Vrijheid.

[Milk.]

Glimlachend kijk ik terug naar mijn vroege jeugdjaren, tot mijn 13e jaar leidde ik een normaal leven zoals ieder kind. Naar de rest van de jaren zal ik niet meer kijken, dat kan ik niet aan. Maar toch zal ik het vertellen. Ik had een vader, Chris, een moeder, Catherine, een zusje, Jaimie, en een broer, Micheal. Ikzelf ben dus een meisje, Scarlett. Alles ging zoals het altijd ging. Tot mijn leven veranderde.

Ik was 13 jaar, en een normaal meisje. Ik zat met mijn moeder en broer voor de kachel, het was koud. De ijspegels flikkerden in het maanlicht, waar spoedig een schaduw over zou vallen. "Mam, waar blijft pap?" Vroeg ik, het was al 9 uur, en gewoonlijk was hij om 7 uur thuis. "Ik weet het niet, het komt wel goed" Ze kneep in mijn hand en glimlachte naar me. We woonden in een luxe huis, de sfeer was er gezellig. Toen ik zei dat we normaal waren, ben ik toch vergeten iets te vertellen. Mijn moeder was een luxepoppetje, en ze was mooi. Niet knap zoals iemand kan zijn, maar mooi. Echt adembenemend mooi. Net zoals mijn vader, net zoals ik, net zoals mijn broer en mijn zusje. We waren redelijk close, mijn broer, mijn zusje en ik. Maar ik dwaal af van het onderwerp. Om half 10 ging de deurbal, het galmde na in de gang. "Dat zal pappa zijn.." bromde mijn broer. Hij stond op en snelde naar de deur, maar wat hij aantrof was allesbehalve mijn vader. Twee politieagenten keken zenuwachtig naar hem en eentje schraapte zijn keel. "Woont hier Catherine Kathy Dawn?" Mijn moeder riep dat ze binnen konden komen, het was immers koud buiten. "Wat is er aan de hand?" Vroeg mijn moeder met een zwakke stem en grote ogen. "Ik moet helaas iets ergs mededelen mevrouw, uw man, Chris Dawn, heeft een auto-ongeluk gehad. De artsen hebben echt gedaan wat ze konden, maar.." Fel reageerde ik. "Maar wat?!" Waarom gebruikten ze de verleden tijd? Ik lachte in mezelf, mijn vader was niet dood. Jonge, mooie mensen zoals hij gaan niet dood. Alleen oude mensen sterven, aan ouderdom. Jonge mensen als mijn vader niet, dat galmde door mijn hoofd. Maar mijn verstand zei wat anders, ik luisterde niet. "Hij is helaas overleden, het spijt ons." De agenten voelden zich duidelijk niet op hun gemak. Ik lachte zenuwachtig. "Mijn vader is niet dood, het was zeker iemand anders.. Toch? Mam?" Mijn moeder was lijkbleek geworden en zei niets. De agenten laadden de spullen uit die mijn vader bij zich had, toen het gebeurde. En het waren zijn spullen. Mijn moeder stuurde de agenten het huis uit en liep naar boven, zonder een woord tegen ons te zeggen. Mijn broer sloeg een arm om me heen en ik huilde, en huilde tot er geen traan meer in me was. ik was leeg, moe, had honger en nog veel meer.

Na een tijd kwam mijn moeder beneden. Tranen hadden haar gezicht ouder laten lijken. “Lieverds, er is iets wat jullie moeten weten..” We knikten, het kon ons even niet schelen, maar we luisterden gehoorzaam. “Zoals jullie weten hielden je vader en ik van luxe, grotendeels kwam dit door mij. Daarom hebben we nu geen geld, en niks is afbetaald. We zullen naar mijn ouders reizen, om daar te mogen wonen. Mijn moeder kan ieder moment overlijden, waardoor ik de erfenis zal krijgen..” Toen ze over haar ouders begon kwam er een koude blik in haar ogen, een blik die ik niet kende. “Ze zijn heel erg rijk, dus ik heb geen keus. Ze hebben jullie vader altijd al verafschuwt, omdat hij zo succesvol was met alles wat hij deed. Ze weten nog niets van jullie bestaan af, dus eerst zullen jullie voor een dag, of misschien twee, even moeten blijven in een kamer. Het zal echt niet lang duren, nu jullie vader dood is zullen ze me sneller vergeven. En mijn moeder ligt al op sterven, dus we hebben niets te verliezen.” Ze glimlachte, ik hoorde blij te zijn, maar het voelde raar. Opgesloten in een kamer? Niets voor mij.. “En daarbij, als ze me eenmaal vergeven hebben kunnen jullie spelen, en alles doen in het huis. Het is er echt enorm, ik heb er vroeger gewoond. Het heeft zo veel kamers, dat het niet te tellen valt, en allemaal schoonmaaksters..” Ik geloofde haar, toen.

We zaten met zijn allen in de trein, ik huilde nog na aan alle herinneringen die ik thuis moest achterlaten, we mochten maar vier koffers mee, twee voor mijn moeder, twee voor mij, mijn broertje en mijn zusje. Jaimie lag vredig naast mijn moeder te slapen, die snapte er nog niet veel van. Eenmaal aangekomen viel mijn mond open, het huis was gróót, enorm en prachtig. We slopen naar de achterdeur, waar haar vader op haar wachtte. Die wist er vanaf, maar hij zag er niet vriendelijk uit. Dat liet hij ook merken. “Niet te geloven dat je zulk duivelsgebroed met die vent hebt geschapen Catherine” Siste hij boos. De hal was enorm, tijd om het te bekijken kregen we niet. Ik keek Micheal aan, wat was dit allemaal? We werden een afgelegen kamer ingeduwd en daar moesten we ons maar redden voor een paar dagen. We zouden elke ochtend een schaal met eten krijgen, voor de hele dag. Tot haar moeder haar vergeven had, dat was slechtst een kwestie van dagen zei mijn moeder. We geloofden haar, want we hielden van haar.

[Babette<3.]

Ik vind het een erg mooi verhaal, en ik zal het ook echt gaan volgen, maar wat ik wel moet mededelen is dat dit verhaal erg lijkt op het verhaal 'bloemen op zolder.'
De vader gaat dood bij een auto-ongeluk, moeder zegt dat ze bij hun grootouders gaan wonen, ze worden opgewacht en de kinderen moeten in een kamer blijven.
Het kan natuurlijk dat dit verhaal een heel andere twist krijgt, maarja.
Het blijft een mooi verhaal, maar ik heb wel een paar tips:

- Je alineas,
Elke keer als iemand wat zegt... Enter.
Dus niet:
"Hoi," zei Pietje. "Hoi, Pietje!" riep Jantje. "Hoe gaat het?" "Goed hoor," Pietje haalt zijn schouders op.
Maar:
"Hoi," zei Pietje.
"Hoi, Pietje!" riep Jantje.
Enz.
Mijn uitlegskills zijn nooit heel goed geweest, maar ik hoop dat je het een beetje begrijpt, en je kunt natuurlijk altijd in boeken kijken, hoe ze het daar doen.

- Cijfers van 1 tot 25 schrijf je volledig, en verder is het je eigen keus, maar ik vind dat als je het voluit kunt schrijven, het dan ook lekkerder leest. Natuurlijk kun je wel gewoon 2574 doen enzo, maar achthonderdtwee, kan nog wel.

- Als iemand wat zegt, dan is het fijn om een komma of punt aan het einde te zetten.
Dus:
"Hoi," zei ik treurig.
En:
"Hoi." Lisa zwaaide kort en draaide zich weer om naar Piet.

Voor de rest is het echt een mooi verhaal, maar het moet toch opbouwend zijn ;D.

[Xatham]

Hey Milk!
Ik zie dat je nieuw bent op het forum. Misschien dat het wel leuk is om jezelf hier even voor te stellen.

Persoonlijk vind ik dat de gebeurtenissen in jouw verhaal elkaar nog al snel op volgen, maar ik vind het verhaal toch wel wat hebben en ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

[Jelle]

Ik vindt het een leuk verhaal, met een pakkende titel.
Toch denk ik dat je wat meer met enter moet gaan werken. Nu word het een grote blok tekst waardoor het een onoverzichtelijk verhaal word.
Ik zal eens laten zien wat ik bedoel:

Dit is jou tekst:

We zaten met zijn allen in de trein, ik huilde nog na aan alle herinneringen die ik thuis moest achterlaten, we mochten maar vier koffers mee, twee voor mijn moeder, twee voor mij, mijn broertje en mijn zusje. Jaimie lag vredig naast mijn moeder te slapen, die snapte er nog niet veel van. Eenmaal aangekomen viel mijn mond open, het huis was gróót, enorm en prachtig. We slopen naar de achterdeur, waar haar vader op haar wachtte. Die wist er vanaf, maar hij zag er niet vriendelijk uit. Dat liet hij ook merken. “Niet te geloven dat je zulk duivelsgebroed met die vent hebt geschapen Catherine” Siste hij boos. De hal was enorm, tijd om het te bekijken kregen we niet. Ik keek Micheal aan, wat was dit allemaal? We werden een afgelegen kamer ingeduwd en daar moesten we ons maar redden voor een paar dagen. We zouden elke ochtend een schaal met eten krijgen, voor de hele dag. Tot haar moeder haar vergeven had, dat was slechtst een kwestie van dagen zei mijn moeder. We geloofden haar, want we hielden van haar.

Op deze manier zou ik het hebben gedaan:
We zaten met zijn allen in de trein, ik huilde nog na aan alle herinneringen die ik thuis moest achterlaten, we mochten maar vier koffers mee, twee voor mijn moeder, twee voor mij, mijn broertje en mijn zusje. Jaimie lag vredig naast mijn moeder te slapen, die snapte er nog niet veel van.
Eenmaal aangekomen viel mijn mond open, het huis was gróót, enorm en prachtig. We slopen naar de achterdeur, waar haar vader op haar wachtte. Die wist er vanaf, maar hij zag er niet vriendelijk uit.
Dat liet hij ook merken.
“Niet te geloven dat je zulk duivelsgebroed met die vent hebt geschapen Catherine” Siste hij boos.
De hal was enorm, tijd om het te bekijken kregen we niet. Ik keek Micheal aan, wat was dit allemaal? We werden een afgelegen kamer ingeduwd en daar moesten we ons maar redden voor een paar dagen. We zouden elke ochtend een schaal met eten krijgen, voor de hele dag.
Tot haar moeder haar vergeven had, dat was slechtst een kwestie van dagen zei mijn moeder. We geloofden haar, want we hielden van haar.

Zie je dat het er gelijk anders uitziet?

Ook dialogen behoren op een verse regel te beginnen. Voorbeeld.
'Tekst,' zei .....
.... haalde haar schouders op. 'Tekst.'
Verhaal. Verhaal.
'Tekst,' antwoordde ..... weer.

Op deze manier, ik hoop dat je het begrijpt.

Het zijn maar tips, dus je moet zelf kijken of je er wat mee kan. Voor de rest wil ik zeggen, ga vooral door

[annelotte]

Een goed begin van je verhaal, maar je kunt er nog veel aan verbeteren. Dat geeft natuurlijk niet, want je zet je verhaal hier natuurlijk neer om te groeien in het schrijven, maar goed ik had een paar opmerkingen:

Mijn moeder was een luxepoppetje, en ze was mooi.

Er hoeft geen komma na 'en'. Dit doe je nog een paar keer. Moet je zelf maar even kijken.

Om half 10 ging de deurbal, het galmde na in de gang.

deurbel , maar dat is vast een typefout.

Mijn moeder riep dat ze binnen konden komen, het was immers koud buiten.

Volgens mij hoeft er geen komma tussen 'komen' en 'het'. Dit doe je volgens mij ook nog een paar keer, een komma voor het. Dat hoeft niet, dus die zou je er ook uit kunnen halen. Dat leest ook lekkerder vind ik zelf.

"Ik moet helaas iets ergs mededelen mevrouw, uw man, Chris Dawn, heeft een auto-ongeluk gehad.

Ik zou bij 'uw man,...' gewoon een nieuwe zin beginnen. Dat staat iets beter. Ook moet er nog 'u' tussen 'moet' en 'helaas'. En mededelen moet los van elkaar volgens mij. Dan wordt het dus:

Ik u moet helaas iets ergs mede delen mevrouw. Uw man,...

We zaten met zijn allen in de trein, ik huilde nog na aan alle herinneringen die ik thuis moest achterlaten, we mochten maar vier koffers mee, twee voor mijn moeder, twee voor mij, mijn broertje en mijn zusje.

Deze zin is een beetje lang. Je zou hem op een paar plaatsten kunnen 'breken'. Bovendien klopt het tweede stukje niet helemaal, dus tussen de eerste en tweede komma. Ik zou dit ervan maken:

''We zaten met zijn allen in de trein. Ik huilde nog na vanwege alle herinneringen de ik thuis moest achterlaten. We mochten maar vier koffers mee. Twee voor mijn moeder en twee voor mij, mijn broertje en zusje.

Voor de rest is alles al zo'n beetje door de mensen hierboven gezegd.
Ik hoop gauw meer te lezen. Ik ben nieuwsgierig wat voor draai je aan het verhaal gaat geven.
Succes met verder schrijven.