-------------------------------------------------------------------------------------
Het was koud buiten, guur zelfs. Het waaide en de sneeuw was nog niet ontdooit. Het leek er ook niet op dat dit snel ging gebeuren. De weerman had een witte kerst voorspeld.
Het moest de eenzaamste kerst gaan worden die ik tot nog toe in mijn leven had meegemaakt. Alleen op mijn kamer in een leeg studentenhuis. Al mijn negen huisgenoten waren nu bij hun ouders om gezellig kerst te vieren. Mijn ouders zaten nu in hun tweede huis Spanje. Ook ik was uitgenodigd om twee weken door te brengen aan de Middellandse zee. Dit heb ik geweigerd. Met frisse tegenzin. Maar er zijn belangrijkere dingen. Zoals mijn scriptie. Die deadline van 7 januari wilde ik halen. Na anderhalf jaar ploeteren was het wel genoeg geweest. Ik wilde verder met mijn leven. Meer dan zes jaar na ik als 18-jarige het pad van de universiteit op kwam lopen. Daarom besloot ik de gehele kerstvakantie door te werken.
Nadat de laatste huisgenoot op de vrijdagavond van 19 december was vertrokken was ik alleen. Overdag werkte ik koortsachtig aan mijn scriptie. En het schoot op. In de eerste drie dagen had ik al meer vooruitgang geboekt dan ik in de maanden ervoor had gedaan. Ik werkte zonder afgeleid te worden want er was simpelweg niets dat me kon afleiden. Als afleiding liep ik af en toe door het centrum van de stad. Daar waren vooral gezinnen die gezellig samen winkelden om de laatste inkopen voor de kerst te doen. Het deed me herinneren aan vroeger toen ons gezin ook ieder weekend voor kerst in dezelfde stad ging winkelen.
Ik kwam echter geen bekenden tegen. De enige gezichten die ik kende waren de meisjes achter de kassa van de supermarkt om de hoek wanneer ik eten ging halen.
Op de avond van 22 december hield ik het echter niet meer uit. Ik moest even weg om te voorkomen dat ik helemaal claustrofobisch zou worden. Ik besloot naar het cafe te gaan waar ik doorgaans met mijn vrienden de donderdagavond doorbracht. Het was eigenlijk niets voor mij om geheel alleen naar de kroeg te gaan zonder de verwachting daar bekenden tegen te komen. Toch was het mijn enige hoop om deze avond nog enige vorm van sociaal contact te hebben. In de kroeg aangekomen bleek ik inderdaad niemand te kennen. Op goed geluk ging ik op een lege barkruk zitten en bestelde een pilsje. Ik zat op de hoek van de bar. Slechts een meter van haar.
Ze was er met een vriendin. Een blondine met krullen en donkere oogschaduw. Ze was de meest extraverte van het tweetal en praatte flirtend met de barman. Ze zat er lachend naast. Een jongedame met donker lang haar en een lichte smetteloze huid. Elvira heette ze. Ze was minder brutaal dan haar vriendin maar ook zeker geen muurbloempje.
Ik volgde de conversatie verveeld. Tot ze me ineens aansprak.
"Hey, wie ben jij eigenlijk, ben je hier helemaal alleen?"
Verrast door deze aanspraak ging ik het gesprek met haar aan.
“Ja ik ben deze kerstvakantie geheel alleen in mijn studentenhuis. Ik wil mijn scriptie afmaken en daarom heb ik besloten de kerst alleen te vieren” zei ik met enige angst om voor gek te worden verklaard.
“Nou dan ik toch niet de enige student die geheel alleen kerst viert in deze stad” lachte ze.
“Ohja? Wat is jouw reden om als ik vragen mag? Heb je ook achterstallig studiewerk te doen?” vroeg ik verrast.
“ Ik blijf voor mijn bijbaantje hier. Ik werk in het Grand-hotel als serveerster. En op de avond van 1e kerstdag werk ik. ”
“Zozo, dan heb je geen geluk gehad met je rooster”
“Nee, dat is het niet. Ik mocht naar huis maar de baas was me bereid om het dubbele salaris te betalen als ik deze dagen zou blijven werken. En dat kan ik niet weigeren want ik kan het geld goed gebruiken. Ik wil namelijk een wereldreis maken na mijn studie.”
Haar ambitie om een wereldreis te maken overwon de drang naar de collectieve gezelligheid die iedere andere student deze Een knappe prestatie. We praatten nog een hele tijd. Ineens stond daar de barman die ons gesprek over de eenzame kerst had gehoord.
"Waarom vieren jullie kerst niet gewoon samen?" vroeg hij op lacherige toon.
Hij bedoelde het niet serieus. Maar aan haar blik te zien vond ze het net als ik een briljant idee. Waarom niet eigenlijk? Later die avond besloten we dat we samen zouden gaan eten bij mij thuis. Ze zou om zes uur komen.
Gelukkig had ik nog een aardig maaltje bijeen weten te krijgen in de supermarkt die dag. Op de dag van kerstavond was het er onmenselijk druk. Toch was het gelukt om een betaalbaar diner voor twee bij elkaar te sprokkelen. Rond zessen was ik al begonnen met de voorbereiding van het eten toen ik de bel hoorde. Ik deed open en zag haar staan. Ze droeg een dikke jas en haar gezicht zat deels verstopt onder een das en een muts. Dat mocht ook wel. Het vroor en het waaide.
"Heerlijk om binnen te zijn" rilde ze.
Ze trok haar jas uit en legde deze in de keuken op een stoel. Ze zag er netjes uit. Ze had een mooie jurk aan en droeg lange hangoorbellen. Ook waren haar lippen rood gestift. Het gaf haar een vurige allure. Ze had haar best gedaan voor deze avond. Ook ik had rekening gehouden met de avond.Wat stijl kreeg ik gekunsteld met een overhemd en een giletje van mijn studentenvereniging.
Pasta met rode saus, salami en mozarella was het geworden deze avond. Dit vergezeld van stokbrood met kruidenboter en een fles Lambrusco die ik van een huisgenoot had geleend. Als nagerecht was er chocoladeijs. Alles geserveerd op de keukentafel met daarop in het midden een brandende kaars. Het smaakte als een diner bij het duurste restaurant van de stad. Tussen het eten praatten we wat. We besloten ook nog een filmpje te kijken.
Mijn huisgenoot Jules had een DVD speler en een gezellige bank. Ik wist hoe je zijn gesloten deur open kon maken om binnen te komen. We daar samen plaats op de bank.
"Het is koud hier zeg" klaagde Elvira.
Terecht, de kamer was niet verwarmd tijdens de afwezigheid van Jules. Een dikke trui van mijn studentenvereniging bood uitkomst. Terwijl ik de DVD in de speler stopte pakte ze haar tas en graaide daarin.
"Niet schrikken he." lachte ze.
Het bleek haar bril te zijn die ze enkel bij noodzaak droeg. Ze had hem opgezet om naar de tv te kijken.
"Eigenlijk had ik al lang lenzen willen hebben" zuchtte ze.
Ik vond dat ze overdreef. Misschien was het neutrale zwarte metalen montuur niet het allerhipste dat er op het gebied van brillen te krijgen was. Het misstond haar ook niet. Het gaf haar vurige uiterlijk iets kwetsbaars mee.
De film was een komedie die ik onlangs had gedownload. Ondanks dat de koude kamer van Jules niet erg wilde opwarmen, bleven we geboeid kijken. Buiten was het intussen harder gaan waaien en sneeuwen. Toen de film afgelopen was liet Elvira haar bril zakken en keek me aan.
"Het is echt rotweer zeg. Vind je het erg als ik hier blijf vanavond?"
Ik wist dat het onmogeijk zou gaan worden. Onmogelijk om deze kerst nog eens te verbeteren.
Ik keek haar aan en we zoenden.
