When nothing is what it seems to be

[Natasja-Elisabeth]

Hallo allemaal,
dit is een verhaal wat ik een hele tijd terug al eens heb geschreven, ik heb het alleen nooit afgemaakt en ook nooit ergens gepost dus bij deze.





Hoofdstuk 1:

Ze zit op een bankje en staart voor zich uit. Haar haren voor haar gezicht zodat niemand het kan zien. Ze is mager en ziet er slecht uit, maar er is niemand die daar op let, niemand die haar daar ziet zitten. Dat heeft ze ondertussen wel geleerd, zichzelf onzichtbaar maken. Na vier jaar met “hen” opgescheept te zitten weet ze niet beter, zij kunnen het namelijk beter als wie dan ook.
Davina trekt haar benen op en leunt met haar kin op haar knieën. Ze observeert de mensen die voorbij komen en bij iedereen verzint ze een verhaaltje. Dat is haar manier om de tijd en verveling te verdrijven, sinds ze niet meer naar school toe mag.
Ze kijkt naar een jongen die voorbij komt lopen. Hij is lang, erg slank, bijna mager zelfs, hij heeft witblond haar dat zijn gezicht voor de helft bedekt. Davina grijnst wat. Ze kent de jongen niet, maar ze vindt hem aantrekkelijk. Hij heeft iets speciaals, een geweldige uitstraling, iets dat hem totaal onderscheidt van “hen”.
Bij die gedachte krijgt ze een boze blik op haar gezicht. Ze wilt niet elke keer aan ze denken, hoe ze haar leven hebben verpest en hoe ze haar hebben veranderd.
Davina zucht, als ze nu opstaat weet ze dat ze zijn aandacht trekt. Ze twijfelt even maar staat dan toch vliegensvlug op. En inderdaad, zoals ze al voorspeld had, schrikt de jongen van haar plotselinge beweging en heeft hij ineens door dat er iemand op het bankje zat. Ze glimlacht lieflijk naar hem.
Verbaasd knippert hij met zijn ogen, nog steeds overdonderd door het feit dat er ineens iemand naast hem staat.
Davina wuift naar hem en slentert dan verder het park in, op weg naar het landhuis dat al vier jaar lang haar huis is, haar thuis, sinds de dag dat haar leven gruwelijk veranderde.

Als ze het landhuis ziet gaat er zoals gewoonlijk een rilling over haar rug heen.
Het landhuis is groot, met twee vleugels, één vleugel voor “hen”, en één vleugel voor de mensen zoals zij, die ooit het slachtoffer waren van een gruwelijke misdaad.
Het ziet er somber uit, met de grauwe stenen en donkere indruk die het je geeft als je er naar kijkt.
Het staat verdekt opgesteld achter grote bomen, zodat het niet op valt voor de mensen die in het park lopen.
Davina duwt het zware hek dat het landhuis scheidt van het park open en sloft het erf op.
Een vervelend gevoel overspoeld haar, zoals dat altijd gebeurd. Ze haalt diep adem, schudt haar hoofd om het gevoel van zich af te laten glijden en wandelt verder.
Binnen aangekomen kijkt ze om zich heen naar de hal waarin ze staat. De hal is groot, met mooi donkerrood tapijt, zware bordeauxrode gordijnen en grote muurschilderingen. Het doet haar altijd een beetje denken aan een oud landhuis, waar vroeger heel rijke mensen zouden hebben gewoond, alleen zou ze dat mooi hebben gevonden. Deze plek is niet mooi, deze plek zit vol met negatieve energieën waar ze stapel gek van wordt.
Als ze naar de trap kijkt ziet ze hem staan, de persoon die ze juist niet wilt zien. Als ze naar zijn gezicht kijkt, dat ooit zo vertrouwd was, krimpt ze in elkaar. Hij glimlacht flauwtjes naar haar en wuift met zijn hand. “Hallo Davina.” Zegt hij en hij kijkt haar met een grote grijns aan.
Koppig als altijd draait Davina haar hoofd weg, snel loopt ze langs hem heen de trap op. Als ze boven aan komt rent ze zo snel als ze kan naar haar kamer toe. Ze wil niks meer met hem te maken hebben, nooit meer!

[timbertje2]

Ik las het snel even door en het is een boeiend verhaal. Het is een van de weinige verhalen die ik lees, maar ik vond hem wel aantrekkelijk. Heel makkelijk geschreven en makkelijk door te lezen.
Ben benieuwd naar de rest ^^

[Saskjezwaard]

Ik dacht, ik ga meteen kijken wat je hebt gepost ;)Ik heb het trouwens nog helemaal niet gezegd, maar ontzettend leuk dat er weer een fantasyschrijver bij is Me loves fantasy
Zoals Timbertje al zei, het las heel vlot door, je hebt een hele luchtige en makkelijke schrijfstijl. Dat is altijd handig als je een verhaal wilt schrijven ook is je spelling heel netjes, ik ben geen opvallende fouten tegengekomen, en dan leest een verhaal ook een heel stuk beter door.
Ik ben wel heeel erg benieuwd wat die 'hen' zijn. En of die jongen ook nog terugkomt in het verhaal, of alleen maar toevallig eventjes langsliep^^ en wat er precies is gebeurt tussen Davina en die persoon die ze juist niet wil zien
Een heel veelbelovend begin en post maar heel snel door! Zoals je ziet heb je me nieuwsgierig gemaakt

[JodieJJ]

Dit is een hele goede start. Het maakt me erg nieuwsgierig, en je gebruikt gelijk goede spanningsbogen terwijl je ook een nette rustige opbouw maakt, waarbij je alles goed omschrijft.
Je hebt me ook erg nieuwsgierig gemaakt naar wie "hen" zijn. Maar ook naar of die jongen in het begin een grotere rol zou gaan spelen of juist niet.
Je hebt me eigenlijk al gelijk naar een heele hoop dingen nieuwsgierig gemaakt. Dus post maar door
(ps. ook goede grote voor eerste post. zo leest het fijn weg. )

[Natasja-Elisabeth]

Bedankt allemaal voor de reacties! Leuk dat jullie allemaal zo nieuwsgierig zijn. Ik zal nu nog even een stukje posten. Dit weekend ben ik helaas weg dus kan ik nog geen vervolg posten, maar reacties zijn natuurlijk altijd welkom!


Vervolg:

Davina stort zich op haar bed neer. Tranen stromen langs haar gezicht en harde snikken ontsnappen uit haar keel.
Waarom gebeurd dit nog steeds?! Waarom kan hij me dit nog steeds aan doen?! Waarom kan hij mij dit gevoel nog steeds geven?!
Eigenlijk weet ze het antwoord wel, maar ze wil het niet toegeven, ze durft het niet eens te denken.
Zacht strijkt ze met haar hand over haar hals. Ze voelt nog steeds het litteken zitten.
Ze rolt zich op onder haar dekbed en sluit haar ogen. Verwoed probeert ze de gedachtes weg te drijven, weg uit haar hoofd, zodat ze even nergens aan hoeft te denken, zodat ze gewoon rustig kan gaan slapen.
Na uren lang, onrustig wakker te hebben gelegen, valt ze dan uiteindelijk in slaap.

Het is bijna avond en het is al donker aan het worden. Een angstig gevoel bekruipt me van binnen. Het kan niet waar zijn. Alles dat Luke mij net heeft verteld kan niet waar zijn.
Koppig blijf ik mijn hoofd schudden. Ik wil het wel uitschreeuwen, hem zeggen dat hij niet moet liegen, dat ik van hem hou en dat ik niet wil dat hij zulke leugens tegen me verteld.
Maar dan laat hij ze zien. De tanden waar ik zo bang voor was. Ze zijn langer als normale hoektanden, en puntiger. Ze zien er scherp uit. De angst die ik al voelde wordt groter en er ontstaat kippenvel op mijn huid. Waarom zie ik ze nu pas?! Ik heb zelfs met hem gezoend, toen had hij ze niet! Dat weet ik zeker!
Voor de eerste keer ben ik in staat om geluid uit mijn keel te krijgen.
“Luke alsjeblieft, zeg dat het niet waar is.” Snik ik.
Hij schudt zijn hoofd. “Maar het is waar schatje, ik ben een vampier. Ik weet dat ik het je eerder had moeten zeggen, maar mijn vader wou het niet, het spijt me.”
Weer begin ik met mijn hoofd te schudden. Harde snikken komen opzetten.
Luke pakt mijn hoofd vast en veegt de tranen weg. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan, maar de blik die hij in zijn ogen heeft is anders, anders als dat het normaal was. Ik zie een beestachtig figuur voor me zitten, niks menselijks meer.
“Laat me je bloed drinken? Alsjeblieft, voor één keer.” Smeekt hij me.
Verwoed probeer ik los te komen.
“Luke laat me gaan, ik wil dit niet, laat me los!” Gil ik.
Maar hij is te sterk, veel sterker als dat hij normaal is. Hij doet me pijn, iets dat hij vroeger nooit zou doen.
Met al mijn kracht probeer ik me los te maken, maar het windt hem alleen maar op.
Hij buigt zich voor over, en langzaam voel ik zijn tanden in mijn huid glijden. Een pijn die niet te beschrijven is.

[Requiem]

Oké, ik heb er even een paar dingen uitgehaald.

Om te beginnen vind ik het verhaal heel prettig geschreven, ik hoef amper moeite doen om het te begrijpen en lees het in één keer door. Je hebt een luchtige schrijfstijl, zoals mensen hierboven al zeiden.

“Hallo Davina.” Zegt hij en hij kijkt haar met een grote grijns aan.

Dit heb ik ook in je tweede stukje gezien. Het hoort officieel zo:
"Hallo Davina," zegt hij en hij kijkt haar met een grote grijns aan.
Dus de punt is een komma en zegt met een kleine letter. Nou vind ik dat persoonlijk altijd prettig lezen.
Goed, dit was dus gewoon een opmerking want ik heb er niet extreem veel last van. Maar altijd nuttig om te weten.

Waarom gebeurd dit nog steeds?! Waarom kan hij me dit nog steeds aan doen?! Waarom kan hij mij dit gevoel nog steeds geven?!

Hier schrijf je opeens vanuit de ik-vorm. Nou kan dat wel, maar dan is het handiger als je het óf schuingedrukt zet (zodat het duidelijk is dat zíj het denkt), óf dit in derde persoon enkelvoud zet dus;
'Waarom gebeurt dit steeds?! Waarom kan hij haar dit nog steeds aandoen?! Waarom kan hij haar dit gevoel nog steeds geven?!'
Oh, merk ook op dat er 2 spellingsfouten instaan, nou ja, die zie je nu wel bij 'mijn' versie van de zin. (Oh, dit bedoel ik niet lullig hoor, dat je het even weet).

Eigenlijk weet ze het antwoord wel, maar ze wil het niet toegeven, ze durft het niet eens te denken.

Achter wil moet nog een t.

Ze zijn langer als normale hoektanden, en puntiger.

'als' is 'dan', dit is een vergelijking en dan moet je dus dan gebruiken.
Hetzelfde geldt voor;

Maar hij is te sterk, veel sterker als dat hij normaal is.

Hij buigt zich voor over, en langzaam voel ik zijn tanden in mijn huid glijden.

'voor' en 'over' kan je aan elkaar schrijven.

Goed, dat was het wel.
Ik vind het wel een leuk verhaal en je kan goed mijn aandacht erbij horen dus ik hoop snel meer te lezen.