Hormonen

[Jelle]

Boos keek Moira over het uitgestrekte land heen wat haar man en zij bezaten. Het moest nog bewerkt worden voordat ze het tarwezaad konden gaan zaaien, en hoewel ze nu al zo'n drie dagen bezig waren leek het nog veel te veel werk. Hoe kwam het ooit af?
Haar handen bloedden door de blaren die kapot gesprongen waren door het vele ploegen. Hoewel het al grof gedaan was door Connor die met zijn paardenteam aan de gang was geweest, was het niet goed genoeg gedaan volgens hem. Hij beweerde dat de grond nog losser moest.
Wel, hij kon zo veel beweren, maar ondertussen werd zij er het slachtoffer van. Het werk was veel te intensief voor een vrouw in haar positie.
Rebels gooide ze haar schoffel op de grond, rechtte haar rug en streek met haar handpalm over haar voorhoofd om het zweet weg te wrijven. Connor leek niets in de gaten te hebben, fanatiek bleef hij ploegen. Ze had al gedacht dat New York erg was geweest, maar dit afgelegen gebied leek een nog veel grotere ramp. De temperatuur was ondraaglijk en het landschap droog en stoffig. Vliegen bleven haar lastig vallen, alsof ze een onweerstaanbare parfum droeg. Nog bozer wordend liet ze zich op de grond onder haar zakken. Het maakte toch al niets meer uit. Haar bruine katoenen rok was al een grote stofnest, haar lichte blouse doorweekt van het zweet en haar rode haren piekte alle kanten op. Boos legde ze beschermend haar arm over haar opbollende buik.
Connor had haar beloofd dat ze hier een toekomst zouden kunnen opbouwen. Hij had haar verteld dat het een gastvrij dorpje was die dringend op zoek was naar een predikant. In eerste instantie had ze er al huiverend op gereageerd. De vele verhalen over rovende en moordende indianen hadden haar nou niet bepaald enthousiast gemaakt om New York te verlaten. Vooral met het oog op de baby dat zich over een krappe vier maanden bij hen zou voegen had haar doen twijfelen. Toch had ze zich laten overhalen en nu zaten ze hier...
Het zogenaamde gastvrije dorpje had hun helemaal geen warm welkom geheten. Er waren zelfs mensen bij geweest die openlijk hadden laten weten niet te zitten wachten op een Ierse predikant.
Om de tijd te doden had Connor besloten een beetje te gaan boeren. Het was niet dat Moira een hekel had aan het boerenleven, maar in dit klimaat was het een bijna ondraaglijk beroep. Ze baalde ervan.

Eindelijk kreeg Connor in de gaten dat zijn heetgebakerde vrouw erbij was gaan zitten. Haar groene ogen schoten vuur, zoals de laatste tijd wel vaker gebeurde wanneer ze het zat werd.
Hoewel hij wist dat het nu niet slim was om haar aan te spreken kon hij ook niet anders dan toegeven, dat zijn vrouw het mooiste plaatje vormde wat hij ooit had gezien. Daar zat ze op de grond. Haar benen gevouwen in de kleermakerszit met haar rok erom heen gewaaierd. De rode knot die ze zo strak in haar rode haren had gedraaid piekte en had niet meer weg van de knot die het had moeten zijn. Haar gezicht zat onder de zwarte vegen doordat ze er continu met haar handen aan zat.
Haar blouse kleefde aan haar lichaam, en haar dikke ronde buik puilde fier vooruit. Ze was een sterke vrouw, een aardse vrouw ondanks dat de zwangerschapshormonen haar nogal wispelturig maakte. Hij zei het niet tegen haar, hoewel hij vaak genoeg wist dat het haar hormonen waren die spraken. Uit ervaring wist hij dat ze dan helemaal boos zou worden.
'Moira liefje, we moeten nog even doorzetten,' haalde hij voorzichtig aan wat hem een vuurspuwende blik opleverde.
'Ik niet, zet jij nog maar even door!' snauwde ze boos.
Ze vouwde haar armen over elkaar en liet ze rusten op haar buik, terwijl ze strak voor haar uitkeek.
'Maar liefje..'
Bruut onderbrak ze. 'Noem mij toch niet de hele tijd liefje! Ik heb geen zin om verder te gaan en ik doe het ook niet! Het is niet eens goed voor een vrouw in mijn conditie.'
Connor moest zijn best doen om zijn lach in te houden. Ja, het was weer zover! Haar hormonen waren weer aan het praten.
'Als we brood op de plank willen zullen we toch echt door moeten gaan.'
'Als we in New York waren gebleven hadden we nu brood op de plank gehad!'
Het feit was dat hij maar al te goed wist dat ze nu niet realistisch sprak. Ze hadden hun uiterste best moeten doen om een baantje te vinden en toen ze er eindelijk een paar gevonden hadden was het ook al snel over geweest voor Moira. Ieren werden nogal uitgebuit. Iedereen wist het, maar Moira was de enige die er tegen in gegaan was. Helaas had haar werkgever dat niet gepikt en direct gereageerd met ontslag op staande voet.
Zelfs het armzalige loontje wat ze nog van hem tegoed had was niet meer uitbetaald.
Connor had aan zijn vrouw gemerkt dat ze niet gelukkig werd in de grote stad wat hem had doen besluiten New York achter zich te laten. Vlak voor hun vertrek had een oude vrouw, die in het zelfde gebouw als hen had gewoond, geconstanteerd dat Moira zwanger was.
'Wees verstandig en neem je vrouw hiermee vandaan. Dit is geen stad voor kleine kinderen,' was de wijze raad van de vrouw, genaamd Molly, geweest.

Nu waren ze hier en hoewel ze niet bepaald een goede start hadden gemaakt wist hij dat ze geduld moesten hebben. De mensen moest wennen aan het idee van een Ierse predikant.
'Liefje, ik weet dat je het nu niet zelf bent die spreekt..'
Woedend vloog Moira overeind en even vreesde Connor voor een typisch Ierse uitbarsting, maar die bleef echter uit. In plaats daarvan begonnen er tranen over haar wangen te rollen.
'Ik vindt het hier vreselijk. Alles is stoffig, het is te heet hier. Mijn benen zijn dik van het vocht, ik zie er niet uit,' huilde ze luid.
'Moira toch,' sussend trok hij haar in zijn armen.
Zijn armen waar ze altijd weer de rust vond die ze zo nodig had.
'Je bent de mooiste vrouw die ik ken,' trooste hij zachtjes. 'En het allermooiste is dat je met mij getrouwd bent.'
'Ik ben dik!' huilde ze nu nog harder.
'Liefje, dat geeft toch helemaal niets en daarnaast heb je er een hele goede reden voor,' overtuigde hij haar voorzichtig. 'Binnen in jou groeit een nieuw leventje. Je draagt een wonder bij je en jij maakt je druk over of je dik bent of niet.'
Door zijn lach brak er ook weer een waterig lachje op haar gezicht door. 'Ik stel me eigen aan hé.'
Lachend knikte hij waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. 'Je stelt je eigen aan en toch heb ik geduld met je, net zoals jij geduld moet leren hebben met de mensen hier.'
Ze hield zoveel van haar man, vooral omdat juist hij haar altijd de waarheid zei. Geen gedraai en geen leugens, maar alleen de waarheid.

[Xatham]

Hey Jelle! Leuk verhaal, het doet me denken aan programma's waarbij een stel in het buitenland een nieuw leven op probeert te bouwen maar dan met een extra touch richting de liefde.

Paar puntjes:

Het moest nog bewerkt worden voordat ze het tarwe zaad konden gaan zaaien en hoewel ze nu al zo'n drie dagen bezig waren leek het nog veel te veel werk. Hoe kwamen ze ooit klaar?

Bij die laatste zin kunnen mensen doordenken. Misschien kun je beter net iets andere woorden gebruiken.

Hij had haar verteld dat het een gastvrij dorpje was die dringend op zoek waren naar een predikant.

Gastvrij dorpje is enkelvoud, op zoek waren is meervoud. Misschien kun je er beter zoiets van maken als 'een gastvrij dorpje met inwoners die dringen op zoek waren...' etc. (Toevoeging van 'inwoners')

Ik zie btw dat Connor en Moira weer een nieuw thuis hebben. Al je romantische one-shots lijken samen toch min of meer een verhaal te worden. Ik ben benieuwd wat de volgende stap wordt in hun liefdesverhaal.

[Babette<3.]

Ik vind het vooral leuk omdat je een soort vervolg op die andere oneshot hebt gemaakt.
Toch had ik een paar kleine dingen:

Het moest nog bewerkt worden voordat ze het tarwe zaad konden gaan zaaien

Tarwe zaad is één woord. Tarwezaad. (Google Chrome zegt van niet, maar de spellingcontrole van Word wel, en GC heeft wel vaker dat hij bestaande woorden niet goedkeurt.)

Het moest nog bewerkt worden voordat ze het tarwe zaad konden gaan zaaien en hoewel ze nu al zo'n drie dagen bezig waren leek het nog veel te veel werk.

Het is een zin zonder veel rustpunten. Misschien moet je er: 'Het moest nog bewerkt worden voordat ze het tarwezaad konden gaan zaaien en, hoewel ze nu al zo'n drie dagen bezig waren, leek het nog veel te veel werk,' van maken?

Haar gezicht zat onder de zwarte vegen doordat ze continu met haar handen in haar gezicht zat.

Twee keer 'haar gezicht.' Misschien is de zin: 'Haar gezicht zat onder de zwarte vegen, doordat ze er continu met haar handen aanzat,' of iets in die trant beter.

Ze hadden hun best moeten doen om een baantje gevonden te krijgen

Het is 'om een baantje te vinden,' of 'om een baantje te krijgen,' 'om een baantje gevonden te krijgen,' kan niet. .

Voor de rest was het een heel mooi stuk en ben ik echt jaloers op de manier waarop jij Moira kan beschrijven.

[Jelle]

Hoi hoi,

Moira en Connor zijn mijn favoriete personages om over te schrijven. Heb al heel wat verhalen geschreven waarin zij beiden centraal stonden. Wat ik met hen heb weet ik niet, maar het zijn twee personages die ik als beste uit kan beelden. Misschien wel omdat ik hen helemaal voor me zie.
Connor is de rust zelve, terwijl Moira een heethoofd is waarbij onzekerheid nog wel eens opspeelt.

[P_Westdijk]

Je hebt al een aantal reacties gehad waarmee je wat kan. De titel verklaard zich zelf naarmate je verder leest. Ik vind het verhaal goed in elkaar steken. Het leest soepel. Ik beschrijf sommige zaken iets anders zoals tarwe zaaien in plaats van tarwezaad zaaien. Ik vind het voor zich spreken dat er zaad mee wordt bedoeld wat je zaait in plaats van uitgegroeide tarweplanten. Het doet aan het verhaal echter beslist niets af. Iedere schrijver heeft een eigen manier van schrijven en je weet mij als lezer het verhaal in te trekken.

Misschien kan je overwegen de oneshots waarin dit koppel centraal staat op een later moment bij elkaar te voegen en er een lang verhaal van te maken. De verhaallijn zit er volgens mij al in.