De busrit.

[GsanderG]

DE BUSRIT

‘’Instappen jongens, haha!’’ Zegt hij tegen niemand. Ergens afgelegen in een bos zit hij in een bus, zo een mooie ouderwetse gele schoolbus. Geel hoort hij te zijn, de man heeft hem zwart gespoten, Voor een gedeelte. Het geel komt er nog gewoon doorheen. Hij is zelfs meer geel dan zwart. Met roze letters staat erop: ‘’ GET OUT OF MY WAY OR DIE! ‘’. Het is laat, een uur of twee ’s nachts. Gelukkig heeft deze bus relatief goede verlichting. De man zet de radio aan, er komt klassieke muziek uit. Hij gaat op het gangpad liggen, op een matras. Hij is moe en valt gelijk in slaap. Na een halfuurtje of zo wordt hij gewekt door een beest dat langs de bus loopt. Hij zet het licht en de radio uit omdat anders morgen de accu leeg zal zijn. En dat kan natuurlijk niet, morgen is de dag, morgen zal hij laten zien dat er niet met hem te sollen valt! Hij gaat weer verder slapen. Na een paar uur slapen wordt hij gewekt door de ochtend zon, het is een uur of vijf, zes in de ochtend. Hij heeft honger, hij stapt uit de bus en kijkt of hij iets heeft gevangen in de vallen die hij om zijn bus op verschillende locaties heeft geplaatst. Nee, niks.. Hij loopt naar een rivier en neemt een paar slokken koud water, dan ziet hij dat er iets verderop, stroomopwaarts, een dode reiger in water ligt. ‘’Gedver!’’ Roept hij. Hij loopt naar de bus en klimt op de motorkap, op het dak en gaat daar liggen. Minuten gaan voorbij.

Hij heeft ontzettende honger, zijn plan zou pas beginnen na de spits, om een uur of 10, maar hij heeft om half zes zo een honger dat hij geen zin meer heeft om te wachten. Hij laat zich van de bus af rollen en komt verkeerd terecht van een hoogte van twee meter. ‘’ Ahhh fuck! Mijn been! ‘’ Roept hij. Hij heeft zijn knie gebroken. Vloekend strompelt hij de bus in. Hij neemt plaats achter het stuur en begint te rijden, het bos uit, de weg op. Er zijn geen andere automobilisten die op dit moment van de dag gebruik maken van deze verlaten landweg. De bus heeft ontzettend slechte vering, zijn been doet ontzettend veel pijn. Na enkele minuten bereikt hij een geasfalteerde weg, de zon begint een beetje feller te schijnen. Het is mistig en er is dauw op het gras. De geasfalteerde weg loopt tussen weilanden door en er is nog steeds niemand te bekennen, het is nu kwart voor zes. Hij zet de radio weer aan, klassieke muziek, Mozart of Bach, hij weet het zelf niet. Het brengt hem tot rust als hij geen zin heeft om bij de dokter nieuwe pillen te gaan halen, en daar gaat het om. Vandaag is weer zo een dag waarop hij geen pillen heeft geslikt, hij heeft ze wel, maar gebruikt ze niet.

Hij rijdt een klein dorpje in en ziet dat er een klein meisje met haar moeder fietst, geen idee wat ze daar doen om zes uur in de ochtend. Het lijkt alsof ze de bus niet opmerken in alle stilte. De man zet de bus een versnelling hoger en rijdt met hoge snelheid op ze in. ‘’SPLASH’’ zo klinkt het, SPLASH met nog wat andere geluiden van het metaal van de fietsen die tegen de bus botsen. Nu weet hij het zeker! Het is Mozart! In zijn spiegel ziet hij dat een man en vrouw hun huis uitrennen om te kijken wat er is gebeurt, de man houdt een mobiele telefoon tegen zijn oor. Lachend rijdt de man verder, na een straat of twee is hij het dorp al weer uit. Hij rijdt nu over een lange landweg. Het is acht over zes. De man gaat op in zijn muziek en versnelt naar 110 kilometer per uur, zijn topsnelheid. Hij nadert weer een dorpje, het is wat groter dan het vorige waar hij doorheen reed. Het is ook wat drukker dan het vorige dorpje. Hij toetert en begint te lachen. Er is een man die zijn hond uitlaat, de man is al wat ouder en begint kaal te worden bovenop. Het hondje dat hij uitlaat is een golden retriever, nog niet zo oud, een jaar of twee. Hij claxonneert, de man springt opzij maar de hond wordt geschept door de bus. de bestuurder van de bus heeft scherpe ijzeren pinnen aan de bumpers bevestigt. De hond wordt als het ware gespiest, hij is nog niet dood en hangt nog ongeveer een minuut te janken. De man is hier niet blij mee en zet de radio nog wat harden. Het gepiep van de hond komt er nog steeds lichtjes doorheen. Niemand anders zou hier last van hebben maar aangezien de radio niet harder kan rijdt hij met twintig kilometer per uur tegen een huis aan. Het hondje is half geplet en de bus rijdt weer verder, het dorp uit. Het is nu kwart over zes. Met een dode hond en bloedspetters over heel de voorkant van de bus rijdt hij de autobaan op.

Bij het eerste tankstation rijdt hij de autobaan af en ziet dat er politie agenten hun pistool op hem hebben gericht. Bukkend, zodat de kogels hem niet kunnen raken rijdt hij op goed geluk op ze in. In op de agenten, hun auto en alle tankende mensen en hun auto’s. hierbij blijven enkele mensen dood. De motor slaat af en de man besluit een pistool te trekken en uit te stappen, strompelend loopt hij richting het tankstation wanneer hij een kogel in zijn arm voelt. ‘’Kut!’’ Roept hij en begint om zich heen te schieten. Hij raakt hierbij niemand. Wel weet hij de agenten die hij met de bus en de kogels niet wist te raken, even af te leiden. Hier maakt hij gebruik van door het tankstation in te strompelen. ‘’Hier, pak al het geld!’’ Zegt het meisje achter de balie in paniek. De man had nogal hoofdpijn en moet zich inhouden om haar niet voor haar kop te knallen. Hij pakt wat paracetamols uit een kastje en duwt ze allemaal in zijn mond. Het meisje achter de balie is alleen met hem in het station. ‘’maak me alsjeblieft niet dood! Ik smeek het u!’’ Roept ze. Ze staat nog steeds achter de kassa, nu wel met haar handen in de lucht. Dit geschreeuw doet zijn hoofd nogal pijn en de man vindt dit genoeg aanleiding om haar neer te schieten. Bloedspetters zitten nu overal.
De agenten hebben blijkbaar versterking geroepen en staan nu met drie, vier wagens om het station heen, in de verte hoort hij er nog meer aankomen. Ze schieten niet. Wel is er een man met een microfoon die staat te roepen dat hij zich over moet geven. Dit komt zijn hoofdpijn niet ten goede en begint op hem te schieten. De afstand van twintig meter was te ver en hij raakt de man niet, wel een andere agent die naast hem staat. Deze agent is pas getrouwd en zijn vrouw is zwanger van een tweeling, ze zal niet weten wat ze zonder hem moet met twee kinderen en besloot zichzelf twee dagen later op te hangen nadat ze een overdosis pillen had geslikt. De agenten begonnen te schieten maar kunnen de man niet raken omdat hij achter een rek met boeken zit. Hij weet bij de achterdeur te komen en zodra hij die openmaakt is het voorbij, hij doet de klink omlaag en duwt de deur naar voor. Hij wordt doorzeeft met kogels afgevuurd door twee agenten die achter het tankstation staan. Hierbij blijft hij dood.


‘’ De busrit’’ duurde van 05:38 tot 06:43 en kost 11 levens. 9 mensen raken gewond, 4 daarvan zwaargewond, hiervan overlijden er later nog 2 in het ziekenhuis. 3 familieleden hebben zelfmoord gepleegd omdat ze hun partner, vader, moeder, dochter of zoon zijn kwijtgeraakt. De man die de hond uitliet is ter plekke gestorven aan een hardstilstand. Achteraf bleek dat de man stemmen in zijn hoofd hoorde en hier al enkele keren voor was opgenomen in een psychiatrische inrichting. Hij had eerder die nacht, om een uur van twaalf, zijn vrouw neergestoken en allebei zijn kinderen in bad verdronken.

[JodieJJ]

Hee,

Ik had het vanmiddag al even vluchtig doorgelezen en toen viel me op dat ik heel veel hij in het stukje tegen kom. Dat maakt het lastiger lezen. Het leest fijner weg wanneer je je zinnen veel varieert.

oh en prober iedere lijn dialoog op een nieuwe regel te beginnen daarmee geef je overzicht aan je verhaal.

’Instappen jongens, haha!’’ Zegt hij tegen niemand.

Het uitroepteken in deze zin staat gelijk aan een komma, daarom moet zegt met een kleine letter in plaats van een hoofdletter.

zo een mooie ouderwetse gele schoolbus.

Ik zou van zo een, zo'n maken leest lekkerder.

Hij heeft zijn knie gebroken.

Dit is heel kortaf geschreven. Een ding hoe weet de man dat hij zijn knie gebroken heeft ? ( je kunt een knie ook niet breken, wel de knieschijf of het bot ) En daarbij wordt het allemaal wat simpeltjes beschreven. Probeer het uit te breiden. Laat de lezer zijn pijn voelen, dan trek je de aandacht.

Het hondje dat hij uitlaat is een golden retriever, nog niet zo oud, een jaar of twee.

Je schrijft een behoorlijk heftig verhaal waar ik niet helemaal doorheen ben gegaan.
De reden is omdat het allemaal nog al snel verliep, er zat niet heel veel diepgang in. Waardoor het vooral op een hoop onsmakelijk bloedgespetter uitkomt. Ergens niet slecht als je er van houdt. Maar niet echt mijn verhaal. Ik houd wel van wat groffe stukken, met bloed en wat dan ook. Maar dan met een uitgebreide beschrijving, het liefst een emotionele beschrijving erbij enz.
Nu was het niet echt mijn ding, maar dat is volledig mijn mening.

[GsanderG]

oke, bedankt voor de tips JodieJJ. Ik probeer in elk verhaal dat ik schrijf de fouten te verbeteren die ik in vorige verhalen maakte. Ik zal de volgende keer proberen er meer emotie doorheen te gooien. En ik wist niet of ''zo'n'' goed nederlands was, dus maakte ik er maar ''zo een'' van. maar in de toekomst zal ik ''zo'n'' gebruiken. misschien had ik hem ook beter een naam kunnen geven zodat ik niet steeds hij hoefde te zeggen maar dat ik kon afwisselen tussen ''hij'' en bijvoorbeel ''jan'' of zo.

[JodieJJ]

ALs je inderdaad een naam geeft is dat makkelijk voor de afwisseling , en beschrijvingen tussendoor maakt het ook afwisselender hiermee hou je steeds de lezer weer actief.

[GsanderG]

ALs je inderdaad een naam geeft is dat makkelijk voor de afwisseling , en beschrijvingen tussendoor maakt het ook afwisselender hiermee hou je steeds de lezer weer actief.

dit zal ik zeker opnemen in mijn volgende verhaal.

[DOminator]

Het is laat, een uur of twee ’s nachts. Gelukkig heeft deze bus relatief goede verlichting. De man zet de radio aan, er komt klassieke muziek uit. Hij gaat op het gangpad liggen, op een matras

Het lijkt allemaal een beetje weinig met elkaar te maken te hebben. Mededeling. Mededeling. Mededeling.
Je schrijft bepaalde dingen heel gedetailleerd, maar andere punten mis ik het weer in.

Volgens mij heb je op 3 verschillende manieren gezegd dat de bus geel was maar met zwart geverfd. Hier zou ik juist wel weer wat meer over willen weten. Sowieso, rijdt hij of staat de bus stil? Wat wordt verlicht, het donkere bosweggetje voor hem? Een grote (verlaten) snelweg? Dit zijn juist de plekken om in uit te wijden. Het geef de sfeer van het boek aan. Ook kan je je afvragen, hoe ligt het matras? Is het heerlijk zacht of zit er een vervelende bochel aan die prikt in zijn rug waar hij al weken last van had door een bepaalde gebeurtenis.

Dan kan je er bijv iets van maken als:

Hij gaat IN het gangpad liggen, op een dun/dik/zacht/ruw matras. Een deken heeft hij niet, maar het is zomer? dus die heeft hij ook niet nodig. Op de muziek in de achtergrond na is het stil, doodstil. Wanneer een krekel nu een geluid zou maken, zou de oude/jonge/stoere/grote/kleine man/jongen/knul/vent opschrikken, zo stil was het.


Om maar een voorbeeldje te maken.

Na een halfuurtje of zo wordt hij gewekt door een beest dat langs de bus loopt.

'of zo' is een vage term, vooral een spreektaal term.
Beter is:
Na ongeveer een half uur wordt hij...

Ook hier kan je meer spanning opbouwen:
Al na een half uur hoorde hij een vreemd geluid van buiten de bus komen. Een herinnering kwam naar boven aan zijn laatste ontmoeting met een geluid als deze. Een rilling loopt over zijn rug. Snel pakt hij een ijzer buis die naast hem ligt. De man gaat staan en kijkt uit het raam, opgelucht haalt hij adem. Het is maar een hert/beer, opgelucht haalt hij adem.


Zoals het er nu staat voegt het niks toe aan het verhaal.

Rest van deze alinea: Hoe ziet de reiger eruit? Half vergaan of is het pas net gebeurt? Waarom gaat hij op de motorkap zitten? Moet hij de aanblik van het dode dier verwerken? Of is hij gewoon moe?
Wat voor vallen heeft hij gezet? Is er niet eentje op een onbekende manier dicht geklapt, waar hij maar geen verklaring voor kan vinden?

Getver is met een 't'.

Roept hij. Hij heeft zijn knie gebroken. Vloekend strompelt hij de bus in. Hij neemt plaats achter het stuur en begint te rijden, het bos uit, de weg op. Er zijn geen andere automobilisten die op dit moment van de dag gebruik maken van deze verlaten landweg. De bus heeft ontzettend slechte vering, zijn been doet ontzettend veel pijn. Na enkele minuten bereikt hij een geasfalteerde weg, de zon begint een beetje feller te schijnen. Het is mistig en er is dauw op het gras. De geasfalteerde weg loopt tussen weilanden door en er is nog steeds niemand te bekennen, het is nu kwart voor zes. Hij zet de radio weer aan, klassieke muziek, Mozart of Bach, hij weet het zelf niet. Het brengt hem tot rust als hij geen zin heeft om bij de dokter nieuwe pillen te gaan halen, en daar gaat het om. Vandaag is weer zo een dag waarop hij geen pillen heeft geslikt, hij heeft ze wel, maar gebruikt ze niet.

au, en verder gaat die weer? Agja, het is zijn been maar, is geen belangrijk iets natuurlijk . ik zou er geen breuk van maken, gekneusd kan, bloeden kan, maar gebroken is een te erge verwonding. Verder vind ik dit een goed stuk. Deze details vind ik nou wel leuk om te lezen, ze voegen echt wat toe.
Alleen de zon en de mist vormen een vreemd contrast. Kan je wel weer ietsje beter uitleggen.



Bij de rest van het verhaal wat ik iets te geschokeerd om nog naar spelfouten e.d. te kijken. Ik had niet verwacht dat het deze kant op ging. Op zich heel mooi gedaan, maar juist bij dit soort verhalen is het belangrijk een band op te bouwen met de hoofdpersoon. De voorbereiding is belangrijker dan de moorden zelf. Als je van de hoofpersoon gaat 'houden', maak je de schok nog groter.

Verder ben ik het ook met JJJ eens, probeer de slachting wat beter te beschrijven. Dit soort stukken kunnen heel mooi zijn, wanneer goed uitgewerkt. Nu vind ik het vooral gruwelijk.

[GsanderG]

bedankt hiervoor ik ben nu aan een verhaal over een pratende beer begonnen, weer zonder veel details. maar het verhaal dat daarna volgt zal ik hierop proberen te letten. tja, spellingsfouten.. daar kun je bij mij beter niet naar kijken