_______________________________________________________________
Proloog
Met een verbitterd hart keek Amaranth om naar de stadsmuren in de verte. Hij kon enkele stadswachters zien kijken naar hem. Waarschijnlijk hadden zij de opdracht gekregen om er zeker van te zijn dat hij de stad zou verlaten en niet zou proberen om stiekem terug te komen. Het leek hem zelfs niet onwaarschijnlijk als er enkele wachters vermomt als burgers achter hem aan waren gestuurd. Zo was de koning wel.
Toch bleef Amaranth staan. Langs hem heen liepen verschillende soorten mensen, merendeel waren handelaren, kooplui en reizigers. Over de hoofdweg, gemaakt van kinderkopjes, liepen ze af en aan naar de stad. Het waren vooral de mensen die van de stad af kwamen lopen, die hij in de gaten hield. Hij wilde er zeker van zijn of hij gevolgd werd of niet.
Velen gezichten kwamen voorbij, maar geen één zag er bekend uit. Was dat een goed teken of niet? Amaranth wist het niet zeker. Misschien had de koning wel mensen in gehuurd die feitelijk echte reizigers of kooplui zijn. Dat was een paranoïde gedachten, maar wel mogelijk. Hij liet een zucht ontsnappen en liet zijn blik nogmaals over de massieve stadsmuren glijden.
Achter de grote stenen lag de stad Carthra, de hoofdstad van het rijk Lyss, en de woonplaats van koning Gerard. De koning was een barmhartige man, zijn volk stond hem dicht naar het hart. Wat de man echter nog meer naar het hart stond, was zijn dochter Aishlinn. Zij is tevens de reden waarom Amaranth werd verbannen uit Carthra.
Amaranth was al generatieslang de magiër, opvoeder en raadsheer van de koningen van Carthra, zo dus ook van Gerard en diens dochter. Het waren altijd de zonen geweest die Amaranth opvoedde, maar Esmeralde, de vrouw van de koning, baarde geen enkele zoon. Een vrouw zou dus de troon bestijgen en traditiegetrouw werd de rechtmatige troonopvolger opgevoed door Amaranth.
Aishlinn zat elke dag bij de magiër te leren. Ze was welwillend en nieuwsgierig om alles te weten te komen. Voor de ogen van Amaranth werd ze met de dag wijzer, maar ook mooier. Aishlinn groeide op tot een jonge vrouw met lang, ebbenhoutzwart haar, hazelnootbruine ogen en een volle boezem. Nu was ze over het algemeen wel een volle jonge vrouw, dit dankzij het overvloed aan voedsel, maar het nam haar schoonheid niet weg. Daarbij was Aishlinn dan ook weer niet zó vol als haar chaperon. Dat was een vrouw die echt flink gevuld was.
Amaranth wist dat hij geen kans maakte bij de dochter van zijn koning en hij wist ook maar al te goed dat hij van haar moest afblijven, maar dagelijks kwam de verleiding aan zijn deur. Toch wist de magiër zich te beheersen. Hij hield het strikt bij het aanleren van dingen ter voorbereiding van de kroning.
Echter had Aishlinn zo haar willetje en ideeën. Zo vol giften het leven van een prinses mag zijn, zo leeg is het met gezelschap. Ze had dan wel haar zusters, maar jongens waren uit den boze om als gezelschap te hebben. Zelfs onder toezicht van haar chaperon en dat maakte de prinses nieuwsgierig en aanhankelijk naar haar enige mannelijke gezelschap toe; Amaranth.
De dochter van de koning begon zich hierdoor ook steeds meer tot de oudere man aangetrokken te voelen. Wat haar meezat was het feit dat Amaranth er helemaal niet oud uitzag. De magiër had het uiterlijk van een jongeman van rond de vijfentwintig jaar; lang blond haar wat in een vlecht was samengebonden, lichte groene ogen en de lichaamsbouw van een schildknaap in training om een ridder te worden.
Amaranth wist dat Aishlinn gevoelens voor hem begon te koesteren. Hij deed zijn best om zijn gevoelens opzij te zetten en de prinses op afstand te houden, maar op de nacht van de Blauwe Maan kon de man het niet meer negeren. Aishlinn was naar zijn slaapvertrek gekomen en had zich gewoon in zijn bed geschaard. Hij wilde haar wegsturen, maar toen de prinses sprak dat ze naar hem verlangde, vroeg hij haar hoe zeker ze was over haar gevoelens. Wat volgde was een nacht van lang samen zijn.
De dagen daarna hadden de twee iets afstand van elkaar gehouden, omdat ze beiden wisten wat er zou gebeuren als de koning het te weten kwam. Alleen alle noodzakelijke lessen namen ze nog door en het viel Amaranth zwaar om Aishlinn dan niet in zijn armen te nemen. Ook begon hij zich, naar mate weken verstreken, schuldig te voelen. Met name ten opzichte van de koning. Hij had het vertrouwen van zijn heer geschaad door met diens dochter het bed te delen.
Om zijn geweten te sussen, probeerde Amaranth op subtiele wijze te achterhalen hoe koning Gerard erover dacht als zijn dochter met iemand zou trouwen die geen prins was. Het werd de magiër al snel duidelijk dat, dat geen optie was. Gerard was er strikt in dat Aishlinn met de oudste prins zou trouwen uit een naburig rijk, om de vrede te bewaren. Dat was de reden waarom er geen mannelijk gezelschap bij de prinses mocht zijn. Hij wilde geen gedoe dat ze van een ander zou gaan houden en dan moeilijk zou gaan doen over haar huwelijk met de prins. Het huwelijk wat over een jaar zou plaats vinden, wanneer zij twintig lentes jong zou zijn.
Hierdoor zonk bij Amaranth de moed in de schoenen. Hij durfde het de koning niet meer te vragen om te trouwen met Aishlinn. Als Gerard wat genuanceerder had gereageerd, dan had de magiër het nog wel willen proberen, maar nu niet meer. Wat hem resteerde, was het zijn lief, dochter de koning, vertellen dat zij samen geen toekomst zouden hebben.
Voordat de man echter ook maar iets had kunnen zeggen, meldde Aishlinn hem dat ze zwanger was. Amaranth protesteerde en zei dat ze dat zelf niet zeker kon weten. Het bleek dat hij haar toch beter had geleerd, dan hij zelf had gedacht. De prinses was zich heel goed bewust van haar maandelijkse cyclus en de mogelijkheid als deze was onderbroken. Door dit nieuws kon de magiër het niet over zijn hart verkrijgen om haar te zeggen dat ze geen toekomst samen zouden hebben. In plaats daarvan beloofde hij haar dat hij voor altijd voor haar zou zorgen.
De weken werden maanden en Aishlinn begon steeds meer tekenen te vertonen dat ze zwanger was. Op sommige dagen werd ze misselijk wakker, op andere dagen propte ze zich vol aan tafel, maar wat het meeste begon op te vallen was haar buik. Eerst kon het nog zijn dat ze gewoon wat was aangekomen, maar later niet meer.
Degene die er als eerste achter was gekomen, was moeder de koningin. Zij had het gedrag van haar dochter maar al te goed herkent. Het duurde daarom niet meer lang tot de koning het wist. Gerard was op zijn zachtst gezegd woedend en hij keerde die woede, na even logisch nadenken, direct tegen Amaranth.
Het hoofd eraf! Zo luidde het eerste vonnis. Aishlinn kon dat echter niet laten gebeuren en smeekte haar vader om het leven te sparen van de magiër. Gerard hoorde de smeekbede aan en besloot om er nog over na te denken. Hij had zo’n situatie willen voorkomen, maar kennelijk had zijn beschermende gedrag er juist toe geleid.
Na alles in overweging te hebben genomen, werd het uiteindelijke vonnis verbanning uit Carthra. Alleen was de koning niet van plan om Amaranth rustig in het rijk los te laten. Nee, hij vreesde dat de magiër wraak zou willen en dus zou hij de man niet zomaar laten gaan. Voor zijn zwangere dochter had Gerard ook een plan; zij zou naar het klooster in de bergen worden gebracht om daar te bevallen. Zij en het kind zouden dan daar blijven tot het kind oud genoeg is om geplaatst te worden in een boeren gezin. Aishlinn zou echter nog in het klooster blijven om te worden gereinigd van haar zonden, voordat zij zou trouwen.
) en kan me het verhaal al helemaal voorstellen. En je schrijft in de derde persoon, dat vind ik echt knap. Zelf kan ik niet in de derde persoon schrijven omdat ik dan de gedachten van de personages niet goed kan verwoorden en omdat ik het gewoon niet kan 
. 
Verhalen worden daardoor een stuk minder aantrekkelijker omdat mensen 1 grote brok tekst zien. 
. Hoewel.. dat is niet helemaal waar, maar dat zit weer in andere verhalen van mij. Die staan niet meer op het forum. Misschien dat ik ze weer plaats. 
