Een andere wereld [Werktitel]

[Requiem]

Proloog

Laundrey was altijd al een geval apart geweest. Als de rest van haar familie tv aan het kijken was, zat zij met haar boek in een hoekje. Met een bonzend hart las ze over de verhalen van ridders, prinsessen en avonturiers. Maar ook spannende verhalen gingen erin als koek; detectives, moorden. Alleen romantische boeken hield ze minder van, maar ook die las ze wel eens, als ze er in de stemming voor was. Bijna elke middag was ze wel in de boekwinkel te vinden, het kon dus ook niet uitblijven dat ze een vriendschappelijke band opbouwde met de eigenaar ervan, meneer Dopjes, een oude man die al in de zestig liep. Maar voor haar voelde hij als de beste vriend die ze ooit had gehad. Ze praatten vaak genoeg over leuke dingen die Laundrey had meegemaakt, of over koetjes en kalfjes, wat hij gedaan had, enzovoort. Vaak ging ze gelijk na school ernaartoe, om haar huiswerk te maken in een kamertje erachter. Huiswerk was voor haar geen enkel probleem, misschien omdat ze verlangde naar haar boeken? Tot zes uur 's avonds zat ze te lezen, en dan liep ze nadenkend over wat ze gelezen had terug naar huis, om om half zeven te eten en dan weer verder te lezen, op haar kamer. Haar ouders begrepen er niks van, maar zeiden er ook niks van. Ze hadden genoeg problemen met zichzelf.

[DOminator]

Ten eerste is het nogal kort, inhoudelijk kan ik er daardoor nog niet veel mee.

Je schrijfstijl lijkt me goed in orde. Grammatica klopt, spelling klopt. Allemaal goed.

Twee dingen vielen mij wel op:
1. probeer getallen zo veel mogelijk voluit te schrijven (tenzij het een getal is als 2.345.321 ofzo )
2. enz. gebruik je meer in verslagen e.d. In een verhaal is het gebruikelijker deze woorden voluit te schrijven.

edit: Ik geloof overigens dat het verhaal verkeerd geplaatst is, tenzij het fantasie gedeelte nog moet komen.
Als het verkeerd staat, verplaatst een mod het wel . Hoef je je verder niet druk om te maken.

[Requiem]

Ten eerste is het nogal kort, inhoudelijk kan ik er daardoor nog niet veel mee.

Je schrijfstijl lijkt me goed in orde. Grammatica klopt, spelling klopt. Allemaal goed.

Twee dingen vielen mij wel op:
1. probeer getallen zo veel mogelijk voluit te schrijven (tenzij het een getal is als 2.345.321 ofzo )
2. enz. gebruik je meer in verslagen e.d. In een verhaal is het gebruikelijker deze woorden voluit te schrijven.

edit: Ik geloof overigens dat het verhaal verkeerd geplaatst is, tenzij het fantasie gedeelte nog moet komen.
Als het verkeerd staat, verplaatst een mod het wel . Hoef je je verder niet druk om te maken.

Bedankt voor de tips. ;p
Nee, fantasie komt nog. x] Eerst nog een stukje realisme.

[Saskjezwaard]

@Dootje: en dat noemt zich een fantasyschrijver iedereen weet toch dat er genoeg verhalen zijn die niet meteen pats-boem met fantasy beginnen? Slecht van je, hoor xD

Weet je, dit begin doet me heel erg denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen had. Daar begon ook het verhaal in een boekenwinkel, dat de hoofdpersoon een boek kreeg van de winkeleigenaar en dat hij dan in een andere wereld kwam, die best wel vaag was. Maar ik zal vanzelf wel zien wat je ervan maakt
Over je verhaal zelf, je begin leest heel makkelijk door. Je krijgt al een goed beeld hoe Laundrey in elkaar zit. Ik kan er niet veel meer over zeggen, aangezien het zo kort is. Maar ik ben wel benieuwd geworden naar de problemen van haar ouders en wat precies het fantasygedeelte erin wordt^^
Veel succes met schrijven!

[marly]

Hoi Requiem,

Zoals mijn voorgangers al aangegeven hebben is je stukje iets te kort om inhoudelijk op te reageren. Tevens hebben zij al enkele punten aangestipt en heb je deze zelfs al veranderd! Daardoor stond het er nu goed en kon ik slechts één foutje ontdekken.

Met bonzend hart las ze over de verhalen van ridders, prinsessen en avonturiers.

Volgens mij hoort hier het woordje 'een' nog voor 'bonzend hart'. In elk geval las ik deze er automatisch bij omdat de zin voor mij anders niet helemaal lekker loopt.

Aangezien ik fantasy-verhalen steeds leuker ga vinden ben ik ook wel benieuwd naar de fantasie die in dit verhaal gaat voorkomen.

[Aile]

Hallo!

Ik heb je proloog gelezen, aangezien ik heel nieuwsgierig was ^^
Een kort begin, maar wel goed geschreven. Ik heb geen foutjes ontdekt.
Hopelijk komt het eerste hoofdstuk snel en word die wel wat langer.
Nog veel succes met schrijven!

Xxx Aile

[Requiem]

@Dootje: en dat noemt zich een fantasyschrijver iedereen weet toch dat er genoeg verhalen zijn die niet meteen pats-boem met fantasy beginnen? Slecht van je, hoor xD

Weet je, dit begin doet me heel erg denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen had. Daar begon ook het verhaal in een boekenwinkel, dat de hoofdpersoon een boek kreeg van de winkeleigenaar en dat hij dan in een andere wereld kwam, die best wel vaag was. Maar ik zal vanzelf wel zien wat je ervan maakt
Over je verhaal zelf, je begin leest heel makkelijk door. Je krijgt al een goed beeld hoe Laundrey in elkaar zit. Ik kan er niet veel meer over zeggen, aangezien het zo kort is. Maar ik ben wel benieuwd geworden naar de problemen van haar ouders en wat precies het fantasygedeelte erin wordt^^
Veel succes met schrijven!

Ja, hehe, dat boek is over die ene jongen, die toen d boekwinkel invluchtte omdat hij gepest werd Dat is dus 'Het oneindige verhaal' (of ik weet niet precies hoe het heet ;p)

[Requiem]

Met een zacht gerinkel viel de deur achter Laundrey dicht. Het was maandagmiddag en ze kwam net uit school. Ze ging zoals altijd naar het winkeltje toe. "Hallo, meneer," begroette ze de oude man, die aan een van de vele leestafels zat.
"Dag Laundrey," groette meneer Dopjes terug, terwijl hij zijn leesbril afzette, "hoe was school?"
"Leuk, zoals altijd," was het antwoord met een glimlach erbij. Meneer Dopjes zette de leesbril weer op en las verder.

Om de twee personen heen stond het vol met kasten die tot aan het plafond reikten, die volstonden met boeken. Op elke kast hing aan de zijkant een bordje met het thema, horror, romantiek, fantasie, noem maar op. Gezellige lampen hingen aan het plafond, soms flikkerden ze even of viel er eentje uit. Dan stond de oude man op, rommelde even aan de lamp en hij deed het weer. Laundrey had het vaak genoeg gezien. Toen ze door de oude ramen naar buiten keek, zag ze vogels fluiten en verschillende mensen lieten hun hond uit.
Ze liep terug naar de kasten en bedacht welk boek ze vandaag weer zou lezen. Horror? Nee, dat was iets voor in de avond. Romantiek? Dat werd het ook niet. Dus liep ze maar naar de kast met fantasie waar haar meteen iets opviel. Er waren nieuwe boeken gekomen! Ze bekeek de kaften, welke er interessant uitzagen. Toen pakte ze een boek helemaal rechts en liep ermee naar hetzelfde tafeltje waar meneer Dopjes zat.

Fronsend draaide ze het boek een paar keer om. Het zag er nieuw uit, netjes ingebonden en de kaft prachtig versierd met patronen waar ze het ritme na een paar minuten puzzelen in kon ontdekken. De schrijver was echter onbekend, wat ze heel vreemd vond. Maar dat zou haar er niet van weerhouden om het lezen, nee, zeker niet! Vastberaden deed ze het boek open en begon de eerste pagina te lezen.
Wel paginanummers maar geen hoofdstuknummers, vreemd.

"Fantasie is iets wat in ieder mens zit, maar niet in ieder mens komt het naar boven. Sommigen schamen zich ervoor en laten het niet zien, anderen zijn te koppig om zich te laten meeslepen door fantasie. Zo'n leven is meestal kleurloos en saai, de harde realiteit. Maar voor de mensen die het wél gebruiken, is het leven gezellig, deze mensen zullen zich door alles heen kunnen slaan. Pijn, verdriet, geweld, verlies, met een beetje fantasie vind je wel een oplossing."
Zachtjes sloot Laundrey het boek, haar duim tussen de bladzijden houdend. Plotseling moest ze denken aan haar eigen ouders en de problemen die ze met elkaar hadden. Waar ze telkens zo verdrietig van werd, tijdens het eten en 's nachts, als ze wakker lag en alles kon horen.
---
Ok, het kon langer. >_<

[Cubiculum Nephilia]

Ja, hehe, dat boek is over die ene jongen, die toen de boekwinkel invluchtte omdat hij gepest werd Dat is dus 'Het oneindige verhaal' (of ik weet niet precies hoe het heet ;p)

Dat is de Nederlandse naam, maar velen kennen het verhaal beter onder de Engelse titel:
"The Never-ending Story"

[Requiem]

Ja, hehe, dat boek is over die ene jongen, die toen de boekwinkel invluchtte omdat hij gepest werd Dat is dus 'Het oneindige verhaal' (of ik weet niet precies hoe het heet ;p)

Dat is de Nederlandse naam, maar velen kennen het verhaal beter onder de Engelse titel:
"The Never-ending Story"

Oh, nou ja, ik dus niet? Maakt verder ook niet uit.

[Requiem]

"Laundrey? Gaat het wel?" Laundrey's ogen schoten open.
Meneer Dopjes keek haar met een bezorgd gezicht aan, zijn hand lag op het tafelblad, vlak naast haar hand. Ze slikte een paar keer en keek naar de tafel, om haar tranen te bedwingen.
"J-ja, het gaat wel ja," stamelde Laundrey zachtjes, "mag ik dit boek misschien meenemen naar huis?"
Ze sprak het woord 'huis' op een iets hogere toon uit dan de rest van de zin, haar hoofd zat vol met scenario's die zo gewoon waren geworden. Meneer Dopjes keek haar nog steeds aan met een schuin hoofd, een scheef glimlachje om zijn lippen.
"Tuurlijk, dat hoef je toch helemaal niet te vragen, meisje?"
Laundrey knikte, en stond op, opende haar tas en stopte het boek erin. Daarna deed ze haar tas weer dicht en slikte even een paar keer.
"Ik denk dat ik maar ga, meneer Dopjes, ik heb een afspraak met de tandarts."
Eigenlijk wilde ze liever hier blijven zitten, maar ze was doodsbang dat haar emoties haar teveel zouden worden, dat ze moest huilen. Huilen deed ze liever in haar bed dan in een openbare ruimte. Ook al was meneer Dopjes een goede vriend voor haar, ze had geen zin om over haar problemen te praten. Want hem kennende zou hij net zo lang doorvragen, tot ze het zou vertellen. En daar had ze dus geen zin in. Dat had ze al vaak genoeg gedaan. Uiterst voorzichtig opende ze de deur, wurmde zich door de deuropening en sloot hem weer.

Het was nog steeds druk op straat, wat haar een benauwd gevoel gaf. Het stoplicht leek voor haar gevoel wel uren rood te staan, voordat het eindelijk op groen sprong. De wandeling naar huis leek nog erger dan het ooit geweest was. Na een paar minuten werd het haar echt teveel en ze glipte het portiek van een fietsenwinkel in, een trappetje stond voor de deur. Ze liet zich erop neerzakken en pakte het boek uit haar tas. Het gloeide, alsof het op de verwarming was gelegd en die persoon vergeten was het eraf te halen. Laundrey fronste. Ze had het gevoel, dat er iets met het boek aan de hand was. Even legde ze haar beide handen op de voorkant, de warmte vloeide langzaam weg. Onwillekeurig keek ze naar de lucht, kleine kringeltjes rook stegen op, naar de lucht, naar vrijheid. Ze volgde ze met haar ogen tot ze weg waren, en op hetzelfde moment was het boek weer net zo koud als in de bibliotheek. Dat was geen toeval, ze wist het zeker.

Ze sloeg het boek weer open en bladerde naar de tweede pagina. Uitgever, datum van eerste exemplaar, datum van dit exemplaar. Niet interessant. Pagina drie was volgetekend met potlood. Amateurtekeningen, vooral poppetjes. Er stond zelfs een spelletje galgje op gekrabbeld. Maar bij pagina vier begon dan toch eindelijk het verhaal.

Een lange, magere jongeman liep over het bospad, zijn mantel stevig om zich heen geslagen. Het was koud, de winter zou snel aantreden. Hij vervloekte het feit dat het rantsoen op was en hij de enige man in huis was. Zijn zusje was pas acht, moeder liet haar nog niet meegaan. Dus was hij de klos en mocht hij groente en vlees inslaan voor de komende maanden. Zijn lange sneeuwwitte haar kwam onder zijn capuchon uit en zijn grijze ogen keken samengeknepen in de verte. De heenweg was nog niet eens het ergste. Nee, de terugweg, daar zag hij pas tegenop. Met zware tassen terug door deze bijtende kou. Nogmaals vloekte hij. Het was stil op het pad, de rest zat lekker warm binnen. Wat was hij jaloers op die 'rest'. Omdat zijn vader weer te lui was om op tijd eten te halen. Verdomme. De bijna kale bomen leken hem wel te pesten, met alle blaadjes die op hem terecht kwamen. De lucht was grauw, het zou vast gaan regenen en van de herten die normaal zorgeloos rond dartelden was geen spoor te bekennen, alsof ze nooit hadden bestaan. Er was onheil op komst, hij voelde het.

[DOminator]

zo, ik zal ze even beide onder de loep nemen.

Mijn eerste verbetering is een beetje een gok:

Met een zacht belletje viel de deur achter Laundrey dicht.

Een belletje, is geen geluid. Volgens mij, kan iets dus niet met een zacht belletje dicht vallen .

Het was maandagmiddag en ze kwam net uit school, en ze ging zoals altijd naar het winkeltje toe

Zelfde fout als ik gister bij iemand anders zag.

',' en 'en' betekenen hier precies hetzelfde. Dus je moet 1 van de 2 kiezen.

Probeer wanneer je een dialoog hebt, elke keer dat een ander begint te spreken op een nieuwe regel te beginnen.

Met een zacht belletje viel de deur achter Laundrey dicht. Het was maandagmiddag en ze kwam net uit school, en ze ging zoals altijd naar het winkeltje toe.
"Hallo, meneer," begroette ze de oude man, die aan een van de vele leestafels zat.
"Dag Laundrey," groette meneer Dopjes terug terwijl hij zijn leesbril afzette, "hoe was school?"
"Leuk, zoals altijd," was het antwoord met een glimlach erbij. Meneer Dopjes zette de leesbril weer op en las verder.

Maakt het overzichtelijker.

Moet ook nog een komma tussen 'terug' en 'terwijl' in regel 4

Op elke kast hing aan de zijkant een met het thema, horror, romantiek, fantasy, noem maar op

mist een woordje.

Op elke kast hing aan de zijkant een met het thema, horror, romantiek, fantasy, noem maar op.

fantasy is een Engels woord.
fantasie is wat je moet hebben.




Voor mijn gevoel, hoort dit nog bij de proloog. Ik weet niet hoe anderen erover denken, maar ik vermoed dat zij het wel met mij eens zijn. Ik zou dit alles gewoon tot 1 proloog maken.


dan stuk 2:

Eigenlijk wou ze liever hier blijven zitten, maar ze was doodsbang dat haar emoties haar teveel zouden worden, dat ze moest huilen.

WHAAAH NEE MIJN OGEN, ZE DOEN PIJN!!! NEEEE DE GRUWEL IS MIJ TE ZWAAR

oké dat moest even. 'wou' is een spreektaal woord. In een verhaal is het toch echt 'wilde'

Want hem kennende zou hij net zo lang doorvragen tot ze het zou vertellen.

komma tussen 'doorvragen' en 'tot',

Het stoplicht leek voor haar gevoel wel uren rood te staan, voordat het eindelijk op groen sprong en de wandeling naar huis leek nog erger dan het ooit geweest was

Doordat je 'de wandeling naar huis leek nog erger dan het ooit geweest was' aan de voorgaande zin, krijg je een rare zin. Nu, lijkt het alsof de weg naar huis nog erger leek doordat het licht op groen sprong.
Ik zou die 2 zinnen uit elkaar trekken.

Een lange, magere jongeman liep over het bospad, zijn mantel stevig om zich heen geslagen. Het was koud, de winter zou snel aantreden. Hij vervloekte het feit dat het rantsoen op was en hij de enige man in huis was. Zijn zusje was pas acht, moeder liet haar nog niet meegaan. Dus was hij de klos en mocht hij groente en vlees inslaan voor de komende maanden. Zijn lange sneeuwwitte haar kwam onder zijn capuchon uit en zijn grijze ogen keken samengeknepen in de verte. De heenweg was nog niet eens het ergste. Nee, de terugweg, daar zag hij pas tegenop. Met zware tassen terug door deze bijtende kou. Nogmaals vloekte hij. Het was stil op het pad, de rest zat lekker warm binnen. Wat was hij jaloers op die 'rest'. Omdat zijn vader weer te lui was om op tijd eten te halen. Verdomme. De bijna kale bomen leken hem wel te pesten, met alle blaadjes die op hem terecht kwamen. De lucht was grauw, het zou vast gaan regenen en van de herten die normaal zorgeloos rond dartelden was geen spoor te bekennen, alsof ze nooit hadden bestaan. Er was onheil op komst, hij voelde het.

Zeker in dit stuk zie ik echt een hele goede schrijfstijl. Vind het echt een heel goed stukje.



Ik vind de inhoud van het verhaal leuk. Ook dit, zou je op zich nog best bij de proloog kunnen laten.
Ik weet niet precies hoe het boek (uit het verhaal) zich ontwikkelt, maar als je dat vrij binnenkort laat horen. Zou je de proloog tot daar kunnen laten lopen.
Een proloog kan best 5 a4'tjes beslaan. Zolang je hoofdstuk 1 er dan maar 10 lang maakt .

[Requiem]

Ik zal het gelijk even verbeteren.
Ach ja, zo zie je maar, er valt nog heel veel te leren.

En idd, vond dat stukje zelf ook heel goed gelukt.
Bedankt ^^

[Requiem]

De minuten kropen voorbij, de voeten van de jongen begonnen steeds meer pijn te doen. Maar hij was het gewend, hij had wel ergere pijn gevoeld. Alleen de kou bleef irritant, al bij het naar buiten gaan had hij een loopneus gekregen.
Geritsel klonk in de bosjes naast hem, gealarmeerd kreeg hij opzij. Zijn ogen gleden over het donkere struikgewas, wat er onheilspellend uitzag. Het geritsel had hem schrikachtig gemaakt, straks begon hij zich nog dingen te verbeelden. "Kom op, aansteller, het is gewoon een vogeltje, of misschien wel een hert. Misschien zijn de herten nog niet uitgestorven." Hij lachte om zijn eigen grap, bedacht zich toen dat het totaal niet grappig was en liep met een nors gezicht verder.

Laundrey had met ingehouden adem verder gelezen, vergat de realiteit helemaal. De hoofdpersoon - of de persoon waarvan ze dacht dat het de hoofdpersoon was - intrigeerde haar. Hij was zo mysterieus, alsof niemand hem iets kon maken. Ja, dat gevoel had ze. Ze zag al helemaal voor zich... oké, genoeg, besloot ze. Ze keek even op haar horloge. Half vijf. Nog genoeg tijd om verder te lezen.

Weer dat geritsel. Het begon hem bijna te irriteren, hij probeerde niet na te denken over wat het kon zijn. Struikrovers waren in deze tijd van het jaar niet actief, daar waren ze te zwak voor. Ze dachten dat ze zouden smelten als ze zich met kou buiten waagden. Wat was het dan? Ach, hij moest niet zo veel nadenken. Doorlopen, dat moest hij, wilde hij nog de meest verse groente hebben. Dan had zijn familie eten. Met de gedachte aan zijn familie begon hij sneller te lopen.
Een ijselijke gil klonk in de verte, meteen schrok hij op. Weer klonk het gegil, duidelijk van een vrouw. Hij twijfelde: in het Koninkrijk was je op jezelf aangewezen, hulp aan anderen bieden was er meestal niet bij. Maar hij kón een hulpeloze vrouw niet aan haar lot overlaten, bovendien was hij ontzettend nieuwsgierig en zou hij later spijt krijgen als hij niet zou gaan kijken. Nou ja, dat hield hij zichzelf voor.

Laundrey begon al allemaal mogelijke scènes uit te denken, wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Agressief baande hij zich een weg door het dichte struikgewas. Het gegil was opgehouden, het verontrustte hem. Meestal was dat het teken dat het slachtoffer dood was, óf dat er een wonder was gebeurd, wat hem onwaarschijnlijk leek. Misschien was hij wel het wonder? Half struikelend omdat hij nog struikgewas verwachtte, kwam hij op een open plek terecht. Het tafereel voor hem deed hem een paar seconden verstijven. Een meisje van amper vijftien jaar oud lag dood op de grond. Tegen beter weten in voelde hij aan haar pols, hij voelde geen hartslag. Dood. Ze droeg een nieuw vest van konijnenbont, met eronder een versleten hemdje wat bijna doorschijnend was. Haar broek en laarzen waren dezelfde als die hij droeg. Hij had een sterk vermoeden dat het vest niet haar eigendom was, in vergelijking met de andere kleren. Een jonge dievegge?

Toen Laundrey op haar horloge keek zag ze dat het al bijna vijf uur was. Tijd om naar huis te gaan. "Jezus, net bij het spannende stuk moet ik eten, met die stomme ouders van me," mopperde ze tegen zichzelf, terwijl ze naar de letters keek.

"Jezus, net bij het spannende stuk moet ik eten, met die stomme ouders van me," klonk er door het bos heen. De jongen keek op. Waar kwam die stem vandaan? Spannend stuk? Waar had de stem het over? Een klap klonk.
"Oh God, deze plek is vervloekt," fluisterde hij, tegen het roerloze lichaam, "eerst ga jij hier dood - ook al was het je verdiende loon - en dan hoor ik stemmen in mijn hoofd, klappen en wat al niet meer." Zijn ogen vielen op het medaillon om de hals van het meisje. Met een ruwe beweging trok hij het koord van haar hals, waardoor het scheurde. Hij zou het thuis wel maken. Nu moest hij zich haasten, want hij had nog steeds dat eten niet.
Met die gedachte maakte hij dat hij wegkwam.

Met grote ogen staarde Laundrey naar de bladzijde. Werd ze nu gek? Wat ze net zei werd herhaald in een boek. Een boek dat geschreven was door iemand die haar waarschijnlijk niet kende. Toeval? Nee, dit kon geen toeval zijn. Er was iets aan de hand en ze was vastbesloten het uit te zoeken.

[Pluffie]

Meid wat een geweldig verhaal, ik ben echt jaloers op je.

Helaas heb ik nog geen verhalen want denk ik ook niet zo snel komt. Je hebt werkelijk genoeg fantasie en een rijk wereldje. Misschien voel je je zelf wel eens ... maar je bent geweldig met deze verhalen. Bouw snel nieuwe inspiratie ik wil meer lezen!

Xxx

Ja je kent me

[Carpe Diem]

Ik vind het een leuk verhaal!
Vooral ook omdat de jongen in het boek hoort wat Laundrey zegt en dat ze dus een soort van met elkaar in contact zijn gekomen, zonder dat ze het weten!

Yep, I like it, je zit nu in mijn lijst met 'verhalen-die-ik-leuk-vind' hoe origineel, ik heb ook nog een chocoladeachtige-verhalenlijst, dat is zeg maar een upgrade (waarschijnlijk komt dit verhaal daar ook, maar ik wil eerst nog een paar stukjes doorlezen *hint hint*)

Jammer genoeg kan ik je niet helpen met spellingsfouten of dergelijke, want daar ben ik zelf ook een ramp in , maar meestal kan ik wel stukken eruit halen die niet kloppen of vragen stellen waarom iets gebeurd (met de verhaallijn en zo), alleen op dit moment klopt alles nog naar mij weten en ik snap ook alles nog, dus post maar snel verder.
*blinkende oogjes*

Ik dacht trouwens in het begin dat Laundrey 'wasgoed' betekende in het engels, maar dat is Laundry

[Requiem]

Nee, de wereld is vergaan, mijn inspiratie is dood. Nee, echt. =[
Maar misschien dat zo'n leuke reactie wel helpt ;p

[Requiem]

En het helpt nog ook. (;

Hoofdstuk 1

Laundrey zat met opgetrokken knieën op haar bed, het boek op haar schoot. Haar hoofdkussen had ze tegen de muur aangezet en op het tafeltje naast haar stond een glas sinaasappelsap. Alles was perfect geregeld om verder te lezen en dat was ze van plan ook.

Het was een lange tocht naar de markt, maar hij was er uiteindelijk gekomen. Om tot de ontdekking te komen dat bijna al het voedsel al verkocht was. Met een 'deskundige' blik keek hij naar het eten dat er nog over was, wat dus niet veel was. Hij keek of er nog iets tussen lag wat er lekker uitzag. Zijn blik gleed ook over de verkopers, vooral mannen waar je niet graag mee in een donker steegje zou willen staan. In de zomer was het altijd veel gezelliger, dan gingen moeder en zusje gewapend met een picknickmand naar het plein waar hij nu was en bleven ze vaak staan om bij te praten met de jonge vrouwen die achter de kraampjes stonden. Gesprekken die nergens over gingen, maar waar je gewoon niet chagrijnig bij kón blijven. Vroeger, toen hij nog klein was, ging hij ook regelmatig mee, maar sinds hij zich 'volwassen' achtte, was dat gestopt. Zonde eigenlijk, want het was altijd leuk geweest, een soort uitje.
Maar terug naar waar hij mee bezig was. Fronsend pakte hij een oud buideltje uit zijn zak, met wat huishoudgeld erin. Eens zien, vijf, tien, twintig, vijfentwintig knoedels. Hij keek weer naar de kraampjes, aarzelde. Zijn oog viel op een meloen die er nog prima uitzag, maar wel prijzig. Dolgraag zou hij voor zijn zusje zo'n meloen kopen, het was haar lievelingseten.

Wat lief van hem, dacht Laundrey. Ze wist nog niet eens zijn naam, maar nu al voelde ze genegenheid voor hem. Hoe zou het zijn als zij daar ook zou leven? Ach, het zou toch nooit kunnen. “Jammer genoeg niet, anders was ik meteen gegaan,” praatte ze tegen zichzelf.

“Jammer genoeg niet niet, anders was ik meteen gegaan.” Wát?! Met een ruk vergat de jongen de meloen waarvan hij overwoog om hem te kopen. Weer die stem. Dezelfde klank, hetzelfde lichte accent. Wat was er toch met hem? Had het lijk hem vervloekt of zo? Oh God, dit was verontrustend, zou hij misschien doordraaien?

Laundrey's mond viel open. Weer! Wat was er toch met dit boek? Geschrokken klapte ze het dicht en gooide het hard tegen de andere kant van het bed aan. Ze vond dit doodeng. Altijd had ze gewenst dat magie bestond, maar kon het niet in een andere vorm komen?! Een boekenlegger stak uit. Met een verafschuwd gezicht keek ze ernaar. Ze werd gek, gek, gek, zeker weten. Met een bleek gezicht liet ze zichzelf van het bed afglijden en liep naar de kleine spiegel die aan haar deur hing. Misschien droomde ze dit wel. Met twee vingers kneep ze zichzelf in haar arm, zo hard als ze maar kon. Au. Nee, ze droomde dit niet. Langzaam keek ze om naar het boek, een beetje schrikkerig, alsof ze nog niet van de schok bekomen was. Wat ze trouwens ook niet was.

[Pluffie]

Heey,
Ik heb niet veel aan te merken aan je verhaal, het is spannend en leuk Hoop dat er snel nog een hoofdstuk komt

[annelotte]

Hoi,
Ik vind dit echt een goed en leuk verhaal
Me likes it...

Oke, er waren twee zinnen de mij opvielen.

Met een 'deskundige' blik keek hij naar het eten dat er nog over was, wat dus niet veel was, keek of er iets tussen lag wat er lekker uitzag.

Deze zin klopt niet helemaal volgens mij. Hij loopt niet lekker.

Met een 'deskundige' blik keek hij naar het eten dat nog over was, wat dus niet veel was, keek hij of er iets tussen lag wat er lekker uitzag.

Volgens mij loopt hij nu beter, maar nog steeds niet helemaal goed. Je moet zelf maar even kijken hoe hij beter loopt, of dat je hem gewoon laat zoals hij is...

Een boekenlegger stak uit, met een verafschuwd gezicht keek ze ernaar.

Ik zou hier een punt doen in plaats van een komma, maar dat is mijn mening. Dat vind ik persoonlijk lekkerder lezen, maar zo kan het natuurlijk ook. Het viel me gewoon even op

Ik ben nieuwsgierig naar het vervolg, dus...
succes met verder schrijven!