.
‘Geef ‘s’, zei Lilith bedachtzaam.
Ze nam de map eigenlijk al uit Kanon zijn handen, terwijl ze de vraag stelde. Met grote interesse las ze de tekst door. Af en toe moest ze even graven in haar geheugen voor de vertaling van enkele Italiaanse woorden. Door haar inspanning en de spannende informatie die de map bevatte, liep Lilith al ijsberend door de kamer.
‘Wil je nou zeggen wat er staat?’, vroeg Kanon.
Hij werd zenuwachtig van haar geloop. Daarbij was hij minstens zo nieuwsgierig om te weten wat er stond. Kennelijk kon zij de taal wel lezen, al zei ze eerder niet te weten welke taal het was. Misschien was het specifiek voor Vampiers? Zou kunnen…
‘Lilith…’, drong Kanon aan.
Traag keek Lilith op van het mapje.
‘Hm? Oh. Ja. De tekst.’ Ze liep weer richting hem.
‘Het is geen vreemde taal, het is gewoon anders neergezet. Verder zijn de woorden een mix van Engels en Romaanse talen. Daarbij bedoel ik Latijn, Frans en Italiaans.’
‘Dus… Je kan het lezen?’, vroeg Kanon hoopvol.
Al die talen zeiden hem geen moer. Het was al heel wat dat hij Nederlands beheerste voor iemand die zo lang in Japan heeft geleefd.
‘Hmhm’, was de enige reactie die Lilith gaf.
Ze was alweer verdiept in de informatie die werd prijs gegeven in de talrijke woorden. Soms werd er jargontaal gebruikt, en kostte het haar beduidend meer moeite om het in haar hoofd te vertalen naar meer begrijpbare taal.
‘Nou?’, vroeg Kanon ongeduldig.
Waarom wilde ze tekst nou niet delen, vroeg hij zich af.
Lilith stopte met lezen. Ze keek naar Kanon. In haar ogen lag een glans van opwinding, maar ook iets anders. Een hint van angst. Angst voor iets wat zij nog niet kenden.
‘Hier, op deze plek’, begon ze. ‘Hier werden speciale kinderen geplaatst. Zogenaamde Ion-Kinderen. Er werd op hen getest met van alles! Om te zien waar ze niet tegen konden, maar vooral om te kijken hoeveel ze konden hebben voordat ze het zouden “begeven”.
Lilith gebaarde de haakjes erbij. Kanon zijn gezicht betrok.
‘Sommige Ion-Kinderen schenen toch bepaalde krachten te hebben. Ook al scheen dat niet te mogen. Dat deel snap ik nog niet helemaal, maar hopelijk staat er meer in daarover. Verder staat erin dat op den duur, omdat ze de kreten zat waren, alle monden werden dichtgenaaid. Wie hier ook die kinderen hield, diegene was ze feitelijk zat. Maar voor het grotere doel, hadden ze de Ion-Kinderen nodig. Verder ben ik nog niet echt. Er staan verscheidene tests in beschreven en de reactie daarop. Maar dat wil je liever niet weten.’
Lilith haar gezicht betrok, waarmee ze duidelijk maakte dat het echt niet fijn was om te weten. Ze hoopte dan ook dat Kanon er niet naar zou vragen. Het liefst las ze verder over wie of wat die Ion-Kinderen toch waren. Wat voor ras waren ze bijvoorbeeld? Leefden er nog wel kinderen, of waren ze toch bezweken tijdens de testen ondanks het grotere doel? Zoveel vragen staken de kop op.
Lilith wilde net wat zeggen toen haar computertje begon te piepen. Er kwam flauw rood licht vanaf wat wees op een laatste waarschuwing. Dat konden ze nu net niet hebben! Wat moesten ze doen? Teruggaan? Blijven? En de map dan? Moesten ze die meenemen of laten liggen? Waren er eigenlijk nog meer? Vast wel, want er waren ook meer dan één proefpersonen.

[Ruka]

"Ion-Kinderen?" Kanon dacht na of hij het ergens van gehoord had. Maar waar Lilith het over had deed hem huiveren. Kanon wou er alleen maar meer over weten, hij wou weten wat er precies was. Alles om hem heen was zo anders dat hij benieuwd was welke kinderen hier waren en wat ze bij hen hadden gedaan.
Toen Lilith vertelde over wat ze met de kinderen deden kreeg hij een rilling over zijn rug, vooral toen ze het had over dat ze de monden dicht naaide.
"Zullen ze allemaal dood zijn?" hij slikte ongemakkelijk. Abrupt draaide hij zich om en opende meer kastjes, uit ieder kastje haalde hij een map. Maar voordat hij een andere pakte keek hij naar de foto van het kindje dat er op stond. Het waren allemaal meisjes.
"Ze sliepen apart, of de tests waren alleen voor meisjes bedoeld." zei Kanon hardop en hij bekeek de inhoud van de kluisjes. In sommige kastjes lagen tekeningen met teksten als 'vaarwel' en 'slaap zacht' erop geschreven. Die legde hij bovenop, die moesten als eerste worden nagekeken. Hij pakte een schattig tasje uit de kast en gooide er was spullen in. Vooral pillen en kleine voorwerpen duwde hij er in.
Hij draaide zich om en met de stapel en het tasje in zijn hand keek hij met een klein lachje naar Lilith. Toen dacht hij terug aan wat ze had gezegd over de kinderen.
Hij voelde zichzelf licht in zijn hoofd worden, zijn hand drukte hij hard tegen een van de kluisjes aan om zichzelf overeind te houden.
"Dichtgenaaide monden?" vroeg hij haar. Meteen dacht hij terug aan wat hij bij de machten had gezien. Degene die hij zag, de vrouw met de dichtgenaaide mond. Zijn de machten de kinderen die hier zaten? die vraag stelde hij zichzelf. Maar dat geloofde hij niet, het was gewoon toeval. Want als ze wisten hoe het was om getest te worden zouden ze dat niet bij hem hebben gedaan. Duizende vragen tolden door zijn hoofd. Maar toen hij iets hoorde piepen keek hij vragend naar Lilith.
"Laatste waarschuwing." was het enige wat ze zei en Kanon pakte Lilith bij haar pols en sleurde haar mee. Maar in plaats van terug te gaan naar de slaapkamer te gaan liep hij een andere deur door waar stapelbedden in stonden. Iedere map die hij kon vinden legde hij op de stapel in zijn hand. Die al behoorlijk hoog begon te worden. "Als je me leert hoe ik moet lezen, dan hoef je ze niet allemaal alleen door te kijken" zei hij met een twijfelend lachje.
Snel nam hij haar mee en tot zijn opluchting vond hij de ingang opnieuw. Hij duwde de planken omhoog en kroop door de opening, Kanon keek de kamer rond. Toen Lilith er ook door was schoof hij snel de planken dicht. Je kon merken dat er niet vaak mensen doorheen gingen, het ging heel stroef.
De stapel legde hij op zijn bed, hij had er een paar laten vallen tijden dat hij aan het rennen was. Maar meer als drie had hij niet verloren.
"Wat moeten we nu doen?" vroeg hij wanhopig aan Lilith. Hij had geen idee wat een laatste waarschuwing inhield.

[Cubiculum Nephilia]

‘Nee, dat denk ik niet. Er staat dat ze juist wilden dat de kinderen bleven leven. Tenminste, de sterkste kinderen moesten overleven. Voor een hoger doel, of wat dat mag betekenen.’
Even keek ze rond voor wellicht meer aanwijzingen. Echter leek de kamer niet meer te willen prijs geven dan dat er nog lag. De kluisjes en hun inhoud waren feitelijk de enige bewijsmaterialen dat hier iets was gedaan wat totaal niet door de beugel kon.
“Ze sliepen apart, of de tests waren enkel voor meisjes bedoeld”, merkte Kanon op die verder door de kluisjes aan het zoeken was.
Lilith keek er zwijgend op toe. Ze dacht na. Eigenlijk was het nog niet eens een gek idee dat de kinderen gescheiden zouden zijn geweest. Zij, als Weerwolven en Vampiers, waren ook op sekse gescheiden. Het was dus best mogelijk dat het hier ook heeft gegolden.
‘Ik denk dat hetzelfde voor hen gold als er nu voor ons geldt. Enkel zijn wij een uitzondering op die regel, omdat jij zo onhandelbaar bent’, antwoordde Lilith verlaat.
Ze keek naar Kanon die ondertussen bezig was met het vullen van een tasje.
‘Staat goed bij je ogen’, grapte ze.
Ze wilde de sfeer niet bedrukt houden, maar eigenlijk was dat onmogelijk. Alleen al het idee hebben dat hier ergere dingen waren gebeurd dan dat zij ondergaan, was genoeg om de rillingen van te krijgen. Als reactie kreeg Lilith een kleine glimlach terug, maar al snel leek Kanon om te slaan.
“Dichtgenaaide monden?”, vroeg hij op vreemde toon.
Lilith knikte.
‘Ja, volgens de map wel. Ze naaiden uiteindelijk de monden dicht. De reden daarvoor is niet geheel duidelijk. Misschien kwamen de kinderen in opstand, of de opzichters waren de kinderen gewoon zat.’
Er lagen allerlei dingen op het puntje van haar tong om te zeggen. Kanon keek al net zo. Lilith hield haar mond om hem het woord te geven. Echter toen ging het alarm af op haar computertje.
‘Laatste waarschuwing’, las ze op.
Hierop greep de weerwolf haar direct bij haar pols beet en sleurde haar mee. Tijdens de tocht pikte hij her en der mappen op. Hij had het erover om de talen te leren, zodat ze sneller te werk konden gaan. Dat zou nog niet makkelijk gaan worden. Weinig mensen of wezens hadden de aanleg om Romaanse talen snel onder de knie te krijgen. Zelf had ze er toch ook zeker een jaar over gedaan om Italiaans te leren beheersen.
Ze kwamen hun slaapkamer weer in. Kanon was het snelst en zorgde ervoor dat de planken weer goed zaten. Vervolgens wendde hij zich tot Lilith en keek haar wat wanhopig aan.
“Wat moeten we nu doen?” Paniek was in zijn stem te horen.
‘Misschien hoeven we nu niks te doen’, sprak Lilith vertwijfeld. ‘Laatste waarschuwing wordt enkel gegeven, wanneer ze niet weten waar je bent. Dus kennelijk is de verbinding daarachter zo slecht, dat ik enkel de laatste waarschuwing heb kunnen ontvangen.’
Even viel ze stil, en wierp een vluchtige blik op de deur voordat ze verder sprak.
‘Nu moeten ze weer kunnen ontvangen waar wij zijn. Hopelijk zeuren ze dan niet meer. Blaine moet ongetwijfeld al hebben verteld over de rumoerige ochtend. Enkel, we kunnen er niet op vertrouwen dat hij onze ruggen dekt. Hij zou alles toelaten om jou in problemen te laten komen.’ Lilith keek even naar Kanon.
‘Wat stel je dan voor?’, vroeg hij al wat kalmer.
‘We moeten sowieso die tas en mappen verbergen. Die komen later wel. Op het moment is dit een groter probleem’, antwoordde ze.
Lilith liep naar Kanon toe. Ze pakte de hele handel van hem over, en liep naar haar kast toe.
‘De laatste plek waar ze zullen zoeken’, mompelde ze.
Alles wat ze hadden meegenomen, verstopte ze in haar lingerielade.
‘Goed.’ Lilith draaide zich weer tot de weerwolf. ‘Nu nog iets als reden voor onze afwezigheid.’
Dit kon op een hele bloederige manier, maar het had niet de voorkeur van de zilverharige Vampier. Nee, misschien was het beter om deze keer te choqueren.
‘Ik weet wel iets’, zei ze met een speels glimlachje. ‘Maar het moet overtuigend.’
Zonder echte uitleg te geven, liep Lilith op Kanon af. Hij keek haar vragend aan. Deze aarzeling van zijn kant gebruikte ze om zijn broek al los te maken. Door zijn tengere figuur viel de broek gelijk tot rond zijn enkels. Even was de weerwolf te verbaasd, maar al gauw kreeg hij een grijns op zijn gezicht.
‘Jij wilde het’, verklaarde hij.
Direct werd Lilith beetgepakt en mee het bed in getrokken. Meer kledingstukken gingen uit en belandden op de kamervloer. Een blos vormde zich op de Vampier haar wangen. Dit bedoelde ze inderdaad met overtuigend, want echt álles was uit. Echter, het ook uitvoeren, gaf wat meer spanning. Ze deden misschien niks, maar het blote tegen elkaar aan bleef opwindend.
In het moment gaf Lilith Kanon een kus op zijn lippen. En net op tijd, want de deur vloog open en meerdere Bewakers liepen naar binnen. Geschokt keken zij naar het tafereel voor hen.
‘Ik zei toch dat hij niet te vertrouwen was!’, weerklonk de stem van Blaine door de kamer.

[Ruka]

‘Jij wilde het’ maar daarmee had Kanon ook alles gezegd en trok hij Lilith mee terwijl ze steeds minder kleding aan hadden. Toen Lilith haar lippen op die van hem drukte liet hij niet los. Hij hoorde de deur open gaan maar na een snelle blik op de deur zag hij geen bedreiging. Pas toen iemand hem wegtrok gromde hij hard. Hij zag dat het Blaine was, degene die blijkbaar wel iets kon doen.
"Pak hem dan!" schreeuwde hij naar de bewakers, het duurde even voordat ze in beweging kwamen en pakte Kanon ruw beet. Ze wisten blijkbaar niet goed wat ze moesten zeggen of met hem moesten doen. Ze stonden er nog steeds geschokt bij. Blaine leek het te irriteren en het leek alsof hij ieder moment weer Kanon aan kon vallen. "Wat staan jullie daar nu dom met hem te doen!" riep hij uit na een paar minuten. "Laat hem anders eerst kleding aan doen." De bewakers deden wat Blaine zei, ze lieten Kanon los. Iedere stap die hij zette volgde ze met hun ogen. Als hij een foute stap zou zetten hadden ze hem zo. Hij deed een grijs shirt aan en een spijkerbroek. De riem moest het op zijn plek houden.
"Wat nu heer Blaine?" vroeg Kanon en ging op zijn knieën zitten. Hij hield er niet van als zwakke wezens hem de les gingen wijzen. Een zwarte waas kwam de kamer binnen, Kanon keek langs Blaine af en zag een van de machten staan.
De macht stak zijn hand uit naar Blain die kreunend op de grond zakte. Kanon kreeg een grijns op zijn gezicht, maar stopte toen de macht naar hem toe liep. De macht stapte over Blaine heen, Kanon kon alleen maar achteruit deinzen. De macht was sneller en een ijzige hand pakte de kin van Kanon beet. De macht bekeek het gezicht van Kanon goed, Hij kon de grote bolle ogen nog net onderscheiden van de rest.
"Wat ben jij?" zei de grauwe stem die onder de kap vandaan kwam.
"Een weerwolf" was het enige wat Kanon kon zeggen. Gelijk hield hij zijn adem in, de geur die zijn neus bereikte toen de macht sprak leek net alsof de man voor hem honderd jaar zijn tanden niet had gepoetst.
"Hoe lang leef je al?"
"duizend jaar denk ik" De man duwde Kanon achteruit. Hij vloog tegen de muur achter hem en kwam met een klap op de grond terecht.
"Jullie de kamer uit, Lilith jij blijft hier." De bewakers sleurde Blaine mee en de deur sloot achter zich. Kanon opende langzaam zijn ogen en zag alles onscherp, alles was een grote waas. De deur ging opnieuw open en een tweede gedaante kwam binnen.
Maar de gedaante deed haar kap af en het meisje wat hij eerder had gezien met haar lange zwarte haren keek hem wat bezorgd aan. Ze liep naar hem toe en hielp hem met opstaan, nu zag hij pas dat haar mond niet meer was dichtgenaaid.
"Ik ben Mia." zei ze rustig en wende zich tot Lilith. "Hij is best aantrekkelijk toch?" Ze glimlachte naar Lilith en keek toen weer naar Kanon. "Weet jij nog hoe de mensen eruit zagen die jou wouden pakken?" Kanon stond alleen maar verbaasd naar haar te kijken, hij wist niet wat hij moest zeggen of moest denken.
Hij ademde diep uit en keek toen naar Lilith, hij hoopte dat zij hem kon helpen. Maar hij wist dat ze dat op dit moment niet kon. "Ze hadden schedels, dierlijke schedels. Ieder had een schedel van een ander dier op zijn hoofd." Mia keek zorgelijk toen Kanon dat zei.
"Misschien moeten we ze overplaatsen, ergens waar ze beter beschermt zijn?" De andere macht schudde zijn hoofd. "Nog niet, we moeten eerst kijken of ze hem al op het spoor zijn." Met dat gezegd te hebben liep de man weg en sloot de deur achter zich.
"Ik moet nu een beetje bij jullie blijven. Ik weet hoe het er hier helemaal uit ziet en ook geheime routes in het gebouw." Het meisje ging op bed zitten. Haar stem klonk aardig, alsof ze nog maar vijftien was. Maar haar uiterlijk leek alsof ze al honderd jaar dood was. "Ook moeten we Kanon leren zich te beheersen. Hij is een geval apart." voor het eerst lachte ze zodat je haar tanden kon zien. Kanon kreeg een rilling toen hij haar bruine tanden zag.
"Hij moet zijn energie kwijt kunnen, misschien is het een idee om af en toe met hem naar de sport hal te gaan?" ze hoopte dat Lilith dat met hem wou doen, zelf mocht ze niet teveel met hun gezien worden.

[Cubiculum Nephilia]

“Lilith jij blijft hier”, werd er op strenge toon tegen haar gezegd.
Wat verontwaardigd hield ze de deken goed voor haar lichaam, terwijl ze toekeek op de situatie. Zo naakt was ze niet echt in een positie om ook maar iemand te gaan helpen. Echter, het beviel Lilith niets dat er nog een tweede macht de kamer binnenkwam. Misschien had ze het verkeerd ingeschat, en kwam er alsnog gedonder.
Tot haar verbazing deed de Macht haar kap af. De zilverharige Vampier kneep haar ogen toe, toen de vrouwelijke Macht naar Kanon toeliep. Wie dacht ze te zijn om aan haar Weerwolf te zitten. Een zacht gesis steeg op vanuit haar keel.
‘Ik ben Mia’, stelde de jonge vrouw zich voor.
Zij wendde zich tot Lilith. Het enige wat in de Vampier haar gedachten opkwam was om een dodelijke blik te werpen.
‘Hij is best aantrekkelijk, toch?’, vroeg de Macht aan haar.
Het lef! Lilith haar woede groeide enkel. De deken die ze vasthield, werd doorboort door haar langer wordende nagels. Het bloed steeg haar naar de wangen. Niet puur van kwaadheid, maar ook omdat ze bloosde door de openlijkheid van de Macht. Las zij soms ook gedachten? Direct zorgde Lilith bij zichzelf voor een barrière. Zo moest het maar even.
De zilverharige Vampier luisterde naar het verhaal van Kanon. Waarom was dat ineens zo belangrijk? Sinds wanneer werd er om hen gegeven? Argwaan groeide bij haar. Kort keek ze naar Kanon om te peilen wat hij ervan dacht. Aan hem te zien, leek hij eigenlijk te overdonderd te zijn om de situatie te kunnen inschatten. Dat was minder. Hij bood nu geen houvast voor haar eigen conclusies.
Lilith keek even op toen de man wegliep, en de deur achter zich sloot. Voor even daalde er een ongemakkelijke stilte neer. Niemand leek te weten wat te zeggen. De eerste die de stilte verbrak was de Macht die zichzelf had voorgesteld als Mia.
‘Ik moet nu een beetje bij jullie blijven. Ik weet hoe het er hier helemaal uitziet. En ook de geheime routes in het gebouw’, zei ze op vriendelijke toon.
Gealarmeerd keek Lilith op. Zij wist van de geheimen achter de muren én sprak daar openlijk over?! Ze wilde iets aan Kanon vragen, maar omdat Mia ineens naar haar toeliep, bleef ze stil.
De Macht ging op het bed zitten. Als reactie daarop trok de Vampier haar benen wat naar zich toe, alsof Mia een besmettelijke ziekte had.
‘Ook moeten we Kanon leren zich te beheersen. Hij is een geval apart.’
Kennelijk vond de Macht dat grappig, want ze lachte haar tanden bloot. Tenminste… iets wat daarop moest lijken. Lilith haar gezicht vertrok van afschuw bij het zien van de inhoud van die mond. Walgelijk. De drang om te snauwen dat zij beter iets kon vertellen wat de Vampier nog niet wist, was groot. Toch sprak de zilverharige nog geen woord.
‘Hij moet zijn energie kwijt kunnen. Misschien is het een idee om af en toe met hem naar de sport hal te gaan?’, vroeg ze en keek daarbij Lilith aan.
Even moest Lilith slikken om de walging weg te krijgen. Pas daarna gaf ze Mia antwoord:
‘Dat zou kunnen, mist het er rustig genoeg is. We willen niet nog meer lijken, of wel?’, vroeg ze scherp.
De Macht knikte even ten teken dat ze de hint begreep.
‘Ik zal zorgen voor reguliere tijden’, sprak ze.
‘Dat zou fijn zijn. Ook fijn zou zijn als u de kamer wilt verlaten? Dan kan ik mij in alle rust aankleden.’
Lilith hield nog altijd de deken krampachtige voor haar lichaam. Even kantelde de Macht haar hoofd op een vragende manier.
‘Is dat nodig? Kanon weet hoe je er uitziet, en wij zijn allebei vrouwelijk. Er is toch niets om je voor te schamen dan?’, vroeg Mia met lichte achterdocht.
Boos klemde de Vampier haar kaken even stevig op elkaar. Zo probeerde ze zich te beheersen. Enkel was de Macht goed bezig om het bloed onder Lilith haar nagels vandaan te halen.
‘U bent een Macht. Ik voel mij zeer ongemakkelijk zo. Verlaat de kamer graag.’
Het laatste zei de zilverharige Vampier op een dwingende toon. Haar geduld raakte op. Traag kwam Mia overeind. Ze keek nog bedenkelijk van Lilith naar Kanon en terug. Toen leek er iets bij haar te dagen, en een glimlach verspreidde zich weer over haar gezicht.
‘Natuurlijk’, antwoordde de Macht.
Ze liep de kamer uit. In de deuropening draaide ze zich nog even om en zei:
‘Doe er niet te lang over.’
Vervolgens sloot ze de deur achter zich.
‘Ik doe haar nog eens wat!’, viel Lilith uit toen de deur net dicht was.
‘Naar mijn idee kan ze je nog horen’, zei Kanon met een grijns.
‘Kan me niet schelen. Wie denkt ze te zijn?! Tuthola’, brieste de zilverharige Vampier, terwijl ze uit bed stapte.
Haar Weerwolf kreeg zo weer een onbeschaamde blik op haar lichaam. Ze liep naar haar kasten toe om kleding te pakken. Wat Kanon van plan was, liet ze aan hem over. Mocht er niks gebeuren, dan kleedde Lilith zich gewoon aan. Anders gebeurde er misschien wel wat de Macht had gesuggereerd.

[Ruka]

Kanon moest zijn hand tegen zijn mond aandrukken toen Lilith de macht zei dat ze weg moest gaan. Het kostte hem moeite om niet in lachen uit te barsten. Vooral toen het op het eerste gezicht niet leek dat de macht niet weg ging. Kanon keek het geheel aan, hij was toch nog druk bezig met nadenken over wat er allemaal gezegd werd. Langzaam verdween hij weer in zijn eigen gedachte, de macht had hem er aan herinnerd. Aan de groep die achter hem aan zat. Hij wist enkel vaag wie het waren, maar kon de naam niet meer herinneren.
De littekens op zijn lichaam verraadde wat er was gebeurt, met hun zilveren kauwen hadden ze hem geprobeerd te vangen. Zilveren klauwen, zodat hij bij iedere snee meer in zou zakken door de pijn die hij had. Hoe hij aan hen was ontsnapt was hem zelf ook een raadsel. Hij dacht namelijk dat ze hem hadden, hij had iemand gezien met een wolven schedel. Lang had hij nagedacht of dat degene was die hem had geholpen. Hij werd wakker in een grot, omringd door zwart bloed. Zijn eigen bloed, dat zwart was geworden door de zilveren splinters in zijn huid. Maar omdat hij geen hulp had gekregen waren de wonden niet mooi geheeld, maar waren het dikke littekens geworden. Toen was hij zo zwak geworden dat hij bij zijn eerste verandering naar wolf niet meer terug kon veranderen. Toen heeft hij geleerd om, wanneer hij wou te veranderen. Alleen als hij boos was ging het wel eens mis.
‘Ik doe haar nog eens wat!’ Ruw werd hij door dat zinnetje uit zijn gedachte gehaald.
‘Naar mijn idee kan ze je nog horen’ zei Kanon en grijnsde. Hij had nog net meegekregen dat ze de deur door was gegaan. Zijn grijns werd groter toen Lilith het bed uit stapte en hij haar lichaam geheel zag. Kanon had niet lang nodig om na te denken en was al snel bij Lilith. Hij trok haar mee het bed op en zette zijn tanden in haar nek. "Je komt er niet zomaar onderuit", zei hij speels. Hij zou Lilith ook echt niet laten gaan, voor zijn doen had hij al TE lang niks gedaan. Kanon voelde hoe de lust zijn lichaam binnen drong. Daardoor werd hij ruwer en greep hij Lilith steviger vast, zijn tanden duwde hij dieper in de huid van Lilith. Als iemand hem nu zou storen was het eerste wat er in hem op kwam diegene doden en daarna nog ruwer verder gaan. Maar daar dacht hij zelfs niet meer aan, het was nu alleen maar hij en Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

Voordat Lilith het goed en wel doorhad, was ze beetgepakt en het bed weer ingetrokken. Ze gaf er een verbaasd kreetje door, gevolgd door een onderdrukte kreun. Het gevoel van de beet was heerlijk. Waarom wist ze nog steeds niet, maar erg vond ze het absoluut niet.
“Je komt er niet zomaar onderuit”, hoorde ze in haar oor fluisteren.
Een grijns verspreidde zich over Lilith haar gezicht. Ze wilde ook helemaal niet hier onderuit komen. En mocht die trut van een Macht binnenkomen, dan zou die het zeker bezuren. Lilith beet Kanon terug, en voelde hoe hij er enkel meer beestachtig door werd. Het kon haar niet schelen. Op dat moment was het enkel zij en hem.

Veel later dan waarschijnlijk de bedoeling was van Mia, waren Kanon en Lilith eindelijk weer fatsoenlijk. Ze hadden de tijd genomen, daarna nog een tijdje in elkaars armen geleden, en zich vervolgens aangekleed. De glimlach op Lilith haar gezicht was nauwelijks weg te krijgen.
Ze keek verliefd naar Kanon.
‘Zullen we ons maar weer onder de rest begeven? Zonder twijfel zal de sportzaal al voor je gereserveerd zijn’, zei Lilith met een geheel andere toon dan voorheen.
Ze klonk zachter in haar stem, al zag ze er nog altijd hetzelfde uit. Misschien leek ze ook wel iets anders voor Kanon. Zij had zich immers nu aan hem gebonden voor altijd. Ze had haar mate gekozen en gemarkeerd. Nooit zou ze nog naar een ander kijken. Zo was de regel, opgesteld door de Alfa. En dit was een regel die Lilith maar al te graag volgde.
Ze opende de deur, negeerde Mia compleet en ging Kanon voor de gang op. Het idee was om naar de sportzaal te gaan, maar halverwege bedacht de zilverharige Vampier zich dat het misschien beter was om eerst iets te gaan eten. Dus week ze af van het pad en liep richting de eetzaal. Daar waren al enkele anderen voor het avondeten. Met vreemde blikken werden Kanon en Lilith daar ontvangen.

[Ruka]

Kanon was zorgvuldig zijn haren aan het doen in de spiegel. Hij probeerde de beestachtige blik uit zijn ogen te krijgen, maar dat lukte niet. Het leek alsof hij hier opnieuw binnen was gebracht.
Hij was nog niet geheel tot rust gekomen, ook al hadden ze bij elkaar gelegen en uit gerust. Het was hem niet gelukt om de dierlijke kant zo ver terug te dringen dat het onzichtbaar was. Sommige zullen denken dat hij iemand had aangevallen, hij keek namelijk niet blij.
Hij wou zichzelf niet verliefd voelen, hij wist dat liefde je zwak maakte. Als er nu iemand achter hem aan zou zitten ging hij ervoor zorgen dat Lilith in veiligheid was, daarna keek hij pas naar de veiligheid van zichzelf. Ruw zette hij de gel op de wastafel en bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn haren hingen stijl langs zijn gezicht en hij had ervoor gezorgd dat de lok een van zijn ogen bedekte. Dat deed hij vaak als hij geen zin had in andere mensen, dan had hij het idee dat hij meer afgesloten was. Hij liep de badkamer uit, zijn gezicht veranderde gelijk. De neutrale blik werd vervangen door een grijns "Waarom ben jij zo blij?" Niet begrijpend keek hij haar aan. Hij had Lilith nog nooit met zo'n lach gezien. Met het bruine oog wat zichtbaar was bekeek hij Lilith. Alles aan haar trok hem aan, ook al zou hij dat niet willen. Hij volgde Lilith de deur uit en glimlachte naar Mia. "Is het allemaal gelukt?" vroeg Mia met een lach en Kanon knikte. Hij wist niet zo goed wat hij tegen haar moest zeggen. "Mia? wat is dat eigenlijk met die mensen die mij volgen?" Mia keek om en in haar ogen was een twijfel te zien. Ze wist niet hoeveel ze mocht zeggen tegen hem.
"We weten niet precies waarom ze achter je aan zitten. Het is nogal moeilijk om achter te komen. Wij zijn ook nog aan het zoeken naar je verleden, daar moet het vast iets mee te maken hebben. Daarna kunnen we verder zoeken." Ze draaide om en liep weg, alsof Kanon wat verkeerds had gevraagd.
Kanon richtte zijn blik weer op Lilith en hij was verder niet aan het kijken waar ze naartoe gingen. Pas toen hij gepraat hoorde keek hij om zich heen, iedereen keek hen verbaasd aan. Het leek alsof ze wisten wat ze hadden gedaan. "Hij wou het met haar doen." hoorde hij iemand zeggen. Met een ruk draaide hij zijn hoofd om en keek in de ogen van Blaine. Kanon was nog geen drie meter van hem verwijderd "Hij is een monster, hij moet weg" dit keer zei Blaine het zachter, maar Kanon kon het nog steeds horen. Kanon zette twee stappen en was bij Blaine, de vingers van Kanon grepen het haar van Blaine en hij trok hem omhoog.
"Als jij nu eens je mond over mij houd?" zei hij koel en keek arrogant naar Blaine.
"Nooit! Jij zou gecastreerd moeten worden! Dat doen ze bij echte dieren ook altijd." Blaine schreeuwde het door de hele zaal heen en spuugde op het gezicht van Kanon.
Kanon sloot zijn ogen ademde langzaam uit en gaf Blaine een kopstoot. Een kreet van pijn ontsnapte er uit de mond van Blaine. Kanon sleurde hem mee en legde hem op een tafel neer, sommige meiden deinsde angstig achteruit, ze gaven Kanon plaats. Als een klem hield hij het kruis van Blaine vast. "Jij vind dat ik gecastreerd moet worden?" Vroeg hij speels aan Blaine. Hij knikte alleen en leek verder niks meer tegen Kanon te kunnen zeggen.
"Waarom probeer je toch altijd de held uit te hangen?" Kanon grijnsde toen hij dat zei. Maar de hand die hij op het kruis van Blaine had kneep hij steeds meer samen. "Ik zal jou castreren." Maar toen hoorde hij grote voetstappen aankomen en toen hij op keek zag hij grote bewakers aankomen. Snel sprong hij achteruit van Blaine af en kwam hard op de grond terecht. "Hij is gek geworden!" schreeuwde Kanon hard en wees naar Blaine. De bewakers holde snel op Blaine af en namen hem mee.
"Jij vies beest, rat, mormel, stinkdier, buidelrat, mon....." En het geschreeuw van Blaine was weg. Iedereen keek hem ongelovig aan. "Eetsmakelijk." Glimlachte Kanon en pakte een glas uit de hand van een meisje. "Dankje." zei hij en het meisje keek blij om naar haar vriendinnen. Kanon draaide om en liep naar Lilith. "Eten dan maar?" zei hij alsof er niks was gebeurt.
"Hij heeft mijn glas gepakt." Hoorde hij het meisje nog tegen haar vriendinnen zeggen en Kanon liet zijn ogen door zijn kassen rollen. 'Spannend hoor' dacht hij sarcastisch in zichzelf. Hij keek naar Lilith en zag achter haar een grote poster hangen Uitstap naar de mensenwereld Kanon begon verbaasd de poster te lezen.
Voor alle examen leerlingen: Woensdag gaan jullie mee de stad in. Het is al een test, zijn jullie er klaar voor? Kanon wees naar de poster. "Wat is dat voor iets? Waar ga je dan naartoe?" Kanon wou ook mee, hij zat namelijk in het examen jaar.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith keek naar het schouwspel. Ze was niet van plan om ditmaal voor agente te gaan spelen, door tussenbeide te komen. Het was niet dat ze nu altijd de kant van Kanon zou kiezen, maar ze was het een beetje zat. Net als bij elk ander dominant dier mochten deze twee het van haar eens flink uitvechten. Al moest Blaine niet verwachten dat zij de prijs zou zijn. Nee, die optie was vervlogen.
Een gelukszalige glimlach gleed wederom over Lilith haar gezicht bij de gedachte aan eerder. Het was zelfs beter geweest dan zij zich had voorgesteld. Natuurlijk was het in haar fantasie nooit een weerwolf geweest. Nee, daar was het een man geweest met liefde voor haar en sterk genoeg om zich om haar te kunnen ontfermen. Kanon was als die man geweest.
Een gedachte van een ander meisje liet Lilith direct opkijken. Haar ogen stonden direct op de brunette gebrand. Kanon leek net haar glaasje bloed te hebben afgepakt, en Lilith hoorde de zwijmelende gedachte die erbij kwam. Ze vernauwde haar ogen en trok telepathisch de aandacht van het wicht.
“Je moet je gedachten niet zo op de loop laten”, lispelde Lilith in de gedachten van het meisje.
“Gun anderen ook een plezier met hem. Het is niet alsof hij van jou is”, wierp het meisje tegen.
“Blijf dat denken en ik zorg voor nog meer ladders in je panty, liefje”, beloofde de zilverharige Vampier.
De brunette keek met verschrikte ogen naar Lilith. Ze wilde nog iets zeggen, maar de Elite Vampier had haar gedachten alweer afgesloten, en zij stootte tegen een zware muur aan. Kort bleven de twee dames elkaar nog aankijken. Lilith wilde er zeker van zijn dat de boodschap duidelijk was overgekomen. Verslagen sloeg het meisje haar ogen neer en wendde haar blik af.
Mooi, dacht Lilith voldaan bij zichzelf.
Ze speurde nog de gedachten af van andere meisjes en gaf ieder een flinke knauw als ze te verkeerde dingen dachten. Al moest dadelijk de hele school het weten. Kanon was nu van haar en ze zou geen enkele tuthola, die dacht dat ze wat met Kanon zou kunnen beginnen, in zijn buurt dulden. En Lilith hoopte dat Kanon er net zo over dacht.
Doordat de zilverharige Vampier zo druk was, hoorde ze niet eens haar Weerwolf zijn vraag of ze dan maar zouden gaan eten. Pas toen hij over het klassenuitje begon, wat onderdeel was van hun eindexamen, keek ze naar hem op. Even knipperde ze met haar ogen om uit een soort roes te komen.
‘Waar ga je dan naartoe?’, vroeg Kanon geïnteresseerd.
Lilith keek even over haar schouder naar de poster en haalde haar schouders op.
‘Dat krijgen de examenklassen pas op de dag zelf te horen. Dus ik zou het niet weten.’ Ze richtte haar blik weer op Kanon. ‘Zou je willen gaan dan?’, vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig.
Het bleef even stil, alsof hij zijn antwoord moest overdenken.
‘Vind je dat wel verstandig?’, vroeg Lilith toen een toon zachter.
Vragende ogen ontmoetten de hare.
‘Als die groep achter je aanzit, is het dan wel verstandig om je zo bloot te stellen?’, verduidelijkte ze haar bezorgdheid.

[Ruka]

Kanon snapte niet waar Lilith met haar gedachte was, hoe het kon dat ze nu zo boos leek. Hij was blij toen Lilith hem weer zag staan en ze weer normaal leek te zijn.
‘Zou je willen gaan dan?' toen Lilith dat vroeg dacht hij na, hij wou gaan om te vluchten. Dan was hij vrij en kon hij weer normaal rennen, als wolf de regels uitmaken zonder raar aangekeken te worden.
‘Vind je dat wel verstandig?’ Kanon snapte niet wat ze daarmee bedoelde, hij leefde al eeuwen buiten. Waarom zou het niet verstandig zijn? Dacht Kanon vragend bij zichzelf.
‘Als die groep achter je aanzit, is het dan wel verstandig om je zo bloot te stellen?’ Lilith leek bezorgd te zijn over hem, iets wat hij zelf niet goed begreep.
"Ben je niet bezorgd nu ik hier zit?" Kanon voelde zichzelf hier minder veilig als buiten. "Als ze hier alles omsingelen zijn we sowieso dood." Hij wist niks van de groep die achter hem aan zat, het enige wat hij wist waren de schedels die ze op hun hoofd hadden. Maar ook dat ze niet opgaven, ze moesten hem om een rede hebben.
"Waarom zou zo'n groep mij willen hebben? Misschien heb ik alles wel verzonnen?" fluisterde hij tegen haar. "Misschien ben ik wel gewoon aan het fantaseren om mijn leven spannender te maken." zei hij op dezelfde toon. Hij dacht na over wat er in de eeuwen gebeurt waren toen hij op de vlucht was. Hij was bijna gevangen geweest, met puntige botten hadden ze zijn lichaam opengehaald.
Hij trok zijn shirt omhoog en zag de littekens staan, opgelucht haalde hij adem. Dat kon hij niet hebben verzonnen. Hij wist wel dat hij het niet verzonnen kon hebben, maar hij hoopte dat hij dat had gedaan. Zodat hij dan niet meer hoefde te vluchten.
"Als ik meega dan kan ik vluchten." zei hij met een klein lachje op zijn gezicht. Hij hoopte dat Lilith hem zou begrijpen. Dat ze het niet erg zou vinden als hij weg zou zijn. "Jij kan tenminste leven, alles wat ik doe bestaat uit vluchten. Wat ze van me willen weet ik niet eens." mompelde hij zachtjes. Dat vond Kanon misschien het ergste, niet weten wat er zou gebeuren als ze hem te pakken hadden.
"Heb jij een beter idee?" vroeg Kanon met een wanhopige toon in zijn stem. Hij hoopte dat ze zou zeggen dat niemand achter hem aan zou zitten en dat alles goed zou komen. Maar hij was bang dat ze dat toch niet zou doen. "Zou het iets te maken hebben met de gangen?" vroeg hij toen, meer tegen zichzelf dan tegen Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

"Ben je niet bezorgd nu ik hier zit?", vroeg Kanon aan Lilith. "Als ze hier alles omsingelen zijn we sowieso dood."
‘Daar twijfel ik eerlijk gezegd aan’, reageerde ze.
Het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat er genoeg van die achtervolgers waren om Dracolyn te omsingelen. Daarnaast, al die mannen konden toch onmogelijk op tegen alle leerlingen en Machten die hier zaten?
“Waarom zou zo'n groep mij willen hebben? Misschien heb ik alles wel verzonnen?" fluisterde hij tegen haar. "Misschien ben ik wel gewoon aan het fantaseren om mijn leven spannender te maken," sprak Kanon op dezelfde toon.
‘De Machten lijken je anders te geloven, dus is de kans klein dat je het enkel verzonnen hebt’, fluisterde Lilith terug.
Haar weerwolf leek even niet te reageren. Hij leek verzonken te zijn in zijn gedachten. Langzaam ging zijn hand naar de zoom van zijn shirt. Zonder wat te zeggen tilde hij het op. Lilith zag zijn blik over zijn eigen borstkas gaan. De littekens, die haar eerder niet waren opgemerkt, leken fel af te steken tegen zijn normale huid.
Kanon liet een zucht ontsnappen, alsof hij zijn adem had staan inhouden. Het klonk ergens opgelucht, maar dubbel genoeg ook enigszins teleurgesteld. De zilverharige Vampier kon het begrijpen dat haar Weerwolf liever had gehad dat er geen littekens stonden.
“Als ik meega dan kan ik vluchten”, zei hij met een glimlach.
Lilith haar gezicht betrok.
‘Waarom vluchten?’, vroeg ze hem.
“Jij kan tenminste leven. Alles wat ik doe, bestaat uit vluchten. Wat ze van me willen weet ik niet eens," mompelde hij zachtjes.
Het leek alsof Kanon haar niet eens had gehoord. Snapte hij dan niet dat zij hem liever niet zag gaan?
‘Vluchten is geen optie. Zeker niet als je het toch al zat bent’, sprak Lilith hem wat berispelijk toe.
"Heb jij een beter idee?", vroeg Kanon met een wanhopige toon in zijn stem.
‘Ja, hier blijven. Bij mij… De veiligheid hebben van een groot aantal. Daarbij is Dracolyn praktisch een onneembaar fort. Hoe dachten zij ooit binnen te kunnen komen? Door de voordeur?’
Lilith keek hem aan. Haar ogen flitsten heen en weer van zijn rechteroog naar zijn linkeroog, maar een reactie op wat zij had gezegd, kwam er niet. Kanon was daarvoor te diep in gedachten. Hij leek dingen te overpeinzen en sprak toen plots;
“Zou het iets te maken hebben met de gangen?"
‘Dat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk’, antwoordde ze hem. ‘Ik kan het me niet voorstellen dat jouw achtervolgers ook maar iets weten van Dracolyn. En al zouden ze überhaupt van het bestaan van dit internaat afweten, dan hebben ze vast niet de kennis die wij hebben over de gangen. Dat kan gewoon niet.’
Wellicht dat het enkel valse hoop was die Lilith zichzelf en Kanon probeerde aan te praten. Toch moest er een kern van waarheid in zitten. Toch? Anders zouden de Machten heus wel hebben geweten wie die mannen zijn, en wat zij zochten in hem.
Hun gesprek bleef niet bepaalt onopgemerkt. Ze stonden immers in een volle zaal te praten met elkaar. Vreemde blikken werden naar hen geworpen. Zowel de Weerwolven als de Vampiers vonden het een apart schouwspel. Het was haast alsof de twee vrienden waren geworden. Misschien zelfs meer dan dat. Maar dat kon toch niet? Ongeloof golfde door de gedachten van ieder in die zaal.
Bij Lilith drongen die gedachten langzaam door. Eerst zacht zoemend, als een vervelende mug die je uit je slaap houdt. Daarna zwolg het echter aan en leek het meer op een zwerm wespen vlak bij haar oor. Geïrriteerd en gealarmeerd keek ze op. Bij het zien van al die blikken, drong het besef van hun houding pas een beetje door.
Lichtelijk beschaamd pakte Lilith Kanon bij zijn pols en nam hem mee de eetzaal uit. Ze trok hem mee naar de binnenplaats die vrijwel verlaten moest zijn.
‘Hier hebben we wat meer privacy’, legde ze uit. ‘Al zal het nu misschien weinig meer uitmaken.’

[Ruka]

"Ik weet het toch ook niet" mompelde Kanon en keek om zich heen de tuin door. Hij had het idee alsof ze op iedere hoek konden zitten. Hij geloofde niet dat Dracolyn hem zou helpen en iedereen voor hem zou vechten als ze kwamen. Hij liep een paar passen weg van Lilith en keek verbaasd naar de tuin. Hij had het met zijn eerste blik nog niet eens goed gezien. Alles in de tuin was precies in evenwicht, aan de ene kant van de tuin was het grauwer, met veel steen. Aan de andere kant was het meer groen, alsof er een scheiding was tussen links en rechts. Kanon was benieuwd welke kant van de vampiers was en welke van de weerwolven.
Hij hoorde een klap achter hem, met een klauw naar voren haalde hij uit en hij rolde naar achteren. Hij keek naar zijn vijand. Met een ruk stond hij op toen hij zag wat hij had gedaan. "Ik was in gedachte, ik deed het niet geheel met opzet." Het meisje had een wond aan haar schouder, maar er kwam al een andere vampier aan om het beter te maken. "Lilith, kom anders weer eens bij ons zitten. Dat beest kan zich wel in de tuin vermaken." Met een arrogante blik wendde ze haar hoofd af van Kanon en keek nu lief naar Lilith. De mannelijke vampier die bij haar stond had nog geen blik op Kanon geworpen.
"We zijn bang dat je misschien net zo word als hem, graag willen we nog eens een feest houden. Het gemaskerd bal komt ook nog. Net zoals alle andere jaren." Dat waren de woorden van de mannelijke vampier, woorden die ervoor zorgde dat Kanon zichzelf al meer in een aanval positie zette. Zijn hoofd kantelde al wat omlaag en zijn rug kromde.
Zoals mij? dacht Kanon grommend in zichzelf. Hij snapte niks van de zin die de man had gemaakt, losse delen wat Lilith zou begrijpen maar hij niet. Gemaskerd bal? Weer iets waar hij niks van begreep, hij kende het wel van vroeger. Hij had er zelfs een verstoord toen hij honger had. Wat heeft dat met hier te maken? opnieuw een vraag die in zijn hoofd kwam.
"Je weet dat Nicolas graag met je naar het bal gaat, hij is geschikt voor je. Het bal is al over een maand, zorg dat je iemand hebt Lilith. Doe deze ene keer niet zo eigenwijs en doe weer eens gezellig iets met ons." De vrouwelijke vampier glimlachte hoopvol toen ze dat zei. Het enige wat Kanon kon doen was zichzelf wat rechtte en terug naar binnen lopen. De drie vampiers liet hij achter en hij liep naar een tafel toe. Kanon ging zitten en pakte een glas bloed die op de tafel stond.
"Dat is mijn glas." Zei een jongen boos tegen hem, maar het had geen effect meer, Kanon had het glas al achterover geslagen. "Wat is het gemaskerd bal?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Een meisje dat langsliep keek hem met een lach aan en ging langs hem zitten.
"Weet je dat niet?" vroeg ze enthousiast en ze begon gelijk uit te leggen wat het was. "Ze halen hier vijftig van de beste kleding makers heen. Natuurlijk vampiers, die werken snel en netjes. Iedereen moet langs gaan, dan maken ze de prachtigste kostuums voor iedereen. Het kostuum past bij de persoon. Daarna is het bal, sommige worden gevraagd maar de meeste lopen rond en komen dan vanzelf iemand tegen Niemand mag praten tegen elkaar als ze elkaar hebben gekozen mag dat pas. Als diegene zijn of haar masker af doet mogen ze met elkaar praten. Maar dan moeten ze wel de hele avond bij elkaar zijn, dan hebben ze elkaar dus gekozen."
Ze ratelde maar door, Kanon pakte het glas uit haar handen en dronk het bloed gelijk op. Hij snapte het wel, maar waarom moest ze het in zo'n lang verhaal stoppen. "Dat is logisch." Zei Kanon rustig, wat hij anders moest zeggen wist hij ook niet. Het meisje glimlachte en stak haar hand uit.
"Ik ben Lola, een vampier." Nog steeds had ze een lach op haar gezicht.
"Kanon, een weerwolf." zei hij twijfelend.
"Dat weet ik toch al, jij maakte hier de eerste dag een groot bloedbad. Wat wel heel grappig was." Kanon kreeg een flauwe grijns op zijn gezicht. Ze deed hem denken aan een oude vriend van hem. Die sprong ook altijd in het rond en was altijd blij.
"Ga jij ook op dat uitstapje? Anders mag je niet je examen doen, dus ik denk dat je wel mee moet." ze zei nog meer, maar Kanon was niet meer aan het opletten. Nu hij niet meer hoefde te vluchten had hij meer tijd om te denken, dat ging dan vaak over zijn verleden...

[Cubiculum Nephilia]

“Lilith, kom anders weer eens bij ons zitten. Dat beest kan zich wel in de tuin vermaken”, zei Leila met een glimlach op haar gezicht die te zoet was te noemen.
Lilith vernauwde haar ogen lichtjes toen zij Kanon een beest noemde. Waarom waren ze allemaal zo vijandelijk tegen hem zonder goede reden? Was het echt iets natuurlijks? Nee, want voor haar voelde het absoluut niet zo. Het moest iets zijn wat gevoed werd aan iedereen. Misschien wel onbewust.
“We zijn bang dat je misschien net zo word als hem, graag willen we nog eens een feest houden. Het gemaskerd bal komt ook nog. Net zoals alle andere jaren,” sprak Lucas monotoon.
Lilith richtte haar blik op de jongen. Hij had gitzwart haar waarvan het merendeel met gel op zijn plaats werd gehouden, één dikke pluk hing juist speels naar voren. Ze wist waar hij op doelde, maar hij zou ook moeten weten dat zij nauwelijks naar die feesten ging. Soms, om sociaal te lijken, maar vaak niet.
“Je weet dat Nicolas graag met je naar het bal gaat, hij is geschikt voor je. Het bal is al over een maand, zorg dat je iemand hebt Lilith. Doe deze ene keer niet zo eigenwijs en doe weer eens gezellig iets met ons”, opperde Lola.
Voor de zilverharige Vampier klonk het eerder als een bevel. Als er iets was wat zij slecht kon verkroppen, dan was het wel iemand die dacht dat hij/zij haar kon betuttelen. Ze kruiste haar armen over elkaar.
‘Je spreekt nogal met een verkeerde toon, Lola’, waarschuwde Lilith.
Leila hield haar hoofd iets schuin en keek toen naar Lucas. Hij keek terug, voor even, waarna hij zijn blik weer op Lilith richtte.
‘Dit bedoelen we nou’, zei de jongen. ‘Vroeger zou je nooit zo hebben gesproken. Je gebruikte je rang niet. Of moet ik zeggen “misbruikte”.’ Lucas trok één wenkbrauw veel betekent op.
Lilith keek donker terug, maar hij leek er niet door onder de indruk. Het werd een staarwedstrijd. Eentje die de jongen aflegde. Hij sloeg als eerste zijn ogen neer met een zucht.
‘We willen je alleen maar helpen, Lilith. Dat ding lijkt je gewoon onder een vreemd soort invloed te hebben.’
Lucas keek weer op. Zijn blik stond bezorgd. Lilith werd erdoor afgeleid. Het belemmerde haar waakzaamheid zelfs. Dusdanig dat ze niet merkte dat Leila achter haar was gaan staan. Het meisje stak snel een naald in Lilith haar nek en spoot de inhoud leeg. Nog voordat ze op de prik kon reageren, zakte de zilverharige Vampier ineen.
Lucas ving Lilith op, om haar vervolgens bruidsstijl op te tillen.
‘We moeten snel zijn, voordat die voddenbaal terugkomt’, fluisterde Leila.
Ze wist niet hoe sterk het gehoor kon zijn van die aparte Weerwolf. Gehaast liepen zij en Lucas via een andere deur terug naar binnen. Hun bedoeling was om Lilith te onderzoeken op een hypnose of soort vergif, want zij gedroeg zich te vreemd. De twee namen haar mee naar een aparte kamer. Het was een twee jaar geleden nog een ziekenkamer geweest, maar was nu leeggehaald om er een ander soort kamer van te maken.
Her en der lagen in de witte kamer nog potjes die duidelijk in een apotheek thuishoorden. Eveneens lag er een oud matras in een hoekje. Die was daar ooit geplaatst door Lucas. Hij had de kamer omgedoopt tot een relaxkamer zolang de leiding nog geen concrete plannen had voor de nieuwe inrichting.
‘Laten we eerst wat bloed afnemen’, stelde Leila voor, terwijl Lucas Lilith neerlegde op het matras.
‘Wie kunnen we het laten onderzoeken?’, vroeg de jongen.
Hij keek niet naar zijn vrouwelijke medeplichtige op, maar streek de kleding van de zilverharige Vampier glad. Zo lag ze er tenminste netjes bij.
‘Ik kan vast wel zuster Dyra overhalen’, zei Leila met een glimlachje. ‘Ik ben goed bevriend met haar.’
Lucas knikte. Hij stak zijn hand naar achteren omhoog. Leila overhandigde hem een nieuwe, ongebruikte naald. De jongen zocht een ader op, stak de naald erin en nam wat bloed af. Hij ontkoppelde de gevulde reageerbuis, en reikte deze Leila aan. Zij nam het buisje aan en sloot hem af.
‘Ga je direct?’, vroeg Lucas.
‘Ja, ik wil niet dat ze wakker wordt en we dan nog het bloed moeten onderzoeken.’
Wederom knikte Lucas instemmend, maar verder zei hij niks. Leila vatte het op als groen licht en liep weg. Zo bleef de jongen alleen over met Lilith. Hij peinsde even. Hij wilde weten waarom zij zich zo vreemd gedroeg. Zo beschermend over een beest. Haast alsof ze er meer mee had. Het zou toch niet?
Vrezend bracht Lucas zijn hand naar de kraag van Lilith haar jasje en trok het wat opzij. Als er was, waar hij bang voor was, dan stond daar een merk. Het teken dat zij voor altijd zou zijn verbonden aan de persoon die zijzelf zou hebben gekozen. Datzelfde teken zou bij haar mannelijke tegenhanger zitten. Het was om iemand af te bakenen en te zorgen dat geen ander die persoon nog kon beminnen.
Lilith droomde in de tijd dat ze onder narcose was gebracht over Kanon. Haar dromen gingen over hun ontmoeting, het samen zijn, en feitelijk het avontuur waaraan ze zijn begonnen. Echter, de algehele sfeer veranderde. Het werd somber, dreigend en Lilith kon de schaduwen zien van vreemd geklede mannen. Ze begonnen Kanon en haar te achtervolgen. Waarom wist Lilith niet.

[Ruka]

"Hoe hebben ze je hier eigenlijk naartoe gehaald, Kanon?" Lola keek Kanon vriendelijk aan. Maar achter haar schuilde enkel jaloezie.
"Met moeite." was het enige wat Kanon wou zeggen. Hij had geen zin om het verhaal helemaal uit te leggen. Dat hij was verlamd door een pin in zijn rug en daardoor makkelijker meegenomen kon worden. Dat wou zeggen dat hij haar moest vertellen hoe ze dat hadden gedaan, dan konden andere het makkelijk over doen. Lola knikte naar hem en nipte af en toe aan haar glaasje bloed, iets wat hij teveel vond lijken op hoe Lilith dronk.
"Dankje voor het verhaal." zei Kanon en stond op, maar voordat hij weg kon lopen had Lola zijn pols vast.
"Je moet echt even zien waar ze dat doen, over een paar dagen worden de kostuums gemaakt, dan moet jij daar ook naartoe." Ruw trok Kanon zich los, als er iets was waar hij niet tegen kon was het als hij werd meegetrokken. Hij liep richting de tafel waar het bloed op stond en hoorde Lola vrolijk achter hem aanlopen. Alsof hij niet duidelijk had gemaakt dat hij niks met haar te maken wou hebben. Hij pakte een glas bloed en toen hij zich omdraaide zag hij nog een meisje langs Lola staan.
"Ik ben cindy." Ze liep langs Kanon af en pakte een glas bloed. Daarna ging ze weer voor hem staan. "Zal ik je anders even rondleiden door het gebouw? Volgens mij heb je daar nog niet de kans voor gehad?" Ze had lang zwart haar en een strakke pony, haar helder groene ogen bleven in die van hem staren. "Grappig dat je verschillende kleuren ogen hebt, alsof je naar twee verschillende mensen kijkt." Ze gebaarde met haar hand dat hij mee moest lopen, dat deed hij dan ook. "Wat is grappig vind aan jou Kanon." Ze stopte en draaide zich om naar hem. Kanon had geen keus om ook te stoppen anders zou hij tegen haar op botsen. "Jij word door vampiers geaccepteerd, door vele vampiers. Alleen dames natuurlijk, de mannelijke vampiers haten je." Kanon keek haar vol onbegrip aan. "Jij bent anders Kanon, jij hebt geen plaats." De blik van Kanon veranderde, hij keek haar boos aan. "Luister, jij hoort een weerwolf te zijn. Zelfs hun weten niet hoe ze op je moeten reageren..." ze wou nog iets zeggen, maar Kanon had met zijn hand al plukken haar beet. Hij duwde haar tegen de muur en sloeg haar hoofd hard tegen de stenen aan.
"Ik zal er voor zorgen dat jij nergens meer bij hoort." het klonk bijna lief hoe Kanon het zei.
"Laat haar los, beest, bla, bla, bla." Hij hoorde mensen schreeuwen, sommige probeerde zelfs dichterbij te komen. Maar die kregen dan een trap of een klap.
Een schelle kreet kwam uit de keel van cindy en hij keek haar verbaasd aan. "Hou je bek." zei hij dan ook vol ongeloof. Cindy had een diepe wond op haar hoofd, totdat Kanon haar los liet en piepend op de grond viel.
"Hou dat beest stil, had hem dan goed geraakt." hoorde hij de kille stem van Cindy zeggen.
"Snel, voordat dadelijk echt verliefde tienermeisjes op hem afkomen!" die stem herkende hij van Lola. Hij werd opgetild maar kon niks uitbrengen, ze namen hem een trap op en daar werd hij op een stoel gezet.
Kanon wou zichzelf van de stoel af druwen, maar toen hij zijn hand niet omhoog kreeg keek hij versuft naar zijn pols. Na een paar seconde ontdekte hij dat het een dikke ketting was die een paar keer om zijn pols en de stoel heen was gedraaid. Zijn andere pols lag er precies hetzelfde bij.
"Mis je Lilith al?" Cindy keek hem vals aan, wat Kanon niet eens kon zien.
"whaar iz ze?" vroeg Kanon met moeite, hij merkte dat zijn tong niet de bewegingen maakte die hij wou.
"Geloof me Kanon, wij vermaken je. Daar heb je haar toch niet voor nodig? Je bent veilig bij ons, we zullen ons af en toe voor je uitkleden." speels beet Cindy op haar lip terwijl ze naar Kanon keek.
"Wel schattig als hij zo wanhopig is." Lola sprong een paar keer blij op en neer. Ze vond het geweldig dat ze nu een speeltje hadden. Ze pakte een pin van twintig centimeter en duwde hem in de schouder van Kanon. Zachtjes kwam er gepiep uit zijn keel, maar dat was zo zachtjes dat je het alleen kon horen als je een meter van hem af stond. Lola verplaatste haar mond naar het bloed wat langs de pin af liep en sloot haar ogen toen ze haar lippen van zijn huid af haalde.
"Zijn bloed is heerlijk. Kunnen we hem houden? We zeggen gewoon dat hij ontsnapt is tegen de school." De deur sloeg open en een jongen kwam binnen. "Nicolas!" zei Lola opgelucht en wees trots naar Kanon.
"We hebben hem gevangen." zei Cindy op haar beurt zachtjes.
"Netjes, we zullen moeten kijken wat er precies met deze jongen aan de hand is." Hij ging op zijn knieën voor Kanon zitten en scheurde zijn shirt open. Hij bekeek de littekens, Nicolas knikte begrijpend alsof hij snapte hoe het kwam.
"Hij moet daar lang mee hebben gelopen." Nicolas stond op en haalde de pin uit de schouder van Kanon, legde het op de tafel neer. "Goed gedaan dames." beide gaf hij een kus op het voorhoofd.
De kamer waar Kanon in zat leek op een gewone slaapkamer, alleen dan zonder bedden en enkel gevaarlijke gereedschappen die aan de muur hingen. Hij kon een deur bekennen, alsof de deur naar buiten weg was.
Toen vroeg hij zich af hoe sterk vampiers konden zijn, of wat voor krachten ze konden hebben. Helaas had hij geen tijd meer om er over na te denken, want opnieuw kreeg hij een pin in zijn lichaam, dit keer in zijn zij.
"Heerlijk zo'n test object." vol lof bekeek Nicolas de pin toen hij het uit het lichaam van Kanon haalde. "Lilith moet met mij naar het bal." mompelde hij nog zachtjes tegen zichzelf voordat hij wat notities maakte op een wit vel papier.

ooc: Hopelijk is deze beter? X3 was wel moeilijk om van een post weer een andere te maken

[Cubiculum Nephilia]

Lilith probeerde achterom te kijken en de gezichten te zien van de mannen, maar elke keer als ze keek, zag ze niets anders dan vervormde schaduwen. Zo wist ze niet zeker of het überhaupt wel mannen waren. Misschien waren het wel vrouwen, of eigenlijk dieren.
Lucas keek strak naar een soort moedervlek. Het zat laag aan de zijkant van Lilith haar nek. De vlek was vrij vreemd van vorm. Duidelijk niet een natuurlijke vlek. Sowieso had Lucas ook niet verwacht dat zijn mede Vampier ook maar één onvolmaaktheid zou hebben. Dus dit moest wel zijn waar hij voor vreesde.
Met een zucht liet Lucas de kraag los. Daarom deed Lilith dus zo vreemd. Ze beschermde enkel haar “mate”. Haar partner voor het leven. Kanon zou zeker ook een dergelijke vlek hebben, maar dan meer als Lilith haar teken. Lucas kon zich geen voorstelling maken van hoe dat eruit zou zien, maar zeker niet als een soort wolvenkop.
Het bracht zoveel vragen in Lucas naar boven dat hij er gek van werd. Hij wilde Lilith wakker maken om met haar te praten, maar hij wist dat Leila en Nicholas dat niet zouden waarderen. Even twijfelde Lucas. Hij wist dat wat hij ging doen ook niet gewaardeerd zou worden. Al was dat niet aan hen om te beslissen. Dit was immers zijn gave.
Lucas legde zijn hand op die van Lilith. Geconcentreerd sloot hij zijn ogen. Hij liet zijn energie varen en drong ermee die van Lilith binnen. Hij zou haar dromen betreden, want dat is zijn gave; de dromen van anderen kunnen binnendringen en deze aanpassen.
Geschrokken deinsde Lucas eerst achteruit bij het zien van de misvormde schaduw. Wat in vredesnaam, dacht hij. Met een handgebaar liet hij het snel verdwijnen, om vervolgens om zich heen te kijken. Hij stond in bosrijk gebied. Wat verder op zag hij Lilith rennen met Kanon.
‘Lilith!’, riep hij streng.
De zilverharige Vampier keek om en bleef verbaasd staan. Haar verbazing werd groter toen de omgeving om haar heen wegviel en Lucas ineens vlak voor haar stond.
‘Lucas?’, vroeg Lilith verbijsterd. ‘Wat moet jij hier?’ De verbijstering in haar stem was direct overgeslagen in boosheid.
Lucas hief zijn handen ontwapenend omhoog, want hij wist dat hij zo ook prooi voor haar worden.
‘Ik wil met je praten’, sprak hij kalm.
‘Je bent het toespreken niet waard’, zei Lilith venijnig en kruiste haar armen over elkaar.
‘Luister alsjeblieft. Ik snap dat je boos op mij bent’, begon Lucas zijn pleidooi.
‘Nou, troost je. Ik ben niet alleen op jou boos’, onderbrak de zilverharige Vampier hem.
‘Weet ik, weet ik’, probeerde Lucas gelijk te sussen. ‘Maar ik verzoek, smeek je haast, om te praten.’
Hij keek wanhopend naar haar. Lilith keek eerst een tijdje kil terug, maar slaakte uiteindelijk een toegevende zucht en liet haar armen ontspannen.
‘Waar wil je het dan over hebben?’, vroeg ze nog altijd iets uit haar humeur.
Lucas zijn gezicht klaarde iets op. Dankbaar glimlachte hij lichtjes.
‘Laten we er rustig bij gaan zitten’, stelde hij voor en liet de omgeving veranderen.
Beide Vampieren stonden nu in een park. Lilith herkende het niet. Langs hen heen liepen mensen met honden. Er snaterden eenden in een sloot. Verderop speelden kinderen op een veldje met een bal en her en der stonden eenvoudige bankjes.
‘Kom.’ Lucas bood Lilith zijn arm aan.
Argwanend haakte ze haar arm in de zijne en liet zich door hem begeleiden naar een bankje met uitzicht op de spelende kinderen. Hij wachtte tot ze zat, om daarna naast haar plaats te nemen met enige afstand tussen hen in. Lucas leunde ontspannend naar achteren en liet zijn blik op de spelende kinderen rusten.
‘Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, Lilith’, zei hij na een tijdje van stilte. ‘Ik had en heb geen enkele bedoeling om jou dwars te zitten. Ik moest gewoon weten wat er aan de hand was.’
Lilith zei niks. Zij volgde eveneens de kinderen met haar ogen, maar zat er totaal niet ontspannen bij. Ze zat rechtop, stijf en kil. Lucas nam door het zwijgen aan dat hij verder kon praten.
‘En ik denk dat ik het nu snap’, merkte hij wat zachter op. ‘Je doet onderhand al veel meer dan dat de Machten je hebben opgedragen. Je beschermt hem.’ Even liet Lucas een stilte vallen, maar Lilith vertrok geen spier. ‘Je beschermt hem omdat hij je partner is.’
Nu kwam er wel beweging in de zilverharige Vampier. Ze keek naar Lucas, voor even, en keek toen weer voor zich uit.
‘Hoe weet je dat?’, vroeg ze vlak.
‘Ik zag het teken in je nek’, bekende Lucas. ‘Ik had een bepaald vermoeden en moest het zeker weten.’
Lilith knikte kort, maar zei niks.
‘Mag ik weten waarom?’, vroeg hij voorzichtig.
‘Waarom wat?’, vroeg zij op dezelfde monotone manier als eerder.
‘Waarom hij? Een Weerwolf. Waarom van hen allemaal de gevaarlijkste?’
‘Waarom zou ik één van ons hebben moeten kiezen?’, kaatste ze terug. ‘Alsof ik blij zou worden door één van de jongens aan onze kant. Verbeeldt je maar niks, Lucas’, ging Lilith verder. ‘Jongens zijn hetzelfde. Of het nu een Mens is, een Vampier of een Weerwolf.’
Lucas knikte alsof hij het begreep. Misschien deed hij dat ook wel.
‘Maar, je lijkt zo veranderd door hem. Alsof jij jezelf niet meer bent. Dat baart ons zorgen, Lilith. Ik weet dat je nooit echt van het groepsgebeuren bent geweest, maar je lijkt soms helemaal doorgeslagen.’ Lucas klonk oprecht bezorgd.
Lilith keek naar hem. Ze peilde zijn gedachten, zag terug via zijn ogen hoe haar houding van de afgelopen dagen was, en sloeg wat verslagen haar ogen neer. Ze was echt veranderd.
‘Laat ons helpen’, sprak Lucas zacht, alsof hij bang was om te verbreken was hij nu had bereikt.
‘Helpen met wat?’, vroeg Lilith op haar oude, kalme toon.
‘Door deze fase heen te komen’, antwoordde hij.
‘Kanon is geen fase’, reageerde ze wat fel.
Lucas schudde zijn hoofd.
‘Ik bedoelde ook niet dat hij een fase is. Ik bedoel de fase van aanpassen. De fase die je lichaam doorstaat, omdat je gemerkt bent. Kanon zal daar, denk ik, ook last van hebben. Enkel op zijn manier. En misschien maakt het hem juist weer wat gevaarlijker. Jij wordt er namelijk ook erg… Hoe te noemen… Wild van.’ Lucas hoopte dat hij zijn woorden voorzichtig genoeg had gekozen.
Lilith slaakte een zucht. Ze sloot haar ogen en dacht na. Ja, ze was vrij onredelijk geweest. Dat had ze nu zelf gezien. Echter, vertrouwde ze de anderen niet. Zij deden alsof zij een prijs was, en dat Kanon haar had weggepikt van onder hun neuzen. Maar ze was geen prijs en zeker niet gestolen. Zij had zichzelf gegeven aan hem, haar Weerwolf. Als tegenprestatie had zij juist hem opgeëist. Het was wederzijds en niemand kon daar nu nog tussenkomen.
‘Lilith?’, vroeg Lucas voorzichtig, terwijl hij een hand op haar schouder legde.
Lilith opende haar ogen. Ze keek Lucas aan.
‘Ik geef jou, en enkel jou, één kans. Één enkele poging om mij te helpen. Schaad dat vertrouwen niet, Lucas’, waarschuwde ze hem.
De jongen knikte.
‘Ik begrijp het’, zei hij.
Het volgende moment viel de omgeving weg. Alles kleurde zwart en ook Lucas vervaagde voor Lilith haar ogen. Een zwaar gevoel leek uit haar weg te vloeien, waarna licht op haar ogen viel.
‘Lilith?’, hoorde ze in de verte iemand zeggen.
Het licht werd feller, en het duurde even voordat de zilverharige Vampier zich besefte dat ze wakker was. Duf keek ze van links naar rechts. Links zag ze niets anders dan een witte muur. Rechts zag ze Lucas op zijn knieën zitten. Hij keek wat bezorgd uit zijn ogen en bracht zijn pols naar zijn mond. Een tel later sijpelde er bloed over zijn arm en hij presenteerde de wond in zijn onderarm aan Lilith.
‘Ik heb op het moment niks beters in de buurt’, zei Lucas verontschuldigend.
Lilith knikte kort en sloot haar mond om de wond. Ze dronk drie slokken, waarna ze hem weer losliet. De wond sloot automatisch, terwijl zij moeite deed om rechtop te gaan zitten.
‘Gaat het?’, vroeg Lucas en ondersteunde haar lichtjes.
‘Het gaat wel’, antwoordde Lilith.
Lucas hielp haar volledig overeind, tot ze stond en keek haar aan. Ze keek terug, duidelijk nog wat uit haar humeur.
‘Laat me raden’, zei ze. ‘Terwijl Leila en jij mij hier hielden zijn anderen achter Kanon aangegaan?’
‘Ik vrees van wel’, bekende Lucas lichtelijk beschaamd.
‘Breng me er heen’, eiste ze.
Lucas dacht even na, maar besloot dat het waarschijnlijk beter was. Nicholas moest gewoon gaan beseffen dat Lilith niet voor hem was. En dat ook nooit meer zou worden. Lucas ondersteunde Lilith, terwijl hij haar meenam richting de kamer waar ze Kanon vasthielden.