De brug.

[Kroontjespen]

Na het lezen van heel veel van dit soort korte verhalen, bedacht ik mijn eigen verhaal. Iemand die zelfmoord pleegt maar te laat spijt krijgt. Enjoy, of gruwel.

Ze had al vaker nagedacht over haar eigen einde. Veel vaker dan een ‘normaal’ iemand zou doen. Altijd als ze aan haar einde dacht was het een snel einde. Ze was er alleen nog niet helemaal over uit. Zou ze voor een trein springen? Van een brug misschien? Ze wou geen mensen pijn doen bij haar einde. Het moest pijnloos zijn en haar lichaam moest niet in het zicht liggen.
De brug waarop ze stond was rond de zeven meter en haar armen klemden om de reling heen. Nu stond ze nog aan de goede kant maar zo… Ze glimlachte gelukzalig bij de gedachte dat alles voorbij zou zijn. Nog een keer dacht ze over alle momenten die ze had meegemaakt en maakte zichzelf wijs dat haar ouders dit haar niet kwalijk zouden nemen. Ze was inmiddels toch altijd alleen thuis.
Ze slingerde haar been over de reling en bleef hangen. Het gevoel dat een brullend monster in haar buik zat, overviel haar. Al die keren dat er tegen haar gezegd werd dat ze niets waard was kwamen weer voorbij. Al die keren dat ze moedig naar haar kweller had gekeken en niets anders had gedaan dan geknikt. Elke keer dat haar huiswerk was verscheurd met de woorden dat ze het niet goed genoeg had gemaakt. Elke keer dat haar cijfer niet genoeg was. Haar gevoelens waren intens. De pijn was echt. Ze moest het doen! Ze kon nu niet meer stoppen.
Tranen stroomden langs haar wangen toen ze over de reling klom. Ze ging het echt doen. Een blik naar beneden was genoeg, dit was haar plek. Dit was de plek die al de plaaggeesten zich voor altijd zouden herinneren. En wat zouden die mensen een spijt hebben! De pijn die ze haar hadden aangedaan was op sommige momenten ondragelijk geweest maar de laatste tijd had die pijn haar voldoening geschonken. Niemand had geweten dat ze dit van plan was. Niemand wist dat ze toch snel uit haar lijden verlost zou worden. Alleen zij wist het en dat was precies goed.
Na enkele dagen van haar plotselinge ommezwaai, waren er meiden naar haar toe gegaan en hadden gevraagd of alles goed ging. Ze had geglimlacht en gezegd dat alles prima was. Alles was ook prima want er was een einde in zicht.
Ze haalde diep adem, rook nog een keer de zilte lucht die van de haven kwam en voelde haar handen grip verliezen. Ze raakte haar evenwicht kwijt en plotseling leek dit het domste idee ooit. Ze klauwde razendsnel naar de reling maar die glipte onder haar vingers vandaan. Van schrik voelde ze haar broek nat worden maar voordat ze zich daar bewust van werd, voelde ze een klap. Was dit dan toch haar einde?
Haar hoofd tolde. Haar longen vulde zich met water. Haar benen waren verbrijzeld. Pijnscheuten schoten door haar hele lijf. Een arm greep haar beet, trok haar naar het licht. Maar haar ogen zouden het licht nooit meer zien.

[Xatham]

Pfoe! Heftig zeg!
Dit is wel even wat anders dan al die verhalen waarbij zelfmoord het einde is. Jij gaat gewoon nog even een stapje verder.
Prachtig geschreven! Echt waar!

[Requiem]

Wauw. Ik vind deze zó heftig.
Eigenlijk mooier dan mijn one shot, deze is op een andere manier geschreven en wel een stukje heftiger.
Wow, gekke gedachte, dat zelfmoord-one shot's schrijven in de mode is (denk ik? Iedereen doet het tegenwoordig?).

Hoe dan ook, ik vind hem echt mooi. En dat ze net niet gered kan worden, dat die persoon net te laat is. Echt hartverscheurend.

[JodieJJ]

Ik vind dit idee geweldig, vooral dat er utieindelijk die twijfel is maar dat ze net niet gered kan worden dat vind ik geweldig, Alleen raken maar een paar zinnetjes in je tekst me. Ik weet niet precies wat het is, maar ik mis een beetje het gevoel in de tekst. Wat ik erg jammer vind omdat dit een tekst is waarin erg veel gevoel kan gelegd worden.

Ik kan wel aangeven welke zinnen me wel raken en welke niet.. maar zou niet kunnen aangeven wat er precies anders kan, dat ligt geheel aan stijl van schrijvers.. en het is ook alleen mijn mening dus zou ik het sowieso niet voor jou kunnen aanpassen

[Kroontjespen]

@ Jodie, ik had dit verhaal heel snel geschreven, niet op details gelet maar nu ik het goed doorlees begrijp ik je punt. Het is een 'goed' verhaal alleen lijkt er nog iets te ontbreken. Gevoelsmatig is het niet af ofzo. Het is wel af, maar toch niet... Een extra alinea lijkt me dan ook weer te veel worden maar ik zal een poging doen. Misschien als ik er een alinea bij doe die beschrijft wat ze voelde toen ze bijna over de reling ging klimmen? Over gevoelens die haar toen bezig hielden? Ik weet het niet...

[JodieJJ]

Ik denk dat dat laatste een hele goede is nog een uitgebreider stuk van het gevoel als ze over de reling klimt.
En haha grappig dat je precies hetzelfde had als ik.

[Kroontjespen]

En nu? Ik heb er een 'alinea' aan toegevoegd. Het is iets voller maar nog steeds niet compleet.

[Requiem]

Ik vind het wel beter, het geeft wat meer emotie in het verhaal, je kan meer in het leven van het meisje 'kijken'.
(;

[Xatham]

en liet los.

Misschien kun je hier op de een of andere manier een nieuwe zin mee maken. 'en liet los' komt er nu een beetje achteraan alsof het niets meer is.
Verder ben ik het volledig met Requiem eens!

[Kroontjespen]

Ik heb hem aangepast tot wat het nu is. Volgens mij is het nu wat beter.

[JodieJJ]

Stukken beter! Je leeft nu veel beter met de persoon mee.

Toen was er een arm die haar beet greep. Die haar naar het licht trok. Maar haar ogen zouden het licht nooit meer zien.

Ik zou niet met toen beginnen in deze zin. Het haalt de kracht er een beetje vanaf dat er toch nog iemand naar haar reikte..
Als je voorbeeld wilt moet je het maar zeggen.

[Kroontjespen]

Aangepast. Bedankt trouwens, Jodie. Over die kleine dingen lees ik zelf heen.

[JodieJJ]

uper ps, ook heel leuk dat je alle feedback direct invoert Leuk om dan terug te lezen hoe het veranderd

[Kroontjespen]

(: Natuurlijk! Ik wil beter worden in het schrijven. Ik heb de uiteindelijke versie aan een docente gegeven om tentoon te laten stellen. Ik wil hem alleen eerst laten keuren, ik zit namelijk op speciaal onderwijs, en straks is het verhaal te 'heftig'. - Dit typ ik trouwens met opgetrokken lip. Pff, het is vreselijk om op deze manier rekening te houden met anderen. -

Ik heb het verhaal ook aan klasgenoten laten lezen en alle reacties waren hetzelfde.
"WAUW!"
Geweldig, zo'n reactie vind ik nou echt het einde. Ik moet toegeven... Van alles wat ik geschreven heb, raakt dit verhaal mij het meest. Misschien omdat ik vaak genoeg met hetzelfde idee heb rondgelopen?

Maar, Jodie, heel erg bedankt voor al je feedback! Ik heb er echt wat aan gehad!