Pijnlijke Stilte

[Vapit]

Waarom wordt er toch van alle mogelijke onderwerpen in de vrije meningsuiting tijdsfase nooit gesproken over de pijnlijke stilte? Lijkt me prima om dat nu eens met mes en vork aan te snijden. Wat is het dat er een grimmige situatie ontstaat als er even tijdens het eten niks wordt verteld? Ik heb ook vaak de drang iets te zeggen om er boven uit te komen. Misschien zoals het bijvoeglijke naamwoord het al aangeeft is het niet te harden. Net als dat je niet tegen een dwerg zegt dat hij klein is verprutst dat de mood. Iedereen weet dat het aan de hand is maar niemand begint erover. Het komt volgens mij door het vervelen van ’t brein hopeloos op zoek naar een prikkellende optelsom. Doordat het zelf zich te zich zelf bewust geworden is van diens eigen bestaan denken we te veel na. Lees die zin drie keer door voordat je bij het meest gestelde vragen hokje op mijn hyves account rondneust. Beesten zijn zo idioot bezig dat ze kunnen genieten van iets waarvan wij, de mens een gesprek bij nodig hebben. Tijdens de lunch moeten wij de ins en outs weten van welke op wie ligt te kreunen. Het kan ook bij een fietstocht of een wandeling door het park, zelfs een gemakzuchtige handeling als het rijden van je auto. Het vergt zo weinig denkvermogen dat het eigenlijk vanzelf gaat zou je kunnen stellen. We zijn zo slim dat we tijdens handelingen wat normaal gesproken automatisch verloopt er iets bij willen doen waar wel denkkracht voor nodig is. Je ziet het vaak bij het gedwongen samenzijn van twee mensen in de trein bijvoorbeeld. De weg is lang dus om het een beetje draaglijk te maken vorm je een gesprek met het individu naast je. Sommige beweren dat ze alleen praten als ze iets zinnigs te melden hebben maar ik geloof daar niet in. De meeste van ons zijn niet filosofisch onderlegd en gaan het hebben over hoe mooi het weer is. Geen van beide interesseert het iets maar toch lullen ze met elkaar de sterren uit de hemel met de zon als hoofdthema. Je hebt botweg gezien twee keuzes als je een lange tijd met een metgezel moet doorbrengen in de auto. Eén is je praat een uur lang niet en de tweede is dat je erbij neerlegt door de stilte op te vullen met alledaagse prietpraat. Niemand houd ervan de dag na te bespreken met iemand wie je niet goed kent maar de druk is hoog genoeg dat er toch de bek over wordt opengedaan. Het gaat zelf zo ver heb ik met eigen ogen gezien dat wanneer er niet iemand aan het woord is een ruzie op gang wordt gezet. Uit het niets springt er een lullige opmerking naar een jongen die op dat moment met open mond eet. Het was geen nette vraag of hij wilde letten op zijn eetgedrag maar een rede te meer voor een begrootte scheldparade. En zo is me nog een aantal keren opgevallen hoe ze de ander uit de tent lokken met een slinkszijnde ruziezoek festival. Het is een moeizaam dilemma; kiezen tussen de spanning met de bijbehorende complicaties of het laten maar een oersaai kwartier meemaken. Net als in het bedrijfsleven willen we liever bij de commando's, brandweerlieden, topgun-piloten, recherche, echt dat je dingen te zien krijgt. Uiteindelijk gaat de jongensdroom voorop met kans op trauma's als dat we het moeten doen met een verkleurde kantoorbaan. Je zal bepaalde ervaringen opdoen die je de rest van het leven met je mee zal dragen. And it won't be pretty maar net als dat de voorkeur uitgaat naar het besturen van een levensechte straaljager maken we sneller ruzie dan die stilte. Het zit in ons om avontuur te beleven ongeacht hoe we kijken naar wat voor narigheid er uit voortschopt. Dat we te veel op sensatie zijn verzucht zal ik voorzichtig op jullie in laten werken, hoe? In stilte.

[JodieJJ]

Hee, Vapit
Het zou leuk zijn als je je even voor kwam stellen in het voorsteltopic.

Nu terug naar je verhaal.
Je hebt mooie zinsbouwen en je gebruikt goede woorden.
Maar je verhaal verliest mijn concentratie en dat komt niet omdat het slecht geschreven is, maar omdat er geen overzicht inzit.
Probeer een paar keer die enter knop te gebruiken en alinea's te plaatsen, dan kunnen mensen veel gemakkelijker je verhaal lezen en begrijpen

groetjes Jodie