Voorspellende stilte (werktitel)

[janeke]

Hoofdstuk 1: de verbeterde versie  

Jolien is een meisje van veertien jaar, en ze ziet er een beetje anders uit dan de rest: ze heeft lila kleurige ogen en haar met een blauwe schijn. Het is alsof ze niet dezelfde soort mens is als de meisjes die ze kent.
Laat ons beginnen bij het begin: 

Hoofdstuk 1

toen ik wakker werd had ik een gevoel dat er iets speciaals ging gebeuren. Ik besloot er maar niet te veel aandacht aan te geven en gewoon op te staan en te gaan douchen. 
Tot dan ging de dag normaal. Er was nog niets gebeurd. 
Rond 20na zeven kwam Charlotte me halen om naar school te gaan. 
Ik hoopte nog steeds dat er iets speciaals ging gebeuren maar alles ging gewoon normaal zijn gangetje. 
We liepen naar het station, we hadden weer eens de slappe lach doordat we over de jongens van op de trein fantaseren ware  en hebben waarschijnlijk de hele buurt wakker gemaakt, maar toen we daar aankwamen
 zagen we iets raar. De trein stond gewoon naast de sporen en er stonden heel erg veel mensen te kijken naar wat er gebeurd was. Ik keek charlotte aan met een-ik-weet-niet-wat-er-aan-de-hand-is-blik en zij schoot natuurlijk door mijn blik keihard in de lach waardoor iedereen naar ons aan het kijken was. 
We draaiden ons om zodat we terug naar huis konden wandelen omdat we waarschijnlijk toch geen trein naar school hebben. Papa kwam als we net binnen kwamen naar ons toe gelopen om te vragen wat er aan de hand was.
'Er is waarschijnlijk een ongeluk gebeurd.' antwoorden we in koor.
Mijn papa stelt dan enigszins gerustgesteld voor om ons naar school te voeren. Eigenlijk wil ik niet naar school, ik voel me daar zo buiten gesloten en het benadrukt nog een beetje meer dat ik anders ben.
De hele weg naar school heb ik zitten denken hoe het komt dat ik zo anders ben. 
 toen we aankwamen op school waren de eerste twee lesuren al voorbij en was het pauze.
In die speeltijd werd er omgeroepen dat ik me bij de directeur moest melden. Iedereen stond naar me te kijken, waarschijnlijk dachten ze: 'wat heeft ze uitgespookt, zo stout ziet ze er toch niet uit.'
Ik wist het zelf ook niet toen ik daar aankwam. Pas toen de directeur te vriendelijk vroeg om te gaan zitten wist ik dat er iets goed fout was. 
Na een oorverdovende stilte kon ik me niet meer inhouden en vroeg recht voor de raap wat er aan de hand was. De directeur keek me aan met een blik waar je het medelijden zo kon uit aflezen. 
Dan stak hij van wal: 'je oma is deze morgen opgenomen in het ziekenhuis en staat op punt om haar laatst adem uit te blazen. Als laatste wens heeft ze gezegd dat ze je nog wil zien voordat ze sterft, ze zei dat het heeft te maken met je paarse ogen...En dat je je moest haasten, dus moet ik je naar het ziekenhuis brengen.'
Ik stond er als versteend bij en kon een paar seconden niet goed nadenken. Oma ging sterven, mijn alles ging weg, de vrouw die me begreep gaat niet meer bij me zijn. Ik sprong recht en pakte mijn tas en zei tegen de directeur: 'ik wil nu vertrekken naar mijn oma als het kan.'
De directeur knikte en liep naar zijn bureaustoel om zijn jas aan te doen en zijn sleutel te pakken. Nog geen twee minuten later zat ik in de zwarte auto van de directeur. Ik kon steeds maar in mijn hoofd hetzelfde zinnetje herhalen: 'Oma ging sterven.'. Ik was waarschijnlijk ingedommeld omdat er na wat bijna geen tijd leek aan mijn schouder. Geschud werd. Ik schrok wakker en wist e en niet meer waarom ik met de directeur in de auto zat. Dan kwam alles weer terug en kon ik mijn gesnik niet langer binnen houden.
Ik rende naar de receptie om te vragen in welke kamer mijn oma lag en hoe ik er moest geraken.
De dame dat aan de receptie zat keek me vol medeleven aan en wees me de juiste weg. Ik rende als een zot door al die grijze gangen die me een angstig voorgevoel gaven en kwam uiteindelijk aan bij het nummer 676 de kamer nummer waar mijn oma moest liggen.
Juist toen ik wou aankloppen stapte er een mooie jongeman van misschien een jaar ouder dan ik door het deurgat knikte even en liep toen richting de cafetaria. Meteen vroeg ik me af wie dat dat was en wat hij deed bij mijn oma. Maar toen dacht ik weer aan oma die sterven lag en ging naar binnen met hartkloppingen in mijn keel en een raar gevoel dat ik niet echt kon plaatsen.

[janeke]

Hoofdstuk 2:

Uiteindelijk had ik toch genoeg moed gevat om de kamer binnen te gaan. Ik kwam binnen in de kamer en werd meteen overweldigt door de rare geur die in de kamer hing, een geur van schoonmaakproducten en luchtverfrissers die dagen in je kleren bleef plakken en die de geur van echt ziekenhuis proberen te verdringen.
Maar in die kamer lag wel mijn oma te sterven en daarvoor wou ik me wel in de kamer wagen.
Oma keek op toen ik binnen kwam. Ze zag er echt heel slecht en mager uit. Ik liep op haar af en knuffelde haar met tranen in mijn ogen, het is waarschijnlijk de laatste keer dat ik je knuffel bedacht ik me er bij. Oma knuffelde me terug maar moest daarna even op adem komen dan zei ze met een heel zacht stemmetje dat ik moest gaan zitten en dat ik goed moest luisteren. Ik ging zitten en probeerde me te concentreren wat niet echt heel goed lukte maar het moest hield ik me voor, ze gaat me iets heel belangrijks vertellen. Oma begon te vertellen:

'je weet toch dat je moeder heel jong was toen ze jou vond hè?' 
Ik knikte als antwoord en gebaarde dat ze door moest gaan.
'ze heeft je gevonden onder een boom in een groen mandje. Je lag bedekt met een groen satijnen dekentje en had onwaarschijnlijk blauw haar en paarse ogen die je bijzonder maakten. Je moeder was direct verliefd op je en wou je onder geen voorwaarde afgeven en liep met je naar mij, ik was toen de beste vriendin van je mama, nee me niet onderbreken Jolien! Ja we hebben tegen je gelogen omdat er een briefje in dat mandje zat met de opdracht om drie weken voordat je vijftien wordt, dat is jammer genoeg vandaag, je pas te vertellen dat je geen mens bent maar een elfje.'
'maar oma riep ik uit' riep ik uit 'elfjes bestaan niet!'
Oma schudde alleen haar hoofd en antwoordde: 'je bent nu oud genoeg om het te weten: je bent een elfje en je echte naam is niet Jolien maar Omeira dat is Colombiaans voor witte roos. Je volk leeft dus in Colombia maar het is een rare route om er te geraken.'ze begon alsmaar moeilijker te praten.
'Je moet naar daar gaan want normaal gaan vandaag je magische krachten terugkomen. En ik heb de verantwoordelijkheid gekregen van je moeder om er voor te zorgen dat je tegen dan bij je volk bent. Dat is ook de reden dat ik er zo vaak niet was: ik ben van jouw volk en normaal gezien zou ik je moeten begeleiden maar aangezien ik op sterven lig heb ik iemand laten komen die ik vertrouw en die jij ook zal vertrouwen.' oma zei het allemaal heel snel en mijn geest was al helemaal in de war door wat ze gezegd had.
Opeen begint oma heel erg te hoesten en te piepen. Het ademen gaat langzamer en dat stomme apparaat dat de hartslag meet begon steeds trager te piepen tot dat het uiteindelijk heel de tijd piepte en oma geen hartslag meer had.
Ik stond op en begon volledig in paniek te geraken. De jongen die daarjuist bij oma was stond opeens naast me en vroeg:'is ze dood?'
Ik knikte en begon heel erg te huilen. De jongen die niet goed wist wat hij moest doen sloeg zijn armen om me heen en trok me mee naar buiten. 
Dan begon hij te praten:'je oma was een heel erg moedige vrouw ik hoop dat ze rust in vrede.' 
Ik schrok toen ik die mooie stem hoorde en besefte dat ik hier gewoon zat te huilen in de armen van een vreemde man. Ik probeerde me te herstellen en weer een goede houding aan te nemen maar dat ging niet. Ook de jongen had door dat ik me onwennig voelde en zei: 'Laten we naar het huis van je oma gaan want ik moest je daar iets geven zodat je je krachten kan ontdekken.'

[Saskjezwaard]

Ik heb al eerder je andere verhaal gelezen en toen had je als commentaar gekregen dat je heel samenvattend schrijft. Bij dit verhaal is het ook het geval, volgens mij heb je zelf al gemerkt dat je bij heel veel zinnen 'en toen' moest vermijden. Probeer een fragment te verzinnen, bijvoorbeeld bij de ontspoorde trein. Jolien en Charlotte lopen naar het station, tussendoor kletsen ze over jongens/iets grappigs, waar je ze maar over wilt laten kletsen. Daarna kun je de verbazing beschrijven over de ontspoorde trein.
Om een goed verhaal te schrijven, hoef je niet letterlijk alles neer te zetten wat ze hebben gedaan, dan krijg je een opsomming van wat er is gebeurd. Je kunt ook gewoon, zoals ik al zei, een fragment uitschrijven en daar dan alles instoppen wat je eerst hebt gezegd.
Bij het tweede hoofdstuk doe je dat al een stuk beter, daar heb je details ingestopt en werd het niet zo'n opsomming.
Snap je wat ik je probeer uit te leggen? Ik ben nml niet zo goed in uitleggen maar als je een verhaal op deze site leest of uit een boek, zijn het eigenlijk allemaal fragmenten van een stuk uit het leven. Dan heb je pas het gevoel dat je kunt meeleven.
Nu over je verhaal, het idee is wat cliché, wat niet perse slecht hoeft te zijn. Ik heb op mijn verhaal ook commentaar gekregen dat het cliché is, maar het gaat erom hoe je het uitwerkt. Je moet het zo schrijven en zoveel nieuwe, verrassende dingen instoppen dat iedereen smeekt om een nieuw stukje^^ maar nu dwaal ik weer af ik ben benieuwd wat je verder voor verrassingen in je verhaal gaat stoppen.
ik vind het haar van Jolien echt heel leuk, net zoals haar ogen. Me likes coole kleur ogen
En ik hou ook heel veel van elfen, daarom gebruik ik ze in allebei mijn verhalen, en vind automatisch verhalen over elfen heel leuk dus ik blijf je verhaal volgen

[janeke]

Dank je voor de raad ik heb er veel aangehad en ik denk dat het nu beter is  

We liepen samen door het ziekenhuis nadat we voor de laatste keer gekeken hadden naar oma. Opeens besefte ik dat ik zijn naam eigenlijk niet weet, dat ik eigenlijk niets over hem weet.
Dus ik vroeg hem: 'wie ben jij eigenlijk en waarom vertrouwt mijn oma jou???'
Hij glimlachte en zei: ' Mijn naam is Jaden en ik kom van het volk waar jij geboren bent, de elfjes. Maar ik heb een vraagje voor je: waarom is je haar niet meer blauw?'
'Omdat het niet normaal was dus heb ik het laten bruin verven maar het heeft nog altijd een blauwe schijn. Nu mag ik weer iets vragen:Wat heb je gedaan zodat mijn oma je mij toevertrouwd?'
'Ik ben de beschermer geweest van haar dochter, nu dat haar dochter al twee jaar is moet ik haar niet meer beschermen.'
'waarom niet?' en ik vroeg me dan ook af of dat ik een beschermer heb gehad.
'omdat dat bij elke elf zo moet, jij hebt ook een beschermer gehad voordat je weggehaald bent bij je biologische ouders om in deze wereld te leven.'
'waarom ben ik weggehaald bij mijn ouders? En waarom heb je een beschermer nodig?' we waren ondertussen al bij mij thuis aangekomen en naar binnen gegaan. 'Ik leg even een briefje op tafel voor mijn papa oké?'
'ja dat is goed, over een uurtje zijn we normaal zeker terug.'
Terwijl ik het briefjes schreef vroeg ik me af welke krachten of gave hij had. En dat hij nog altijd mijn vraag niet beantwoordt had.

Even later waren we alweer op weg naar het huis dat zogezegd van mijn oma was. Ik had natuurlijk geen sleutel en was dan ook verbaasd toen Jaden er een uit zijn zak haalde. 
Jaden glimlachte naar mij en stak de sleutel in het sleutelgat. 
Toen hij de deur open duwde zag ik dat alles overhoop gehaald was.
Jadens glimlach verstarde op zijn gezicht en hij vloekte zoals ik het nog niet veel gehoord had. 
Jaden liep meteen naar de plaats waar er het meeste rommel lag en vloekte nog een keer. 
Ik vroeg me af wat er gestolen was en of het belangrijk was.
Terwijl we de kamers doorzochten en we keken wat er allemaal gestolen was begonnen eindelijk de tranen te komen die ik al de hele tijd voelde en kon ik even niets meer doen dan huilen. 
Omdat ik bang was dat Jaden het niet de juiste tijd zou vinden om te huilen liep ik naar buiten. In de tuin van oma staan er veel bloemen en bij bloemen voelde ik me altijd goed. Dus daarom was dat zo, ik was een elfje, maar nee Jolien sprak ik mezelf tegen, elfjes bestaan niet. 
Jaden kwam naar buiten. 'Jolien waar ben je ?'
' ik ben hier, bij de bloemen!' riep ik terug. Dan stond ik op om naar hem te gaan. 
' Jaden had oma niet iets gezegd over dat ik krachten had?'
' jep, maar ik moet wachten tot zonsondergang dan kan ik het ritueel uitvoeren...'
'RITUEEL?!!' riep ik verschrikt uit, 'niemand heeft iets tegen mij gezegd over een ritueel, hoor!'
'klopt dat was ik vergeten, maar het ritueel is niet eng ofzo hoor'
'Het is te hopen voor u!' antwoordde ik droogjes.
Jaden keek me raar aan en ik keek hem daardoor ook aan, ik zag zijn spieren, zijn gebruinde huid, zijn sterke handen en ook zag ik voor het eerst hoe blauw zijn ogen waren. Ik keek in die ogen en voelde een vervelende kriebel in mijn buik, wat raar is want eigenlijk was hij mijn type niet. Ik viel op jongens met bruine ogen en zwart haar. Jaden had niets van dat alles maar toch was hij op een bepaalde manier mooi en kon ik de komende minuten me niet concentreren. 
Hij onderbrak doordat hij een cirkel begon te trekken rond mij.
Ik vroeg: 'is het tijd? En moet ik iets speciaals doen??'
' nee je kan er niets bij doen het enige wat je moet doen is je concentreren op leuke dingen en mij mijn gang laten gaan.'
'dat is makkelijk.' zei ik opgelucht.

Ik ging zitten in kleermakerzit en dacht aan vorige zomer toen ik voor de eerste keer verliefd was geworden en hij, de jongen, ook op mij. Maar het mocht niet duren, hij woont in Nederland en ik in België meer bepaald in Gent. 
We zagen elkaar nooit meer maar toch had ik altijd als ik aan hem dacht een warm gevoel in mijn buik en begon ik te blozen.

Ik was zo in mijn dagdroom gezonken dat ik me rot schrok toen ik merkte dat er allemaal tekeningetjes rond me zweefden allemaal in een ander kleurtje. Ik wou juist Jaden vragend aan kijken toen ik merkte dat er een symbool rond mij zweefde dat ik kende: het symbool van water, drie golfjes boven elkaar in het wit met een blauwe schijn. Dan kwamen er drie symbolen naar voren en begonnen te gloeien. Ze zweefden naar mijn huid en kerfden de symbolen erin zonder dat ik pijn voelde, ik voelde een warm gevoel door mij stromen en de plaats waar ze gekerfd hadden, mijn rechter hand meer bepaald  mijn ring-,middel-en wijsvinger, stonden nu die symbolen in het klein.
Dan opeens verdwenen de symbolen en kwam Jaden op me af gelopen.

' En' zei hij 'welke symbolen zijn het?' 
' Ik heb geen idee' antwoordde ik 'wat betekenen ze??'
' iedere elf heeft zeker een symbool op zijn hand staan, de betere hebben er twee op hun hand staan maar de allerbeste hebben er drie. Dat komt jammer genoeg maar drie of vier keer per eeuw voor.'
Hij pakte mijn hand en keek er naar: 'huh?' riep hij uit. 'je hebt er drie?? En dan nog de drie belangrijkste!'
'dat kan wel zijn maar ik weet niet wat het betekent' merkte ik droogjes op.
'Waarschijnlijk ken je dit symbool wel' hij wees naar het symbool van water. 'dat symbool betekent dat je de gave hebt om te overleven waar dan ook.'
Nu wees Jaden naar een ander symbool: het leek een druppel met daarin een vlammetje en daar nog eens een diamantje in.
'dat is een van de krachtigste dingen die je kan hebben: je kan de elementen beheersen, ze naar je wil omzetten. Bijvoorbeeld: als je moe bent en je wilt zitten op een bankje hoef je je alleen maar te concentreren en in het elfs bankje fluisteren en opeens staat er een bankje van aarde, of van ijs. Ook kan je water besturen alsof het een touwtje is en dan heb je nog vuur, dat kan je oproepen wanneer je wilt.' 
'maar' onderbrak ik hem. ' ik ken geen elfs'
'dat komt nog wel, ik moet het je leren.' 
Als laatste wees hij naar het symbooltje op mijn ringvinger. 
Het was een kruisje in sierlijke streken van een penseel leek het wel.
' dat kruisje is een heel handige gave: het is de gave van verzorging: je kan mensen verzorgen, ze beter maken maar ze niet uit de dood opwekken. Je hebt heel goede gaven weet je dat?' hij keek me aan van onder zijn haar.
'dat kan wel zijn maar ik weet niet hoe ik ze moet gebruiken... En waarom mocht ik niet bij jullie blijven in dat fee-land?'
' het is moeilijk uit te leggen maar kijk: je biologische moeder was zwanger van je toen ons dorp werd aangevallen door een heks. Die heks was zo sterk dat we niet tegen haar op konden. We smeekten haar om ons dorp heel te laten.
De heks wou het doen op voorwaarde dat de volgende baby die geboren werd bij haar zou komen wonen. De volgende baby was jij. Omdat we niet wilden dat je bij haar ging hebben we je bij je mama afgezet.'

[Saskjezwaard]

Het is inderdaad beter, maar (jaa, er is altijd een maar^^) het kan nóg beter =)
Je dialoog is heel kort qua omschrijving. Het is nu meer dat eerst Jolien iets zegt, daarna Jaden en daarna weer Jolien. Zo wordt het al snel heel saai. Om er wat meer variatie in te brengen, kun je andere dingen toevoegen, zoals "Hee, wat zit je haar vandaag leuk," zei Jaden en glimlachte flirtend naar mij.
Om hem te pesten gooide ik mijn haar over mijn schouder en knipoogde. "Dank je, maar zo zit het altijd."
Gewoon extra zinnen zodat je je meer kan inleven in wat de personages precies doen en denkt. Twee goede sites die je hierbij kunnen helpen: http://www.onlineverhalen.nl/content/in ... e=pagina-3 en http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/taal/ ... ijven.html
(sorry als de laatste link niet mag, moderators, het is als hulp bedoeld en niet als reclame )
Nog een tip die er niet bijstaat en die ik van iemand anders heb gekregen: lees of denk je dialoog hardop. Als je je niet kan voorstellen dat je het zelf zegt, dan klopt het meestal niet. Andersom, als je het zelf wel zou zeggen, klopt het meestal wel.

Dus ik vroeg hem: 'wie ben jij eigenlijk en waarom vertrouwt mijn oma jou???'

Het 'dus ik vroeg hem' hoeft hier niet bij. Het is al duidelijk dat Jolien dit zegt nadat je haar gedachten zo hebt neergezet. Ik heb ooit als commentaar gehad dat mijn 'want' gebruik stoorde en nu heb ik dat trekje overgenomen. Als twee alinea's logisch met elkaar in verband worden gebracht met dus of want, wordt het gelijk zo'n zakelijke tekst. Probeer die te vermijden ik weet het, het is moeilijk, zelf hou ik kennelijk heel erg van dat soort woorden
Ook gebruik je aan het einde van de zin drie vraagtekens. Alleen in msn-taal worden de leestekens vaker achter elkaar gebruikt, in een verhaal werkt dit storend, of het moet een msn/sms gesprek zijn. Mijn leraar Nederlands heeft ooit aan me uitgelegd dat dit eigenlijk een gebrek aan respect voor de lezer is, dat hij/zij te dom is om het leesteken te zien en dat de schrijver er daarom er meerdere achter elkaar zet. Maar dat was volgens mij niet je bedoeling^^

'waarom ben ik weggehaald bij mijn ouders? En waarom heb je een beschermer nodig?' we waren ondertussen al bij mij thuis aangekomen en naar binnen gegaan. 'Ik leg even een briefje op tafel voor mijn papa oké?'

Ze zijn hier te snel thuis. Stel je maar eens voor hoelang een gesprek van een stuk of 10-15 zinnen duurt. Dat zal op z'n langst vijf minuten duren. Of Jolien moet heel dicht bij het ziekenhuis wonen, of ze heeft gevlogen

Je gebruikt heel vaak enter. Als je je verhaal in alinea's opdeelt, komt er het een stuk overzichtelijker uit te zien en geeft het het verhaal meer 'body'
Ik vind trouwens de beschrijving van Jaden echt goed
Oja, helemaal overheen gelezen, als iemand iets zegt, moet de eerste letter een hoofdletter zijn, net zoals bij een gewone zin. Dus: "Ik ben thuis," riep ik naar boven; ipv "ik ben thuis," riep ik naar boven.

Ik ging zitten in kleermakerzit en dacht aan vorige zomer toen ik voor de eerste keer verliefd was geworden en hij, de jongen, ook op mij. Maar het mocht niet duren, hij woont in Nederland en ik in België meer bepaald in Gent.

Let op je tijden, dit kun je gewoon in de verleden tijd zetten. Hou maar in je hoofd dat eigenlijk alles wat je schrijft, in verleden tijd moet. Er zijn uitzonderingen (natuurlijk, wanneer niet) maar die zijn heel zeldzaam. Hier kun je dus gewoon 'woonde' van maken.
Oja, dat 'meer bepaald'. Ik moet toegeven dat ik die uitdrukking niet ken, is dat iets Belgisch? Tenminste, ik neem aan dat je in België woont. Zeg t maar als het niet zo is
Hij woonde in Nederland en ik in België, om preciezer te zijn in Gent.

Je beschrijving van de magie vind ik heel goed gedaan en het idee van de symbolen op de vingers vind ik ook super In je verhaal heb je soms delen waarin je alles nauwkeurig beschrijft, en weer stukken waar je er razendsnel doorheen gaat. Als je dat nauwkeurige kunt vasthouden, wordt je verhaal echt heel goed

De heks wou het doen op voorwaarde dat de volgende baby die geboren werd bij haar zou komen wonen. De volgende baby was jij. Omdat we niet wilden dat je bij haar ging hebben we je bij je mama afgezet.'

Ik kan me niet voorstellen dat een tienerjongen 'je mama' zegt. Dat is denk ik eerder je moeder, ofzo. Probeer met je dialoog je in het persoon te verplaatsen en eraan te denken wat hij of zij precies zou zeggen.

Ik vind trouwens elfjes zo klein klinken. Ik weet niet of het je bedoeling is, maar als ik aan elfjes denk, zie ik schattige kleine wezentjes met grote vleugels voor me. Elfjes is ook een verkleinwoord, dus die naam betekent automatisch dat ze klein zijn. Ik weet niet of je de elfjes kleiner dan normaal wilt hebben, maar als dat niet het geval is, zou ik er elfen van maken. Dat klinkt een stuk volwassener

Pfoee, weer een hele hoop informatie. Ik hoop dat je er iets aan hebt =) dit is toch het tweede verhaal dat je schrijft? Ze zeggen toch altijd, oefening baart kunst? Nou, dat is ook met schrijven zo. Mijn eerste verhaal was niet om aan te zien en zat heel slecht in elkaar, zelfs als ik een verhaal lees van drie jaar terug denk ik: hoe heb ik dit ooit kunnen schrijven? Maar hoe vaker je schrijft, hoe beter je erin wordt. Als je heel veel oefent, met dialogen, omgevingen beschrijven etc. dan gaat alles vanzelf een stuk beter.
Veel succes met verder schrijven!

[janeke]

Dit is de ,hopelijk, verbeterde versie
Vervolg hoofdstuk 2


We liepen samen door het ziekenhuis nadat we voor de laatste keer gekeken hadden naar oma. Opeens besefte ik dat ik zijn naam eigenlijk niet weet, dat ik eigenlijk niets over hem weet.
Eerst liepen we een tijdje zwijgend naast elkaar niet wetend wat we tegen de ander moesten zeggen.
Uiteindelijk kon ik me niet meer inhouden: 'wie ben jij eigenlijk en waarom vertrouwt mijn oma jou???'
Hij glimlachte en zei: ' Mijn naam is Jaden en ik kom van het volk waar jij geboren bent, de elfen. Maar ik heb een vraagje voor je: waarom is je haar niet meer blauw?'
'Omdat het niet normaal was dus heb ik het laten bruin verven maar het heeft nog altijd een blauwe schijn. Nu mag ik weer iets vragen:Wat heb je gedaan zodat mijn oma je vertrouwd?'
'Ik ben de beschermer geweest van haar dochter, nu dat haar dochter al twee jaar is moet ik haar niet meer beschermen.'
'Waarom niet?' en ik vroeg me dan ook af of dat ik een beschermer heb gehad.
'Omdat dat bij elke elf zo moet, jij hebt ook een beschermer gehad voordat je weggehaald bent bij je biologische ouders om in deze wereld te leven.'
'Waarom ben ik weggehaald bij mijn ouders? En waarom heb je een beschermer nodig?' we waren ondertussen al bij mij thuis aangekomen en naar binnen gegaan. 'Ik leg even een briefje op tafel voor mijn papa oké?'
'Ja dat is goed, over een uurtje zijn we normaal zeker terug.'
Terwijl ik het briefjes schreef vroeg ik me af welke krachten of gave hij had. En dat hij nog altijd mijn vraag niet beantwoordt had.
Even later waren we alweer op weg naar het huis dat zogezegd van mijn oma was. Ik had natuurlijk geen sleutel en was dan ook verbaasd toen Jaden er een uit zijn zak haalde. 
Jaden glimlachte naar mij en stak de sleutel in het sleutelgat. 
Toen hij de deur open duwde zag ik dat alles overhoop gehaald was.
Jadens glimlach verstarde op zijn gezicht en hij vloekte zoals ik het nog niet veel gehoord had. 
Jaden liep meteen naar de plaats waar er het meeste rommel lag en vloekte nog een keer. 
Ik vroeg me af wat er gestolen was en of het belangrijk was.
Terwijl we de kamers doorzochten en we keken wat er allemaal gestolen was begonnen eindelijk de tranen te komen die ik al de hele tijd voelde en kon ik even niets meer doen dan huilen. 
Omdat ik bang was dat Jaden het niet de juiste tijd zou vinden om te huilen liep ik naar buiten. In de tuin van oma staan er veel bloemen en bij bloemen voelde ik me altijd goed. Dus daarom was dat zo, ik was een elfje, maar nee Jolien sprak ik mezelf tegen, elfjes bestaan niet. 
Jaden kwam naar buiten. 'Jolien waar ben je ?'
'Ik ben hier, bij de bloemen!' riep ik terug. Dan stond ik op om naar hem te gaan. 
' Jaden had oma niet iets gezegd over dat ik krachten had?'
' Jep, maar ik moet wachten tot zonsondergang dan kan ik het ritueel uitvoeren...'
'RITUEEL?' riep ik verschrikt uit, 'niemand heeft iets tegen mij gezegd over een ritueel, hoor!'
'Klopt dat was ik vergeten, maar het ritueel is niet eng ofzo hoor'
'Het is te hopen voor u!' antwoordde ik droogjes.
Jaden keek me raar aan en ik keek hem daardoor ook aan, ik zag zijn spieren, zijn gebruinde huid, zijn sterke handen en ook zag ik voor het eerst hoe blauw zijn ogen waren. Ik keek in die ogen en voelde een vervelende kriebel in mijn buik, wat raar is want eigenlijk was hij mijn type niet. Ik viel op jongens met bruine ogen en zwart haar. Jaden had niets van dat alles maar toch was hij op een bepaalde manier mooi en kon ik de komende minuten me niet concentreren. 
Hij onderbrak mijn gestaar doordat hij een cirkel begon te trekken rond mij.
Ik vroeg: 'is het tijd? En moet ik iets speciaals doen??'
'Nee je kan er niets bij doen je moet gewoon je concentreren op leuke dingen en mij mijn gang laten gaan.'
'Dat is makkelijk.' zei ik opgelucht.
Ik ging zitten in kleermakerzit en dacht aan vorige zomer toen ik voor de eerste keer verliefd was geworden en hij, de jongen, ook op mij. Maar het mocht niet duren, hij woont in Nederland en ik in België meer bepaald in Gent. 
We zagen elkaar nooit meer maar toch had ik altijd als ik aan hem dacht een warm gevoel in mijn buik en begon ik te blozen.
Ik was zo in mijn dagdroom gezonken dat ik me rot schrok toen ik merkte dat er allemaal tekeningetjes rond me zweefden allemaal in een ander kleurtje. Ik wou juist Jaden vragend aan kijken toen ik merkte dat er een symbool rond mij zweefde dat ik kende: het symbool van water, drie golfjes boven elkaar in het wit met een blauwe schijn. Dan kwamen er drie symbolen naar voren en begonnen te gloeien. Ze zweefden naar mijn huid en kerfden de symbolen erin zonder dat ik pijn voelde, ik voelde een warm gevoel door mij stromen en de plaats waar ze gekerfd hadden, mijn rechter hand meer bepaald  mijn ring-,middel-en wijsvinger, stonden nu die symbolen in het klein.
Dan opeens verdwenen de symbolen en kwam Jaden op me af gelopen.
' En' zei hij 'welke symbolen zijn het?' 
' Ik heb geen idee' antwoordde ik 'wat betekenen ze??'
' Iedere elf heeft zeker een symbool op zijn hand staan, de betere hebben er twee op hun hand staan maar de allerbeste hebben er drie. Dat komt jammer genoeg maar drie of vier keer per eeuw voor.'
Hij pakte mijn hand en keek er naar: 'huh?' riep hij uit. 'je hebt er drie? En dan nog de drie belangrijkste!'
'Dat kan wel zijn maar ik weet niet wat het betekent' merkte ik droogjes op.
'Waarschijnlijk ken je dit symbool wel' hij wees naar het symbool van water. 'dat symbool betekent dat je de gave hebt om te overleven waar dan ook.'
Nu wees Jaden naar een ander symbool: het leek een druppel met daarin een vlammetje en daar nog eens een diamantje in.
'Dat is een van de krachtigste dingen die je kan hebben: je kan de elementen beheersen, ze naar je wil omzetten. Bijvoorbeeld: als je moe bent en je wilt zitten op een bankje hoef je je alleen maar te concentreren en in het elfs bankje fluisteren en opeens staat er een bankje van aarde, of van ijs. Ook kan je water besturen alsof het een touwtje is en dan heb je nog vuur, dat kan je oproepen wanneer je wilt.' 
'Maar onderbrak ik hem. ' ik ken geen elfs'
'Dat komt nog wel, ik moet het je leren.' 
Als laatste wees hij naar het symbooltje op mijn ringvinger. 
Het was een kruisje in sierlijke streken van een penseel leek het wel.
'Dat kruisje is een heel handige gave: het is de gave van verzorging: je kan mensen verzorgen, ze beter maken maar ze niet uit de dood opwekken. Je hebt heel goede gaven weet je dat?' hij keek me aan van onder zijn haar.
'Dat kan wel zijn maar ik weet niet hoe ik ze moet gebruiken... En waarom mocht ik niet bij jullie blijven in dat fee-land
'Het is moeilijk uit te leggen maar kijk: je biologische moeder was zwanger van je toen ons dorp werd aangevallen door een heks. Die heks was zo sterk dat we niet tegen haar op konden. We smeekten haar om ons dorp heel te laten. De heks wou het doen op voorwaarde dat de volgende baby die geboren werd bij haar zou komen wonen. De volgende baby was jij. Omdat we niet wilden dat je bij haar ging hebben we je bij je moeder afgezet.'

[janeke]

Hier is hoofdstuk 3
Hoofdstuk 3

Nu dat Jaden was begonnen te vertellen was er bijna geen houden aan en bleef hij maar doorgaan.
'We hadden vroeger een heel vredig dorpje. Alles was rustig we waren kompleet onafhankelijk van de andere elfen en we waren dan ook nog is het enigste dorpje dat een voorspelling had, die voorspelling luidde: op de dag dat er iets vreselijks zal niemand opletten naar het moois dat in hun midden komt.'
'En is de voorspelling uitgekomen? Wie was het moois in hun midden?'
'De voorspelling is inderdaad uitgekomen. De heks kwam dus dat was het vreselijks dat ons zou overkomen. En het moois dat we niet zagen was jij blijkbaar, want kijk: we hebben jou weggedaan zonder dat we wisten wat voor gaven je zou hebben.'
'Maar wat gaan we nu doen? Moet ik weer naar het dorp?'
'Ja maar we gaan nog niet direct. Je hebt toch wel gemerkt dat er ingebroken is bij je oma hè? Dat komt omdat de heks je aan het zoeken is. Ze weet nog niet dat je hier bent, je oma had alles van jou goed verstopt dus de heks zal volgens mij nog niet direct opduiken. Je kan dus rustig je schooljaar afmaken eer dat we naar het dorp gaan.'
'Dus met andere woorden: ik ben juist te weten gekomen dat ik een elf ben en dat ik gaven heb. Je denkt toch zeker echt niet dat ik gewoon ga kunnen doen alsof er niets gebeurt is?' ik dacht er ook: en ik heb juist de jongen van mijn dromen ontmoet. Jaden begon te lachen alsof hij gehoord heeft wat ik dacht.
'Nee dat dacht ik niet. En je krijgt naast je gewone lessen ook nog lessen elfs van mij. En ik ben misschien niet de jongen van je dromen.'
'Oh my god! je kan gedachten lezen! Ik wil niet dat je in mijn hoofd zit! 
'Ik hoor bijna niets van jou ik kon het aflezen van je gezicht. Je schermt jezelf al af zonder dat je het beseft.' 
'Afschermen hoe kan dat ? En hoe komt het dat je kan gedachten lezen? En welke gaven heb je nog?'
Hij trok geamuseerd zijn wenkbrauwen op ' Ik heb maar twee gaven. De gaven om te weten wat de ander over mij denkt en ook nog de gave om lief te hebben.' Hij toonde me zijn rechterhand en ik zag dat er een hartje op stond.
Ik pakte zijn hand en keek naar de tekentjes da er op stonden.
Het hartje was met sierlijke penseelstreken erop getekent en het andere figuurtje was een droom wolkje zoiets dat je altijd in strips zie als ze aan het afdwalen zijn met hun gedachten.

[janeke]

Nog een stukje
Hope you like it !


Ik dwaalde ook af met mijn gedachten. En blijkbaar Jaden ook want hij bleef nietsdoend voor zich uit staren het leek wel alsof dat zijn ogen lichter werden met de moment. Ik nam hem nog is uitgebreid op:
Zijn blonde haren zaten warrig in elkaar en zijn t-shirt sloot nauw om zijn armen waardoor zichtbaar werd dat hij gespierd was.
Ik wou juist iets beginnen zeggen toen mijn gsm afging.
Ik had een berichtje gekregen van mijn vader: 'waar ben je en waarom ben je nog niet thuis?'  ik keek op mijn horloge en zag dat het al negen uur in de avond was.
'Oeshe!' riep ik uit, 'Ik moet weg. Kom je morgen na school bij mij dan kunnen we samen naar hier komen om mijn krachten te testen?'
'Ok, nog een ding: je mag niemand vertellen over je krachten. Als ze vragen waarom dat je die tekeningen op je hand hebt verzin je gewoon iets oké?'
'Ok! Doei!' en weg was ik.

Jaden:

Ze liep weg alsof ze achterna gezeten werd door honden zonder ook maar een keer achterom te kijken. Ik krabde aan mijn hoofd en vroeg me af waar dat stomme gevoel van kriebelingen in mijn buik gebleven was, daarjuist bij Jolien was het er constant en telkens als ze me aankeek was het alsof de wereld mooier was. 
Ik stond op van het plaatsje waar we daarjuist zaten en ging op pad.
Toen ik voorbij het bos kwam hoorde ik iemand roepen. Ik ging op het geluid af dat langzaam maar zeker geen gil meer was maar een lach. juist op het moment dat ik me wou omdraaien werd ik volkomen verrast doordat twee armen zich om mij sloten en me probeerden te wurgen. Ik worstelde en vloekte maar niemand kwam me helpen. Dus besloot ik maar gewillig met ze mee te gaan maar niet voordat ik de tekens op mijn hand verborgen had met een bandje dat ik altijd rond mijn pols had aan mijn linkerhand voor zulke noodgevallen. In dat bandje zat een soort vloeistof die zorgt dat de tekens even verdwenen. 
Ook probeerde ik een boodschap te sturen naar Jolien. Ik vertelde haar waar ik was en wat ze moest doen.

Jolien:

Opeens voelde ik me duizelig en werd alles zwart.
In mijn onderbewustzijn vormden zich beelden.
Ik zag een Jaden die werd aangevallen door rare monsters en ik zag hoe hij een bandje verbrijzelde tussen zijn linkerhand en met de vloeistof die uit het bandje kwam zijn rechterhand insmeerde. Ik zag hoe de symbooltjes op zijn hand vervaagden en toen zei een diepe stem tegen me: 'Jolien, ik ben gevangen genomen in het bos naast je oma. Kom me niet redden voordat je je krachten volledig onder controle hebt. Ik zal bij je zijn en je oefeningen tonen waardoor je krachten zich gaan ontwikkelen. Vergeef me'

[Saskjezwaard]

Het wordt spannend!!! Me likes it
Nog steeds heb ik wel de tip om je dialogen wat uitgebreider te maken, nu lijkt het alsof ze als twee houten poppen tegen elkaar staan en geen enkele gezichtsuitdrukking hebben. Probeer je voor te stellen hoe ze het zeggen, als in een film in je hoofd, en beschrijf het dan. Dat maakt je verhaal meteen een stuk realistischer. Voor wat voorbeelden kun je een boek pakken (hoewel niet veel in de ik-persoon schrijven) of mijn verhaal bekijken. Ugh, wat voelt het stom om zo mijn eigen verhaal aan te prijzen
Ik vond trouwens Jadens stukje beter dan dat van Jolien, omdat je er meer in beschrijft van zijn gevoelens. Dat is top om te doen
Nog een vraagje, ik dacht dat alle elfen blauw haar hadden? Waarom heeft Jaden dan blond haar. Of is dat alleen iets van Joliens familie.
Haha, ik had een keer ergens gelezen dat mensen vaak vallen op iemand die dezelfde voorletter heeft. Jaden & Jolien. Haha, klinkt goed^^

[janeke]

---

Toen ik wakker werd lag ik in het ziekenhuis.
Ik opende een oog maar sloot het direct weer omdat er met licht op mijn oog geschenen werd. Ik vloekte in mezelf omdat ik nu naast hoofdpijn ook nog blind zou worden.
Ik voelde dat het licht werd was omdat er geen gloed meer was op mijn ogen en  probeerde nog een keer mijn ogen open te doen. Wat uiteindelijk lukte.
Ik opende dus mijn ogen en zag mijn vader aan mijn bed zitten.
Hij zag er verloren uit. Ik herinner me nu dat hij ook zo gekeken had toen bekend werd dat mijn mama ,dat niet mijn biologische mama was, kanker had. Ik herinnerde me alles heel goed:

Mama was altijd ziek en op het laatste werd ze zelfs bleek en veel over been. Haar huid zag er ongezond uit omdat ze al in geen maanden naar buiten was geweest tijdens de zon scheen. Op een dag viel ze gewoon voor mijn voeten flauw. Ik als meisje van vier jaar wist niet wat ik moest doen. Dus heb ik heel hard geschreeuwd en geprobeerd te bellen naar het ziekenhuis. 
Ik kreeg de telefoon te pakken en toetste 121 in. 
Daar werd heel snel opgenomen. 
'Met spoed afdeling van uz-Gent wat scheelt er ?'
'Hellup !'huilde ik  'mijn moeder is gevallen!' ik kon bijna bijna mijn tranen  niet meer inhouden.
'Oke ik stuur een team dat u kan helpen, waar woont u precies?' antwoordde de nog altijd rustige stem.
'Ik w-snik-oon snik-de-snik-Zuiderbiesten-snik-11-in-snik-eke-snik-naza-snik-reth.' ik was nu vollop aan het huilen. Opnieuw kwam er een stem uit de telefoon: 'We komen er zo aan. Gaat alles goed met je?
' Komen jullie mijn moeder halen? Gaat ze beter worden?' ik raakte in paniek omdat de dame die de telefoon opgenomen had even niet antwoordde.
Nog geen half uurtje later stond de ziekenwagen hier en werd mama op een gele brancard gelegd. Ik mocht mee in de ziekenwagen. Op andere keren zou ik het spannend gevonden hebben maar vandaag niet. 
Ik moest in de wachtzaal wachten. Omdat ik heel moe was kon ik slapen. 
Ik droomde heel erg onrustig en werd om het uur wakker.
De vierde of vijfde keer dat ik wakker werd zag ik papa staan met tranen in zijn ogen. Hij was aan het praten met de dokter. Aan zijn gezicht kon je zien dat het niet goed ging met mama. Dat gezicht zal ik me eeuwig blijven herinneren.

Nu keek hij ook zo naar mij. 
Ik draaide me om zodat ik hem kon laten zien dat ik wakker was.
'Wat is er gebeurd?' probeerde ik te vragen maar mijn stem liet het afweten. Er kwam alleen een hoog gepiep uit.
Papa schrok zo van mijn 'stem' dat hij bijna van zijn stoel viel.

[marly]

Hoi janeke,

Het viel me op dat je bij dit verhaal alleen nog maar reacties hebt gekregen van Saskjezwaard. Zij heeft jou al vele tips gegeven waarvan ik zo globaal zag dat je die grotendeels ook probeert op te volgen. Dat is niet gemakkelijk en toch probeer je het dus daar alvast mijn complimenten voor.

Om een goede reactie te geven doe ik dit vaak per post. Ik heb ervoor gekozen om voor mijn eerste reactie op dit verhaal je eerste post te pakken. Hier heb je ook al deels feedback op gehad dus ik zal me toespitsen op dingen die nog niet eerder genoemd zijn. Ik houd er rekening mee dat je in België woont en bepaalde dingen dus anders omschrijft dan ik zelf zou doen.

Wat ik je wil aanraden is om elke zin met een hoofdletter te beginnen en gesproken zinnen tussen aanhalingstekens te zetten. Ik zal hier zo een voorbeeld van geven.

Je gebruikt redelijk vaak een enter en dit is op zich niet erg. Echter gebruik je ze op momenten dat dit niet daadwerkelijk nodig is. Hierdoor wordt het verhaal iets lastiger te lezen. Wanneer je een nieuwe alinea begint is het wel nodig om een enter te plaatsen. Daar kan dan zelfs een witregel tussen wanneer je van personage of locatie wisselt.

Saskjezwaard heeft het al gehad over het uitschrijven van bepaalde scenes. Daar zal ik dan nu niet verder op in gaan aangezien je hier ook al mee aan het werk bent.

Dan zal ik nu even terug komen op het uitschrijven van gesproken zinnen. Deze zet je altijd tussen aanhalingstekens om aan te geven dat het om een gesproken zin gaat. Hiervoor gebruik ik een zin uit je verhaal.

Charlotte haalt haar schouders op en zegt: er is waarschijnlijk een ongeluk gebeurt.

Wanneer je deze zin tussen aanhalingstekens zou zetten zou deze er als volgt uit kunnen zien.
'Charlotte haalt haar schouders op. 'Er is waarschijnlijk een ongeluk gebeurd.'
Of:
Charlotte haalt haar schouders op en zegt: 'Er is waarschijnlijk een ongeluk gebeurd.'

Wanneer je een gesproken zin laat opvolgen door nog een gesproken zin zet je wel een enter. Bijvoorbeeld.
'Er is een ongeluk gebeurd.'
'Dat meen je niet? Waar dan?'

Wat ik me afvroeg is of je met speeltijd de pauze bedoeld. Ik kan me niet herinneren dat wij op het middelbaar onderwijs nog speeltijd hadden. Daarnaast is ze nog maar net op school wanneer ze zich bij de directeur moet melden en te horen krijgt dat haar oma op sterven ligt. Was dit voorheen nog niet bekend bij haar ouders? Nu lijkt het alsof ze binnen vijf minuten van kerngezond naar stervende is gegaan. Dit gaat mij persoonlijk iets te snel.
Ook vraag ik mij af of het wel gebruikelijk is dat de directeur haar naar het ziekenhuis brengt. In Nederland zou dat in elk geval niet voorkomen. De ouders halen hun kind dan zelf van school om ze vervolgens naar het ziekenhuis te brengen.
Hoewel je verhaal een fantasieverhaal is breng je er veel elementen uit de bekende wereld in terug. In het eerste gedeelte lijkt het ook nog niet op een fantasieverhaal. Hierdoor struikel ik toch een beetje over de twee boven genoemde punten.

Oma ging sterven, mijn alles ging sterven, de vrouw op wie ik het meest leek ging sterven.

In deze zin gebruik je drie keer het woord sterven. Hierdoor verliest hij zijn kracht. Je zou ervoor kunnen kiezen om er andere woorden voor te gebruiken of de ernst van de situatie anders te omschrijven.

'Oma ging sterven. De vrouw op wie ik het meeste leek zou de wereld voorgoed verlaten. Niemand betekende zoveel voor mij als oma.'

Ik zal het hierbij laten anders wordt het ook zo'n lap tekst. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en bekijk maar eens rustig wat je er mee kan en of je er wat mee wilt doen. Dat staat namelijk altijd helemaal open. Feedback betekend niet dat je er ook wat mee moet doen maar dat je er wat mee kan doen.

Succes met het uitschrijven van je verhaal!

[marly]

Bij deze een reactie op je tweede post.

Ik ga niet meer in op het gebruik van aanhalingstekens omdat ik vluchtig heb gezien dat je dit in je derde stukje een stuk beter toepast met hoofdletters en al. Mocht je hier nog wel vragen over hebben dan mag je me natuurlijk altijd een pb sturen.

Je schrijft in de ik-vorm en dit is een heel lastige vorm om in te schrijven. Ik vind het dan ook heel knap dat je dit probeert. Wat mij hieraan opvalt is dat je beschrijven soms uit je eigen leven lijken te komen. Aangezien het een fantasieverhaal is ga ik er van uit dat dit niet de bedoeling is. Ik zal een aantal van deze stukjes eruit proberen te lichten.

Ik kwam binnen in de kamer en werd meteen overweldigt door de rare geur die in de kamer hing, een typische ziekenhuis geur die dagen in je kleren bleef plakken en die je spontaan doet braken als je er teveel komt.

Persoonlijk zou ik hier voor een andere woordkeus en zinsopbouw gaan. Iedereen kent immers de ziekenhuisgeur wel waardoor het je de vrijheid geeft met woorden te spelen.

Bijv: 'Ik kwam de kamer binnen en werd meteen overspoeld met de bekende geur van schoonmaakmiddel en latex. De ziekenhuislucht vocht tegen de muffe geur van de dood die de kamer overheerste. Hoewel ik een hekel heb aan die ziekenhuislucht zou alles beter zijn dan de dood op je huid te voelen. Toch waagde ik mij naar binnen om mijn oma haar laatste wens in te willigen.'

Het gesprek tussen oma en Jolien lijkt soepel te verlopen. Aan niets in het gesprek wordt voor mij duidelijk dat haar oma op sterven ligt. Je zou er meer stukjes tussen kunnen plaatsen waarin je haar oma beschrijft. Pauze laten nemen tussen de zinnen bijvoorbeeld is een goede manier om aan te geven dat iemand moeite heeft met spreken. Dit en een zware ademhaling zijn vaak tekenen dat iemand op sterven ligt. Probeer dit wat levendiger te maken want voor Jolien is het heel erg dat haar oma overlijdt maar ik als lezer krijg weinig van deze gevoelens mee.

Nogmaals, in jou verhaal is duidelijk terug te zien dat je in België woont. Dit hoeft geen probleem te zijn maar betekend wel dat ik tegen sommige zinnen heel raar aan kijk. Daar ben ik nu niet verder op in gegaan aangezien het jou taal is. Het kan wel zijn dat sommige lezer het hierdoor wat lastiger vinden om je verhaal te lezen. Persoonlijk denk ik dat dit niet zo'n groot probleem zal zijn maar door veel te lezen bij anderen kun je misschien zien hoe het op een andere manier ook kan Schrijven is en blijft nu eenmaal stoeien met woorden en zinnen.

Succes.

[janeke]

alweer lang geleden xp
ik had gewoon even geen inspiratie denk ik...
volgend stukje

---
‘Wat is er gebeurt?’ vroeg ik met mijn nog altijd pieperige stem.
‘Je bent in het midden van de straat flauw gevallen’ papa keek me aan met een opgeluchte blik.
Ik had weer wat kleur op mijn wangen dus hij was minder bezorgd. Dan kwam alles van de vorige dagen terug.
Jaden dat ontvoerd word door vreemde mensen en nog erger omdat ze hem ‘gezien’ heeft. Toen ze bewusteloos was had ze het toch zien gebeuren? Of niet soms? Waarom zei hij op het einde ‘vergeef me’? Wat moest ik hem vergeven? Het is toch niet zijn fout dat hij is gevangen genomen? Er was nog één vraag dat bij me opkwam: Wie zou me leren ‘toveren’ of hoe dat het ook noemt.
Uiteindelijk mocht ik diezelfde avond al uit het ziekenhuis. Op weg naar huis was ik me aan het afvragen hoeveel alles verandert was. Oma was weg voor altijd, haar huis was niet langer veilig, Jaden was de mooiste jongen die ik ooit gezien had. Wowow even terug Jolien berispte ik mezelf. Jaden de mooiste jongen die je ooit gezien had? En Jarmo dan?
Raar dat ik eigenlijk in de afgelopen twee dagen nog niet aan hem gedacht heb. Terwijl ik anders hem maar niet uit mijn hoofd kan krijgen.
Ik weet het nog: De eerste keer dat ik Jarmo zag was op mijn allereerste school. Ik zat in een andere klas maar toch had ik hem opgemerkt. Hij was de enige van zijn klas met zwart haar en blauwe ogen. Mooie blauwe ogen waarin je kon verdrinken. Zo diep waren ze. Het was ongeveer in het midden van het jaar toen ik naar hem aan het kijken was en hij opeens terug keek alsof hij mijn blik gevoeld had. Zijn ogen boorden zich in de mijne. Ik had nog nooit zo mooie ogen gezien. Mijn vriendinnen waren druk aan het kletsen en ze hadden helemaal niets door. Dat vond ik helemaal niet erg. De twee seconden dat we in elkaars ogen keken was de vonk overgesprongen. Toen keek hij weg. Op dat moment vroegen mijn vrienden wat er aan de hand was. Ik wende vlug mijn blik af en zei blozend: ‘er is niets aan de hand, Ik was gewoon even aan het dromen.’ We hadden elkaar nog nooit gesproken maar ik hoopte dat het er ooit van zou komen. Die avond droomde ik van ons twee tezamen in een grot met elk een vlam in ons hand zonder toorts. Het vlammetje zo mooi maar toch zo kwetsbaar had mooie kleuren, andere kleuren dan normaal: in plaats van geel en oranje was het blauw en wit. Die droom had ik al eerder gedroomd maar nog nooit met hem. Ik dacht dat het gewoon een niets voorstellend beeld was maar nu begin ik daar mijn twijfels over te hebben. Eindelijk, na een maand durfde ik hem aan te spreken.
Maar ik wist niet goed wat te zeggen. We stonden al zwijgend tegenover elkaar. Na een tijdje werd de stilte verbroken door… jammer genoeg de bel. We schrokken van dat plots zo irritant geluid.

[Saskjezwaard]

Aaahhh, er komt nog meer liefde in! Stiekem heb ik een heel romantische inborst en wil ik alle mensen in een verhaal bij elkaar zien^^ maar jij maakt het wel heel erg moeilijk. Arme Jolien, moet ze kiezen tussen twee jongens
Een paar kleine foutjes:

Dan komt alles van de vorige dagen terug.

Blijf in de verleden tijd schrijven. Dus: Toen kwam alles van de vorige dagen terug.

Jaden dat ontvoerd word door vreemde mensen en nog erger omdat ze het ‘gezien’ heeft. Toen ze bewusteloos was had ze het toch zien gebeuren?

Jaden is toch hopelijk een man? Het woordje 'dat' maakt hem namelijk onzijdig wil je niet hebben he^^ maar blijf in de ik-persoon schrijven, hier switch je ineens naar de derde persoon.

Die avond dromde ik van ons twee tezamen in een grot met elk een vlam in ons hand zonder toorts.

dromde=droomde

Dus een soort vlam dat uit ons hand kwam.

Dat=die, maar deze zin staat niet zo mooi. Nu is het meer een toevoeging van pssst, je moet niet denken dat de vlam zweeft, neeee, die komt uit onze handen. Dat zie je toch wel? Duh
Probeer wat meer te omschrijven hoe het er precies uitziet. Dus bijvoorbeeld dat de oranjegele vlammetjes net boven hun handen in de lucht zweefden. Zie maar wat je ermee doet

Je gooit er een flashback in super! Leuk, van die kleine momentjes die een personage realistischer maken. Jammer dat ze elkaar niets durfden te zeggen, maar dit is ergens heel erg lief
Succes met schrijven!

[janeke]

hoi hoi hoi!
nog een stukje voor degene die het willen lezen...
hopelijk vind(en) je/jullie het mooi!

---
Ik begon te blozen en bood stotterend mijn verontschuldigingen aan. ‘ Waarom?’ vroeg hij. ‘Omdat ik je pauze verknalt heb en nog altijd niet gezegd heb wat ik wou zeggen.’ Ik bloosde zo fel dat ik dacht dat ik spontaan in brand zou vliegen. Toen dacht ik aan mijn droom…
Ruw werd ik uit mijn dagdroom gewekt omdat ik eindelijk door had wat die vlammetjes in mijn droom betekenden. ‘Ik heb het!’ riep ik uit. ‘wat?‘ vroeg papa. Hij keek me aan door de achteruitkijkspiegel. ‘euhm… Niets hoor papa!’ zei ik met mijn liefste stem. Ik zette me recht en keek naar buiten. Daar zag ik opeens een bekend iemand. Jarmo! Ik hapte verschrikt naar adem en vroeg papa of ik naar huis mocht wandelen. Hij zei meteen ja omdat hij ook had gezien hoe ik naar buiten keek.
Ik zwaaide de autodeur open en liep naar hem. Hij verschoot toen ik opeens voor hem verscheen. Hij omhelsde me en begroef zijn gezicht in mijn hals.
Het was al een jaar geleden dat we elkaar gezien hebben. Ik was verandert van school en het contact was verwaterd. En nu stond hij voor haar in volle glorie. Weer raakte Jolien verstrikt in zijn ogen. Net zoals toen.
Maar toen maakte hij zich los uit hun omhelzing. ‘Wat doe je hier?’ vroeg ik. Ik kon mijn ogen nergens anders op richten dan zijn gezicht. ‘Ik weet het niet. Ik kreeg een rare droom vannacht daarin zei een stem dat ik naar je toe moest gaan. Om je te steunen. Hij heeft er niet bij gezegd bij wat ik je moest steunen. En het was al lang geleden dat ik je gezien had dus heb ik mijn moeder overgehaald dat ze mij bij mijn oma laat overnachten zolang ik wil bij jou zijn.’ Opeens bloosde hij. ‘Ik ben altijd aan je blijven denken.’ Ik wou zeggen dat ik ook altijd aan hem blijven denken was maar de woorden bleven in mijn keel zitten. Ik omhelsde hem weer.
Terwijl ik me afvroeg of Jaden hem gestuurd had begon hij opnieuw te praten. ‘Bij wat moest ik je steunen?’ hij keek me aan zorgvuldig mijn reactie peilend. Omdat ik nog niet wist wat ik hem kon vertellen en wat niet zei ik ‘mijn oma is overleden. En een vriend van mij is gevangen genomen in een donker woud. Ik wil hem gaan zoeken maar moet eerst nog een paar dingetjes regelen.’ ‘Wat is jouw oma overleden? Waarom weet ik daar niet van?’ hij was zo verontwaardigt dat hij niet zag dat ik opeens weer wit werd en opeens op de grond neerzakte. ‘Huh? Jolien wat is er ?!’ was het laatste wat ik hoorde. Daar was Jaden weer. ‘Jolien! Je moet Jarmo vertellen wat je bent. Hij kan je helpen. In je oma haar huis ligt een boek waar dat al de spreuken en de elfse taal in staat. Neem het zo snel mogelijk en ga naar pagina 58 daar staat de bescherm spreuk in. Die moet je doen over het boek, je huis, je school, het huis van ja vrienden en het ziekenhuis. Zodat de mensen die op zoek zijn naar je je niet kunnen vinden. Succes! ’
Daar was ik weer maar nu lag ik niet in het ziekenhuis maar in de sterke armen van Jarmo. ‘Gaat het wel met je?’ vroeg hij terwijl hij me bezorgd aan keek. ‘Ja nu wel. Ik moet je iets vertellen. Mijn oma was niet echt mijn oma, maar de beste vriendin van mijn mama die een verouderingsdrankje had gedronken. Blijkbaar ben ik een elf.’ ‘Huh? Wacht… zei je nu net dat je een elf bent?’ hij keek me aan alsof ik juist iets onmogelijks had gezegd. En dat had ik ook.
‘Ja ik weet het, het is moeilijk te aanvaarden maar kijk dit heb ik gekregen gisteren avond’ Ik toonde hem mijn knokels. ‘Blijkbaar heb ik magie of zoiets. Maar dat moet ik uitzoeken. Kom je mee naar het hui van oma? Daar zou er een boek liggen dat alleen ik kan zien.’ ‘Oke, ik wil mee gaan maar je denkt toch niet dat ik je geloof? Je bent mooi genoeg om een elf te zijn maar toch is dat niet onwaarschijnlijk?’ ‘dat zullen we wel zien want ik geloof het zelf nog niet echt.’
Nog geen tien minuten later stonden we al voor de deur van oma. Ik vond geen sleutel dus moest ik voor het eerst op zoek naar de sleutel in de dakgoot. Ik zocht en ik zocht maar vond ze niet. Het was alsof ze weg waren en ik begon in paniek te geraken. Dan zag ik goddank iets glinsteren ik kroop er naar toe, gelukkig was er nog vensterbank waar ik op kon staan. En ja hoor daar lagen ze. Dan wat ik het moeilijkste vond aan klimmen is het weer naar beneden komen. ‘je bent er bijna!’ moedigde Jarmo aan van beneden.