scout cruiser Draco [Battlestar Galactica]

[P_Westdijk]

Deze fanfiction is gebaseerd op de miniserie Battlestar Galactica 2003. Het vertelt de gebeurtenissen vanuit het perspectief van een andere groep overlevenden zonder enige hulp of bijdrage van Universal, Glen Larson en Ronald D. Moore.

deel 1

scout cruiser Draco
In het command and control station van het oorlogsschip volgde een gespannen stilte op de stroom van eerder gegeven orders. De militairen hadden enige vertraging opgelopen voor ze gehoor hadden gegeven aan de oproep van commander Adama. Om er spoedig achter te komen dat de Cylons voor hen waren gearriveerd bij de gasreus Ragnar.
De battlestar Galactica had na het incasseren van diverse treffers het gevecht met de vijandelijke overmacht afgebroken. Ondanks de geleden verliezen aan mensenlevens had het schip haar taak met succes volbracht. Geen enkel civiel schip was ten prooi gevallen aan de raiders of door de basestars gelanceerde raketten. De battlestar was het konvooi achterna gegaan en met onbekende bestemming gesprongen.
Aan boord van de scout cruiser Draco waren de mannen en vrouwen in uniform hier ongewild getuige van geworden. Hoe de vijand er achter was gekomen waar de overgebleven schepen van de koloniale marine zich verzamelden was een vraag voor later om beantwoord te worden. De Executive Officer deelde de ontzetting met de rest van de bemanning, maar de militaire training had het van Anja over genomen. Alles wat de jonge vrouw te weten was gekomen uit binnen gekomen berichten werd voor even door haar naar de achtergrond verdrongen. Ze had als XO een belangrijke rol aan boord te vervullen en de naast haar staande kapitein moest op haar kunnen rekenen. Toch kostte het haar de grootste moeite om haar gebogen houding aan de tafel te laten varen en rechtop te gaan staan.
"Haal de raptor terug."
In haar stem, met het nog altijd herkenbare dialect van Aerilon, klonk de autoriteit zoals op de academie van een marineofficier verwacht werd. Het bleek voldoende te zijn om iedereen rondom de commandant en zijn eerste officier het werk te laten hervatten. Zoekend naar goedkeuring keek ze opzij, maar zoals ze eigenlijk kon verwachten waren de donkere, diep gelegen ogen in het bleke gelaat van de oudere man op de schermen gericht. De voorbij komende informatie als een spons opzuigend. De kapitein zag er als iemand uit die te lang van zijn leven in de ruimte had door gebracht.
"Wat zijn uw orders, meneer?", vroeg Anja.
Ze vroeg het meer voor de vorm omdat de lijst van mogelijkheden zeer beperkt van lengte was. Op diverse plaatsen in het Command Information Center waren de snel bewegende symbolen van een naderende golf van raiders waar te nemen.
Dankbaar voor de gekregen tijd om zich van deze zware tegenslag te herstellen keek de kapitein om. Hij had zich zelf weer volledig onder controle en hij was blij om deze brunette aan zijn zijde te hebben staan..
"Tref voorbereidingen om te springen zodra de raptor aan boord is."
Er waren geen ongevaarlijke risico's aan verbonden door te blijven wachten, maar deze waren voor de kapitein momenteel aanvaardbaar. Bovendien beschouwde Dalum het als zijn plicht dat zij hun uiterste best deden om de twee vliegers veilig te laten terug keren. Het duo had zich zonder enige aarzeling gemeld voor een aan zelfmoord grenzende missie. Onder normale omstandigheden had hij er nooit opdracht voor gegeven, maar vandaag was het alles behalve een normale dag voor de Twaalf Koloniën geworden. Na veertig jaar van onverklaarde afwezigheid waren de Cylons terug gekeerd en daar moest de mensheid op deze dag zwaar voor boeten.
"Schiet op", mompelde de kapitein zo zacht, dat alleen de XO het kon horen.
Deze woorden waren voor de piloot in de cockpit van de raptor bestemd, maar Aiden had geen enkele aansporing van zijn meerdere nodig om zich te haasten.

[P_Westdijk]

deel 2

raptor 876
De roodharige piloot rolde met zijn ogen terwijl hij de instructie bevestigde om naar het moederschip terug te keren. Het bevel was geheel overbodig. De missie waar hij en Electronic Countermeasures Officer Erik zich vrijwillig voor hadden opgegeven was na het vertrek van de battlestar Galactica zinloos geworden. Waarna Aiden, ondanks de verdiende bijnaam van 'Madman', meteen was omgekeerd zonder verdere instructies van zijn meerderen af te wachten. De vijand was er eerder in geslaagd met behulp van krachtige stoorzenders elke poging van de kapitein om met commander Adama in radiocontact te komen te doen mislukken. Hieruit was deze in grote haast geïmproviseerde missie voort gekomen. Erik had een sterke afkeer van improviseren, maar tegelijkertijd er wel de belangrijkheid van in gezien. De lange, blonde ECO belaste zich momenteel met de verdediging en de raptor was zojuist binnen vuurbereik van de dichtstbijzijnde raider gekomen. Hoe hij dit kon weten zonder deze vliegende vleugels ooit eerder te hebben gezien of over informatie van de prestaties te beschikken? Het achtervolgende toestel had een raket gelanceerd en zij waren het meest voor de hand liggende doelwit. De Cylon had gewacht met het openen van het vuur tot ze binnen vuurbereik van de jager waren gekomen. Om de rest van de bewapening waarschijnlijk te bewaren om tegen het enige andere doelwit, het koloniale oorlogsschip, in te zetten. Het projectiel naderde de raptor snel ondanks enkele ontwijkende manoeuvres van de piloot.
"Decoy één, los."
Erik wachtte een tel voor hij een tweede lokvogel los liet. Een scherpe manoeuvre van Aiden zou hem door het toestel hebben geslingerd als hij de veiligheidsregels had genegeerd en geen gebruik had gemaakt van de gordel. De achtervolgende raket liet zich tot opluchting van beide vliegers misleiden. De naderende golf van raiders liep op hen in. Elk moment konden er meer raketten op hen worden afgevuurd terwijl het aantal decoys aan boord van zes zonet was afgenomen tot vier.
"Ik heb jou wel eens horen zeggen dat jij de beste piloot van de Draco was."
"Nee", sprak Aiden de ECO tegen, "de beste piloot van de koloniale vloot."
Ondanks de ernst van de situatie brachten deze woorden van de arrogante piloot een grijns op het gezicht van Erik.
"Ik geloof je."
Verrast door het antwoord wierp Aiden een korte blik over zijn schouder en zag de ECO de schouders ophalen voor hij zijn aandacht weer verlegde naar de instrumenten.
"Sinds wanneer geloof jij mij als ik iets vertel?", vroeg Aiden, plotseling achterdochtig geworden.
"Pas sinds vandaag", antwoordde Erik met een morbide gevoel voor humor waarmee hij zich zelf, ondanks alle opgevangen berichten van de koloniën met louter slecht nieuws, overeind hield.
"Vanwege de Cylons", mompelde de piloot hoofdschuddend.
Meer tijd om een gepast antwoord te bedenken kreeg Aiden niet. Er kwam een bericht van de lichte kruiser binnen.
"De Draco gaat dekkingsvuur verlenen."
Hij was nauwelijks uit gesproken of de afgevuurde granaten uit de gun turrets vlogen hen al tegemoet. De drukgolven van de explosies schudde de raptor en inzittenden door elkaar voor ze deze barrière achter zich lieten.
"Hou je vast", schreeuwde Aiden luider dan nodig was om gehoord te worden, "dit wordt een ruwe landing."
"Ik draag mijn gordel al."
De piloot onderdrukte een snerend antwoord op de droge reactie van zijn ECO omdat hij al zijn aandacht nodig had voor de landing. Aiden naderde op wat twee, toe gespitste flight pods leken, die voor ruim de helft uit stekend aan weerskanten van de voorkant van het schip waren bevestigd. Het gaf het schip van zowel boven als van onderen gezien een voorkomen dat veel weg had van een tweetandige vork. In werkelijkheid beschikte de scout cruiser slechts over één flight pod met een uitschuifbare landingsplatform van beperkte omvang. Geschikt om er raptors en andere shuttles vanaf te laten opereren, maar een viper, hoe kundig de jachtpiloot er ook van was, kon er beslist geen gevechtslanding op uitvoeren. Het andere uit stekende deel had uiterlijk dezelfde op een punt aflopende vorm en grootte als de flight pod, maar was dan in spiegelbeeld uitgevoerd. Het bevatte magazijnen, watertanks met gerecycled water en een docking port in plaats van een landingsplatform, lift, hangar en werkplaats.

scout cruiser Draco
De lichte kruiser kon op het gebied van bewapening geen enkele vergelijking met de verouderde battlestar Galactica doorstaan. De secundaire bewapening bestond uit acht over de romp verspreidde geschutskoepels met elk drie kanonnen van een klein kaliber, waarvan slechts de helft de vijandelijke jagers in het vizier hadden en ingezet waren. De barrière van exploderende granaten was lang niet zo krachtig en afschrikwekkend voor de vijand als wel door de kanonniers van de battlestar Galactica werd bereikt. Zij hadden daarvoor ruim vijfhonderd kanonnen tot hun beschikking staan. De bemanningsleden van de scout cruiser moesten het echter met een beperkter aantal doen en daarbij vertrouwen op hun opleiding.

[P_Westdijk]

deel 3

Cylons
Een jager werd getroffen. De bakboordvleugel werd er op gewelddadige wijze afgerukt. Een ander toestel vloog de zone van in gele en oranje kleuren exploderende granaten binnen om er ongeschonden door heen te komen. Gevolgd door meer raiders. De gloeiendhete granaatscherven vlogen alle kanten op. Zonder onderscheid te maken tussen het vacuüm van de ruimte, het metalen omhulsel van een jager of het zachtere vlees er onder. Een voltreffer veranderde het toestel in een vuurbal. Zigzaggend volgde de rest van de zwerm jagers om de aanval op het koloniale oorlogsschip voort te zetten. Bevangen door het koortsachtige gevoel van de jacht kwamen de Cylons dichterbij. Bereid om grotere risico's te nemen bij deze minder weerbaardere prooi na het mislukken van de eerdere aanval op de battlestar, waarbij ze zware verliezen hadden geleden en de Galactica ontkomen was. Talrijke raketten werden gelanceerd terwijl de sensoren van de Cylons nog slechts een enkel doelwit waarnamen nu de raptor was geland en het landingsplatfom werd ingetrokken. Over enkele tellen konden de jagers gebruik maken van de kanonnen onder de vleugels. De scout cruiser sprong, zoals de battlestar Galactica voor hen had gedaan, om de vijand ver achter zich te laten. Doelloos vlogen de raketten verder tot hun brandstof zou opraken. De Cylons draaiden met een demonstratie van opmerkelijke wendbaarheid en keerden teleurgesteld naar de basestars terug. Al hadden de Cylons de Twaalf Koloniën een vernietigende slag toegebracht, de opzet van de militaire campagne was mislukt. Er waren immers nog altijd mensen in leven. Waarvan de grootste bedreiging, vanuit het oogpunt van de Cylons bekeken, werd gevormd door de battlestar Galactica. Gelukkig voor hen beschikten zij over een slapende agent aan boord van het koloniale oorlogsschip en met de zich niet van haar Cylon afkomst bewuste Sharon Valerii waren er nog meer infiltranten verspreid over de andere schepen in het konvooi.

scout cruiser Draco
Wat door argeloze burgers als een laffe vlucht voor de vijand kon worden uitgelegd, beschouwden militairen de beslissing van de kapitein als een tactische terugtocht. Een verstandig besluit dat het schip voor een zekere vernietiging had behoed, maar iedereen aan boord er wel van had doordrongen dat ze tijdelijk op zich zelf waren aangewezen. Kapitein Dalum was er stellig van dat het slechts van korte duur zou zijn, waarbij het zijn taak was om er voor te zorgen dat het schip en bemanning gevechtsklaar bleven tot ze er wel in slaagden om contact te leggen met de battlestar Galactica. In de volle overtuiging dat commander William Adama spoedig een poging zou ondernemen om de Twaalf Koloniën op de Cylons te heroveren. Daarvoor zou alles moeten wijken. Ook de belangen van de burgers aan boord van de civiele schepen, die de kapitein eerder had achtergelaten. Om zich op bevel van commander Adama, de huidige commandant van de koloniale vloot, na enig oponthoud naar het afgelegen munitiedepot te begeven.
"Spoor de Charybdis op."
"Dat zal geen problemen opleveren, meneer, maar de andere schepen..." De XO maakte de zin niet af en haalde in plaats daarvan haar schouders op. Het vrachtschip Charybdis had na het uitbreken van een brand aan boord een noodsignaal verstuurd waarop de kapitein direct had gereageerd. Ook al betekende het voor de militairen dat ze daarvoor het hun toe gewezen patrouillegebied hadden moeten verlaten.
Wie ook reageerden waren de gezagvoerder van het vrachtschip Dioscuri en de bemanning van het snel in actie gekomen search and rescue ship 115. Het was door de hulpverleners, na het blussen van de brand en het analyseren van de ontstane schade, als een klus voor de werf beschouwd.
Het was nog voor het uitbreken van de oorlog met de Cylons geweest. Deze reddingsoperatie had de Draco waarschijnlijk behoed voor het lot dat zoveel andere schepen van de koopvaardij en de koloniale vloot hadden ondergaan. Al had de kapitein zijn genomen beslissing om het vrachtschip te hulp te komen in stilte verwenst omdat het hem dwong vanaf de spreekwoordelijke zijlijn toe te kijken terwijl de koloniale vloot wel in actie kwam. Al was luisteren daarbij een betere omschrijving dan kijken omdat er al snel berichten binnen kwamen van meer in nood verkerende schepen.
"We zullen de Charybdis van alles wat voor ons bruikbaar is ontdoen en achterlaten", legde de kapitein zijn plan uit.
"En als de andere schepen er nog wel zijn?", vroeg Anja fluisterend.
"Dan wil ik een team van mariniers naar elk schip sturen en een uitgebreide inventarisatie van alles en iedereen aan boord", antwoordde de kapitein zonder enige aarzeling.
"Ja, meneer."
Hij keek haar scherp aan. De XO had enigszins afwezig geklonken.
"Is er iets?"
De eerste officier knikte en hij zag haar diep adem halen. Dalum vermoedde dat ze een lastig onderwerp wilde aanhalen en hij kreeg gelijk.
"U hebt de binnen gekomen rapporten ook gelezen. Elke keer als de Cylons opdoken ontstonden er regelmatig technische problemen aan boord van onze schepen. Het kan geen toeval zijn als het er zoveel zijn en er zat geen verslag van de battlestar Galactica bij, meneer, bedenk ik me opeens."
De kapitein knikte. Hij had inderdaad de berichten ook gelezen, maar slechts geschokt geweest door de geleden verliezen van de koloniale marine.
"Wat wil je daarmee zeggen?"
"Ik stel voor om uit voorzorg tijdelijk de computersystemen te decentraliseren, meneer. Tot we de oorzaak van het succes van de Cylons hebben achterhaald."
Het klonk zinnig en de kapitein besefte hoeveel moeite het haar moet hebben gekost om dit voor te stellen als een fervent voorstander van vergaande automatisering. In tegenstelling tot William Adama, besefte hij nu. Deze zevenenvijftigjarige veteraan van de eerste oorlog tegen de Cylons had hier een, binnen de hele vloot, bekende mening over. Daarom had zijn XO eerder ook geprobeerd om een post aan boord van de battlestar Pegasus te bemachtigen. Zoals vele andere officieren binnen de koloniale marine met haar. Helaas voor haar was de concurrentie te zwaar geweest en was de keuze van admiraal Cain op iemand anders gevallen, maar op een moment als deze was Dalum in staat de goden daarvoor te bedanken, als hij in ze had gelooft.
"Doe het."
"Het Command Navigation Program functioneert alleen in een computernetwerk, meneer."
"Gebruik je tijd dus zo efficiënt mogelijk om er een oplossing voor te verzinnen."
Anja keek hem zuur aan. De kapitein verwachtte blijkbaar dat ze het door haar aangekaarte probleem zelf op zou lossen, terwijl zij juist haar hoop daarvoor op hem had gevestigd.

[P_Westdijk]

deel 4

vrachtschip Dioscuri
De breekbaar ogende gezagvoerder verhief zich uit haar stoel. Het gezicht van de vrouw was zo rood aangelopen alsof het hart al het bloed naar boven had gepompt. Te laat was het tot Aphaea door gedrongen dat ze er fout aan had gedaan om vrijwillig de vrachtbrief af te geven. De marineofficier had haar vanuit zijn ooghoek overeind zien komen, gaf de marinier met wie de luitenant in gesprek was nog een laatste opdracht en draaide zich naar de kapitein toe.
"Het spijt me, kapitein."
Deze loze woorden hadden voor Aphaea geen enkele betekenis.
"Ik ben een zelfstandige ondernemer. Als mijn lading niet op tijd op de plaats van bestemming arriveert dan kost me dat een vermogen. Hetzelfde geldt ook als ik met slechts een deel van de lading arriveer."
De luitenant leek weinig onder de indruk te zijn van wat ze had gezegd. Na het bekijken van de vrachtbrief was zijn meerdere tot de conclusie gekomen dat een merendeel van de zestien containers, die het schip vervoerde, goederen bevatte waar zij gebruik van konden maken en had er beslag op laten leggen. Een deel van de lading moest zelfs meteen worden over gebracht naar het oorlogsschip en de rest moest aan boord van het vrachtschip worden bewaakt door de mariniers voor zolang Dalum het wenste. Wat deze kapitein hier ook van mocht vinden deed er voor de luitenant weinig toe. Zij was niet zijn meerdere en haar bevelen hoefden dus niet opgevolgd te worden.
"Ik eis een schadevergoeding van de koloniale marine voor elke Cubit, die ik aan verlies lijd. Als ik dit had geweten dan was ik de Charybdis nooit te hulp gekomen."
Het laatste was twijfelachtig of ze het meende, maar de officier leek haar in ieder geval nu te geloven en dat was ook de bedoeling van Aphaea. Ze mocht er misschien oud uitzien met haar grijze haren en rimpels, maar de bemanningsleden hadden al snel geleerd haar niet te onderschatten.
Deze woorden waren hard bij de luitenant aangekomen. Het sterkte Leke in zijn mening dat het onder de civiele bevolking ieder voor zich was. Voor hoe beschaafd deze burgers in het dagelijkse leven ook probeerden door te gaan, het bleven individualisten. Het maakte daarbij voor hem geen enkel verschil of ze van Caprica of een minder belangrijke kolonie kwamen. De burgers leefden zonder over het gevoel van eenheid te beschikken, dat hij gedurende zijn leven op Sagittaron zo naar had gezocht en bij de koloniale marine uiteindelijk had gevonden.
"Er is geen haven meer waar u naar toe kan gaan", zei de luitenant zo zacht dat ze hem nauwelijks kon verstaan. Het kalmeerde de tengere gezagvoerder geenszins. Het eerdere vertrek van de Draco zat haar nog steeds dwars. In het verleden had Aphaea voor de bescherming van haar langzame schip bovendien meer baat gehad aan de zes turbo-lasers om piraten te verjagen dan aan de koloniale marine. Ze geloofde dat het nu ook ditmaal afdoende zou zijn om de Cylons op afstand te houden.
"Ik wil je meerdere spreken."
"Hij zal u precies hetzelfde vertellen als ik nu doe."
"Nu", eiste de vrouw op een toon, die geen tegenspraak duldde.
Het was haar kapiteinsstem zoals haar man altijd vrolijk opmerkte als ze ruzie maakten. Misschien als compensatie voor haar kleine postuur, maar daarmee kreeg ze wel iedereen om haar heen in beweging. Zoals ook het geval was met deze officier. Hij knikte daarbij overdreven met zijn hoofd voor hij in de richting van het communicatiepaneel liep. Aphaea keek naar links en naar rechts. De met de luitenant meegekomen mariniers hadden strategische posities op de brug ingenomen. Het gaf haar een onbehaaglijk gevoel en pas nu begon het tot haar door te dringen in wat voor benarde situatie zij en de rest van de zevenentachtig bemanningsleden verkeerden. Hetzelfde gold ook voor de passagiers aan boord, maar de toekomst van deze mensen liet haar in feite koud. Sterk verlangend naar een grote slok uit de fles Ambrosia in haar persoonlijke vertrek. Liever nog had ze de sterke armen van haar man om zich heen gevoeld, maar hij was aan boord van de Gemini. Hij was net als haar kapitein. De luitenant draaide zich om en overhandigde glimlachend de hoorn aan de gezagvoerder. Ze nam de hoorn aan en schudde de gedachten aan haar man en het zusterschip van de Dioscuri van zich af. Ze moest zich hierop concentreren en redden wat er te redden viel. De kapitein had zich nauwelijks voorgesteld of de commandant van de luitenant naast haar nam het woord.
"Uw schip zal als bevoorradingsschip fungeren tot we het contact met de koloniale vloot hebben hersteld en wat er daarna gebeurd met u, uw mensen en uw schip zal helemaal afhangen van wat we te weten komen. Als u weigert om medewerking te verlenen dan zijn mijn militairen gemachtigd elk middel te gebruiken om hun opdracht te voltooien, inclusief het toepassen van geweld. Ben ik duidelijk geweest, kapitein?"
"Ja, u bent heel duidelijk", antwoordde de gezagvoerder langzaam en geïntimideerd door het ontbreken van enige menselijkheid in de zware stem. De verbinding werd verbroken. De luitenant knikte voldaan met zijn hand rustend op het pistool in het holster aan zijn riem, waarvan Leke de flap had losgemaakt. Voor de zekerheid.

[P_Westdijk]

deel 5

search and rescue ship 115
Een rij gewapende mariniers waren onderweg naar de brug. Aangevoerd door een jeugdige luitenant, die bereid was het bevel over te nemen als de gezagvoerder weigerde om mee te werken. Zijn orders waren op dit gebied heel duidelijk. Verlangend naar een eigen commando hoopte hij er zelfs een beetje op. De in zwarte uniformen gestoken mariniers werden nagekeken door een jonge vrouw, die zich tegen de wand had gedrukt om de militairen in de gang ongehinderd te laten passeren. De eerder door haar ervaren opluchting bij de terugkeer van de lichte kruiser begon plaats te maken voor iets anders. Hygeia dwaalde door de gangen van het schip met de vorm van een afgeplatte cylinder om vlak voor de deur van een verblijf even stil te houden. Hier sliep Fatum als hij niet aan het werk was. Het was merkwaardig dat de psychologe juist deze teamleider opzocht om zijn mening te peilen. Iemand die ze tijdens een sessie had omschreven als een complexe persoonlijkheid, ondanks dat hij nauwelijks een woord met haar had gewisseld. Non-verbaal had hij daar in tegen meer aan haar prijs gegeven. Misschien was het juist zijn geslotenheid wel de reden geweest, dat hij haar belangstelling had getrokken. Na een paar keer diep te hebben adem gehaald opende ze de deur om het vertrek te betreden dat hij met een groep van in rang gelijke mannen en vrouwen deelde. Ze was blij over een eigen verblijf te beschikken met nog enige vorm van privacy, die hier veel moeilijker was te vinden als je voordurend mensen om je heen had. Fatum bleek met zijn team aan boord van de Charybdis aan het werk te zijn. Met een merkwaardige combinatie van teleurstelling en opluchting verliet ze het verblijf.

vrachtschip Charybdis
Een man in een blauwe overall met reflecterende strepen bewoog zich tussen andere hulpverleners en bemanningsleden door op zoek naar leden van zijn team. Hij hoorde de baardige kapitein van de Charybdis op luide toon pleiten voor het behoud van zijn schip, maar de vrouwelijke marineofficier met het kort geknipte haar, waardoor ze een jongensachtige uitstraling had, leek doof voor al zijn argumenten te zijn. Fatum was te laat in het ruim gearriveerd om haar naam te horen. Hij herinnerde zich nog hoe verbolgen iedereen had gereageerd op het eerdere vertrek van het koloniale oorlogsschip. Overgeleverd aan de genade van de Cylons als deze onverwachts zouden opduiken. Nu waren de militairen er wederom in geslaagd deze gevoelens bij de mensen om hem heen op te roepen door terug te komen en ditmaal te blijven. De teamleider moest toegeven dat de militairen wel consequent waren.
"Alle herstelwerkzaamheden zullen per direct worden gestaakt. Als de evacuatie is voltooid zullen wij het schip gaan strippen", herhaalde de XO, zonder het van plan te zijn om het een derde maal te vertellen. Anja liet haar blik over de in het ruim verzamelde mensen glijden. Door haar hier bij elkaar geroepen. Voor het merendeel hulpverleners aangevuld met leden van de oorspronkelijke bemanning. Ze had geen enkele behoefte aan het voeren van tijdrovende overleggen met deze burgers. Onder de mensenmassa trok iemand haar aandacht door zijn arm op te steken, alsof hij zich in een klaslokaal bevond. Gedisciplineerd zoals van een hulpverlener mocht worden verwacht te midden van de rumoerige mensenmassa. Opvallend in zijn blauwe overall met reflecterende strepen als niet zoveel mensen om hem heen hetzelfde hadden gedragen.
"Je hebt een vraag?" Het klonk alsof ze een antwoord verwachtte en snel.
Het werd stil om de teamleider heen. Een aantal mensen leken zelfs ruimte voor hem te maken alsof ze niet de aandacht op zich wilden vestigen.
"Geen vraag, maar een voorstel. Mijn team kan u bij deze werkzaamheden assisteren, mevrouw."
"Ik zal het in overweging nemen."
In de verwachting dat het hiermee was afgedaan wilde ze bevelen geven aan de mariniers, maar de hulpverlener bleek iets vasthoudender te zijn. Schijnbaar zonder zich iets aan te trekken van de weer luidruchtig wordende mensen om hem heen en de boze blikken die ze hem toewierpen.
"Mevrouw, mijn mensen zijn hier, we hebben het materiaal al aan boord en we hebben de deskundigheid om ermee om te gaan."
Ze keek hem opnieuw aan. De man taxerend met haar groene ogen half dicht geknepen. Hij had een gemiddeld postuur en zag er weinig opvallend uit. Toch straalde hij met zijn rechte houding een moeilijk onder woorden te brengen soort onverzettelijkheid en daadkracht uit, die haar wel beviel.
"Je twijfelt aan onze capaciteiten?"
Even was er iets van een glimlach te zien voor het zo snel verdween dat Anja er niet zeker van kon zijn het ooit te hebben gezien op zijn met vuile vegen besmeurde gezicht.
"Ik ben gewoon efficiënt. Net als mijn team, mevrouw."
Op deze woorden volgde een korte stilte. Anja beet op haar onderlip. Aarzelend of ze nu in moest stemmen met zijn aanbod om hen te helpen. Hij had haar vraag handig omzeild. Ze knikte een enkele keer. Besloten om de gok te wagen.
"Je hebt me weten te overtuigen. Jij en je hele team blijven hier. De rest wordt met onmiddellijke ingang geëvacueerd."
Ze draaide zich om en begon orders aan de met haar meegekomen mariniers uit te delen. Het werd tijd om iedereen in beweging te krijgen. Elk moment konden de Cylons immers opduiken terwijl er nog een heleboel werk verzet moest worden.
Fatum richtte zich tot de hulpverleners om hem heen.
"Jullie hebben het gehoord. We gaan de marine helpen bij de ontmanteling van dit schip."
Er klonk een gekreun en gemopper, waar de teamleider zich weinig om bekommerde. Al het reeds gedane werk om het schip te behouden bleek nu voor niets te zijn geweest. Wat door velen als een tegenslag werd ervaren leek geen negatieve invloed op hem te hebben.
"Waarom wij weer?", klonk het klagend.
Fatum richtte zich tot het oudste lid van zijn team. Iemand met meer ervaring dan wie ook van zijn team en voor wie iedereen respect kon opbrengen. Al werd hij ook door vele hulpverleners gevreesd vanwege zijn openhartigheid, waarbij vaak een diplomatieke benadering ver te zoeken was. Al vanaf het begin mochten de twee elkaar.
"Omdat wij de besten zijn, natuurlijk."
Er had geen enkele aarzeling in zijn stem geklonken toen de teamleider het zei. Fatum zag verscheidene mannen en vrouwen bevestigend knikken. Grijnzend klopte hij de oudere man op de schouder en zag hem nu ook knikken. Nog wat moeizaam, maar daar nam Fatum op het moment genoegen mee. Overtuigd dat hij zijn mensen aan het werk moest houden omdat ze zich anders te veel zorgen maakten over hun familieleden en vrienden in de Twaalf Koloniën. Hoeveel van hen zouden er nog in leven zijn en wanneer zouden ze hen terug zien? Allemaal vragen waar hij geen antwoord op had, maar deze militairen misschien wel. Hij beschouwde het dan ook als noodzakelijk om hen ter zijde te staan, maar alleen wanneer het hem uit kwam en dit was zo'n moment.

[P_Westdijk]

deel 6

scout cruiser Draco
Langzaam hief de XO het hoofd op. Ze had alle voorzorgsmaatregelen genomen die ze maar kon bedenken. Zelfs verscheidene raptors ingezet om een geschikte locatie te zoeken voor het schip om naar toe te springen als de Cylons massaal waren opgedoken. De coördinaten waren gedurende de hele tijd dat het CNP was uitgeschakeld gereed gehouden om handmatig in te voeren, maar nu slaakte Anja een zucht van opluchting. Het bleek achteraf allemaal overbodig te zijn geweest nu het civiele navigatiesysteem van de Charybdis was geïnstalleerd. Het was gebeurd om het modernere Command Navigation Program te vervangen. De testen waren een succes gebleken en de Cylons hadden zich gelukkig gedurende deze tijd niet laten zien.
De gedecentraliseerde computers vergde wel een andere werkwijze van de bemanning, maar ze was ervan overtuigd dat de militairen zich aan konden passen. Ze hadden eenvoudig geen andere keuze, maar zelfs daar was Anja niet bereid om zich bij neer te leggen. Daarom had ze ook geweigerd om de CNP te wissen, maar in plaats daarvan gekozen om het modernere programma te behouden tot ze in staat waren het zonder netwerk te laten functioneren.

Mk VI shuttle
De bemoeienis van de koloniale marine reikte ver. De shuttlepiloten van de Dioscuri konden hierover meepraten. Het werd aan hen en de hulpverleners overgelaten om de bemanningsleden van de Charybdis te verplaatsen. Deze taak hadden de militairen eenvoudig gedelegeerd. De Dioscuri had ruim driehonderd passagiers aan boord. Meer dan de helft van het totale aantal dat het schip in staat was mee te nemen op een weinig luxueuze reis. Het betekende dat er voldoende kajuiten beschikbaar waren voor de reeds aanwezige militairen en iedereen van de Charybdis om onder te kunnen brengen. Al was het luxer in vergelijking met wat het search and rescue ship de verhuizende mannen en vrouwen te bieden had. Rijen bedden in een groot, kaal vertrek zonder enige privacy waar overlevenden van scheepsrampen tijdelijk werden ondergebracht. De piloot zwaaide naar een shuttle, die in de tegenover gestelde richting vloog. Het had veel weg van een dienstregeling, maar niet alle mensen hadden dezelfde bestemming. Ook daar had de koloniale marine een hand in gehad.

search and rescue ship 115
Een jonge vrouw staarde weinig enthousiast voor zich uit. Na het beëindigen van haar contract had San de koloniale marine de rug toe gekeerd. Voorgoed, had ze toen gedacht. De sindsdien verstreken tijd aan boord van de Charybdis was te kort om alles te zijn vergeten wat haar was geleerd. Daar ging de koloniale marine tenminste voor het gemak van uit. San had er over gezwegen, maar blijkbaar had iemand deze informatie in haar dossier gelezen. Het bleek voldoende te zijn om een oproep voor militaire dienst te ontvangen. Ze had haar opleiding juist gebruikt om werk te krijgen aan boord van het vrachtschip als technicus. Het had in de eerste plaats beter verdiend en de regels waren in haar bevooroordeelde ogen een heel stuk menselijker. In ieder geval voor zolang het had geduurd. Zuchtend begon San voor de tweede maal in korte tijd haar persoonlijke bezittingen in te pakken voor de reis naar de lichte kruiser.

[P_Westdijk]

deel 7

vrachtschip Dioscuri
Een passagier bekeek zich zelf in de spiegel na het aantrekken van het door de koloniale marine verstrekte uniform. Hij liet zijn vingers over de rang van sergeant-majoor glijden. Het had jaren geduurd voor hij deze positie binnen de militaire hiërarchie had bereikt. Hij werd bezorgd gade geslagen door zijn vrouw.
"Je bent met pensioen", klonk het verwijtend uit haar mond.
"Ik heb van de afgelopen maanden genoten", loog hij, "maar de marine heeft me nodig."
Ze knikte alsof ze het begreep. Hij had opgelucht geklonken. Ze onderdrukte haar angst en teleurstelling omdat ze wist dat het haar man zou ergeren.

search and rescue ship 115
Het was zijn naam, die ze herhaaldelijk over de lippen van de kapitein en de teamcoördinator zag komen. Zacht pratend om te voorkomen dat iemand in de kantine mee kon luisteren van wat de mannen te bespreken hadden. Hygeia had in het verleden met dove mensen gewerkt. In het instituut had ze gebarentaal geleerd en om zich voor te kunnen stellen hoe het eigenlijk was om doof te zijn had ze zich het liplezen eigen gemaakt.
"Fatum, waar ben je in verzeild geraakt?", vroeg ze zich fluisterend af.
De teamleider was het onderwerp van gesprek geworden. Hij had immers voorgesteld om de shuttles van het search and rescue ship in te zetten voor het transporteren van goederen en mensen. Iets waar zijn directe meerdere, een teamcoördinator, het mee oneens was geweest. Nog steeds vermoedde ze, maar de lange man was gezwicht toen zijn mindere hem voor het blok had gezet om anders de beslissing aan een officier van de Draco over te laten. De teamcoördinator had elke confrontatie met de militairen willen vermijden en daarom met tegenzin ingestemd. Het stelde de koloniale marine in staat om de Raptors voor andere taken in te zetten, zoals het maken van verkenningsvluchten. Hygeia betwijfelde of Fatum er goed aan had gedaan om de teamcoördinator onder druk te zetten. Ook al was de onzekerheid van de man haar bekend. Hij zou geen enkel middel schuwen om de teamleider dwars te kunnen zitten. Nu bood de koloniale marine hem zelfs de unieke mogelijkheid om Fatum voorgoed kwijt te raken. De teamleider was samen met andere hulpverleners geselecteerd om de bemanning van het koloniale oorlogsschip op volle sterkte te brengen. Zo vernam Hygeia van afstand. Het enige wat de coördinator daarvoor moest doen was de kapitein over te halen dat dit noodzakelijk was in het belang van hun overleven. Het bleek lastiger te zijn dan hij had verwacht.

raptor 164
De piloot keek met knipperende ogen naar de wrakstukken. Het verschafte de raptor de noodzakelijke dekking terwijl ze opnamen maakten van een vijandelijk station en een dozijn raiders in de omgeving ervan.
"Is het van één schip of zijn het er twee?"
Het was geen onterechte vraag, besefte de ECO. Te midden van de wrakstukken bevond zich een traag draaiende flight pod. Hier vandaan gezien nog in een opmerkelijk goede staat. Het ging het voorstellingsvermogen van de beide vliegers te boven om in deze rond zwevende stukken een schip te kunnen zien of meerdere schepen, zoals de piloot had gesuggereerd.
"Ik denk dat het één battlestar is geweest. Kun je achterhalen welke?"
De piloot gaf een beetje gas en stuurde de Raptor dichter naar de resten van het oorlogsschip toe. Voorzichtig om een botsing met de rond zwevende wrakstukken te vermijden. Ze bevonden zich in het territorium wat voor kort nog tot de Twaalf Koloniën had toebehoord, maar nu vijandelijk gebied was geworden. Ze konden zich hier geen schade permitteren. De schijnwerper werd ingeschakeld om wat licht op de zaak te werpen. Op de zijkant van de flight pod was met grote letters de naam van het schip afgedrukt.
"Delphi", las Fabian hardop.
De ECO knikte met een somber gezicht. Ook de flight pod had meerdere voltreffers moeten incasseren zagen ze nu, maar was nog redelijk intact.

[P_Westdijk]

deel 8

scout cruiser Draco
Vlootpersoneel in gekleurde overalls en uniformen losten in snel tempo de lading machineonderdelen. De als co-piloot functionerende teamleider keek nieuwsgierig om zich heen. Hij had de shuttle verlaten om in een geheel andere wereld terecht te komen. Fatum was aan een van de militairen afgeleide hiërarchie gewend geraakt, maar dan zonder al het salueren. Hij zou er een zere arm van hebben gekregen. De teamleider beschouwde zich zelf als te eigenzinnig om gehoorzaam en zonder tegenspraak of overleg elk bevel op te volgen. Hij wilde gewoon zijn werk doen en wel zo goed mogelijk.
"Is elke hulpverlener zo flexibel opgeleid?"
Hij herkende haar stem en het koste hem moeite om in dezelfde houding te blijven staan alsof hem niets meer kon verbazen of laten schrikken. Zonder meteen om te kijken naar de officier achter hem omdat hij tijd wilde winnen.
"Nee, maar er zijn wel meer hulpverleners piloot geworden, dus ik ben geen uitzondering, mevrouw."
Pas nu keek hij over de schouder naar achteren en tikte als een soort van militaire groet met twee vingers tegen de zijkant van zijn hoofd. Anja schudde nauwelijks merkbaar het hoofd. Bijna had ze verwacht dat hij er een helaas aan had toegevoegd. Ze kwam naast hem staan.
"Een piloot zonder brevet."
Fatum keek weer voor zich uit. Ze had hem nagetrokken, besefte hij en voelde zich betrapt.
"Ik vlieg mee als co-piloot, mevrouw."
Geamuseerd nam ze hem van opzij op.
"Ik betwijfel of er bij jullie hele andere regels gelden dan in de vloot voor wat betreft piloten in opleiding. Jij hoort helemaal niet in de cockpit te zitten."
Hij haalde een keer diep adem.
"Ik heb een goede instructeur naast me zitten."
"Ik herkende je stem toen je in gesprek was met de verkeersleider."
Ze had mee geluisterd. Misschien hem zelfs wel zien landen. Het kon gevolgen voor hem hebben als ze het aan zijn meerderen rapporteerde, maar plotseling maakte het hem niets meer uit. De Cylons hadden verandering gebracht in alles waar hij tot voor kort waarde aan had gehecht.
"Het is mooier dan onze simulator."
Ze keek hem hoofdschuddend aan. Eerder had ze naar zijn naam gezocht op de lijst van bemanningsleden, die de gezagvoerder van het search and rescue ship 115 aan de koloniale marine had verstrekt. Zelfs aan de kapitein voorgesteld om hem met zijn hele team aan boord te halen. Al werd ze er zich hoe langer hoe meer ervan bewust dat hij een geheel andere aanpak vergde dan met de meeste bemanningsleden van de Draco het geval was.
"Zorg dat ze het niet ontdekken."
"Ja, mevrouw."
Grijnzend, maar toch sneller dan normaal liep hij terug naar de shuttle. Deze pendelvluchten tussen de Charybdis, de scout cruiser en de Dioscuri werden door de shuttlepiloten als bijzonder saai beschouwd, maar voor hem was elke vlucht spannend geweest. Hij kreeg de besturing steeds beter onder controle. Al was de piloot een stuk minder tevreden over zijn landingspogingen, die hij op sarcastische wijze als gecontroleerd neerstorten had betiteld. Het deerde Fatum weinig. Het was op een bepaalde manier zo anders als in de simulator aan boord van het search and rescue ship, maar toch vergelijkbaar.

[P_Westdijk]

deel 9

vrachtschip Dioscuri
Alles moest wijken voor de koloniale marine. Aphaea zag haar gevoel bevestigd nadat een uur geleden een raptor met voorrang mocht landen van de luitenant en de gelijktijdig gearriveerde Mk VI shuttle moest wachten. Het toestel vervoerde waarschijnlijk versterkingen of voorraden voor het militaire personeel. De kapitein voelde zich een marionet. Het was nog steeds haar schip, maar iemand anders bepaalde nu de regels aan boord en de ergernis daarover groeide.
"Daar is hij", fluisterde iemand haar toe.
De komst van de luitenant op de brug was een reden om te zwijgen. Meer bemanningsleden deelden de argwaan van hun kapitein en hielden de man scherp in de gaten. Er ging elke keer opnieuw een zucht van verlichting door de ruimte als de officier de brug verliet. De kloof tussen de burgers en militairen aan boord leek door geen van beide partijen overbrugd te willen worden. De luitenant deed er geen enkele moeite voor om de samenwerking tussen de in zijn bevooroordeelde ogen slonzige bemanningsleden van Aphaea en de ordelijke militairen onder zijn tijdelijke commando te verbeteren. Hij wachtte slechts op het juiste moment om de kapitein van haar commando te kunnen ontheffen. Daarom benutte hij de tijd om het schip goed te leren kennen voor dit moment zou aanbreken. Overtuigd dat onder zijn bewind de zaken aan boord veel soepeler en op overzichtelijkere wijze zouden verlopen. Aphaea volgde hem met haar ogen. Ze had geprobeerd om een medestander te vinden in de kapitein van de Charybdis, maar de man was na het verlies van zijn schip teveel in zich zelf gekeerd om nuttig voor haar te kunnen zijn. In tegenstelling tot een aantal van zijn bemanningsleden, die momenteel in haar bemanning werden geïntegreerd. Zelfs de luitenant had hier goedkeurend tegenover gestaan, alsof hij werkelijk dacht dat Aphaea daarvoor zijn toestemming nodig had. Ze had het hem meegedeeld, maar hij had het tot haar verbazing opgevat als een vraag.
"Worden onze rantsoenen nog kleiner of zijn we een paar meter van onze positie geraakt?"
De luitenant schudde het hoofd. Het irriteerde hem dat hij als de onheilsboodschapper werd gezien.
"Er komt een team van hulpverleners onze kant op. Zij zullen ons helpen mocht er eventueel schade aan boord ontstaan."
Aphaea liet de melding even tot haar doordringen.
"Zoals bij een aanval van de Cylons?", raadde ze.
"Mogelijk."
De kapitein knikte. Het klonk logisch en eigenlijk was ze er wel blij mee.
"Misschien kunnen we het team uitbreiden met passagiers", opperde ze.
Al was het alleen maar om van de vragen af te zijn waarmee ze elke dag door de passagiers werd bestookt zonder er een antwoord op te hebben. Het gaf de mensen aan boord iets te doen en vergrootte hun overlevingskansen als ze werkelijk door de Cylons werden aangevallen.
"Hmn", was het enige dat ze uit de mond van de luitenant hoorde komen.

scout cruiser Draco
In het Combat Information Center van de scout cruiser Draco hadden de officieren duidelijk andere zorgen. Geen enkele op verkenning geweest zijnde Raptor had goed nieuws mee terug gebracht. Ze stonden er nog slechter voor dan de kapitein al had gevreesd.
De koloniale vloot was gedecimeerd, maar Dalum was ervan overtuigd dat meer oorlogsschepen dan de battlestar Galactica alleen het moesten hebben overleefd. Zonder enig bewijs daarvoor te hebben. Het was stil geworden op alle door hen afgeluisterde frequenties. De overlevenden handhaafden volgens hem, net als zij zelf, radiostilte. Toch wist de optimistisch gestemd XO enige lichtpuntjes voor hem op te sommen. De magazijnen puilden inmiddels uit met onderdelen van de kaal geplukte Charybdis. De brandstof in de bunkers was tot het maximum aangevuld met Tylium van het vrachtschip. De kapitein knikte terwijl hij luisterde. Het verlanglijstje van de militairen was lang en alles wat zij niet konden opbergen moest aan boord van de Dioscuri worden ondergebracht. Het weinige bruikbaars dat nog overbleef eigenden de hulpverleners zich wel toe. Als de Cylons over enkele dagen zouden opduiken, dan viel er niets meer voor hen te halen.

[P_Westdijk]

deel 10

scout cruiser Draco
"DRADIS contact", meldde de operateur rustiger dan hij eerder de waargenomen Cylon reconnaissance drone had gerapporteerd. Het type was al in gebruik sinds de eerste oorlog met de Cylons en was vergelijkbaar met de raptor van de koloniale marine. Sindsdien moest de reconnaissance drone wel gemoderniseerd zijn, maar uiterlijk leek er nog weinig aan te zijn veranderd. De raider daarin tegen had in- en uitwendig weinig meer gemeen met wat de Cylons tijdens het vorige conflict met de Twaalf Koloniën als jager had ingezet. De kapitein hief zijn hoofd op.
"Vijandelijke sterkte bedraagt minstens vijf squadrons."
Dalum had erop gewacht. De bemanning verkeerde al in condition one. Gereed voor het gevecht. Alle posten bemand. De deuren gesloten en vergrendeld om de schade van een voltreffer te beperken tot de getroffen ruimte. De Cylons wisten waar zij zich bevonden en zij wisten op hun beurt dat de vijand zou komen. Alleen bleken de Cylons in staat te zijn zich veel sneller te verzamelen dan hij voor mogelijk had gehouden. Hij vermoedde een basestar in de directe omgeving van het konvooi, maar nog buiten bereik van de sensoren van de kolonialen. "Raiders zijn onderweg naar ons, meneer."
De raptors konden wel bewapend worden, maar de kapitein overwoog geen moment om het squadron daadwerkelijk als jagers in te zetten. Een vijandelijke aanval van een strijdmacht van deze omvang betekende teveel voor de defensie van het schip. Opnieuw terugtrekken was de enige logische optie, die ze hadden. Hij verlangde evenmin als de rest van de bemanning naar een heldendood.
"De Charybdis?"
"Er zijn nog mensen aan boord, twee shuttles zijn onderweg om hen op te pikken en een raptor buiten het konvooi fungeert als een airborne warning & control, meneer."
De kapitein beet op zijn onderlip en wisselde een blik met zijn XO. Anja schudde nauwelijks zichtbaar het hoofd. Over de raptor maakte geen van beide officieren zich zorgen. De bemanning kon zich zelf wel in veiligheid brengen en met kleine sprongen het afgesproken verzamelpunt bereiken. Het toestel was uitgerust met FTL-aandrijving, in tegenstelling tot de shuttles van het search and rescue ship.
"Laat de shuttles hun koers naar ons wijzigen. Misschien..."
De XO knikte begrijpend, maar had haar twijfels. Het search and rescue ship was verder van de vliegers vandaan dan zij en de kapitein wilde hen elke kans geven, die hij kon bieden.
"We wachten tot het risico te groot wordt."

raptor 935
"Begrepen en uit", bevestigde Marja de binnen gekomen bevelen.
De jonge vrouw had kalmer geklonken dan ze zich in werkelijkheid voelde. De raptor was te ver van de Draco vandaan om nog op tijd te kunnen landen voor de raiders waren gearriveerd. Het eerste schip dat sprong was de Dioscuri, gevolgd door het search and rescue ship en als laatste, met wel bijna wel een halve minuut vertraging, de Draco. De piloot wierp een laatste blik in de richting van diegenen, die waren achtergelaten. De shuttles verbraken de formatie waarin ze vlogen om elk een andere kant op te vliegen. Achtervolgd door de zich nu in groepen opsplitsende raiders met elk een ander doel.
"Laten we maken dat we hier wegkomen, Marja."
Randal klonk zenuwachtig ondanks dat ze zich nog buiten bereik van de raiders bevonden. De hoofdmacht van de raiders opende de aanval. De Charybdis werd getroffen door raketten. De explosies rukte de reeds verzwakte structuur van het vrachtschip uit elkaar. De mensen aan boord maakten geen schijn van kans. Schreeuwend van woede of hun wanhoop uitend, biddend of te verstijfd van angst en schrik om iets te kunnen doen. Allemaal verschillend reagerend om het einde, dat ze samen deelden.
"Ja", zei ze slechts.
Randal had gelijk. Een groep raiders, onderweg naar de raptor, zagen hun doelwit springen en keerden om. De jacht was nu geopend op de shuttles. Wild manoeuvrerend probeerden de piloten aan het kanonvuur te ontkomen en het onvermijdelijke zo lang mogelijk uit te stellen.

[P_Westdijk]

deel 11

scout cruiser Draco
"Meneer?"
Dalum draaide zich met moeite om. Het klonk dringend, maar hij was met zijn gedachten bij diegenen die door hen waren achtergelaten. Hij zag Anja bij het navigatiepaneel staan. Ze was daar toevallig aan het werk geweest voor de raiders verschenen. Worstelend met het CNP omdat ze het los van het netwerk wilde laten functioneren. Het programma was veel moderner dan wat ze nu tot hun beschikking hadden.
"De Cylons hebben een signaal verstuurd."
"Wat voor signaal?"
Ze haalde haar schouders op en wees naar het knipperende scherm.
"Het activeerde iets in het CNP."
"Wat bedoel je?"
"Ik kan er op het moment slechts naar raden, meneer."
De kapitein hield niet van dergelijke ontwijkende antwoorden. Het was haar bekend, maar ze wilde hem feiten kunnen presenteren en niet iets waar ze op had gegokt.
"Dan wil ik dat je gaat beginnen met raden."
"Misschien probeerden ze toegang tot onze computers te krijgen. Een virus kan ook veel schade aanrichten. Er zijn meer mogelijkheden, maar dat zullen we moeten onderzoeken, meneer. Tot die tijd moeten onze piloten nog voorzichtiger opereren dan ze al doen omdat de raptors nog steeds zijn voorzien van het Command Navigation Program."
De kapitein knikte begrijpend. Blij dat hij vanaf het begin bij de vliegers op aan had gedrongen om elke confrontatie met de Cylons te vermijden.

search and rescue ship 115
Licht voorover gebogen liep Fatum door de gang. Alles wat hij aan persoonlijke bezittingen had droeg hij op zijn rug met zich mee.
"Fatum."
Overtuigd dat hij haar had gezien riep Hygeia een tweede maal zijn naam. Het had nu wel effect en hij bleef staan. Rechtop alsof hij bijna in de houding stond, maar dat was ze van hem gewend. Ze vond het ook typisch iets voor Fatum om haar naar hem toe te laten komen. Zonder zelfs een enkele stap in haar richting te zetten.
"Ik was je bijna misgelopen."
De psychologe klonk opgewekt. Zoals altijd het geval bleek te zijn.
"Wat jammer", zei hij. Zijn sarcasme leek haar volkomen te ontgaan of anders wist ze het goed te verbergen.
"Kunnen we praten?"
Hij haalde zijn schouders op en wierp een blik op zijn horloge.
"Beroepshalve?", informeerde hij.
"Nee, het is informeel. Er wordt niets opgeschreven of opgenomen en ik vertel het niet door aan je meerderen wat hier besproken word."
Het was noodzakelijk om dit allemaal te zeggen als ze een woord met hem wilde wisselen. Ze herinnerde zich nog goed zijn eerste sessie. Na zijn naam en functie aan boord te hebben gezegd had hij gezwegen tot de ervoor geschreven tijd was verstreken. Ze had vragen gesteld waarop hij geen antwoord gaf. Over zich zelf verteld tot ze niets meer wist te vertellen waarmee ze een gesprek kon uitlokken. De stilte die daarop volgde was haar altijd bij gebleven. Hij liet de uitpuilende rugzak vallen alsof de tijd er opeens niet meer toe deed en slechts een smoes was geweest om haar te weren.
"Je vertrekt nu al naar de Draco?"
Hij wist waarom ze deze vraag stelde en knikte. Er was voor vanavond een afscheidsfeestje georganiseerd. Het was een zwakke poging van de kapitein om de sfeer na het verlies van verscheidene collega’s te verbeteren. Hygeia wachtte tot ze besefte dat er geen verklaring zou volgen. Ze wilde echter haar nieuwsgierigheid bevredigen.
"Ben je zo slecht in afscheid nemen?"
"Ik heb al afscheid genomen", zei hij.
Ze staarde hem aan. Zij behoorde dus tot de mensen waar hij geen afscheid van had willen nemen. Dit plotseling verkregen inzicht raakte haar. Dieper dan ze voor mogelijk had gehouden. Nu was het haar beurt om de schouders op te halen. Al was ze minder goed in het veinzen van onverschilligheid. Hij pakte de rugzak op en draaide haar zijn rug toe. Het had voor haar gevoel iets definitiefs tot hij begon te praten.
"Ik ben slecht in afscheid nemen", bekende hij onverwachts. "We zullen elkaar bovendien nog wel eens tegen komen. Onze wereld bestaat uit nog slechts een paar schepen."
Ze lachte, maar Fatum had het alleen kunnen zien als hij om had gekeken.

[P_Westdijk]

deel 12

scout cruiser Draco
De laatst aanwinst voor de bemanning van vandaag bleef enkele tellen in de toegang tot het CIC staan voor hij de ruimte betrad. Gevolgd door een korporaal, die zich, kort na hun ontmoeting in de hangar, behulpzaam tot zijn begeleider had ontpopt. Hij begon fluisterend te vertellen waar ze zich op het moment bevonden en wat de functie ervan was aan de nieuwkomer. Tot het tweetal onbewust de aandacht trokken van een humeurige officier in opleiding.
"Aan boord van dit schip salueren we voor onze meerderen."
Anja keek op. Nog net op tijd om Fatum om zich heen te zien kijken. De korporaal naast hem stond stijf in de houding, maar de voormalige teamleider leek er blind voor te zijn. De man liet de rugzak, waarmee hij binnen was komen lopen, vallen.
"Waar kijk je naar?", snauwde de cadet.
"Ik zoek een meerdere om voor te kunnen salueren."
Anja liet haar hoofd hangen. Verrast om hem hier te zien omdat ze in de veronderstelling was dat Fatum morgen zou komen, in gezelschap met de rest van de nieuwkomers. Zij moesten zo goed als mogelijk was de plaatsen innemen van diegenen, die tijdelijk aan boord van de Dioscuri waren gestationeerd.
"Ik ben je meerdere."
Fatum boog zich voorover om de rang van de cadet beter te kunnen zien. Op zijn vraag of de cadet soms kapitein was kon de XO slechts met moeite een glimlach onderdrukken. Het ergste vrezend voor de geloofwaardigheid van de officier in opleiding, als ze het naliet om in te grijpen.
"Sergeant Fatum, ik wacht op je."
Het was zijn nieuwe rang, waarmee ze hem had betiteld. Iets waar hij nog aan zou moeten wennen. Hij draaide zijn hoofd om te zien wie hem had geroepen. Grijnsde kort toen hij haar herkende voor zijn blik weer bleef rusten op het rood aangelopen gezicht van de cadet.
"Ik kom, mevrouw", antwoordde hij op luide toon, voor de grijns verdween, "ga uit de weg of laat jij de XO wachten?"
Korporaal Sterre fronste zijn borstelige wenkbrauwen. De nieuwkomer had met een bepaalde autoriteit gesproken zonder zijn stem tegen de ander te verheffen en het had zichtbaar effect gehad. De opzij gestapte cadet keek boos de onderofficier na, die aan hem was ontkomen. In plaats daarvan wendde Corian zich tot de ongelukkige begeleider van de sergeant.
"Dus hier werk je?", fluisterde Fatum.
Anja keek op. Haar handen rusten op de tafel waar ze talrijke foto's had bekeken.
"Ja, en hier ben ik jouw meerdere. Net als de cadet waar je kennis mee hebt gemaakt."
"Ik begrijp het."
Al was begrijpen een ander begrip voor hem dan het accepteren ervan. Ze zag hem naar de opnamen kijken.
"Waar kijken we naar?"
"De flight pod van de battlestar Delphi. De Cylons hebben het schip vernietigd. Er is teveel tijd verstreken om een zoektocht naar overlevenden te riskeren. Alle zuurstof in afgesloten ruimtes moet inmiddels al zijn opgeraakt."
Ze zag hem begrijpend knikken voor hij een geconcentreerde blik in zijn ogen kreeg. Hij zag mogelijkheden waar zij slechts een massagraf in leek te zien voor allen, die aan boord van de battlestar hadden gediend.
"Is de flight pod leeg?"
"Wat bedoel je?", vroeg Anja.
"Zijn er nog toestellen aanwezig?"
"Het hangt ervan af of de Delphi al haar vipers en raptors heeft gelanceerd toen de Cylons aanvielen", al pratende besefte Anja plotseling waar hij op doelde, "je denkt aan een nieuwe bergingsoperatie?"
De opportunistisch ingestelde Fatum knikte en zocht naar de beste opname van de flight pod. Het was niet het gedrag dat eigenlijk van een onderofficier werd verwacht, maar ze liet hem begaan. Geïntrigeerd door zijn voorstel.
"De restanten van de Delphi bevinden zich vlakbij een ruimtestation van de Cylons. We hebben er meerdere patrouillerende raiders waargenomen."
Ze zag hem een foto nauwkeuriger bekijken dan de rest. Waarschijnlijk bevatte deze meer details dan de andere opnamen.
"Bovendien kunnen wij geen vipers lanceren", vulde ze aan in de veronderstelling dat hij aan het bergen van deze jagers dacht. Zij in ieder geval wel. Voor een kort moment, althans. De scout cruiser beschikte over geen enkele launch tube.
"Misschien zijn er wel raptors aan boord of wapens en kunnen we deze bergen."
"Bij de laatste bergingsoperatie hebben jullie mensen verloren."
De blik in zijn ogen verharde. Fatum knikte voor hij haar aan keek. Ze hoefde hem hier niet aan te herinneren want hij kon het onmogelijk vergeten.
"Ik was het die voorstelde om onze shuttles in te zetten. Als we over raptors beschikt hadden dan waren de geleden verliezen lager geweest."
Ze kon niets bedenken om hem van het tegendeel te kunnen overtuigen en tegelijk een deel van de schuldgevoelens weg te kunnen nemen. Hij had vermoedelijk gelijk. Helaas.
"Ik zal het idee aan de kapitein voorleggen. Je kunt verder gaan met waar je ook mee bezig bent, maar laat het pesten van cadetten aan mij over, begrepen?"
"Ja, mevrouw", antwoordde Fatum op luidde toon.
Salueerde min of meer op militaire wijze voor hij zich omdraaide en het vertrek verliet. De gedienstige korporaal haastte zich achter hem aan met in zijn handen de rugzak van de sergeant. Beiden werden nagekeken door de cadet. De XO had haar werk hervat en bestudeerde de opnamen. Misschien was er inderdaad nog wat te halen, zoals Fatum had gesuggereerd.

[hellsofoblivion]

WOU!!!!
dit was echt geweldig!!!
je hebt er een fan bij!!

[P_Westdijk]

deel 13

Raptor 532
Het was stil, op de elektronische geluiden van de apparatuur aan boord na en een onzichtbare spanning had zich van hen allen meester gemaakt. Bijna niemand durfde de concentratie, waarin de piloot verkeerde, te verstoren door te praten terwijl elk van hen luisterde naar het kloppen van hun eigen hart. Om de raptor heen zweefden wrakstukken. De piloot manoeuvreerde er soms rakelings langs heen om de rompdelen van de door midden gebroken destroyer te bereiken.
"Heeft iemand iets te eten bij zich?"
Corian draaide zich met een ruk om en wierp Fatum een vernietigende blik toe. De mariniers en technici keken elkaar aan. De vraagsteller leek zich van dit alles weinig bewust te zijn. Een marinier haalde een paar rantsoenen te voorschijn en grijnsde toen hij de sergeant met weinig smaak zag eten.
"Het zal vast alle voedingsstoffen bevatten, die een mens nodig heeft, maar moet je daarom bezuinigen op smaakstoffen?"
De marinier begon te grinniken tot hij de blik van de cadet op zich voelde rusten. De spanning tussen de cadet en de sergeant waren hem en de andere mariniers in de hangar al opgevallen. Ze hadden vernomen dat er in het Combat Information Center iets tussen hen was voorgevallen. Het was zelfs op Fatums eerste dag aan boord geweest. Zoiets bleef nooit lang geheim aan boord. De sergeant was al begonnen naam te maken zonder dat hij er iets bijzonders voor had hoeven te doen behalve dan zich zelf te blijven en daar leek hij behoorlijk goed in te slagen. De piloot koppelde vast aan de watertank van het oorlogsschip en de manschappen maakten zich gereed voor vertrek. Corian knarsetandde. Hij was hier de hoogste in rang, maar deze onderofficier had hem niet nodig om zijn werk te kunnen doen. Al was het andersom wel het geval. Tot zijn verbazing wendde Fatum zich rechtstreeks tot hem.
"Heeft u al eens eerder aan een berging deelgenomen, meneer?"
De cadet schudde het hoofd. Verrast dat hij met meneer werd aangesproken. Zonder te weten dat de XO er bij Fatum sterk op aan had gedrongen om het op een diplomatieke manier aan te pakken.
"We bestrijken snel een groot gebied als we ons in groepjes opsplitsen. De piloot blijft bij de raptor."
De cadet knikte. Het klonk logisch. Hij zag de sergeant om zich heen kijken.
"Er zullen lichamen rond zweven en misschien ook delen ervan. Zorg dat je niet overgeeft in je helm. We blijven lang hier en douchen zit er voorlopig niet in."
Hier en daar werd gelachen, maar Corian knikte slechts met een serieus gezicht.
"Ik wil een uitgebreide inventarisatie om het aan de kapitein over te laten of we het risico nemen om terug te komen. Het is slechts een verkenning en ga dus geen held uithangen. Later krijgen jullie daar nog tijd genoeg voor."
Het lachen verstomde. De sergeant had zijn drie strepen niet nodig om er voor te zorgen dat iedereen naar hem luisterde. Hij was immers de expert hier.
"Bij ons was het altijd gebruikelijk dat de leider voorop gaat."
Het kon als een vraag worden uitgelegd, maar de mariniers keken elkaar veelbetekenend aan.
"Bij de marine ook", antwoordde de cadet.
Geamuseerd deed Fatum een stap opzij. Als er gevaar dreigde dan mocht deze officier in opleiding het, wat hem betrof, als eerste vinden.

[P_Westdijk]

deel 14

vrachtschip Dioscuri
De kapitein keek met een bedenkelijk gezicht naar de lege fles Ambrosia op haar bureau. Als ze in dit tempo bleef drinken dan zou ze spoedig over moeten gaan op water. De gedachte alleen al bezorgde haar de rillingen.
"Het wordt tijd om zelf alcohol te gaan distilleren", mompelde Aphaea, maar er was niemand om haar heen die het kon horen. Zelfs het laatste nieuws had weinig verbetering in haar humeur kunnen brengen. Een raptor op verkenning had bij toeval een paar koloniale signalen waargenomen en de nieuwsgierige vliegers hadden een nader onderzoek ingesteld. Het aantal schepen in het konvooi was daarmee toegenomen. Het vrachtschip Hermes was in haar bevooroordeelde ogen meer welkom dan het douaneschip Terminus. Elke keer als er douanepersoneel bij haar aan boord verscheen zorgde dat altijd voor ongepland oponthoud. Al bevatte beide vaartuigen monden die allemaal gevoed moesten worden.

Wrak
Agressief stond de cadet met de handen in zijn heupen voor de marinier, die hij openlijk van grafschennis beticht had. Iedereen had kunnen meeluisteren.
"Ik heb hem opdracht gegeven de identiteitsplaatjes te verzamelen van de gesneuvelde militairen, meneer. Het spijt me, maar ik wilde onze kostbare tijd niet verspillen om zoiets te overleggen."
Verrast keek Corian opzij. Mompelde iets onverstaanbaars voor hij weg beende. Fatum keek hem na en stak vier vingers op naar de marinier voor hij op zijn helm tikte. De marinier veranderde van frequentie. Het gebrek aan atmosfeer had hen gedwongen de beschermende uitrusting, gedurende de hele tijd dat ze zich buiten de raptor bevonden, aan te houden.
"Bedankt, meneer."
De opluchting was onmiddellijk van zijn gezicht te lezen.
"Je krijgt nog wel de kans om je schuld te vereffenen."
"Wat?"
"Je hebt me wel verstaan of moet ik hem terug roepen?"
Na enige aarzeling knikte de marinier. Het was nog altijd beter later iets voor sergeant te moeten regelen dan voor de krijgsraad te verschijnen en misschien wel uiteindelijk voor het executiepeloton te belanden.
"Goed."
"Goed, wat?", vroeg Fatum en bracht een hand naar zijn helm op de plek waar zijn voor het oog onzichtbare oor zich moest bevinden.
"Goed, meneer."
"Zorg voor genoeg naamplaatjes om geloofwaardig over te komen."
Fatum schakelde weer over op de frequentie waarmee hij wireless met iedereen aan boord in contact stond. Deze militairen waren toch menselijker dan hij eerder had aangenomen. Ook hij was in de verleiding gekomen, maar dan niet om zich zelf te verrijken. De koloniale marine had hem, naast het uniform, geen wapen verstrekt. Daar had hij nu verandering in gebracht. De vorige eigenaar kon er immers toch geen gebruik meer van maken.

[P_Westdijk]

deel 15

vrachtschip Dioscuri
"Is er iets aan de hand?"
De vraag deed de gedrongen man schrikken. De operateur keek naar de naast hem staande vrouwelijke kapitein op. Hij had haar niet horen aankomen. Aphaea had eerder zijn onrust opgemerkt en de blikken, die hij haar kant op had geworpen. Hij maakte nog zo kort deel uit van haar bemanning, dat ze zijn naam al weer was vergeten.
"Er gebeurt iets vreemds, kapitein", hij wees naar het DRADIS scherm, "valt u hier iets op?"
Ze boog zich naar voren. Het middelpunt van het scherm was het schip zelf. In een straal van 150.000 kilometer registreerden de scanners slechts de vier andere schepen waar het konvooi, naast hen zelf, verder uit bestond en een eenzame raptor.
"Bedoel je de raptor?", raadde ze.
De operateur knikte opgetogen. Blij dat het de kapitein ook was opgevallen. Hij tikte met een vinger op het scherm.
"Er begint een patroon te ontstaan in het patrouilleschema van de marine. Ze sturen met terugkerende regelmaat raptors op verkenning, maar deze wijkt ervan af."
"Ja?', vroeg Aphaea, 'kan je nog duidelijker zijn?"
De man haalde zijn schouders op.
"Nee, kapitein."
Aphaea kwam weer overeind. Ze klopte de man op de schouder. Inwendig teleurgesteld, maar dat wist ze goed verborgen te houden.
"Blijf het voor me in de gaten houden. Goed werk."
De operateur knikte met een glimlach op het ronde gezicht.

scout cruiser Draco
Een koloniaal oorlogsschip met de omvang van de Draco had te weinig ruimte aan boord om uitgebreide faciliteiten te huisvesten voor de fabricage van munitie. Iets wat aan boord van de grotere battlestars wel gebruikelijk was geworden. Daarom reageerde de XO ook enthousiast op de lading munitie waarmee de Raptor was terug gekeerd. Het was meer dan ze had verwacht, maar tegelijk stond het Anja tegen dat ze zich daarvoor moesten verlagen tot plunderen. Alleen kon ze geen bruikbaar alternatief bedenken om de voorraden van het schip op peil te houden. Tevreden liep ze om een raptor heen met haar hand over de romp glijdend om haar weg richting de CIC te vervolgen. Het had geen zin om hier nog langer rond te dwalen. Ook zonder haar aanwezigheid zou het lossen soepel verlopen. Corian volgde haar om rapport bij de kapitein uit te gaan brengen. Anja wierp een korte blik naar achteren.
"Jij ook, Fatum."
Verrast knipperde de sergeant even met zijn ogen voor hij zijn schouders naar de mariniers en technici ophaalde. Hij had juist een kist granaten opgetild, maar zette deze meteen weer neer op de vloer.
"De rang van sergeant heeft zo zijn voordelen."
Hij klopte een marinier grijnzend op de schouder en liep zonder zich te haasten achter het tweetal aan. Achter hem klonk enig gemopper onder de mariniers en technici. De grijns op zijn gezicht werd nog breder. Hij zou zich pas zorgen gaan maken als er niet gemopperd werd.

[P_Westdijk]

deel 16

search and rescue ship 115
De kapitein draaide zich om. Hij was nerveus ondanks dat hij het probeerde verborgen te houden voor zijn bemanning. Tenslotte had hij de piramidaal gevormde brug aan de voorkant van het schip verlaten om de teamcoördinator op te zoeken en om hardop van gedachten te wisselen. Er was iets vreemds gaande. Er waren militairen aan boord gekomen die alles wat ze leken te zien op kleine computers registreerden en volop vragen stelden, maar zelf geen antwoorden hadden of gaven.
"Wat is er toch aan de hand?", gromde de kapitein.
De teamcoördinator kon slechts zijn smalle schouders ophalen. Het deed zijn weinig imposante postuur nog langer lijken dan het al was.
"Ik moet Fatum spreken."
De man keek geschrokken op bij het horen van de naam, maar de kapitein was al opgestaan en beende naar de deur.
"Waarom, kapitein?"
"Hij zal me vast meer kunnen vertellen."
"Is het wel verstandig dat u contact met hem opneemt? De koloniale marine waarschuwt ons toch als we in gevaar verkeren? We zijn immers voor onze bescherming van hen afhankelijk geworden."
De kapitein bleef in de deuropening staan en dacht er enkele seconden over na. Het was een onderwerp dat Fatum kort voor zijn vertrek ook al had aangekaart. Deze afhankelijkheid had de jongere man tegen gestaan. Hij keek om.
"Misschien heb je gelijk."
De teamcoördinator knikte. Opgelucht dat hij de kapitein ervan had kunnen weerhouden met zijn voormalige teamleider te gaan praten. Hij wilde in geen geval dat Fatum ooit nog een stap aan boord zette.

scout cruiser Draco
Verwonderd keek Anja naar de rug van de persoon op de schietbaan. Op een dergelijk tijdstip als deze zag ze hier zelden iemand trainen. De stilte keerde terug en de sergeant verving het leeg geschoten magazijn voor een volle. Een hand op de schouder deed hem zichtbaar schrikken. Hij had niemand binnen horen komen en verwacht hier helemaal alleen te zijn. Fatum nam de oorkappen af en keek in het gezicht van de XO.
"Ben jij gekwalificeerd voor het afvuren van een wapen?"
"Hoe kan ik me daarvoor kwalificeren?", vroeg hij onschuldig.
Ze keek naar het pistool.
"Aan boord van de destroyer gevonden", verklaarde hij voor ze er naar kon vragen.
Hoofdschuddend nam ze plaats op de baan naast de zijne.
"Heb je wel het doel geraakt?"
"Een paar keer de rand van de kaart, maar ik blijf oefenen."
Ze grinnikte en besloot hem eens te laten zien hoe iemand volgens haar hoorde te schieten.

search and rescue ship 115
Hygeia wachtte zuchtend op de volgende persoon met wie ze werd door verbonden. Het was ditmaal een vrouw. Zoals ze al eerder had gedaan stelde de psychologe zich weer opnieuw voor en informeerde naar een blijkbaar zeer moeilijk bereikbaar persoon aan boord van het koloniale oorlogsschip. Gespannen gade geslagen door de kapitein, die zich tot haar had gewend voor hulp. Ze schudde het hoofd en legde de hoorn neer. Haar kort geknipte, blonde lokken bewogen met elke beweging van haar hoofd mee.
"Het spijt me, kapitein."
De man schudde langzaam het hoofd. Hij had voldoende gehoord.
"Ik zou trouwens niet hebben geweten wat ik tegen hem had moeten zeggen."
"Het zou je wel gelukt zijn."
Hygeia leunde naar achteren terwijl ze hoofdschuddend de kapitein aankeek.
"Fatum was van plan weg te gaan zonder een woord met me te wisselen en hij wantrouwt volgens mij psychologen in het algemeen. Waarom denkt u van alle mensen hier aan boord dat juist ik diegene ben die hem aan het praten kan krijgen?"
"Hij sprak zeer lovend over je."
"Over mij?"
Haar verbijstering amuseerde hem.
"Je hebt een aantal mensen uit zijn ploeg bijgestaan op moeilijke momenten. Hij was je er zeer dankbaar voor."
"Hij heeft er nooit een woord tegen mij over gezegd."
Verontschuldigend haalde de man zijn schouders op.
"Fatum is wat moeilijk te doorgronden", zei de kapitein, "goed, onmogelijk te doorgronden, dan", zei hij toen hij haar de wenkbrauwen zag fronsen, "maar ik wil nog steeds weten waar de koloniale marine mee bezig is."
"En u denkt dat hij het weet?"
De kapitein knikte.
"Waarom denkt u dat? Hij is slechts een sergeant."
"Hier was hij slechts een teamleider, maar Fatum raakte in deze functie ook overal bij betrokken. Hij is iemand die je inzet omdat je gewoon weet dat hij de klus zal klaren. Daarom stond zijn naam waarschijnlijk ook bovenaan de lijst van te rekruteren mensen voor de koloniale marine."
Ze begreep het. Het vertrek van de teamleider werd al spoedig als een gemis ervaren. Hij was opgevolgd door een man, die was geprezen door de teamcoö�rdinator, maar volkomen genegeerd werd door achtergebleven leden van Fatums team.
"Ik wilde dat hij hier was. Hij zou wel raad weten met de nieuwe rekruten."
Hygeia glimlachte. De koloniale marine had eerst om vrijwilligers gevraagd en vervolgens door gebrek aan reacties onder de passagiers van de Dioscuri mensen met verschillende achtergronden geselecteerd op basis van lichamelijke geschiktheid om te worden opgeleid tot reservisten. De eerder voor de koloniale marine geronselde mannen en vrouwen bleken in veel gevallen aan boord van de Draco gebrekkig te functioneren omdat ze geen militaire training hadden ondergaan. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar zij waren opvallend in de minderheid. Het dwong kapitein Dalum zijn eerdere beslissing om burgers te rekruteren te herzien. Een zelfs ingekorte opleiding bleek gewoon onontbeerlijk te zijn. Zelfs al waren de mogelijkheden daarvoor ontoereikend.

[P_Westdijk]

deel 17

flight pod, battlestar Delphi
De grijsgroene ogen van de sergeant zagen hetzelfde als de ogen van de anderen, maar er achter gingen hele andere gedachten schuil. De aanval op het vijandelijke ruimtestation kwam voor hen even onverwachts als het voor de Cylons moest zijn. Niemand dacht er meer aan de technische mankementen van de Raptor of zelfs maar aan vertrekken. De flitsen in de verte getuigde dat er een heftige strijd gaande was. Fatum schudde het hoofd. Hij had zich bij het feit neer gelegd dat de piloot in botsing was gekomen met een wrakstuk van de Delphi en het er met veel geluk levend, maar gewond had afgebracht. De ECO had snel de besturing overgenomen en een geslaagde noodlanding gemaakt, maar Fatum vreesde dat het toestel een langdurig onderhoud nodig had. Misschien moest het zelfs worden afgeschreven. Ze waren gestrand in vijandelijk gebied en het was maar de vraag hoelang het zou duren voor er hulp zou komen.
"Het moet de Galactica zijn", zei Corian grijnzend.
"Misschien wel een andere battlestar", merkte een techneut op.
Hoop gloeide op. Fatum zag de mariniers en technici elkaar aanstoten en genieten van het moment. Hij kon zelfs hun gedachten raden, maar keek in plaats daarvan de andere kant op. Fatum had er geen verklaring voor, maar volgde slechts zijn gevoel. Net op tijd om de raider te zien.
"Cylons."
De grijsgroene ogen zochten naar meer in de hoop het niet te vinden. Squadron na squadron verscheen uit het niets en zette koers richting het ruimtestation om de strijd met de vipers en het koloniale oorlogsschip aan te gaan. De zwevende restanten van de battlestar Delphi lag op de route van deze snel groeiende strijdmacht.
"We moeten hier weg", schreeuwde iemand.
Fatum besefte hoeveel waarheid er in deze woorden zat en dwong zich zelf in beweging te komen. Hij hoorde iemand brullen en duwde een marinier hardhandig in de richting van een gat dat een raket dagen eerder in de flight pod had geslagen tijdens de vernietiging van de battlestar Delphi. Hoorde de cadet de anderen aan sporen zich te haasten zonder om te kijken. Hij had een aantal raiders de verder vliegende hoofdmacht zien verlaten. Meer had hij niet nodig om te weten dat het te gevaarlijk zou worden om hier te blijven staan. Granaten van een licht kaliber geselden de gepantserde buitenzijde van de flight pod en trokken sporen van vernieling en een zekere dood in de richting van de gelande raptor. Fatum besefte te laat dat hij dekking moest zoeken en als hij het wel had geweten dan had hij het nergens kunnen vinden. Stukken van de exploderende Raptor vlogen langs en over hem heen. De man schuin voor hem schokte alsof hij onder stroom stond. Granaten waren zijn rug binnen gedrongen en hadden het lichaam via de borst weer verlaten. Fatum rende langs hem heen. De raider vloog laag over de mensen heen. Elk geluid van de motoren ging in het luchtledige van de ruimte verloren. Een techneut verloor in zijn haast en paniek het contact met de romp en zweefde de ruimte in. Te vergeefs graaiend naar enig houvast. Een marinier vuurde zijn wapen af in een wanhopige poging de aanval van de volgende raider af te weren. Fatum zag hem stuiptrekken. Hoorde het gerochel van de stervende militair. Het wapen had de man los gelaten, maar de magnetische schoenen hielden hem staande. Het liefst had Fatum de handen op zijn oren gedrukt om doof voor het geschreeuw en gegil te kunnen blijven. Hier had geen enkele training aan boord van de Draco hem op voor kunnen bereiden. Voor de eerste maal betwijfelde hij of hij er goed aan had gedaan om het uniform aan te trekken.

[P_Westdijk]

deel 18

scout cruiser Draco
De XO bekeek de foto van wat op intacte antischeepsraketten leek. Ze herkende het type. Het mocht al als een wonder worden beschouwd dat deze kwetsbare munitie de ondergang van het schip ongeschonden had doorstaan.
"Jammer dat wij geen geschikte lanceerbuizen hiervoor hebben."
Naast haar stond de kapitein. Ook de Draco was met een arsenaal aan raketten uitgerust, maar deze hadden een beperkt bereik en een kleine gevechtskop. De offensieve kwaliteiten van de lichte kruiser waren al op de tekentafel beperkt gehouden. Dezelfde raketten waren uitwisselbaar en konden als het moest ook door de raptors worden gelanceerd. Het vergrootte het aantal opties van de kapitein.
"Inderdaad, maar als de lanceerinrichtingen ook onbeschadigd zijn gebleven dan zijn er wel mogelijkheden om ze in te kunnen zetten."
"Waar denkt u aan, meneer?"
"De koloniale marine heeft zware verliezen geleden en commander Adama zal elk schip nodig hebben voor de herovering van de koloniën. Zelfs een tot hulpkruiser verbouwde search and rescue ship zal daarbij welkom zijn."
Ze staarde de kapitein aan. Het was decennia geleden dat de koloniale marine het besluit nam om vrachtschepen te bewapenen om als geïmproviseerde oorlogsschepen dienst te doen. Het was moeilijk te zeggen wat bij de kapitein de doorslag gaf om het robuust uitziende schip met allerlei uitsteeksels van toegevoegde apparatuur te bewapenen. Het was een stuk groter als de Draco, maar was het ook geschikt om als een hulpkruiser dienst te doen? Er zou in ieder geval weinig planning aan vooraf gaan omdat alles af hing van wat ze aantroffen tijdens de bergingsoperatie. Tijdens eerdere door de raptors gemaakte verkenningsvluchten waren vele schepen of delen ervan gelokaliseerd. Stuurloos door de ruimte zwevend. Sinistere herinneringen aan de verloop op de eerste dag van deze oorlog. De Cylons hadden de koloniale vloot gedecimeerd. De wrakken werden nu als bronnen beschouwd door kapitein Dalum waaruit ze zich tijdelijk konden bevoorraden bij gebrek aan logistieke bases.
"Hebben we al iets vernomen van Corian?"
Anja schudde het hoofd. De raptor was niet op de afgesproken tijdstip teruggekeerd, maar er konden allerlei redenen voor zijn terwijl communicatie om veiligheidsredenen tot een minimum moest worden beperkt.
"Ze zijn slechts zes minuten over tijd, meneer."
"Met Corian aan boord?", vroeg de kapitein sceptisch.
De cadet was, zoals ze beiden wisten, zeer punctueel. Tot op het extreme af. Het was één van de redenen waarom hij nog niet tot luitenant bevorderd was. Hij was minder flexibel dan van een officier werd verwacht. Elk bevel voerde hij letterlijk uit.
"Maak een raptor klaar voor het uitvoeren van een reddingsoperatie", beveelde de XO, zonder meer woorden eraan te verspillen.

flight pod, battlestar Delphi
"Daar gaat ze", mompelde Corian.
Fatum kneep zijn ogen half dicht. Het was meer een vermoeden dan ze de battlestar daadwerkelijk konden zien vertrekken. De afstand daarvoor was gewoon te groot. Het station was veranderd in een brandende toorts. Het oplichten van explosies had al enige tijd geleden opgehouden. Blijkbaar was de strijd geluwd.
"Hoe weet je dat?", vroeg Fatum, zonder nieuwsgierig naar het antwoord te zijn.
Hij had na de nodige aarzeling besloten om de plek te verlaten waar ze zich hadden verscholen. Bang voor wat hem te wachten zou staan, maar luisteren naar het gekreun van de stervende piloot was nog vreselijker. De man was opnieuw gewond geraakt en ditmaal ernstiger. Ze hadden alles gedaan wat met hun beperkte medische kennis mogelijk was.
"Het zou onverstandig zijn om hier te lang blijven rond hangen. Zodra de vipers en raptors aan boord zijn vertrekken ze."
Fatum knikte begrijpend, zonder echt te hebben geluisterd.
"Misschien is het beter als we terug gaan", zei Corian.
Hij zag Fatum het hoofd schudden.
"Ik blijf. Er moet iemand hier zijn voor als ze ons komen zoeken."
De cadet keek naar het seinpistool in de ene hand van de sergeant en het wapen in de andere hand. Hij knikte en begaf zich in de richting van de anderen.
"Heb je nog wrakstukken van raptors gezien?"
De vraag bracht Corian tot stilstand en hij draaide zich half om.
"Van de 224 is weinig overgebleven."
"Ik bedoel van andere raptors. Deze battlestar had ook vast raptors aan boord. Ik heb daar buiten niets gezien wat er op leek."
"Wat bedoel je?"
"Jullie hebben een bericht van de Delphi ontvangen dat ze kort na de verschijning van de Cylons al haar vermogen had verloren. Misschien hebben ze geen enkele raptor en viper meer kunnen lanceren en zijn ze hier nog. Opgesloten in de hangars of liften."
Het klonk hoopgevend. Ze waren hier naar toe gestuurd om op zoek te gaan naar alles wat bruikbaar was, maar daar was tijdens deze missie weinig van terecht gekomen. Toch schudde Corian het hoofd.
"Je blijft hier. Ze kunnen even goed zijn gebruikt bij de evacuatie van het schip en dan weten alleen de Heren van Kobol waar de raptors zijn gebleven. De Cylons zullen een onderzoek instellen naar wat er met het station is gebeurd. Elk moment kan er hulp van de Draco arriveren en dan wil ik niet dat iedereen hier rond zwerft."
"Ja, meneer", antwoordde Fatum.

[P_Westdijk]

deel 19

scout cruiser Draco
De sterkte van de bemanning was voor de komende missie tot een minimum terug gebracht. De redenen daarvoor ontgingen Fatum, maar hij zag er wel al snel een aantal voordelen van in. Één ervan was dat er nu minder militairen in de weg liepen bij zijn dagelijkse ronde door het schip. Het was heerlijk om even te kunnen vergeten, dat hij bijna dood was geweest en alle vragen erover te kunnen vermijden. Na de beschietingen waren de raiders vertrokken richting het strijdtoneel. Hij had zich samen met de weinigen, die in leven waren gebleven, verscholen tot er een raptor was verschenen. Het was weinig heldhaftig te noemen, maar hij had het tenminste overleefd. Bij zijn terugkeer had hij de verandering in zijn omgeving bespeurd. Hij behoorde nu echt tot de bemanning. Bijna alsof hij hiervoor op het toneel had gestaan om voor soldaat te spelen, zonder het echt te zijn.
De trainingsruimte aan boord van de kruiser was kleiner en had hem minder te bieden dan hij als hulpverlener gewend was geraakt. Daarom had hij besloten om als het mogelijk was elke dag een aantal kilometers te gaan hardlopen. Het verrijkte ook zijn kennis over de indeling van de kruiser, zoals hij spoedig besefte.
"Fatum."
Hij keek om en stopte abrupt. Het was de XO en hij had haar helemaal over het hoofd gezien.
"Ik kan wel wat gezelschap gebruiken naar de hangar."
"Jullie laten zelfs uitnodigingen als bevelen klinken."
Glimlachend haalde ze haar schouders op. Hij had een soms zelfs zichtbare weerzin van alle regels, die binnen de koloniale marine golden, maar hij had zich ondertussen bijzonder nuttig gemaakt. Zoals Anja al had voorspeld.
"Ik vertrek naar de 115."
"Jij ook al?"
Ze knikte.
"We laten bijna de helft van de bemanning achter terwijl we zo meteen handen te kort zullen krijgen tijdens de berging."
"De kapitein wil het risico spreiden voor als er wat met de Draco mocht gebeuren. Bovendien is hij ervan overtuigd dat de battlestar Galactica in de buurt moet zijn. Iemand heeft dat station vernietigd."
De militaire logica was Fatum wel duidelijk en de herinneringen eraan pijnlijk, maar zijn gevoel sprak het tegen. Waarschijnlijk was het ook van zijn gezicht af te lezen. Hij zag haar om zich heen kijken om te zien of er nog mensen binnen gehoorafstand waren.
"Het uitgeroepen staat van beleg is niet overal enthousiast ontvangen. De kapitein is bang dat er anders geen schepen zullen zijn als jullie terug komen. Het is twijfelachtig of de bemanning van de Terminus alleen voldoende is om het konvooi bij elkaar te houden. De douanebeambten waren in het verleden al geen populaire mensen en daar is nog weinig verandering in gekomen. "
Het wierp een heel ander licht op deze verplaatsing van mensen.
"Ik begrijp de beslissing van de kapitein", antwoordde hij voorzichtig en diplomatiek.
Het was merkwaardig hoeveel wantrouwen er soms was tussen de militairen en de burgers en ook bleef bestaan. Zelfs nu iedereen op elkaar was aangewezen. Al waren er per schip grote verschillen te constateren. De gezagvoerder van het kleine douaneschip leek wel blind gehoorzaam aan de militairen te zijn terwijl de kapiteins van de overige schepen er een eigen mening op na hielden over wat nu het beste was voor hen.
"Ik dacht het wel."
"Waarom vertel je me dit?"
"Ik wil dat je begrijpt waarom we doen wat we doen. Voor jou is een bevel alleen onvoldoende. Daarvoor dien je nog te kort bij de koloniale vloot."
"Bedankt."
Hij vroeg zich af wat ze zouden doen als er na het vertrek van de Draco problemen ontstonden. Het search and rescueship en Hermes waren in tegenstelling tot de Dioscuri en de Terminus ongewapend. Het drong plotseling tot hem door waarom er ook raptors achterbleven. Het search and rescue ship had vooraan, de bakboordzijde, een grote hangar met een uitschuifbare platform waarvan shuttles konden opstijgen en landen. Er was daar nog ruimte om raptors onder te brengen. Terwijl achteraan, de stuurboordzijde, nog een kleinere hangar was. Deze werd door de hulpverleners alleen benut in noodgevallen omdat de huidige shuttles een grotere omvang hadden dan de hiervoor gebruikte typen of de raptors van de koloniale marine. Deze laatste toestellen konden met wapens worden uitgerust. Het stemde hem tot een in stilte peinzend nadenken en voor hij het wist hadden ze de hangar bereikt.
"Succes."
"Jullie ook. Ik hoop de Draco spoedig weer terug te zien."

[P_Westdijk]

deel 20

search and rescue ship 115
De verschijning van een raptor was voor de hulpverleners weinig bijzonder meer te noemen. De helft van het militaire squadron was immers tijdelijk bij hen onder gebracht. Toch trok de zojuist gelandde raptor de aandacht van zowel de hulpverleners als de militairen. Het nummer op de romp kwam de militairen onbekend voor, maar de piloot kenden ze wel. Fabian zwaaide vanuit de cockpit naar hen. Hij was met een volle lading aan rantsoenen en uniformen vertrokken. Ook had hij een voor de XO bestemde envelop bij zich, afkomstig van kapitein Dalum. Voor zowel de hulpverleners als de militairen betekende Fabian de eerste nieuwsbrenger sinds dagen en dat maakte hem plotseling heel populair. Behalve bruikbare onderdelen hadden de bemanningsleden van de Draco ook deze raptor aangetroffen. De schade aan het toestel bleek snel te kunnen worden gerepareerd om vervolgens opnieuw in gebruik genomen te worden. Veel hulpverleners en rekruten kwamen even langs om er een blik op te kunnen werpen. Zelfs de XO liet zich een moment in de hangar zien. Het aanzicht van de raptor stemde haar hoopvol voor de toekomst. Daarmee werd het squadron weer op sterkte gebracht, maar het was ook een bewijs dat er voor de koloniale marine veel te bergen viel als de Cylons hen ongemoeid lieten.

vrachtschip Dioscuri
Een met rode verf en roeststrepen bedekte container was helemaal leeg gemaakt. Onzichtbaar vanaf de buitenkant werden er binnen voorbereidingen getroffen door in pakken gehulde mannen en vrouwen om de container te verstevigen en luchtdicht te maken. Naar de redenen ervoor kon Aphaea slechts raden. De luitenant liet haar en alle mensen aan boord in het ongewisse. Ze glimlachte flauw bij de gedachte dat deze officier het waarschijnlijk evenmin wist. Kapitein Dalum bleek iemand te zijn, die maar weinig los liet. Je kreeg alleen te horen wat je volgens hem moest weten om je taak goed uit te kunnen voeren. Het irriteerde haar mateloos omdat alle officieren zich zelf fantasisch leken te vinden alsof ze een antwoord op alles hadden. Zij wendde zich geregeld tot de mensen om haar heen om hun meningen te peilen voor ze als kapitein de beslissing nam. Het zorgde er voor dat ze zaken wel eens vanuit andere oogpunten bekeek, maar de militairen hadden hun eigen werkwijze en ze vermoedde dat het verspilde tijd was om hier verandering in te proberen brengen.

douaneschip Terminus
Bijna rusteloos veranderde het kleine schip van koers. Het cirkelde om het konvooi heen alsof de bemanning op zoek was naar problemen en het maakte niet uit met wie. De paar kanonnen aan boord waren nu constant bemand. Veelvuldig gebruikt bij oefeningen en een enkele keer in de praktijk met een salvo voor de boeg nadat de bemanning van een schip de herhaalde malen uitgezonden instructie om te stoppen had genegeerd. Het vermoeden van contrabande aan boord werd tijdens het latere onderzoek ook bevestigd. Deze smokkelaars waren een lachertje gebleken in vergelijking tegen wie de douanebeambten het nu gedwongen waren op te nemen. In plaats van logge vrachtschepen zouden de ambtenaren te maken krijgen met kleine, wendbare en snelle raiders. Uitgerust met diverse wapensystemen waarmee de Cylons het schip zware schade konden toebrengen of zelfs uitschakelen. Wanneer kon niemand met zekerheid voorspellen, maar elk moment kon deze confrontatie plaats vinden.

[Mirry]

Eindelijk iets buiten de normale fan fictie!~Goed weergegeven! Ik ben er in één keer doorgelezen en dat heb ik niet zo heen snel

[P_Westdijk]

Bedankt voor het reageren. De volgende delen zullen helaas iets langer op zich laten wachten. Ik weet naar wat voor einde ik toe wil werken, maar het vergt nog wat fantasie en schrijfwerk om deze ook te bereiken. Bovendien wil ik het laten kloppen met de miniserie Battlestar Galactica en dat ik iets lastiger dan ik eigenlijk had verwacht. Vertalen van Engelse termen naar het Nederlands is ook niet altijd een succes, zoals onder andere met flight pod het geval is. Vlucht peul leest toch minder lekker is mijn persoonlijke mening.

[P_Westdijk]

deel 21

search and rescue ship 115
Vrijwillig of geronseld, het verschil van hoe ze bij de koloniale marine terecht waren gekomen was van de mannen en vrouwen niet af te lezen. Alle rekruten werkten zich onder het toeziend oog van militaire instructeurs in het zweet. Elke dag brachten ze wel tijd door in de fitnessruimte. Het was voor Hygeia alsof ze plotseling een geheel andere wereld had betreden. Ze deed haar oefeningen waarbij ze voordurend werd afgeleid door het geschreeuw om haar heen. De rekruten werden op een lawaaierige manier aangespoord om steeds beter te presteren. Steeds meer van zich zelf te eisen om de eigen grenzen te verkennen. Het schip was een militaire wereld aan het worden, waarin er voor een burger als Hyfeia weinig of geen plaats leek te zijn.
"Het lijkt je te storen", merkte Anja op.
Hygeia wees naar haar oren.
"Moet er bij de training zoveel geschreeuwd worden?"
De XO lachte haar witte tanden bloot. Ze was er al lang geleden aan gewend geraakt. Net zoals deze burgers zich na verloop van tijd er naar zouden schikken. Als de Cylons hen tenminste met rust zouden laten.
"Het is onze wijze waarop wij de rekruten klaar stomen."
"Klaar stomen voor wat?"
"Voor wat nog gaat komen", antwoordde Anja. De lach was nu van haar gezicht verdwenen.

scout cruiser Draco
De lichte kruiser draaide langzaam om haar as alsof ze in een oncontroleerbare spin terecht was gekomen. De uitlaten van de motoren waren koud. Er werd minimaal gemanoeuvreerd door atmosfeer uit te stoten om botsingen met de wrakken om hen heen of stukken ervan te vermijden. Het belangrijkste sensorsysteem, de DRADIS, was om veiligheidsredenen gedeactiveerd. Wel werden alle frequenties afgeluisterd omdat de Cylons dit niet konden detecteren. Van een afstand ging het oorlogsschip op in haar omgeving. Blind voor elk gevaar omdat de kapitein slechts kon afgaan op wat zijn bemanningsleden buiten zagen en dan was het nog maar de vraag of ze in staat zouden zouden om de motoren tijdig op te starten. De kans op ontdekking moest tegen elke prijs vermeden worden. Een groot aantal van de mannen en vrouwen onder het commando van kapitein Dalum bevond zich in de ruimte. Raptors vlogen af en aan. De hangar puilde al snel uit met geborgen onderdelen, wapens en munitie. Meer ruimte moest worden gezocht om als tijdelijke opslag te dienen. Waarbij Fatum, tot ergernis van de kapitein, steeds meer veiligheidsvoorschriften negeerde. Toch liet Dalum de sergeant begaan omdat hij goed in zijn werk bleek te zijn. Al nam het aantal meningsverschillen tussen hen wel toe naarmate de bergingsoperatie vorderde en de moeheid toenam. Ondertussen opereerden ze onder een voortdurende spanning. Deze hield alle mannen en vrouwen aan boord in zijn onzichtbare greep.
"Haal iedereen naar binnen."
Fatum bevond zich toevallig in het CIC om het een en ander te coördineren en keek verrast op.
"Stoppen we ermee, meneer?"
De kapitein gebaarde in de richting waar hij vandaan was gekomen.
"Op het toilet kwamen kogels onder mijn deur door rollen. Ja, we stoppen."
"Ik mocht daar geen granaten meer van u opslaan", zei Fatum met opgeheven handen alsof hij volkomen onschuldig was aan het feit dat er nu kisten met kogels voor handvuurwapens waren opgeslagen. De kapitein draaide zich hoofdschuddend om.
"Waar heb je de granaten dan gelaten?"
"U bent meestal hier te vinden, meneer, dus ik heb een andere ruimte benut waar u weinig gebruik van lijkt te maken."
De kapitein draaide zich met een ruk weer om. Nog net op tijd om de sergeant het CIC te zien verlaten. Hij leek bijzonder veel haast te hebben. Het wekte de argwaan van de kapitein op.
"Waar had hij het over?", vroeg Dalum, zonder zich tot iemand speciaal te richten.
Iedereen leek zich volledig te concentreren op zijn of haar taak in het CIC. Niemand durfde de kapitein te vertellen welke verrassing hem zou staan te wachten als Dalum naar zijn eigen kwartier ging, voor een welverdiende bedrust.

[P_Westdijk]

deel 22

douaneschip Terminus
"Nee", schreeuwde de kapitein. Het was meer van woede dan van angst.
De afgevuurde granaten vormden geen enkele bedreiging voor de naderende formatie raiders. Zelfs de Cylons leken weinig onder de indruk te zijn en handhaafden koers en snelheid. Verlangend naar wraak begon de breed geschouderde kapitein orders aan de kanonniers te geven. Jeroom had de vijand al van eens heel dichtbij kunnen zien. De komst van een groep basestars in de nabijheid van Caprica had hen volledig verrast. Het gebeurde voor de douanebeambten op een zeer ongeschikt moment terwijl een team de lading van het vrachtschip Hermes inspecteerde. Ze hadden toegekeken hoe Caprica City door een nucleair bombardement werd weggevaagd. De Cylons hadden de twee vaartuigen genegeerd om zich met de planetaire defensie bezig te houden, dat met diverse battlestars onderweg was om de strijd aan te binden met de vijand. Daar had de kapitein van de Terminus en de bemanningen van vele andere schepen gretig gebruik van gemaakt om te vluchten. De tijd om er lang over na te denken had de mensen ontbroken. Het was vluchten in onzekerheid of sterven als je bleef. Het gebeurde in het geval van de Terminus ingezelschap van de Hermes omdat hij bezorgd om het welzijn van het team was en hen terug aan boord wilde hebben, zodra het mogelijk was.
"Concentreer het vuur."
Te langzaam naar zijn zin zag de kapitein de gebogen banen van lichtspoormunitie richting de vijandelijke formatie draaien. De raiders gingen uit elkaar voor de kanonniers erin slaagden de eenheid in het vizier te krijgen. Jeroom vloekte. De mannen en vrouwen om hem heen krompen in elkaar. De lichtgeraaktheid van de kapitein was hen maar al te goed bekend.

search and rescue ship 115
De verschijning van de Cylons had de rust op de brug verstoord. Tegenstrijdige meldingen over het aantal raiders en vragen om instructies overspoelden de jeugdige radiotelegrafist. De groene ogen van de XO waren op het DRADIS-scherm schuin boven haar gericht. Het had allemaal heel veel weg van een computerspel. De vijand had hen opnieuw gevonden en waren daarbij onontdekt gebleven. De verschijning van diverse squadrons van raiders had hen compleet verrast.
"De Dioscuri heeft het vuur geopend, kapitein."
De man knikte in de richting van de radiotelegrafist. De kapitein stond aan een tafel, waar vandaan hij in het verleden altijd de reddingsoperaties had geleid. Boven de tafel was een rij van zes kleine monitoren aangebracht, waarvan er drie met het scherm zijn kant uit wezen. Aan de andere kant van deze zeshoekige tafel stond zijn XO. Hij kon haar luid om informatie horen vragen, die niet op de monitoren werd weer gegeven.
"Ik kan van hieruit niets coördineren", snauwde Anja. Ze leunde zwaar met haar handen op de tafel. De kapitein kon zich de minachting herinneren waarmee deze vrouw bij aankomst op de brug om zich heen had gekeken. Pas nu begon hij er begrip voor te krijgen. Het organiseren van een reddingsoperatie was iets heel anders dan het afslaan van een vijandelijke aanval.
"We moeten springen."
Eigenlijk moest ze de kapitein bijstaan met advies, maar de tijd voor overleg ontbrak. Gelukkig leek de man het ook te beseffen. Ze zag hem knikken en begon meteen orders uit te delen. Verscheidene mensen op de brug keken in zijn richting alsof ze een bevestiging nodig hadden.
"Doe het."

[P_Westdijk]

deel 23

scout cruiser Draco
De sensoren van het oorlogsschip registreerden geen schepen, waarvan de signalen op de DRADIS-schermen kon worden weer gegeven. Het universum was ontstellend leeg. De kleurrijke nevel waar menig persoon voor vertrek een waarderende blik op had geworpen telde momenteel geen enkele bewonderaar.
"Waar is het konvooi?", vroeg de kapitein kalm.
Hier was hij al bang voor geweest. Hij was in staat om meerdere redenen te bedenken waarom de schepen waren vertrokken, maar slechts een paar daarvan waren plausibel en allemaal even ernstig. Bovendien had hij geleerd zich als officier met feiten bezig te houden. Het raden liet hij wel over aan burgers.
"De Cylons hebben hen vermoedelijk gevonden."
De kapitein keek opzij. Fatum was naast hem verschenen zonder dat hij de ander het CIC had zien betreden.
"Je weet de stemming er wel in te houden", mompelde de man zo zacht dat niemand anders het kon horen. Onverschillig zag hij Fatum de schouders ophalen.
"De sensoren hebben geen wrakstukken waargenomen", merkte hij op. Positiever nieuws was hij op het ogenblik niet in staat te melden.
"Heb je soms niets te doen?", vroeg de kapitein plotseling geïrriteerd en nu op luidere toon.
Fatum had de onverwachtse stemwisseling bij zijn meerdere opgemerkt. Het klonk alsof het de hoogste tijd was om het CIC te verlaten voor de kapitein iets verzon voor hem om te kunnen gaan uitvoeren.
"Nee, meneer. Ik heb altijd werk."
Hoofdschuddend keek de kapitein hem na. De jongere man had gelijk wat het laatste betrof. Fatum wist zich zelf voortdurend bezig te houden. Zelfs als hij eigenlijk weinig had te doen vond hij wel weer wat. Ook als het geen deel uitmaakte van zijn takenpakket.
"Voer de coördinaten van de noodsprong in waar het konvooi naar uit zou wijken bij de dreiging van gevaar."
De bemanning van de lichte kruiser bereidde een volgende sprong voor. De kapitein voelde hoe er herhaaldelijk naar hem werd gekeken vanachter de werkstations. Speurend naar de geringste twijfel over een goede afloop.
"FTL is gereed voor gebruik, meneer."
"Goed, ik tel af. Drie, twee, één, nu."
Het schip werd uitgerekt en tegelijk ingekrompen. Het verdween met alle opvarenden om op een andere plek weer op te duiken. De structuur van het schip kreeg gigantische krachten te verwerken waar alleen de ingenieurs zich een voorstelling van wisten te maken. In de tijd van een keer knipperen met de ogen overbrugde de Draco een enorme afstand.

[P_Westdijk]

deel 24

vrachtschip Hermes
De eerste gedachte dat veel bemanningsleden hadden bij het registreren van een nieuw signaal op DRADIS was dat de Cylons hen opnieuw hadden gevonden. Haastig werden er aan boord voorbereidingen getroffen voor een volgende sprong. Over wapens beschikten ze niet om zich zelf te kunnen verdedigen. Tot het signaal van onbekend veranderde in een koloniaal signaal, maar pas veilig voelde iedereen zich zodra het nog steeds onbekende schip zich identificeerde. De lichte kruiser was teruggekeerd van haar missie.

scout cruiser Draco
Ze ademde in en uit. Het was iets waar de vrouw nooit eerder stil bij hen gestaan. De gefilterde lucht aan boord van het oorlogsschip was ontdaan van alles dat ze kon ruiken. Alleen in de flight pod overheersten de doordringende geuren van olie, vet en tylium. Daar was geen enkele filter aan boord tegen opgewassen. Anja zag de bedrijvigheid om zich heen terwijl ze onderweg was naar het CIC. Een deel van de bemanning was nog bezig terug te keren om meteen na aankomst al aan het werk te worden gezet. Het oorlogsschip was ingezet voor een taak waar een vrachtschip zoals de Hermes met haar grote ruimen veel beter voor geschikt was. Zelfs de kajuiten waren gebruikt om materieel op te slaan. Even vroeg ze zich af of zij het ook hadden gemerkt, maar deze gedachte maakte al snel plaats voor de realiteit van de dag na het bereiken van het commandocentrum.
"De volgende keer dat je kanonniers ons zo hartelijk verwelkomen beantwoord ik het saluut op gepaste wijze."
De grimmig uitgesproken woorden waren bestemd voor de zichtbaar bleke gezagvoerder van de Terminus. Anja zag dat de kapitein haar had opgemerkt. Dalum gebaarde dat de bezoeker kon vertrekken, voor hij zich naar haar wendde. Hij was nog steeds boos over het feit dat ze bij aankomst waren beschoten door het douaneschip. Jeroom had weinig ter verdediging kunnen aanvoeren om te rechtvaardigen waarom zijn kanonniers het oorlogsschip onder vuur hadden genomen.
"Gelukkig kunnen ze niet schieten, meneer."
"De volgende keer raken ze ons misschien wel."
"Alleen na heel veel oefenen."
De kapitein bromde iets onverstaanbaars.
"Ik ben blij weer aan boord te zijn, meneer."
"Net als ik. Jouw mannetje maakte me stapelgek en mijn XO kon hem niet de baas. Hij gedroeg zich alsof het hele schip hem alleen toe behoorde. Zo was hij hier zo was hij daar. Meerdere officieren hebben zich over hem beklaagd. Ik vraag me af of hij wel eens slaapt", eindige Dalum onsamenhangend. Ze knikte een keer zonder helemaal te begrijpen waar haar meerdere het nu precies over had.
"Fatum, meneer?"
"Wie anders? Houd hem uit mijn buurt."
"Wilt u hem overplaatsen?"
"Hoe kom je daar nou bij? Ik denk er over om hem te bevorderen. Jij bent weer de XO en het is jouw taak om hem uit mijn buurt te houden. We hebben mensen als hem nodig, maar het blijft een lastpak."
"Goed, meneer."

[P_Westdijk]

deel 25

search and rescue ship 115
Aandachtig bekeken de rekruten de afbeeldingen van diverse door de Cylons gebruikte schepen. Het was belangrijk dat de toekomstige kanonniers deze wisten te onderscheiden van door de Koloniale marine gebruikte schepen om te voorkomen dat zij in de chaos dat tijdens elk gevecht ontstond op mensen zouden schieten. Het was een realistisch gevaar waar met name de militairen zich zorgen over maakten met een stelletje schietgrage burgers achter het geschut. Tijdens een gevecht ontbrak vaak de tijd om lang na te denken en zouden de rekruten onder druk beslissingen moeten nemen.
Een roodharige rekruut zich naar voren om de informatie onder de verschillende aanzichten van de raider beter te kunnen lezen voor hij zijn hand op stak om de aandacht van de instructeur te trekken.
"Hoe komen jullie aan deze informatie, meneer?"
"We hebben bijvoorbeeld de raiders gebruik zien maken van kanonnen en raketten. Alles wat we visueel of met behulp van onze sensoren waarnemen wordt geregistreerd. De leemten vullen we in met aannames tot we op een later tijdstip zekerheid hebben of deze correct zijn of bijgesteld dienen te worden."
Het klonk de rekruut heel begrijpelijk in de oren en hij knikte bevestigend. Hij verlegde zijn aandacht naar een schip met de vorm van een obelisk. De bijbehorende informatie was opvallend sober.

raptor 97
De Electronic Countermeasures Officer knikte een keer zonder dat hij er erg in had. Ze namen slechts een enkel vaartuig waar. Het schip met de vorm van een vierkante zuil met een taps toelopende voorkant doorkruiste de ruimte zonder een escorte.
"Geen raiders, meneer."
De squadroncommandant haalde een keer diep adem.
"In dat geval gaat de operatie door."
De ECO gaf deze informatie door aan de vliegers in de drie andere raptors, waarover zijn meerdere het bevel voerde. De eerste offensieve actie tegen de vijand zou spoedig van start gaan. Schepen van deze klasse waren tijdens verkenningsvluchten al eerder waargenomen, maar er was nog weinig over bekend. Het vermoeden bestond dat het vrachtschepen waren en de vliegers moesten uitzoeken of er bewijzen voor deze hypothese waren.
"Activeer de bewapening."
"Bewapening geactiveerd."
De elektronische apparatuur aan boord veroorzaakte een pulzerend gezoem. Onder normale omstandigheden vond de squadroncommandant het geruststellend klinken, maar vandaag was alles behalve een normale dag. Het was de bedoeling om de vijand te overrompelen voor de Cylons de kans kregen zich te verdedigen. Als ze een raider hadden waargenomen dan had Arian zonder aarzeling de aanval afgeblazen. Het was al eerder gebeurd omdat de omstandigheden niet in hun voordeel waren geweest. Het was de moeilijkste beslissing geweest dan hij zich tot nu toe kon herinneren. Nog moeilijker eigenlijk dan het juist door te laten gaan, besefte Arian nu.
"We gaan. Goede jacht."
De bevestigingen van de andere piloten kwamen binnen. De raptors verlieten de rots waarachter ze zich tot nu toe verscholen hadden gehouden. De snelheid werd snel opgevoerd om de afstand tot het schip snel te overbruggen. De eenheid in de formatie ging daarbij verloren, maar niemand bekommerde zich daar momenteel om.
"Vuur vrij."
Zonder aarzeling werd het bevel opgevolgd. De piloten keken nog enkele tellen de vurige staarten van de raketten na voor ze wegdraaiden om zo ver mogelijk uit de buurt te zijn als de raketten doel zouden treffen. De Cylons aan boord maakten geen schijn van kans om aan hen te ontkomen. De tijd dat nodig was om de FTL op te starten was langer dan de tijd die de marinevliegers bereid waren hen te gunnen. Het schip sidderde onder de explosies.

[P_Westdijk]

deel 26

vrachtschip Dioscuri
Een onhoorbare zucht ontsnapte uit de mond van Fatum. Gestuurd door de XO om een boodschap over te brengen voor hij zo meteen weer terug zou keren. Hij had zijn hoofd weg gedraaid van de man, die zijn ergernis had opgewekt. De luitenant met wie hij een gesprek had gevoerd was minder fortuinlijk.
"De kapitein wil alle passagiers inzetten bij het lossen van de raptors." De verontwaardiging in de stem van de kalende man kon geen van beide militairen ontgaan.
"Het spijt me, maar we hebben iedereen nodig."
"Ik kom van Caprica."
"Er zijn hier meer mensen aan boord, die van Caprica afkomstig zijn."
"Ik ben een professor."
"Wat wilt u daarmee zeggen?"
"Ik wil dat u voor het lossen van de raptors andere mensen inzet."
De luitenant keek langs de man heen. Hij zag verderop in de gang de kapitein staan. Ze keek duidelijk geamuseerd en met de armen over elkaar toe. Waarschijnlijk had zij deze man naar hem door gestuurd.
"Mensen die afkomstig zijn van in uw ogen minder ontwikkelde koloniën", reageerde Fatum en onderdrukte met moeite zijn minachting voor de man. "U verdiend geen vrijstelling van het werk omdat u een titeldrager bent. Laten we het eens op een andere manier bekijken. Op welke wijze kunt u wel een bijdrage leven?", vroeg hij beleefder dan de luitenant na zijn eerste woorden voor mogelijk had gehouden.
"Waaraan een bijdrage leveren?"
"Ik houdt u voor een intelligente man. Hoe kunt u zich wel nuttig maken? Als u namelijk geen zinvol werk kan verrichten dan vraag ik me af of het niet beter is om uw dagelijkse rantsoen te verdelen over mensen die veelzijdiger inzetbaar zijn."
Geschokt staarde de man hem aan voor hij zich snel naar de luitenant wendde.
"Hij wil mij laten verhongeren", protesteerde hij met een hoge, bijna overslaande stem.
Fatum schudde het hoofd.
"Nee, ik vertel aan iedereen hier, die het wil horen dat u zich drukt omdat u het sjouw- en sleepwerk ver onder uw niveau vind liggen. Zij zullen vast daar heel veel begrip voor kunnen opbrengen want u kan dat natuurlijk beter dan ik uitleggen waarom u zich drukt."
"Het is chantage", riep de man zonder de sergeant zelfs maar aan te kijken.
Bang voor het beeld dat deze jongere man bij hem had weten op te roepen.
"Nee, het is de waarheid" ging Fatum op een onverbiddelijke toon verder.
"U bent een officier. U bent toch wel in staat om..."
De luitenant schudde langzaam het hoofd.
"Iedereen werkt mee. Ook u", antwoordde hij.
Aphaea draaide zich om. De kapitein had genoeg gezien en gehoord.
"Civvies", mompelde de luitenant zodra de professor buiten gehoorafstand was. De minachting voor de burgers in het algemeen klonk er in door.
"Ik draag het uniform ook nog maar kort, meneer", bracht Fatum hem in herinnering.
Hij glimlachte enigszins om de scherpte van zijn woorden wat te niet te doen.
"Je bent nu één van ons."
De rest leek voor deze officier onbelangrijk te zijn en eigenlijk kon Fatum hem daarin geen ongelijk geven. Het overleg werd voortgezet vanaf het moment waar de professor hen had onderbroken.

[P_Westdijk]

deel 27

scout cruiser Draco
De vier raptors waren op DRADIS verschenen. Het aantal was voor de operateurs al een goed teken. Het beste nieuws volgde wireless.
"Het doelwit is uitgeschakeld."
Deze woorden werden met gejuich ontvangen. Het bericht verspreidde zich in hele korte tijd vanuit het CIC tot over het gehele schip. Het deed de kapitein zichtbaar goed om te zien hoe opgewekt de mensen om hem heen waren geworden. Alle vermoeidheid van de afgelopen dagen leek plotseling te zijn verdwenen.
Na het terug vinden van het konvooi had hij besloten om aandacht te besteden aan het moreel. De Cylons ondermijnden deze reeds door zich alleen maar te laten zien. Vooral onder de burgers zorgde het voor onrust.
"Verspreid deze informatie ook naar de overige schepen."
"Kapitein, ze hebben ook twee overlevenden opgepikt."
"Overlevenden?"
Verward keek Dalum zijn XO aan. Deze haalde slechts haar schouders op.
"Het zijn mensen", voegde de luitenant er verheugd aan toe.
De verwarring bij de kapitein maakte plaats voor argwaan.
"Wat deden zij aan boord van dat schip?", vroeg de kapitein zich hardop af.
"We zullen het spoedig horen", antwoordde Anja, "maar misschien vervoerde het schip wel gevangenen."
"Ik wil dat ze onmiddellijk ondervraagd worden."
Hij had het voorlopige rapport van zijn XO gelezen over het nog steeds lopende onderzoek naar het CNP. De Cylons bleken in staat om het programma gemakkelijk te kunnen infiltreren via ingebouwde achterdeuren. Anja had een civiele ontwikkelaar van computerspellen aangetrokken om haar hierbij te helpen. Bij gebrek aan beter gekwalificeerd personeel had Dalum erin toegestemd. De slonzige jongeman leek nauwelijks zijn tienerjaren te zijn ontgroeid en slaagde er op een bepaalde manier in om voortdurend in de weg te lopen. Beiden waren tot dezelfde conclusie gekomen wat betreft het geïnfiltreerde computerprogramma. De Cylons moesten hier hulp bij hebben gehad van mensen. Naar de motivatie konden ze
"Ja, meneer."
De kapitein had deze conclusie overgenomen tot het tegendeel bewezen zou worden, maar wat hem dwars zat was de ontbrekende motivatie om de machines te helpen bij de vernietiging van de mensheid. Er was zeker afgunst tussen de rijkere en armere koloniën, maar genoeg om tot collaboratie over te gaan?

search and rescue ship 115
Het nieuws bracht de werkzaamheden aan boord voor even tot stilstand. De technici onderbraken de werkzaamheden in het CIC om elkaar lachend op de schouders te kloppen of de hand te schudden. Een enkeling juichte opgetogen. De koloniale marine had de Cylons op gewelddadige wijze laten weten dat er nog altijd mensen in leven waren.
Het toekomstige CIC had veel weg van een ondergrondse bouwplaats. Uit het plafond en vloer kwamen lange kabels waarvan al lettelijk kilometers waren weg gewerkt. De monitoren en computers maakten door gebrek aan stroom geen enkel geluid. Er klonk geen geruststellend gezoem van in gebruik genomen apparatuur. Het geheel werd verlicht door verplaatsbare lampen. Schaduwen dansten op de wanden als de technici door de lichtbanen liepen. Er was nog zoveel te doen dat er in meerdere ploegen werd gewerkt en niet alleen in het CIC. Munitiemagazijnen en een vuurleiding moesten gelijktijdig gerealiseerd worden. Het schip vertoonde inwendig steeds minder overeenkomsten met de originele bouwtekening. Rijen van stapelbedden voor evacués van in nood verkerende schepen moesten plaats maken voor een CIC met een omvang waar ze aan boord van de scout cruiser slechts jaloers op konden zijn en een battlestar niet zou hebben misstaan. Ook aan de buitenkant was er het nodige veranderd. Voor de eigen verdediging waren de nodige wapens aangebracht terwijl de lanceerbuizen een inhoud bevatte waarmee ze zelfs een basestar een gevoelige slag toe konden dienen. Het gebeurde allemaal zonder de deskundige hulp, die op een werf voorhanden was, maar ook hier met de nodige improvisaties werd gevonden. Deze aanpassingen brachten de oorspronkelijke rol van het schip zodanig in het nauw, dat de kapitein zich gedwongen had gevoeld om zijn bezwaren te uiten. De hulpverleners hadden hun twijfels gehad of iemand als Dalum bereid was om naar hun gezagvoerder te luisteren. Het had in ieder geval geen zichtbaar resultaat gehad. Het werk ging immers gewoon door.

[P_Westdijk]

deel 28

scout cruiser Draco
"Heb je het al gehoord?", vroeg een opgewonden marinier.
"Ja", antwoordde Fatum kortaf en liep met een handdoek over de schouders richting de fitnessruimte. Het zou er heerlijk rustig zijn terwijl iedereen die geen dienst had zich naar de hangar haastte om de opgepikte overlevenden te zien. Volgens de rond gaande verhalen was het een tweeling, waar hij op het moment weinig interesse voor kon opbrengen. Hij had eenvoudig andere prioriteiten.
De marinier keek de sergeant hoofdschuddend na voor hij achter de anderen aan ging. Als de geruchten op waarheid berustte dan waren het twee, knappe vrouwen en hij wilde hen met zijn eigen ogen zien.

vrachtschip Hermes
Een jeugdig bemanningslid keek naar de aan boord gebrachte productiemachines. Het behoorde tot de grotere objecten, die de militairen met succes hadden geborgen. Battlestars, de grootste oorlogsschepen in de koloniale vloot, waren ontwikkeld om gedurende langere tijd te kunnen opereren, zonder structurele herbevoorrading. Het waterzuiveringssysteem was er een goed voorbeeld van. Het was zo efficient dat een battlestar, onder normale omstandigheden, pas na jaren de voorraad water moest aanvullen. Ook waren er diverse fabricage faciliteiten aanwezig om grootschalige reparaties na een gevecht aan boord uit te kunnen voeren, munitie te assembleren en bij de nieuwere klassen battlestars uit basismateriaal zelfs viper mark VII's te bouwen om de door squadrons geleden verliezen aan materieel te compenseren.
"Het zit onder de roest. Hebben ze dit soms uit een fabriek gehaald?"
Een grote man in een witte overall schudde het hoofd. Normaal was hij te vinden in de machinekamer van het vrachtschip, maar zijn nieuwsgierigheid had hem naar één van de twaalf ruimen geleid, die het schip in totaal telde.
"Het schijnt afkomstig te zijn van de Mercury. De eerste van een serie battlestars waar deze klasse naar is vernoemd."
"Het ziet er oud uit."
"Idioot, het is geen roest."
Beledigd keek de jongeman op. De machinist wees met een grimmig gezicht naar de talrijke vlekken van de bruin gekleurde substantie.
"Dat is opgedroogd bloed."
"O", was het enige dat de jongeman nog uit kon brengen. Hij trok zijn handen van de machine snel terug en staarde met grote ogen naar de vlekken.

[P_Westdijk]

deel 29

search and rescue ship 115
Fatum liep de brug op terwijl hij in zijn hand iets omhoog hield.
"Kapitein, ik heb hier een programma waarmee marinevliegers worden opgeleid. De door ons aangetroffen simulator was helaas te zwaar beschadigd om mee te nemen, maar het programma kan ook gedownload worden in de simulator hier aan boord. Al zullen de piloten maar moeten fantaseren dat zij werkelijk in de cockpit van een raptor of viper zitten."
"Is dat een bevel?"
"Nee, de koloniale marine weet hier niets van."
De kapitein fronste zijn wenkbrauwen.
"Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"
"Iemand aan boord van de Draco was me nog wat schuldig."
Een verklaring zonder dat het iets werkelijk verklaarde. De kapitein had het al eens eerder gehoord uit zijn mond en wist inmiddels hoe hij er mee om moest gaan.
"Wil ik weten hoe het precies in elkaar steekt?"
"Nee, meneer."
Het was voldoende voor de kapitein. Soms waren de resultaten belangrijker dan de manier waarop deze bereikt werden en dat gold met name bij Fatum. De man maakte er een gewoonte van om regels anders te interpreteren of zelfs te negeren wanneer het hem uit kwam. De koloniale marine had hier blijkbaar ook geen verandering in kunnen brengen.
"Waarom zou ik hier aan mee werken?"
"Het houdt de piloten bezig en als er nog meer raptors worden geborgen dan zullen ze heel waarschijnlijk hier aan boord worden gestationeerd. Anders dan jullie shuttles beschikken deze toestellen over een FTL."
"Wat wil jij?"
"Mijn vliegbrevet halen."
Het klonk behoorlijk egoïstisch, maar de kapitein wist dat er meer achter zat. Hij vermoedde dat Fatum nog voor veel meer had gezorgd omdat hij na het uitbreken van de vijandelijkheden al zijn zorgen had geuit over de situatie waarin ze als hulpverleners hadden verkeerd. Als de situatie nog verder verergerde dan stonden ze er nu beter voor dan de eerste dag van deze oorlog het geval was geweest.
"Weet je wat de militairen van plan zijn?"
"We blijven voorlopig bij het konvooi en voor de rest weet ik niets met zekerheid."
"Het klinkt alsof je echt een deel van hen uitmaakt."
Fatum haalde de schouders op.
"Binnen kort jullie ook."
Hier kon de kapitein weinig tegenin brengen.
"Bedankt."
"Waarvoor?"
"Voor het programma, voor alles wat ik weet en nog meer voor wat ik niet weet."
Fatum knikte voor er een samenzweerderige grijns op zijn gezicht verscheen.

[P_Westdijk]

deel 30

scout cruiser Draco
Een halve Cylon Centurion lag op de onderzoekstafel. De onderste helft van de robot ontbrak en zweefde nog ergens in de ruimte rond. Tussen de wrakstukken van het schip, waar deze machine tot voor kort op had gediend. De kapitein keek op de bewegingloze Centurion neer. Het vertoonde weinig overeenkomsten met de machines uit de vorige oorlog.
"Jammer dat het geen heel exemplaar is, meneer."
Dalum keek de vrouwelijke technicus naast hem aan. Hij zag dat ze bijna een blad vol met aantekeningen over de Cylon had gemaakt.
"Zo zie ik de toasters het liefste", antwoordde hij nors.
"Ja, meneer", antwoordde San voorzichtig. Zonder te verklaren dat het haar werk om de robot te onderzoeken opmerkelijk lastiger maakte. De kapitein had meteen een analyse van de vijandelijke wrakstukken verlangd, zodra hij op de hoogte was gebracht van het feit dat de vliegers wat souvenirs mee terug hadden genomen.

vrachtschip Dioscuri
Het was indrukwekkend om te zien hoe efficient de beperkte ruimte in de container was benut. Overal om Aphaea stonden gestapelde rijen van bakken met lampen er boven. De aanwezige mensen waren bezig om slangen, sproeikoppen en tijdschakelaars aan te brengen. De container was in een plantenkas veranderd. Het verbaasde haar waarom de militairen hier zo geheimzinnig over hadden gedaan. Ze vond het juist een goed plan om zelfvoorzienend te zijn. Ze had zelf al een paar militaire rantsoenen geprobeerd, maar veelal met tegenzin opgegeten. De Ambrosia had het nog enigszins verdraagbaar gemaakt. Ook de burgers hadden zich er bij haar over lopen te beklagen.

scout cruiser Draco
Dalum had een hekel aan ceremonies, maar hij was zich ook bewust van de noodzaak ervan. De mensen in het konvooi waren dringend aan goed nieuws toe en hij hoopte dat het omdopen van het search and rescue ship 115 in de auxiliary cruiser 115 hier aan bij zou dragen. De uit cijfers bestaande aanduiding van het schip was uit een oud bijgeloof dat je nooit de gegeven naam mocht veranderen intact gebleven.
"Bent u klaar voor vertrek, meneer?"
Anja had hem naar de raptor begeleid. Hij vertrouwde het schip aan haar toe in zijn afwezigheid.
"Ja."
Ze hield hem een doosje voor.
"Wat is dat?"
"De bevelhebber van een eskader draagt de rang van commandeur, meneer. Ik zie dat u nog steeds de rang van kapitein draagt."
"Je hebt gelijk. Hoe tijdelijk deze rang misschien ook mag zijn."
"Meneer?"
"Als we de Galactica vinden dan zal ik weer commandeur af zijn."
"Laat ik in dat geval zeggen geniet er zolang mogelijk van, meneer."
Ze spelde hem zijn nieuwe rang op voor ze salueerde. Hij beantwoordde deze op gepaste wijze, draaide zich om en stapte de raptor in. Door een raam kon hij haar zien blijven wachten terwijl de raptor naar de lift werd verplaatst en hij de XO uit het zicht verloor.

[P_Westdijk]

deel 31

search and rescue ship 115
Op de noodzakelijke bezetting van het schip na had de rest van de bemanning zich in de grootste hangar van het schip verzameld. Commandeur Dalum liet vanaf het podium een goedkeurende blik over hen glijden. De rekruten bevonden zich in verschillende gradaties van hun opleiding, maar zoals ze hier stonden vormden ze toch al een eenheid, waarvan de ruime meerderheid uit hulpverleners bestond. Zij waren al redelijk op elkaar ingespeeld, maar hen ontbrak hen nog aan militaire ervaring. Terwijl het voor iedereen afwachten was hoe de burgers zich aan hun nieuwe levensstijl zouden aanpassen. Naast hem stond luitenant Leke. Na zich zeer verdienstelijk te hebben gemaakt aan boord van de Dioscuri vond hij dat deze officier een kans verdiende zich waar te maken als XO.

auxiliary cruiser 115
De hulpverleners en burgers in uniformen van de koloniale marine haastte zich naar de gevechtsposten van de kanonniers om het geschut te bemannen. Het was slechts onderdeel van een proefalarm, maar de rekruten wisten dat de instructeurs de tijd zouden bij houden en iedereen uitscholden die in hun ogen te laat arriveerde of op een andere wijze te traag reageerde. Zoals altijd kwamen ze bijna allemaal aan de beurt om een tirade te ondergaan. Voor Hygeia, die minder aan discipline was gewend dan de hulpverleners aan boord, was het een geheel nieuwe ervaring om al het geschreeuw nu ook buiten de fitnessruimte te horen. Ze bespeurde de grote en kleine veranderingen die door de militairen in de gang waren gezet en waarvan geen weg terug mogelijk was. Als de mensen het zelf al leken te merken en dat laatste betwijfelde de vrouw. Natuurlijk waren er zoals altijd uitzonderingen. Zoals de man voor haar, die met een onbewogen gezicht alles gade sloeg. Fatum was weer eens zonder aankondiging opgedoken.
"Doen ze het goed?"
Fatum keek om.
"We zijn minder gedisciplineerd en dat zorgt ervoor dat we in tegenstelling tot de militairen eerst nadenken voor we gekregen instructies opvolgen. De meeste van ons, althans."
"Heb je zelf daarmee problemen ondervonden?"
Ze zag hem even naar de luitenant kijken. De officier was in gesprek met de kapitein.
"Alleen mijn meerderen", ging hij na enige seconden van stilte verder.
Ze glimlachte.
"Wat gaat het van ons worden?"
"Denk je soms dat ik in de toekomst kan kijken?"
"Nu je het daar over hebt. Aan boord van de Dioscuri schijnt zich een Orakel op te houden."
"En?"
"Misschien wil je me vergezellen."
"Jij gaat het Orakel raadplegen?"
"Eerder mijn nieuwsgierigheid bevredigen."
"Succes."
"Ik kan wel wat gezelschap gebruiken."
"Sinds wanneer moet ik jouw hand beet houden?"
"Jij schijnt heel gemakkelijk een lift te kunnen organiseren. Je bent inmiddels aan boord van alle schepen geweest."
"Op bevel, voor als jij je dat soms afvraagt."
"Dan kan je me onderweg vertellen wat je allemaal doet."
"Een nee, accepteer je niet, he?"
Ze haalde haar schouders op en keek hem glimlachend aan. Haar hoofd iets schuin. Een lok haar schoof ze achter een oor. Uit ervaring wist ze dat veel mannen dan een stuk toegeeflijker op haar verzoeken reageerden.

[P_Westdijk]

deel 32

vrachtschip Dioscuri
Zonder zich te haasten wandelde Fatum door de gang. Hij was te vroeg, maar zag de psychologe tot zijn verbazing al staan wachten. Ze was aan het ijsberen. iets ongewoons voor haar doen.
"Heeft het Orakel je eruit getrapt?", vroeg hij goed gehumeurd.
Hygeia draaide zich met een ruk om. Ze zag er ernstig uit.
"Ze wil jou spreken."
Hij was abrupt blijven staan.
"Ik ben hier omdat jij het me vroeg om een lift te regelen."
"Ze wil jou spreken", herhaalde ze en gebaarde naar de deur waarachter zich het Orakel bevond. Bijna alsof hij het weer vergeten, was na haar hier te hebben gebracht.
"Nee."
"Alsjeblieft?"
Hij draaide zich weer om.
"Ik heb nog werk te doen."
Ze haastte zich achter hem aan.
"Het Orakel wist dingen van mij die ik niemand anders heb verteld."
"Jij was nieuwsgierig naar het Orakel. Je ondervraagd vervolgens mensen uit haar omgeving voor je naar deze vrouw toe gaat en dan ben je verbaasd dat zij hetzelfde doet?"
"Hoe weet je dat ik mensen heb ondervraagd?"
"Het is jouw werkwijze. Herinner je Martha en Lyon nog? Ik stuurde hen naar jou toe. Jij kwam vervolgens naar mij toe om me uit te vragen over hen."
"Ik doe het niet altijd op deze manier", verdedigde ze zich.
"Bij mij heb je dat ook gedaan."
"Jij weigerde met mij te praten. Ik moest wel."
"Nog een soldaat."
Fatum en Hygeia hielden op met kibbelen en keken naar de twee blondines voor hen. Eén droeg een uniform en de ander burgerkleding.
"Ik heb nog niet het genoegen gehad om ons voor te stellen. We zijn zo blij dat jullie ons gered hebben."
Fatum keek geeneens naar de uitgestoken hand. Hij had al enige beschrijvingen van de tweeling vernomen en kon slechts concluderen, dat ze op waarheid waren berust. Deze vrouwen waren inderdaad knap en zonder de kleren niet van elkaar te onderscheiden.
"Jullie hebben helaas het verkeerde moment uitgekozen om kennis te maken, dames", zei hij slechts met een glimlach.
Hygeia haalde haar schouders naar de vrouwen op voor ze Fatum volgde. Verwonderd keken Moira en Maira hen na. Geen enkele man had een gesprek met hen afgewezen, tot nu. Ze wierp een blik op haar zus, die minstens zo verbaasd was als zij.
"Hij zei helaas."
"Het klonk niet bepaald of het hem speet."
"Misschien is hij verlegen."
"Zo zag hij er niet bepaald uit."
Maira kon het slechts beamen.
"Waarschijnlijk kwamen we echt op een ongeschikt moment."
"Wauw", zei Hygeia.
Verrast keek Fatum haar aan.
"Ik heb ook over hen gehoord", verklaarde ze schouderophalend.
Hij schudde het hoofd.

[P_Westdijk]

deel 33

auxiliary cruiser 115
"De oefening wordt wel heel realistisch", bromde de kapitein.
De droge opmerking deed verscheidene mensen opkijken. De luitenant schudde nauwelijks merkbaar zijn hoofd. Hij keurde dergelijke praat af. Deze oorlog was een serieuze bezigheid!
"Actieposten, actieposten. Conditie één, voor het gehele schip. Het is geen oefening meer. Ik herhaal, het is geen oefening meer."
De luitenant stond naast de kapitein, maar de marineofficier voerde nu het commando. Het ontbrak de kapitein aan de militaire capaciteiten van zijn XO om het schip tijdens een gevecht te leiden.
"Meld de raider aan de Draco."
De XO keek in de richting van het communicatiestation, waarachter een oudere vrouw stond. Alle mensen in het CIC droegen een uniform, maar deze vrouw had tot voor kort een burgerbestaan geleid. Een receptioniste, als de luitenant het zich nog goed herinnerde.
"Bevestig de instructie."
Geschrokken keek de vrouw op. Ze herhaalde haastig de woorden van de XO. De luitenant knikt met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. Het bevestigde nog eens dat hij werd omringd door amateurs. Een bemanning bestaande uit een mengsel van hulpverleners en burgers, georganiseerd als een militante organisatie. Aangevuld met een paar militaire adviseurs, zoals hij zelf.
"Tertiaire bewapening, vuur."
De kanonnen begonnen ongelijkmatig hun granaten in de richting van de naderende raider te spuwen. De raider verdween. Woedend sloeg de XO met een gebalde hand op de tafel.
"Jullie schieten net zo slecht als die agenten", snauwde hij.

De vroegere kapitein van de Charybdis sloeg dit alles van aan afstand gade via een camera. De man had vrijwillig de rang van luitenant geaccepteerd en een plaats aan boord van de hulpkruiser als lid van de bemanning. Hij was nog niet over het verlies van zijn schip heen, maar had ook beseft dat er nog genoeg tijd was om te treuren. Aan het plafond waren meerdere monitoren toegevoegd naast de zes bestaande. Nadat het CIC in gebruik was genomen was het de beurt geweest aan de brug om onder handen te worden genomen. Om te beginnen met een betere bepantsering dan voorheen het geval was geweest. Het was noodzakelijk omdat de brug in tegenstelling tot de bijna centraal gelegen CIC aan de voorkant van de romp was bevestigd. Naar de bevooroordeelde mening van de oude luitenant een al van afstand herkenbaar en dus ook kwetsbaar doelwit voor elke raider. Als het CIC tijdens een vijandelijk treffen werd uitgeschakeld dan moest hij het bevel overnemen. De mannen en vrouwen om hem haan zaten op hun plaatsen te wachten op dit moment waarvan niemand kon weten wanneer het aan zou breken. Het kwam zo ver niet. De raider was gesprongen.

douaneschip Terminus
"We krijgen een nieuwe kans om te laten zien wat we kunnen", bromde de optimistisch gestemde kapitein. Overtuigd dat de raider terug zou keren, maar dan in gezelschap. In zijn grote handen wrijvend liep hij op en neer. Ongeduldig en hunkerend naar actie. De bemanningsleden pasten er wel voor op om hem daarbij voor de voeten te lopen.

[P_Westdijk]

deel 34

auxiliary cruiser 115
In het CIC had de kapitein besloten om tijdens het gespannen wachten een ander onderwerp bij de XO aan te snijden. Hij wilde wel eens weten hoe de luitenant over bepaalde zaken dacht.
"Ons schip heeft een nummer als aanduiding, het squadron een letter, maar ik wil onze shuttles van een naam voorzien."
"Het is bij de koloniale marine ongebruikelijk... "
De spanning droeg er waarschijnlijk ook aan bij, maar het was de toon van de luitenant die de kapitein van gedachten deed veranderen over de wijze waarop hij het had willen bespreken. De jongeman leefde naar zijn zin teveel volgens de regels van de marine.
"We doen het gewoon", onderbrak de kapitein de luitenant op een autoritaire toon.
De XO knikte met zichtbare tegenzin. De kapitein dacht aan de voordelen ervan. Misschien konden zij inspiratie ontlenen aan de namen en dat zou het korpsgeest van de bemanning ten goede komen. Hij vermoedde dat de luitenant hier heel anders over dacht, maar spijtig voor hem had hij niet het laatste woord in deze kwestie.
"DRADIS-contact."
"Daar komen ze", voorspelde de XO.
De operateur keek van het scherm op.
"We hebben één contact op DRADIS waar genomen, meneer."
"Eén contact?"
"Het is koloniaal, meneer."
De kapitein en de luitenant keken elkaar verrast aan.

scout cruiser Draco
"Attentie, onbekende shuttle. Dit is de cruiser Draco. Identificeer u zelf onmiddelijk of we openen het vuur."
"Raptor negen vier zeven van de battlestar Pegasus."
De commandeur en de XO keken elkaar lachend aan. Het was een onverwachts genoegen. Blijkbaar was de battlestar Pegasus ook aan de Cylons ontkomen.
"Raptor negen vier zeven, bevestig uw identiteit met uw persoonlijke code."
De commandeur balde zijn handen tot vuisten. Blij om zijn vermoeden bevestigd te zien dat meer schepen de oorlog hadden doorstaan. Hij en de mannen en vrouwen onder zijn commando hadden lang genoeg gewacht om herenigd te worden met de vloot.
"Raptor negen vier zeven reageer of we zullen gedwongen zijn u behandelen als een vijandig contact."
"Val dood, marine."
De XO keek opnieuw om. Het was een alles behalve verwachtte reactie. Tot ieders verrassing verstuurde de piloot wel de code waarmee hij bevestigde tot de koloniale marine te behoren. Het verstand moest hebben gezegevierd want anders hadden de militairen moeten overwegen of deze raptor was buitgemaakt door de Cylons en nu door de vijand werd gebruikt om hen schade te berokkenen.
"Commandeur?", vroeg Anja plotseling onzeker.
De piloot aan boord van de raptor was Dalum voor. Hij zond een bericht uit dat voor alle schepen in het konvooi was bestemd.
"Ik ben Bob Semper en ik vraag asiel aan."
De commandeur bracht de hoorn naar zijn gezicht.
"Raptor negen vier zeven, hier Draco Actuel."
"Ik ben een burger en gedwongen dienst te nemen."
"Raptor negen vier zeven, hier Draco Actuel."
Gefrustreerd keek de kapitein naar de hoorn in zijn hand. Het had geen effect.

[P_Westdijk]

deel 35

vrachtschip Dioscuri
Aandachtig nam Hygeia de man in zich op, die met zijn komst voor zoveel beroering binnen het konvooi had gezorgd. In plaats van aan boord van een oorlogsschip te landen had hij dit halsstarrig geweigerd en koers gezet gezet naar het dichtstbijzijnde civiele schip uit het konvooi om aan de betreffende kapitein om asiel te vragen. Het bleek de Dioscuri te zijn, maar helaas voor hem bevonden er zich nog altijd militairen aan boord, oore wie hij meteen na de landing gevangen was genomen.
"Ik was een shuttlepiloot aan boord van het vrachtschip Scylla." De man liet zijn hoofd hangen. "Voor ik werd geselecteerd door admiraal Caïn om aan boord van de battlestar Pegasus te dienen." Hij hief het hoofd weer op. De verbittering was van zijn gezicht te lezen. "We dachten, dat ze ons kwam redden nadat de Pegasus ons gevonden had."
"Wat is er gebeurd?"
"Ze nam ons alles af om haar oorlog voort te kunnen zetten."
"Haar oorlog? Wij verkeren allemaal in oorlog met de Cylons. De hele mensheid is erbij betrokken. Wat er tenminste nog van over is."
"Begrijpen jullie dan niet dat we de oorlog hebben verloren? Het is over, maar admiraal Caïn zal door gaan tot ze geen wapens, bemanning en geen schip meer heeft om mee te vechten."
Hygeia boog zich naar voren toe.
"Wat heeft admiraal Caïn gedaan?"
De man keek haar aan met een lege blik in zijn ogen. Ze besefte dat hij haar niet zag omdat voor zijn ogen het verleden weer tot leven was gekomen.
"We waren met vijftien schepen toen ze ons vond. Sommige ervan waren bewapend, maar tegen een battlestar waren we zeker niet op gewassen als we ooit van plan waren geweest om ons te verzetten. De admiraal legde beslag op alles wat bruikbaar voor haar was: voorraden, mensen en wapens. Alles wat de militairen aan onderdelen nodig hadden werd uit onze schepen gesloopt. Zelfs onze FTL-motoren werden door hen verwijderd. Wie weigerde om mee te werken werd dood geschoten, alsof wij de vijand waren en niet de Cylons. Negen van onze passagiers stierven. Er waren zelfs vrouwen en kinderen bij."
Geschokt leunde Hygeia naar achteren. Pas nu begreep ze waarom de piloot geweigerd had aan boord van het oorlogsschip te landen. De man wilde helemaal niets meer met de koloniale marine te maken hebben na wat hij allemaal had mee gemaakt.

[P_Westdijk]

deel 36

douaneschip Terminus
Het handhaven van de wet had Jeerom in een weinig benijdenswaardige positie gebracht. Hij had het schip tussen de Dioscuri en de Draco gemanoeuvreerd en daarmee voorkomen dat de gevangengenomen deserteur naar het oorlogsschip werd getransporteerd om daar ondervraagd te worden. De kapitein was zelfs nog verder gegaan en had zijn interventieteam de bewaking van de mariniers laten overnemen nadat er ongeregeldheden aan boord van het vrachtschip waren uitgebroken tussen de bemanning, passagiers en de militairen. Tot grote vreugde van kapitein Aphaea, die duidelijk had gemaakt liever deze agenten aan boord te hebben dan de militairen. Zover was hij, helaas voor haar, niet gegaan. Misschien zou hij het hebben overwogen als het konvooi geen orders van de Draco had ontvangen om te springen. De Cylons hadden raiders gestuurd. De vijandelijke bedoelingen waren iedereen duidelijk en alle schepen verdwenen alsof de ruimte hen had opgeslokt om op een andere positie in het universum weer te verschijnen.

scout cruiser Draco
De commandeur keek naar het rapport in zijn handen. De psychologe had een uitgebreid verslag geschreven en een kopie ervan naar de militairen verzonden. Langzaam hief Dalum het hoofd op. Voor de eerste maal zag Anja in hem een verslagen man. Ook op haar had het lezen van het rapport indruk gemaakt.
"De koloniale marine moet het volk beschermen."
Ze hoorde de man tegenover haar een keer diep adem halen. Alle gevoelens waren weer verdwenen achter een uitdrukkingloos masker alsof hij zich geen menselijkheid kon veroorloven.
"We kennen alleen zijn versie van het verhaal."
"Je kan dit niet goed praten", protesteerde ze.
"Onze beslissingen hebben ook tot de dood van burgers geleid. Zij bevonden zich aan boord van de Charybdis en de door ons achtergelaten shuttles."
"De Cylons hebben hen gedood."
"Zouden de burgers er net zo over denken?"
Anja gaf geen antwoord.

auxiliary cruiser 115
"Het eerste schip waar we onze hoofdbewapening op richten..."
Misschien had de kapitein nog meer willen zeggen, maar hij zweeg. Hoe het zo had kunnen escaleren was nog steeds onduidelijk, maar ze waren hoe dan ook verdeeld geraakt. Gelaten keek hij in de richting van het oorlogsschip. Het grotere vrachtschip Hermes leek zich er achter te verschuilen. De kapitein ervan had partij gekozen voor de koloniale marine. Zij op hun beurt hadden zich bij de Dioscuri gevoegd. Voor wie de douanebeambten partij zouden kiezen was nog steeds onduidelijk. Zij probeerden wanhopig te bemiddelen voor de situatie nog verder uit de hand liep. De kapitein hoopte dat ze erin zouden slagen, maar was het realistisch? Achter hem stond de XO bij een groepje van adviseurs, die onder schot werden gehouden. Door onder andere Moira met een pistool in haar hand. De rol van de militairen was hier aan boord uitgespeeld. Het optreden van admiraal Caïn had binnen het konvooi voor tweedracht gezorgd tussen de schepen en zelfs de mensen aan boord. De kapitein knikte naar Moira en de blondine kwam naast hem staan.
"Je zus is aan boord van de Draco."
"Ze doet wat ze moet doen, kapitein."
Het was niet het antwoord dat hij eigenlijk verwacht had te horen. De man knikte met een spijtig gezicht. Het had blijkbaar zelfs voor onenigheid binnen deze familie gezorgd.

[P_Westdijk]

deel 37

scout cruiser Draco
De sergeant legde uit gewetensnood het pistool en het bijbehorende magazijn op de tafel. Het was onnatuurlijk stil om hem heen geworden terwijl alle blikken op de tegen over elkaar staande onderofficier en de commandeur waren gericht.
"Ik zal uw acties niet saboteren, maar ik zal er ook geen deel aan nemen. Ik vecht alleen tegen de Cylons."
"Mariniers, sluit hem op tot nader order."
De commandeur keek naar Fatum en de mariniers, die hem van het CIC weg leidde. De gevangene maakte geen verslagen indruk, maar verliet de commandocentrale met opgeheven hoofd. Het waren juist de achterblijvers, die zijn blik vermeden.
"Ik heb me in hem vergist, meneer", bekende Anja teleurgesteld.
Verbaast keek Dalum zijn XO aan.
"Fatum is alles wat je hebt gezegd en het vergt lef voor wat hij heeft gedaan."
"Hij weigerde uw bevelen op te volgen."
"Vertel me wat nieuws", zei Dalum met een onverwachtse glimlach voor hij weer serieus werd, "Ik geloof dat hij staat zou zijn geweest ons heel veel schade te berokkenen als hij sabotage had gepleegd."
Ze knikte en pas nu begon ze de daad van de sergeant met andere ogen te bekijken. Hij had zijn afschuw uitgesproken nadat een als waarschuwing bedoelde salvo granaten werkelijk doel had getroffen in plaats van op korte afstand van het geïmproviseerde oorlogsschip voorbij te vliegen. De schade aan de hulpkruiser leek betrekkelijk gering, maar het kon elk moment opnieuw mis gaan als iemand opnieuw te snel de trekker overhaalde. Ook de kapitein had op zijn zachtst gezegd zijn ongenoegen over de actie van luitenant Maira uitgesproken, maar hij kon het niet terug draaien wat er was gebeurd. Het was twijfelachtig of de burgers zouden geloven dat hij geen bevel had gegeven om het vuur te openen of dat de luitenant, net als de onderofficier na haar, in hechtenis was genomen. De waarheid leek van geen enkel belang meer te zijn. Wat hij nodig had was iets waar hij ze in tegemoet kon komen om de onderhandelingen een nieuw impuls te geven, maar hij had geen enkel idee waarmee.

vrachtschip Dioscuri
"Eindelijk", snauwde Aphaea met een merkwaardig gevoel van opluchting, "richt onze wapens op de Draco."
Zonder enige aarzeling had ze partij gekozen tegen de koloniale marine. Het bleek heel wat moeilijker te zijn om te voorkomen dat de reeds aanwezige militairen haar van het commando zouden ontheffen, maar dit probleem had ze inmiddels ook overwonnen. Al was het activeren van de luiken slechts een tijdelijk noodmaatregel waarmee ze het schip in talloze afgesloten ruimtes opdeelde en zowel haar bemanning als de militairen verdeelde.
"Jullie kunnen dit nooit winnen."
Ze draaide zich om naar een cadet. Hij werd stevig vast gehouden door een paar van haar bemanningsleden. Corian had zich net zo populair gemaakt als zijn voorganger.
"Misschien heb je wel gelijk, maar voor er een marinier een stap op de brug kan zetten zullen we alles vernielen waarmee jullie deze oorlog kunnen voort zetten. Jullie zullen dan net als wij verliezen."
Geschokt staarde de officier in opleiding haar aan. Een man arriveerde op de brug. Hij had zijn uniform ingeruild voor burgerkleren. De kapitein knikte hem toe.
"Ik wil dat je weer plaats neemt in de cockpit van de raptor. De militairen luisteren vast alle kanalen af en ik heb hulp nodig van kapitein Dagda. Vraag hem zijn militie te sturen."
Voor zijn vertrek wierp Bob nog een afkeurende blik op de cadet. Niemand twijfelde nog aan zijn verhaal omdat de daden van de militairen voor zich leken te spreken.

[P_Westdijk]

deel 38

auxiliary cruiser 115
Kapitein Aphaea had weinig hoeven aan te dringen om Bob weer plaats te laten nemen in de cockpit van zijn raptor om richting de hulpkruiser te vliegen. Waar hij een hartelijker welkom kreeg dan in eerste instantie aan boord van het vrachtschip het geval was geweest. Daar hadden zwaar bewapende mariniers hem opgewacht. Hier was het een groep van monteurs, die hun werkzaamheden aan de shuttles hadden gestaakt om hun nieuwsgierigheid te bevredigen en een in een officiersuniform gestoken lange man. Hij ging de vlieger voor naar het CIC. Onderweg naar de kapitein bleef Bob abrupt staan. De piloot zag een blonde vrouw in gesprek met een lid van de bemanning.
"Kom je?", klonk het ongeduldig.
"Het is een Cylon."
"Wat?"
"Zij is een machine."
"Je bent gek."
"Laat haar opsluiten."
De lange man draaide zich hoofdschuddend om.
"Hé", schreeuwde Into zodra hij een hand naar het holster aan zijn riem voelde klauwen.
De piloot probeerde hem het pistool te ontfutselen. Meer bemanningsleden bemoeiden zich ermee en hielden de bezoeker met moeite in bedwang. Zelfs Moira was dichterbij gekomen.
"Laat me los. Ze is geen mens, maar een Cylon. Laat me los."
"Ik, een Cylon?", vroeg Moira op een spottende toon terwijl ze op de man neer keek, maar achter haar voorhoofd werd er koortsachtig nagedacht. Hier en daar werd gelachen. Het was een goed teken. Ze geloofden haar voorlopig nog.
"Ik heb jou meer gezien."
"Ze heeft een tweelingzus", verklaarde Into zuchtend alsof hij plotseling met een lastig kind was opgescheept.
"Het was aan boord van de Pegasus. Laat me los."
"Voor mannen zien alle blonde vrouwen er hetzelfde uit. Het lijkt me verstandiger om hem op te sluiten en meteen de dokter te laten komen."
Er klonk instemmend gemompel om hem heen en Bob staakte zijn verzet.
"Ze is een Cylon", hijgde hij, zonder zijn ogen van Moira af te houden.
"Wat is hier aan de hand?"
Hygeia was eveneens op het tumult afgekomen. Ze drong zich een weg naar voren en zag dat een aantal mannen en vrouwen de piloot tegen de vloer gedrukt hielden.
"Je moet me geloven. Ze is een Cylon."
"Wie is een Cylon?"
De psychologe keek op om te zien wie hij bedoelde en haar blik kruiste die van Moira. De glimlach van de blondine verdween en ervoor in de plaats kwam een emotieloos masker.
"Kijk uit", schreeuwde de piloot.
Bob zag haar een pistool trekken. Een man die letterlijk op hem was gaan zitten om hem in bedwang te kunnen houden zakte dodelijk getroffen in elkaar en viel over hem heen waardoor hij niks meer kon zien. Meer schoten volgden. Er klonk geschreeuw en gegil. Gevolgd door gekreun van stervenden. Bob duwde het lichaam van zich af en keek zoekend om zich heen. Hij zag Hygeia een gang in wijzen terwijl ze met haar andere hand een beenwond bij een gillende man probeerde te stelpen.
"Ze is daar naar toe gegaan."
De piloot trok het wapen uit het holster van de luitenant zonder enig verzet te ontmoeten. De lange man staarde slechts in ontzetting om zich heen. De gang was in een bloederig slagveld veranderd.
"Waarschuw de kapitein", schreeuwde Bob voor hij de achtervolging inzette, "dat er een Cylon aan boord is."
Hij rende de hoek om. Even later klonk het doordringende geluid van het indringersalarm. Tot in de verste uithoeken van het schip was het te horen. De piloot bleef waar de gangen elkaar kruisten staan. Onzeker welke kant hij op moest omdat hij onbekend was met het interieur van het schip. Er werd geschoten en hij ging op het geluid af. De Cylon lag op de vloer. Een paar meter van haar laatste slachtoffer vandaan. Ze hield haar handen tegen haar buik gedrukt. Bloed stroomde tussen haar vingers door in een snel groter wordende plas. Een vrouwelijk bemanningslid hield haar nog steeds onder schot. De aarzeling van haar mannelijke collega was hem fataal geworden, maar zij had wel de trekker over gehaald. Een met bloed bedekte hand van de Cylon bewoog richting het gevallen pistool.
"Doe het niet."
"Ik moet..." Ze leed zichtbaar pijn. "Mijn werk..."
"Doe het niet."
Moira glimlachte terwijl ze de waarschuwing negeerde.
"Voltooien."
Er klonken meer schoten. Bob kwam dichterbij en trapte voor de zekerheid het wapen van het bewegingloze lichaam vandaan.
"Het is voorbij", zei hij met een zucht.

[P_Westdijk]

deel 39

douaneschip Terminus
Zuchtend keek de man naar de zwarte hoorn in de hand. Hij had nog steeds moeite om het zelf te geloven, maar het had hem er niet van weerhouden de koloniale marine te waarschuwen voor de aanwezigheid van een Cylon aan boord.
"Waarom zou kapitein Dagda u willen misleiden? Wat is de nut ervan?"
Het bleef even stil voor er een antwoord kwam waar Jeerom naar luisterde.
"Graag gedaan", snauwde hij, maar de verbinding met het oorlogsschip was al verbroken.
Het minste wat hij had verwacht was een beetje dankbaarheid van de kant van de militairen, maar zelfs dat leek al te veel te zijn gevraagd. Jeerom had het verzoek van kapitein Dagba eerst met zijn staf overlegd omdat hij vreesde daarmee zijn neutraliteit als onderhandelaar in gevaar te brengen. De stafleden bleken even verdeeld te zijn als hij zelf, maar niemand van hen kon een geloofwaardige reden bedenken over wat voor voordeel hiermee te behalen viel. Heel even had hij er spijt van het bericht door te hebben gegeven, maar toen schudde hij het hoofd. Zo mocht hij niet denken. De Cylons waren de vijand. Kapitein Dagba had nog meer reden dan hij zelf gehad om er over te zwijgen en hij had het ook niet gedaan. Jeerom bewonderde hem hierom.

scout cruiser Draco
"Helpt het ijsberen?", vroeg Fatum met gesloten ogen.
De luitenant, met wie hij de cel deelde, stopte met op en neer lopen en keek misprijzend op de onderofficier neer. Hij leek een poging te doen om te slapen. Bereid om zijn gevangenname te accepteren omdat hij er geen verandering in kon brengen. Misschien moest ze zijn voorbeeld volgen en wachten op de volgende gelegenheid, die ze zou krijgen om tweedracht tussen de mensen te zaaien. Het was een goed moment om deze mens nader te bestuderen.
"Je bent een beetje een raadsel voor me."
"Dan hoop ik dat je van puzzelen houd."
Hij opende zijn ogen bij het horen van haar lach. Zuchtend kwam hij overeind. Het zag er niet naar uit dat hij de rust zou krijgen waar hij eigenlijk naar verlangde. Hij keek naar haar op. Je kon het eerlijk gezegd slechter treffen met een celgenoot.
"Mag ik je wat vragen?"
"Ik heb geen zin in spelletjes."
"Misschien kan ik er iets tegenover stellen?"
"O?"
Ze had zijn nieuwsgierigheid gewekt en misschien ook nog wat anders.
"Voor elk eerlijk antwoord heb je vijf minuten lang op geen enkele manier geen last van mij."
Hij leek er even over na te denken.
"Wat wil je van me weten?", vroeg Fatum tenslotte.
Hij zag haar gaan zitten, maar voor ze de kans kreeg om een vraag te stellen ging de deur open en stapten in zwarte uniformen gehulde militairen het vertrek binnen. Geschrokken kwam Fatum overeind bij het zien van de gewapende mariniers tot hij besefte dat de wapens niet op hem werden gericht. Hij keek opzij, maar de luitenant leek niet in het minst verbaast te zijn. Langzaam kwam ze overeind.
"Kom eruit, Fatum."
Het klonk zo dringend dat het geen moment bij hem op kwam om te protesteren. De deur van de cel ging achter hem meteen weer dicht.
"We denken dat ze een Cylon is."
Hij draaide zich half om. Het ongeloof was van zijn gezicht te lezen.
"Een knappe toaster", mompelde hij. "Hoe komen we er achter dat ze werkelijk een Cylon is?", vroeg hij nieuwsgierig aan de dichtstbijzijnde marinier. De man knikte naar een in een witte jas gestoken man. Deze was pas nu het vertrek binnen gekomen met zijn handen om een tas geslagen alsof het een reddingsboei was. Hij maakte alles behalve een zelfverzekerde indruk en dat kon Fatum hem weinig kwalijk nemen. De man moest de cel in, die hij zojuist had verlaten. Een luitenant stapte naar voren.
"Je kunt gaan."
"Ja, meneer."
Gehoorzaam verliet Fatum het vertrek. Hij was weer vrij.
"Ik kom bloed bij u afnemen", hoorde hij de doktersassistent nog verklaren voor de deur dicht ging en vergrendeld werd. Blijkbaar werd zijn nieuwsgierigheid niet op prijs gesteld. Zonder een verdere opdracht te hebben gekregen begon hij te lopen zonder te weten waar hij naar onderweg was.
"Actieposten, actieposten. Conditie één, voor het gehele schip. Het is geen oefening."
Hij begon te rennen. Overtuigd dat het conflict binnen het konvooi nu volledig uit de hand was gelopen en mensen andere mensen gingen doden.
"Het zijn de Cylons", hoorde hij iemand schreeuwen en begon nog harder te rennen.

basestar
De vorm van het schip weerspiegelde de naam vanwege de kenmerkende vorm van een ster. Het was de Cylon tegenhanger van de koloniale battlestar. Aan boord ervan voelde Moira zich opgelucht weer te midden van haar soortgenoten te zijn. Alle zeven beschikbare modellen waren aan boord van het grote schip vertegenwoordigd. De heersende overlegstructuur bij de Cylons maakte dit noodzakelijk. Het enige waar ze nu naar verlangde was Maire aan haar zijde te hebben en daarvoor was ze bereid het hele konvooi te vernietigen en ieder mens te doden. De tweehonderdentwintig lanceerbuizen verspreid over de door een centrale pylon verbonden Y-vormige rompen waren geladen met een mengeling van conventionele en nucleaire raketten en gereed voor gebruik. Een vertegenwoordiger van model One kwam naast haar staan en knikte goedkeurend terwijl hij toekeek hoe een salvo kernraketten zich in de richting van de koloniale schepen begaven. Het was de opening van de aanval en deze zou worden gevolgd door een golf van honderden biomechanische jagers en conventionele raketten.
"Ze vluchten", snauwde Moira.
Schip na schip verdween tot er geen spoor meer van het konvooi was te bekennen.
"Er zullen zich nieuwe kansen voordoen en dan rekenen we voorgoed met deze plaag af."
Overtuigd van zijn gelijk draaide de One zich om en liep weg.

[P_Westdijk]

deel 40

auxiliary cruiser 115
De ontdekking van een Cylon te midden van hen had de militairen niet minder mild gemaakt, maar ze waren wel bereid om iedereen te laten vertrekken in ruil voor de gevangenen van de burgers. Slechts weinigen leken hier daadwerkelijk gebruik van te willen maken. Voor de meesten van hen was het oorlogsschip een vertrouwde omgeving geworden waarin ze leefden en vochten als ze er toe gedwongen werden. Diegenen die tot de uitzondering daarop behoorden pasten met gemak in een enkele shuttle.
"Welkom aan boord."
Fatum bracht een hand naar zijn hoofd om te salueren voor hij halverwege van gedachten veranderde. De kapitein schudde hem grijnzend de hand.
"Gewoonte", bekende de jongere man schouderophalend.
"Wie heb je bij je?"
"Korporaal San. Ze is een goede technicus."
Fatum keek om zich heen terwijl de kapitein een praatje maakte met de vrouw en haalde eens diep adem. Vanaf nu was dit weer zijn thuis. Het voelde eerlijk gezegd nog weinig vertrouwd aan. Hij zag de korporaal weglopen.
"Hebben er nog militairen besloten om aan boord te blijven?"
"Ze zijn allemaal vertrokken, met mijn XO voorop. Ik zal hem geen seconde missen."
"Wel zijn militaire kennis", voorspelde Fatum somber.
De kapitein haalde zijn schouders op.
"Zonder hen zullen we ons ook wel redden."
"Heeft u al een bestemming?"
De man schudde het hoofd.
"Ik heb kapitein Aphaea uitgenodigd om hier naar toe te komen om te overleggen", ging hij fluisterend verder. "Wat moeten we naar jouw mening doen?"
"We pakken alles wat we nodig hebben voor het maken van een verre reis en vertrekken naar de Armistice Line."
"Je wilt richting de thuiswereld van de Cylons gaan?"
"Ik denk dat de Cylons het evenmin zullen verwachten, meneer."
De kapitein schudde het hoofd. Daarin kon hij de ander geen ongelijk geven, maar het was voor zijn gevoel te gek voor woorden om het serieus te overwegen.
"Ik ga voorstellen de andere kant op te gaan tot we een bewoonbare planeet tegenkomen."
Fatum haalde zijn schouders op. Hij kon de keuze van de kapitein goed begrijpen.
"Achter de Galactica en de Pegasus aan?"
"Het lijkt me voorlopig verstandiger om deze schepen te vermijden."

vrachtschip Hermes
De bemanning van de shuttle was maar weinig rust gegund. Na het uitstappen van de laatste passagier werd het toestel gereed gemaakt om te vertrekken. Er was niemand ingestapt om met hen mee te gaan. De kapitein wenste hen blijkbaar zo snel mogelijk van boord te hebben voor iemand van zijn bemanning van gedachten zou veranderen. Een vrouw zeulde de koffers met zich mee. Ze behoorde tot de weinige passagiers, die haar comfortabele kajuit had verruild voor het onbekende.
"Wacht even, mevrouw."
Behulpzaam nam een marinier de koffers van haar over. De tas mocht ze zelf dragen.
"Is mijn man ook hier?", vroeg de vrouw hoopvol.
"Ik ben tegelijk met u aangekomen, mevrouw."
Ze excuseerde zich. Het was soms moeilijk de gezichten te onthouden omdat er zoveel van hen hetzelfde uniform droegen. Toch weerhield het haar er niet van om meer te weten te komen.
"Hij is een sergeant-majoor aan boord van de Draco."
"Ik vermoed dat hij nog aan boord zal zijn, mevrouw."
Ze knikte teleurgesteld. De vrouw had de Dioscuri verlaten om bij hem te kunnen zijn, maar zoals altijd al het geval was geweest ging de koloniale marine bij hem voor.

[P_Westdijk]

deel 41

douaneschip Terminus
Kapitein Jeerom had vrijwillig de rol van bemiddelaar op zich genomen. Nu de schepen elkaar niet langer meer in het vizier hadden streefde hij naar een gezamenlijk doel. Hij had de kapitein van elk schip uitgenodigd voor een overleg aan boord van de Terminus, maar hij begon zijn keuze al snel te berouwen. Het had veel weg van een zinloze discussie.
"We zijn hier voor de herovering van de Twaalf Koloniën." Dalum sloeg met zijn vuist op tafel alsof hij deze woorden ermee wilde benadrukken.
"Nee, wij willen in leven blijven. Jullie zijn op oorlogspad", snauwde Aphaea.
"Als commandant Adama..."
"Hij is, evenmin als admiraal Cain, hier. Als we dit willen overleven dan moeten we bij elkaar blijven", probeerde Jeerom naar voren te brengen.
"Wij gaan achter de Cylons aan. De aanval is de beste verdediging."
"Bespaar u zelf de moeite. De Cylons komen uit zich zelf wel naar ons toe", merkte kapitein Dagda hoofdschuddend op. Moe van het twisten.
Zuchtend wierp Jeerom een vluchtige blik op het plafond alsof hij daar vandaan hulp van de goden verwachtte. Als ze geen overeenstemming bereikten dan zou het konvooi zich splitsen en het was voor hem de vraag bij wie hij zich het beste kon aansluiten. De keuze zou van invloed zijn op de toekomst van de mannen en vrouwen aan boord van zijn schip.

raptor 947
Iemand met ook een gebrek aan geloof in een goede afloop van het overleg bevond zich in de cockpit van de enige raptor, die de burgers rijk waren. Fatum wilde terug keren naar de restanten van de battlestar Delphi. Het had hem weinig tijd gekost om de kapitein van een verkenningsvlucht te overtuigen.
"Ik had verwacht dat het hier zou wemelen van de Cylons, Bob."
"Dat klinkt eerlijk gezegd niet zo geruststellend."
Fatum haalde zijn schouders op.
"Deze stilte zint me eigenlijk ook weinig."
Hier kon Bob wel in mee gaan. Voor vertrek had de onderofficier hem informatie verschaft over de locatie van het wrak en de aanwezigheid van Cylons. Wat ze tot zover hadden gezien leek het geheel tegen te spreken. De Cylons hadden het station niet herbouwd. De wrakstukken ervan zweefden net zo stuurloos door de ruimte als bij de battlestar het geval was.
"Wat denk je hier te vinden?"
"Onderdelen om deze raptor in luchtvaardige toestand te houden en misschien wel andere raptors waarmee we onze zoektocht kunnen uitbreiden."
De piloot knikte instemmend. Deze onderofficier stelde zijn prioriteiten. Hij was blij om iemand naast hem te hebben die precies wist wat hij deed. Over zoveel anderen leek het hetzelfde niet gezegd te kunnen worden.

scout cruiser Draco
"Weten we of de Dioscuri al terug is?", vroeg de XO.
De militairen hielden het verkeer tussen de auxiliary cruiser 115 en het douaneschip Terminus nauwlettend in de gaten. Ook werden alle radiokanalen afgeluisterd. De raptor was enige uren geleden gearriveerd waarna het vrachtschip korte tijd later met onbekende bestemming was vertrokken. Het zou kapitein Aphaea vast hebben geamuseerd als ze wist wat voor vragen haar vertrek bij de militairen allemaal opriep.
"We hebben nog niets op Dradis waargenomen", verklaarde de operateur.
Ze knikte een keer voor ze naar haar post terug keerde. Zich afvragend waar de burgers mee bezig waren. Het enige wat ze wel met zekerheid wist was dat het vrachtschip terug zou keren. Anders had de auxiliary cruiser het schip wel vergezeld. Het betekende ook dat er nog een kans bestond dat het allemaal goed zou komen. De onderhandelingen waren nog steeds gaande. Hoe gering de kans op een goede afloop ook zou zijn.

[P_Westdijk]

deel 42

vrachtschip Hermes
Wantrouwen of goed onderbouwde redenen. Het leek er allemaal niets toe te doen. De onderhandelingen waren tijdelijk gestaakt. De kapitein zag letterlijk de afstand groter worden tussen de schepen en vroeg zich af of hij de juiste keuze had gemaakt. Hij had voor zijn bemanning beslist en hij droeg de verantwoordelijkheid voor als het fout afliep. Net als de andere partij troffen ze voorbereidingen om voorraden in te slaan. De ene groep voor het maken van een lange reis en de andere groep om de strijd tegen de Cylons voort te kunnen zetten. Het was maar de vraag hoe lang de schepen nog bij elkaar bleven. Als dat gebeurde waren volgens hem de onderhandelingen definitief voorbij.

auxiliary cruiser 115
In de hangar werkten technici aan een raptor. Het toestel had hetzelfde nummer op de romp als de raptor er naast. De man verantwoordelijk hiervoor voerde een laatste inspectie uit voor hij met nummer 947 aan zijn missie zou beginnen. Nog geen half uur geleden nadat een andere raptor met deze aanduiding was geland. Er was besloten om voorlopig geheim te houden voor de koloniale marine over hoeveel raptors zij beschikten. In ieder geval tot de vliegers van het hele squadron en het detachement bestemd voor de Dioscuri de opleiding hadden voltooid. Hij begon inmiddels routine te ontwikkelen bij het vliegen van een raptor. Wat ze misschien aan kwaliteit te kort kwamen moesten ze voorlopig met kwantiteit goed maken. Het rouleren van de vliegers zorgde er bovendien voor dat zij de nodige vlieguren maakten. Bob had zich bovendien tot een uitstekende instructeur ontwikkeld met de nodige gevechtservaring.
"Zijn jullie er klaar voor?", vroeg Fatum.
"Nee, maar het moet maar", luidde het antwoord.
"De kapitein", fluisterde de co-piloot.
De Fatum en de ECO draaiden zich om. Het was inderdaad kapitein Dagba en hij had een envelop bij zich.
"Ik wil dat je de Terminus een bezoek brengt en deze brief aan de kapitein geeft. Het is goed voor jou om erbij te zijn als hij hem leest."
"Werken we tegenwoordig bij de post?"
Het leverde de brutale ECO een donkere blik van de kapitein op. Hij wenste hen succes en liep weg. De co-piloot klopte de ECO grijnzend op de schouder.
"Mag ik bij jouw beoordelingsgesprek aanwezig zijn?"
Grinnikend stapte Fatum in. Gevolgd door de rest van de bemanning.

douaneschip Terminus
Het vertrouwen dat kapitein Dagba in hem stelde vond Jeerom bijzonder. Hij had niet alleen de nieuwe locatie voor de schepen van het duo Dagba en Aphaea gekregen, maar ook mogelijke posities om naar uit te wijken als ze tussentijds ontdekt mochten worden door de Cylons. Voor hoelang had de kapitein hem echter niet kunnen zeggen omdat het gedeeltelijk afhankelijk was van de Cylons, maar tussen de regels door lezend besefte Jeerom dat hij spoedig een keuze zal moeten maken. Hij was echter welkom bij de civiele fractie en dat gaf hem al een goed gevoel.