The Secret of the Werewolf.

[timbertje2]

Hoofdstuk 1.

Het was een rustige dag en het dauw liep nog over de bladeren. Het was prachtig groen, alle bladeren waren fel groen en de dauw druppels zorgde voor een prachtige glans. Er klonk laag geritsel bij een struik bij mij in de buurt. Ik deed voorzichtig een paar stappen achteruit. Het geritsel werd luider en er verscheen een silhouet van een mens. Ik had nog nooit zoiets gezien; Zijn gezicht was perfect en zijn bruine ogen waren betoverend. Ik stond stil en bleef hem aanstaren. Hij had zijn ogen naar de grond gericht en keek mij niet aan. Ik moest mijzelf herinneren om adem te halen. Ik voelde mijn hart tekeer gaan. Langzaam keek hij op en keek in mijn ogen. Ik keek snel naar de grond en mijn gezicht werd warm. Ik liet snel mijn haren een beetje voor mijn gezicht hangen zodat hij niet kon zien dat ik bloosde. Ik keek voorzichtig op om te kijken of hij nog steeds staarde. Ik rukte mijn ogen van de grond en keek in zijn prachtige bruine ogen. Hij stond nu maar een paar centimeter van mij vandaan. Weer stond ik stil, starend in zijn ogen. Ik kon geen woord zeggen, het was alsof ik niet wist hoe ik moest praten. Ik plaatste lettergrepen en woorden in mijn gedachte bij elkaar om er een redelijke zin van te maken. Ik verzamelde al mijn moed en opende mijn mond. “Hoi” was het enige dat eruit kwam. Ik zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen maar hij zei niks terug. Ik had gehoopt op een reactie, nu stond ik weer stil. Het lukte me om mijn ogen van zijn gezicht te halen en ze naar de grond te laten kijken. Hij bleef me aanstaren. Ik keek weer op en hij stond nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. “Wat?” vroeg ik geïrriteerd. De glimlacht op zijn gezicht werd nu een grijs. “Niks” zei hij bijna zingend. Het geluid klonk hemels in mijn oren. Ik haalde nog eens diep adem en trok één wenkbrauw omhoog. Ik bleef nog even wachten op verdere uitleg en die volgde; “Ik had niemand verwacht...” “Oh, dus daarom blijf je naar mij staren.” onderbrak ik hem. “Jij kan anders ook goed staren, maar ik was nog niet uitgepraat” lachte hij. Ik begon te blozen en staarde weer naar de grond. “Ik had niemand verwacht die zo kalm blijft bij mij in de buurt” Ik keek omhoog en keek hem aan met een verbaasde blik. “Ik bedoel, je bleef rustig toen je mij zag. Ik wachtte tot je hysterisch zou gaan doen of naar me toe zou komen om me een aanzoek te doen..” zijn blik veranderde van een glimlach naar een verwarde blik. “Waarom zou iemand zo raar doen bij jou in de buurt?” vroeg ik fluisterend, alsof ik het zelf niet wist. Zijn glimlach keerde weer terug. “Ik heb geen groot ego, maar ik hoor vaak zat dat ik knap ben enz., maar er zijn meer knappe jongens toch? Ik bedoel ik ben toch niet zo knap? Ze laten me nooit met rust” Hij begon langzaam te fluisteren en keek steeds bedenkelijker. Ik keek weer naar hem maar ontweek oogcontact. Ik dacht even na over zijn woorden. Hij veranderde snel van onderwerp. “Waarom ben jij hier in het bos?” vroeg hij met zijn muzikale stem. “Ik verveelde me en besloot een eindje te wandelen” glimlachte ik. Ik was alweer vergeten waar het vorige gesprek over ging. Ik was versteend door hem; een perfect gezicht en een prachtige stem. Ik kon niet geloven dat hij echt was. Ik was aan het wachten tot ik wakker zou worden. Hij knikte en deed een paar stappen terug. “Ik moet gaan, ik zie je wel weer een keer.” Hij glimlachte naar me. “Vast niet” antwoordde ik. “Ik weet zeker dat wij elkaar wel weer eens terug zien.” Hij knipoogde een keer en ik slaakte een zucht. Hij liep sierlijk weg en ik volgde hem met mijn ogen tot hij tussen de bomen verdween. Ik stond nog een minuutje of twee te kijken naar de bomen waarachter hij verdween, nog steeds wachtend tot ik wakker zou worden. Ik glimlachte en draaide mijn rug naar de plek waar hij verdween en ik liep weer terug naar mijn huis.

[timbertje2]

Ik volgde het pad dat naar het dorp leidde. Ik hoorde weer geritsel en keek snel om. Ik hoopte stiekem dat hij achter me tevoorschijn zou komen. Ik draaide me nu helemaal naar het geritsel en zag een konijntje wegrennen. Ik zuchtte zachtjes en begon zachtjes te lachen. Waarom wilde ik hem zo graag weer zien? Ik wist zijn naam niet eens. Ik schudde mijn hoofd en draaide weer terug. Ik liet een gil uit mijn keel ontsnappen van de schrik. Daar stond hij weer. “Liet ik je schrikken?” vroeg hij geamuseerd. Ik glimlachte naar hem en begon te blozen. “Dus jij bent op weg naar het dorp?” vroeg hij. “Ja, maar... Jij bent hier en je ging de andere kant op.” Een verwarde blik kwam op mijn gezicht. “Ik moest nog even iets pakken” antwoordde hij terwijl hij zijn jas liet zien. Ik knikte. “Ik zei toch dat we elkaar weer zouden zien” zei hij met een grijns op gezicht. Ik haalde mijn schouders op en liet een glimlach op mijn gezicht verschijnen. “Is het goed als ik met je meeloop naar het dorp?”
Ik knikte verlegen en vervolgde mijn pad met mijn ogen op de grond gericht. Ik keek af en toe omhoog om te kijken of hij wel echt naast me liep. Hij stopte plots en stak zijn hand uit. Ik draaide me om en keek even naar zijn hand. Hij bleef wachten met zijn hand nog steeds uitgestoken. Ik haalde diep adem en pakte zijn hand voorzichtig. Hij glimlachte en schudde mijn hand. Ik begon ook te glimlachen. “Ik ben Tyler.” “Kate” antwoordde ik. “Hoi Kate” glimlachte Tyler. “Hoi Tyler” Mijn glimlach werd verbreed tot een grijns. “Woon jij ook in het dorp?” vroeg ik toen we weer aan het lopen waren. “Ja, ik ben hier twee dagen geleden komen wonen.” “Ga je morgen ook hier naar school?” Tyler knikte. “Ik kan je wel rondleiden” Ik draaide me naar Tyler om zijn reactie te zien. “Graag” lachte hij. Ik knikte en liep door. Dit was een rare ontmoeting en het ging erg snel. Ik verwachtte dat ik een uur in het bos was maar toen zag ik de lucht donkerder worden. Ik ben de hele dag in het bos geweest! Ik keek snel naar mijn pols, maar ik had vanochtend mijn horloge niet omgedaan. “Het is zeven uur” liet Tyler weten. Hij zag waarschijnlijk dat ik keek naar de plaats waar normaal gesproken mijn horloge zat. “Zeven uur? Ik moet opschieten en naar huis, anders kom ik te laat voor het eten!” Ik begon mijn pas te versnellen tot ik uiteindelijk aan het rennen was. Tyler rende naast me, hij was veel sneller dan ik maar, hij hield zich in. Ik keek snel op naar Tyler en zag dat hij aan het glimlachen was. Zijn bruine haar werd in beweging gebracht door de wind. Het was prachtig om te zien. Tyler keek naar mij en ik keek snel waar ik heen rende, maar ik was te laat; Ik zag de wortels van de bomen en kon niet meer op tijd stoppen. Ik struikelde en belande op de grond. Ik ving me op met mijn handen. Tyler stopte en stak zijn hand uit om mij te helpen. “Oeps” fluisterde ik. Tyler hoorde het en begon te lachen. Het was een geweldig geluid dat uit zijn keel kwam. Ik vergat bijna dat ik op de grond lag. Ik ging op mijn knieën zitten en keek naar mijn handen; ze zaten onder de schaafwonden en bij sommige wondjes kwam er bloed uit. Ik veegde ze snel af aan mijn broek en greep Tyler's hand. Hij hees me zonder moeite ophoog. “Kom op, anders ben je te laat voor het eten.” We rende nog snel het laatste stukje en voor ik het wist stonden we aan het begin van het dorp. “Ik moet die kant op” Ik wees naar het noorden. “Dan zie ik je morgen wel op school” Tyler knipoogde en rende zwaaiend weg. Ik knikte, maar ik wist dat hij het niet meer zou zien.

[timbertje2]

Ik rende snel de laatste straten door en stond voor mijn huis. Ik rook tomaten en andere lekkere dingen. Ik liep snel de deur door en keek de keuken in. Mijn ouders zaten aan de tafel en mijn vader schraapte net de pan leeg. Mijn kleine broertje en mijn moeder hadden al hun bord leeg. “Ben ik weer” zei ik. Ik probeerde mijn stem zo emotieloos mogelijk te laten klinken. “Hallo, Kate” mompelde mijn vader terwijl hij net de laatste hap naar binnen schoof. “Ik zal wel snel wat klaarmaken voor je, Kate” Mijn moeder stond op en liep naar het aanrecht. “Nee dat doe je niet, Kate is te laat thuis en het is haar eigen schuld dat ze niks te eten heeft.” Mijn moeder keek mijn vader aan en knikte. “Sorry Kate” “Maakt niet uit” zei ik snel “Eigen schuld, dikke bult!” riep mijn broertje. Ik keek hem vuil aan maar knikte. “Ik ben boven” vermelde ik en ik liep naar de trap. Eenmaal in mijn kamer begon mijn buik te brommen. Net op tijd. Ik haalde snel wat geld uit mijn portemonnee en deed dit in mijn zak. Ik leunde uit het raam. Tegen de muur was een houten rek geplaatst die begroeid was met klimop.. Ik hing mijn benen uit het raam en zette mijn voeten op de houten balken. Voorzichtig klom in naar beneden. Ik kwam op de grond zonder schrammen en moest nu langs het raam. De lichten in de studeerkamer waren uit dus ik kon onopgemerkt voorbij lopen. Ik rende snel naar de hoek van de straat en keek de andere straat in. Aan het einde van die straat stond een frietkraampje. Ik maakte een sprint en stond in minder dan een minuut aan de kassa. Ik bestelde een kleine portie friet en liep er rustig mee terug. Ik was op de helft van de straat toen ik een schim zag in een steegje. Ik probeerde de steeg waarin de schim stond te ontwijken en merkte dat ik onbewust steeds sneller ging lopen. De schim volgde mij. Ik voelde me bedreigd en begon steeds harder te lopen. Ook de schim versnelde zijn pas. Hij haalde diep adem en draaide me in een beweging om. De schim stond stil recht voor me. “Ook hallo” mompelde ik. Ik probeerde niets te laten merken van mijn angst. De schim deed een stap verder. Hij stond in het volle licht van een lantaarnpaal. Ik herkende het gezicht meteen. “Jij liep snel” klonk het. Ik lachte, niet van plezier maar van opluchting. De persoon in het licht had zwart half-lang haar, hij was een kop groter dan ik. Ik kende deze persoon al een paar jaar. “Calvin, Ik ben zo blij om je weer te zien!” zei ik. “Ik heb je zo gemist” fluisterde ik erachteraan. Ik deed een stap dichterbij en gooide mijn armen om hem heen. Ik legde mijn gezicht tegen zijn borstkas. “Ik heb jou ook gemist” fluisterde hij zachtjes en hij legde zijn armen om mij heen. Ik voelde me veilig als ik bij hem was. Voor mijn gevoel duurde zijn omarming slechts enkele seconden. Calvin liet me los en deed een stap achteruit. “Wat ben jij veranderd” lachte hij. “Geen zorgen jij ook” Ik moet gaan, ik zie je morgen op school” lachte hij. “Ik ben zo blij dat je terug bent” zei ik. “Dat weet ik toch?” Hij glimlachte. “Tot morgen op school” herhaalde ik. Ik staarde hem nog even aan en knikte. Ik draaide me nog om en zwaaide naar achteren. Aan het eind van de straat ging ik de hoek om. Ik was totaal vergeten dat ik frietjes in mijn hand had, die zouden nu vast koud zijn, maar dat kon mij niks schelen; Het was mijn geluksdag, ik ontmoet Tyler en Calvin is eindelijk terug van weggeweest! Ik huppelde naar mijn huis. Ik was in gedachte verzonken en zonder echt goed op te letten klom ik weer omhoog. Het was koud in mijn kamer omdat het raam open had gestaan, maar ik merkte er niks van. Ik ging op mijn bed liggen, gooide mijn eten in de vuilnisbak en sloot mijn ogen. Ik wilde even alle gebeurtenissen overkijken. Het was een geweldige dag.

[Imke]

Hoi hoi!

Ik klikte op dit topic en zag, net als vanmiddag toevallig bij een ander verhaal, dat je je verhaal volledig dikgedrukt hebt. Dit schrikt de meeste lezers af, omdat het nogal vervelend leest. De kans op minder lezers wordt daardoor groter en ik denk niet dat je dat wilt
Niet om vervelend te zijn dus, maar gewoon een tip! Ik raad je aan om het in een normaal lettertype te posten.
Succes met je verhaal!

[Elfenring]

Ik dacht ik reageer maar meteen op je andere verhaal.

Het geritsel werd luider en er verscheen een een silhouet van een mens.

Één ''een'' kan weggelaten worden.

Ik haalde nog eens diep adem en trok 1 wenkbrauw omhoog.

Getallen altijd voluit schrijven. Tip: gebruik shift + '' en daarna de letter waarboven het streepje moet komen. Werk ook met andere tekentjes. Hoef je niet telkens naar insert symbols.


“Waarom zou iemand zou zo raar doen bij jou in de buurt?” vroeg ik fluisterend, alsof ik het zelf niet wist.
Je ziet het waarschijnlijk al tweede ''zou'' te veel.

Hij ontweek snel van onderwerp.

Beter zou zijn als je schreef: Hij veranderde snel van onderwerp. Maar dat is natuurlijk mijn mening

Ik verveelde me en besloot een eindje te lopen” glimlachte ik.

Beter is het als je lopen veranderd in wandelen.

Natuurlijk ben je niet verplicht deze dingen door te voeren.
Het is een mooi verhaal.

[timbertje2]

Dankje ^^ Ik zal de foutjes snel even opzoeken en verbeteren. Meeste zijn gewoon domme fouten.

[Elfenring]

Ik zuchtte zachtjes en begon te zachtjes te lachen.

Beter is: Ik zuchtte zachtjes en begon zachtjes te lachen. Ik vind het ''te'' in deze zin overbodig.

Ik haalde mijn schouders op en liet een glimlach op mijn gezicht vormen.

een glimlach op mijn gezicht verschijnen zou beter zijn. Vormen vind ik hier een beetje verkeerd gekozen.

Ik keek af en toe omhoog om te kijken of hij wel echt langs me liep.

Om te kijken of hij wel echt naast me liep, lijkt mij mooier.

Ik keek snel naar mijn pols, maar ik had vanochtend mijn horloge niet aangedaan. “Het is 7 uur” liet Tyler weten. Hij zag waarschijnlijk dat ik keek voor mijn horloge. “7 uur? Ik moet opschieten en naar huis, anders kom ik te laat voor het eten!

Horloge omgedaan is beter dan aangedaan. Getallen voluit schrijven. Beter als je schrijft: Hij zag waarschijnlijk dat ik keek naar de plaats waar normaal gesproken mijn horloge zat.

Tyler rende naast me, hij was veel sneller dan ik maar hij hield zich in.

Een komma voor maar

Tyler keek naar mij en ik keek snel waar ik heen rende, maar ik was te laat; Ik zag de wortels van de bomen en kon niet op tijd stoppen.

Beter: en kon niet meer op tijd stoppen.

Hoop dat je er wat aan hebt.

[Elfenring]

Mijn ouders zaten aan de tafel en mijn vader schraapte net de pan leeg. Mijn kleine broertje en mijn moeder hadden net hun bord leeg.

Tweemaal ''net'' staat niet zo mooi. Beter is: Mijn kleine broertje en mijn moeder hadden hun bord al leeg.

“Ben ik weer” zei ik. Ik probeerde mijn stem zo blank mogelijk te laten klinken.

Blank vind ik hier niet zo mooi staan. Beter: Ik probeerde mijn stem zo emotieloos te laten klinken.

“Ik zal wel snel wat klaar maken voor je, Kate” Mijn moeder stond op en liep naar het aanrecht.

Klaar maken=klaarmaken

Er groeide klimop tegen de muur en die werd daar gehouden door middel van houten balken.

De zin loopt niet zo lekker. Beter: Tegen de muur was een houten rek geplaatst die begroeid was met klimop.

Aan het einde van die straat stond een friet kraampje.

Friet kraampje=frietkraampje

Ik bestelde een kleine portie friet en liep ermee rustig terug.

Beter: Ik bestelde een kleine portie friet en liep er rustig mee terug.

Ik was op de helft van de straat toen ik een schim zag in een steegje. Ik probeerde de schim een beetje te ontwijken en liep iets sneller verder. Ik zag dat de schim mij volgde en ik liep sneller. De schim liep ook sneller.

Te vaak sneller. Beter: Ik probeerde de steeg waarin de schim stond te ontwijken en merkte dat ik onbewust steeds sneller ging lopen. De schim volgde mij. Ik voelde me bedreigd en begon steeds harder te lopen. Ook de schim versnelde zijn pas.

Ik voelde me veilig als ik bij hem was. Het leek maar een paar secondes naar mijn gevoel. Calvin liet me los en deed een stap achteruit.

Beter: Voor mijn gevoel duurde zijn omarming slechts enkele seconden.

Ik draaide me nog om en zwaaide naar achteren. Ik was al aan het einde van de straat en draaide de hoek om.

Tweemaal draaide niet echt aan te raden. Beter: Ik draaide me nog om en zwaaide naar achteren. Aan het eind van de straat ging ik de hoek om.

Ik was totaal vergeten dat ik frietjes in mijn hand had., die moesten nu vast koud zijn., maar dat maakte mij niks uit;

Beter: Ik was totaal vergeten dat ik frietjes in mijn hand had, die zouden nu vast koud zijn. Tot mijn verrassing kon dat mij niets schelen.

[Sabbientje]

Als ik naar je verhaal kijk zie ik 1 groot tekstblok.
Dat is zonde, want dat zorgt ervoor dat je veel mensen afschrikt op je verhaal te lezen.

Probeer zo nu en dan de enterknop te gebruiken.
Ik gebruik meestal als "regel" dat ik de zinnen rustig lees en waar ik stop om adem te halen, druk ik op enter.
Een gesproken zin, kun je ook beter op een nieuwe regel laten beginnen.

Ik denk dat je verhaal dan veel fijner leesbaar wordt.

Succes met schrijven

[Requiem]

Ik kan met zo'n enorm brok tekst niet de moed opbrengen om het te gaan lezen - ik raak er echt te verward door.
Erg irritant als ik het nu ook al zeg, want degene die voor me reageerden hebben het natuurlijk ook al gezegd, maar het moest er gewoon even uit.

[timbertje2]

Ik was eigenlijk van plan om dit verhaal in het archief te laten zetten; het is 2 jaar geleden dat ik et gepost heb en ik ben er niet helemaal tevreden mee nu
Maar omdat ik nu over anderen dingen denk wil ik hem ook niet overnieuw typen of schrijven.