Mijn laatste opgaven

[***Juud]

Mijn laatste opgaven
Hier lig ik dan, in mijn graf. Mijn graf door mensen gecreeërd. De mooie bloemen, waarvan de geur door de koude grond heen dringt. Het strandzand prachtig onder de schelpjes begraven. Dit alles wat ik vanaf de ondergrond bekijk, maar toch zo mooi is. Vogels die ik hoor fluiten, vrolijke deuntjes die bij elkaar een prachtig concert lijken, waarbij ik op de eerste rang zit.
Ik voel de grond trillen, er komt iemand aan. Ik spits mijn oren en luister. Een vrouwenstem begint te praten: ‘’Hey lieve schat. Waarschijnlijk ken je mij niet, maar ik ben diegene naar wie je altijd gezocht hebt. Diegene die jou ter wereld heeft gezet, je moeder.’’
Ik voel een koude rilling door mijn lijf gaan, ookal heb ik alleen een ziel en geen lijf, het voelt zo echt. Mijn moeder die ik jaren heb proberen te zoeken staat nu gewoon voor mij, ookal zie ik haar niet. De stem, die tot mijn moeder behoort gaat verder.
‘’Ik hoop dat je me hoort en als je me hoort zal je, je vast afvragen waarom ik je heb weggegeven. Ik heb je weggegeven waardoor jou leven kapot is gemaakt, het is mijn schuld dat je jaren bent misbruikt door je pleegouders, die jou daarna van het leven hebben beroofd, het spijt me. Ik kon niet anders. Ik was zestien, ik had geen geld, geen onderkomen en je vader was, toen hij hoorde dat ik zwanger was van jou, op de vlucht geslagen. Ik heb altijd aan je gedacht, om je gehuild en naar je gezocht. Ik hoorde dat je ook naar mij opzoek bent geweest, maar het je niet gelukt was mij te vinden. Nu ik jou eindelijk gevonden heb blijk je dood te zijn. Jij bent een deel van mijn hart en dat zal je altijd blijven. Ik hoop je me het vergeeft en wij ooit samen herenigt worden. Ik houd van je en dat zal ik altijd blijven doen.’’
Ik voel me licht en zweverig in mijn hoofd, ik zie me langzaam door de grond omhoog zweven. Als ik boven de grond kom, zie ik daar mijn moeder. Ik kijk haar aan, glimlach en zeg tegen haar:’’ Ik vergeeft het je mamma, je zal altijd in mijn hart zijn. Ik sta altijd naast je. Ik houd van je.’’ Dan voel ik me langzaam opstijgen en zwaai nog één keer naar mijn moeder, voordat ik naar de hemel verdwijn. Ze lacht terug en ik keer me om. Dan zie ik een poort voor me en klop ik aan, er gaat hier een nieuwe wereld voor mij open. De wereld waarop ik iets langer moest wachten, omdat ik nog één deel van mijn leven, ookal was die voorbij, moest meemaken voordat ik binnen gelaten werd. Ik moest mijn moeder alles vergeven, zodat zij haar leven kan afmaken, wetend dat ik naast haar sta en haar help met alles wat ze doet.

Hier een nieuw verhaaltje van mij, kritiek en commentaar is welkom!!
Xxx Judith

[***Juud]

Iemand een reactie?

[J++]

Is het een wens? Is het een fantasie? Is het een poging om in de picture te raken? Of is het gewoon een verhaal, zoals er honderden op de site staan?
In ieder geval is het een strak verhaal. Er blijft weinig te raden over, alleen nog wat details. Een er van is dat de hoofdpersoon is weggegeven, misbruikt, en vermoord. Even nadenken, hm, een heel verhaal, zo maar onder de grond gestopt.
Maar het eind is mooi! Vrede met moeder, en eeuwig gelukkig.
We doen met z'n allen wel heel stoer dat er hier na niets meer is, maar diep in je hart....
Ik zou geen risico nemen!
J++

[yesdnil]

Ik sluit me daarbij aan
mooi verhaal, mooie reactie J++