Besmeurd

[Elice*]

Hoe ver kan je iemand krijgen om zijn eigen beste vriend te vermoorden?

‘’Nathan Brosnen was geen verkeerde jongen.

Zeker weten van niet.’’

Het lange gras kietelde zijn schenen terwijl hij door het veld liep. Nathan’s hele gezicht was gespannen net als zijn hele houding. In zijn lichaam zoveel haatgevoelens dat het zijn buik pijn deed en zijn hoofd onophoudend liet bonken. Zijn armen en benen trilde van woede.
‘’Hij gaat eraan’’ verteld hij zichzelf steeds weer, verbitterd. ‘’Dat kleine rotzakje krijgt er van langs. Ik heb verdomd lang genoeg gewacht! Hij gaat spijt krijgen dat hij ooit bevriend met mij is geweest.’’

‘’Een zeer uitbundige vriendelijk jongen, zoals ik al wilde vertellen. Erg goed bevriend met- eh, hoe heet die jongen ook alweer? Ach ja! Ik weet het weer! Spencer Vance was het niet? Ja, ik weet het zeker. Zeer betrouwbare en loyale jongen. Alleen een beetje aan de verlegen kant. Maar gelukkig had hij een vriend als Nathan die voor hem op zou komen als hij niet uit zijn woorden zou komen.’’

Hij stond nu voor zijn huis. Het huis van die vuile rat. Die smerige verrader. Dat misselijkmakende kakkerlak dat nodig verdelgt moest worden. Hij kwam om het huis eens goed te reinigen. Schoon maken. En goed ook. Hij zou zijn bloed over de grond vegen. Hij zou Spencer’s moeder nog een dienst bewijzen ook.
Dat hysterische wijf had altijd geklaagd dat hij een sloddervos was? Nu was het eindelijk de tijd om haar ongelijk te bewijzen. Nathan wist dat ze nu aan het werk was, en er stond haar een aangename verassing te wachten.
Hij klopte vervolgens op de deur, met een beangstigende grijns op zijn gezicht.

‘’Karen Ashton is een hele leuke meid! Ze had mij laatst geholpen met de voorbereidingen op mijn kleinzoons verjaardag! Zo sociaal en pienter!’’

‘’O- hoi Nate.’’ Spencer glimlachte schaapachtig naar de jongen tegenover hem. Verast om hem zo te zien staan. Zeker nadat zijn voormalige vriend hem zes weken lang standvastig had genegeerd.
De jongen tegenover hem glimlachte niet terug. Na een onplezierige stilte schraapt de kortere jongen vervolgens zijn keel en deed een stap opzij. ‘’Ik ben blij dat je gekomen bent, zodat we, je weet wel- over dat ene kunnen praten. Kom maar binnen.’’
Pas toen verscheen er een klein glimlach op Nathan’s gezicht. Ten minste, geen oprechte. Maar Spencer was te geconcentreerd op zijn voeten om dat te hebben gezien.
Terwijl Nathan de gang binnen liep deed Spencer de voordeur met een holle klik dicht.

[Blueberry-]

Ik heb, helaas, de vreselijk irritante gewoonte alles te verbeteren. Vandaar dat deze reactie begint met het feit dat het 'die' kakkerlak is, niet 'dat'.

Bij een eng verhaal behoor je de lezer kriebels te bezorgen. Dat heb ik hier niet zo. Misschien zou het helpen als je wat meer beschrijvingen erbij in gooit. Als de lezer het gevoel heeft dat hij of zij zich letterlijk in het verhaal bevindt, wekt dat bij onheilspellende stukjes eerder kriebels op dan wanneer je er gewoon doorleest en huivert bij de extreem bloederige stukken.

Het is een goed begin, en ik zal er maar op vertrouwen dat de vage gedeeltes duidelijker worden in de volgende hoofdstukken. Het is moeilijk om een verhaal bij het allereerste stukje meteen te beoordelen, maar dit lijkt op een prima beginnetje.

Snel verder?

[Flubby]

Het begin was niet heel erg spannend of eng. Ik las er gemakkelijk door heen, dat is wel weer goed, maar eng was het zeker niet. Ik denk dat als er meer beschrijft wordt, dat de spanning dan wel goed zit ^^

Het verhaal opzich is wel heel erg leuk bedacht. Ik zal het ook zeker blijven volgen als er meer komt [a]

Schrijf je snel verder *puppy eyes*

[Cubiculum Nephilia]

‘’Nathan Brosnen was geen verkeerde jongen.

Zeker weten van niet.’’

Het lange gras kietelde zijn schenen terwijl hij door het veld liep. Nathan’s hele gezicht was gespannen net als zijn hele houding. In zijn lichaam zoveel haatgevoelens dat het zijn buik pijn deed en zijn hoofd onophoudend liet bonken. Zijn armen en benen trilde van woede.
‘’Hij gaat eraan’’ verteld hij zichzelf steeds weer, verbitterd. ‘’Dat kleine rotzakje krijgt er van langs. Ik heb verdomd lang genoeg gewacht! Hij gaat spijt krijgen dat hij ooit bevriend met mij is geweest.’’

Mijn eerste vraag, waarom gebruik je voor het openen van een zin ‘’ en niet gewoon “? Er is een verschil en dat verschil is goed te zien. Probeer hier op te letten.
Dan mijn tweede vraag; waarom zet je die twee zinnen zo ver uit elkaar? Waarom tweemaal een enter ertussen?
En de derde vraag: waarom gebruik je een quote als opening? Is dit om een proloog in te leiden?
Ik twijfel ook een beetje aan je titel. Als je het opnieuw leest, lijkt het niet te kloppen. Naar mijn idee wilde je afvragen hoe je iemand zover kan krijgen om zijn beste vriend te vermoorden, niet hoe ver je iemand kan krijgen om zijn beste vriend te vermoorden.

‘’Hij gaat eraan’’ verteld hij zichzelf steeds weer, verbitterd.

Hier klopt iets niet: je vertelt je verhaal in verleden tijd, toch is deze gesproken zin ineens in tegenwoordige tijd. Dat kan niet. Je bent of in vt bezig of in tt.
Of je bent door snelheid de e vergeten, want het moet vertelde zijn. Anders, in tegenwoordige tijd gezien, moet het met een t zijn. Vertelt hij zichzelf.
Ik twijfel ook over de uitspraak “dat kleine rotzakje”, het is wat dubbelop. Vind je niet? Je hebt hier rotzak al verkleind door het woordje “klein”, maar je verkleint het nog eens verder door “je” achter rotzak te plaatsen. Ik meen mij iets te herinneren dat dit in de Nederlandse taal niet mocht, maar ik kan mij hierin vergissen. Ik zal het nog eens opzoeken, kijken of er ergens wat over wordt vermeld.
Ik dacht namelijk dat je moest kiezen voor welke verkleining je gaat, of :
De kleine rotzak.
Of
Het rotzakje.

‘’Een zeer uitbundige vriendelijk jongen, zoals ik al wilde vertellen. Erg goed bevriend met- eh, hoe heet die jongen ook alweer? Ach ja! Ik weet het weer! Spencer Vance was het niet? Ja, ik weet het zeker. Zeer betrouwbare en loyale jongen. Alleen een beetje aan de verlegen kant. Maar gelukkig had hij een vriend als Nathan die voor hem op zou komen als hij niet uit zijn woorden zou komen.’’

Hmn, oké ik snap nu je openingszin wat beter. Kennelijk vertelt iemand dit verhaal, thans iemand geeft ons, de lezers, informatie over een bepaalde situatie en de mensen daarin.
Alleen lijkt de verteller last te hebben van schizofrenie. Hij stelt namelijk een vraag die de lezer nooit zou kunnen beantwoorden. Dus moet hij de vraag wel aan zichzelf stellen. De verteller praat tegen zichzelf. Dat lijkt mij niet echt goed.

Hij stond nu voor zijn huis. Het huis van die vuile rat. Die smerige verrader. Dat misselijkmakende kakkerlak dat nodig verdelgt moest worden. Hij kwam om het huis eens goed te reinigen. Schoon maken. En goed ook. Hij zou zijn bloed over de grond vegen. Hij zou Spencer’s moeder nog een dienst bewijzen ook.
Dat hysterische wijf had altijd geklaagd dat hij een sloddervos was? Nu was het eindelijk de tijd om haar ongelijk te bewijzen. Nathan wist dat ze nu aan het werk was, en er stond haar een aangename verassing te wachten.
Hij klopte vervolgens op de deur, met een beangstigende grijns op zijn gezicht.

Verdelgt met een D het is verleden tijd en als wij dan kijken naar ’t Kofschip, dan zien wij geen g erin voorkomen, dus eindigt het op een D.

Hij kwam om het huis eens goed te reinigen. Schoon maken.

Het is schoonmaken, aan elkaar geschreven. Verder is dit nogal dubbel; reinigen en schoonmaken. Ik zou de zin schoonmaken weglaten.
Ook zou ik de zin daarna niet met “en” beginnen. “en” is een voegwoord, het plakt twee zinnen aan elkaar die los van elkaar staan. Dus zolang het niet een gesproken zin is, raad ik je aan om een zin niet met “en” te beginnen.

Dat hysterische wijf had altijd geklaagd dat hij een sloddervos was?

Gaat dit nou over de persoon die naar het huis toeloopt, of over de jongen die hij wilt verdelgen?
Nu was het eindelijk de tijd om haar ongelijk te bewijzen.
Persoonlijk zou ik hier “de” weghalen. Ik struikelde er eigenlijk een beetje over tijdens het lezen. Heel vreemd misschien, maar ik ben van mening dat het woordje “de” hier de zin ontkracht.

, en er stond haar een aangename verassing te wachten.

Aangenaam of onaangenaam? Je lijkt nu jezelf tegen te spreken, tenzij die moeder niet van haar zoon houdt. Daarbij; verrassen met dubbel R.

‘’Karen Ashton is een hele leuke meid! Ze had mij laatst geholpen met de voorbereidingen op mijn kleinzoons verjaardag! Zo sociaal en pienter!’’

Oké… nu heb je mij verward. Waar gaat deze kreet in vredesnaam over? Je stoort de lezer in het verhaal, slecht idee.

‘’O- hoi Nate.’’ Spencer glimlachte schaapachtig naar de jongen tegenover hem. Verast om hem zo te zien staan. Zeker nadat zijn voormalige vriend hem zes weken lang standvastig had genegeerd.
De jongen tegenover hem glimlachte niet terug. Na een onplezierige stilte schraapt de kortere jongen vervolgens zijn keel en deed een stap opzij. ‘’Ik ben blij dat je gekomen bent, zodat we, je weet wel- over dat ene kunnen praten. Kom maar binnen.’’
Pas toen verscheen er een klein glimlach op Nathan’s gezicht. Ten minste, geen oprechte. Maar Spencer was te geconcentreerd op zijn voeten om dat te hebben gezien.
Terwijl Nathan de gang binnen liep deed Spencer de voordeur met een holle klik dicht.

“O, hoi, Nate.” Zo zou ik je eerste zin van deze alinea neerzetten. Dat gedachtestrepen staat hier totaal misplaatst. Een gedachtestreepje is iets wat beter tot zijn recht komt als een verteller er nog iets bij wilt vertellen. Dit komt daardoor dus eigenlijk nooit voor in een gesproken zin.

Na een onplezierige stilte schraapt de kortere jongen vervolgens zijn keel en deed een stap opzij.

Het is dat je erbij zet dat er een stap opzij wordt gedaan, anders was het nog onduidelijker geweest wie van de twee de kortere jongen is. Wij, de lezers, hebben namelijk nog geen enkele omschrijving van uiterlijk gehad, dus weten wij ook totaal niet wie langer is.

’Ik ben blij dat je gekomen bent, zodat we, je weet wel- over dat ene kunnen praten.

Deze zin bevat weer een gedachtestreepje die er niet hoort. Als je een pauze wilt inlassen, omdat mensen nu eenmaal zo praten, gebruik dan een punt of een komma. Feitelijk praten mensen vrij vaak met korte zinnen. Moet je maar eens opletten in een gesprek .
Een voorbeeld hoe het ook zou kunnen (er zit geen “moet” in, alles is enkel bedoeld om te helpen):
“Ik ben blij dat je gekomen ben. Zo kunnen we, je weet wel… Over dat ene praten.”

Hopelijk heb je wat aan de punten die ik heb aangestipt. Ik zie graag een volgend stukje verschijnen! Waar anderen het misschien niet spannend vinden, vind ik dat je juist goed naar de spanning toewerkt. Je bent nog rustig aan het opbouwen. Dat is prima!

Groetjes, CN

[Elice*]

^ Ontzettend bedankt voor het aantonen van de fouten! Ik ben ontzettend blij met al jullie feedback!

Ik ga hiermee eventueel verder, echt waar! Ik heb het de gedurende vier weken nogal druk, jammerlijk genoeg. Hopelijk vind ik daarna tijd om verder te gaan hiermee.

Nogmaals, heel erg bedankt~!

[Elice*]

Terwijl het tweetal op weg naar zijn woonkamer liepen kon Spencer de onbehaaglijke gevoel door zijn ruggengraat en maag niet negeren. Hij wist niet eens waardoor het kwam. Het was logisch dat hij misschien een beetje nerveus werd van Nathan's aanwezigheid in zijn huis. Zeker na die lange weken die waren vervlogen waar Nathan hem geen blik noch woord gunde. Maar er was iets anders. Voelde hij. Het voelde alsof elk moment een klauw vanachter of van onder hem hem zou grijpen en hem mee zou sleuren naar een plek waar daglicht niet zou schijnen. Maar waarom hij dat dacht wist hij niet.

Nathan keek een keer over zijn schouder heen. Hij zag Spencer met gebogen hoofd hem gehoorzaam volgen. Als hij eenmaal weer wegkeek kon hij de grijns nog nauwelijks bedwingen. Dit is fantastisch, bedacht hij zich, verrukt. Hij voelde niks. Helemaal niks. Geen schuld of twijfel. Zijn vingers trilde van de inspanning, maar niet van nerveusiteit. Van verlangen. Van ongeduld. Hij wilde het ondenkbare doen. Hij wilde bloed zien en ruiken. Hij wilde-

''Nate, zou ik je wat drinken kunnen aanbieden, ofzoiets?''

Hij werd ineens losgerukt van zijn gedachtes en keek de jongen met een uitdrukkingloos gezicht aan. Als hij Spencer's vraag eenmaal had ingewerkt, knikte hij lichtjes met zijn hoofd en strok hij een strakke glimlach.

''Ja zeker, dat kun je.''

Terwijl Spencer met onzekere, kleine passen naar de open keuken liep nam Nathan de ruimte van zijn woonkamer in hem op. Zijn blik bleef langer kleven op de bakstenen schoorsteen. Hoe goed zal hij fikken?

''We hebben alleen nog vruchtensap.'' Klonk Spencer's stem vanuit de keuken. Nathan kreunde in teleurstelling. Persoonlijk had hij een godsgruwelijke hekel aan sappen. Hij haatte het hoe stukjes fruit dan over zijn strot zouden glijden. Maar impulsief riep hij naar zijn voormalige vriend toe dat het goed was.

Spencer kwam binnen met een glas vruchtensap.

''Neem jij niet?'' Nathan's stem klonk schor. De jongen met het glas in zijn handen keek hem vaag aan.

''Nee...Ik heb niet zo'n dorst.''

''Neem jij maar ook.'' Hij nam het glas aan en zette hij het een armlengte van hem vandaan en sloeg hij vervolgens demonstratief zijn armen over elkaar. ''Ik vind het gezelliger als iemand met mij mee drinkt.''

''Gast, het is vruchtensap. Geen bier ofzoiets.'' Spencer krabte bedachtzaam de kruin van zijn hoofd. Nathan lachtte hardop, en lichtjes verschrikt keek hij de lachende persoon tegenover hem aan.

''Kom op, Spence. We hebben veel om over te praten. En het wordt waarschijnlijk een langdradig gesprek. Snap je?''

Loom knikte de aangesproken jongen zijn hoofd en vetrok hij vervolgs nogmaals naar de keuken om een glas water in te schenken.

Geniet ervan.

[Cubiculum Nephilia]

Je houdt het zeker spannend! Ik ben benieuwd naar wat volgt. Een grote ruzie, of stiekem een vergiftiging. Hopelijk snel meer!

[Elice*]

Hartstikke bedankt! Fijn om te horen dat het opbouwen naar spanning mij tot nu toe goed afgaat. Hopelijk stel ik niemand teleur met deze update


Met strakgetrokken lippen draaide Spencer zijn glas bedachtzaam, nog net niet zo hard dat het dikke vloeistof over de rand heen ging. Zijn maag knelde ritmisch samen en zijn keel voelde potdicht. Zijn hele houding was gespannen en onzeker.

Zijn vingers waren sinds zijn binnenkomst nooit gestopt met trillen, merkte Spencer ineens op aan Nathan.

''Heb je het koud, Nathan?'' Spencer's stem klonk schor, hij nam een gedwongen slok van zijn drankje, vervolgens legde hij het glas neer op een onderzetter om het daarna nooit meer op te pakken.

''E-een beetje.'' Nathan kuchtte toen een stukje fruit in zijn keel bleef haken en slikte deze snel weg. Eigenlijk hoopte hij dat Spencer zou stikken in zijn drinken van de spanning die duidelijk voelbaar was. Maar goed, dat deed er nu niet toe. Als hij heel eerlijk was had hij het niet eens een beetje koud, hij was waarschijnlijk zelfs overhit geraakt van de fragmenten die in zijn hoofd afspeelde over hoe hij mogelijk Spencer van het leven zou kunnen ontnemen.

''Wil je dat ik de verwarming wat hoger zet?''

''Nee, niet nodig. Ik vind het wel prettig zo.'' Nathan schoof wat meer naar Spencer's richting op de bank en hij grijnsde van oor tot oor. Spencer verstrijfde en even werd Nathan een beetje onzeker. Hij bedaarde snel genoeg en bedacht zich dat hij bang was dat Spencer achter zijn bedoelingen zou komen en de politie of iets dergelijks achter zijn rug om zou bellen. Hij was altijd wel zo stiekem.

''Over Karen...'' Spencer kon al snel de ongurigheid in Nathan's toon oppakken en hij kneep zijn vuisten onbewust strak samen. ''Leuk meisje, niet waar?''

''Nathan...'' Spencer klonk wanhopig, maar zijn poging tot uitleg werd onmiddelijk verstoord door de grotere jongen.

''Mag ik eerst mijn hartje luchten, Spency. Daarna is het jouw beurt, goed?''

-----

Heeft iemand al vermoedens wat er gaande is?

[Jojolientje]

Echt spannend. Vanaf die afwisseling tussen de gedachten van Nathan en de persoon die aan het woord is. Je merkt direct dat er iets onheilspellends te gebeuren staat, vind ik. Ik vond het wel een beetje raar dat Nathan, eenmaal bij Spencer, geen idee leek te hebben van wat hij precies ging doen. Uit de voorgaande stukjes leek het alsof hij een plan had ofzoiets.
Ik wacht al vol ongeduld op het vervolg (en zit -tot consternatie van de andere mensen in de living- te wiebelen op mijn stoel van dit ongeduld ) En hoezo, hebben we al een idee over wat er gaande is? Volgens mij hebben alleen meisjes de macht om een vriendschap tussen twee jongens tot zo'n vernieling te brengen.

[Cubiculum Nephilia]

Zat ik bijna op het puntje van mijn stoel, stopt mevrouw het verhaal. Wat heb ik een hekel aan cliffhangers!! Snel verder graag!
En wat er zou kunnen zijn.. Tja, als je een meisje aandraagt, dan zal zij er wel onderdeel van zijn he

[Elice*]

Goed om te horen dat er enig idee is wat er gaande is Beetje voorspelbaar idee als je het mij vraagt maar goed, zolang ik de spanning beetje bij beetje kan verstrekken vind ik het best daar ben ik op het ogenblik nu mee aan het oefenen. Ik realiseer dat ik het verhaal heel erg vaag ben begonnen, als ik terugkijk op de voorgaande stukken lukt het me nog maar net om mezelf in bedwang te houden en deze niet te verwijderen Ik wijzig deze wel later. Ik had nog zin voordat ik naar mijn vriendin toeging om oud en nieuw te vieren even zin om een stuk te schrijven (Dit keer heeft het wel een goeie reden dat het zo kort is). En deze heeft echt veel meer gedachte gevergt dat de stukken hiervoor, moet ik met trost melden Ik wens jullie bij deze allemaal een prachtig, geweldig, gelukkig, fantastisch en spetterend 2011 tegemoet!

------------

Spencer gehoorzaamde met een vlug knikje en een opgejaagd gevoel dat hem praktisch levend verslinde. Kortademig luisterde hij naar wat Nathan hem voor het zeggen had. Om te zeggen dat hij zich onaangenaam voelde was zeer zwak uitgedrukt. Maar was angst nou ook niet een te grote benadrukking? Om een of andere reden vond hij zelfs dat angst niet groot genoeg was, nooit groot genoeg zou zijn…

‘’Nu ik je onvoorwaardelijke aandacht eindelijk heb, wil ik je het volgende vertellen.’’ Nathan dronk zo vlug mogelijk zijn glas leeg. Nu begon zijn werk echt. Hij voelde een irriterende draai van zenuwachtigheid in zijn maag, maar besloot standvast dat hem dit niet zou laten stoppen. Niets zou hem laten stoppen. Hij wilde dit zo graag. Zo ontzettend graag.

Hij vouwde zijn handen bij elkaar een keek met een strakke blik naar de jongen tegenover hem. Zijn tanden nog altijd ontbloot in een akelige grijns. ‘’Dacht je soms dat je ermee weg zou komen?’’

‘’Ik-‘’ Probeerde de aangesproken jongen zich te verdedigen voordat Nathan hem in de reden viel.

‘’Ah!’’ Hij hield zijn wijsvinger voor Spencer’s bewegende lippen. Spencer’s grote grijze ogen keken smekend en hij fronste diep. ‘’Ben je nu al onze deal vergeten, Spencey? Je laat mij eerst uitpraten, dringt het tot je door?’’

Nathan heeft hem zeer zelden ‘Spencey’ genoemd. Een keer tijdens een schoolrijs naar Ohio sprak Nathan hem zo aan, tot zijn groot ongenoegen. De verkleining van zijn naam beviel hem voor geen meter, en hij verzocht Nathan hem nooit meer zo te noemen, hopend dat zijn beste vriend hem geen zwakzinnige eikel vond. Nathan reageerde begrijpend en verzekerde hem dat hij hem nooit meer zo zou aanspreken. Ze waren tien jaar oud toen hij deze belofte maakte.

Vijf jaar later verbrak hij het.

Onderdanig knikte Spencer, en hij zakte moedeloos verder in de bank waar hij zat.

‘’Als je in de tussentijd wilt communiceren, doe dat dan maar via ja-knikken en nee-schudden, ja?’’

Nogmaals knikte Spencer.

‘’Wat ben je toch ook snel van begrip, jammer dat je niet zo snel van begrip was een half jaar geleden.’’

‘’

[Jelle]

Hoi,

Ik moet zeggen dat ik het een heel gaaf idee vindt, waar je over schrijft.
Al moet ik eerlijk zijn, dat ik het begin niet zo heel eng vind. Misschien kun je iets meer in de details treden, zoals of hij duistere gedachten heeft. Kampt hij met een gespleten persoonlijkheid die hij probeert te onderdrukken. Door iets meer details toe te voegen, zowel van de omgeving als van de persoon zelf krijgt het geheel iets meer sfeer.

Voor de rest wil ik je succes wensen met je verhaal
Blijf het zeker volgen

[Requiem]

Ik zag dat je nog best wel recent online was geweest dus plaats ik een reactie. Schrijf je hier nog aan verder?
Je kan echt enorm goed spanning opbouwen en bij hét verklappende moment stoppen. Dus nu ben ik gedwongen dit bericht te typen. xD
Want ik wil weten wat er aan de hand is. ^^

Nou ja, ik hoop heel erg dat je nog schrijft.
Oh ja, schoolrijs is schoolreis.