Verloren leven

[***Juud]

Nieuw verhaaltje van mij, commentaar en kritiek zijn welkom!!
Xxx Judith

Verloren leven
Muren komen op me af. Ik ben bang, ik wil hier weg, maar ik zit hier opgesloten, opgesloten voor de rest van mijn leven, in een klein hokje met alleen een bed, wc, een tafel met een stoel, pen en papier. Elke dag komt er iemand om met me te praten. Heb ik daar om gevraagd, heb ik daar behoefte aan? Nee, ze doen met me wat hen het beste lijkt, maar ik word hier alleen maar depressiever! Het is zo lang geleden dat ik heb gelachen, dat ik de zon heb gezien en dat ik frisse lucht kon opsnuiven.

Het is zomer. Buiten is het bloed heet en ik ben al lekker bruin. Ik ben blij en vrolijk. Ik heb afgesproken met mijn hele vriendengroep. Ik loop naar buiten en voel meteen al de zon op mijn huid branden. Kinderen spelen buiten en iedereen lacht. Het lijkt alsof de zon al hun zorgen heeft weggebrand. Als ik bij het speeltuintje aankom, staan daar al mijn vrienden al te wachten. Ik begroet ze en spring bij iemand achter op de fiets. We rijden met z’n allen naar het strand.

Ik word wakker uit mijn gedachten, doordat iemand op mijn deur klopt. Er gaat een luikje open en mijn eten wordt aangegeven. Ik haat dit, thuis kookte ik altijd voor de hele familie wat ik graag deed, maar hier wordt alles maar in je handen geduwd, alsof je er niks voor hoeft te doen. Ik voel een woede aanval op komen, maar probeer me ertegen te verzetten, maar dat lukt niet. Ik smijt mijn bord tegen de muur en begin te gillen. De tranen rollen over mijn wangen en ik schop tegen mijn bed. Ik voel de pijn door heel mijn lichaam, maar ik stop niet. Ik zie bloed en ik hoor gegil, dat ik moet stoppen. Ik wil wel, maar mijn lichaam heeft helemaal de controle over mij. Dan hoor ik gerommel aan mijn deur en gaat die open. Ik voel een ijskoude hand op mijn schouder.

Terwijl we fietsen, lachen we en heb ik het echt naar mijn zin. Ik zit achterop bij mijn beste vriend, Tim, we kennen elkaar al vanaf de tijd dat we baby waren. Als we gaan oversteken spring ik van de fiets af en ren vast over de weg heen. Tim steekt ook over, maar is langzamer dan ik. Dan komt er een auto, die veelte hard rijdt. De auto ziet Tim niet en Tim ziet de auto veelte laat. Ik kijk niet, ik doe niks, ik voel alleen de tranen over mijn wangen biggelen. Dan wordt er een ijskoude hand op mijn schouder gelegd.

Ik word rustig, wetend dat het goed is. Ik loop mee de kamer uit en ze begint weer tegen mij te praten. Ik voel me beter dan anders, ik voel dat ik alles wat er gebeurt is achter me kan laten. De mevrouw vraagt aan mij wat er aan de hand was. Voor het eerst sinds ik hier zit praat ik. Ik vertel haar alles, alles wat me dwars zit. Als ik begin te vertellen over het ongeluk, begin ik te huilen, maar ik zet door en vertel haar alles. Ik voel me beter, ik vraag haar wanneer ik mijn ouders weer mag zien en of ik morgen naar huis mag. Ze kijkt me geschrokken aan en zegt dat ik niet te hard van stapel moet lopen. Ik zeg dat ik naar huis wil en ik vraag weer of ik snel naar huis mag. Ze kijkt me verdrietig aan en verteld, dat aangezien ik vaak woede aanvallen heb, ik een bedreiging voor mijn omgeving en mezelf vorm en er geen medicijnen voor te vinden zijn. Ik vind dit geen antwoord op mijn vraag, ik vraag nog eens maar dan bozer of ik naar huis mag, dan vertelt ze het me. Nee! Ze zegt nee, dat kan ze maken, ze ontneemt me de vrijheid, de vrijheid die ik vroeger had! Ik voel me verloren. Ze ontneemt me de vrijheid. Ik verlies de vrijheid, die ik eerst had. Ik kijk de mevrouw aan en schreeuw tegen haar, dat ze me de vrijheid ontneemt en ik nooit meer tegen haar praat. Ze zegt niks. Ik verlies mijn vrijheid. De mensen verliezen mij.

Ik draai me om en ik kijk in de ogen van een vrouw met ijsblauwe ogen. Ik zeg niks. Ik word in een kleine kamer met witte muren gezet en er komen steeds mensen om met me te praten, maar ik zeg niks. Ik ben mijn maatje kwijt en ik kan niet zonder hem. Ik word naar het ziekenhuis gebracht, maar ze kunnen niks met mij aan. Dan word ik naar een inrichting gebracht en dat was de laatste keer dat ik de zon zag. Ik werd in een kamertje gezet, waar ik de rest van mijn leven door moet brengen. Ik ben mijn vrijheid verloren, voor de rest van mijn leven.

[Yang.]

Wow.Het spreekt me echt heel erg aan!

[yesdnil]

Commentaar en kritiek is hier niet nodig, het is een mooi verhaal!!!

[x Sanne]

Beetje late reactie, maar echt een heel mooi verhaal

[Valerie]

Wat afschuwelijk als je dat meemaakt... Erg mooi geschreven!

[Darkstar]

Prachtig geschreven!

[Reginleif]

Wow, echt een geweldig verhaal!! Echt zo zielig...

[Roosj]

Ik kreeg er kippenvel van Heel goed geschreven, je kan echt voelen wat de hoofdpersoon voelt.