Ontmaskerd

[Jelle]

‘Ben je gelukkig, Jules?’ ze hoefde zich niet om te draaien om te weten dat John achter haar stond.
Alleen hij kon haar naam met zo’n sterk onderliggende kracht uitspreken. Zoveel intensiteit. Alleen hij kon de lucht om haar doen sidderen van spanning zonder dat er ook maar sprake was van oogcontact. Hij was degene die haar respecteerde om haar persoon, niet de erfgename.
Hij had haar al gezien voordat anderen haar hadden zien staan. Hij had haar vrouwheid al gezien, terwijl de anderen daar toen nog aan twijfelde. Zelfs toen ze er zelf nog aan twijfelde had hij haar altijd erkend als vrouw zijnde.
Toch was hij niet voor haar. Hij was een cowboy. Een simpelde knul, niet geletterd op de betere universiteiten die het land te bieden had. Lezen en schrijven had hij geleerd op de school waar iedere boerenknul heen kon. Wijsheid uit het leven in plaats van uit boeken. Het maakte dat hij aantrekkelijk was voor haar, tenslotte was ze ook maar een vrouw. Een vrouw die wilde geloven in sprookjes. In de prins op het witte paard. Toch was een verbintenis tussen hen ondenkbaar, hoezeer haar hart ook naar hem uitging. Zij was een erfgename van één van de rijkste ranches uit de omtrek. Die behoorde geen huwelijk aan te gaan met een man die voor zichzelf geen stabiel leven had opgebouwd.
Hoe oneens ze het daarmee ook was, het waren de ongeschreven regels van de maatschappij. Even keek ze de kant op naar waar de dokter was heengelopen om wat te drinken voor haar te halen.
´Wat is gelukkig zijn? Is dat niet het woord waarmee ze verbloemen wat ze echt voelen?´ verzuchtte ze op een fluisterende toon. ´Niemand is echt ooit helemaal gelukkig.´
Ze voelde hoe John zijn hand op haar schouder legde en haar met lichte dwang naar hem omdraaide zodat ze hem wel aan moest kijken.
´Probeer me niet af te wimpelen,´ zijn ogen fonkelden boos. ´Ik zie je iedere dag. Elke gezichtsuitdrukking die je uit ken ik. Ik zie hoe je vecht om je best te doen voor de dokter, maar ik zie ook de spanning die het teweeg brengt.´
´Je weet niets van mij!´ beet ze hem fel toe.
´O nee, Jules? Denk je dat ik niet weet dat je jezelf door hem het hof laat maken, omdat dat is wat de maatschappij van je verwacht? Komt er een glimlach over je gezicht wanneer je aan hem denkt?´ zijn woorden troffen doel. ´Weet je nog dat je tegen me zei dat je niet iemand kunt zijn die je niet bent? Je kunt jezelf voor de gek houden Jules, maar mij niet!´
Beschaamd sloeg ze haar ogen neer. John sprak de waarheid, hoe hard en koud die ook klonk. Ze was niet verliefd op de dokter. De dokter ook niet op haar. Die was gevallen voor het meisje die ze probeerde te zijn. Toch durfde ze het niet toe te geven.
´Ik word volwassen, John! Volwassen!´
´Wordt je volwassen? Je was volwassen, maar nu gedraag je jezelf als een tienermeisje,´ weer wist hij haar de mond te snoeren. ´Weet je wel wat volwassen zijn betekent? Dat je de waarheid onder ogen durft te komen. Dat je verantwoordelijke keuzes durft te nemen en je jezelf niet langer schaamt voor wie je bent ongeacht wat anderen daarvan denken.´

Terwijl ze stilletjes voor zich uitkeek zag ze de dokter op haar afkomen. Hij zag er gejaagd uit. Alsof hij niet op zijn gemak was met het feit dat John tegen haar sprak. Snel liep ze zijn kant op.
´Weet je waarom de Heere liefde heeft geschapen Jules? Niet zodat mensen trouwen vanwege positie, maar zodat men één zou zijn! Zodat men in elkaar gelijkwaardig zou zijn en respect zou hebben in plaats van verbittering vanwege foute keuzes!´ riep hij haar na.
Het schaamrood steeg op naar haar wangen. Ze durfde zich niet naar hem om te draaien.
Boos keek de dokter hem aan. ´Hoe durft hij zo te spreken tegen jou? Heeft hij dan helemaal geen respect? Je hoeft je nergens voor te schamen liefste. Hij is degene die zich onbetaamd gedraagt.´
O jawel, dacht ze. Zij was juist degene die zich schamen moest. John had teveel respect voor haar om tegen haar te liegen. Zojuist had hij haar de waarheid onder haar neus gewreven. Daarom had ze hem niet meer aan durven kijken. Ze was bang dat hij aan haar zou zien dat hij haar ontmaskerd had!

[P_Westdijk]

Het begin leest alsof je in het verhaal valt. Je kan overwegen om te beginnen met waar ze naar kijkt voor de stem haar gedachten verstoord. Ze wordt erfgename van een grote ranch. In dat geval is er genoeg te beschrijven. Je betrekt de lezers dan bij de omgeving waar zij op dat moment staan.
Je weet nu ook niet waar de dokter helemaal naar toe loopt om drinken voor haar te halen. Misschien moet hij er een heleboel moeite voor doen en dan wordt het meer door haar gewaardeerd dan er bijvoorbeeld drie meter verder een dienblad staat met alles wat hij nodig heeft.

Hier een paar puntjes, die ik opmerkte zonder er uitgebreid naar te hebben gezocht.

respecteerde om haar persoon, niet de erfgename.

..om wie ze was en niet.. Het persoon leest hier zo afstandelijk.

haar vrouwheid

..vrouwelijkheid..

Toch was hij niet voor haar. Hij was een cowboy.

..niet bestemd voor haar... klinkt mooier. De zin er achter komt ook was in voor. Als je iets anders weet te verzinnen staat het mooier. In het begin gebruik je ook ergens het woord: toen in een paar zinnen achter elkaar waarvan je er ook één kan weglaten.

Een simpelde knul

..simpele..

Ze was bang dat hij aan haar zou zien dat hij haar ontmaskerd had!

De titel in het verhaal gebruiken kan altijd, maar persoonlijk zou ik het deze keer via een omleiding hebben gedaan. Ze was bang dat hij door haar masker heen zou kijken, bijvoorbeeld. Het komt op hetzelfde neer, het verklaard de titel, zonder deze letterlijk te gebruiken.

Heeft de dokter nu te drinken voor haar gehaald? Deze vraag is onbeantwoord gebleven.

Het had van mij uitgebreider gemogen. Beschrijvingen van hem, haar, de dokter en de omgeving. Misschien ook de tijd waarin ze leven. Ik vind het verhaal minder sterk geschreven dan een eerdere inzending. Misschien heeft dat verhaal me juist overtuigd dat je tot meer in staat bent Het is slechts een persoonlijke mening. Doe ermee wat je wilt want het blijft jouw verhaal.

[Jelle]

Hai,

Ik vindt hem zelf ook niet zo sterk geschreven. Persoonlijk vindt ik hem slecht uitgewerkt, maar dat komt inderdaad doordat het een stuk is van een groter verhaal.
Dat doe ik eerlijk gezegd wel vaker, omdat ik sommige gebeurtenissen toch wel mooi vindt. Maar je hebt helemaal gelijk;).

Groetjes