De weg van zwaarden en liefde

[annelotte]

Hallo allemaal,

Wij (annelotte en hellsofoblivion (je mag ook joep zeggen is iets makkelijker)) gaan samen een verhaal schrijven
Hierbij schrijven we om de beurt een hoofdstuk uit de ogen van 2 hoofdpersonen.
Alleen de proloog hebben we samen geschreven (en de epiloog als het verhaal klaar is )

Het verhaal speelt zich af in de wat mindere dagen van het Byzantijnse Rijk. Aspecten als oorlog, liefde en verraad komen allemaal aan bod bij dit verhaal.
Feedback is natuurlijk altijd welkom!
Hier is de proloog, veel leesplezier!

Proloog

Zuchtend loopt keizer Constantijn III door zijn werkkamer. Hij maakt zich zorgen over de dreiging van de Turkse stammen aan de oostgrens van zijn rijk. Byzantium is niet meer zo geliefd als het vroeger geweest was. De bondgenoten haken één voor één af en zijn legers worden steeds vaker verslagen. Er wordt op de deur van zijn werkkamer geklopt.
‘Kom maar binnen!’ zegt de keizer zuchtend. De deur wordt voorzichtig opengedaan en er komen drie bedienden binnen. Twee zijn beladen met dienbladen vol met wijn, vijgen, dadels en verse vruchten. De derde heeft een klein perkament met het zegel van de Tempeliers vast, die hij aan de kiezer overhandigd.
‘Dank je.’ zegt de keizer tegen de bediende als hij de brief aanneemt. Hij bekijkt het aandachtig, en ziet dat hij met het zegel van de Orde van Tempeliers is voorzien. Hij vouwt het perkament open en leest het nauwkeurig door.

Geachte Heer Keizer Constantijn,

Paus Alexander IV heeft bij zijn lentetoespraak tot een nieuwe kruistocht opgeroepen. De Orde van Tempeliers steunt deze oproep en vragen U nederig tot een doorgang over Uw land. In ruil daarvoor zullen onze troepen Uw grensposten en garnizoenen van Uw steden versterken. Als U akkoord gaat, zullen lente volgend jaar de eerste troepen arriveren.
Wij wachten geduldig op Uw antwoord.

Met vriendelijke groet,

Hoofdmeester Jaques Molay

Na dit gelezen te hebben, verschijnt er een glimlach op het gelaat van de keizer. Misschien kan dit zijn problemen oplossen.
Terwijl hij uit het raam kijkt, ziet hij de patrouille die hij vanochtend de opdracht gaf tot vertrekken, richting de stadspoort marcheren. Ze hebben een zware reis voor de boeg en velen zullen niet terugkeren. Alleen weten ze dit zelf nog niet.

[DOminator]

verhalen over het verleden mogen geloof ik wel weer bij het gewone gedeelte . Zolang het echt fictie is (op een paar herkenningspunten na) is het geen fan-fiction .

Byzantische rijk weet ik niet veel van. Ik heb wel wat tegen zand . Maar dat zal het verhaal vast niet verpesten voor mij verder .

Byzantium was niet meer zo geliefd als dat het vroeger geweest was

'als dat het' klinkt voor mij niet zo lekker.
'dat' kan je zo weglaten, zonder dat het de zin veranderd.
Je kan hem ook nog meer wijzigen in bijv:

Byzantium was niet meer zo geliefd als het vroeger was

De ene zin is in verleden tijd, de ander in tegenwoordige, kijk maar:

Zuchtend liep
Hij maakt
Byzantium was
De bondgenoten haken ... af

Volgens mij wil je het in t.t. schrijven, (wat vaak niet handig is wanneer je een historische gebeurtenis beschrijft), te zien aan hoe het verder gaat. Probeer hier dan op te letten.

‘Komt maar binnen!’ zegt de keizer zuchtend.

de 't' in 'komt' klopt niet.

De derde heeft een klein perkament met het zegel van de Tempeliers vast, die hij aan de kiezer overhandigd.
‘Dank je.’ zegt de keizer tegen de bediende als hij het perkament aanneemt. Hij bekijkt het perkament aandachtig, en ziet dat hij met het zegel van de Orde van Tempeliers is voorzien. Hij vouwt het perkament open en leest het aandachtig door.

Je gebruikt hier 4 maal het woord 'perkament' en tweemaal het woord 'aandachtig in een paar zinnen. Probeer andere woorden te gebruiken Zoals papier, brief, geschrift o.i.d.

zal lente volgend jaar de eerste troepen arriveren.

Een troep mensen is enkelvoud
troepen is meervoud; dus 'zullen' ipv 'zal'

Na dit gelezen te hebben, verschijnt er een glimlach het gelaat van de keizer

goed lezen, dan mis je vanzelf een woord.

Verder, tja het is nog een erg kort stukje waar inhoudelijk niet veel over te zeggen valt. Ik wacht even hoofdstuk 1 af voordat ik hier verder op in kan gaan.

[annelotte]

Oke, dank je wel voor je feedback, ik heb de proloog erop aangepast.

Sorry van het plaatsen in het verkeerde genre, we dachten dat het een fanfictie verhaal was

Hier is hoofdstuk 1, best snel na de proloog, maar ik had een middagje vrij. Joep zal hoofdstuk 2 schrijven. Eigenlijk is hoofdstuk 1 ook nog een soort intro op het verhaal, daarom is hij wat kort

Hoofdstuk 1
Weggelopen

‘Auw!’ schreeuw ik met tranen in mijn ogen. ‘Waar is dat voor nodig?’ Ik kijk naar de rode plek op mijn arm die niet meer wegtrekt. Waarom slaat hij altijd zo hard? Ik kijk om me heen, naar de vertrouwde huiskamer. De houten wanden met de tekeningen die ik als kind gemaakt heb. Sommige heeft hij opgehangen omdat hij ze mooi vind.
‘Omdat je mij voor de zoveelste keer deze week tegenspreekt!’ dondert mijn vader. Ik zie de woede in zijn donkerbruine ogen. Ik kijk naar zijn lichtbruine haar dat nu goed bij zijn rode gezicht past. Hij staat op van de gele bank waar hij op zat.
‘Ik ben het gewoon niet eens met jullie oorlogszuchtige plannetjes? Waarom kunnen we niet gewoon in vrede samenleven met Byzantium?’ schreeuw ik naar hem. Ik kijk naar het stuk papier wat hij op de tafel gelegd heeft.
‘Omdat zij ons land inpikken! En schreeuw niet naar me, dat hoort een dochter niet te doen tegenover haar vader!’ schreeuwt hij naar me terug. Dit is al de derde keer in twee dagen dat we over dit onderwerp ruzie maken. Waarom kan hij niet gewoon naar mij luisteren?
‘Ik wel! Dat hoor je toch?’ schreeuw ik nog harder terug. Misschien is dit niet zo een handige opmerking, aan het gezicht van mijn vader te zien. Zijn hoofd wordt nog roder dan hij al was.
‘Nimet, hou die brutale opmerkingen bij je! En wat ik als leider van onze rebellen van plan ben, is niet jou zaak! Dus je kan ons toch niet tegenhouden,’ schreeuwt hij terug. Nu heb ik er genoeg van. Ik wil weg hier. Weg van deze plek, weg uit dit huis, weg uit dit dorp. Ik kijk achter me, naar de achterdeur die open staat en overweeg mijn kansen.
‘Als je mijn mening niet respecteert, dan kan ik net zo goed hier weggaan,’ schreeuw ik met tranen in mijn ogen.
Dit is het laatste wat ik tegen mijn vader gezegd heb. Ik ben na deze woorden het huis uitgerend. Om het huis heen, naar de voorkant van het huis. Naar het grote donkergroene woud dat voor het huis ligt.
‘Nimet, kom terug!’ schreeuwt mijn vader nog achter me aan. Ik luister niet naar hem, maar kijk nog één keer naar mijn ouderlijk huis, een klein houten huisje met een klein gekleurd tuintje. Ik zie mijn vader al naar buiten rennen. Nadat ik het aanblik van het huisje in mijn hoofd geprent heb, ren ik op mijn blote voeten het grote donkergroene woud achter het huisje in. Zo snel ik kan, om mijn vader voor te blijven. In dit stuk bos ken ik de weg. Ik ken alle bomen en struiken die er staan. Ook het hutje war ik langs ren. Die heb ik jaren terug met mijn broer gemaakt.
De reden van de ruzie met mijn vader ligt wat ingewikkeld, maar ik zal het proberen uit te leggen. Al tientallen jaren proberen de rebellen van onze Turkse stam de landveroveringen van het leger van het Byzantijnse Rijk tegen te gaan. Ze vallen daarom ook allerlei patrouilles aan, die ze dan helemaal uitmoorden. Alleen soms komt daar ook wel eens een lid van onze stam bij om. Deze keer zal mijn broer ook meegaan en ik ben als de dood dat hem iets overkomt.
Ik ren dieper en dieper het donkergroene woud in. Net zolang tot ik zeker weet dat mijn vader niet meer achter me aan zit en me niet meer zal vinden, alleen ben ik nu zo ver in het woud, dat ik zelf ook mijn oriëntatie kwijt ben. Ik kijk naar de bomen om me heen, deze herken ik niet meer. Bovendien is de plek waar ik nu stil ben blijven staan veel donkerder dan het bos dat ik gewend ben. Ik herken deze bomen en struiken niet meer. Ook ken in het soort mos dat op grond ligt niet. Het is veel vochtiger dan ik gewend ben. Ik ben dus verdwaald. Wat nu?

[DOminator]

Het is niet erg gebruikelijk om van perspectief te veranderen.
In de eerste was het in de alleswetende persoon, nu ineens in de 'ik'.
Eigenlijk moet je niet veranderen wanneer je eenmaal iets gekozen hebt.

Maar aangezien het voorgaande een proloog was kan het op zich wel...

Je schrijft weer half verleden tijd, half tegenwoordig he. Verleden tijd is makkelijker te schrijven.


Je bent turks? Hoe kom je dan aan rood haar? Blond is nog mogelijk, maar rood is echt iets van de noordelijke landen.

Je hebt veel van dit soort citaten:

‘Als je mijn mening niet respecteert, dan kan ik net zo goed hier weggaan.’ schreeuw ik met tranen in mijn ogen.

Een punt, duidt het einde van een zin aan. In zinnen als deze, is de zin niet afgelopen na het citaat. Je meldt namelijk dat het citaat geschreeuwd wordt. Dit betekent dat je hier een komma moet plaatsen in plaats van een punt.

Een uitroepteken of vraagteken kan ook hetzelfde betekenen als een komma, dus die kan wel geplaatst worden bij een zin die na de citaat nog verder gaat.

Qua beschrijving kan je nog wat dingen toevoegen. Je beschrijft de mensen, gedachten, maar niet de wereld eromheen. Hoe ziet de kamer eruit waar ze in zit? Is het een donker woud? Probeer wat van de verhalen te lezen van anderen. Daar kan je een hoop uit halen.

[Aile]

Ik heb nu net het proloog gelezen en dit is mijn mening:
Een goed begin. Je hebt een fijne schrijfstijl, ik kwam er moeiteloos doorheen!
Dit is mij alleen nog opgevallen:

Zuchtend liep keizer Constantijn III door zijn werkkamer.

Het proloog zelf heb je geschreven in de tegenwoordige tijd, maar de allereerste zin is geschreven in de verleden tijd. Het is maar een klein dingetje, maar valt wel erg op.

Voor de rest heb ik niets opgemerkt.
Binnenkort zal ik aan het eerste hoofdstuk beginnen en dan post ik daarover ook mijn mening
Nog veel schrijfplezier ^^

Xxx Aile

[Cubiculum Nephilia]

Je bent turks? Hoe kom je dan aan rood haar? Blond is nog mogelijk, maar rood is echt iets van de noordelijke landen.

Dit ben ik niet met je eens. Blond haar is juist heel typisch voor noordelijke landen. Dit zul je nooit, maar ook nooit in het oosten tegenkomen. Tenzij er iemand ooit is getrouwd met iemand van een noordelijk land.
Rood haar daarentegen is wel mogelijk, omdat dit een fout is in de genen. Net als grijze of groene ogen. Dat heeft met je genen te maken, het verkeerd delen van de cellen en je pigment.

[annelotte]

Dank je wel voor jullie feedback.

@DOminater: Hoofdstuk 1 heb ik wat veranderd.
Ik heb de omgeving wat meer proberen te beschrijven, is dit beter?
Volgens mij staat nu ook het meeste ik de tegenwoordige tijd.
Oh en dat van dat rode haar was even een denkfoutje. Ik dacht, past mooi bij zijn rode hoofd, maar ik had er niet bij stil gestaan dat het een beetje raar is als turkse mensen rood haar hebben

@Aile: Dankje, had ik niet gezien. Ik zal de eerste zin wel eventjes veranderen

[-Maaike-]

Ik ben benieuwd naar de rest, laat ik dat even voorop stellen
Het is wel even wennen om een 'ik'-verhaal te lezen, meestal doe ik dat niet. Maar jouw verhaal spreekt me heel er gaan

Ik heb eigenlijk geen feedback, het las fijn weg en ik wil graag verder lezen ^_^