Just my story

[ElineH]

No way! Dat was het eerste dat in me opkwam toen ik hem daar zag. Waarom moet hij altijd overal zijn waar ik hem juist niet wil tegenkomen? Waarom moet ik hem altijd overal tegenkomen terwijl ik hem dus absoluut niet wil zien? Darn. Waarom kan hij niet gewoon even gaan verhuizen of zo? Dat hij in dezelfde stad woont als ik is tot daar aan toe, maar dat hij het dan ook nog eens nodig vindt om overal op te duiken. Zucht.
Laat ik het even uitleggen voordat ik nu een heel verhaal ga vertellen waarvan je de helft niet begrijpt. “Hij” is Dylan en hij is serieus de meest knappe jongen die je ooit in je hele leven hebt gezien. Hij heeft zo’n houding waarvan je al gelijk weet dat hij HET gewoon moet zijn. En dan heeft hij ook nog dat prachtige lichaam en dat kapsel waarmee je hem van tien kilometer afstand kan herkennen. Zijn stem is dan ook nog eens alsof je…eigenlijk is er geen meetbare vergelijking voor hem. Hij is het. Dat is het enige dat ik kan zeggen.
Goed, volgens mij is het redelijk duidelijk dat ik dus absoluut helemaal weg van hem ben. En hij weet dat ook. Ik had namelijk een of andere domme brief geschreven die ik helemaal niet wilde geven, maar schrijven helpt en dus had ik het geschreven. En toen heeft mijn zusje, Emily, die dacht dat het geven van die brief absoluut hilarisch was, die brief gevonden en hem aan hem gegeven. Kleine zusjes zijn zo prettig… not. Ik had dus een beetje mijn hart lopen luchten in een brief en die heeft hij gekregen. En geloof me, als er iets is wat je niet wilt, dan is het dat de jongen voor wie je alles over zou hebben opeens te horen krijgt via een of andere brief dat jij helemaal weg van hem bent. En dan is die brief ook nog eens gegeven door een kleine opdonder van dertien jaar.
Hij heeft die brief gelezen en de volgende dag toen ik hem tegenkwam in de stad (ik wist toen nog niet dat hij hem had gelezen), komt hij zo op me af en zegt hij;
‘Sorry Sam, maar ik denk niet dat het ooit iets tussen ons zal kunnen worden. We verschillen gewoon te veel… en eigenlijk snap ik ook niet waarom je niet het lef hebt om zelf op me af te stappen.’ Ik had toen dus zoiets van ‘Whattefuck, waar heb je het in godsnaam over?’ Maar ik zei heel netjes,
‘Ehm, Dylan? Waar heb je het precies over als ik vragen mag?’
‘O kom op Sam! Ga nou niet doen alsof ik die brief nooit heb gekregen!’ En toen werden mijn ogen volgens mij een beetje groot van opperste verbazing en denk ik dat iedereen de smak hoorde van mijn kin die op de stoeptegels knalde.
‘O god… ehm…. Is dat die brief waarvan ik denk dat het die is en die jij dus absoluut nooit had mogen lezen en hoe kom je er eigenlijk precies aan en van wie heb je hem?’ lichte zenuwinzinking.
‘Het was die brief waarin je al je gevoelens uit en waarin je zegt dat ik…de seksgod onder de seksgoden ben of zo?’
‘Ow die brief die je dus absoluut niet had mogen krijgen? Bedoel je die soms?’
‘Ehm.. ik weet niet of ik hem niet had moeten krijgen… maar misschien is het beter dat ik hem wel heb gekregen. Sorry Sam, maar ik moet je echt uit je droom helpen. Je bent gewoon niet het juiste meisje voor mij.’
‘Hmm. En je had hem van mijn zusje gekregen begrijp ik?’
‘Ja, van Emily.’
‘Okee. Nou ik denk dat je morgen een volgende brief van haar kan krijgen waarin staat dat ik ben gestorven van pure vernedering.’ En toen heb ik me omgedraaid en ben ik weggelopen zonder ooit nog terug te kijken naar Dylan. En toen was ik gelijk over hem heen natuurlijk.
Nou, dat laatste natuurlijk niet. Ik ben wel weggelopen zonder terug te kijken, maar heb ik daarna toen ik thuis was, nog even een paar uur op mijn bed lopen foeteren, huilen en schelden omdat ik een kutzusje had, ik verliefd was op een jongen die zichzelf te goed voor me vond en omdat ik een kutleven in het algemeen had.
Goed, toppunt van vernedering gehad dus heel veel erger kon het niet worden toch? Wel dus. Want hoewel ik hem daarvoor nooit eerder ben tegengekomen in de stad, en dan bedoel ik ook echt geen een keer, kwam ik hem de dag daarna een stuk of drie keer tegen in de stad. En de dagen en weken en maanden daarna zo’n beetje elke dag. Maar dat overleefde ik nog wel. Ik bedoel, ik keek gewoon niet naar hem omdat het zegmaar wel een beetje kut was (op z’n zachts gezegd) en aangezien het toch allemaal al helemaal verpest was door de actie van mijn domme zusje en de domme actie van mij, maakte het niks uit dat ik het verder verpeste door gewoon niks te zeggen. “Welke domme actie van jou?” denk je nu misschien. Nou, ik kwam er achter dat ik ook gewoon keihard had kunnen ontkennen dat ik wat voor hem voelde en dat ik gewoon een vervelend zusje had die heel graag zijn aandacht wilde omdat ze een beetje een soort van beestachtig mormel is en of hij me misschien wilde helpen met een ander huis voor haar te vinden…. Maarja, ik denk daar natuurlijk niet aan als ik met hem aan het praten ben en dus was dat de domme actie van mij.
Maar laat ik wel eerlijk zijn. Want ik doe nu wel alsof het allemaal heel grappig en vernederend was en dat het eigenlijk niet zo erg was, maar geloof me, ik heb me nog nooit zo kut gevoeld als in die eerste weken na de ‘OMG-hereceivedtheletter’-dag. Ik bedoel, je moet je voorstellen dat je op compleet willekeurige momenten de hele dag door, de hele week lang, een paar week achter elkaar lang opeens een soort van mes in je gestoken krijg waardoor je zoiets hebt van “OOOOOOMGGGGGGGG!!! NEEEEH *gaspgasp*” Dat is wel redelijk kut dus… Maar goed, na twee maand ging het dus wel beter en boeide het me niet zoveel meer en toen had ik dus de “No WAY!”-dag.
Ik was gewoon eventjes gezellig met een paar vrienden van mij ergens heen gegaan en toen was hij daar dus ook! Nou, op zich is dat niet zo erg gezien het feit dat ik daar wel gewend aan was geraakt, maar het punt was dat hij het nu dus nodig vond om eventjes op onze groep af te stappen en zonder ook maar iemand te begroeten heel zorgzaam aan me ging vragen,
“Zeg Sam, gaan het alweer wat beter met je? Ik bedoel, ik heb gezien hoe ontzettend depressief je steeds keek en ik vroeg me af of je al over me heen bent.” Kijk… zoiets moet je dus absoluut niet zeggen als Liz erbij is. Liz is mijn beste vriendin die absoluut niet op haar mondje is gevallen en die vond dat hij nooit het gore lef had moeten hebben om überhaupt iets aan te nemen van mijn kleine mormelzusje, omdat het mogelijk was geweest dat ze een bom erin had verstopt wat ons allemaal had kunnen vermoorden. Dus Liz reageert zo
‘Zeg Dylan, wil je alsjeblieft even uit de weg gaan!’ En ze trekt haar wenkbrauw op en kijkt hem superarrogant aan, ‘Sam en ik moeten nu echt gaan want we hebben een date met de twee hotste jongens die je ooit in je hele leven zult zien!’ Waarna ze me mee trekt aan een arm, maar zich toch bedenkt en zich weer omdraait naar Dylan en zegt ‘Je wist toch wel dat Sam twee maand geleden last heeft gehad van een of andere enge ziekte waardoor iedereen die totaal niet boeiend en totaal onaantrekkelijk is, opeens superinteressant leek?’ Waarop Dylan, de ongelofelijke sukkel die hij is, reageert;
‘O mijn god! Gaat alles wel goed met je Sam?’ En waarop Liz dan zegt;
‘Nee asshole, jij staat in de weg, dus het gaat niet goed! En ze had helemaal geen ziekte het was slechts een minder subtiele manier om duidelijk te maken dat je de meest oninteressante, onaantrekkelijkste en onboeiendste jongen bent die er op deze aardkloot rondloopt en dat ze absoluut 100 procent over je heen is. En wil je ons nu even excuseren? We hebben een afspraak bij de tongtrainer!’ Waarop ze me dus wel meetrekt naar een of andere winkel, afstapt op een niet onaantrekkelijke jongen en tegen hem zegt; ‘Hee, wil jij alsjeblieft eventjes doen alsof je een date hebt met mijn vriendin? Die jongen daar loopt haar te stalken,’ Waarop de jongen zegt, ‘Ehm..’ en Liz dan gauw antwoordt: “Bedankt, je bent top!” en ons naar buiten trekt en vervolgens de eerste knappe jongen die langsloopt aan zijn arm te trekken en hem uitbundig te begroeten omdat ze hem al o zo lang niet gezien had en omdat hij er zo geweldig uitzag en omdat ze zoveel zin had in de date. En toen stond ik daar een beetje met een hoofd als een biet, hardklopping, een lichte zenuwinzinking en benen als bakstenen arm-in-arm met een niet onaantrekkelijke jongen terwijl mijn crush drie meter van ons vandaan ons met open mond stond aan te kijken… Bedankt Liz, dit maakte het echt beter.

Het “No Way”-fiasco is inmiddels al twee dagen geleden en ik geloof niet dat ik ooit eerder zo lang met een rood hoofd gelopen heb. Godskannonne, wat is die Liz een ongelofelijke imbeciel. “Mijn date” bleef er even bijstaan omdat hij het wel grappig vond, totdat Liz, seriously I’m gonna kill her, voorstelde of hij me niet eventjes kon zoenen om te bewijzen dat Dylan een asshole was. Ik probeerde haar hierop uiteraard tegen haar schenen te schoppen, maar ik heb altijd al het coördinatievermogen van een konijn gehad en in plaats van haar schenen te raken, raakte ik de lantaarnpaal (in mijn dromen zou de lantaarnpaal op dat moment op mijn hoofd omgevallen zijn om me uit mijn lijden te verlossen, maar om een of andere manier gebeurt nooit wat ik wil). Goed, ik dus een enorm pijnlijke voet en ik schreeuw het dus vrij oncharmant uit van de pijn, waarop “Mijn date” me begint uit te lachen en bijna in z’n broek schijt van hilariteit. Liz heeft hem daarop een keiharde bitchclap gegeven en zei:
“Jezus, lijden alle jongens hier soms aan het D-syndroom?” Het D-syndroom is een codenaam geworden voor als er iets mis is met jongens. Dus ik denk dat inderdaad alle jongens aan het D-syndroom lijden, gezien het feit dat niemand 100% perfect kan zijn, behalve als hij is gestorven voordat hij ontwikkeld is, wat dus ook niet 100% perfect zou zijn en dan zou hij uiteindelijk ook lijden aan het D-syndroom.
“Val dood,” reageerde “mijn date” hierop terwijl hij waardig probeerde weg te lopen, wat vrij onmogelijk is als je een handafdruk op je wang hebt. Ondertussen had “de date van Liz” zich over mijn voet gebogen om te kijken of het goed ging, waarop Liz keihard kirde,
“Schatje! Wat ben je meelevend en zorgzaam!” waarop “haar date” reageerde door een wenkbrauw op te trekken en te mompelen; “Je vriendin ligt te creperen van de pijn en jij denkt alleen aan aandacht trekken,” waarin ik hem absoluut geen ongelijk kon geven.
Ondertussen was Dylan nog steeds aan het kijken en volgens mij was hij aan het twijfelen of hij moest komen om te kijken of alles goed ging, wat hij gelukkig niet deed.
Om het nog eventjes vernederender en erger en verschrikkelijker te maken, kwam mijn zustermormel er toen aanlopen. GREAT! Goed… Liz begint dus tegen haar te praten op een luidruchtige toon over hoe belachelijk dom ze wel niet was dat ze Dylan de brief had gegeven (ze had haar al een paar keer eerder hierover uitgescholden, alleen nu moest het nog een keer over zodat Dylan het zou horen), maar helaas kon mijn zusje dat niet zoveel boeien. Want ze begon Liz keihard in haar gezicht uit te lachen en zei tegen haar;
‘Zeg, als jij ooit nog een keer een jongen leuk gaat vinden, kan je beter mij vragen of ik hem wil aanspreken. Dan maak je tenminste nog een kleine kans dat hij je wilt,’ waarop mijn zusje mijn beste vriendin een knipoog gaf en ze heupwiegend wegliep. Serieus. Ik hoop dat mijn moeder ooit een keer seks heeft gehad met een andere man, want als de erfelijke informatie voor dat mormel op één van haar chromosomen ligt, dan is er dus ook een kans dat ik dat recessief geërfd heb, wat ik absoluut niet wil, want stel je voor dat mijn kinderen dan ooit ook zo gaan heupwiegen. Ik denk dus dat de erfelijke informatie voor het gedrochtenzusje op alle chromosomen moeten liggen van een of andere affaire van mijn moeder, want anders voel ik me toch echt geneigd om later me niet voort te gaan planten.
Op zich is dit misschien al redelijk vernederend… ik bedoel, wie wil er nou geassocieerd worden met een kleine opdonder die denkt dat ze belangrijker is dan kaas in het leven? Ik niet. Maar het werd nog erger. Dylan ging namelijk tegen haar zeggen dat hij vond dat het wel goed was dat ze zich ermee had bemoeid, waarop Emily doodleuk reageert;
‘Sorry, maar wat geeft jou precies het idee dat je het recht hebt om tegen me te praten?’
SHOCK SHOCK SHOCKING SHOCKEND! En toen liep dat godvergetende monster gewoon door pratend met haar rechterhand Patricia (dat is het zusje van een jongen uit onze vriendengroep, maar hij was er die dag niet bij).
Op dit moment dacht Karin, een andere vriendin van mij, kennelijk dat ik wel genoeg vernederd was (eindelijk) en ze kwam er ook aanlopen en zei doodleuk tegen Liz;
‘Zeg, ik denk dat Dylan deze super onsubtiele hint nu wel gevangen heeft en dat we nu naar huis kunnen gaan,’
‘Ik ben het met je eens Karin,’ zei Liz net iets te hard, ‘als Dylan hierna nog niet snapt dat we geen belangstelling bij hem hebben is hij wel echt een SUKKEL.’
‘Leuke vriendinnen heb jij,’zei “haar date” op een sarcastisch toontje, gevolgd door een knipoog, ‘denk je dat je het redt of moet ik je even naar huis lopen?’ Waarop serieus, Karin en Liz keihard wegrennen en de rest van de groep met zich meetrekken, mij achterlatend bij een vreemde jongen terwijl ik getraumatiseerd was voor die dag. Goede vriendinnen heb ik.
‘Ik gok dat je me wel naar huis mag lopen, …ehm?’
‘Hugo, leuk je te ontmoeten Sam,’ en hij stak zijn hand uit om me en te begroeten,
‘Samantha eigenlijk… maar Sam mag ook,’
‘Samantha dan, want Sam klinkt alsof ik niks voor je over heb,’ hij bood me zijn arm aan, ‘je mag op mij leunen Samantha,’ hmm… awkward… mijn crush stond nog steeds 3 meter bij ons vandaan naar me te kijken terwijl ik alleen stond met een niet onaantrekkelijke jongen die me nu zijn arm aanbood. Twee keuzes; a) ik blijf voor Dylan gaan, terwijl hij eigenlijk best wel een kneus is, en ik negeer de arm b) ik stap definitief over Dylan heen en de arm aannemen is symbolisch voor ‘je kan de pot op,’. Ik pakte zijn arm.
Al met al was de afloop van het ‘No Way’-fiasco wel goed dus, ik bedoel, Hugo was echt een aardige jongen hoewel hij wel iets te flirterig overkwam. Maar al het andere dat Dylan moest zien, god… ik hoop echt dat ik hem nooit meer hoef te zien. Hij is eigenlijk alleen belachelijk knap en verder is hij best wel een hopeloos geval. Dus ik moet hem vergeten. En dat gaat me ook lukken!
In de afgelopen twee dagen is overigens niks boeiends gebeurd.

Haha! Gister heb ik Hugo leren kennen en vond ik echt dat hij te flirterig was (helemaal op de weg naar huis) en vandaag ben ik erachter gekomen dat hij een achter-achterneef ofzo van me is. Lol. Hij wist dat wel en ik niet, dus vandaar dat hij zo aardig was. Dat was zijn uitleg althans, persoonlijk vind ik die wel een beetje slap, maarja who am I to have an opinion?
Hugo is met zijn familie hier in deze stad komen wonen dus ik neem aan dat ik hem nog wel vaak zal zien. Als hij niet met me loopt te flirten vind ik het allemaal prima! Misschien kan ik hem wel aan Karin koppelen… hmm, die is al te lang vrijgezel nu ik erover nadenk!

Ik ga vandaag, officieel, dat kleine vervelende onderkruipsel van een zusje van me vermoorden. Dat kreng heeft gewoon mijn computer laten crashen toen ik bezig was met een verslag en nu moet ik dat hele verslag opnieuw maken omdat mijn computer nu niet meer kan opstarten en ik hem niet op een usb had gezet. Wie gaat er nou ook een back-up maken van z’n verslag als ik het om de 30 minuten opsla op m’n computer uit voorzorgsmaatregel? Nou, volgens “mijn ouders”, doet “ieder verstandig mens” dat. Godskanonne. Ik zou je vertellen wat ieder verstandig mens doet. Ieder verstandig mens zou niet nog een tweede kind nemen als het eerste kind al superleuk is en als die al hun leegte al opvult. Waarom moeten ze dan nog een tweede kind erbij nemen? Gaan ze tegen mij praten over verstandige mensen, kanonnen zeg, ga dan eerst zelf maar eens nadenken over wat verstandig is… grrrrmbl.
3 uur werk naar de klote en dat zusje van me krijgt het met een huilbui voor elkaar dat mijn ouders mij de schuld gaan geven. I hate her so much right now.

Gisteren moest ik weer naar school omdat men heeft bedacht dat het onmogelijk is om de vakantie eeuwig te laten duren, waar ik het persoonlijk dus helemaal mee oneens ben. Ik vind namelijk dat er niks mis is met eeuwige vakantie, gezien het feit dat de wereld over het algemeen al behoorlijk dom is. Dus als er dan meer mensen dom worden omdat ze nooit naar school zouden gaan, zou het alleen maar makkelijker worden, omdat de slimme mensen zich nu alleen maar dood lopen te ergeren aan echt domme mensen. Maar ik zal wel de enigste zijn die dit denkt en die deze theorie steunt, dus who am I to have an opinion or to tell people what I think?
Goed. Het was vandaag dus maandag en we moesten lekker naar school en op zich is het altijd wel gezellig bij ons. We zitten altijd met een groep van whatnot mensen waaronder Liz, Karin en ik. Eigenlijk komt het erop neer dat het altijd gezellig is, tenzij er gezeur is, wat bijna nooit het geval is. Op een gegeven moment hadden we dus pauze op school dus wij gingen lekker in de aula zitten, zoals ieder normaal mens doet als het pauze is, en toen kwam Dylan dus weer op me af. Nou hadden Liz en ik al afgesproken dat als hij nog een keer een poging zou doen om met me te praten dat Liz dan (op een geheel normale manier) ervoor zou zorgen dat ik onaanspreekbaar was. Want op zich wilde ik zegmaar wel dat ik gewoon niet meer aan hem ging denken enzo, omdat het allemaal al wel vervelend genoeg was en omdat het al wel lang genoeg had geduurd. Dylan loopt dus naar ons toe met zijn ogen op mij en ik zeg tegen Liz op het deuntje van So Incredible van Ilse Delange; ‘Soo typico, dat ik jou zieeeee.’ Waarop Liz me met grote ogen aankijkt, zich omdraait, Dylan ziet, zich weer omdraait en zegt;
‘Ik moet zooo nodig naar de w.c.! Kom mee, Sammie, we gaan eventjes onze behoeften doen,’ waarop we opstaan en weglopen zonder nog naar Dylan te kijken. Wij natuurlijk dikke lol, want niks is zo grappig als onsubtiel duidelijk maken dat je niks met mensen te maken wilt hebben (hoewel ik moet toegeven dat het behoorlijk lullig voor hem moet zijn….Liz en ik zijn soms best wel bitches nu ik erover nadenk…). Dus wij staan daar bij de w.c. te wachten totdat we weer terug kunnen naar de aula, maar die Dylan bleef staan om te praten met Karin. Want om een of andere reden denkt hij dat Karin hem aardig vindt….nou is Dylan wel aardig en denkt Karin waarschijnlijk ook wel dat Dylan aardig is, alleen als vriendin is ze verplicht om hem niet aardig te vinden en dus zit ze nu een beetje in een dilemma. Ze moet namelijk gaan kiezen of ze of aardig is tegen een jongen die ze gewoon aardig vindt, of dat ze niet aardig tegen hem is omdat ze anders de wind van voren krijgt van Liz. Nu moet je niet het idee krijgen dat Liz een soort van tiran is, want dat is ze echt niet. Maar ze vindt gewoon dat je het niet kan maken om aardig te zijn tegen een jongen die je vriendin heeft afgewezen.
Goed, het kwam erop neer dat ze een compromis sloot door hem soort van te negeren en alleen te knikken als hij wat zei. Kennelijk was dat genoeg aanmoediging voor Dylan, want hij ging op de stoel zitten waar Liz net van was opgestaan. Liz en ik stonden dus bij de w.c. te wachten totdat Dylan eindelijk een keer weg zou gaan, wat dus niet het geval was. Wij staan daar dus 10 minuten te wachten en Liz bedenkt dat het grappig zou zijn als ze Karin even ging sms’en met; HELP! SAMANTHA HEEFT EEN HARTSTILSTAND! En dus ging Liz dat sms’en. Wij dus kijken bij de deuren hoe Karin reageert want we hadden eigenlijk best wel een enorme lol, en toen zag je dus dat Karin met grote ogen keek en een beetje schrikachtig, lachend keek waarop Dylan haar telefoon uit haar handen pakte om te kijken wat er ge-sms’t was. En serieus wat er toen gebeurde….
Dylan begint keihard te schreeuwen door de aula: “IEMAND BEL EEN AMBULANCE!” Waarop Liz keihard en keihard begint te lachen en de rest van de aula Dylan aankijkt alsof hij een randdebiel is, waar hij op dat moment ook wel behoorlijk op leek, om eerlijk te zijn. Al met al zou het behoorlijk grappig geweest zijn als het hierbij gebleven was; Dylan die voor gek stond en van gêne zich wel genoodzaakt voelde om weg te gaan, en wij die een enorme lol hadden gehad. Maar natuurlijk liep op het moment dat Dylan dat schreeuwde onze teamleider langs die het dus wel serieus nam omdat Dylan er zo serieus bij keek. Dus de teamleider begint helemaal van ‘Wat is er aan de hand?’ en Karin probeert hem te overtuigen dat er niks aan de hand is… Maar wij hebben ook nog iemand die Tom heet bij ons in “de groep” zitten en die vond het kennelijk allemaal erg grappig (hij weet echt alles van ons allemaal en begreep dus meteen dat het een poging was om Karin zover te krijgen om Dylan weg te krijgen) en hij zegt dus zo tegen de teamleider; ‘Meneer, ik denk dat er iets mis is met Samantha…ze ging net naar de w.c. met Liz,’ waarop Dylan hem bedankt omdat Tom wel “serieus” was in tegenstelling tot Karin en waarop hij en de teamleider weglopen naar de w.c’s.
Nu zaten Liz en ik dus echt keihard in de problemen…en Liz had dat ook door, dus die duwt me naar de trappen zodat we keihard naar beneden de trap af kunnen afstormen voordat de teamleider bij ons komt. Dus wij rennen de trap af en willen naar de deur rennen waarop iemand de deur opendoet en die keihard tegen MIJN hoofd aansmakt. ZOOOO TYPICOOO! Goed, ik val dus recht achterover en knal met mijn hoofd tegen de vloer, waarop ik dus kennelijk even weg ben geweest. Want het volgende moment dat ik mijn ogen opendeed stond Liz met een wit gezicht boven me te kijken, stond er een boze teamleider naast haar en stond er een meisje met grote verbaasde ogen en een rood hoofd zich te excuseren. En ik had me toch een enorme koppijn toen ik omhoog probeerde te komen.
Ik kan nu wel gaan vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar ik denk dat ik het even kort houd. Het kwam erop neer dat ik een hersenschudding had gekregen omdat Xandra de deur tegen mijn hoofd had gesmakt. Xandra voelde zich helemaal schuldig en was er enorm van overtuigd dat het haar schuld was en ze zat echt helemaal te flippen omdat het ook nog eens haar eerste dag op school was. Dus die zat er een beetje doorheen. Liz zegt dus;
‘Chick, chill eens man! Je lijkt wel een flipperkast. Het is mijn schuld, als ik niet had ge- sms’t naar Karin dat er iets met Sammie was, dan was dit allemaal niet gebeurd, dus maak je geen zorgen en smile like you never did before.’ Waarop ze een arm over haar schouders legt en zegt; ‘persoonlijk vind ik dit een keigoede manier om nieuwe vrienden te maken! Dus kom gezellig bij ons zitten in de volgende pauze,’. Je kan zeggen wat je wilt van Liz, maar ze is wel echt supertof tegen je als je het nodig hebt.
De teamleider echter vond het niet zo tof dat Liz dat zei en zegt dus boos tegen haar;
‘Liz Hendriksen, kom jij in de volgende pauze maar eventjes bij mij in plaats van bij je nieuwe vriendin te zitten. Volgens mij moeten wij even een gesprek hebben…’ Waarop hij Liz woedend aankijkt om vervolgens zich om te draaien naar mij en te vragen of alles goed ging,
‘Ik heb een beetje hoofdpijn, maar volgens mij gaat het wel redelijk,’
‘Schatje, beter ga je even naar de dokter met je hoofd. Want jij zegt altijd dat er niks is en dan blijkt het kei-ernstig te zijn!’ zegt Liz. En de teamleider vond dat ook. En toen, o my goddd, kwam Dylan aanlopen en zag hij me liggen waarop Liz fluistert;
‘O darn, niet weer…Doe alsof je dood bent!’ wat de teamleider niet zo leuk vond….
‘O god, gaat het wel goed Sam?’ vroeg Dylan, waarop ik voorzichtig knikte en probeerde te glimlachen, ‘Ik had veel eerder bij je moeten zijn!’ waarop Liz zegt,
‘Als je er eerder was geweest had ze waarschijnlijk een been gebroken toen ze voor je probeerde te vluchten,’ waarop Dylan haar vreemd aankijkt, de teamleider volgens mij zin had om haar te wurgen en ik het helemaal met haar eens was.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat mijn teamleider mijn moeder had gebeld zodat zij me helemaal bezorgd kon komen ophalen en ik de rest van de dag in bed heb gelegen en ik de volgende dag naar dokter ben geweest die zei dat het waarschijnlijk slechts een lichte hersenschudding was. Liz moest drie uur nakomen voor haar “ondoordachte grapje en onbeschofte, beschamende gedrag” zoals de teamleider het zo leuk noemde en de volgende dag kwamen Liz, Karin, Xandra, Tom en nog een paar anderen langs om me op te vrolijken, wat bijzonder gezellig was totdat mijn zusje binnenkwam om te gaan flirten met Tom…. Een kind van 13 jaar die met een van mijn beste vrienden van 17 begint te flirten…wat is er mis met dat kind? Misschien had zij naar de dokter moeten gaan in plaats van ik. Gelukkig begon Karin op dat moment een luidruchtig gesprek over hoe leuk de vriendin van Tom wel niet was en droop mijn zusje snel af. Waarop wij gewoon door konden gaan met het gezellig hebben.
Al met al waren de eerste twee dagen na de vakantie dus weer superleuk en heb ik weer een denderende indruk gemaakt op iedereen. Wedden dat als ik morgen weer naar school ga, iedereen me aankijkt alsof ik een of andere nieuwe diersoort ben die net is gevonden? Tsja, om een of andere reden lijkt er altijd iets rampzalig vernederends te gebeuren als we weer naar school moeten. Zo moesten we aan het begin van het schooljaar weer naar school na de zomervakantie en gelijk de eerste dag dat ik op school kwam, knalde er een of andere nieuwe jongen tegen me op. Waarop ik ook was gevallen en Liz hem keihard begint uit te schelden, omdat ik al een blessure aan m’n enkel had en die nu nog meer pijn deed en toen bleek het uiteindelijk dus dat die “jongen” eigenlijk onze nieuwe mentor ging worden. Maar omdat Liz hem keihard was begonnen uit te schelden en ze helemaal bezorgd ging doen en like overprotective dacht hij toen kennelijk dat Liz en ik een stel waren want de volgende dag (toen wij er dus achter kwamen dat hij onze mentor was en ik helemaal knalrood werd en Liz een keiharde lachbui kreeg like usual) moesten we ons voorstellen aan de klas (alsof we die niet kenden…) en toen ging hij zo zeggen toen Liz klaar was met “zich voorstellen”; “Zo en dan nu Liz’ vriendin. Mannen hier, ik denk niet dat jullie ooit een kans bij Liz’ vriendin krijgen, want je wilt natuurlijk geen klappen krijgen van haar partner,’ Okee. Volgens mij is dat totaal onpedagogisch en had hij dat nooit mogen zeggen. Anyhow, Liz vond het hilarisch zoals zij altijd dingen die totaal vernederend voor mij zijn hilarisch vindt, en ze zegt dus zo; “Sorry schatjes, maar van mijn moppie blijven jullie af. We zijn al door van alles heen gegaan zoals een LAT-relatie, meerdere vervelende ouders en andere meiden die ons woestaantrekkelijk vonden en ons wilden breken, maar ik laat mijn moppie niet gaan voor een stel mensen met te veel testosteron,”.
Ik ben blij dat Liz altijd precies het juiste weet te zeggen waardoor ik me helemaal doodschaam. Nou moet ik misschien niet zo overdreven reageren…maar dat was dus de eerste dag dat ik Dylan zag (want hij was wel nieuw in de klas) en ik vond hem dus gelijk al een superlekkerding en nu was mijn kans dus gelijk helemaal verpest door die “vriendin” van me.
Goed, onze mentor begint dus zo een beetje schaapachtig te lachen zoals mensen altijd doen als ze niet weten wat ze moeten zeggen als ze eigenlijk soort van keihard ge-ownd worden en gaf mij de beurt om “me voor te stellen” en dus stelde ik me voor als “Samanra Ptak die nog nooit een relatie of een lat met Liz had gehad,” waarop Liz dus weer keihard begint te lachen en de rest van de klas me ook keihard uitlacht, waaronder Dylan. Vernederend in het toppunt van vernedering. Laat ik nog even uitleggen wat ik wilde zeggen voor de mensen onder ons die niet zo snel van begrip zijn… ik wilde zeggen: “Ik ben Samantha Prak en ik heb nog nooit een lat-relatie of iets in die richting met Liz had gehad,”
Dus je kunt wel zien dat de dagen na de vakantie altijd een denderend succes voor me zijn. Gelukkig heb ik brede schouders en is mijn buitenkant even sterk als de verbrande korst van een brood en kan ik het allemaal wel hebben. Vooral omdat ik er a) wel aan gewend ben geraakt en omdat b) ik er naderhand ook wel om kan lachen…
Let’s hope tomorrow gets better instead of worse.

Vandaag was inderdaad beter dan gister, niet dat dat heel moeilijk is, maar toch is het wel een verbetering! Ik kwam zo op school en natuurlijk was ik de nieuwe diersoort die niemand had gezien, maar nadat Liz een brugger had afgesnauwd met ‘Jaa, dat is de chick die een hersenschudding heeft gekregen toen ze een deur tegen haar hasses aan kreeg en nu opzoute!” terwijl die naar een totaal andere richting keek, was iedereen gauw klaar met me met zichtbare open mond aan te gapen. Daarna was het vooral erg gezellig met de lessen omdat ik er niet heen kon omdat ik toch zo’n enorme koppijn had en Liz en Karin wel met me mee moesten omdat ik anders misschien zomaar weer knock-out kon gaan. We hebben dus de hele dag een beetje in de aula en buiten gezeten te niksen terwijl de rest van de klas zat te zweten bij allerlei vreemde vakken.
Toen op een gegeven moment lagen wij heerlijk in het gras bij het park bij school en opeens komt er zo’n groepje met allemaal mensen aanlopen. Dus ik kijk zo naar achter om te kijken wie het waren en ik keek recht in Dylan’s gezicht, wat wel wat minder was, maar toen sleurde Liz en Karin me gauw ergens anders heen. En toen gingen we naar de McDonald’s omdat we honger hadden en geen zin hadden in het brood wat we mee hadden. Dus toen werd het toch nog gezellig!
Na school ben ik toen met Liz meegegaan want die moest haar broertje ophalen van voetbaltraining en ze had geen zin om dat alleen te gaan doen dus ik dacht ‘Let’s be nice for a change’ en toen ging ik dus maar even mee. Socialiteit itself, al zeg ik het zelf. Dus wij gaan zo naar het voetbalveld en Liz was het al helemaal zat die dag want ze was keimoe ofzo, en toen bleek het dat de nieuwe trainer van haar broertje een vakantieliefde van lange tijd geleden was. En Liz werd toen helemaal para en zat helemaal een flipperkast te zijn (flippen dus), want ze had hem natuurlijk gelijk herkend. En toen kwam haar broertje zo aanlopen en Liz vraagt zo hoe zijn trainer heette (want ze wilde even checken voor de zekerheid) en toen bleek het dus dat hij inderdaad Patrick was.
Dus nu vrees ik dat Liz elke keer haar broertje van training gaat halen omdat Patrick trainer is en hij eigenlijk best wel soort van superhot is. Maar ik heb helemaal geen zin om dan al dat verliefde gebeure van Liz aan te moeten horen, want als er iemand een hersenloos schaap wordt als die verliefd is, dan is het Liz wel… Maarja, ik ben sociaal en ik gun het haar ook wel als die Patrick haar überhaupt nog herkend, wat hij vast wel doet.
En nu ga ik denk ik maar kappen want eigenlijk ben ik best wel moe na vandaag. Hersenschudding is toch niet zo prettig…

[Xatham]

Hey Eline! Ik zie dat dit het eerste bericht is dat je op dit forum hebt geplaatst en daarom wil ik je van hartelijk welkom heten op het forum van Online Verhalen. Misschien is het leuk om jezelf ook even voor te stellen? Dat kan in het speciale voorsteltopic dat je hier kunt vinden.

[Saskjezwaard]

Welkom op OV, Eline! Zoals Xatham al zei hebben we een voorsteltopic waar je je voor kunt stellen zodat de lezers meer weten over jou
Haha, je verhaal is echt geniaal!!! Zo lekker overdreven er is één ding wat ik mis en dat zijn de beschrijvingen van je personages, en ook wel een beetje van de omgeving. Maar je hebt echt een leuke schrijfstijl waardoor je echt door je verhaal heen gaat voordat je het doorhebt.
Nog één ding, een tekst van deze grootte schrikt af op internet, dus de volgende keer als je iets post, zou ik het in kleinere stukjes verdelen zodat je lezers niet afschrikt. Maar voor de rest, love it!

[ElineH]

Bedankt allebei! Ik zal zometeen gelijk een topic aanmaken om mezelf voor te stellen.

Bedankt voor je commetaar saskje! Ik denk dat ik er wel wat aan zal hebben! Echter is dit verhaal een soort van dagboek, waardoor Samantha dus niet alles helemaal uitgebreid gaat vertellen... maar misschien kan ik er nog wel wat mee! En ik zal in vervolg wat kleinere stukjes plaatsen

[Xatham]

Ik heb het verhaal nu ook maar eens helemaal gelezen. Ik was halverwege gestopt, voordat ik mijn vorige post neerzet. Ook ik vind het een leuk verhaal en ik sluit me helemaal aan bij Saskje. Kijk wel goed uit voor kleine spellingsfoutjes, die ben ik hier en daar wel tegen gekomen. Ben benieuwd hoe het verder gaat maar ik zou in het vervolg (zoals Saskje ook al zei) toch iets kleinere stukjes plaatsen.

[Patrick]

Ik sluit me helemaal aan bij Saskje. Heerlijk overdreven! Maar inderdaad de beschrijvingen van personages en omgeving ontbreekt een beetje.
Ik heb een paar kleine spellingsfoutjes gezien, maar die kun je er zelf wel uithalen als je je verhaal eens goed naleest. Mocht je ze niet zelf vinden, PM je maar, dan lees ik je verhaal nauwkeurig na.
Zoals Saskje ook al zei, is het slimmer om je verhaal in kortere stukjes op te delen en te verdelen over een paar dagen. Zo is de kans groter dan er meer mensen het helemaal lezen. Nu zullen er toch veel afhakers zijn.

Veel succes!

[xILY.]

Woooow! Wat een verhaal
Positief hoor
Ik was vanochtend voordat ik naar school ging begonnen met lezen, en ben in de bus verder gegaan (:
Ik vond het echt een leuk verhaal en hoop dat het niet helemaal zo waargebeurd is, want dan stond je een paar x behoorlijk voor schut!

Maar, leuke schrijfstijl heb je, en ik wacht met smart op meer van je verhalen!

[Requiem]

Oh god, dat stukje met die hersenschudding. xDD "BEL EEN AMBULANCE!" OMG, geniaal.

Nou ja, wat Saskia al zei, de beschrijvingen ontbreken erbij maar ik las er wel vlot doorheen. OMG, dat jij dat kan verzinnen. Hoop niet voor je dat het op ervaringen is gebaseerd. XD

Alleen één tip; wat de anderen ook al zeiden; kleinere stukken!
Dan maak je ons, de lezers, nieuwsgierig wat maakt dat we door blijven lezen + je hebt een voorraadje.

[annelotte]

Ik sluit me helemaal bij de rest aan.
Geniaal stuk. Ik kon het makkelijk doorlezen enzo.
Wanneer komt vervolg?

[ElineH]

Bedankt allemaal! Het is erg leuk om te horen dat jullie het leuk vinden om te lezen:)
En nee, gelukkig is het niet gebaseerd op waargebeurde dingen. Nouja, sommige kleine stukjes wel, maar over het algemeen niet:) Meer gebaseerd op gevoelens die ik had bij bepaalde gebeurtenissen

Hier is het vervolg:
--

O-M-FUCKING-G. Vanochtend ging de deurbel dus ik doe, in mijn vrij oncharmante nijntjespyjama met een verschrikkelijk kapsel dat werkelijk alle kanten op stond, de deur open om vervolgens een gil van de schrik te maken. Voor me stond namelijk in eigen goddelijke figuur Dylan. Hij had zijn blonde, goude, honingachtige haar, dat de zonnestralen leek op te vangen, door de war zitten alsof hij er net met z’n hand doorheen was gegaan. Hij had een t-shirt met v-hals aan waarbij je dus zijn heerlijke borstspieren prima kon begluren en je zijn armen alleen maar één blik waardig hoefde te gunnen om meteen te beginnen met kwijlen. En daarbij had hij zo’n driekwart broek aan die tot zijn heerlijk gespierde kuiten kwamen waaronder hij afgetrapte allstars droeg. Al met al zag hij er erg aantrekkelijk uit en had ik eigenlijk de neiging om hem te bespringen die ik toch maar de grond indrukte omdat ik er dus vrij lelijk uitzag.
Nadat ik hem een paar seconden met open mond heb staan lopen aan te gapen, bedacht ik me dat normale mensen iets zouden zeggen bij wijze van begroeting. En aangezien: “WAT THE FUCK DOE JIJ HIER NOU WEER?” me niet echt geschikt leek, hield ik het maar op:
‘Hee Dylan….”
‘Hé Sam,’ antwoordde hij met een uiterst koele, zelfverzekerde stem terwijl hij tegen de muur aanleunde. Ik verwachtte dat hij nog iets zou zeggen om zijn aanwezigheid uit te leggen, maar aangezien meneer daar kennelijk geen zin in had besloot ik dat het maar weer mijn beurt was om iets te zeggen.
‘Wat doe je hier?’
‘Ik vroeg me af of ik misschien even met je kon praten?’ Jaa, natuurlijk kan je dat! Natuurlijk heb ik daar zin in! NOT DUS! Wat dacht hij wel niet… garumbel. Ik heb alleen maar een paar maand alleen maar aan hem lopen denken en kan nu eindelijk inzien dat hij een absolute loser is die mijn aandacht gewoon niet waard is, en dan gaat hij verdomme bedenken dat het keileuk zou zijn als hij ging vragen of ik misschien EVEN met me kon praten. NEE STOMME KOE! DAT KAN JE NIET! Ik ben namelijk over je heen gestapt en denk lekker niet meer aan je en ik ga gewoon verder met m’n leven zoals andere normale mensen ook doen!
‘Natuurlijk kan dat,’ antwoordde ik,
‘Top,’ en hij wilde binnenkomen,
‘Maar, ik ga me eerst even douchen en normaal aankleden als je dat niet erg vindt! Als jij hier wacht ben ik met 30 minuten weer beneden!’ en ik gooide de deur voor zijn neus dicht. Ik bleef even achter de deur staan, klaar om door mijn benen heen te zakken van schaamte, machteloosheid, zenuwen en angst, maar ik besloot dat ik toch maar naar boven moest gaan aangezien goddelijke godheid me waarschijnlijk wel door de deur heen kon zien. Dus ik ren naar boven, pak kleren om aan te doen, een handdoek en ga onder de douche. Maar kennelijk was ik niet helemaal mezelf, want ik stap met m’n pyjama en al onder de straal. Heerlijk een natte pyjama…ik heb nog nooit zo’n genot gevoelt. Ik trek dus gauw m’n pyjama uit en stap weer onder de douche, smeer shampoo in m’n haar en….hé wacht eens even…waarom zou ik gaan vertellen hoe ik douche? Dat is totaal onboeiend…

Goed. Ik was dus klaar na het douchen, had even snel een borstel door m’n haar gehaald en snel mijn tanden gepoetst en keek naar mijn spiegelbeeld. Ik geloof niet dat ik ooit eerder met zulke enorme schrikogen voor een spiegel heb gestaan. En ook viel het me op dat mijn neus veel te groot was! Het leek we op de Mount Everest onder de neuzen man! Niet normaal. Niet echt charmant om een enorme lantaarnpaal midden in je gezicht te hebben. Wedden dat Pinokkio zelf trouwens nog jaloers op mij was geweest vanwege m’n neus? Ik bedoel, wil hij een beetje licht hebben dan moet hij zijn houten neus aansteken, maar aangezien mijn neus een lantaarnpaal is, hoef ik helemaal niks te doen en hij begint al met licht geven! Ik zou zelfs nog vuurtoren kunnen worden, alleen dan zou de toren bestaan uit mijn neus en niet uit een toren zegmaar, en dan zou ik zelf moeten rondlopen om hem te laten draaien, wat wel redelijk min is!
Eigenlijk kon ik verder ook nog wel siliconen in m’n kont gebruiken, want die waren ook wel een beetje te klein… En m’n cupmaat mag ook wel wat groter, want wie zit er nou te wachten op twee druifjes? Tsja, misschien iemand die verslaafd is aan druiven, maar dan ben je sowieso niet helemaal 100% en dan zou ik je sowieso niet willen. Maar in dat geval zou ik dus ook wel iets grote maten mogen hebben, want dan was ik geen druif en dan zou die niet op me gevallen zijn wat dus wel prettig is. Daarbij lijkt m’n buik wel alsof ik hartstikke zwanger ben ik al een drieling heb gekregen.
En dan heb ik nog niet eens gesproken over mijn tanden. OMG. Ik lijkt wel een fucking konijn met die dingen. Ze staan helemaal scheef alsof ze het leuk vinden om allemaal door elkaar heen te zitten of zo! Niet echt prettig! En daarbij zijn ze zo geel als een banaan. Ow en ik heb ook echt even een facelift nodig, want zo ziet het er niet uit. En mijn haar….omg…echt… het ziet eruit alsof ik een geverfde barbie ben! Zo ontzettend nep en lelijk, ik moet echt eventjes naar de plastische chirurg!
Goed ik kwam toen ik voor de spiegel stond dus tot de conclusie dat ik niet een bepaald lekkerding was, toen ik precies op dat moment een sms’je kreeg met:

OMG! Karin werd net gevibreerd dat Els had gehoord van Fabian dat Dylan voor jou deur staat! WAAROM? WAT WIL HIJ? WAAROM BEN JIJ NU AL 30 MINUTEN BINNEN EN GA JE NIET NAAR BUITEN? En nee, niet het lelijkheiddilemma hebben! Je bent namelijk een superlekkerding! Ik wil zometeen ALLES horen! XxxxLizzz

Prettig! Dus nu wist gelijk het hele dorp dat Dylan voor mijn deur stond! Dat is nog eens prettig! Niet echt dus….maar wel grappig dat Liz gelijk aanvoelde wat er aan de hand was. Goed, ik had besloten dat ik nu wel lang genoeg in de douche had gestaan en wilde dus de deur open doen om naar beneden te lopen, toen ik me bedacht dat ik helemaal niet had bedacht wat ik in godsnaam tegen Dylan wilde gaan zeggen… Waarom was hij hier eigenlijk? Wat wilde hij? Wat wilde ik met hem? Vooral die laatste vraag zat me dwars.

[Xatham]

Ik had Dylan al lang gedumpt na wat hij gedaan had en ik had niks meer te maken met hem hoeven te hebben. Wel weer een leuk stukje en weer lekker overdreven, ben benieuwd naar je vervolg!

[Requiem]

Hij had een t-shirt met v-hals aan waarbij je dus zijn heerlijke borstspieren prima kon begluren en je zijn armen alleen maar één blik waardig hoefde te gunnen om meteen te beginnen met kwijlen

t-shirt is T-shirt.

Ik heb alleen maar een paar maand alleen maar aan hem lopen denken en kan nu eindelijk inzien dat hij een absolute loser is die mijn aandacht gewoon niet waard is, en dan gaat hij verdomme bedenken dat het keileuk zou zijn als hij ging vragen of ik misschien EVEN met me kon praten.

'maand' is 'maanden'.
de laatste ik is volgens mij hij. xD

Ik was dus klaar na het douchen, had even snel een borstel door m’n haar gehaald en snel mijn tanden gepoetst en keek naar mijn spiegelbeeld.

De tweede snel zou ik weghalen, de zin klinkt niet lekker als je twee keer hetzelfde woord gebruikt vlak achter elkaar. Bij uitzonderingen klinkt het wel goed maar hier dus niet.

Het leek we op de Mount Everest onder de neuzen man!

we is wel, typfout?

Daarbij lijkt m’n buik wel alsof ik hartstikke zwanger ben ik al een drieling heb gekregen.

tussen ben & ik nog een ennetje ;d

Ow en ik heb ook echt even een facelift nodig, want zo ziet het er niet uit. En mijn haar….omg…echt… het ziet eruit alsof ik een geverfde barbie ben!

Ow kan je beter neerzetten als oh, want nu spreek je het heel erg uit als o-wwww. of was dat je bedoeling? Ik weet het niet. ;p
'En mijn haar... OMG... echt... het ziet eruit alsof ik een geverfde barbie ben!' vind ik netter staan, omdat je in de stukjes daarvoor OMG ook in hoofdletters schrijft. You know? x]

Goed ik kwam toen ik voor de spiegel stond dus tot de conclusie dat ik niet een bepaald lekkerding was, toen ik precies op dat moment een sms’je kreeg met:

Tussen goed & ik nog een komma.

Oké, ik lieft jouw schrijfstijl so much. x]
Echt geniaal, hoe je alles zo overdrijft. ^^ Kan het helemaal voor me zien, een gestreste hoofdpersoon wiens naam ik kwijt ben, in de badkamer helemaal aan het spacen omdat haar ex voor de deur staat xD
Was eerst vergeten wie Dylan was ;$

[xILY.]

Hahaa, ik zag het ook helemaal voor me ^^
Vooral die goddelijke Dylan ;p (a')

Hihi - snel verderr, foutjes zijn er al uitgehaald en ik hoef je vast niet te vertellen dat je leuk schrijft?!

[ElineH]

Ik ga ze als ik uit school kom gelijk veranderen, bedankt!

Ennem, Requiem, Dylan is niet de ex van Samantha, maar de jongen waar ze verliefd op was waar hij achter was gekomen door de brief van haar zusje, Emily

[Requiem]

Oh, faal. Sorry, het geheugen van een goudvis.
Een wonder dat ik nog in havo zit. xD

[Classy Cat]

Haha, geniaal dit! Vooral hoe je het allemaal beschrijft.
En dan dat met die Nijntjes pyjama, haha! Geweldig gewoon!
Ik ga dit zeker verder lezen...

[ElineH]

Bedankt! Ik ben nu bezig met verder schrijven! heb een superdrukke week gehad, dus vandaar dat ik nu pas bezig ben

En Requiem, misschien zijn goudvissen wel erg slim en hebben ze een keilang langetermijngeheugen;) haha!

[Babette<3.]

Goudvissen met een langetermijngeheugen? Gezelligh! Dus telkens als je per ongeluk een ander goudvisje uit diezelfde kom vermoord, onthoudt hij dat? Dan is de goudvis van een vriendin van mij heel zielig! O.o.

Ik vind t vooral in dit verhaal echt geweldig hoe die Samantha (zoheettezetogh?) helemaal stresst enzo xD.
1 puntje...
In de eerste alinea ben je volgens mij tegenwoordige tijd en in de tweede spring je weer naar verleden tijd...

[ElineH]

Vervolg:

Na een paar keer diep ademhalen had ik eindelijk het lef om naar beneden te lopen, maar nu zat ik met het probleem hoe ik hem onder ogen moest komen. Ik had net namelijk de deur in zijn goddelijke gezichtje gegooid en nu moest ik naar buiten komen nadat ik een lang halfuur in de badkamer had gestaan. Ik kon natuurlijk gewoon heel nonchalant de deur opendoen en doen alsof ik net niet de deur in zijn gezicht had gegooid. Maar ik kon ook de deur opendoen en zeggen dat het me speet dat ik er zo lang over had gedaan. Of ik deed de deur open en stapte op hem af om een knuffel te geven. Of ik kon hem ook gewoon gelijk gaan zoenen. Of…kijk, eigenlijk waren er gewoon te veel mogelijkheden….
Gelukkig was dit dilemma opgelost door mijn debiele moeder die had besloten dat ze hem maar binnen moest laten! Ik stond namelijk in de gang te treuzelen toen ik vanuit de kamer een keihard gegiechel hoorde van mijn moeder. Ik denk dat ze zelf het idee heeft dat het heel vrouwelijk is om heel meisjesachtig te giechelen tegen de jongen waar je dochter verliefd op was of is en die haar toevallig heeft afgewezen. Persoonlijk vind ik dit dus allerminst meisjesachtig of überhaupt acceptabel. Ik bedoel maar, waar haalt zij het lef vandaag om hem binnen te vragen? Natuurlijk staat het huis op haar naam, maar ik sta niet op haar naam evenmin als Dylan. Dus waar haalt ze in godsnaam het lef vandaan om twee mensen te irriteren omdat zij toevallig het huis bezit? Ik bedoel ik denk niet dat Dylan erop zat te wachten om binnen te moeten doen alsof hij het leuk vind om een gesprek met mijn moeder te hebben. Laat staan dat ik dit leuk vind.
Maar ik zou toch een keer die deur open moeten doen om Dylan onder ogen te komen. En als Dylan dan weg zou zijn, had ik alle tijd om met mijn moeder af te handelen (in mijn gedachten zag ik al een kettingzaag een hamer en een kokende pan met olie). Dus ik doe de deur open en loop zo charmant mogelijk naar binnen als ik onderuit word gehaald door mijn neefje. Ik liep gewoon naar binnen en dat kind (hij is 3) rent op me af, slaat zijn benen om me heen en haalt me dus onderuit. En toen viel ik op mijn kleine, schattige, monsterlijke en irritante neefje. Hij natuurlijk huilen, niet normaal meer. Mijn moeder komt gelijk naar ons toe gerend, Dylan was opgestaan en m’n zusje begint keihard te lachen. Natuurlijk verwacht je dat wanneer je moeder naar je toe komt rennen omdat je net gevallen bent, ze helemaal bezorgd om jou gaat doen (vooral gezien het feit dat haar dochter net van haar hersenschudding af was enzo), maar ze begint zich te bekommeren om Adam (het neefje). HUH? Je dochter ligt op de grond te creperen van de pijn omdat het neefje haar net heeft onderuit gehaald en dan ga je je bekommeren om de zoon van je broer? Snap jij dat? Ik niet hoor. Ik zou eerder de zoon van mijn broer dan het huis uitschoppen en hem verbannen voor het leven omdat hij mijn dochter in dat geval onderuit had gehaald (snap je?). Maar mijn moeder is dus een beetje vreemd en negeert haar dochter… Prettig om te weten dat ze de zoon van haar broer belangrijker vindt dan haar eigen dochter.
Dylan kwam naar me toe gelopen en bood me zijn hand aan om me overeind te halen, maar ik wilde nog een beetje eigenwaarde hebben en hielp mezelf overeind.
‘Gaat het goed, Sammie?’ vroeg hij,
‘Afgezien het feit dat ik altijd schijn te struikelen als ik jou zie, gaat het prima.’ Antwoordde ik,
‘Ach, ik wist al dat je voor me gevallen was, dus die paar keer extra zijn niet zo erg,’ Als ik Liz was geweest had ik hem op dat moment een klap in z’n gezicht gegeven wegens de arrogante toon, de adellijke houding en de flirterige knipoog. Maar ik ben ik en ik sla geen mensen (met uitzonder van mijn moeder als Dylan weg is), dus lachte ik een beetje schaapachtig.
‘Zeg mam denk je dat je het redt met Adam?’ vroeg ik,
‘Wat zei je, schat?’ riep mijn moeder terug over het gejank van dat kind heen,
‘RED JE HET MET DAT HUILENDE KIND?’ schreeuwde ik terug,
‘Je hoeft niet zo te schreeuwen hoor! Ik ben niet doof,’ zucht, leuke Ernst-Bobbie-en-de-restopmerking, mam.
‘Gelukkig maar! Dan gaan Dylan en ik nu naar buiten,’ En ik liep naar buiten en Dylan begreep deze hint tenminste wel in tegenstelling tot andere onsubtielere hints en volgde me.

[ElineH]

Goudvissen met een langetermijngeheugen? Gezelligh! Dus telkens als je per ongeluk een ander goudvisje uit diezelfde kom vermoord, onthoudt hij dat? Dan is de goudvis van een vriendin van mij heel zielig! O.o.

Ik vind t vooral in dit verhaal echt geweldig hoe die Samantha (zoheettezetogh?) helemaal stresst enzo xD.
1 puntje...
In de eerste alinea ben je volgens mij tegenwoordige tijd en in de tweede spring je weer naar verleden tijd...

Haha, ik heb geen idee. Maar we kunneh et de goudvissen ook niet vragen, toch? Ik zou zeggen, sta overal voor open en vergelijk jezelf sowieso niet met een goudvis:D

En qua de tijd waarin ik schrijf, heb je helemaal gelijk. Ik switch inderdaad vrij veel qua tegenwoordige- en verleden tijd. Ik zal proberen er op te letten!

[Classy Cat]

Haha, Sam heeft wel echt altijd pech. Leuk verhaal!
Nu je kleinere stukjes post, voel ik me ook gemotiveerder om te lezen.

[Xatham]

Weer lekker overdreven! Probeer wel op te letten dat je duidelijk blijft. In het eerste deel van dit stukje was ik de draad een beetje kwijt en later met dat neefje begreep ik ook niet altijd meer waar je het over had.
Schrijf snel verder!

[annelotte]

Ik vind dit echt een geweldig verhaal

Alleen één klein dingetje:

Ik kon natuurlijk gewoon heel nonchalant de deur opendoen en doen alsof ik net niet de deur in zijn gezicht had gegooid. Maar ik kon ook de deur opendoen en zeggen dat het me speet dat ik er zo lang over had gedaan.

Een zin in zulke gevallen nooit met 'maar' beginnen. In andere gevallen staat 'maar' als beginwoord ook niet zo mooi. Als je begrijpt wat ik bedoel. Uitleggen is niet één van mijn sterkste punten Hier dus voor 'maar' een komma.

En voor de rest:
Verder schrijven! Ik wil graag verder lezen
Veel succes dus met verder schrijven.

[Requiem]

Of…kijk, eigenlijk waren er gewoon te veel mogelijkheden….

Of... Kijk, eigenlijk waren er gewoon teveel mogelijkheden...

Ik bedoel maar, waar haalt zij het lef vandaag om hem binnen te vragen?

Ik bedoel maar, waar haalt zij heeft lef vandaan om hem binnen te vragen?

Ik bedoel ik denk niet dat Dylan erop zat te wachten om binnen te moeten doen alsof hij het leuk vind om een gesprek met mijn moeder te hebben.

Ik bedoel, ik denk niet dat Dylan erop zat te wachten om binnen te moeten doen alsof hij het leuk vindt om een gesprek met mijn moeder te hebben.

En als Dylan dan weg zou zijn, had ik alle tijd om met mijn moeder af te handelen (in mijn gedachten zag ik al een kettingzaag een hamer en een kokende pan met olie).

En als Dylan dan weg zou zijn, had ik alle tijd om met mijn moeder af te handelen (in mijn gedachten zag ik al een kettingzaag, een hamer en een kokende pan met olie).

Ik liep gewoon naar binnen en dat kind (hij is 3) rent op me af, slaat zijn benen om me heen en haalt me dus onderuit.

Getallen onder de 10 altijd voluit schrijven, daarna is het niet meer verplicht maar wel netter.

‘Gaat het goed, Sammie?’ vroeg hij,
‘Afgezien het feit dat ik altijd schijn te struikelen als ik jou zie, gaat het prima.’ Antwoordde ik,

'Gaat het goed, Sammie?' vroeg hij.
'Afgezien van het feit dat ik altijd schijn te struikelen als ik jou zie, gaat het prima,' antwoordde ik.

Maar ik ben ik en ik sla geen mensen (met uitzonder van mijn moeder als Dylan weg is), dus lachte ik een beetje schaapachtig.

Maar ik ben ik en ik sla geen mensen (met uitzondering van mijn moeder als Dylan weg is), dus lachte ik een beetje schaapachtig.

Geweldig alweer, snel verder. ^^

[ElineH]

Bedankt Requiem!:) Ik heb het aangepast:) En bedankt voor alle anderen natuurlijk:) Fijn om te lezen dat jullie het leuk vinden!

Kort stukje:
Ik liep naar buiten en hoorde hoe Dylan de voordeur achter zich dicht sloeg. Ik had werkelijk geen idee wat hij wilde of wat ik moest zeggen dus besloot ik om zwijgend door te lopen naar een bankje dat zo’n vijfhonderd meter van ons huis vandaan stond. Die vijfhonderd meter zijn de langste in mijn leven tot nu toe geweest. Probeer maar eens vijfhonderd meter te lopen met de jongen, waar je smoorverliefd op bent, waar je dacht overheen te zijn en waar je nu achter komt dat je toch niet over hem heen bent, achter je normaal te kunnen lopen. Ik heb elke seconden van die vijfhonderd meter me willen omdraaien om zijn goddelijke gezicht te kunnen zien en om zijn mooie ogen te kunnen bekijken. Maar ik hield me sterk en liep door. Rechte rug, kin omhoog en tieten vooruit.
Ik ging op het bankje zitten en Dylan kwam rechts naast me. We keken een tijdje zwijgend naar niks in het bijzonder maar vooral niet naar elkaar tot Dylan besloot de stilte te breken met een aarzelende;
‘Mooi uitzicht hier,’
‘Jezus. Is dat het enigste dat je te zeggen hebt?’ zei ik, een wenkbrauw optrekkend, ‘Ik neem aan dat je me geen hartaanval hebt bezorgd om te praten over het fucking uitzicht, of wel?’
‘Waarom moet bij jullie altijd alles over fucking hartaanvallen gaan, Samantha?’ antwoordde hij bot, arrogant, koel en uit de hoogte.
‘Ehh,’
‘Ik bedoel, ik vind het persoonlijk echt niet zo grappig dat jullie doen alsof hartaanvallen iets zijn om grappen over te maken. Hartaanvallen zorgen voor fucking doden, Samantha, daar wel eens bij stil gestaan? Heb je er wel eens bij stilgestaan dat elke keer als iemand het woord hartaanval in de mond neemt er mensen zijn wiens hart een sprong overslaat omdat ze dierbaren zijn verloren door zo’n aanval? Daar wel eens bij stil gestaan?’
‘Ow, gaan we nu op de toer ‘laten we Samantha zich schuldig gaan voelen zodat ze niet begint over mijn eigen assholegedrag’?’ Ik maakte aanhalingstekens in de lucht,
‘Ik ben de asshole?’
‘Feitelijk gezien wel ja, Dylan,’ Dylan draaide zich naar me om en keek me met zijn prachtige groenen ogen aan,
‘Samantha, sta je er ook wel eens bij stil hoe dingen zijn voor andere mensen of ben je werkelijk waar net zoals Liz?’ hij klonk beschuldigend,
‘Hoe haal je het in je fucking hoofd om mijn beste vriendin te beledigen?’ ik keek hem woedend aan, ‘Je mag kritiek hebben op mij over alles. Je mag me alles kwalijk nemen, je mag me mijn huid vol schelden en je mag me fysiek aanvallen. Maar over mijn vrienden of familie praat je niet zo!’
‘Ik bedoelde alleen maar,’ hij zuchtte, ‘kijk….Liz is gewoon….een klein beetje….’
‘Een verkeerd woord over haar en ik ben weg Dylan, realiseer je dat,’ zei ik, ‘ik pik het echt niet als je zo over mijn vrienden praat.’ Hij keek me aan en knikte,
‘Ik was sowieso niet gekomen om je vrienden af te kraken. Ik wilde met jou praten….over ons,’

[Xatham]

Probeer maar eens vijfhonderd meter te lopen met de jongen, waar je smoorverliefd op bent, waar je dacht overheen te zijn en waar je nu achter komt dat je toch niet over hem heen bent, achter je normaal te kunnen lopen.

Die zin klopt niet helemaal doordat je twee keer een werkwoord van 'lopen' hebt. Sla bij het lezen maar eens alles wat tussen de komma's staat over, dan zie je dat de zin niet helemaal klopt.

Ik heb elke seconden van die vijfhonderd meter me willen omdraaien om zijn goddelijke gezicht te kunnen zien en om zijn mooie ogen te kunnen bekijken.

Ik zou 'me' naar voren halen en van 'seconden' enkelvoud maken:
Ik heb me elke seconde van die vijfhonderd meter willen...

‘Samantha, sta je er ook wel eens bij stil hoe dingen zijn voor andere mensen of ben je werkelijk waar net zoals Liz?’

Die zin loopt niet zo lekker. Ik denk vanwege het woordje 'waar', maar het kan ook aan mij liggen want officieel mag het woordje daar wel staan, geloof ik.

Verder denk ik dat het iets sterker was geweest als je in de kleine ruzie het eerder gebeurde voorval had teruggehaald en Dylans reactie er op. Ik vind het een beetje gek dat ze zo snel vergeten is, wat er was gebeurd. Voor mij zou dat een reden zijn geweest om sowieso Dylan niet meer binnen te laten. Verder vond ik het een leuk stukje. Schrijf snel verder!

[Requiem]

Ik liep naar buiten en hoorde hoe Dylan de voordeur achter zich dicht sloeg.

Ik liep naar buiten en hoorde hoe Dylan de voordeur achter zich dichtsloeg.

We keken een tijdje zwijgend naar niks in het bijzonder maar vooral niet naar elkaar tot Dylan besloot de stilte te breken met een aarzelende;
‘Mooi uitzicht hier,’

We keken een tijdje zwijgend naar niks in het bijzonder maar vooral niet naar elkaar tot Dylan besloot de stilte te breken met een aarzelende 'Mooi uitzicht hier.'

‘Ehh,’

'Ehh.'

Hartaanvallen zorgen voor fucking doden, Samantha, daar wel eens bij stil gestaan?

Hartaanvallen zorgen voor fucking doden, Samantha, daar wel eens bij stilgestaan?'

Daar wel eens bij stil gestaan?’

Daar wel eens bij stilgestaan?'

‘Ow, gaan we nu op de toer ‘laten we Samantha zich schuldig gaan voelen zodat ze niet begint over mijn eigen assholegedrag’?' Ik maakte aanhalingstekens in de lucht,

'Oh, gaan we nu op de toer 'laten we Samantha zich schuldig gaan voelen zodat ze niet begint over mijn eigen ashole-gedrag'? Ik maakte aanhalingstekens in de lucht.

Dylan draaide zich naar me om en keek me met zijn prachtige groenen ogen aan,

Dylan draaide zich naar me om en keek me met zijn prachtige groene ogen aan.

‘Ik bedoelde alleen maar,’ hij zuchtte, ‘kijk….Liz is gewoon….een klein beetje….’

'Ik bedoelde alleen maar,' hij zuchtte, 'kijk... Liz is gewoon... een klein beetje...'

Ik wilde met jou praten….over ons,’

Ik wilde met jou praten... over ons.'

Je gebruikt vrij vaak als je een nieuwe zin begint een komma. Dit is een punt. Dat kan je ook wel zien in mijn voorbeelden. Als een zin eindigt, een punt. Want je krijgt daarna een nieuwe zin. Snappie?

Nog wel leuk, maar ben het wel met Xatham eens, over haar laatste opmerking.

[Saskjezwaard]

Ik vind het ook nog steeds geweldig, ondanks dat ik niet gereageerd heb. Maar persoonlijk vind ik het gesprek tussen Dylan en hoofdpersoon een beetje ongeloofwaardig. En dan de laatste paar zinnen vooral, net zoals Xatham en Merle hebben aangehaald. Ik weet niet, een beetje te bits, te bitchy terwijl het toch haar crush is, die heel veel beschamende dingen van haar heeft gezien.
Trouwens, ik vind je verhaal een beetje lijken (qua sfeer, niet qua verhaallijn enzo) op een verhaal van een ander lid hier. Langs de melkweg, van Carpe Diem. Misschien een aanrader voor jou?
Maar voor de rest is het weer geniaal De voorgaande stukjes ook, dus snel verder!!!

[ElineH]

Bedankt voor jullie commetaar! Toen ik het laatste stukje schreef was ik een beetje moe en ik moet toegeven dat ik hem zelf ook niet zo geweldig vind. Dus ik ga kijken of ik het goed kan maken met een nieuw stukje.

En Saskje, bedankt voro de tuip! Misschien dat ik het verhaal inderdaad ga lezen als ik wat meer tijd heb dan nu heb:)

[ashleykoolen]

GA VERDERRRRR!

[Jenna]

Oh my gosh. Wat een hilarisch verhaal. Ik word echt helemaal vrolijk van jouw verhaal. Het is echt grappig hoe jij schrijft. Ga snel verder..
Jenna

[ElineH]

Wow, alweer zeer lang geleden dat ik echt iets geschreven heb, maar ik heb me er toch nog toe kunnen zetten! Ik heb geprobeerd om het vorige stuk een beetje te fixen door de toevoegingen die ik nu gemaakt hebt. Een heel klein stukje herhaling van het vorige stuk zit er ook in. Ik hoop dat jullie 't leuk vinden!

---
‘Ik bedoelde alleen maar,’ hij zuchtte, ‘kijk….Liz is gewoon….een klein beetje….’
‘Een verkeerd woord over haar en ik ben weg Dylan, realiseer je dat,’ zei ik, ‘ik pik het echt niet als je zo over mijn vrienden praat.’ Hij keek me aan en knikte,
‘Ik was sowieso niet gekomen om je vrienden af te kraken. Ik wilde met jou praten….over ons…maar gezien je vijandige houding denk ik dat ik beter weg kan gaan.’
‘Nee Dylan, wacht.’ Echt, af en toe haat ik mezelf zo. Het was niet zijn schuld! Nouja, soort van wel, maar het was voornamelijk ikzelf. Ik wist niet wat ik wilde en daardoor ook niet hoe ik moest reageren. Hoe moet je zoiets ook beslissen? Hij was gewoon nog steeds de prachtige jongen op wie ik ooit verliefd geworden was. Maar het punt was, ik kende hem verder niet. In eerste instantie was ik misschien verliefd geworden op hem, maar al mijn dagdromen gingen over de opgehemelde versie van hem. De versie die ik het beste kende, was er een die waarschijnlijk helemaal niet bestond. Ik was verliefd geworden op het beeld in mijn hoofd dat ik van hem had, maar dat beeld was niet echt en uit angst om teleurgesteld te worden, werd ik vijandig. Dat, en het punt dat ik gewoon hartstikke bang was voor zijn reactie en voor wat hij te zeggen had. Ik was gewoon bang, zó ontzettend bang omdat ik niet wist wat ik wilde…achteraf is het vrij simpel om dat te zien, maar op dat moment niet.
‘Het is niet…jij bent niet…als ik kon…’ Ik haalde diep adem. ‘Het is niet jouw schuld dat ik zo doe. Het is gewoon…allemaal een beetje ingewikkeld voor me, dus…ik weet niet wat ik moet zeggen en…’ Ik keek hem aan in de hoop dat hij me begreep. Maar hij was een man en mannen hebben nou eenmaal de neiging om de complexe gevoelens van een vrouw niet te snappen. ‘Oké, laatmaar. Vertel, waar wilde je het over hebben.’
‘Ik weet niet of het wel een goed idee is om het erover te hebben, Samantha.’ Hij keek voor zich uit. ‘Gezien het feit dat je zo reageert, lijkt het me misschien beter als ik er gewoon niks over zeg.’
‘Ik zei net toch, het ligt niet aan jou, Dylan.’ Ik zuchtte. ‘Ik ben een klein beetje gestrest en…jij maakt me zenuwachtig.’ Terwijl ik het laatste gedeelte van die zin uitsprak, wist ik dat het waar was. Waarom zou ik anders zo anders reageren als ik daadwerkelijk was? Waarom zou ik anders Liz haar nonchalante, ontouchable houding overnemen? Zij deed vrijwel alle tijd zo arrogant en afstandelijk omdat ze zelf bang was, natuurlijk was dat ook wel te begrijpen gezien de problemen die ze gehad had, maar eigenlijk is zelfs dat nog geen excuus om zo te doen.
‘Ik wil je niet zenuwachtig maken.’Dylan draaide zich om naar me en staarde met zijn prachtige ogen naar mij. Ik beet op mijn lip terwijl ik wachtte op wat hij nog meer zou zeggen. ‘Ik moet toegeven dat ik…misschien niet helemaal oprecht heb geantwoord toen je zusje naar me toekwam met die brief.’ Hij glimlachte vaag.
‘Kunnen we alsjeblieft vergeten dat dat geval mijn zusje is en dat ze dat heeft gedaan?’ Ik keek weer vooruit want als ik in zijn ogen zou blijven kijken zou ik toch alleen onzin uitkramen. Concentratie was nu heel belangrijk.
‘Dat zouden we kunnen doen…eventueel.’
‘Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven dat ze me zoiets aan zou doen.’
‘Daar zijn broertjes en zusjes voor.’ Dylan lachte hardop. ‘Ze maken je leven af en toe een ware hel.’
‘Als jijzelf dat niet al gedaan hebt.’
‘Kom op, Sam.’ Ik draaide mijn hoofd weer richting zijne en keek hem recht aan. ‘Vind je echt dat jijzelf je leven een hel maakt?’
‘Uhm…nou, niet noodzakelijk ik, maar er lijkt wel vaak iets te gebeuren wat ontzettend gênant is.’
‘Dat valt wel…..nee wacht, ik ga niet liegen. Er zijn inderdaad wel een paar vrij gênante dingen gebeurt.’ Hij had een enorme grijns op zijn gezicht toen hij dat zei. Serieus. Zat ik me hier een potje op te vreten en zorgen te maken, gaat hij me, niet hardop, maar wel keihard uitlachen.
‘Precies.’
‘Maar die dingen..die maken jou zoals je bent.’
‘Oh bedankt.’ Zei ik sarcastisch. ‘Dus ik ben gênant…thanks Dylan.’
‘Zo bedoelde ik het niet.’
‘Nee, je zegt alleen dat die dingen mij maken zoals ik ben.’ Ik keek hem boos aan.
‘Maar zo bedoelde ik het niet.’
‘Wat bedoelde je wel dan?’ Hij had mijn ego gekrenkt door dat te zeggen en ik hoopte voor hem en vooral voor mijzelf dat hij dat nu ging goedmaken.
‘Ik bedoelde…’ Hij zuchtte en het leek alsof hij echt niet wist wat hij wilde zeggen. ‘Sam?’ Opeens klonk zijn stem helderder en hij keek me recht aan. Zijn ogen boorden doordringend in de mijne en ik zag zijn vastberaden blik. God, wat was hij knap.
‘Jj-jjaja-ja?’ Hakkelde ik. Wie verzint het serieus dat het mogelijk is om te hakkelen bij een woord van twee fucking letters? Wie kan een woord van twee letters er zo uitkomen? Je moet wel echt bijzonder mentaal oncapabel zijn wil je dat lukken. Ach ja, that’s me, it’s time I get used to it.
‘Zou je misschien een keer met me uit willen?’ Mijn mond viel open toen hij dat zei en mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Nouja, een sprong, eerder een soort van afgevuurde raket. Ik denk dat ik op dat moment opeens een derde tiet had van mijn hart die probeerde zich een weg naar buiten te boren. Dat moet er vast zeer aantrekkelijk uitgezien hebben, not.
‘Uh…’
‘Ik wil je leren kennen zoals jij bent en niet op de manier zoals ik je nu alleen ken. Wil je me alsjeblieft die kans geven?’ Zijn ogen waren zo lief en mooi en lief en mooi en schattig en prachtig.
‘Ja, dat wil ik wel.’ En gelukkig, thank god, kwam die zin er wel uit zonder te hakkelen.

[Jenna]

Eindelijk hej, na al die gegante dingen toch Sam en Dylan bij elkaar. Schrijf snel verder, we want more

[ElineH]

Ik zeg niks over wat er gaat gebeuren, je zult het vanzelf wel lezen
Hier een volgend stukje:

Voor de rest is er die ochtend niet heel veel bijzonders gebeurd. Eigenlijk vrij weinig. Nadat Dylan, I still can’t believe it, me mee uit had gevraagd moest hij eigenlijk vrijwel gelijk weg. Dus ik heb hem mijn nummer gegeven en gezegd dat als hij nog een keer wilde afspreken hij mij maar moest sms’en. Uit pure zelfbescherming heb ik niet om zijn nummer gevraagd, want als ik dat had gedaan had ik hem vast tien seconden nadat hij was weggegaan al ge-sms’t. Als ik verliefd ben en ik heb iemand z’n telefoonnummer verander ik in een soort van stalkende, wanhopige sms’er. Vandaar dat ik dus niet zijn nummer gevraagd had, want wie zit er nou op te wachten om dat te worden? Ik in ieder geval niet. Ik heb al ergere dingen die “mij zo maken zoals ik ben” en daar moet dat niet ook nog eens een onderdeel van worden.
Toen ik weer thuis was, was mama gelukkig niet meer bezig om Adam te troosten. Kennelijk was hij alweer helemaal blij want hij zat rustig voor MIJN tv (nouja, eigenlijk eentje van mijn ouders, maar laten we voor het gemak eventjes doen alsof het de mijne is) een of ander achterlijk tv-programma voor kleuters te kijken. Nou was hij ook een kleuter dus zo erg was het niet dat hij ook naar kleuterprogramma’s keek, maar toch vind ik het een vrij gênant iets dat er in MIJN (voor deze “mijn” geld het zelfde als voor de vorige) huis gekeken werd naar achterlijke programma’s.
Aangezien ik geen zin had om verhoord te worden door mama over wat Dylan hier deed, ben ik vrijwel meteen naar boven gegaan en heb ik Liz gebeld om te vertellen wat er was gebeurd. Toen ze de telefoon opnam hoorde ik al meteen dat er iets mis was. Zoiets hoor je gewoon als je zulke goede vriendinnen bent en elkaar zo goed kent. Haar kennende wilde ze er alleen niet over praten, want ze wilde altijd de ontouchable, happy her blijven. Liz is bijna altijd zo dat wanneer er iets is ze er niks over zegt en ik geloof dat ze dan ook denkt dat zolang ze doet alsof er niks is, wij ook denken dat er niks is. Het punt is alleen dat zelfs een blinde kan zien wanneer er iets met Liz is. Neem bijvoorbeeld nou op school; normaal gesproken is ze altijd hartstikke vrolijk en is zij degene die gesprekken begint, vooral ’s ochtends wanneer ieder normaal mens een ochtendhumeur heeft. Wanneer zij in een slechte bui is, is ze er of ’s ochtends gewoon niet omdat ze d’r bed niet uit kon komen, of zit ze daar maar een beetje voor zich uit te staren. Wanneer ze gewoon een beetje voor zich uit loopt te staren weet je eigenlijk al dat je haar beter met rust kan laten want 1) ze is moe 2) ze denkt na of 3) ze is in een slechte bui. Wanneer ze in een slechte bui is, kan dit a) gewone chagrijnigheid zijn of b) er is iets aan de hand. Wanneer er echt iets aan de hand is kan je dit zien omdat ze gewoon verdrietig kijkt, en zo vaak zie je haar niet echt verdrietig, en dat ze op d’r lip bijt.
Nou is het door de telefoon vrij moeilijk te bepalen of ze voor zich uit staart, verdrietig kijkt en op haar lip bijt, maar zelfs aan haar stem kan je horen dat er iets is. Eigenlijk kan je zelfs aan de manier waarop ze sms’t zien of er iets is. Best bizar dat ik haar zo goed ken eigenlijk.
Goed, het gesprek dat we hadden ging ongeveer zo:
‘Hee!’
‘Hoi.’ Onenthousiaste reactie terug, eerste indicatie dat er iets mis is.
‘Goed, Dylan was hier net dus.’ Ik probeerde nog een beetje opgewekt te klinken.
‘Oja, wat zei hij?’ Wel een wat betere reactie, maar nog steeds niet helemaal haarzelf.
‘Nou…eigenlijk vrij weinig, maar het kwam erop neer dat hij niet eerlijk was geweest op het moment dat m’n zusje hem de brief had gegeven.’
‘Hoezo niet?’
‘Tsja, ik weet niet precies, maar ik kreeg de indruk….’
‘Ja…dat?’ Nu begon ze weer een beetje haar normale nieuwsgierige ik te krijgen.
‘Nou ik weet niet precies…’
‘Dude, doe niet zo irritant. Wat is er gebeurd?’
‘Hij ehm…’
‘Jaaa?’ Nu was ze ongeduldig.
‘Hij wil een keer met me uit.’ Ik beet op mijn lip wachtend op de reactie van Liz. Ik had werkelijk geen idee wat ik moest verwachten. Ze deed namelijk vrijwel altijd best lullig tegen hem, maar of dit nou was omdat ze hem gewoon echt niet aardig vond of omdat ze dacht dat ze dat moest doen voor mij als morele steun was mij niet helemaal duidelijk.
‘En toen?’
‘En toen wat?’
‘Ja, wat heb jij gezegd?’
‘Ik ehm… heb hem m’n nummer gegeven.’
‘Echt?’ Haar stem schoot enigszins omhoog van verbazing.
‘Jep.’
‘Wil je met hem uit?’ Ik moest even nadenken wat ik nu ging zeggen…
‘Ik weet het niet.’ Zei ik waarheidsgetrouw.
‘Hoezo niet?’
‘Omdat…ik weet niet. Ik weet niet of hij echt is wie ik denk dat hij is.’
‘Er is maar een manier om daar achter te komen, toch?’
‘Ja klopt.’
‘En als je het niet doet ga je toch denken van “Wat als” en je weet net zo goed als ik dat je dat niet wil.’
‘Ja klopt.’
‘Dus eigenlijk kan je beter wel gaan.’
‘Ja I know. Maar je vroeg of ik wilde…en ik weet dus niet of ik wil.’
‘Je wilt wel, je bent gewoon bang gekwetst te worden.’ Zei Liz zachtjes. Schot in de roos en ook indicatie twee dat er iets mis was; normaal gesproken zou ze nooit zo snel zo’n serieus iets zeggen.
‘You know me too well.’
‘I know.’
‘Maar wat is er met jou aan de hand?’
‘Hoezo?’
‘Je klinkt niet zo blij.’ Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Indicatie drie dat er iets mis was. ‘Wat is er?’
‘Niks bijzonders.’ Antwoordde ze, maar aan alles in haar stem kon ik horen dat er wel iets was.
‘Wat is er, Liz?’
‘Ik ehm…maak me een beetje zorgen over school enzo.’ En hier kwam de schoolsmoes. Indicatie vier dat er iets mis was.
‘Liz…’ Zei ik.
‘Laat maar. Ik kan het er niet over hebben.’ Vijfde indicatie dat er iets goed mis was. Nu was het wel duidelijk dat er echt iets was.
‘Je kan echt tegen me praten, meid. Je bent er altijd voor mij. Laat mij er ook een keer voor jou zijn, alsjeblieft.’ Weer een stilte. Een langere deze keer.
‘Het is eigenlijk niks bijzonders, maar…het is gewoon moeilijk voor me.’
‘Wat is moeilijk voor je?’
‘Weet je nog dat ik laatst tegen je zei dat ik hoopte dat er één ding nooit ging gebeuren?’
‘Jij zegt wel van meer dingen dat je hoopt dat ze nooit gebeuren.’ Ik probeerde haar te laten lachen, maar dat werkte niet. ‘Maar, nee ik kan me niet meer specifiek herinneren wat je bedoelde.’
‘Nou…’ Ze probeerde volgens mij de woorden te zoeken want het bleef weer stil.
‘Zeg het gewoon tegen me Liz, misschien kan ik je helpen.’
‘Nee, dat kan je niet. Niemand kan dat.’
‘Vertel het gewoon.’ Ik hoorde hoe ze aarzelde, maar uiteindelijk kwam het er dan toch uit:
‘Chantal is terug.’ Haar stem brak en ik hoorde hoe ze zachtjes begon te snikken.

[Jenna]

Huh wie is ook al weer Chantal? Wil je het alsje vertellen wie Chantal is? Anders kan ik niet meeleven met Liz
XxJenna

[ElineH]

Vanaf nu komt er een ommekeer in het verhaal. Het wordt in eerste instantie nu (tijdelijk) verteld vanuit de ogen van Liz en er gaan wat serieuzere stukjes in voorkomen. Ik ga ook zeker proberen de humor erin te houden hoor! Maar het wordt minder dan eerst.
Volgend stukje:
--
Deel 2:

Ik kon er niks aan doen, maar gelijk nadat die drie woorden over mijn lippen waren gekomen barste ik in huilen uit. Alle pijn die ik het afgelopen jaar had gevoeld kwam weer boven. Alle drama, alle tranen, alle wanhoop. Alles kwam weer naar boven als…Ken je dat ene liedje? Waar ze zingen “oude liefde komt omhoog als slechte wijn”? Zo kwam het weer naar boven. Je denkt ergens van verlost te zijn en het blijkt toch dat dat bij lange na niet zo is. Het enige wat je hebt gedaan is je gevoelens te onderdrukken, ze proberen te tiranniseren en proberen ze de baas te zijn. Je wilt je niet zo voelen en dus doe je je uiterste best om het ook niet te doen. Wanneer je naar school gaat en je het liefst alleen maar wilt huilen, zit je aan de tafel vrolijk te doen met een enorme glimlach op je lippen. Je probeert te lachen, je probeert te zijn wie je wilt zijn en anderen geloven het. You just put on a big fake smile to let others, and yourself, believe that you’re happy. Dat leek te helpen. Tot op het moment dat je dan hoort dat ze terug is in de stad.
Wanneer je dan in de stad bent om gewoon eventjes iets voor jezelf te halen, zie je haar weer. Nouja, haar? Nee, eigenlijk zie haar krullen weer. Die prachtige bruine, springende krullen die er in eerste instantie voor gezorgd hadden dat je ogen naar haar waren gelokt. Die krullen die ervoor zorgden dat waar ze ook was, jouw ogen gelijk als voetzoekers op haar af werden gestuurd. Die enorme, prachtige krullen…
En daarna, als je verder kijkt, haar prachtige gezicht. Haar gezicht met die lieve glimlach die ze altijd leek te hebben. Het karakteristieke kuiltje in haar linkerwang die ervoor zorgde dat haar gezicht wel op die van een engel leek. Die ogen die zo bruin waren dat je niks anders kon zien dan dat. Die ogen, die lach en die krullen maakten haar het mooiste meisje dat je ooit gezien had.
Maar het gene dat je het meest verwonderd aan haar. Datgene waar jij echt verliefd op werd, datgene wat nooit veranderd is en waarschijnlijk ook nooit zal veranderen…haar uitstraling. Die uitstraling van haar die ervoor zorgt dat wanneer je begint met kijken naar haar, je ook niet stopt. Die uitstraling die zelfverzekerdheid uitstraalt, maar ook vriendschap en positiviteit. Die uitstraling maakte haar zo mooi. Het leek een positieve waas om haar heen te brengen. Die waas en die gedachten die jij kreeg wanneer je haar zag, die werd veroorzaakt door haar uitstraling.
Goed, ik was dus in de stad en zag haar weer. Het eerste dat gebeurde was dat ik onmogelijk weg kon kijken, omdat ik mijn ogen niet kon geloven. Het tweede dat gebeurde was dat ik het potje nagellak dat ik in mijn handen had liet vallen en het derde dat gebeurde was dat ik rechtsomkeert naar huis ben gegaan.
Toen ik haar had zien staan had ik gezien dat haar vriend bij haar was. Haar vriend. De jongen die haar zoende terwijl ik dat wilde doen. De jongen die haar “schatje” kon noemen en het ook echt meende op die manier. De jongen die haar ’s nachts in zijn armen nam en lieve woordjes in haar oren fluisterde. De jongen die een relatie had met het meisje op wie ik verliefd was.
Die vriend was trouwens echt een kneus. Niet alleen uit jaloezie zeg ik dit, voor het grootste gedeelte natuurlijk wel, maar niet helemaal. Hij is echt zo’n enorme stakker. Zo’n zielepoot. Zo iemand die totaal geen leven heeft. Zo iemand die gewoon te zielig voor worden is. Zo’n jongen die absoluut, honderd procent niet goed genoeg voor haar was. Nou is niemand goed genoeg voor haar, dus heel persoonlijk is dat niet, maar ik snap niet hoe zij hem heeft kunnen kiezen. Er zijn zoveel betere mensen op de wereld (waaronder ik) die ze zo makkelijk had kunnen krijgen en dan kiest ze zo’n kneus. Ik snap dat niet.
Maar wat het ergste is, en dat is de reden voor alle pijn die ik vorig jaar heb gevoeld, om haar hem te moeten zien zoenen. Om te moeten zien en horen hoe zij verliefd op hem was. Om te moeten horen van haar hoeveel ze wel niet van hem hield en hoe ontzettend graag ze naar hem toe wilde. De verhalen over wat ze samen uitspookten…ze maakten me misselijk. Misselijk van verdriet en van jaloezie. Wat had ik graag hem willen zijn…
Stel je voor. Je bent verliefd op iemand (in mijn geval een meisje) en je weet dat ze een vriend heeft, allemaal prima. Je weet dat ze gelukkig zijn samen, allemaal prima, alles wat haar gelukkig kan maken vind jij goed, want voor jou is haar geluk belangrijker dan jouw eigen pijn. Je weet ook dat ze met elkaar naar bed gaan. Iets wat je liever niet wilt weten, maar ook iets wat je zelf wel wist, maar dan vraagt zij, een van je beste vriendinnen, of je ’s middags meegaat naar de stad. Prima, jullie gaan samen naar de stad.
Eerst gewoon naar een paar leuke winkeltjes bekijken en samen ergens eten. Heel gezellig en je weet dat het niks anders is dan vriendschappelijk, maar toch kan je niks anders doen dan hopen dat het voor haar ook ietsjes meer betekent. Jullie hebben gewoon een supergezellige dag en dan vraagt ze of je meewilt gaan naar de apotheek. Dus jullie lopen samen naar de apotheek en wat gaat zij daar halen? Juist de pil.
Zij gaat de pil halen zodat ze veilig seks kan hebben met een jongen. Zij gaat de pil halen zodat ze veilig seks kan hebben met iemand anders dan jij. Zij gaat de pil halen zodat ze seks kan hebben met een ander terwijl jij diezelfde nacht huilend in je bed ligt van verdriet.
Je hebt misschien nooit letterlijk de woorden in je mond genomen, maar ze is toch niet blind? Het moet toch overduidelijk zijn hoe verliefd je op haar bent? En dan nog kiest ze hem…dan nog zegt ze niks tegen jou…dan nog sleept ze je mee. Is het een poging om je iets te laten zeggen of iets totaal anders?
Ik heb vorig jaar heel wat maand zo lopen denken…piekeren. Ik kon aan niks anders denken dan haar, de hele dag. Niks anders deed me zoveel pijn als de wetenschap dat zij hem had. Ik heb nachten in mijn bed liggen huilen. Ik heb nachten mezelf veracht omdat ik niks anders kon dan dat. Ik heb nachten mezelf gehaat omdat ik het nooit tegen haar had gezegd. Nachtenlang…
Drie maand nadat ze iets met die jongen kreeg, ging ze met hem samenwonen. Ze was namelijk al ouder en klaar met haar opleiding en ging dus studeren. Ze ging naar een andere stad en hij ook. Ze gingen samen in een huisje wonen, op de kosten van haar ouders. En mijn leven leek te eindigen.
Ze gaf nog een enorm feest als afscheid, een superleuk, gezellig feest met allemaal vrienden en vriendinnen en muziek. Een enorm leuke avond.
De volgende dag ging ze weg en ik was zo blij dat ze weg was en tegelijker tijd ook zo verdrietig. Ik miste mijn beste vriendin, maar was helemaal niet rouwig dat ik hen samen niet meer kon zien. Eindelijk niet meer die continue confrontatie van hun samen. Eindelijk rust.
Maar nu was ze terug.

[ElineH]

En Jenna, dit moet ook gelijk een gedeeltelijk antwoord zijn op je vraag

[Jenna]

Ja dankje nu snap ik het denk ik wel Maar dusss Liz is lesbisch (niet dat ik er iets tegen heb hoor)
En wat is er dan gebeurt dat Chantal terug is, heeft ze het uitgemaakt met haar vriendje?
Schrijf snel verder
XxJenna

[ElineH]

Je merkt het vanzelf in het volgende stuk dat ik ga schrijven Beetje geduld!

[Jenna]

Sorry Moet je het maar niet zo spannend maken he. Eigen schuld dikke bult