De titel is een tijdelijke, tot ik een betere heb.
Overigens, als jullie op dit verhaal reageren, zal ik ook die van jullie lezen en er op reageren
Inleiding
Ivy is een zweinsteinleerling, maar komt uit een dreuzelgezin. Echter is ze in de jaren verliefd geworden op Draco Malfidus en hij op haar. Echter, doordat Ivy uit een dreuzelgezin komt, krijgt ze het ministerie op haar dak en komt ze zo van het ene probleem in het andere en probeer dan nog eens je geheime liefde verborgen te houden, voornamelijk in huize Malfidus.
Enjoy!
--------------------
Hoofdstuk 1
Met angstige ogen keek ik naar de vrouw voor me. Dorothea Omber... geheel in het roze gekleed en met een gemene grijns op haar gezicht.
“Vertel eens...” begon ze en keek met vernauwde ogen in mijn richting, ze boog half over haar bank om mij nog beter aan te kunnen kijken.
“Wat weet jij van Potter?” vervolgde ze en sloot haar handen om de rand heen.
“Nou!” riep ze, toen ik even geen antwoord gaf. Een trilling gleed door mijn lichaam toen ze dat riep en ik voelde een stekende pijn door mijn lichaam heen gaan. Ik gilde het uit en voelde hoe ik omhoog kwam.
“Laat haar gaan!” hoorde ik een stem gillend roepen. Iets suisde langs mijn oor, maar het enige waar ik op lette was de pijn die nu door mijn lichaam ging, niet van een spreuk, maar van de grond waar ik met een harde klap op terecht kwam. Even bleef ik versuft liggen, tot ik mijn ogen opende en nog net zag hoe Harry – hoe was het mogelijk dat hij hier was? – een spreuk afvuurde.
“Hermelien, neem Ivy mee!” hoorde ik hem roepen. Heel even gingen mijn gedachten naar Draco, die van niks wist, tot ik omhoog getrokken werd.
“Hier neem je toverstok en ren mee, voor zover dat lukt,” zei ze haastig en verbaasd keek ik naar het hoofd vol bruine krullen, van Hermelien.
Heel even keek ik nog achterom, waarna ik me omdraaide en achter mijn vrienden - of moest ik zeggen: redders in nood – aanrende. Ik wurmde me langs allerlei mensen en volgde Hermelien op de voet. Heel even keek ik om en zag Ron ook nog. Wat deden hun drie nu allemaal hier? Echter besteedde ik er geen aandacht meer aan en dook op tijd weg voor een spreuk. Samen met Hermelien doken we een open haard in en Ron pakte mij net nog op tijd vast. Ik voelde hoe Hermelien met ons verdwijnselde en we uiteindelijk op de grond terecht kwamen, waardoor ik haar los liet.
“Ha, ik heb jullie!” geschrokken krabbelde ik overeind en zag nog net hoe Hermelien met Ron verdween, mij achterlatend met de man.
Mijn blik gleed naar de man die met een grijns voor mij stond en me bij de arm greep, om vervolgens te verdwijnselen. Ik vond het nog altijd geen prettige manier van reizen, maar het duurde niet lang voor we voor een groot, zwart, ijzeren hek stonden. Woedend probeerde ik me los te rukken, maar dat werkte niet echt. Mijn blik viel op het huis voor me en ik slikte.
“Laat me los!” siste ik in zijn richting.
“Kop dicht modderbloedje!” gromde hij en ik zag het hoofd van Bellatrix tevoorschijn komen.
Een grote grijns verscheen op haar gezicht en de poort werd geopend. De man duwde me voort en ik had geen flauw idee waar we waren. Alles zag er zo ijzig en kil uit, alsof er hier de duisternis heerste, maar gezien Bellatrix hier was, moest dat ook wel.
“Misschien herkent Draco haar wel,” grijnsde ze . mijn hart bonsde in mijn keel toen ze dat zei. Draco was hier, hij was hier! De jongen waar ik zoveel van hield, die zijn reputatie op school en in de tovenaarswereld op het spel zette om stiekem met mij samen te kunnen zijn, alleen omdat we verliefd waren op elkaar en hij uit een volbloedtovenaarsgezin kwam en ik uit een dreuzelgezin.
