Ook engelen sterven

[P_Westdijk]

In plaats van het prachtige weer van de afgelopen dagen hield de zon zich vandaag schuil achter de donkergrijze wolken. Het gebeurde tegen alle weersvoorspellingen voor vandaag in. Er viel gelukkig nog geen regen, maar het leek wel zo passend bij een begrafenis. Op deze dag hadden de aanwezige mensen geen oog voor hoe mooi de natuur kon zijn. In de meeste gedachten was alleen het beeld van een verloren dierbare. Herinneringen werden opgehaald of juist diep weg gestopt. Een jonge vrouw in de rij keek naar wat haar voorganger in het condoleanceregister had geschreven. Na het te hebben gelezen draaide ze zich half om. De verbazing was van haar gelaat te lezen.
"Is er iets?", werd er achter haar gevraagd.
Het klonk oprecht bezorgd, maar Anna negeerde haar zus. Iemand op wie ze zich helemaal kon verlaten, maar aan wie Anna zich ook regelmatig kon ergeren. Het was gewoon lastig om een gesprek met iemand te voeren, die zo graag aan het woord was terwijl ze nu eigenlijk alleen maar gehoord wilde worden. Ze zag de man zonder haast van haar vandaan lopen, maar even werd opgehouden door een rokende bezoeker in de toegang. Pas nu herkende ze hem. Op de foto's was hij veelal zo verdiept in een boek of documenten van het werk dat het hem totaal ontging wat er om hem heen gebeurde. Bekend met zijn tegenzin om op een foto te worden vereeuwigd was haar vriendin er, soms stiekem, toch in geslaagd een behoorlijke collectie opnamen van hem te maken. In het ziekenhuis, waar ze elkaar leerden kennen, had Astrid deze aan haar laten zien. De foto's stamden uit de tijd voor Astrid het had uitgemaakt. Voor haar gevoel een eeuwigheid geleden. In werkelijkheid waren er sindsdien nog geen zes maanden verstreken. Bijna alsof Astrid had geweten dat ze in het ziekenhuis opgenomen zou worden om haar leven nog dit jaar te eindigen.
"Nee, niets", antwoordde Anna tenslotte en pakte een pen.

Buiten gekomen keek Anna om zich heen, maar hij was nergens meer te bekennen. Niemand had geweten of de ex van haar vriendin werkelijk zou komen. Het enige bewijs van zijn aanwezigheid waren de geschreven afscheidswoorden. Vreemd genoeg zonder zijn naam erbij te vermelden. Bijna alsof zijn aanwezigheid hier er niets toe deed.
"Ik wist niet dat engelen konden sterven", zei ze hardop en voelde hoe er een arm om haar heen werd geslagen.
"Wat zei je, Anna?"
"Iets wat iemand had opgeschreven", zei ze tegen haar zus.
De behoefte om duidelijker te zijn ontbrak. Er waren momenten waarop ze gewoon met rust gelaten wilde worden en dit was er zo één.
"Je was zo snel buiten."
Anna knikte. Het had geen zin om hem te gaan zoeken of haar zus te vertellen over de woorden die haar zo hadden geraakt. Een bekentenis of een vraag die het lot voor hem had beantwoord? Bovendien had ze zijn adres. Vastbesloten om haar belofte aan haar vriendin te houden. Later, waar zij en Astrid in het ziekenhuis dezelfde betekenis aan hadden toegekend, zou ze hem opzoeken. Anna had een stapel foto's om aan hem te overhandigen, maar nog belangrijker was de bijgesloten envelop met een brief van haar vriendin. Astrid was altijd van hem blijven houden. Zozeer zelfs dat ze hem de pijn en verdriet van wat ging komen had willen besparen.

[Kroontjespen]

Wauw. Ik vind het een goed verhaal alleen het enige wat me opviel is dat die Anna erg vaak loog. Dat irriteerde me een beetje maar voor de rest leest je verhaal heerlijk weg.

"In plaats van het prachtige weer van de afgelopen dagen hield de zon zich vandaag schuil achter de donkergrijze wolken. Het gebeurde tegen alle weersvoorspellingen voor vandaag in."
Geen idee waarom, maar deze zinnen vond ik erg mooi.

[Xatham]

Ik ben het met Kroontjespen eens dat de hoofdpersoon wel erg vaak liegt. Ze zegt steeds dat er niets is en het is een beetje jammer dat dat steeds weer terug komt. Verder vond ik het een heeeeeel mooi verhaal, prachtig geschreven!

[JodieJJ]

Ik ben het niet eens met het idee dat de hoofdpersoon veel liegt en met niets antwoord. Het is een reactie die veel mensen geven wanneer ze ergens niet over willen spreken. Of als het iets is wat alleen hen aan gaat.

Wat ik wel bij deze one-shot vind is dat het soms wel beetje vaag is. Jij maakt je one-shots altijd wel beetje vaag, wat ik leuk vind want het zet me aan het denken, en iets te wazig om zelf in te vullen. Ik heb nog steeds het gevoel dat er een stukje achteraan komt xD hehe

voor de rest weer netjes, een w.w foutje die ik me zo herinner xD misschien nog een paar maar dat weet ik zo niet xD

In het ziekenhuis, waar ze elkaar hadden leren kennen

Leerden kennen

[Xatham]

Ik ben het niet eens met het idee dat de hoofdpersoon veel liegt en met niets antwoord. Het is een reactie die veel mensen geven wanneer ze ergens niet over willen spreken. Of als het iets is wat alleen hen aan gaat.

Maar dit gebeurt drie keer in het verhaal, vrij snel achter elkaar. Eén keer zou wel gaan en misschien twee keer ook nog wel maar drie keer is een beetje vreemd. We weten nu wel dat ze er niet over wil praten. Maar zoals ik al zei vind ik het toch een goed verhaal

[P_Westdijk]

@Kroontjespen, Xatham en JodieJJ: Bedankt voor jullie reacties. Er zijn momenten waarop je eigenlijk het liefste je zelf van de buitenwereld wil afsluiten. Je kan het onder andere bereiken door iedereen te negeren, niets te zeggen of te liegen. Voor dit korte verhaal is het dus te veel van het goede geweest. Mooi dat jullie me daar op hebben gewezen want het verhaal kan er alleen maar beter van worden. Wat het wazige betreft wordt het wat lastiger. Het zal altijd vaag blijven omdat deze twee mensen in het ziekenhuis veel met elkaar hebben gedeeld waar de wereld geen weet van heeft en dat wilde ik zo houden. Eigenlijk had het moeten aansluiten op het eerdere ingezonden verhaal Alizee, maar ik slaagde er niet in dit te koppelen. Het idee bleef echter sluimeren en dit is het resultaat. Ik heb het aangepast, maar als jullie nog meer opvalt dan verneem ik het graag.

[Babette<3.]

Ik heb het eerst gelezen, en nu je hem hebt aangepast weer, en ik moet toegeven dat - ookal was het eerste stuk ook heel mooi - ik hem heel erg verbeterd vind. Ik heb geen enkel foutje kunnen ontdekken, omdat ik er gewoon helemaal ingetrokken werd.

[P_Westdijk]

Bedankt voor het nogmaals lezen.

[ROMEH]

Erg mooi fragment. De tekst die de ex van Astrid heeft opgeschreven, raakte me echt. Mooi hoe je zijn emoties hebt laten schemeren. Ik vond Anna's reacties trouwens heel natuurlijk. Ik bedoel.. wie heeft er nou zin om op een begrafenis zo'n openlijk gesprek te voeren.

[P_Westdijk]

Pas dagen later na de begrafenis van een dierbare collega kwamen deze woorden plotseling bij me op. Ze klonken beter en omvatte meer van mijn gevoelens dan wat ik toen in het condoleanceregister voor haar had geschreven.

Bedankt voor je reactie.

[-Maaike-]

Eigenlijk zou het een mini verhaal moeten zijn met nog een hoofdstuk. De ontmoeting met de ex. Heel nieuwsgierig naar.

Ik vind de woorden in het condeolance register erg mooi. Zeker omdat het van een ex af komt. Meestal zijn die niet in staat zulke mooie woorden te geven aan een ex (:

Goed geschreven! En ik hoop dat er ooit een deel II van verschijnt

[P_Westdijk]

Eigenlijk zou het een mini verhaal moeten zijn met nog een hoofdstuk. De ontmoeting met de ex. Heel nieuwsgierig naar.

Jij, jij, jij... Zo komt mijn langere verhaal natuurlijk nooit af als ik ook nog eens vervolgdelen moet gaan schrijven voor mijn korte verhalen. In dit geval laat ik het aan de fantasie van de lezers over.

Het verhaal was ook langer, maar sloot niet goed op elkaar aan. Daarom heb ik er voor gekozen om de korte verhalen onafhankelijk van elkaar te maken. Aan een erop volgend deel ben ik echter nooit echt begonnen. Na een paar zinnen waarin de foto's en de envelop werden overhandigd haakte ik af. Ik zeg niet nooit, maar ik heb toen lang nagedacht over hoe ik dit boeiend kon maken/houden en tenslotte niets kunnen bedenken waar ik over tevreden was. Voor een halfslachtige poging ben ik terug gedeinst omdat het slechts afbreuk aan het huidige verhaal zou doen.

Bedankt voor je reacties op dit en voorgaande verhalen. Het is elke keer weer een stimulans om mijn vingers weer over het toetsenbord te laten gaan voor een volgend verhaal of een volgend deel.