Voor zulke verhalen zou dus eigenlijk nog een subforum Oorlog moeten zijn
. ____________________________________
Proloog
“I’m waiting in my cold cell, when the bell begins to chime. Reflecting on my past life and it doesn’t have much time.”
2043
Ik staarde naar de muur zonder echt iets te zien. Ik kon wel zien, maar ik nam niks in mij op. Zo zat ik al dagen, waarschijnlijk al weken en misschien zelfs al wel maanden. Ik zat en ik keek, zo bracht ik mijn tijd voornamelijk door. Ja, soms bewoog ik, maar alleen wanneer ik genoodzaakt was om te bewegen. Als ik mij bijvoorbeeld moest bewegen omdat anders mijn bloedtoevoer te veel zou worden gestremd. Of als ik mijn lichaam trainde zodat ik niet gek zou worden van verveling en ik bewoog mij om de bewakers van mij af te slaan.
Ik was namelijk een gevangene en niet zomaar een gevangene. Nee, ik was onderhand wereldvijand nummer één. Voor zo ver er nog van een wereld te spreken viel tenminste. De wereld was namelijk nogal hard achteruit gegaan. Ja, goed, we wisten 2012 te overleven, het jaar waarin de wereld zou vergaan en misschien is dat eigenlijk ook wel gebeurd. Alleen dan op een manier die niet voor iedereen even duidelijk is.
Wat er was met de wereld is namelijk dit: Europa is een jaknikker van Amerika, Amerika is één van de wereldmachten samen met Rusland en Azië en daar tussendoor lopen extremistische moslimlanden te etteren. Dat etteren doen ze bijvoorbeeld door de zoveelste aanslag te plegen, andere landen binnen te vallen, maar verder zijn ze onschuldig en enkel slachtoffer van alle Christelijke landen.
Het enige wat ik deed was een soort opstandje beginnen. Ik was het zat zoals het eraan toeging in de wereld. Dus deed ik wat. Ik wilde immers verandering, maar verandering zou er niet komen tenzij er echt radicaal iets zou gebeuren. Het moest er vroeg of laat toch van komen. Dus besloot ik het te starten. Immers, als je iets gedaan wilt hebben en je wilt het goed gedaan hebben, dan moet je het zelf doen.
Ik begon, zij eindigden het. Hoewel.. het is nog niet zeker dat dit alles voorbij is. Als het goed is, heb ik ogen geopend. Dus het zal verder gaan. Zelfs als het voor mij zou eindigen. Daar zat ik nu eigenlijk op te wachten; het vonnis. Het vonnis was al wel geveld, maar nog niet voltrokken. Enkel hadden zij mij niet verteld wanneer het zou worden voltrokken. Vonden ze leuk hoor, denken te kunnen spelen met mijn geest. Kijken of ze mij op het allerlaatste moment toch nog konden breken. Nou, dat pleziertje zou ik ze dus niet gunnen. Niemand kon mij breken.
Ik zou met opgeheven hoofd mijn straf ondergaan. Een verdere keuze over hoe ik zou gaan had ik niet. Zij zouden dat voor mij beslissen, dus nu wachtte ik het af in mijn cel. Mijn cel waar kennelijk al velen voor mij wel tot wanhoop waren gedreven. Er zaten namelijk ontelbare krassen in de muren, krassen die met de nagels waren gemaakt. Ook waren enkele delen van de muren besmeurd met menselijke uitwerpselen. Er waren teksten mee geschreven, noodkreten vooral en verder wat wartaal van zij die eigenlijk al heen waren.
Soms was het wel handig om zoiets te hebben, om het te kunnen lezen en je geest niet volledig te laten afglijden, maar er zat ook een groot nadeel aan; het stonk. Het stonk zelfs verschrikkelijk als het weer eens warm en vochtig werd in de cel. Bij mijn weten deden ze dat expres, want ik had geen raam met tralies in de cel zitten, alleen een ventilatierooster in de muur hoog naast de deur. Dat was mijn enige luchtverversing en het zou mij niets verbazen als zij expres vochtige, warme lucht naar binnen lieten om mij te laten omgaan in de stank.
In het begin hadden ze mij ermee. Ik rook het sterk, moest dan kokhalzen en ramde het liefst op de deur in de hoop dat deze open zou gaan. Ik wist mij echter te beheersen en heb geen enkele keer op die stalen deur geramd en na verloop van tijd raakte ik aan de stank gewend. Helaas hielden ze dan op met de warme en vochtige lucht toevoer, tot enkele dagen later, zodat ik het wederom zou ruiken. Toch behaalden ze er weinig resultaat mee.
Ook nu stond de warme, vochtige luchttoevoer aan. Ik wist het al jaren, maar dit was er net zo goed bewijs van; Amerikanen zijn een dom volk. Ze wisten dat dit mij weinig deed, maar toch, voor eigen leedvermaak, probeerden ze mij te bedwelmen in de stank. Stakkers. Ze konden beter iets anders doen. De greatest hits van Frans Bauer opzetten bijvoorbeeld. Dat zou ik echt niet kunnen volhouden.
ik ben echt heel nieuwsgierig hoe de verhaal helemaal zou gaan. Hoop dat je het verder schrijft! ook ben ik nieuwsgierig naar de hoofdpersoon geworden, wie hij is waar hij vandaan komt wat hij dan precies heeft gedaan. 
En wat voor een! Zeer mooi opgebouwde zinnen aan het begin! Ook lijkt het me dat je via dit verhaal commentaar geeft op de samenleving en mocht dat inderdaad zo zijn, dan doe je dat op een doeltreffende manier! 
nja, heb in ieder geval weer even gelachen.