Hallo!
Ik ben al een tijdje bezig met verhalen schrijven. Meestal heb ik grootse plannen, maar maak ik de verhalen nooit af, omdat ik geen inspiratie meer heb. Ik ben pas met een nieuw verhaal begonnen; 'Beverly Hell'. Ik hoop dit verhaal wel helemaal af te kunnen maken.
Ik haal mijn inspiratie nu voornamelijk uit de Twilight boeken.
Beverly Hell, lijkt in de eerste paar hoofdstukken nog niet echt 'Fantasy', maar na een tijdje komt dat wel.
Ik plaats het verhaal hier, omdat ik graag wil weten of ik verder moet gaan met dit verhaal, of er verbeter punten zijn en ik wil gewoon meningen van onbekende horen.
Het verhaal speelt zich af in de VS, gewoon rond deze tijd.
Proloog
proloog is na lang denken toch maar gewijzigd, omdat deze toch te veel op Twilight leek.
Laatst gewijzigd door Kelsey__A op 02 okt 2010 13:17, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik herken inderdaad een scène van Twilight in het verhaal.
Ik weet niet of het precies dezelfde karakters zijn die in het verhaal voor gaan komen, want dan moet het waarschijnlijk ergens anders geplaatst worden.
Je hebt een fijne schrijfstel. Met al die vragen die worden gesteld hou je mijn aandacht echt bij het lezen. Ik wil antwoorden te weten komen! Maar ook als de antwoorden bekend zijn, hou je de lezer bij het lezen, dat is echt knap! De hele gebeurtenis wordt echt prachtig beschreven (:
Dankjewel voor je reactie!
Het zijn niet dezelfde karakters als in Twilight. Dit stuk is inderdaad vergelijkbaar met een scène uit Twilight, maar uiteindelijk zal het minder op Twilight gaan lijken.
Dankjewel voor je complimenten!
Ik post weer even een stukje. De hoofdstukken zijn best lang dus ik post ze in delen.
Hoofdstuk 1 ‘We verhuizen naar Los Angeles!?’
Zenuwachtig frunnikte ik aan mijn oerlelijke soepjurk die mijn moeder me met veel geweld had aangetrokken. De jurk had een ronde hals met aan de rand allemaal piepkleine pareltjes. Dezelfde pareltjes zaten ook aan de onderkant van de jurk en aan de uiteinde van de pofmouwtjes. Mijn haar zat veel te tuttig opgestoken in een hoge knot die ook als een enorm gezwel boven op mijn hoofd door kon gaan. Ik had de kapster nog zo aangedrongen om het redelijk normaal te houden, maar zodra ze mijn haar in handen kreeg wist ik al dat mijn verzoek geen invloed op haar had. Het meisje was er waarschijnlijk al op voorbereid dat ik al protesterend mijn haar los zou trekken. Daarom had ze twee volle bussen haarlak op mijn haar leeggespoten. Als ik ook maar even aan mijn haar kwam – wat ik natuurlijk allang had gedaan – voelde me handen net zo plakkerig aan als nadat ik een afgelikte zuurstok zou hebben beetgepakt. Het maakte ook dat mijn knot niet uit zijn positie kwam, hoe erg ik mijn best ook deed. Dus was ik gedoemd de hele dag met zo’n walgelijk ding op mijn harses te lopen. Het meisje van de kleding – ik weigerde styliste te zeggen – had vervolgens deze jurk ergens vandaan getoverd en me gevraagd het aan te trekken. Natuurlijk weigerde ik te doen wat ze zei en draaide ik me haar rug toe. Het kledingmeisje was jammerend naar mijn moeder gegaan en had gezegd dat haar o zo moeilijke dochter de jurk niet aan wou trekken. Mijn moeder was hardop vloekend en stampend met het kledingmeisje mee gelopen. Uiteindelijk hebben ze met zijn vieren – mijn moeder, het kledingmeisje, de schoonmaakster en de bediende van deze avond – mijn kleren uitgetrokken en de middeleeuws uitziende jurk bij mij aangedaan. Het viel nog mee dat ze ook niet gelijk een korset bij mij aandeden. Vervolgens had het kledingmeisje waarschijnlijk de sieradendoos van een oud omaatje leeggeroofd, want ik werd behangen met parelkettingen die absoluut niet meer in waren. Mijn haar was na dit alles natuurlijk weer door de war gegaan, dus moest er een derde bus haarlak aan te pas komen. Al met al zag ik er dus vreselijk uit. En dat, omdat mijn vader thuis kwam. Na een jaar weggeweest te zijn dan. Mijn ouders waren niet gescheiden, maar je kon ook niet zeggen dat ze samen waren. Mijn vader was altijd overal, behalve thuis. Voor werk, zei hij. Maar op sommige kwaadaardige momenten had ik daar zo mijn twijfels over. Vader was eigenaar van een platenmaatschappij en manager van een of andere boyband waar nog nooit iemand van had gehoord. Hij werkte veel samen met grote beroemdheden en daardoor liepen we wat geld betreft aardig binnen. We hadden nog net geen boom in de tuin waar echt geld aan groeide. Nee dat moest er ook nog eens bijkomen. De pogingen tot inbraak bij ons waren nu al aardig hoog, maar dankzij de door mijn vader aangelegde infrarode alarm stralen – hij was een echte alarmexpert doordat hij in het verleden alarmen heeft ontworpen – waren ze allemaal nog niet zo ver gekomen. Ik zou trots op mijn vader moeten zijn, hij had tenslotte erg veel bereikt, maar dat was ik niet. Ik had een hekel aan hem. Als hij thuis was leek het alsof ik niet bestond en als hij weg was liet hij niks van zich horen. Hij belde altijd met mijn moeder, nooit met mij. En het geld, dat verwoeste mijn leven. Mijn moeder gaf alleen maar om geld. Al mijn vriendjes die ik ooit had gehad hielden niet van mij, maar van mijn geld. Op school kende iedereen me, vanwege mijn geld. Dat laatste zou niet erg hoeven te zijn als je graag in het middelpunt van de belangstelling stond, maar dat deed ik niet. Ik vond het vreselijk om zoveel aandacht te krijgen. Ondanks mijn geld, had ik niet veel vriendinnen. De meeste meiden op school gaven ook al alleen maar om mijn geld. De vriendinnen die ik had, van wie ik dacht dat ze niet op mijn geld uit waren, daar was ik niet erg close mee. Ik nam ze nooit mee naar huis. Nadat ik op de basisschool een vriendin mee naar huis had genomen wou ze elke dag mee. Ze vertelde iedereen op school hoe luxe ik het had thuis. Vervolgens zeurde iedereen of ze ook eens mee mochten naar mijn huis. Zelfs mensen die ik niet of nauwelijks kenden vroegen of ze mijn huis een keer van binnen mochten zien. Elke dag hadden er zeurende scholieren achter me aan gelopen. Ik had het die ene vriendin niet in dank afgenomen en de vriendschap beëindigd. Daarna kwamen de roddels op school.
Ik staarde naar mijn jurk die door al het gefrunnik wat gekreukt was en probeerde het weer een beetje glad te strijken. Met een zucht stond ik op van mijn eikenhouten twee persoonsbed en liep naar mijn bureau. Met mijn vingertoppen streelde ik de fotolijst waar een foto van mijn overleden oma in zat. Mijn oma wist precies wat er gaande was in mijn leven. Ik kon al mijn verhalen bij haar kwijt en ze leefde altijd oprecht met mij mee. Vier maanden geleden overleed ze. Ik logeerde dat weekend bij haar en oma had van de zolder een stapel fotoboeken gehaald om aan mij te laten zien. Oma liep voor me met de ene helft van de stapel en ik liep met de andere helft. Boven aan de brede ronde trap keek oma om naar mij en waarschuwde me om goed op te letten waar ik liep. Met zo’n stapel fotoboeken viel je snel. Doordat ze omkeek en tegelijk door liep miste ze een tree. Oma viel naar voren en de fotoboeken vlogen de lucht in. Ze kwam met een klap op de grond terecht, waarna de boeken met iets minder kabaal naast haar neer kletterde. Ik rende naar mijn oma toe en leunde over haar heen. Ik toetste het alarm nummer in op mijn mobiel en smeekte om hulp. Maar het had geen zin meer. Ze brak haar nek en was op slag dood.
Ik voelde hoe een traan mijn ooghoek verliet en veegde hem snel met de rug van mijn hand weg. Ik staarde naar de zwarte veeg op mijn hand en vroeg me af waar dat vandaan kwam. Toen realiseerde ik me dat ik make-up ophad. Ik had nooit make-up op. Ook niet naar school. Ik vond dat mensen je moesten nemen zoals je was. Een laag make-up op je gezicht was net als een masker. Niemand zag je ware ik. Ik pakte de ronde handspiegel van mijn bureau en bekeek mijn make-up. Er zat een zwarte veeg onder mijn oog. Snel werkte ik de veeg weg en legde de handspiegel weer terug waar die eerst lag.
Laatst gewijzigd door marly op 05 sep 2010 11:49, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden:Berichten samengevoegd. Je was al op de goede weg je mededeling boven je verhaal te posten. Echter je eerdere bericht kon daar ook nog bij. Zo houden we het forum overzichtelijk.
Ondanks dat er niet gereageerd is op mijn vorige stuk verhaal, plaats ik nu toch een nieuw stuk. Dit is nog steeds hoofdstuk 1.
---
‘Ashlynn Skye, kom je naar beneden? De visite is er al lang en vader kan elk moment arriveren,’ riep mijn moeder van beneden.
Ik zuchtte, daar begon de hel. Met lood in mijn ouderwetse naaldhakken, die perfect bij mijn jurk paste, liep ik richting mijn kwelling. Ik dwong mezelf niet in de grote spiegel te kijken die naast de deur van mijn slaapkamer hing, ik zou alleen maar geïrriteerd raken.
‘Ashlynn, schiet –,’
‘Ja-ha. Hallo zeg ik kan niet vliegen!’ schreeuwde ik chagrijnig naar beneden.
‘Jongedame. Wil je alsjeblieft niet zo’n toon tegen je moeder –,’
Ze maakte haar zin niet af en ik vroeg me af waarom. Mijn vraag werd al snel beantwoord, want ik hoorde beneden een hoop gejuich en er werd druk geapplaudisseerd. Vader was thuis gekomen. Ik tilde mijn jurk een beetje op en haastte me de trap af.
‘Oh Eric, oh Eric, ik heb je zo gemist,’ hoorde ik mijn moeder met een dramatische ondertoon roepen.
‘Caroline, wat heerlijk om je weer te zien lieverd,’ antwoordde vader haar.
Ik hoorde mijn moeders hakken in een snel tempo ritmisch over de grond tikken, ik nam aan dat ze mijn vader om de nek viel. Ik opende de grote houten deur die toegang gaf tot de enorme woonkamer, het enige obstakel dat nog tussen mij en dit catastrofale feest stond. Misschien wel vijftig hoofden keken mijn kant op zodra ik de woonkamer betrad. Ik knikte naar ze in de hoop dat ik daarmee niet meer zou worden aangestaard. Mislukt. Ze bleven toekijken hoe ik zo elegant mogelijk mezelf probeerde voort te bewegen op deze onmogelijk hoge naaldhakken. Ik voelde me niet op me gemak en glimlachte als een boer met kiespijn naar de gasten. Ik zag de tas die op mijn pad lag te laat en struikelde er over waardoor ik met een harde bons op de grond terecht kwam. Ik voelde hoe de beurse plekken zich al probeerde te vormen. Beschaamd keek ik naar mijn handen en probeerde onhandig op te staan. Dat had ik weer. Ik deed mijn jurk goed en probeerde mijn evenwicht terug te vinden.
‘Ah, Ashlynn, nog steeds zo onhandig als altijd,’ grapte mijn vader.
Ik keek hem geïrriteerd en enigszins verbaasd aan, het kwam niet vaak voor dat hij rechtstreeks tegen mij sprak.
‘Hoi vader,’ verwelkomde ik hem op een gemaakt beleefde toon.
Mijn vader liep naar me toe en hield vlak voor me weer halt. Hij torende hoog boven me uit, waardoor ik naar hem op moest kijken. We keken elkaar enige seconden strak aan, toen sloeg mijn vader zijn armen om me heen en trok zicht dicht tegen me aan.
‘Ashlynn, kleine meid, ik heb je zo gemist,’ fluisterde hij in mijn haar.
Ik verstijfde. Waar sloeg dit op? Hij had me misschien wel tien jaar niet op deze manier vast gehouden.
‘Eh, ik jou ook.’
Ik probeerde me zo subtiel mogelijk te bevrijden uit mijn vaders ijzeren greep. Hij scheen het door te hebben en liet me los. Voor de derde keer deze avond streek ik mijn jurk glad. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn moeder ontroerd toekijken. Waarom was ze ontroerd? Omdat haar man zijn dochter eindelijk weer met respect behandelde? Haar dochter die ze zelf nóóit met respect behandelde? Of was ze ontroerd dat haar man eindelijk het toneelstuk goed opvoerde. Het toneelstuk, dat het eruit zou zien of we een happy family waren. Het zou vast het laatste wel zijn. Mijn vader keerde mij zijn rug toe en begon een praatje met een aantal gast van wie ik niet wist dat we die kende. Ik snapte sowieso al niet waarom er elke keer als mijn vader weer thuis kwam er een feest gegeven moest worden. De vorige feesten waren toch anders geweest, minder erg. Ik had er nooit zo vreselijk opgedoft hoeven uit te zien. Waarom was dat vandaag anders? Ook mijn moeder zag er overdreven netjes uit en maakte een praatje met de gasten. Er werd af en toe hard gelachen. Ik nam plaats op de rode fluwelen bank en bestudeerde verschillende mensen. Ik herkende Julliet Austen met haar man Winston Austen, onze buren. Ze maakten een praatje met William Nelson, mijn oom, en Stacey McGraw, de zus van mijn vader. Ik kijk met een schuin hoofd naar Stacey, wat deed zij hier? Ze woonde ergens honderd kilometer verderop. Julliet en Stacey hadden het over Louis Vitton die de prijzen zo akelig omhoog hadden gegooid. Julliet vond het niet kunnen, ze moest tenslotte ook nog de tas uit de nieuwe Chanel collectie kopen. William en Winston hadden het over computers, dus dat was niet interessant. Ik draaide me hoofd naar rechts en zag de dochter van de familie Austen, Victoria Austen, vies naar me kijken. Ik keek vies terug waardoor Victoria zich weer keerde tot Jessica Ferry, een verwaand kind van mijn school. Tot mijn grote verbazing waren de ouders van Jessica nergens te bekennen, normaal namen ze ook deel aan deze belachelijke bijeenkomsten. Behalve Victoria Austen die af en toe vuile blikken mijn kant op wierp lette er verder niemand op mij. Ik vroeg me af of ik Victoria ooit wat misdaan had. Voor zover ik wist niet. Opeens voelde ik een grote warme hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Mike Tyler, een goede kennis die regelmatig bij ons thuis kwam.
‘Oh hoi,’ zei ik zachtjes.
‘Zo Ashlynn, dus het gaat bijna gebeuren, hè?’
Ik keek Mike verbaasd aan. Wat gaat er bijna gebeuren? Waar had hij het over? Uit verlegenheid knikte ik maar.
‘Ga je ons missen?’ vroeg Mike verder.
Het was haast zeker dat er nu vraagtekens boven mijn hoofd stonden. Waar had die man het over? Ging hij verhuizen?
‘Eh, ja,’ mompelde ik.
‘Agh, het wordt vast leuk daar in Los Angeles. Je maakt vast wel weer snel nieuwe vrienden,’ zei Mike met een troostende ondertoon.
Ik vloog overeind. Wat zei hij? Dat het leuk werd in Los Angeles? Dat ik nieuwe vrienden zou maken? Ik ging verhuizen?
‘Wat bedoel je?’ vroeg ik onzeker, maar het antwoord maakte me niks meer uit.
Mike trok een scheef en geschrokken gezicht. Hij wist duidelijk niet wat ie moest zeggen.
‘Eh, wist je niet dat -?’
‘Nee blijkbaar niet!’ snauwde ik. Ik wou uitleg en nu meteen. Ik zag mijn ouders bij onze buren, Julliet en Winston, staan. Ik liep boos stampend naar ze toe. Door mijn harde gestamp had ik de aandacht van mijn ouders al snel. Aan hun uitdrukking te zien wisten ze al waar ik voor kwam.
‘Ashlynn, wat kijk je boos,’ zei mijn moeder gemaakt verbaasd.
‘Vind je?’ gromde ik.
Ik hoorde Julliet gniffelen naast me en ik wierp haar een boze blik toe. Stom mens. Julliet trok snel haar gezicht weer in de plooi. Ik plantte mijn handen in mijn zij en keek mijn ouders doordingend aan.
Jij schrijft echt goed! Hopelijk ga je verder!
_________________
als je de regenboog wilt, zul je de regen moeten accepteren.
Laatst gewijzigd door Sabbientje op 26 sep 2010 18:50, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden:Zou je misschien willen zeggen wat je zo goed vind aan het verhaal? Een post als dit is namelijk SPAM. En dat zien wij liever niet op OV
‘Los Angeles?’ gromde ik.
‘Ja, Ash -,’
‘We verhuizen naar Los Angeles!?’ gilde ik nu gefrustreerd en ik legde de nadruk op Los Angeles.
Mijn vader legde een hand geruststellend op mijn schouder, maar ik schudde hem weg.
‘We wilden het je eerder vertellen, maar -,’ legde mijn moeder uit.
‘Maar wat?’ snauwde ik.
‘Maar we dachten dat het beter was als we het op het laatste moment vertelde, aangezien jij altijd zo overdreven hysterisch reageert op dit soort dingen. Je zou dagen alleen maar ontevreden lopen doen. Ik weet zeker dat je Los Angeles leuk gaat vinden. We hebben een mooi huis gekocht en raad eens waar? In Beverly Hills! Stel je voor Ashlynn, je woont tussen de sterren, iedereen zou jaloers op je zijn. En vader is dan niet meer zo lang van huis weg, want de meesten zaken handelt hij af in Los Angeles. We zouden dan weer een compleet gezin worden. Ashlynn, dat is toch geweldig!’ ratelde mijn moeder.
‘Nee, dat is niet geweldig en ik ben niet van plan om mee te gaan,’ snauwde ik mijn moeder toe.
‘Maar liefje, het is het beste voor je, geloof me nou maar.’
‘Ik ben je liefje niet en jij weet niet wat het beste voor me is!’
Op dat moment voelde ik een brandende pijn op mijn wang. Het duurde even voordat ik doorhad wat er was gebeurd. Tranen welde op in mijn ogen. Ik keek naar mijn vader. Had hij me nou zojuist geslagen? Ik hoorde Julliet geschrokken een stap naar achter doen. Mijn vader en ik keken elkaar woest aan.
‘Ashlynn, naar je kamer, nu meteen,’ zei mijn vader rustig.
Ik schudde wild met mijn hoofd. Nee, hij was er nooit geweest en nu kon die niet gelijk de baas over me gaan spelen en me gaan slaan. Ik zag hoe mijn vader zijn geduld begon te verliezen.
‘Nee.’
‘Ashlynn Skye –,’
‘Verdomme nee!’ gilde ik recht in zijn gezicht.
‘ASHLYNN, NAAR JE KAMER, NU!’ bulderde mijn vader terwijl hij naar boven wees.
‘NEE! DAT BEPAAL JIJ NIET!’ brulde ik terug.
Ik zag hoe de ader op zijn slaap woest begon te kloppen. Mijn vader werd bijna paars van woede. Hij hief zijn hand op, om me nog een klap te geven. Geschrokken deinsde ik achteruit. De tranen stroomde nu rijkelijk over mijn wangen. Ik staarde hem geschrokken aan en haastte mezelf naar de kamerdeur. Dit was een kort feest geweest voor mij.
‘EN JE GAAT GEWOON MEE NAAR L.A.!’ riep hij me achterna.
Op mijn kamer aangekomen liet ik me op het ruime tweepersoonsbed vallen. Ik trapte mijn naaldhakken uit en begroef me gezicht in mijn kussen.
Ik bleef net zolang liggen totdat mijn kussen doorweekt was door mijn tranen. Langzaam kwam ik overeind en bekeek de schade die ik had aangericht bij mijn kussen. Er liepen dikke natte zwarte strepen over het ruitjes patroon dat mijn kussen had. Boos smeet ik mijn kussen naar de andere kant van mijn kamer, stomme make-up. Ik stond op en liep naar mijn eigen privé badkamer en begon aan mijn haar te trekken. Na een kwartier bezig zijn kwam mijn haar in beweging en na nog eens een half uur was mijn haar bevrijd uit de stijve knot. Mijn haar was helemaal hard van de haarlak en ik was bang dat het af zou breken. Voorzichtig begon ik mijn haar te borstelen. Na een tijdje was mijn haar weer zoals het hoorde te zijn, zacht en soepel. Maar de geur van de haarlak hing nog steeds in mijn haar. Ik zou morgenochtend vroeg opstaan en mijn haar wassen. Ik zette gelijk mijn wekker op zes uur. Dan zou ik nog genoeg tijd hebben om me klaar te maken voor school. Ik pakte een schoon lang shirt uit mijn kast en gooide hem op mijn bed. Het kostte me even totdat ik de rits van mijn jurk vond. Onhandig trok ik mijn jurk uit en gooide hem ergens in een hoek van mijn kamer.
Toen ik eindelijk in bed lag kon ik niet slapen. Er spookte talloze vragen door mijn hoofd. Wanneer verhuisde we? Hoe zou mijn nieuwe school zijn? Hoe waren de mensen in Los Angeles? Los Angeles was dé stad in de VS als het ging om beroemdheden, geld en glamour. Ik lag al een tijdje te piekeren totdat mijn kamerdeur open ging en mijn moeder binnen kwam.
‘Ash, ben je nog wakker?’ fluisterde ze.
‘Hmm,’ was het enige wat ik uitbracht, nog steeds boos.
Ik voelde hoe mijn moeder aan het voeteneind ging zitten. Ze zuchtte een paar keer en dacht duidelijk na over wat ze ging zeggen.
‘Het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld.’
‘Hmm,’ klonk het weer vanaf mijn kant.
‘Ik weet zeker dat je het leuk gaat vinden. Zie het als een hele nieuwe start. Ik weet dat het niet altijd ging hier in huis zoals het hoorde te zijn. Maar dat kunnen we veranderen. We laten gewoon alles achter ons.’
‘Het ging nooit, nooit, nooit hier in huis zoals het hoorde. En wat jij deze tien jaar mij hebt aangedaan vergeef ik je nooit meer. Je bent altijd een slechte moeder geweest. En vader is altijd een slechte vader geweest. Denk je nou echt dat ie je altijd trouw was?’ gromde ik en ik hoopte oprecht dat ik mijn moeder kwetste. Ik hoorde mijn moeder beverig ademhalen, waarschijnlijk huilde ze. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Ik zuchtte diep.
‘Wanneer vertrekken we?’
‘Overmorgen, je moet dus morgen afscheid nemen van je vriendinnen op school.’
‘Wat? Hoe kun je me dat nou flikken!’
Ik zuchtte opnieuw en sloeg de dekens voor mijn mond om het vervolgens uit te gillen. De tranen begonnen voor de tweede keer deze avond weer te vloeien.
‘Het spijt me Ashlynn, maar het is echt beter voor ons allemaal.’
Ik schudde mijn hoofd, het was niet beter voor ons allemaal. Het was beter voor haar en voor mijn vader, maar niet voor mij. Ik probeerde het me al voor te stellen, wonend tussen alleen maar mooie huizen. Geen vierkante centimeter natuur te zien – we hadden hier het bos achter ons huis. Levend tussen allemaal abnormaal rijke stinkerds – ik zou in ieder geval niet meer opvallen. Waarschijnlijk was iedereen daar verwaand en reden al die tieners in Porsche en Mercedes. Ze droegen natuurlijk allemaal merkkleding, gecombineerd met de nieuwste Gucci tas. Waarschijnlijk zou niemand op school op mij letten, iedereen was daar tenslotte hartstikke rijk. Dat was iets wat mij wel prettig in de oren klonk.
‘Ashlynn, we vertrekken dinsdag ’s ochtends vroeg. Om zes uur al. Zorg dat morgenavond al je spullen zijn ingepakt.’
Ik drukte mezelf met mijn ellebogen overeind en keek mijn moeder scheef aan.
‘Al mijn spullen? Dan ben ik heel de dag bezig!’ riep ik tussen mijn tranen door.
‘Dat weet ik, daarom ga je morgen alleen tijdens de lunch naar school. Je hebt geen lessen meer. Je vader heeft het al geregeld met de boeken,’ legde mijn moeder uit.
Geen school meer, dat was mooi. ‘Waarom zou ik alleen tijdens de lunch naar school gaan?’
‘Om je vriendinnen gedag te zeggen natuurlijk!’
Ik dacht aan Claire en Emily. Mijn enige soort van vriendinnen op school. Waarschijnlijk zouden ze nog geen eens oprecht teleurgesteld zijn dat ik ging verhuizen. Ik had helemaal geen zin om afscheid te nemen, ze zouden me nog geen eens missen.
‘Hmm, nee. Ik hoef geen afscheid te nemen, ik spreek ze vast nog wel,’ zei ik tegen mijn moeder.
‘Weet je het zeker? Is het niet raar dat je opeens zomaar weg bent?’
‘Nee, ze begrijpen het wel,’ loog ik.
‘Oke.’
Daarmee was het gesprek beëindigd. Mijn moeder bleef nog een tijdje bij mijn voeteneind zitten en ik hoorde haar een paar keer diep zuchten. Toen ik bijna sliep hoorde ik hoe mijn moeder langzaam opstond en naar de deur liep.
‘Slaap lekker,’ hoorde ik haar nog zeggen, vlak voordat ze de slaapkamerdeur achter zich sloot.
Ik dacht na over wat er net gebeurd was. Ik had met mijn moeder gepraat. Iets wat we in jaren niet echt gedaan hadden. Ik draaide me op mijn zij. Misschien worden we toch nog ooit een soort van gezin. Misschien is Los Angeles wel de oplossing. Maar toen dacht ik weer aan mijn vader. Hij had me gewoon geslagen, midden in me gezicht. Als het aan hem lag hoorde ik er niet bij. Nee, Los Angeles zou toch de oplossing niet zijn. Er waren te veel problemen in dit waardeloze gezin. Ik draaide me weer op mijn andere zij en staarde naar de witte saaie muur. Mijn gedachtes waren druk, ze dwaalden van het een naar het ander. Van Los Angeles naar Olympia, waar ik nu woonde. Van de rijke stinkerds naar de normale bevolking. Van mijn vader naar mijn moeder. Van een normaal gezin, naar ons verknipte gezin. Opeens zag ik Victoria weer voor me die vies naar me keek. Nu begreep ik waarom. Ze was jaloers. Ik wist dat zij hier weg wilde. Ik hoorde haar altijd praten over Los Angeles, New York en de andere grote steden. En nu kon ze het niet hebben dat ik naar Los Angeles ging en zij niet. En dat terwijl ik liever hier bleef en zij hier liever weg was. Ik snapte het, het was oneerlijk. Ik had nu dolgraag met Victoria van plaats gewisseld.
Leuk verhaal, ik ben benieuwd wat voor soort fantasy er in voor gaat komen.
Je hebt echt een fijne leesstijl en je kan dingen goed beschrijven, dat gaat nog wel eens mis bij mij
Origineel idee, ik heb echt nog geen idee wat ik verder moet verwachten en ik hoop dat je toch verder gaat schrijven ondanks dat je geen reacties krijgt. Daar moet je gewoon niet op letten en gewoon doorgaan met het posten van delen want er zijn vast mensen die je stukje graag verder willen lezen.
Ga vooral zo door
Groetjes Saskia
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
