Het afscheid

[Jelle]

'Je hebt mij gemaakt tot iets wat ik niet ben, John,' mompelde Julliët. 'Je wilt graag zien dat ik die huiselijke vrouw ben waar je zo naar verlangt, maar dat ben ik niet. Ik kan niet iets anders zijn dan dat mijn hart me ingeeft.'
John wist wat Julliët aan het doen was. Ze probeerde afstand tussen hen te scheppen. Ze was zo bang om opnieuw gekwetst te worden. Zo ongelooflijk bang om weer afgewezen te worden vanwege het feit dat ze anders was dan de andere dames.
Begrijpen deed hij haar angst wel. Sinds haar jeugd was ze al een betere ruiter en schutter geweest dan de meeste mannen. Ze had er veel respect en aanzien door verworven, maar tegelijkertijd was ze daardoor ook haar vrouwelijkheid verloren. Niet alleen in de ogen van de mannen die op dat moment hun interesse in haar verloren als mogelijke huwelijkskandidaat. Ook de vrouwen leken geen belangstelling meer in haar te hebben. Ze waren vergeten dat Julliët bovenal ook gewoon vrouw was.
Doordat ze tussen het wal en het schip was gevallen, enerzijds gerespecteerd anderzijds nooit echt geaccepteerd, had ze een verdedigingsmechanisme opgebouwd. De muren daarvan trok ze omhoog als iemand te dichtbij kwam. Net zoals ze nu bij hem deed.
Met een wild gebaar gooide ze haar lichtbruine vlecht naar achteren. Haar bruine ogen fonkelden vreemd. John wist dat ze haar best deed om haar tranen binnen te houden.
'Jules,'fluisterde hij zacht, maar ze schudde heftig nee met haar hoofd.
Soepel klom ze op haar zwarte hengst die ze al die tijd had vastgehouden.
'Trouw met mijn zuster, John. Ze houdt van je en kan je het leven schenken waar je zo naar verlangt,'was het laatste wat ze zei voordat ze haar paard omdraaide en weg galloppeerde.
Dit was hun afscheid. Hij kon haar niet vasthouden. Niet zolang ze er niet aan toe was. Ze was op de vlucht. Niet zozeer voor hem, maar des te meer voor zichzelf.
'Vindt rust, Jules. En als je het gevonden hebt, kom dan terug. Ik zal hier op je wachten,' fluisterde hij, hopend dat de wind zijn woorden naar haar toe zou dragen.

[DOminator]

Ten eerste wil ik even zeggen dat het nergens voor nodig is de citaten dik gedrukt te plaatsen. Kan je gewoon klein laten.

'Je hebt mij gemaakt tot iets wat ik niet ben, John,' mompelde Julliët.

Ik snap hier de komma voor 'John' niet helemaal. Ik denk dat dit gewoon een typefoutje is?
Verder zie ik eigenlijk geen fouten, dus da´s netjes .

Qua inhoud trekt dit me eigenlijk wel, misschien een beetje omdat ik mezelf erin herken. Alleen dan dat ik in bepaalde opzichten mij vrouwelijk gedraag, wat meisjes aan de ene kant fijn vinden, omdat ze goed met me kunnen praten. Aan de andere kant, is het niet mannelijk en dus niet aantrekkelijk. Daarom kan ik volledig bevestigen dat dit een realistisch stukje is.
Ik vind het voor zo'n klein stukje goed in elkaar zitten, het leest lekker weg.