Nu toch begonnen aan een verhaal over Connor en Moira.
____________________________________________________________________________________________________
Zuchtend staarde Moira over de grote blauwe vlakte. De harde vlagen wind liet de golven over het dek spatten en rukte haar rode lokken uit haar strakke knot. Ze voelde zich misselijk door het op en neer deinen van het schip, maar de scheepsarts had haar verteld dat frisse lucht haar goed zou doen.
Toch had ze daar tot nu toe niets van gemerkt. Nog steeds werd ze iedere keer overspoeld door gevoelens van misselijkheid. Vooral wanneer ze had gegeten speelde het in volle heftigheid op.
Ook de vermoeidheid begon haar parten te spelen, net als de onhygienische leefomgeving waarin ze nu verkeerde. De derde klas was te druk. Mensen zaten op elkaar geperst als kippen in een kippenhok en ziektes bleven uitbreken. Verschillende immigranten op zoek naar een beter leven waren er al aan overleden.
Doordat ze niet op boord konden worden meegenomen hadden ze een zeemansgraf gevonden tot groot verdriet van de nabestaanden. Die hadden hun geliefdes het liefst een betamelijke begrafenis gegeven.
Ook Connor, haar echtgenoot, lag nu ziek op bed. De pest had hem te pakken gekregen. Gebrek aan voedsel had hem verzwakt en zijn toestand was op het moment zeer kritiek.
Moira vond dat, hoewel ze zelf ook niet echt sterk was op het moment, ze niet kon toegeven aan haar vermoeidheid. Connor had haar nodig. Haar zorg nodig! Stilletjes prevelde ze een gebed op die ze richtte naar de lucht, hopend dat de Heere hem zo sneller zou ontvangen.
Om haar heen zag ze scheepspersoneel met honden aan de lijn lopen. Het waren de huisdieren van de rijkere klassen die op het dek van de derde klas werden uitgelaten. De rijkeren wouden dan wel de liefde van hun huisdieren, de ellende wouden ze absoluut niet. Aangezien de armere laag van de immigranten in hun ogen niet veel betekenden werd het voor hun een hondentoilet, zodat ze niet bang hoefde te zijn om met hun modieuze schoentjes in de uitwerpselen van hun dieren te staan. Het stoorde Moira enigszins, maar ze besloot er niet langer aandacht aan te schenken. Er waren nu andere dingen die haar aandacht nodig hadden.
Een geplons aan de rechterzijde van het schip leidde haar af van het bidden. Nieuwsgierig wierp ze een blik over de rand.
Mooie sierlijke dolfijnen sprongen speels mee op het ritme van de golven, die werden veroorzaakt door het schip. Matrozen zeiden dat het hun beste vrienden waren. Dat ze hen begeleidden en beschermden tegen gevaarlijke weersomstandigheden.
Bijgelovig was Moira niet, maar ze vond het wel een prachtig gezicht.
Een nieuwe start
Hey Jelle!
Ik heb je verhaal gelezen. Er is me één dingetje opgevallen:
Maar verder vind ik het een heel mooi verhaal. Leuk dat je na al die OneShots met Connor en Moira nu ook een verhaal begint met hen. Ze zijn wel vaak op reis hè? Eerst was New York nieuw voor ze, toen in dat afgelegen gebied en nu zitten ze wéér op een boot
Ik ben benieuwd waar ze nu heen gaan. Verder vind ik hoe je het verschil tussen de eerste en derde klas op het schip hebt uitgedrukt fantastisch. Ik houd er altijd van als mensen goed de verschillen weten aan te stippen tussen rijk en arm. Hondjes uitlaten op het dek van de derde klassers, ik hoop alleen niet dat er ziektes via de honden worden overgedragen of hmm... eigenlijk hoop ik dat juist wel (6). Maar goed ik dwaal af. Kortom vond ik het een leuk verhaal en ik ben benieuwd hoe je verder gaat!
Ik heb je verhaal gelezen. Er is me één dingetje opgevallen:
Je bent een s vergeten op het eind van enigszins.Het stoorde Moira enigszin,
Maar verder vind ik het een heel mooi verhaal. Leuk dat je na al die OneShots met Connor en Moira nu ook een verhaal begint met hen. Ze zijn wel vaak op reis hè? Eerst was New York nieuw voor ze, toen in dat afgelegen gebied en nu zitten ze wéér op een boot
Ik ben benieuwd waar ze nu heen gaan. Verder vind ik hoe je het verschil tussen de eerste en derde klas op het schip hebt uitgedrukt fantastisch. Ik houd er altijd van als mensen goed de verschillen weten aan te stippen tussen rijk en arm. Hondjes uitlaten op het dek van de derde klassers, ik hoop alleen niet dat er ziektes via de honden worden overgedragen of hmm... eigenlijk hoop ik dat juist wel (6). Maar goed ik dwaal af. Kortom vond ik het een leuk verhaal en ik ben benieuwd hoe je verder gaat!As the phoenix arises from his ashes...
Vol onbegrip staarde Moira naar haar man die rillend onder de dekens lag. Zijn lakens waren doorweekt van het zweet, net zoals zijn asblonde haren donkerder leken nu ze zo nat waren. Zijn gezicht was bleek, maar zijn wangen vuurrood.
Met een koude doek bleef ze zijn voorhoofd deppen. Hopend dat het hem wat verkoeling zou verschaffen. Toch leek het allemaal geen nut te hebben. De koorts leek niet van plan zijn af te nemen. Het leek alleen maar slechter met hem te gaan. Zo had hun reis niet moeten zijn! Ze hadden weg gewild uit Ierland om in Amerika een nieuw leven te beginnen. Weg van de Engelse regering die het voor het zeggen had in hun vaderland en het de Ierse bevolking niet gemakkelijker maakte.
Weg van de alles verslindende honger en het gevaar om alles te verliezen waar ze voor hadden gewerkt. Connor had haar beloofd dat alles beter zou worden wanneer ze in het 'nieuwe' land aan zouden komen. Het was een land waar men te eten had. Het land waar men recht had op een stukje eigen grond en waar je niet hoefde te pachten van de hoge heren, zodat die weer alles van je konden afpakken.
Connor had zo sterk geloofd dat alles beter zou worden wanneer ze Amerika hadden bereikt, dat zij er ook van overtuigd was geraakt. Vol overgave had ze zich met haar man in het grote avontuur gestort.
Met niets meer dan een paar centen en een mand vol aardappels waren ze op reis gegaan. Moira's vader had erop aangedrongen dat ze de aardappels mee zouden nemen, zodat ze altijd wat te eten zouden hebben.
Niet dat ze nog erg eetbaar waren. Het grootste gedeelte was al verschimmeld en had ze weg moeten gooien. Het gedeelte wat ze nog wel over had was verschrompeld en begon ook te rotten.
Ze had de aardappels diep weg moeten stoppen. Er waren mensen die zo hongerig waren dat een paar rotte aardappels hen nog smakelijk had geleken. Om hen te behoeden voor voedselvergiftiging had ze degene die waren gaan rotten direct weggegooid. Dat was haar niet in dank afgenomen.
Het voedsel wat ze kregen vanuit de keuken was schaars. Niet genoeg om de oorverdovende honger te stillen en net genoeg om men levend te houden. Kortom, het was een lijdensweg.
Moeders zeulden rond met hun jammerende kinderen, hopend om ergens wat eten vandaan te krijgen. De pijnlijke buikjes van hun kroost brachten hun zelfs naar de ziekenafdeling. Als de vrijwillige verpleegters even niet opletten stalen ze het voedsel van de zieken, die het juist zo hard nodig hadden. Droog en taai brood werd overal vandaan gegrist. Mensen roofden het zelfs bij elkaar uit de handen.
Zuchtend keek dokter Burke haar aan.
'Ik weet het niet, mevrouw O'Reilly. De toestand van uw man is zeer kritiek,' was zijn antwoord op haar vraag of er al wat verbeterde.
Wanhopig keek ze hem aan. 'Ik wil hem niet verliezen dokter.'
Dokter Burke keek over de rand van zijn ronde brilletje, terwijl de donkere krulletjes over zijn voorhoofd vielen. Blijkbaar kon geen enkel goedje zijn springhaar achterover houden, waardoor hij iets jongensachtig kreeg. Het was een iele man, klein van stuk. Zijn donkere ogen leken nog groter door de dikke glazen van zijn bril en het pak wat hij droeg hing losjes om zijn magere lichaam.
Toch was het een eerlijke man die zei wat hij dacht. Daarom was hij waarschijnlijk ook doorverwezen naar de derde klas. Financieel was hij er niet bepaald op vooruit gegaan, de eerste klas had hem veel meer voorspoed kunnen brengen. Met gemak had hij de rijkeren kunnen helpen. Hij was een goede arts met verstand van zaken. De klachten van de rijkeren hadden hem echter verveeld. Nadat hij een patiënt had onderzocht die leed aan ademhalingsklachten doordat ze te zwaar was, had hij zijn tong niet meer in bedwang kunnen houden. Zonder enige aarzeling had hij haar gezegd op dieët te gaan. Dat was hem niet in liefde afgenomen. Er was een klacht tegen hem ingediend en hij had zich moeten melden bij de kapitein.
Deze had hij over de problemen van de vrouw verteld, net zoals hij had verteld over de problemen benedendeks. Aangezien hij zo zat met de ellende die er beneden heerste had de kapitein hem daarheen gestuurd.
Moira had geinformeerd wat hij ervan vond. Zonder er omheen te draaien had hij haar verteld dat hij zich nu veel nuttiger voelde. Dat hij niet voor niks had geleerd om dokter te worden en dat hij dus ook iets wou doen met zijn studie wat anderen helpen kon. Niet om hen hoeven te vertellen over hun luxeproblemen waardoor hij uiteindelijk zelf in de problemen raakte.
Weer keek ze naar hem op, terwijl ze het voorhoofd van Connor bleef deppen met de koele doek. 'Is er helemaal niets aan te doen?'
'Het enige wat we kunnen doen is de patienten blijven koelen. We moeten de temperatuur proberen te laten dalen,' dokter Burke haalde zijn schouders op. 'Zonder ijs is er weinig hoop, maar dat krijg ik niet. Ze houden het vast voor de eersteklas.'
'Waarom?' Moira's stem was vol ongeloof. 'De hele ziekte is hun schuld! Ze laten notabene hun honden op ons dek poepen!'
'Kindje, het is niet alleen dat. De mensen hier beneden zijn te dicht op elkaar gepakt. Hygiënische voorzieningen zijn er praktisch niet. Het voedselkwaliteit is ontzettend slecht en er is te weinig om de mensen op kracht te houden. Het is alles bij één. Ik heb mensen in hun slaapkamers zien poepen, omdat anderen de po's al in gebruik hadden.'
'Maar bovendeks hebben ze daar geen last van.'
'Dat klopt kindje. Hoogstwaarschijnlijk worden ze daar ook niet aangestoken, vooral omdat zij veel betere voorzieningen hebben dan dat we hier hebben. En zolang de klassen zo streng gescheiden blijven zal er ook zeker niemand aangestoken worden, toch willen ze het zekere voor het onzekere nemen.'
Wanhopig haalde Moira haar schouders op. 'Dus offeren ze deze mensenlevens op, zodat ze bestrijdingmiddelen overhouden voor bovendeks, mocht het nodig zijn?'
De dokter knikte beschaamd. Hij kon niets doen voor zijn patienten waar hij zo hard voor streed.
Moira schrok op, toen Connor luid kreunde. Hij likte met zijn tong langs zijn droge lippen. Ze pakte het glas water op wat ze naast zich op het nachtkastje had gezet. Dokter Burke hield hem overeind, terwijl zij voorzichtig met kleine scheutjes het water in zijn mond goot. Kreunend slikte hij.
Het was duidelijk dat zijn keel hem pijn deed. De dokter gebaarde dat het zo genoeg was, waarna ze het glas weer terug zette.
'Teveel water is niet goed. Zeker niet nu hij geen voedingsstoffen binnenkrijgt.'
Verbaasd keek Moira de dokter aan. Ze had gedacht dat elke vorm van vocht juist goed was tegen de koorts, maar de dokter schudde van niet.
'We mogen hem maar heel af en toe water geven, wanneer hij teveel binnen krijgt zal het zijn situatie alleen maar verergeren, aangezien zijn maag er niet tegen bestand is. Wanneer hij weer over zijn lippen likt zul je alleen zijn lippen mogen bevochtigen.'
Moira knikte begrijpend. Hij was immers de dokter. Medelevend knikte hij naar haar. Er waren immers nog meer patiënten die hem nodig hadden. De zaal, die hij had ingericht tot een soort van medische afdeling, lag vol met zieke mensen. Van bejaarden tot aan kleine kinderen. Gehoest en gekreun vulden de ruimte met geluiden. Verpleegsters deden hun best om de hongerige moeders weg te houden van de afdeling, zodat de besmetting binnen de perken bleef.
Hun best doen was echter niet goed genoeg. Zolang er aan de hygiene niets veranderde bleef er sprake van nieuwe gevallen. Moira keek geschrokken op, toen één van de vrouwelijke bezoekers hard begon te gillen.
Jammerend hield ze een kind, van hooguit een jaar of drie, in haar armen. Schreeuwend bleef ze het kind schudden. Instinctief wist Moira dat het geen zin meer had. Het meisje was al overleden. Het dunne blonde haar viel als een gordijn over het sterk vermagerde lichaampje. Haar armen en benen hingen slap langs haar heen.
Één van de verpleegsters probeerde de krijsende vrouw los te maken van het dode kindje, maar de moeder hield haar kleine baby'tje stevig vast. Niet van plan om haar los te laten. Het schudde Moira wakker. Datgene wat de vrouw overkwam kon net zo goed haar overkomen. Zij kon net zo goed Connor verliezen als gevolg dat zijn lichaam de strijd niet meer aankon.
'Mevrouw!' de verpleegster probeerde de blonde vrouw tot bedaren te krijgen. 'Mevrouw Petrovitsj, u moet uw kind loslaten. Ze is overleden mevrouw.'
'Njet! Mijne kiend isj njet deud,' zei de vrouw in een, voor Moira, vreemd accent. 'Sje sloapt.'
'Mevrouw, alstublieft. Waarom zal ik tegen u liegen?' reageerde de wanhopige verpleegster weer, die om haar heen keek hopend dat de dokter in de buurt was.
'Iedereen isj ant liegken tegen onsj. Mijne man zeit mij dasj we ghet beter sjouden krijgken.'
Na een blik op Connor te hebben geworpen stond Moira op en liep naar de vrouw toe. 'Wat is uw naam mevrouw?'
'Ylena Petrovitsj,' de vrouw keek haar even verward aan. 'Ent uw noam isj?'
'Moira O'Reilly.'
'Ah. Waor komsjt u vandaon?'
'Ierland, en u?'
'Russia.'
Dat verklaarde haar vreemde accent met de botte klanken. Dat haar woorden klonken alsof ze sliste. Het Engels dat ze sprak werd gesproken op de manier zoals ze in hun eigen taal spraken.
'Hoe heet uw kindje?'
'Anuschka,' antwoordde de vrouw met een vertederende blik op het kindje wat ze nog steeds in haar armen hield.
Moira hoopte dat ze de vrouw zover kon krijgen dat ze het dode meisje toch overgaf aan de verpleegster, maar daarvoor moest ze wel haar vertrouwen winnen.
Met een koude doek bleef ze zijn voorhoofd deppen. Hopend dat het hem wat verkoeling zou verschaffen. Toch leek het allemaal geen nut te hebben. De koorts leek niet van plan zijn af te nemen. Het leek alleen maar slechter met hem te gaan. Zo had hun reis niet moeten zijn! Ze hadden weg gewild uit Ierland om in Amerika een nieuw leven te beginnen. Weg van de Engelse regering die het voor het zeggen had in hun vaderland en het de Ierse bevolking niet gemakkelijker maakte.
Weg van de alles verslindende honger en het gevaar om alles te verliezen waar ze voor hadden gewerkt. Connor had haar beloofd dat alles beter zou worden wanneer ze in het 'nieuwe' land aan zouden komen. Het was een land waar men te eten had. Het land waar men recht had op een stukje eigen grond en waar je niet hoefde te pachten van de hoge heren, zodat die weer alles van je konden afpakken.
Connor had zo sterk geloofd dat alles beter zou worden wanneer ze Amerika hadden bereikt, dat zij er ook van overtuigd was geraakt. Vol overgave had ze zich met haar man in het grote avontuur gestort.
Met niets meer dan een paar centen en een mand vol aardappels waren ze op reis gegaan. Moira's vader had erop aangedrongen dat ze de aardappels mee zouden nemen, zodat ze altijd wat te eten zouden hebben.
Niet dat ze nog erg eetbaar waren. Het grootste gedeelte was al verschimmeld en had ze weg moeten gooien. Het gedeelte wat ze nog wel over had was verschrompeld en begon ook te rotten.
Ze had de aardappels diep weg moeten stoppen. Er waren mensen die zo hongerig waren dat een paar rotte aardappels hen nog smakelijk had geleken. Om hen te behoeden voor voedselvergiftiging had ze degene die waren gaan rotten direct weggegooid. Dat was haar niet in dank afgenomen.
Het voedsel wat ze kregen vanuit de keuken was schaars. Niet genoeg om de oorverdovende honger te stillen en net genoeg om men levend te houden. Kortom, het was een lijdensweg.
Moeders zeulden rond met hun jammerende kinderen, hopend om ergens wat eten vandaan te krijgen. De pijnlijke buikjes van hun kroost brachten hun zelfs naar de ziekenafdeling. Als de vrijwillige verpleegters even niet opletten stalen ze het voedsel van de zieken, die het juist zo hard nodig hadden. Droog en taai brood werd overal vandaan gegrist. Mensen roofden het zelfs bij elkaar uit de handen.
Zuchtend keek dokter Burke haar aan.
'Ik weet het niet, mevrouw O'Reilly. De toestand van uw man is zeer kritiek,' was zijn antwoord op haar vraag of er al wat verbeterde.
Wanhopig keek ze hem aan. 'Ik wil hem niet verliezen dokter.'
Dokter Burke keek over de rand van zijn ronde brilletje, terwijl de donkere krulletjes over zijn voorhoofd vielen. Blijkbaar kon geen enkel goedje zijn springhaar achterover houden, waardoor hij iets jongensachtig kreeg. Het was een iele man, klein van stuk. Zijn donkere ogen leken nog groter door de dikke glazen van zijn bril en het pak wat hij droeg hing losjes om zijn magere lichaam.
Toch was het een eerlijke man die zei wat hij dacht. Daarom was hij waarschijnlijk ook doorverwezen naar de derde klas. Financieel was hij er niet bepaald op vooruit gegaan, de eerste klas had hem veel meer voorspoed kunnen brengen. Met gemak had hij de rijkeren kunnen helpen. Hij was een goede arts met verstand van zaken. De klachten van de rijkeren hadden hem echter verveeld. Nadat hij een patiënt had onderzocht die leed aan ademhalingsklachten doordat ze te zwaar was, had hij zijn tong niet meer in bedwang kunnen houden. Zonder enige aarzeling had hij haar gezegd op dieët te gaan. Dat was hem niet in liefde afgenomen. Er was een klacht tegen hem ingediend en hij had zich moeten melden bij de kapitein.
Deze had hij over de problemen van de vrouw verteld, net zoals hij had verteld over de problemen benedendeks. Aangezien hij zo zat met de ellende die er beneden heerste had de kapitein hem daarheen gestuurd.
Moira had geinformeerd wat hij ervan vond. Zonder er omheen te draaien had hij haar verteld dat hij zich nu veel nuttiger voelde. Dat hij niet voor niks had geleerd om dokter te worden en dat hij dus ook iets wou doen met zijn studie wat anderen helpen kon. Niet om hen hoeven te vertellen over hun luxeproblemen waardoor hij uiteindelijk zelf in de problemen raakte.
Weer keek ze naar hem op, terwijl ze het voorhoofd van Connor bleef deppen met de koele doek. 'Is er helemaal niets aan te doen?'
'Het enige wat we kunnen doen is de patienten blijven koelen. We moeten de temperatuur proberen te laten dalen,' dokter Burke haalde zijn schouders op. 'Zonder ijs is er weinig hoop, maar dat krijg ik niet. Ze houden het vast voor de eersteklas.'
'Waarom?' Moira's stem was vol ongeloof. 'De hele ziekte is hun schuld! Ze laten notabene hun honden op ons dek poepen!'
'Kindje, het is niet alleen dat. De mensen hier beneden zijn te dicht op elkaar gepakt. Hygiënische voorzieningen zijn er praktisch niet. Het voedselkwaliteit is ontzettend slecht en er is te weinig om de mensen op kracht te houden. Het is alles bij één. Ik heb mensen in hun slaapkamers zien poepen, omdat anderen de po's al in gebruik hadden.'
'Maar bovendeks hebben ze daar geen last van.'
'Dat klopt kindje. Hoogstwaarschijnlijk worden ze daar ook niet aangestoken, vooral omdat zij veel betere voorzieningen hebben dan dat we hier hebben. En zolang de klassen zo streng gescheiden blijven zal er ook zeker niemand aangestoken worden, toch willen ze het zekere voor het onzekere nemen.'
Wanhopig haalde Moira haar schouders op. 'Dus offeren ze deze mensenlevens op, zodat ze bestrijdingmiddelen overhouden voor bovendeks, mocht het nodig zijn?'
De dokter knikte beschaamd. Hij kon niets doen voor zijn patienten waar hij zo hard voor streed.
Moira schrok op, toen Connor luid kreunde. Hij likte met zijn tong langs zijn droge lippen. Ze pakte het glas water op wat ze naast zich op het nachtkastje had gezet. Dokter Burke hield hem overeind, terwijl zij voorzichtig met kleine scheutjes het water in zijn mond goot. Kreunend slikte hij.
Het was duidelijk dat zijn keel hem pijn deed. De dokter gebaarde dat het zo genoeg was, waarna ze het glas weer terug zette.
'Teveel water is niet goed. Zeker niet nu hij geen voedingsstoffen binnenkrijgt.'
Verbaasd keek Moira de dokter aan. Ze had gedacht dat elke vorm van vocht juist goed was tegen de koorts, maar de dokter schudde van niet.
'We mogen hem maar heel af en toe water geven, wanneer hij teveel binnen krijgt zal het zijn situatie alleen maar verergeren, aangezien zijn maag er niet tegen bestand is. Wanneer hij weer over zijn lippen likt zul je alleen zijn lippen mogen bevochtigen.'
Moira knikte begrijpend. Hij was immers de dokter. Medelevend knikte hij naar haar. Er waren immers nog meer patiënten die hem nodig hadden. De zaal, die hij had ingericht tot een soort van medische afdeling, lag vol met zieke mensen. Van bejaarden tot aan kleine kinderen. Gehoest en gekreun vulden de ruimte met geluiden. Verpleegsters deden hun best om de hongerige moeders weg te houden van de afdeling, zodat de besmetting binnen de perken bleef.
Hun best doen was echter niet goed genoeg. Zolang er aan de hygiene niets veranderde bleef er sprake van nieuwe gevallen. Moira keek geschrokken op, toen één van de vrouwelijke bezoekers hard begon te gillen.
Jammerend hield ze een kind, van hooguit een jaar of drie, in haar armen. Schreeuwend bleef ze het kind schudden. Instinctief wist Moira dat het geen zin meer had. Het meisje was al overleden. Het dunne blonde haar viel als een gordijn over het sterk vermagerde lichaampje. Haar armen en benen hingen slap langs haar heen.
Één van de verpleegsters probeerde de krijsende vrouw los te maken van het dode kindje, maar de moeder hield haar kleine baby'tje stevig vast. Niet van plan om haar los te laten. Het schudde Moira wakker. Datgene wat de vrouw overkwam kon net zo goed haar overkomen. Zij kon net zo goed Connor verliezen als gevolg dat zijn lichaam de strijd niet meer aankon.
'Mevrouw!' de verpleegster probeerde de blonde vrouw tot bedaren te krijgen. 'Mevrouw Petrovitsj, u moet uw kind loslaten. Ze is overleden mevrouw.'
'Njet! Mijne kiend isj njet deud,' zei de vrouw in een, voor Moira, vreemd accent. 'Sje sloapt.'
'Mevrouw, alstublieft. Waarom zal ik tegen u liegen?' reageerde de wanhopige verpleegster weer, die om haar heen keek hopend dat de dokter in de buurt was.
'Iedereen isj ant liegken tegen onsj. Mijne man zeit mij dasj we ghet beter sjouden krijgken.'
Na een blik op Connor te hebben geworpen stond Moira op en liep naar de vrouw toe. 'Wat is uw naam mevrouw?'
'Ylena Petrovitsj,' de vrouw keek haar even verward aan. 'Ent uw noam isj?'
'Moira O'Reilly.'
'Ah. Waor komsjt u vandaon?'
'Ierland, en u?'
'Russia.'
Dat verklaarde haar vreemde accent met de botte klanken. Dat haar woorden klonken alsof ze sliste. Het Engels dat ze sprak werd gesproken op de manier zoals ze in hun eigen taal spraken.
'Hoe heet uw kindje?'
'Anuschka,' antwoordde de vrouw met een vertederende blik op het kindje wat ze nog steeds in haar armen hield.
Moira hoopte dat ze de vrouw zover kon krijgen dat ze het dode meisje toch overgaf aan de verpleegster, maar daarvoor moest ze wel haar vertrouwen winnen.
Laatst gewijzigd door Jelle op 23 mei 2011 21:52, 1 keer totaal gewijzigd.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Hey Jelle! Ik heb weer een paar kleine aanmerkingspuntjes:
Verder vond ik het weer een prachtig stukje. In de oneshots was Connor altijd de sterkste van het tweetal en nu moet Moira zich alleen zien te redden en ook nog eens haar echtgenote steunen. Uit dit soort situatie blijkt wel hoe sterk de liefde tussen het tweetal is. Verder viel me in dit stukje je uitgebreide woordenschat op. Bij het woord 'kroost' dat je ergens gebruikte, dacht ik dat je weer de fout in ging met 'koorts' maar het bleek gewoon een bestaand woord te zijn dat iets heel anders betekend. Ik ben benieuwd naar het vervolg van het verhaal!
Die zin loopt niet helemaal. Ik denk dat je i.p.v. 'koorst', 'koorts' bedoeld en misschien loopt de zin beter als je 'zijn' vervangt door 'om' of misschien zelfs weglaat. Je zou ook een constructie kunnen maken als: 'De koorts was schijnbaar niet van plan...'. Kijk maar wat je er mee doetDe koorst leek niet van plan zijn af te nemen.
Voor mijn gevoel mist er het woordje 'zelf' om de zin meer nadruk te geven. "Waardoor hij uiteindelijk zelf in de problemen raakte."Niet om hen hoeven te vertellen over hun luxeproblemen waardoor hij uiteindelijk in de problemen raakte.
Bedoel je daar niet weer toevallig koorts i.p.v. koort?Ze had gedacht dat enkele vorm van vocht juist goed was tegen de koort, maar de dokter schudde van niet.
Verder vond ik het weer een prachtig stukje. In de oneshots was Connor altijd de sterkste van het tweetal en nu moet Moira zich alleen zien te redden en ook nog eens haar echtgenote steunen. Uit dit soort situatie blijkt wel hoe sterk de liefde tussen het tweetal is. Verder viel me in dit stukje je uitgebreide woordenschat op. Bij het woord 'kroost' dat je ergens gebruikte, dacht ik dat je weer de fout in ging met 'koorts' maar het bleek gewoon een bestaand woord te zijn dat iets heel anders betekend. Ik ben benieuwd naar het vervolg van het verhaal!
As the phoenix arises from his ashes...
Aanvullig op bovenstaande reactie:
Van 'enkele vorm' , zou ik 'iedere vorm' maken (:
'Iedere' is om aan te geven dat het niet uitmaakt wát voor soort vocht, áls er maar vocht binnenkomt.
'Enkele' loopt in deze zin niet helemaal lekker, naar mijn gevoel!
Verder mooie stukjes, misschien kom ik er later wat uitgebreider op terug: daar heb ik nu niet zo'n zin in!
Van 'enkele vorm' , zou ik 'iedere vorm' maken (:
'Iedere' is om aan te geven dat het niet uitmaakt wát voor soort vocht, áls er maar vocht binnenkomt.
'Enkele' loopt in deze zin niet helemaal lekker, naar mijn gevoel!
Verder mooie stukjes, misschien kom ik er later wat uitgebreider op terug: daar heb ik nu niet zo'n zin in!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Het was nu enkele dagen geleden dat Moira Ylena had weten over te halen om haar dochter aan haar over te geven. Vermoeid zat ze strak aan het rand van Connor's ziektebed.
De koorts was nog steeds niet gezakt en zijn lippen vertoonde nu barsten als gevolg van uitdroging. Dat hij bleef zweten was daar de oorzaak van. Daarom was het ook van groot belang dat de koort zou zakken. Opnieuw bevochtigde ze zijn lippen, zoals ze dat de afgelopen dagen alleen maar gedaan had. Eigenlijk was het langzamerhand een gewoonte geworden. Nadat ze hem verzorgd had vouwde ze haar armen op de rand van het bed en liet vermoeid haar hoofd erop rusten.
'Mevrouw O'Reilly, u moet iets eten,' één van de verpleegsters schoof haar een bord toe.
De gekookte aardappels die beschenkt waren met een vettige sju en het malse rundvlees wat er naast lag roken heerlijk. Toch kon de geur haar niet bekoren.
'Mevrouw,' drong de verpleegster opnieuw aan. 'De dokter heeft het voor u besteld in de eersteklas. Hij vindt dat u een goede maaltijd moet nuttigen.'
Opnieuw liet Moira haar ogen over het bord glijden. Het kon ook niet anders zijn dan dat deze maaltijd daar vandaan kwam. Het was van een te hoge kwaliteit om als voedsel te dienen in de derdeklas. Niemand daarboven vond dat een simpele boerin zoals zij zulk eten waard was, maar een dokter had zo'n maaltijd wel nodig. Al diende hij niet hen.
Het risico lopen om een dokter kwijt te raken was te groot.
'Ik hoef niet,' mompelde ze.
De verpleegster haalde haar schouders op. Toch nam ze het dienblad niet mee. Oververmoeid sloot Moira haar ogen. Een dutje kon immers geen kwaad. Tien minuten haar ogen dicht zou immers geen kwaad doen.
Er werd zachtjes aan haar schouder getrokken. Nadat een reactie uitbleef werd er opnieuw aan haar geschud. Verward opende ze haar ogen. Ylena stond naast haar. Het bleke gelaat begon weer kleur te krijgen, toen Moira haar aansprak.
'Ow, iek bin so blij dat u wakkér wurdt,' Moira moest even nadenken over wat de vrouw tegen haar zei.
Eindelijk sijpelde het bij haar naar binnen. Voorzichtig glimlachtte ze naar de vrouw, voordat ze zich overeind duwde.
'Ik was gewoon zo vreselijk moe.'
'Elk miens isj mu,' de vrouw bedoelde dat iedereen die in de derdeklas meereiste leidde aan het gebrek van voedsel. 'Iederien isj ant, ghoe sjullie tdat numen, ghoesjten.'
'Hoesten? Bedoel je hoesten?'
De vrouw knikte bevestigend. 'Ghoesjten, da.'
Even moest Moira haar best doen om haar lach in te houden, maar het idee dat ze de vrouw daarmee kwetsen kon maakte dat niet al te moeilijk. Ylena deed haar best om het Engels te leren. Het was een moeilijke taal, vooral voor iemand wiens moederstaal heel andere klanken onderhield.
Misschien, als ze vriendschap hadden gesloten, kon ze Ylena helpen met het leren van de taal.
'Uw man sijn ogken sijn gjopen weesjt.'
Opgelucht hapte Moira naar lucht. Waarom had zij toen juist moeten slapen?
'Het was maar voor een krappe twee minuten, mevrouw O'Reilly,' de dokter was bij hen komen staan. 'Maar het is in iedergeval iets.'
De koorts was nog steeds niet gezakt en zijn lippen vertoonde nu barsten als gevolg van uitdroging. Dat hij bleef zweten was daar de oorzaak van. Daarom was het ook van groot belang dat de koort zou zakken. Opnieuw bevochtigde ze zijn lippen, zoals ze dat de afgelopen dagen alleen maar gedaan had. Eigenlijk was het langzamerhand een gewoonte geworden. Nadat ze hem verzorgd had vouwde ze haar armen op de rand van het bed en liet vermoeid haar hoofd erop rusten.
'Mevrouw O'Reilly, u moet iets eten,' één van de verpleegsters schoof haar een bord toe.
De gekookte aardappels die beschenkt waren met een vettige sju en het malse rundvlees wat er naast lag roken heerlijk. Toch kon de geur haar niet bekoren.
'Mevrouw,' drong de verpleegster opnieuw aan. 'De dokter heeft het voor u besteld in de eersteklas. Hij vindt dat u een goede maaltijd moet nuttigen.'
Opnieuw liet Moira haar ogen over het bord glijden. Het kon ook niet anders zijn dan dat deze maaltijd daar vandaan kwam. Het was van een te hoge kwaliteit om als voedsel te dienen in de derdeklas. Niemand daarboven vond dat een simpele boerin zoals zij zulk eten waard was, maar een dokter had zo'n maaltijd wel nodig. Al diende hij niet hen.
Het risico lopen om een dokter kwijt te raken was te groot.
'Ik hoef niet,' mompelde ze.
De verpleegster haalde haar schouders op. Toch nam ze het dienblad niet mee. Oververmoeid sloot Moira haar ogen. Een dutje kon immers geen kwaad. Tien minuten haar ogen dicht zou immers geen kwaad doen.
Er werd zachtjes aan haar schouder getrokken. Nadat een reactie uitbleef werd er opnieuw aan haar geschud. Verward opende ze haar ogen. Ylena stond naast haar. Het bleke gelaat begon weer kleur te krijgen, toen Moira haar aansprak.
'Ow, iek bin so blij dat u wakkér wurdt,' Moira moest even nadenken over wat de vrouw tegen haar zei.
Eindelijk sijpelde het bij haar naar binnen. Voorzichtig glimlachtte ze naar de vrouw, voordat ze zich overeind duwde.
'Ik was gewoon zo vreselijk moe.'
'Elk miens isj mu,' de vrouw bedoelde dat iedereen die in de derdeklas meereiste leidde aan het gebrek van voedsel. 'Iederien isj ant, ghoe sjullie tdat numen, ghoesjten.'
'Hoesten? Bedoel je hoesten?'
De vrouw knikte bevestigend. 'Ghoesjten, da.'
Even moest Moira haar best doen om haar lach in te houden, maar het idee dat ze de vrouw daarmee kwetsen kon maakte dat niet al te moeilijk. Ylena deed haar best om het Engels te leren. Het was een moeilijke taal, vooral voor iemand wiens moederstaal heel andere klanken onderhield.
Misschien, als ze vriendschap hadden gesloten, kon ze Ylena helpen met het leren van de taal.
'Uw man sijn ogken sijn gjopen weesjt.'
Opgelucht hapte Moira naar lucht. Waarom had zij toen juist moeten slapen?
'Het was maar voor een krappe twee minuten, mevrouw O'Reilly,' de dokter was bij hen komen staan. 'Maar het is in iedergeval iets.'
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Die krappe twee minuten betekenden wel een ommekeer. Connor begon weer een beetje op te knappen en dat was voor Moira een hele opluchting. Ze zag het niet zitten om alleen in Amerika aan te komen.
Een vreemd land, vol vreemde talen en vreemde mensen.
Ze kende er niemand. Had er geen vrienden of familie daar op konden vangen, zoals de meeste dat al wel hadden. Er waren maar een paar die net zoals Connor en zij op zoek waren naar een beter leven. Een leven waarin een toekomst zat. Haar ogen gleden weer naar Ylena. Voor vele stond ze bekend als de weduwe Petrovitsj. Ze was zowel haar man als haar kind verloren op het schip.
Hun reis naar iets beters, hun droom was veranderd in een nachtmerrie. Nu was ze helemaal alleen. Ylena's gezicht bezat sporen van verdriet. Haar donkere ogen waren veranderd in poelen van eenzaamheid.
Moira voelde zich misselijk worden. Zij had de hoop dat Connor er nog bovenop zou komen. Ylena had niets meer. Geen stuiver in haar zak.
Het enige wat ze nog had was een tas vol met kleding van haar dode echtgenoot en kind. En de pop waarmee ze altijd in haar handen rondliep. Een tastbare herinnering aan haar dochtertje die eens lachend met de pop had rondgelopen. De pop was niet veel bijzonders. Een jutte zak gevuld met stro en afgezet met touw, zodat het figuur kreeg. Er waren knopen op gestikt die dienden als ogen, neus en mond.
Het leek in niets op de mooie porseleinen figuurtjes met de pijpenkrullen waarmee de kinderen uit de eersteklas rondliepen. Toch had het voor Anuschka alles betekent.
Het was een cadeautje geweest van haar grootvader die niet uit Rusland had willen vertrekken. Ylena had het haar verteld op de dag dat ze Anuschka had overgegeven aan de verpleegster.
Ze miste haar schoonvader. Had gewild dat de oude man was meegegaan, maar hij had zichzelf te oud gevonden voor zo'n enerverende reis. Daarnaast had hij in Rusland zijn familie en vrienden wonen. Er waren genoeg mensen die hem zouden helpen op zijn oude dag.
Ylena daarintegen vreesde voor zijn leven. Genoeg boeren werden opgepakt vanwege verraad. Ze verraden de Tsjaar en zijn familie werd er gezegd, maar sommige van hen hadden daar niets mee te maken. Rusland was een tijdbom had Ylena verklaard. Teveel op machtbeluste mensen hadden het er voor het zeggen.
De Tsjaar en zijn familie zaten daar in hun grote paleis. Iedere avond een tafel gevuld met het heerlijkste eten, terwijl de boerenfamilies vochten tegen de honger.
Op dat moment had Moira zich beseft dat Ierland niet het enige land was wat veel problemen kende. Er waren vele landen zoals haar vaderland. Moira had aan haar nieuw verworven vriendin verteld waarom ze Ierland achter zich hadden gelaten. Dat pachtschuld de grootste oorzaak was geweest. De slechte aardappeloogst had voor een nog slechtere financiele situatie gezorgd. De landheer had niets willen horen over een regeling. Het was over de brug komen met het geld en anders verdwijnen.
Haar vader die ook pachtte van diezelfde landheer had hun niet kunnen helpen. Als hij hen in huis genomen had zou hij ook hen schulden moeten overnemen. Er waren maar weinig boeren die zo'n hoog bedrag konden opbrengen.
Er waren genoeg gezinnen die daardoor waren gaan besparen op hen voedsel. Vele waren ondervoed geraakt en daardoor ziek geworden. Waarschijnlijk had dat alles Connor ook verzwakt.
Het feit dat hij dominee was had voor de landheer niets uitgemaakt. Voor hem was Connor een plaaggeest. Een lastpak! Hij vertegenwoordigde de boeren en had daardoor vaak de landheer opgezocht in de hoop hem tot inzichten te kunnen brengen. Helaas was hem dat niet in dank afgenomen. Hij was notabene protestants, het geloof wat door de Engelsen werd aangehangen. Toch had de landheer uitgeroepen dat hij zoveel kon zijn, hij bleef Iers.
Het had Moira verontrust. Als Connor zijn gemak niet zou houden kon hij wel eens vastgezet worden. Terechtstellingen waren deze dagen heel gewoon in het onrustige Ierland. Vele vrouwen waren haar voorgegaan. Hun mannen hadden gestreden voor datgene waar ze voor stonden, maar hadden dat moeten bekopen met hun leven. De gaelische taal mocht niet meer beoefent worden en degene die dat wel deden moesten daar de risico's van onder ogen zien. Kinderen verloren hun indentiteit. Ze waren niet Engels, maar werden door de oudere Ieren ook niet als zodanig gezien. De ouderen spraken over vergiftiging door de macht van het Engelse koningshuis. Oude Ierse families die eens veel inspraak hadden gekend hadden nu niets meer te vertellen. Ze werden geaccepteerd in de kringen mits ze hun mening voor zich hielden.
Helaas, voor hun eigen volk, deden ze dat ook. Hopend dat hun zonen en dochters zo toch nog goede huwelijken konden sluiten.
Moira keek even naar haar man die alweer in een diepe slaap was.
'Rjust ies noe wjat u man nodigk heef,' antwoordde Ylena op haar bezorgde blik.
Moira knikte. Het was inderdaad wat Connor nodig had. Eigenlijk had het geen eens nut om hier te zitten wachten totdat hij weer bij zou komen. Het kon zo nog wel een paar uur duren voordat hij zijn ogen weer zou openen.
Vermoeid hees ze zich overeind. 'Ik ga even een frisse neus halen.'
Ylena keek haar vragend aan. Die uitdrukking kende ze nog niet.
'Frisse lucht? Ik heb frisse lucht nodig.'
'Ah da, iek ok.'
Ylena leek niet van plan te zijn om haar alleen te laten. Ze was als een moedereend. Had Moira min of meer geadopteerd.
Stilzwijgend keek Moira voor haar uit. Ylena brabbelde een eind weg, in haar soms onbegrijpelijke Engels. Ze vertelde dat ze haar best zou doen om een mooie toekomst op te bouwen in Amerika, zoals de bedoeling was geweest van haar man.
Moira kon er niets aan doen, dat ze zich afvroeg wat zij zou hebben gedaan als ze Connor zou verliezen. Wat had Amerika dan voor haar in petto? Zou ze er dan gelukkig kunnen worden?
Één van de verpleegsters kwam naar hun toegerend.
'Mevrouw O'Reilly, uw man vraagt naar u,' opgelucht rende Moira achter de vrouw aan.
Met grote ogen keek Connor haar aan. Hij zag er nog steeds zwak uit. Zijn ogen lagen diep in het vermagerde gezicht en donkere wallen onderstreepte dat. Hij zag ontzettend bleek, bijna alsof zijn huid doorzichtig was.
Nadat hij de dekens iets terug sloeg zag Moira pas echt hoe veel Connor was afgevallen.
Veel vlees had er al niet aan zijn botten gezeten, maar nu stak echt alles uit. Het was een eng gezicht.
'Moira,' fluisterde hij met zijn zwakke stem. 'Mijn lieve mooie Moira.'
Tranen gleden over haar wangen naar haar kin. Uitgeput sloeg ze haar armen om zijn hals.
'O Connor, ik was zo bang dat ik je zou verliezen,' snikte ze opgelaten.
'Ik heb gevochten. Dat donkere hol, ik wou daaruit komen voor jou. Voor ons.'
Moira was verrast bij het horen van die woorden. Op het moment dat hij had moeten vechten voor zijn leven, waren zijn gedachten bij haar geweest. Zij was het die hem de benodigde vechtlust had gegeven.
Ylena, die achter haar was komen staan, stond er stilletjes bij. Even voelde Moira zich heel egoïstisch. Zij was zo blij dat Connor er weer bovenop leek te komen, terwijl de jonge vrouw alles was verloren.
Connor's ogen vielen ook op de blonde vrouw. Een tedere glimlach speelde om zijn lippen.
'Ik wil u hartelijk bedanken, omdat u zo goed op mijn vrouw heeft gelet.'
Ylena haalde haar schouders op. 'Sij gheeft ok ojp mijn kgelet.'
Even keek Connor verbaasd van de voor hem onbekende vrouw naar Moira, en weer terug.
'Ylena is afkomstig uit Rusland,' de verbazing gleed van zijn gezicht af.
Blijkbaar had hij zich ook afgevraagd waar haar vreemde accent vandaan kwam.
Een vreemd land, vol vreemde talen en vreemde mensen.
Ze kende er niemand. Had er geen vrienden of familie daar op konden vangen, zoals de meeste dat al wel hadden. Er waren maar een paar die net zoals Connor en zij op zoek waren naar een beter leven. Een leven waarin een toekomst zat. Haar ogen gleden weer naar Ylena. Voor vele stond ze bekend als de weduwe Petrovitsj. Ze was zowel haar man als haar kind verloren op het schip.
Hun reis naar iets beters, hun droom was veranderd in een nachtmerrie. Nu was ze helemaal alleen. Ylena's gezicht bezat sporen van verdriet. Haar donkere ogen waren veranderd in poelen van eenzaamheid.
Moira voelde zich misselijk worden. Zij had de hoop dat Connor er nog bovenop zou komen. Ylena had niets meer. Geen stuiver in haar zak.
Het enige wat ze nog had was een tas vol met kleding van haar dode echtgenoot en kind. En de pop waarmee ze altijd in haar handen rondliep. Een tastbare herinnering aan haar dochtertje die eens lachend met de pop had rondgelopen. De pop was niet veel bijzonders. Een jutte zak gevuld met stro en afgezet met touw, zodat het figuur kreeg. Er waren knopen op gestikt die dienden als ogen, neus en mond.
Het leek in niets op de mooie porseleinen figuurtjes met de pijpenkrullen waarmee de kinderen uit de eersteklas rondliepen. Toch had het voor Anuschka alles betekent.
Het was een cadeautje geweest van haar grootvader die niet uit Rusland had willen vertrekken. Ylena had het haar verteld op de dag dat ze Anuschka had overgegeven aan de verpleegster.
Ze miste haar schoonvader. Had gewild dat de oude man was meegegaan, maar hij had zichzelf te oud gevonden voor zo'n enerverende reis. Daarnaast had hij in Rusland zijn familie en vrienden wonen. Er waren genoeg mensen die hem zouden helpen op zijn oude dag.
Ylena daarintegen vreesde voor zijn leven. Genoeg boeren werden opgepakt vanwege verraad. Ze verraden de Tsjaar en zijn familie werd er gezegd, maar sommige van hen hadden daar niets mee te maken. Rusland was een tijdbom had Ylena verklaard. Teveel op machtbeluste mensen hadden het er voor het zeggen.
De Tsjaar en zijn familie zaten daar in hun grote paleis. Iedere avond een tafel gevuld met het heerlijkste eten, terwijl de boerenfamilies vochten tegen de honger.
Op dat moment had Moira zich beseft dat Ierland niet het enige land was wat veel problemen kende. Er waren vele landen zoals haar vaderland. Moira had aan haar nieuw verworven vriendin verteld waarom ze Ierland achter zich hadden gelaten. Dat pachtschuld de grootste oorzaak was geweest. De slechte aardappeloogst had voor een nog slechtere financiele situatie gezorgd. De landheer had niets willen horen over een regeling. Het was over de brug komen met het geld en anders verdwijnen.
Haar vader die ook pachtte van diezelfde landheer had hun niet kunnen helpen. Als hij hen in huis genomen had zou hij ook hen schulden moeten overnemen. Er waren maar weinig boeren die zo'n hoog bedrag konden opbrengen.
Er waren genoeg gezinnen die daardoor waren gaan besparen op hen voedsel. Vele waren ondervoed geraakt en daardoor ziek geworden. Waarschijnlijk had dat alles Connor ook verzwakt.
Het feit dat hij dominee was had voor de landheer niets uitgemaakt. Voor hem was Connor een plaaggeest. Een lastpak! Hij vertegenwoordigde de boeren en had daardoor vaak de landheer opgezocht in de hoop hem tot inzichten te kunnen brengen. Helaas was hem dat niet in dank afgenomen. Hij was notabene protestants, het geloof wat door de Engelsen werd aangehangen. Toch had de landheer uitgeroepen dat hij zoveel kon zijn, hij bleef Iers.
Het had Moira verontrust. Als Connor zijn gemak niet zou houden kon hij wel eens vastgezet worden. Terechtstellingen waren deze dagen heel gewoon in het onrustige Ierland. Vele vrouwen waren haar voorgegaan. Hun mannen hadden gestreden voor datgene waar ze voor stonden, maar hadden dat moeten bekopen met hun leven. De gaelische taal mocht niet meer beoefent worden en degene die dat wel deden moesten daar de risico's van onder ogen zien. Kinderen verloren hun indentiteit. Ze waren niet Engels, maar werden door de oudere Ieren ook niet als zodanig gezien. De ouderen spraken over vergiftiging door de macht van het Engelse koningshuis. Oude Ierse families die eens veel inspraak hadden gekend hadden nu niets meer te vertellen. Ze werden geaccepteerd in de kringen mits ze hun mening voor zich hielden.
Helaas, voor hun eigen volk, deden ze dat ook. Hopend dat hun zonen en dochters zo toch nog goede huwelijken konden sluiten.
Moira keek even naar haar man die alweer in een diepe slaap was.
'Rjust ies noe wjat u man nodigk heef,' antwoordde Ylena op haar bezorgde blik.
Moira knikte. Het was inderdaad wat Connor nodig had. Eigenlijk had het geen eens nut om hier te zitten wachten totdat hij weer bij zou komen. Het kon zo nog wel een paar uur duren voordat hij zijn ogen weer zou openen.
Vermoeid hees ze zich overeind. 'Ik ga even een frisse neus halen.'
Ylena keek haar vragend aan. Die uitdrukking kende ze nog niet.
'Frisse lucht? Ik heb frisse lucht nodig.'
'Ah da, iek ok.'
Ylena leek niet van plan te zijn om haar alleen te laten. Ze was als een moedereend. Had Moira min of meer geadopteerd.
Stilzwijgend keek Moira voor haar uit. Ylena brabbelde een eind weg, in haar soms onbegrijpelijke Engels. Ze vertelde dat ze haar best zou doen om een mooie toekomst op te bouwen in Amerika, zoals de bedoeling was geweest van haar man.
Moira kon er niets aan doen, dat ze zich afvroeg wat zij zou hebben gedaan als ze Connor zou verliezen. Wat had Amerika dan voor haar in petto? Zou ze er dan gelukkig kunnen worden?
Één van de verpleegsters kwam naar hun toegerend.
'Mevrouw O'Reilly, uw man vraagt naar u,' opgelucht rende Moira achter de vrouw aan.
Met grote ogen keek Connor haar aan. Hij zag er nog steeds zwak uit. Zijn ogen lagen diep in het vermagerde gezicht en donkere wallen onderstreepte dat. Hij zag ontzettend bleek, bijna alsof zijn huid doorzichtig was.
Nadat hij de dekens iets terug sloeg zag Moira pas echt hoe veel Connor was afgevallen.
Veel vlees had er al niet aan zijn botten gezeten, maar nu stak echt alles uit. Het was een eng gezicht.
'Moira,' fluisterde hij met zijn zwakke stem. 'Mijn lieve mooie Moira.'
Tranen gleden over haar wangen naar haar kin. Uitgeput sloeg ze haar armen om zijn hals.
'O Connor, ik was zo bang dat ik je zou verliezen,' snikte ze opgelaten.
'Ik heb gevochten. Dat donkere hol, ik wou daaruit komen voor jou. Voor ons.'
Moira was verrast bij het horen van die woorden. Op het moment dat hij had moeten vechten voor zijn leven, waren zijn gedachten bij haar geweest. Zij was het die hem de benodigde vechtlust had gegeven.
Ylena, die achter haar was komen staan, stond er stilletjes bij. Even voelde Moira zich heel egoïstisch. Zij was zo blij dat Connor er weer bovenop leek te komen, terwijl de jonge vrouw alles was verloren.
Connor's ogen vielen ook op de blonde vrouw. Een tedere glimlach speelde om zijn lippen.
'Ik wil u hartelijk bedanken, omdat u zo goed op mijn vrouw heeft gelet.'
Ylena haalde haar schouders op. 'Sij gheeft ok ojp mijn kgelet.'
Even keek Connor verbaasd van de voor hem onbekende vrouw naar Moira, en weer terug.
'Ylena is afkomstig uit Rusland,' de verbazing gleed van zijn gezicht af.
Blijkbaar had hij zich ook afgevraagd waar haar vreemde accent vandaan kwam.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Wauw. Ik vind dit echt zo'n mooi verhaal.
Ik trek onbewust een link naar de Titanic? Heb ik goed geraden?
En die verschillen; echt geweldig beschreven.
Beschrijvingen, argh, ik vind het gewoon té goed.
Wil snel meer lezen. ^^
Ik trek onbewust een link naar de Titanic? Heb ik goed geraden?
En die verschillen; echt geweldig beschreven.
Beschrijvingen, argh, ik vind het gewoon té goed.
Wil snel meer lezen. ^^
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Weer een paar opmerkingen (over beide stukjes):
Verder was het weer een heel mooi stukje. Je weet de verschillen tussen rijk en arm prachtig uit te drukken en ik vond het leuk dat er een stukje geschiedenis van Ierland en Rusland aan bot kwam. Als ik eerlijk moet zijn begint het accent van Ylena me wel een beetje te ergeren
Het is best lastig lezen af en toe. Maar het valt wel te doen hoor. Prachtig stukje vooral die liefde tussen Connor en Moira op het eind!
Het moet weer koorts zijn i.p.v. koortDaarom was het ook van groot belang dat de koort zou zakken.
Tussen 'eerste' en 'klas' moet een spatie.'De dokter heeft het voor u besteld in de eersteklas.
Het duurde even voordat ik door had dat de dokter zijn eigen maaltijd opgeofferd had. Verder vind ik 'hen' op de een of andere manier niet zo mooi staan. Misschien kun je niet zo goed weer een keer 'eerste klas' herhalen.Al diende hij niet hen.
Het risico lopen om een dokter kwijt te raken was te groot.
Hen schulden moet hun schulden zijn. 'Hen' is geen bezittelijk voornaamwoord.Als hij hen in huis genomen had zou hij ook hen schulden moeten overnemen.
Ik zou gaelische met een hoofdletter doen en boefent moet met een d op het eind.De gaelische taal mocht niet meer beoefent worden en degene die dat wel deden moesten daar de risico's van onder ogen zien.
Wallen is meervoud dus onderstreepte moet ook meervoud worden.Zijn ogen lagen diep in het vermagerde gezicht en donkere wallen onderstreepte dat.
Verder was het weer een heel mooi stukje. Je weet de verschillen tussen rijk en arm prachtig uit te drukken en ik vond het leuk dat er een stukje geschiedenis van Ierland en Rusland aan bot kwam. Als ik eerlijk moet zijn begint het accent van Ylena me wel een beetje te ergeren
Het is best lastig lezen af en toe. Maar het valt wel te doen hoor. Prachtig stukje vooral die liefde tussen Connor en Moira op het eind!As the phoenix arises from his ashes...
Langzaam trokken de dagen aan hun voorbij. Ze begonnen een sleur te worden. Iedere dag hetzelfde liedje. Dezelfde mensen die hun gedag zeiden, dezelfde die hun negeerde. Dezelfde eindeloze blauwe vlakte met de verradelijk heldere lucht.
Moira wou niet klagen, daarom zei ze er ook niets over, maar langzamerhand begon ze zich te vervelen.
Connor mocht nu eindelijk zo nu en dan een frisse neus buiten halen. Ylena die steeds meer met hun optrok gaf hen dan even de privacy die ze nodig hadden. Tijd om te praten. Moira had die tijd vooral nodig.
Ze moest Connor over haar angsten vertellen. Haar angsten voor datgene wat haar te wachten stond.
Voor hetzelfde geld gebeurde er iets en bleef ze alleen achter. Dokter Burke had haar immers verteld dat Connor nog niet helemaal genezen was en dat het net zo goed terug kon komen.
Wat moest ze als een jonge weduwe in een vreemd onbekend land?
Connor's blauwe ogen gleden over haar heen. Nieuwsgierig, maar vooral onderzoekend. Hij voelde haar neerslachtige bui aan. Zoals hij altijd alles aanvoelde. Het was alsof er speciaal een zesde zintuig voor had ontwikkeld. Alles leek aan hem scherper te zijn. Misschien was hij daarom ook wel dominee geworden.
Net zoals een dokter behoorde een dominee ook dingen sneller op te pikken als de gemiddelde mens.
Ze was er trots op, maar soms voelde ze zich daardoor ook bedreigd.
Er waren genoeg knappe vrouwen die hun hart uitstortte bij haar man. In haar dorp hadden ze geweten dat hij een getrouwd man was, maar in dat nieuwe land! Daar wisten ze het niet en Connor was een knappe man.
Te knap voor zijn eigen bestwil had haar zus eens gezegd. Toendertijd was Moira slechts verliefd op hem geweest, niet wetende dat haar zus ook voor hem gevallen was.
'Zit je weer te piekeren kleintje?' het was haar koosnaam, de naam die hij gekozen had.
Moira schudde slechts haar hoofd. 'Ik probeer het niet te doen.'
Zijn lippen ontplooide zich tot een glimlach, die zijn bleke gelaat deden opfleuren. 'Je probeert het niet te doen?'
Bedeesd knikte ze.
'Moira, ik ken je toch. Je maakt je druk om dingen die nog helemaal niet aan de orde zijn.'
Verbaasd keek ze hem aan. Hoe kon hij zeggen dat ze zich druk maakte over dingen die nog niet aan de orde waren? Ze waren juist 'aan de orde'. Met iedere zeemijl die ze achter zich lieten kwam Amerika dichterbij, hun dromen dichterbij. Dromen die zomaar konden omslaan in vreselijke nachtmerrie's. De kapitein had haar verzekerd dat het nog maar anderhalve week was. Anderhalve week voordat het vrijheidsbeeld in zicht kwam. Anderhalve week voordat ze hun voetstappen zouden zetten op hun nieuwe vaderland.
En Connor beweerde dat ze zich druk maakte over dingen die niet aan de orde waren?
'Ik weet niet of je het in de gaten hebt, maar onze dromen komen steeds dichterbij,' snauwde ze snibbig.
'Liefje, maak je niet druk over onze dromen. We zien wel hoe ze komen.'
Waarom zag hij altijd alles zo simpel? De reis naar Liverpool was voor hem geen obstakel geweest. Vol gemak had hij vrienden en familie achter zich gelaten, maar zij had de hele reis op haar lip gebeten om haar tranen in bedwang te houden. Ze had zijn dromen niet in de war willen schoppen. Vervolgens was hij ernstig ziek geworden en had zij doodsangsten uitgestaan. Er was niemand in de buurt geweest die haar een troostende schouder had kunnen bieden.
Ylena had haar best gedaan, maar dat was anders als liefhebbende familie. Mensen die je door en door kende.
'Waarom leef jij zo makkelijk? Is er dan helemaal niets waar jij je zorgen over maakt?' boos sprong ze overeind.
Steunend kwam Connor ook overeind en greep haar handen vast om haar tot bedaren te brengen.
'Is dat wat je denkt Moira? Dat ik me nergens zorgen over maak?' doordringend keek hij haar aan.
Zijn blauwe ogen die dezelfde kleur hadden als de oceaan voor hun drongen diep in de hare. 'Denk je niet dat ik me zorgen maak over wat ons te wacht staat? Moira, ik maak me iedere dag zorgen over jou, of jij daar wel gelukkig kunt worden. Of ik je geen onrecht aandoe door je weg te slepen van je familie. Je mee te trekken in iets wat ik graag wil. Maar Moira, ik weet waar mijn geluk is en dat is daar waar jij bent.'
Huilend stortte ze zich in zijn armen. Hij had zijn vingers op haar zere plek weten te leggen. Zoals hij dat altijd wist te doen. Schuldgevoel borrelde in haar op.
Ze had zich voorgenomen om zijn geluk niet aan te vechten.
Moira wou niet klagen, daarom zei ze er ook niets over, maar langzamerhand begon ze zich te vervelen.
Connor mocht nu eindelijk zo nu en dan een frisse neus buiten halen. Ylena die steeds meer met hun optrok gaf hen dan even de privacy die ze nodig hadden. Tijd om te praten. Moira had die tijd vooral nodig.
Ze moest Connor over haar angsten vertellen. Haar angsten voor datgene wat haar te wachten stond.
Voor hetzelfde geld gebeurde er iets en bleef ze alleen achter. Dokter Burke had haar immers verteld dat Connor nog niet helemaal genezen was en dat het net zo goed terug kon komen.
Wat moest ze als een jonge weduwe in een vreemd onbekend land?
Connor's blauwe ogen gleden over haar heen. Nieuwsgierig, maar vooral onderzoekend. Hij voelde haar neerslachtige bui aan. Zoals hij altijd alles aanvoelde. Het was alsof er speciaal een zesde zintuig voor had ontwikkeld. Alles leek aan hem scherper te zijn. Misschien was hij daarom ook wel dominee geworden.
Net zoals een dokter behoorde een dominee ook dingen sneller op te pikken als de gemiddelde mens.
Ze was er trots op, maar soms voelde ze zich daardoor ook bedreigd.
Er waren genoeg knappe vrouwen die hun hart uitstortte bij haar man. In haar dorp hadden ze geweten dat hij een getrouwd man was, maar in dat nieuwe land! Daar wisten ze het niet en Connor was een knappe man.
Te knap voor zijn eigen bestwil had haar zus eens gezegd. Toendertijd was Moira slechts verliefd op hem geweest, niet wetende dat haar zus ook voor hem gevallen was.
'Zit je weer te piekeren kleintje?' het was haar koosnaam, de naam die hij gekozen had.
Moira schudde slechts haar hoofd. 'Ik probeer het niet te doen.'
Zijn lippen ontplooide zich tot een glimlach, die zijn bleke gelaat deden opfleuren. 'Je probeert het niet te doen?'
Bedeesd knikte ze.
'Moira, ik ken je toch. Je maakt je druk om dingen die nog helemaal niet aan de orde zijn.'
Verbaasd keek ze hem aan. Hoe kon hij zeggen dat ze zich druk maakte over dingen die nog niet aan de orde waren? Ze waren juist 'aan de orde'. Met iedere zeemijl die ze achter zich lieten kwam Amerika dichterbij, hun dromen dichterbij. Dromen die zomaar konden omslaan in vreselijke nachtmerrie's. De kapitein had haar verzekerd dat het nog maar anderhalve week was. Anderhalve week voordat het vrijheidsbeeld in zicht kwam. Anderhalve week voordat ze hun voetstappen zouden zetten op hun nieuwe vaderland.
En Connor beweerde dat ze zich druk maakte over dingen die niet aan de orde waren?
'Ik weet niet of je het in de gaten hebt, maar onze dromen komen steeds dichterbij,' snauwde ze snibbig.
'Liefje, maak je niet druk over onze dromen. We zien wel hoe ze komen.'
Waarom zag hij altijd alles zo simpel? De reis naar Liverpool was voor hem geen obstakel geweest. Vol gemak had hij vrienden en familie achter zich gelaten, maar zij had de hele reis op haar lip gebeten om haar tranen in bedwang te houden. Ze had zijn dromen niet in de war willen schoppen. Vervolgens was hij ernstig ziek geworden en had zij doodsangsten uitgestaan. Er was niemand in de buurt geweest die haar een troostende schouder had kunnen bieden.
Ylena had haar best gedaan, maar dat was anders als liefhebbende familie. Mensen die je door en door kende.
'Waarom leef jij zo makkelijk? Is er dan helemaal niets waar jij je zorgen over maakt?' boos sprong ze overeind.
Steunend kwam Connor ook overeind en greep haar handen vast om haar tot bedaren te brengen.
'Is dat wat je denkt Moira? Dat ik me nergens zorgen over maak?' doordringend keek hij haar aan.
Zijn blauwe ogen die dezelfde kleur hadden als de oceaan voor hun drongen diep in de hare. 'Denk je niet dat ik me zorgen maak over wat ons te wacht staat? Moira, ik maak me iedere dag zorgen over jou, of jij daar wel gelukkig kunt worden. Of ik je geen onrecht aandoe door je weg te slepen van je familie. Je mee te trekken in iets wat ik graag wil. Maar Moira, ik weet waar mijn geluk is en dat is daar waar jij bent.'
Huilend stortte ze zich in zijn armen. Hij had zijn vingers op haar zere plek weten te leggen. Zoals hij dat altijd wist te doen. Schuldgevoel borrelde in haar op.
Ze had zich voorgenomen om zijn geluk niet aan te vechten.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Hey Jelle! Ik heb weer een paar kleine aandachtspuntjes gevonden in je verhaal:
Verder was het weer een prachtig verhaal. De liefde tussen Moira en Connor is zo mooi beschreven. Het is naar mijn gevoel een pasgetrouwd stel, waar de liefde nog heel erg bloeit maar waarbij het ook nog barst van de onzekerheden. Ik ben benieuwd wat hun in Amerika te wachten staat.
Negeerde moet daar meervoud zijn.dezelfde die hun negeerde.
Voor mijn gevoel klinkt 'snauwde ze snibbig' niet zo mooi omdat je twee keer een woord met 'sn' valk achter elkaar gebruikt. Misschien kun je beter een synoniem van snibbig pakken?'Ik weet niet of je het in de gaten hebt, maar onze dromen komen steeds dichterbij,' snauwde ze snibbig.
Verder was het weer een prachtig verhaal. De liefde tussen Moira en Connor is zo mooi beschreven. Het is naar mijn gevoel een pasgetrouwd stel, waar de liefde nog heel erg bloeit maar waarbij het ook nog barst van de onzekerheden. Ik ben benieuwd wat hun in Amerika te wachten staat.
As the phoenix arises from his ashes...
Langzaam trokken de dagen aan hun voorbij.
Hun is geen onderwerp, dat moet dus hen zijn.Dezelfde mensen die hun gedag zeiden, dezelfde die hun negeerde.
Volgens mij moet hun hier ook hen zijn, maar dat weet ik niet helemaal zeker.Ylena die steeds meer met hun optrok gaf hen dan even de privacy die ze nodig hadden.
Buiten en halen zou ik omdraaien, vind ik lekkerder lezen.Connor mocht nu eindelijk zo nu en dan een frisse neus buiten halen.
'Zit je weer te piekeren kleintje?' het was haar koosnaam, de naam die hij gekozen had.
Doordringend en het moet met een hoofdletter want daar begint een nieuwe zin.'Is dat wat je denkt Moira? Dat ik me nergens zorgen over maak?' doordringend keek hij haar aan.
Oh ja, tussen denkt en Moira een komma.
Zijn lippen is meervoud dus ontplooide moet meervoud zijn.Zijn lippen ontplooide zich tot een glimlach, die zijn bleke gelaat deden opfleuren.
Maar glimlach is weer enkelvoud dus moet deden ook in enkelvoud. Want zijn lippen lieten zijn gelaat niet opfleuren maar zijn glimlach.
Nog steeds een geweldig verhaal en ik kan het echt voor me zien.
En zoals Xatham al zei: de liefde is zo mooi beschreven. <3
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Ik zal binnenkort even verbeteringen aanbrengen. Nu ben ik daar nog even niet voor in de stemming... 
____________________________________________________________________________________________________
De kapitein had al gezegd dat er ruw weer op komst was, maar Moira had gedacht dat het allemaal nog wel meeviel. In Ierland was de lucht altijd bedekt met grote grijze wolken, die een soort van mysterieuze uitstraling over het land brachten. Een waterig zonnetje had er dan zwakjes tussendoor gebroken om een vreemde lichtval te veroorzaken met een rozige kleur.
De lucht die nou boven hen was leek zwart te worden. Alsof God boos was.
Harde windvlagen gierde over het schip heen en veroorzaakte hoge golven die woest over het dek spatten. Het schip deinde wild op en neer. Een vlaag van misselijkheid overspoelde Moira. Het ontbijt wat ze die ochtend genuttigd had leek omhoog te komen. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond. Connor keek haar verontrust aan.
Het bleke gezicht van zijn vrouw baarde hem zorgen. 'Gaat het wel liefje?'
Heftig schudde Moira van niet. Het schip begon steeds harder op en neer te gaan. Stoelen, die mensen er hadden neergezet om op uit te rusten, schoven heen en weer over het dek heen. Alleen het krassende geluid al die daardoor werd veroorzaakt, deed haar het angstzweet uitbreken.
Opeens kwam al haar ontbijt naar boven. Een bittere smaak deed haar naar de reling grijpen.
Met luid geweld begon ze te braken. Ze had gedacht al lang genoeg op het schip te zijn om haar zeeziekte te hebben overwonnen, maar dat viel tegen. Haar maag bleef samen trekken en er leek geen eind aan te komen.
Connor streek haar zachtjes over haar rug, terwijl hij met zijn andere hand haar los gewaaide rode haar naar achteren hield.
Tranen rolde over haar wangen. Niet omdat ze huilen moest, maar des te meer van het beroerde gevoel wat haar keer op keer leek op te zwelgen.
'Ga weg bij de reling!' schreeuwde de kapitein vanuit het stuurhuis.
Hij had hun zien staan en had zich beseft dat ze op een zeer gevaarlijke plek stonden. Hoewel zijn woorden dringend klonken kon Connor het niet precies verstaan. De wind gierde te luid, het geklapper van zeilen en andere materialen leken alles te overschreeuwen.
'Ik versta u niet!' brulde Connor terug.
Eigenlijk wist hij wel dat de kapitein hem net zo min kon verstaan. De handgebaren van de kapitein maakte hem duidelijk dat ze naar binnen moesten. Dwingend trok hij Moira mee. Even protesteerde ze, tot dat ze doorkreeg dat het belangrijk was.
Met haar hand voor haar mond geslagen rende ze met haar man mee.
'Wat ies an de hand?' Ylena keek hun bezorgd aan, toen deze ze tegenkwam in de gang waaraan alle kampers lagen.
'Moira is ziek geworden.'
Hysterisch sloeg Ylena een gilletje. Snel maakte Connor duidelijk dat het niet zo ernstig was, maar dat het gewoon een zeeziekte was die weer tot rust zou komen wanneer de storm zou gaan liggen.
Zorgzaam stopte Connor zijn vrouw in bed. Moira zweette het uit en haar maag bleef koppig protesteren.
Ylena was al weggegaan om de dokter te halen.
Met dokter Burke op haar hielen kwam ze terug.
'Heeft ze last van het deinen?' vroeg hij Connor, terwijl hij met een lichtje in haar ogen scheen.
Connor knikte.
'Mmm, het enige wat ik haar daartegen geven kan, is een slaapmiddeltje. Dat geeft misschien iets van verlichting.'
'Doe maar wat u nodig acht,' antwoordde Connor.
ZIjn ogen lieten zijn zieke vrouw niet los. Als hij had geweten dat ze het zo te kwaad zou hebben op het schip had hij haar niet meegenomen. Nu waren ze te ver om nog terug te gaan. Over een paar dagen zouden ze in Amerika aankomen. Nog een paar dagen en dan zou het vrijheidsbeeld hen vanuit de verte verwelkomen. Dan konden ze beginnen aan hun nieuwe leven.
Een kwartier nadat de dokter Moira het slaapmiddel had toegediend, begon ze in te dommelen. Haar borstkas ging weer rustig op en neer en haar gezicht begon weer iets van kleur te krijgen. Ylena kwam terug met twee koppen melk, vergezeld door een schoteltje met biscuits.
'U moet ietsj eten,' haar Engels begon al iets te verbeteren.
Connor hoefde niet zoveel moeite meer te doen om haar te verstaan. Dankbaar was hij voor haar gezelschap. Het was de enige vriendin die Moira hier op het schip had.
Met een glimlach dacht hij aan de dag dat hij zijn vrouw ontmoet had. Met driftige voetstappen had ze door de dorpsstraat gelopen. Een rieten mand met kleine boodschappen had aan haar arm gebungeld. Haar wilde rode krullen hadden half los om haar gezicht gehangen.
Mensen hadden haar nagewezen, maar zij had er geen aandacht aangeschonken. Kleine kinderen hadden een glimlach opgevangen, volwassenen die voor haar voeten hadden gelopen een vervloeking. Op die eerste dag was hij al voor haar gevallen, maar zij had hem afgewezen. Ze had niets van hem willen weten en duidelijk laten weten dat ze geen tijd had voor een beleefd gesprek.
Twee maanden lang was hij haar blijven opzoeken, ook al bleef zij hem keer op keer afsnauwen. Ze hield mensen duidelijk op afstand.
Nadat hij het bijna had opgegeven had hij haar andere kant gezien. Hij was haar achterna het bos ingegaan, toen ze op zoek was naar wilde bessen om een taart van te maken. Een gewonde reekalf had haar aandacht opgeeist. Hij had er een eind aan willen maken, omdat hij dacht dat het diertje toch geen kans meer maakte.
Zij had heftig geprotesteerd. Volgens haar kon hij met veel zorg en liefde er weer bovenop komen.
Toegewijd had ze het kleine reetje weer helemaal genezen.
Alsof hij haar als zijn moeder zag liep hij continu achter haar aan. Zelfs wanneer ze boodschappen ging doen verkeerde ze in zijn gezelschap. Connor had zich toen beseft dat hij haar als zijn vrouw wou.
Iemand die zo toegewijd was aan een jong ree moest zeker een goede moeder zijn!
Er waren maar weinig mensen die hetzelfde hadden gedaan. Toch had hij nog steeds zijn best moeten doen om haar vertrouwen te winnen. Voorzichtig, achter haar rug om, was hij haar vader gaan bezoeken.
Wat was ze kwaad geweest, toen ze daarachter was gekomen. Om haar de mond te snoeren had hij haar gekust. Pas daarna had ze hem toegelaten en haar hij haar zonnige kant mogen zien.
De ware Moira, zoals ze was wanneer ze in het gezelschap van familie verkeerde. Beetje bij beetje had hij haar hart gewonnen. Een half jaar later waren ze getrouwd.
Hij had haar hele wereld op de kop gezet, toen hij niet veel later was gekomen met het nieuws naar Amerika te willen vertrekken. Ierland was niet meer een land om kleine kinderen op te voeden. Er hing teveel woede in de lucht. Teveel wrok bij de bevolking. Het gebrek aan voedsel en de propvolle lemen huisjes was nog het ergste.
Voorzichtig, maar doorzettend had hij haar weten te overtuigen. Nu lag ze door zijn toedoen ziek in bed.
Tranen van schuldgevoel rolde over zijn wangen. Waarom moest hij nou altijd zijn zin hebben? Waarom dacht hij altijd dat hij gelijk had?
Een mens kon zich vergissen en hij was tenslotte ook maar gewoon een mens. Verslagen zat hij op het bedrand. Zijn gezicht in zijn armen verborgen, terwijl hij het luid uitsnikte.
____________________________________________________________________________________________________
De kapitein had al gezegd dat er ruw weer op komst was, maar Moira had gedacht dat het allemaal nog wel meeviel. In Ierland was de lucht altijd bedekt met grote grijze wolken, die een soort van mysterieuze uitstraling over het land brachten. Een waterig zonnetje had er dan zwakjes tussendoor gebroken om een vreemde lichtval te veroorzaken met een rozige kleur.
De lucht die nou boven hen was leek zwart te worden. Alsof God boos was.
Harde windvlagen gierde over het schip heen en veroorzaakte hoge golven die woest over het dek spatten. Het schip deinde wild op en neer. Een vlaag van misselijkheid overspoelde Moira. Het ontbijt wat ze die ochtend genuttigd had leek omhoog te komen. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond. Connor keek haar verontrust aan.
Het bleke gezicht van zijn vrouw baarde hem zorgen. 'Gaat het wel liefje?'
Heftig schudde Moira van niet. Het schip begon steeds harder op en neer te gaan. Stoelen, die mensen er hadden neergezet om op uit te rusten, schoven heen en weer over het dek heen. Alleen het krassende geluid al die daardoor werd veroorzaakt, deed haar het angstzweet uitbreken.
Opeens kwam al haar ontbijt naar boven. Een bittere smaak deed haar naar de reling grijpen.
Met luid geweld begon ze te braken. Ze had gedacht al lang genoeg op het schip te zijn om haar zeeziekte te hebben overwonnen, maar dat viel tegen. Haar maag bleef samen trekken en er leek geen eind aan te komen.
Connor streek haar zachtjes over haar rug, terwijl hij met zijn andere hand haar los gewaaide rode haar naar achteren hield.
Tranen rolde over haar wangen. Niet omdat ze huilen moest, maar des te meer van het beroerde gevoel wat haar keer op keer leek op te zwelgen.
'Ga weg bij de reling!' schreeuwde de kapitein vanuit het stuurhuis.
Hij had hun zien staan en had zich beseft dat ze op een zeer gevaarlijke plek stonden. Hoewel zijn woorden dringend klonken kon Connor het niet precies verstaan. De wind gierde te luid, het geklapper van zeilen en andere materialen leken alles te overschreeuwen.
'Ik versta u niet!' brulde Connor terug.
Eigenlijk wist hij wel dat de kapitein hem net zo min kon verstaan. De handgebaren van de kapitein maakte hem duidelijk dat ze naar binnen moesten. Dwingend trok hij Moira mee. Even protesteerde ze, tot dat ze doorkreeg dat het belangrijk was.
Met haar hand voor haar mond geslagen rende ze met haar man mee.
'Wat ies an de hand?' Ylena keek hun bezorgd aan, toen deze ze tegenkwam in de gang waaraan alle kampers lagen.
'Moira is ziek geworden.'
Hysterisch sloeg Ylena een gilletje. Snel maakte Connor duidelijk dat het niet zo ernstig was, maar dat het gewoon een zeeziekte was die weer tot rust zou komen wanneer de storm zou gaan liggen.
Zorgzaam stopte Connor zijn vrouw in bed. Moira zweette het uit en haar maag bleef koppig protesteren.
Ylena was al weggegaan om de dokter te halen.
Met dokter Burke op haar hielen kwam ze terug.
'Heeft ze last van het deinen?' vroeg hij Connor, terwijl hij met een lichtje in haar ogen scheen.
Connor knikte.
'Mmm, het enige wat ik haar daartegen geven kan, is een slaapmiddeltje. Dat geeft misschien iets van verlichting.'
'Doe maar wat u nodig acht,' antwoordde Connor.
ZIjn ogen lieten zijn zieke vrouw niet los. Als hij had geweten dat ze het zo te kwaad zou hebben op het schip had hij haar niet meegenomen. Nu waren ze te ver om nog terug te gaan. Over een paar dagen zouden ze in Amerika aankomen. Nog een paar dagen en dan zou het vrijheidsbeeld hen vanuit de verte verwelkomen. Dan konden ze beginnen aan hun nieuwe leven.
Een kwartier nadat de dokter Moira het slaapmiddel had toegediend, begon ze in te dommelen. Haar borstkas ging weer rustig op en neer en haar gezicht begon weer iets van kleur te krijgen. Ylena kwam terug met twee koppen melk, vergezeld door een schoteltje met biscuits.
'U moet ietsj eten,' haar Engels begon al iets te verbeteren.
Connor hoefde niet zoveel moeite meer te doen om haar te verstaan. Dankbaar was hij voor haar gezelschap. Het was de enige vriendin die Moira hier op het schip had.
Met een glimlach dacht hij aan de dag dat hij zijn vrouw ontmoet had. Met driftige voetstappen had ze door de dorpsstraat gelopen. Een rieten mand met kleine boodschappen had aan haar arm gebungeld. Haar wilde rode krullen hadden half los om haar gezicht gehangen.
Mensen hadden haar nagewezen, maar zij had er geen aandacht aangeschonken. Kleine kinderen hadden een glimlach opgevangen, volwassenen die voor haar voeten hadden gelopen een vervloeking. Op die eerste dag was hij al voor haar gevallen, maar zij had hem afgewezen. Ze had niets van hem willen weten en duidelijk laten weten dat ze geen tijd had voor een beleefd gesprek.
Twee maanden lang was hij haar blijven opzoeken, ook al bleef zij hem keer op keer afsnauwen. Ze hield mensen duidelijk op afstand.
Nadat hij het bijna had opgegeven had hij haar andere kant gezien. Hij was haar achterna het bos ingegaan, toen ze op zoek was naar wilde bessen om een taart van te maken. Een gewonde reekalf had haar aandacht opgeeist. Hij had er een eind aan willen maken, omdat hij dacht dat het diertje toch geen kans meer maakte.
Zij had heftig geprotesteerd. Volgens haar kon hij met veel zorg en liefde er weer bovenop komen.
Toegewijd had ze het kleine reetje weer helemaal genezen.
Alsof hij haar als zijn moeder zag liep hij continu achter haar aan. Zelfs wanneer ze boodschappen ging doen verkeerde ze in zijn gezelschap. Connor had zich toen beseft dat hij haar als zijn vrouw wou.
Iemand die zo toegewijd was aan een jong ree moest zeker een goede moeder zijn!
Er waren maar weinig mensen die hetzelfde hadden gedaan. Toch had hij nog steeds zijn best moeten doen om haar vertrouwen te winnen. Voorzichtig, achter haar rug om, was hij haar vader gaan bezoeken.
Wat was ze kwaad geweest, toen ze daarachter was gekomen. Om haar de mond te snoeren had hij haar gekust. Pas daarna had ze hem toegelaten en haar hij haar zonnige kant mogen zien.
De ware Moira, zoals ze was wanneer ze in het gezelschap van familie verkeerde. Beetje bij beetje had hij haar hart gewonnen. Een half jaar later waren ze getrouwd.
Hij had haar hele wereld op de kop gezet, toen hij niet veel later was gekomen met het nieuws naar Amerika te willen vertrekken. Ierland was niet meer een land om kleine kinderen op te voeden. Er hing teveel woede in de lucht. Teveel wrok bij de bevolking. Het gebrek aan voedsel en de propvolle lemen huisjes was nog het ergste.
Voorzichtig, maar doorzettend had hij haar weten te overtuigen. Nu lag ze door zijn toedoen ziek in bed.
Tranen van schuldgevoel rolde over zijn wangen. Waarom moest hij nou altijd zijn zin hebben? Waarom dacht hij altijd dat hij gelijk had?
Een mens kon zich vergissen en hij was tenslotte ook maar gewoon een mens. Verslagen zat hij op het bedrand. Zijn gezicht in zijn armen verborgen, terwijl hij het luid uitsnikte.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
'die' moet daar 'dat' zijn.Alleen het krassende geluid al die daardoor werd veroorzaakt,
Het ontbijt wat ze die ochtend genuttigd had leek omhoog te komen.
Die twee zinnen gaan niet zo mooi samen. Eerst lijk het ontbijt omhoog te komen en dan komt het echt naar boven. Ik zou in het eerste geval andere woorden gebruiken.Opeens kwam al haar ontbijt naar boven.
'en haar hij haar', dat klopt niet helemaal volgens mij. In plaats van een van de haars had waarschijnlijk een ander woord moeten staan?Pas daarna had ze hem toegelaten en haar hij haar zonnige kant mogen zien.
Ontroerend stukje, je weet niet alleen de liefdesscènes goed te beschrijven maar ook de drama's die het af en toe met zich meebrengt. Schrijf gauw verder!
As the phoenix arises from his ashes...
Opgewonden klapte Connor in zijn handen. 'Kijk, kijk! Daar is ze dan. Het vrijheidsbeeld!'
Hij wierp een vrolijke blik op Moira, maar dat dimde zijn enthousiasme al weer heel snel. Ze zag er slecht uit.
Bleek met diepe wallen onder haar ogen. De storm had langer aangehouden dan dat verwacht werd en dat had zijn sporen nagelaten in haar gezicht. Ze was sterk vermagerd doordat ze niets had binnen kunnen houden.
Zelfs nu nog maakte elke schommeling van het schip haar misselijk. Soms greep ze plots naar de reling om weer te spugen.
Hij was blij dat de enerverende reis nu bijna aan zijn eind was gekomen. Ook Moira keek naar het wereldberoemde beeld, maar met veel minder enthousiasme dan hij. Voor haar betekende het beeld geen welkom, maar des te meer opluchting.
'Wat zou ik blij zijn wanneer ik weer vaste grond onder mijn voeten voel,' reageerde ze zwakjes.
Even voelde Connor een golf van teleurstelling door zijn lichaam heen gaan. Het kwetste hem, dat zijn vrouw niet net zo blij was als hem. Toch wist hij dat gevoel al snel weer de kop in te drukken. Het zou allemaal wel anders worden wanneer hij haar daar een thuis geven kon.
Een thuis wat hen niet zonder ongegronde reden afgepakt kon worden.
Ylena kwam er enthousiast zwaaiend aangelopen. 'Dokter Burke heeft mij gezegd te gaan kijken hoe vrijheidsbeeld mij welkom heet.'
'Hij heeft ten zeerste gelijk. Wij allen zullen voortaan ook Amerikanen zijn en alleen daarom al moeten we kunnen zien hoe ze haar gastvrijheid laat blijken door ons te begroeten,' glimlachtte Connor blij, vooral omdat toch nog iemand zijn enthousiasme deelde.
Moira zuchtte geirriteerd. Het enthousiasme van haar echtgenoot en nieuwe vriendin stak haar. Het was jaloezie wat ze voelde. Connor en Ylena leken zoveel raakvlakken te hebben. Beiden waren hun hele leven, van kinds af aan, al Godsvrezend geweest. Zij had het geloof pas op latere leeftijd gevonden.
Beiden kende hele citaten uit de bijbel, zij had er moeite mee. Er waren zoveel dingen die ze met passie samen bespraken, terwijl zij zich een buitenbeentje voelde.
Vele van hen gesprekken samen, waren gespreksstoffen waar zij zich niet in mengen kon. Dingen die ze gemist had. Op de één of andere manier voelde ze zich af en toe bedreigd door Ylena. Een gevoel dat ze niet prettig vond.
Ze wilde niet jaloers zijn. Ze vertrouwde Connor en Ylena betekende veel voor haar. Ze had nog nooit een echte vriendin gehad. Vooral niet eentje die ook maar iets weg had van Ylena. Andere passagiers op het schip hadden Connor af en toe weggeroepen, maar dan was Ylena er geweest om voor haar te zorgen.
Vol liefde en warmte had ze zich opgeofferd voor een vrouw die ze amper kende.
'Moira, voel je jezelf wel goed?' Moira knikte als reactie op de vraag van Ylena.
Eigenlijk voelde ze zichzelf helemaal niet goed, maar ze wilde hen niet bezorgd maken. Als ze weer op vaste grond stond zou het wel beter gaan.
'Mensen, ga alstublieft weg bij de reling. We gaan aanmeren,' schreeuwde de kapitein over het dek zijn passagiers toe.
De mensen tuurde nieuwsgierig naar het eiland vanwaar ze naar New York zouden gebracht worden. Met een harde klap meerde het grote schip aan. Door de schok kwam er weer een gevoel van onpasselijkheid omhoog. Snel sloeg Moira haar hand voor haar mond. Connor's troostende hand wreef over haar rug.
'Het is nu zo achter de rug,' fluisterde hij in haar oor.
Als een boer met kiespijn glimlachtte ze terug, terwijl ze in zichzelf 'eindelijk' fluisterde.
Mensen begonnen opgewonden te zingen, sommige prevelde een dankgebed en weer anderen wisten niet hoe snel ze hun bagage tevoorschijn moesten halen. Connor had hun koffers al bij de hand. Hij had geen zin gehad om in al die drukte nog hun bagage op te halen.
Op de brug stonden controleurs. De eersteklas passagiers mochten als eerste het schip verlaten. Zij hoefde ook niet de strenge controle te ondergaan. Voor hun lagen er al andere boten te wachten, die hen direct in de haven van New York af zouden zetten. Zoals altijd werd de derde klas het slachtoffer van hen armoede.De tweede klas moest net als hen wel een controle ondergaan, maar deze was lang niet zo streng als voor de allerarmste.
Zelfs luizen konden een weigering betekenen.
Eindelijk waren zij aan de beurt om het schip te verlaten. Ylena bleef schichtig bij hun in de buurt. Als een angstig hertje keek ze om zich heen, terwijl de lelijke woorden van de controleurs hen duidelijk maakten naar het grote stenen gebouw te gaan wat hen werd aangewezen.
Het deed Moira denken aan de smerige gevangenissen en de armenhuizen die in Londen als onkruid uit de grond spoten. Een naar gevoel breidde zich vanuit haar onderbuik door naar heel haar lichaam.
Een harde duw van één van de controleurs maakte haar aan het struikelen. En het koffertje wat ze dicht tegen zich aanhield viel uit haar hand.
Connor ving haar al snel op en keek de veroorzaker boos aan. Voordat hij ook maar iets zeggen kon gebaarde ze hem zich in te houden.
Ze wilde geen problemen veroorzaken en zo'n duwtje overleefde ze wel. De zware ijzeren deuren van het imponerende gebouw gingen open. Er liepen mensen rond in oude versleten kleding die toetreding tot Amerika geweigerd was. Jammerende vrouwen probeerde controleurs over te halen om hen mannen te laten gaan, maar hun smeekbedes werden eenvoudig genegeerd.
'Connor,' zachtjes trok ze aan de arm van haar man. 'Wat als ze nou één van ons weigeren?'
Connor haalde zijn schouders op. 'We zijn hier samen gekomen liefje. Jij bent mijn vrouw. Denk je nu werkelijk dat ik je hier alleen zou achterlaten?'
Eigenlijk had ze het antwoord al geweten, maar ze had zekerheid nodig. De zekerheid dat ze er echt niet alleen voorstond. Ze was wel met hem getrouwd, net zoals dat ze de dochter van haar moeder geweest was. En wat voor band dan ook, het wilde niet altijd de geborgenheid verzekeren die een mens zo nodig had. Dat had haar moeder immers wel bewezen. In materiële opzichten, levensbehoeften, was haar moeder goed voor haar geweest. Helaas had het in emotionele kwesties vaak een heel andere situatie betreft.
Ook Ylena leek met diezelfde twijfels te kampen. Tranen rolde over de wangen van de vrouw. Moira gaf haar een troostend kneepje in haar arm.
'We laten je ook niet alleen,' fluisterde ze haar vriendin steunend toe, wat haar een dankbare glimlach opleverde.
'Waarom zijn ze niet aardig?' het was een kinderlijk Engels wat de vrouw sprak, maar doordrongen van een volwassen ernst.
Moira haalde haar schouders op. Dat was een zeer goede vraag, want ook zij vroeg zich af waarom ze zo onhartelijk werden ontvangen.
Het stond in schril contrast met het warme welkom van het vrijheidsbeeld, wat hen vanuit de verte zo bemoedigend toegezwaaid had.
'U spreekt Engels?' één van de baliemedewerkers schreeuwde een donker uitziende man, vermoedelijk Italiaans, toe alsof hij doof was.
Onbegrijpend haalde de man zijn schouders op. Hij kon blijkbaar geen woord Engels verstaan. Met een doffe klap daalde de stempel op het papiertje neer. In rode blokletters preikte er een duidelijk 'geweigerd' op.
Van de afstand waarop zij zich bevonden was het nog duidelijk te zien. Vol ongeloof staarde de man naar zijn papiertje, waarna hij zich tot de vrouw achter hem wendde.
De vrouw begon hysterisch te huilen, maar niemand trok zich wat aan van haar wanhoop.
Ondertussen gebaarde een zuster naar hen om binnen te komen. Het was één van de vele controlekamers die het gebouw bezat. Met lood in haar benen volgde Moira haar man.
Ze kon met gemak geweigerd worden. Er waren mensen die om minder gegronde redenen werden geweigerd, en zij zag eruit alsof ze een ernstige ziekte onder de leden had.
'Spreekt u Engels?' vroeg de vrouw tergend langzaam aan Connor.
'Al sinds de dag dat de Engelsen hun intrede deden in Ierland en mijn voorouderen dwongen hun eigen taal te verloochenen,' reageerde hij sarcastisch.
Lichtelijke irritatie verscheen op het gezicht van de vrouw. 'Iers dus.'
'In hart en nieren,' antwoorde hij weer terug.
Boos gaf Moira hem een stoot. Waarom moest hij nu zo reageren? Hij zou deze mensen alleen maar tegen zich in het harnas werken, wanneer hij zo bijdehand bleef doen. Aan de andere kant moest ze ook haar best doen om haar lachen in te houden. Hij had de vrouw wel even op haar nummer gezet.
'Loopt u maar verder, de dokter zal u onderzoeken,' met een bot handgebaar maakte de vrouw duidelijk dat ze snel moesten zijn.
'Nou moe! Vrolijke types hier!' fluisterde Connor in haar oor.
Moira proeste het uit, maar wist al snel weer tot bedaren te komen. Ze konden dan wel doen alsof er niets ernstigs aan de hand was, toch hing alles af van deze controle. Engels konden ze immers al, net zoals dat Connor de vrouw gezegd had.
Hij wierp een vrolijke blik op Moira, maar dat dimde zijn enthousiasme al weer heel snel. Ze zag er slecht uit.
Bleek met diepe wallen onder haar ogen. De storm had langer aangehouden dan dat verwacht werd en dat had zijn sporen nagelaten in haar gezicht. Ze was sterk vermagerd doordat ze niets had binnen kunnen houden.
Zelfs nu nog maakte elke schommeling van het schip haar misselijk. Soms greep ze plots naar de reling om weer te spugen.
Hij was blij dat de enerverende reis nu bijna aan zijn eind was gekomen. Ook Moira keek naar het wereldberoemde beeld, maar met veel minder enthousiasme dan hij. Voor haar betekende het beeld geen welkom, maar des te meer opluchting.
'Wat zou ik blij zijn wanneer ik weer vaste grond onder mijn voeten voel,' reageerde ze zwakjes.
Even voelde Connor een golf van teleurstelling door zijn lichaam heen gaan. Het kwetste hem, dat zijn vrouw niet net zo blij was als hem. Toch wist hij dat gevoel al snel weer de kop in te drukken. Het zou allemaal wel anders worden wanneer hij haar daar een thuis geven kon.
Een thuis wat hen niet zonder ongegronde reden afgepakt kon worden.
Ylena kwam er enthousiast zwaaiend aangelopen. 'Dokter Burke heeft mij gezegd te gaan kijken hoe vrijheidsbeeld mij welkom heet.'
'Hij heeft ten zeerste gelijk. Wij allen zullen voortaan ook Amerikanen zijn en alleen daarom al moeten we kunnen zien hoe ze haar gastvrijheid laat blijken door ons te begroeten,' glimlachtte Connor blij, vooral omdat toch nog iemand zijn enthousiasme deelde.
Moira zuchtte geirriteerd. Het enthousiasme van haar echtgenoot en nieuwe vriendin stak haar. Het was jaloezie wat ze voelde. Connor en Ylena leken zoveel raakvlakken te hebben. Beiden waren hun hele leven, van kinds af aan, al Godsvrezend geweest. Zij had het geloof pas op latere leeftijd gevonden.
Beiden kende hele citaten uit de bijbel, zij had er moeite mee. Er waren zoveel dingen die ze met passie samen bespraken, terwijl zij zich een buitenbeentje voelde.
Vele van hen gesprekken samen, waren gespreksstoffen waar zij zich niet in mengen kon. Dingen die ze gemist had. Op de één of andere manier voelde ze zich af en toe bedreigd door Ylena. Een gevoel dat ze niet prettig vond.
Ze wilde niet jaloers zijn. Ze vertrouwde Connor en Ylena betekende veel voor haar. Ze had nog nooit een echte vriendin gehad. Vooral niet eentje die ook maar iets weg had van Ylena. Andere passagiers op het schip hadden Connor af en toe weggeroepen, maar dan was Ylena er geweest om voor haar te zorgen.
Vol liefde en warmte had ze zich opgeofferd voor een vrouw die ze amper kende.
'Moira, voel je jezelf wel goed?' Moira knikte als reactie op de vraag van Ylena.
Eigenlijk voelde ze zichzelf helemaal niet goed, maar ze wilde hen niet bezorgd maken. Als ze weer op vaste grond stond zou het wel beter gaan.
'Mensen, ga alstublieft weg bij de reling. We gaan aanmeren,' schreeuwde de kapitein over het dek zijn passagiers toe.
De mensen tuurde nieuwsgierig naar het eiland vanwaar ze naar New York zouden gebracht worden. Met een harde klap meerde het grote schip aan. Door de schok kwam er weer een gevoel van onpasselijkheid omhoog. Snel sloeg Moira haar hand voor haar mond. Connor's troostende hand wreef over haar rug.
'Het is nu zo achter de rug,' fluisterde hij in haar oor.
Als een boer met kiespijn glimlachtte ze terug, terwijl ze in zichzelf 'eindelijk' fluisterde.
Mensen begonnen opgewonden te zingen, sommige prevelde een dankgebed en weer anderen wisten niet hoe snel ze hun bagage tevoorschijn moesten halen. Connor had hun koffers al bij de hand. Hij had geen zin gehad om in al die drukte nog hun bagage op te halen.
Op de brug stonden controleurs. De eersteklas passagiers mochten als eerste het schip verlaten. Zij hoefde ook niet de strenge controle te ondergaan. Voor hun lagen er al andere boten te wachten, die hen direct in de haven van New York af zouden zetten. Zoals altijd werd de derde klas het slachtoffer van hen armoede.De tweede klas moest net als hen wel een controle ondergaan, maar deze was lang niet zo streng als voor de allerarmste.
Zelfs luizen konden een weigering betekenen.
Eindelijk waren zij aan de beurt om het schip te verlaten. Ylena bleef schichtig bij hun in de buurt. Als een angstig hertje keek ze om zich heen, terwijl de lelijke woorden van de controleurs hen duidelijk maakten naar het grote stenen gebouw te gaan wat hen werd aangewezen.
Het deed Moira denken aan de smerige gevangenissen en de armenhuizen die in Londen als onkruid uit de grond spoten. Een naar gevoel breidde zich vanuit haar onderbuik door naar heel haar lichaam.
Een harde duw van één van de controleurs maakte haar aan het struikelen. En het koffertje wat ze dicht tegen zich aanhield viel uit haar hand.
Connor ving haar al snel op en keek de veroorzaker boos aan. Voordat hij ook maar iets zeggen kon gebaarde ze hem zich in te houden.
Ze wilde geen problemen veroorzaken en zo'n duwtje overleefde ze wel. De zware ijzeren deuren van het imponerende gebouw gingen open. Er liepen mensen rond in oude versleten kleding die toetreding tot Amerika geweigerd was. Jammerende vrouwen probeerde controleurs over te halen om hen mannen te laten gaan, maar hun smeekbedes werden eenvoudig genegeerd.
'Connor,' zachtjes trok ze aan de arm van haar man. 'Wat als ze nou één van ons weigeren?'
Connor haalde zijn schouders op. 'We zijn hier samen gekomen liefje. Jij bent mijn vrouw. Denk je nu werkelijk dat ik je hier alleen zou achterlaten?'
Eigenlijk had ze het antwoord al geweten, maar ze had zekerheid nodig. De zekerheid dat ze er echt niet alleen voorstond. Ze was wel met hem getrouwd, net zoals dat ze de dochter van haar moeder geweest was. En wat voor band dan ook, het wilde niet altijd de geborgenheid verzekeren die een mens zo nodig had. Dat had haar moeder immers wel bewezen. In materiële opzichten, levensbehoeften, was haar moeder goed voor haar geweest. Helaas had het in emotionele kwesties vaak een heel andere situatie betreft.
Ook Ylena leek met diezelfde twijfels te kampen. Tranen rolde over de wangen van de vrouw. Moira gaf haar een troostend kneepje in haar arm.
'We laten je ook niet alleen,' fluisterde ze haar vriendin steunend toe, wat haar een dankbare glimlach opleverde.
'Waarom zijn ze niet aardig?' het was een kinderlijk Engels wat de vrouw sprak, maar doordrongen van een volwassen ernst.
Moira haalde haar schouders op. Dat was een zeer goede vraag, want ook zij vroeg zich af waarom ze zo onhartelijk werden ontvangen.
Het stond in schril contrast met het warme welkom van het vrijheidsbeeld, wat hen vanuit de verte zo bemoedigend toegezwaaid had.
'U spreekt Engels?' één van de baliemedewerkers schreeuwde een donker uitziende man, vermoedelijk Italiaans, toe alsof hij doof was.
Onbegrijpend haalde de man zijn schouders op. Hij kon blijkbaar geen woord Engels verstaan. Met een doffe klap daalde de stempel op het papiertje neer. In rode blokletters preikte er een duidelijk 'geweigerd' op.
Van de afstand waarop zij zich bevonden was het nog duidelijk te zien. Vol ongeloof staarde de man naar zijn papiertje, waarna hij zich tot de vrouw achter hem wendde.
De vrouw begon hysterisch te huilen, maar niemand trok zich wat aan van haar wanhoop.
Ondertussen gebaarde een zuster naar hen om binnen te komen. Het was één van de vele controlekamers die het gebouw bezat. Met lood in haar benen volgde Moira haar man.
Ze kon met gemak geweigerd worden. Er waren mensen die om minder gegronde redenen werden geweigerd, en zij zag eruit alsof ze een ernstige ziekte onder de leden had.
'Spreekt u Engels?' vroeg de vrouw tergend langzaam aan Connor.
'Al sinds de dag dat de Engelsen hun intrede deden in Ierland en mijn voorouderen dwongen hun eigen taal te verloochenen,' reageerde hij sarcastisch.
Lichtelijke irritatie verscheen op het gezicht van de vrouw. 'Iers dus.'
'In hart en nieren,' antwoorde hij weer terug.
Boos gaf Moira hem een stoot. Waarom moest hij nu zo reageren? Hij zou deze mensen alleen maar tegen zich in het harnas werken, wanneer hij zo bijdehand bleef doen. Aan de andere kant moest ze ook haar best doen om haar lachen in te houden. Hij had de vrouw wel even op haar nummer gezet.
'Loopt u maar verder, de dokter zal u onderzoeken,' met een bot handgebaar maakte de vrouw duidelijk dat ze snel moesten zijn.
'Nou moe! Vrolijke types hier!' fluisterde Connor in haar oor.
Moira proeste het uit, maar wist al snel weer tot bedaren te komen. Ze konden dan wel doen alsof er niets ernstigs aan de hand was, toch hing alles af van deze controle. Engels konden ze immers al, net zoals dat Connor de vrouw gezegd had.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Even geen zin om fouten eruit te halen, dat mag iemand anders deze keer doen. Goed stukje, het is heel realistisch geschreven.
Wacht smachtend op het volgende stukje.
Wacht smachtend op het volgende stukje.
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Zenuwachtig met het zweet in haar handen liep Moira de zuster achterna het kamertje in. Het was eerder een zuurruikend hok, alsof er al tijden bedorven vlees verstopt lag, dat dienen moest als onderzoek ruimte.
De scherpe geur leek haar adem af te snijden. Met een wild gebaar wreef ze haar handen droog aan haar praktische rok.
Er kon bij de vrouw geen vriendelijk woord vanaf, enkel zo nu en dan een arrogante blik die haar duidelijk maakte dat ze eigenlijk niet welkom was. Moira sloeg het muffe kamertje gade.
Het was vrij saai ingericht. In de hoek stond een smalle houten kast die voorzien was van een deurtje met helder glas. In het kastje stonden allerlei medicijnen en twee grote zware medische boeken. In de andere hoek was een plankje tegen de muur aangetimmerd waarop een kristallen waterkaraf stond met twee bijpassende glazen. In het midden, waar zij zich bevond, stond enkel de grote zware onderzoekstafel.
Het was een sobere inrichting. Niet bedoeld om mensen zich goed te laten voelen, maar alleen maar om de praktische kanten van medici uit te richten.
Aan de linker zijkant bevond zich nog een deur. Een kleine ingang die twee kamers met elkaar verbond.
Met een hoop gekraak en gepiep ging het deurtje open. Even deed het Moira aan haar vaderland denken. De grote burchten van de Ierse adel, kenden ook zulke deurtjes. Die waren niet bedoeld voor mensen die stiekem tevoorschijn wouden komen, maar voor de leprechauns, kabouters. Deze kleine mannen kon je immers veel beter te vriend houden, omdat ze anders behoorlijke kwelgeesten zouden worden.
Toen de dokter binnen gelopen kwam schoot Moira nerveus in de lach. Ze had zojuist aan de kabouters gedacht en de dokter leek op een kabouter. Hij had een grote witte baard, kleine kraaloogjes en liep met het grootste gemak onder het kleine deurtje door. Zijn buik stak fier vooruit. Blijkbaar had hij altijd voldoende eten op zijn bord.
Haar lachbui leverde een boze blik van de zuster op. 'Iers?'
De zuster reageerde bevestigend op de vraag van de dokter. Waarom werd dat toch iedere keer opnieuw gevraagd?
'Mijn uiterlijke verschijning schijnt voor iedere Ier nogal amusant te zijn,' snauwde de dokter bruut.
'U moest eens weten' schoot er door Moira heen. Klaarblijkelijk hadden al haar Ierse voorgangers hetzelfde gedacht.
'Ik ben dokter Stronghold,' er volgde geen beleefde hand, geen wederzijdse kennismaking.
Daar zat hij niet op te wachten. Met een hoop gerammel haalde hij enkele instrumenten uit zijn dokterstas. De zuster maakte Moira duidelijk dat ze de bovenste knoopjes van haar jurk moest openen. Met trillende handen deed ze dan ook wad haar opgedragen werd.
De ijskoude stetoscoop werd tegen haar borstkas aangedrukt. Eerst haar longen, daarna volgde haar hart. Zelfs haar hoofdhuid was niet veilig voor de grondige inspectie.
'U heeft geen luis. U hartritme is krachtig en gezond, en ook uw longen zijn schoon,' constateerde de dokter. 'Hoe komt het dat u er toch zo slecht uitziet?'
'Ik...ik had last van zeeziekte. De schommelingen van het schip maakte me misselijk.'
'En toch besloot u te emigreren?'
Moira haalde haar schouders op. 'Mijn man wou graag gaan.'
'Ik vraag u niet naar uw huwelijkse beslommeringen,' reageerde hij bruut.
Met grote ogen keek ze de dokter aan. Hij was toch zeker degene die haar gevraagd had, waarom ze had besloten te emigreren? Wat was dit voor een behandeling? Zelfs de Engelse soldaten hadden haar een stuk hoffelijker behandeld. In verhouding met deze mensen, waren die ronduit beleefd!
'Nou?'
Met een mond vol tanden knikte ze. Ze durfde niets meer te zeggen. Wat moest ze zeggen zonder een sneer te krijgen?
'Toch ziet u er bijzonder zorgelijk uit,' nu viel haar mond nog verder open.
Kon haar angst voor varen een reden zijn om haar te weigeren.
'U kunt medische informatie inwinnen bij dokter Burke. Hij was mijn behandelend arts op het schip,' probeerde ze.
'Mmm, dokter Burke!'
Het scheen haar toe dat deze arts niet echt een hoge pet op had van de scheepsdokter, maar het bleef een feit dat dokter Burke voor haar een goede arts geweest was. Het werd haar duidelijk gemaakt dat ze de kamer weer mocht verlaten.
Met haar ogen maakte ze Connor duidelijk dat hij nu aan de beurt was. Zijn ogen gleden over haar heen. Ze was zo stil, dat was hij niet van zijn vrouw gewend. Blijkbaar had iets haar nogal van haar stuk gebracht.
'Gaat het wel?' vroeg hij snel, voordat hij de kamer inliep.
Ook Ylena keek haar bezorgd aan, maar zei voor de rest niets. Moira kon alleen enkel hopen dat dit alles zo snel mogelijk achter de rug was. Ze wou hier weg. Weg van alle kille blikken die hen werden toegeworpen. Weg van alle vernederende opmerkingen.
Voorzichtig vouwde ze haar handen samen. 'Heere, helpt u ons alstublieft. Laat ze geen reden hebben om ons hier gevangen te houden. Ik zou het niet aankunnen Heere. Ik zou er aan ondergaan als ik dezelfde wanhoop moet voelen als zij die hier al lange tijd gevangen zitten. Alstublieft Heere, Amen.'
Ylena had haar handen ook samen gevouwen, al leek ze minder ervaring met bidden te hebben dan Moira.
Na tien minuten kwam ook Connor weer na buiten en was de beurt aan Ylena.
'Deze mensen zijn ongelooflijk. Weet je wat die kwakzalver tegen me zei? Ik mocht dan wel kerngezond zijn, maar mijn vrouw sjah dat was toch wel een zorgelijk geval!' viel hij boos uit, nadat Ylena naar binnen gegaan was. 'Hoe durft hij? Ik zei hem informatie in te winnen bij dokter Burke, maar daar had hij schijnbaar ook geen goed woord voor over.'
Moira haalde haar schouders op. Ze hoefde er niets op te zeggen, want tegen haar had hij ook raar gedaan.
'Ik hoop dat ze Ylena niet afrekenen op het feit dat ze niet zo goed Engels spreekt.'
Connor knikte beamend. Het was alsof ze bijna overal wel een reden voor wisten te vinden. En dit noemde ze het nieuwe land? Het land waarin iedereen een kans kreeg om een nieuw bestaan op te bouwen? Tot nu toe had nog niets haar positief toegeschenen.
De scherpe geur leek haar adem af te snijden. Met een wild gebaar wreef ze haar handen droog aan haar praktische rok.
Er kon bij de vrouw geen vriendelijk woord vanaf, enkel zo nu en dan een arrogante blik die haar duidelijk maakte dat ze eigenlijk niet welkom was. Moira sloeg het muffe kamertje gade.
Het was vrij saai ingericht. In de hoek stond een smalle houten kast die voorzien was van een deurtje met helder glas. In het kastje stonden allerlei medicijnen en twee grote zware medische boeken. In de andere hoek was een plankje tegen de muur aangetimmerd waarop een kristallen waterkaraf stond met twee bijpassende glazen. In het midden, waar zij zich bevond, stond enkel de grote zware onderzoekstafel.
Het was een sobere inrichting. Niet bedoeld om mensen zich goed te laten voelen, maar alleen maar om de praktische kanten van medici uit te richten.
Aan de linker zijkant bevond zich nog een deur. Een kleine ingang die twee kamers met elkaar verbond.
Met een hoop gekraak en gepiep ging het deurtje open. Even deed het Moira aan haar vaderland denken. De grote burchten van de Ierse adel, kenden ook zulke deurtjes. Die waren niet bedoeld voor mensen die stiekem tevoorschijn wouden komen, maar voor de leprechauns, kabouters. Deze kleine mannen kon je immers veel beter te vriend houden, omdat ze anders behoorlijke kwelgeesten zouden worden.
Toen de dokter binnen gelopen kwam schoot Moira nerveus in de lach. Ze had zojuist aan de kabouters gedacht en de dokter leek op een kabouter. Hij had een grote witte baard, kleine kraaloogjes en liep met het grootste gemak onder het kleine deurtje door. Zijn buik stak fier vooruit. Blijkbaar had hij altijd voldoende eten op zijn bord.
Haar lachbui leverde een boze blik van de zuster op. 'Iers?'
De zuster reageerde bevestigend op de vraag van de dokter. Waarom werd dat toch iedere keer opnieuw gevraagd?
'Mijn uiterlijke verschijning schijnt voor iedere Ier nogal amusant te zijn,' snauwde de dokter bruut.
'U moest eens weten' schoot er door Moira heen. Klaarblijkelijk hadden al haar Ierse voorgangers hetzelfde gedacht.
'Ik ben dokter Stronghold,' er volgde geen beleefde hand, geen wederzijdse kennismaking.
Daar zat hij niet op te wachten. Met een hoop gerammel haalde hij enkele instrumenten uit zijn dokterstas. De zuster maakte Moira duidelijk dat ze de bovenste knoopjes van haar jurk moest openen. Met trillende handen deed ze dan ook wad haar opgedragen werd.
De ijskoude stetoscoop werd tegen haar borstkas aangedrukt. Eerst haar longen, daarna volgde haar hart. Zelfs haar hoofdhuid was niet veilig voor de grondige inspectie.
'U heeft geen luis. U hartritme is krachtig en gezond, en ook uw longen zijn schoon,' constateerde de dokter. 'Hoe komt het dat u er toch zo slecht uitziet?'
'Ik...ik had last van zeeziekte. De schommelingen van het schip maakte me misselijk.'
'En toch besloot u te emigreren?'
Moira haalde haar schouders op. 'Mijn man wou graag gaan.'
'Ik vraag u niet naar uw huwelijkse beslommeringen,' reageerde hij bruut.
Met grote ogen keek ze de dokter aan. Hij was toch zeker degene die haar gevraagd had, waarom ze had besloten te emigreren? Wat was dit voor een behandeling? Zelfs de Engelse soldaten hadden haar een stuk hoffelijker behandeld. In verhouding met deze mensen, waren die ronduit beleefd!
'Nou?'
Met een mond vol tanden knikte ze. Ze durfde niets meer te zeggen. Wat moest ze zeggen zonder een sneer te krijgen?
'Toch ziet u er bijzonder zorgelijk uit,' nu viel haar mond nog verder open.
Kon haar angst voor varen een reden zijn om haar te weigeren.
'U kunt medische informatie inwinnen bij dokter Burke. Hij was mijn behandelend arts op het schip,' probeerde ze.
'Mmm, dokter Burke!'
Het scheen haar toe dat deze arts niet echt een hoge pet op had van de scheepsdokter, maar het bleef een feit dat dokter Burke voor haar een goede arts geweest was. Het werd haar duidelijk gemaakt dat ze de kamer weer mocht verlaten.
Met haar ogen maakte ze Connor duidelijk dat hij nu aan de beurt was. Zijn ogen gleden over haar heen. Ze was zo stil, dat was hij niet van zijn vrouw gewend. Blijkbaar had iets haar nogal van haar stuk gebracht.
'Gaat het wel?' vroeg hij snel, voordat hij de kamer inliep.
Ook Ylena keek haar bezorgd aan, maar zei voor de rest niets. Moira kon alleen enkel hopen dat dit alles zo snel mogelijk achter de rug was. Ze wou hier weg. Weg van alle kille blikken die hen werden toegeworpen. Weg van alle vernederende opmerkingen.
Voorzichtig vouwde ze haar handen samen. 'Heere, helpt u ons alstublieft. Laat ze geen reden hebben om ons hier gevangen te houden. Ik zou het niet aankunnen Heere. Ik zou er aan ondergaan als ik dezelfde wanhoop moet voelen als zij die hier al lange tijd gevangen zitten. Alstublieft Heere, Amen.'
Ylena had haar handen ook samen gevouwen, al leek ze minder ervaring met bidden te hebben dan Moira.
Na tien minuten kwam ook Connor weer na buiten en was de beurt aan Ylena.
'Deze mensen zijn ongelooflijk. Weet je wat die kwakzalver tegen me zei? Ik mocht dan wel kerngezond zijn, maar mijn vrouw sjah dat was toch wel een zorgelijk geval!' viel hij boos uit, nadat Ylena naar binnen gegaan was. 'Hoe durft hij? Ik zei hem informatie in te winnen bij dokter Burke, maar daar had hij schijnbaar ook geen goed woord voor over.'
Moira haalde haar schouders op. Ze hoefde er niets op te zeggen, want tegen haar had hij ook raar gedaan.
'Ik hoop dat ze Ylena niet afrekenen op het feit dat ze niet zo goed Engels spreekt.'
Connor knikte beamend. Het was alsof ze bijna overal wel een reden voor wisten te vinden. En dit noemde ze het nieuwe land? Het land waarin iedereen een kans kreeg om een nieuw bestaan op te bouwen? Tot nu toe had nog niets haar positief toegeschenen.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Geweldig stuk, nog steeds niet echt veel zin om het uitgebreid door te lezen, ben kotsmisselijk.
Nou ja, niet echt storende dingen tegengekomen en blij dat je zo veel schrijft.
Nu wachten op het volgende stukje!
Nou ja, niet echt storende dingen tegengekomen en blij dat je zo veel schrijft.
Nu wachten op het volgende stukje!
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Dit vind ik persoonlijk een wat vreemd lopende zin. Als ik hem zou moeten typen zou ik een spatie toevoegen tussen zuur en ruikend, zou ik moest en dienen omwisselen en zou ik van onderzoek en ruimte, één woord maken: 'onderzoeksruimte' of 'onderzoekruimte'.Het was eerder een zuurruikend hok, alsof er al tijden bedorven vlees verstopt lag, dat dienen moest als onderzoek ruimte.
En ik vond het een tikkeltje onrealistisch dat Moira in deze situatie aan kabouters en leprachuns kan denken, maar dat is maar mijn mening.
Verder vond ik het natuurlijk, zoals Requiem ook al zei, een geweldig stuk! Ga zo door, ik ben benieuwd wat er met Ylena gebeurd en hoe het avontuur van Connor en Moira in dit onbekende land verder gaat.
As the phoenix arises from his ashes...
Het verblijf op Ellis Island duurde nu al enkele dagen. Begon zo langzaam aan benauwend te worden. Er was totaal geen privacy. Geen ruimte om als man en vrouw te leven. Hun slaapplek was één grote zaal die ze met anderen moesten delen. Ylena had wel door gemogen na een waarschuwing haar Engels te verbeteren, maar ze had bij hen willen blijven. Samen met Connor en Moira in New York aankomen.
Met alle overtuigingskracht hadden ze haar geprobeerd over te halen om toch alvast vooruit te gaan. Het had echter geen grip op haar gehad. Misschien was het de angst om alleen te blijven.
Mokkend staarde Moira over de ommuurde buitenplaats waar men even een frisse neus kon gaan halen. Kleine kinderen rende achter elkaar achter. Moeders liepen op en neer in een poging hun kermende kinderen tot bedaren te krijgen.
Mannen zaten naar de lucht te kijken in de hoop daar een oplossing te vinden voor hun problemen.
'Moira, liefje...,' Connor, die naast haar zat probeerde tot haar door te dringen. 'Je moet wat eten.'
Snel rukte ze zich los van haar gedachten. Met trillende handen pakte ze het uitgedroogde broodje van hem aan.
Het budget wat ze hier hanteerde kon niet ruim zijn. Er was geen enkele vorm van beleg om het broodje nog iets van smakelijk te maken. Toch begon ze langzamerhand al weer op krachten te komen.
Met lange tanden nam ze een hap van het bruine harde ding. De harde korst schuurde langs haar gehemelte. Na nog een hoop gooide ze kwaad het stuk weg.
'Moira!' klonk Connor vermanend. 'Dat was het enige wat we nog te eten hadden tot vanavond.'
Boos keek ze hem aan. 'Ik kauw nog liever op een stuk leer dan op dat smakeloze harde ding!'
'Dat zal je dan vies tegenvallen, want er is hier nergens leer te vinden!'
'Nee! Inderdaad nee!' schreeuwde ze weer terug. 'Het enige wat hier te vinden is, is een ijzige kilte! Nou, ik kan je vertellen dat alleen dat al me maag vult!'
Als door een wesp gestoken vloog Connor overeind. 'Krijgen we dit weer? Ga je de frustraties die je voelt weer op mij afreageren?'
'Het is toch zeker ook allemaal jou schuld?' snauwde ze. 'Jij hebt ons hier naar toe gesleept!'
Zonder ook nog maar een woord te verspillen draaide Connor zich om en liep met grote passen bij haar weg. Het liefst had ze nog iets naar zijn hoofd gegooid, maar er was in de verste weg niets te vinden om mee te gooien. Zelfs voor de kinderen was er niets om mee te spelen.
Het enige wat ze nog uitbrengen kon was een 'grrrr'. Dat vatte direct ook al haar gevoelens samen.
Straks moest ze weer naar dokter Stronghold toe en zou ze weer tegen dezelfde muur aanlopen als de afgelopen dagen. Weer zou ze nog niet voldoende opgeknapt zijn volgens hem. Weer zou ze haar best moeten doen om haar tong in bedwang te houden.
'Mevrouw O'Reilly?' een bekende stem klonk achter haar.
Verbaasd draaide ze zich om en keek recht in het bekende gezicht van dokter Burke. 'Dokter Burke, u hier?'
'Ik wilde u net hetzelfde vragen.'
'Och alstublieft, hou erover op.'
Dokter Burke haalde zijn schouders op. 'Toch ga ik het u vragen. Hoe komt het dat u hier nog steeds zit?'
'Dokter Stronghold,' zei ze met een gemaakte glimlach op haar lippen. 'Volgens hem ben ik niet voldoende opknapt.'
'Maar u mankeert niets, behalve dan dat u ziek werd van het schip.'
'Wilt u hem dat duidelijk maken? Naar een Ier luistert hij toch niet.'
'Heeft u zo een afspraak?'
Moira knikte. 'Dan ga ik met u mee.'
Het liefst had ze gezegd dat zelfs hij geen kans maakte bij die koppige ezel, maar ze besloot haar woorden in te slikken. Misschien wist hij hem wel over te halen. Nog langer op Ellis Island verblijven was immers geen optie. Het zou Connor en haar geen goed doen, en zeker hun huwelijk niet.
Ylena was tot een soort van bemiddelaar gepromoveerd in de afgelopen dagen. Bij iedere woordenwisselingen probeerde zij het weer op te lossen. Vaak was zij ook degene die Connor weer aan het lachen kreeg.
Dat stak, maar Moira had ook de behoefte niet om het zelf te doen.
Zo snel als ze kon stond ze op. 'Laten we maar gaan dan.'
Van een afstand keek Connor toe. Hij zag hoe zijn vrouw met dokter Burke naar binnen ging. Even voelde hij jaloezie. Dokter Burke leek tot haar door te kunnen dringen, terwijl hij een afstand voelde.
Ylena was naast hem komen staan. Ze leek aan te voelen wat er door hem heen ging. Met een scherpe blik nam ze hem op.
'Moira is goede vrouw.'
Even keek hij haar aan. 'Ik weet ook wel hoe mijn vrouw is.'
'Maar je twijfelt of haar vertrouwen kun.'
Als hij ergens geen zin in had was het nu wel een gesprek voeren met Ylena. De problemen tussen Moira en hem waren privé. Daar had Ylena niets mee te maken. Bruut kapte hij het gesprek af.
'Maar Christoff, als ik je zeg dat deze vrouw volkomen gezond is dan is dat zo,' protesteerde dokter Burke tegen de diagnose die dokter Stronghold deed. 'We kennen elkaar goed genoeg om te weten dat we allebei zeer nauwkeurig zijn, maar het is wel raar dat je al mijn patiënten tegenhoudt.'
Nou ja, dat was een beetje overdreven vond Moira. Het waren niet al zijn patiënten. Degene die zijn naam niet hadden genoemd waren gewoon doorgelaten.
'Wil je dan dat er straks een nieuwe epidemie gaat plaatsvinden?' snauwde dokter Stonghold.
Gespannen hoorde Moira het gesprek tussen de twee artsen aan. Er hing een duidelijke competitiestrijd tussen de twee.
'Er komt door haar echt geen epidemie, want ze mankeert niets.'
Na een diepe zucht antwoordde dokter Stronghold weer. 'Prima, maar als blijkt dat zij iets ernstigs met zich mee draagt is de verantwoordelijkheid aan jou!'
Moira wilde wel een gat in de lucht springen bij die woorden. Dokter Burke had het voor elkaar gekregen.
Enthousiast vloog ze hem om de hals. 'Oh dank u! Dank u.'
Ongemakkelijk duwde de dokter haar van zich af. Even kwam er een glimlachje om zijn mond heen. Vreemd keek ze hem aan.
'Het spijt me,' ze probeerde serieus te klinken, maar de glimlach verdween niet meer van haar gezicht.
'Het geeft niet. Kom, we gaan het goede nieuws overbrengen en daarna regelen we jullie overtocht,' na een laatste blik op dokter Stronghold, begeleidde hij haar naar buiten.
'Connor!' begon ze van een afstand al te schreeuwen. 'Connor, we mogen gaan!'
Mokkend keek Connor op. Hij zag hoe Moira vrolijk op hem afgerend kwam.
'We mogen vanmiddag oversteken.'
Verbaasd keek hij van de één naar de ander. 'Mogen we gaan?'
Dokter Burke knikte glimlachend. 'Iemand moest Christoff even de oren wassen.'
Door de warme glimlach die Moira de dokter toezond, kreeg Connor een koud gevoel. Hij wilde niet erkennen dat het jaloezie was wat hij voelde.
'Heel prettig dat u ons geholpen heeft,' reageerde Connor een beetje bot.
Moira keek hem vervreemd aan, maar zei niets.
Pas toen dokter Burke weg was gelopen met de mededeling zo terug te komen, brandde ze los.
'Waar was dat goed voor?' vroeg ze met haar handen in haar zij.
'Wat?'
Haar groene ogen fonkelden fel. 'Houdt je niet van de domme Connor. Je reactie!'
'Hoezo?' hield hij stug vol.
'Je brute reactie. En de korte woorden die je nu tegen mij gebruikt?' drong ze aan. 'Het is aan hem te danken dat we nu wel door mogen hoor.'
'Vandaar ook die speciale glimlach voor hem zeker?'
'Connor O'Reilly! Probeer je mij nou van iets te betichten?'
'Ow..net zoals jij al dagen bij mij doet.'
'Ik beschuldig jou niet van vreemd gaan, terwijl jij en Ylena toch ook naar elkaar toe trekken.'
'Ik trek helemaal niet naar Ylena toe, zij loopt mij na als één of ander schoothondje,' snauwde hij kwaad.
'Ze loopt je helemaal niet achterna. Ze probeert een vriendin van ons te zijn,' beargumenteerde ze. 'Net zoals dokter Burke!'
Connor besefte zich dat Moira gelijk had.
Met alle overtuigingskracht hadden ze haar geprobeerd over te halen om toch alvast vooruit te gaan. Het had echter geen grip op haar gehad. Misschien was het de angst om alleen te blijven.
Mokkend staarde Moira over de ommuurde buitenplaats waar men even een frisse neus kon gaan halen. Kleine kinderen rende achter elkaar achter. Moeders liepen op en neer in een poging hun kermende kinderen tot bedaren te krijgen.
Mannen zaten naar de lucht te kijken in de hoop daar een oplossing te vinden voor hun problemen.
'Moira, liefje...,' Connor, die naast haar zat probeerde tot haar door te dringen. 'Je moet wat eten.'
Snel rukte ze zich los van haar gedachten. Met trillende handen pakte ze het uitgedroogde broodje van hem aan.
Het budget wat ze hier hanteerde kon niet ruim zijn. Er was geen enkele vorm van beleg om het broodje nog iets van smakelijk te maken. Toch begon ze langzamerhand al weer op krachten te komen.
Met lange tanden nam ze een hap van het bruine harde ding. De harde korst schuurde langs haar gehemelte. Na nog een hoop gooide ze kwaad het stuk weg.
'Moira!' klonk Connor vermanend. 'Dat was het enige wat we nog te eten hadden tot vanavond.'
Boos keek ze hem aan. 'Ik kauw nog liever op een stuk leer dan op dat smakeloze harde ding!'
'Dat zal je dan vies tegenvallen, want er is hier nergens leer te vinden!'
'Nee! Inderdaad nee!' schreeuwde ze weer terug. 'Het enige wat hier te vinden is, is een ijzige kilte! Nou, ik kan je vertellen dat alleen dat al me maag vult!'
Als door een wesp gestoken vloog Connor overeind. 'Krijgen we dit weer? Ga je de frustraties die je voelt weer op mij afreageren?'
'Het is toch zeker ook allemaal jou schuld?' snauwde ze. 'Jij hebt ons hier naar toe gesleept!'
Zonder ook nog maar een woord te verspillen draaide Connor zich om en liep met grote passen bij haar weg. Het liefst had ze nog iets naar zijn hoofd gegooid, maar er was in de verste weg niets te vinden om mee te gooien. Zelfs voor de kinderen was er niets om mee te spelen.
Het enige wat ze nog uitbrengen kon was een 'grrrr'. Dat vatte direct ook al haar gevoelens samen.
Straks moest ze weer naar dokter Stronghold toe en zou ze weer tegen dezelfde muur aanlopen als de afgelopen dagen. Weer zou ze nog niet voldoende opgeknapt zijn volgens hem. Weer zou ze haar best moeten doen om haar tong in bedwang te houden.
'Mevrouw O'Reilly?' een bekende stem klonk achter haar.
Verbaasd draaide ze zich om en keek recht in het bekende gezicht van dokter Burke. 'Dokter Burke, u hier?'
'Ik wilde u net hetzelfde vragen.'
'Och alstublieft, hou erover op.'
Dokter Burke haalde zijn schouders op. 'Toch ga ik het u vragen. Hoe komt het dat u hier nog steeds zit?'
'Dokter Stronghold,' zei ze met een gemaakte glimlach op haar lippen. 'Volgens hem ben ik niet voldoende opknapt.'
'Maar u mankeert niets, behalve dan dat u ziek werd van het schip.'
'Wilt u hem dat duidelijk maken? Naar een Ier luistert hij toch niet.'
'Heeft u zo een afspraak?'
Moira knikte. 'Dan ga ik met u mee.'
Het liefst had ze gezegd dat zelfs hij geen kans maakte bij die koppige ezel, maar ze besloot haar woorden in te slikken. Misschien wist hij hem wel over te halen. Nog langer op Ellis Island verblijven was immers geen optie. Het zou Connor en haar geen goed doen, en zeker hun huwelijk niet.
Ylena was tot een soort van bemiddelaar gepromoveerd in de afgelopen dagen. Bij iedere woordenwisselingen probeerde zij het weer op te lossen. Vaak was zij ook degene die Connor weer aan het lachen kreeg.
Dat stak, maar Moira had ook de behoefte niet om het zelf te doen.
Zo snel als ze kon stond ze op. 'Laten we maar gaan dan.'
Van een afstand keek Connor toe. Hij zag hoe zijn vrouw met dokter Burke naar binnen ging. Even voelde hij jaloezie. Dokter Burke leek tot haar door te kunnen dringen, terwijl hij een afstand voelde.
Ylena was naast hem komen staan. Ze leek aan te voelen wat er door hem heen ging. Met een scherpe blik nam ze hem op.
'Moira is goede vrouw.'
Even keek hij haar aan. 'Ik weet ook wel hoe mijn vrouw is.'
'Maar je twijfelt of haar vertrouwen kun.'
Als hij ergens geen zin in had was het nu wel een gesprek voeren met Ylena. De problemen tussen Moira en hem waren privé. Daar had Ylena niets mee te maken. Bruut kapte hij het gesprek af.
'Maar Christoff, als ik je zeg dat deze vrouw volkomen gezond is dan is dat zo,' protesteerde dokter Burke tegen de diagnose die dokter Stronghold deed. 'We kennen elkaar goed genoeg om te weten dat we allebei zeer nauwkeurig zijn, maar het is wel raar dat je al mijn patiënten tegenhoudt.'
Nou ja, dat was een beetje overdreven vond Moira. Het waren niet al zijn patiënten. Degene die zijn naam niet hadden genoemd waren gewoon doorgelaten.
'Wil je dan dat er straks een nieuwe epidemie gaat plaatsvinden?' snauwde dokter Stonghold.
Gespannen hoorde Moira het gesprek tussen de twee artsen aan. Er hing een duidelijke competitiestrijd tussen de twee.
'Er komt door haar echt geen epidemie, want ze mankeert niets.'
Na een diepe zucht antwoordde dokter Stronghold weer. 'Prima, maar als blijkt dat zij iets ernstigs met zich mee draagt is de verantwoordelijkheid aan jou!'
Moira wilde wel een gat in de lucht springen bij die woorden. Dokter Burke had het voor elkaar gekregen.
Enthousiast vloog ze hem om de hals. 'Oh dank u! Dank u.'
Ongemakkelijk duwde de dokter haar van zich af. Even kwam er een glimlachje om zijn mond heen. Vreemd keek ze hem aan.
'Het spijt me,' ze probeerde serieus te klinken, maar de glimlach verdween niet meer van haar gezicht.
'Het geeft niet. Kom, we gaan het goede nieuws overbrengen en daarna regelen we jullie overtocht,' na een laatste blik op dokter Stronghold, begeleidde hij haar naar buiten.
'Connor!' begon ze van een afstand al te schreeuwen. 'Connor, we mogen gaan!'
Mokkend keek Connor op. Hij zag hoe Moira vrolijk op hem afgerend kwam.
'We mogen vanmiddag oversteken.'
Verbaasd keek hij van de één naar de ander. 'Mogen we gaan?'
Dokter Burke knikte glimlachend. 'Iemand moest Christoff even de oren wassen.'
Door de warme glimlach die Moira de dokter toezond, kreeg Connor een koud gevoel. Hij wilde niet erkennen dat het jaloezie was wat hij voelde.
'Heel prettig dat u ons geholpen heeft,' reageerde Connor een beetje bot.
Moira keek hem vervreemd aan, maar zei niets.
Pas toen dokter Burke weg was gelopen met de mededeling zo terug te komen, brandde ze los.
'Waar was dat goed voor?' vroeg ze met haar handen in haar zij.
'Wat?'
Haar groene ogen fonkelden fel. 'Houdt je niet van de domme Connor. Je reactie!'
'Hoezo?' hield hij stug vol.
'Je brute reactie. En de korte woorden die je nu tegen mij gebruikt?' drong ze aan. 'Het is aan hem te danken dat we nu wel door mogen hoor.'
'Vandaar ook die speciale glimlach voor hem zeker?'
'Connor O'Reilly! Probeer je mij nou van iets te betichten?'
'Ow..net zoals jij al dagen bij mij doet.'
'Ik beschuldig jou niet van vreemd gaan, terwijl jij en Ylena toch ook naar elkaar toe trekken.'
'Ik trek helemaal niet naar Ylena toe, zij loopt mij na als één of ander schoothondje,' snauwde hij kwaad.
'Ze loopt je helemaal niet achterna. Ze probeert een vriendin van ons te zijn,' beargumenteerde ze. 'Net zoals dokter Burke!'
Connor besefte zich dat Moira gelijk had.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
'Houdt' is bij onderwerp 'je' zonder t. Dat is zo'n regel die alleen geldt als 'je' of 'jij' direct achter de persoonsvorm komt dan gaat het werkwoord net als met 'ik'.'Houdt je niet van de domme Connor. Je reactie!'
Vooral in het begin was mij de situatie een beetje onduidelijk. Ik heb niet voldoende historische/topografische kennis om te weten wat Ellis Island precies is/waar het ligt en waarom ze daar nog vast zitten. Verder was het een beetje onduidelijk wat er nou precies met Ylena gebeurde. Probeer duidelijk te vermelden in je verhaal wanneer je naar het vaste land (New York) kunt en wanneer niet, vermeld eventueel ook de mogelijkheid dat je op de boot terug naar Ierland/Groot-Brittanië gezet wordt als de testjes niet positief zijn, als die mogelijkheid er is. Het is nu lastig te begrijpen wie er precies door mag/wie niet en waarom wel/niet.
Verder was het weer een mooi stukje. Zeker die ruzie die er nu is. Je geeft de verhouding tussen pas getrouwde man en vrouw echt mooi weer.
As the phoenix arises from his ashes...
* Dat is een hele goede. Om over die mogelijkheden te schrijven. Dat is misschien ook wel een beetje mijn probleem, ik ben altijd zeer geinteresseerd geweest in het vroege Amerika en de emigratie daarheen. Daardoor heb ik zoveel gelezen over Ellis Island dat ik vergeet de details erin te voegen. Zal mijn best doen.
Als ik de verhaallijn goed op papier heb, zal ik het nalezen en beter uitwerken.
____________________________________________________________________________________________________
Moira was blij dat ze Connor had te weten overtuigen dat het wel zo beleefd zou zijn om z'n excuses aan te bieden. Zonder enige wrok had de dokter ze aangenomen.
Nu stonden ze hier aan de balie. De medewerker keek hun een beetje wantrouwend aan, alsof ze probeerde weg te komen. Als een soort van voorvluchtige.
'Hoe komt het dat u nu wel over mag steken?' vroeg de brunette.
Connor liet zijn ogen over de arrogante vrouw heen glijden. 'Omdat het bewezen is dat mijn vrouw niets ernstigs mankeert.'
De vrouw bracht even een vreemd kreunend geluid uit. Het klonk als een afwijzing.
'Wel, dan zal ik jullie de toestemming verschaffen,' erg medelevend klonk het niet.
Moira was blij dat de onzekerheid nu voorbij was. Als er aan je getwijfeld werd kon je hier soms maanden vast zitten, totdat je volkomen genezen was of tot het onderzoek dat er naar je werd gedaan afgerond was. Sommige mensen werden per direct retour gestuurd naar waar ze vandaan kwamen. Eigenlijk was het hele gebeuren op Ellis Island nogal onmenselijk.
'Hoe laat steken we over?' vroeg Moira voorzichtig.
De vrouw onderzocht even de gezichtsuitdrukking van Connor. Het was alsof ze in zijn gezicht naar sporen zocht van het feit dat hij zich ondermijnd zou voelen, maar toen ze daar niets vinden kon vielen haar ogen weer op Moira.
'Als het goed is ligt er nu een kleine scheep klaar.'
Connor greep de papieren, die voorzien waren van een groene stempel, van het bureau af en liep vervolgens direct naar buiten met dokter Burke op zijn hielen.
Ylena bleef dicht bij Moira staan. Ook zij was opgelucht dat ze nu eindelijk van het benauwende eiland afmochten.
'Kom mee,' Moira trok haar vriendin met zich mee. 'Laten we de mannen maar volgen.'
Ze moeten een smalle houten brug overlopen om bij de kleine scheep te komen die hen in de haven van New York zouden afzetten. Het was maar een kleine oversteek, niet langer dan een ruim kwartier.
Zo snel als ze kon klom ze het schip op. Connor reikte haar zijn hand, zodat ze extra steun had.
Met haar rechterhand tilde ze haar rok iets van de grond af waardoor ze er niet in verstrikt kon raken.
Ook Ylena kwam er achteraan. Eindelijk zou het gaan beginnen.
Het grote avontuur!
Dokter Burke bleef achter. Hij zou het medische team op Ellis Island gaan versterken. Moira kende de gedachten van de dokter wel een beetje. Ze wist dat het voornamelijk was, omdat vele van de immigranten slecht behandeld werden. Enthousiast zwaaide ze hun goede vriend uit.
Als ik de verhaallijn goed op papier heb, zal ik het nalezen en beter uitwerken.
____________________________________________________________________________________________________
Moira was blij dat ze Connor had te weten overtuigen dat het wel zo beleefd zou zijn om z'n excuses aan te bieden. Zonder enige wrok had de dokter ze aangenomen.
Nu stonden ze hier aan de balie. De medewerker keek hun een beetje wantrouwend aan, alsof ze probeerde weg te komen. Als een soort van voorvluchtige.
'Hoe komt het dat u nu wel over mag steken?' vroeg de brunette.
Connor liet zijn ogen over de arrogante vrouw heen glijden. 'Omdat het bewezen is dat mijn vrouw niets ernstigs mankeert.'
De vrouw bracht even een vreemd kreunend geluid uit. Het klonk als een afwijzing.
'Wel, dan zal ik jullie de toestemming verschaffen,' erg medelevend klonk het niet.
Moira was blij dat de onzekerheid nu voorbij was. Als er aan je getwijfeld werd kon je hier soms maanden vast zitten, totdat je volkomen genezen was of tot het onderzoek dat er naar je werd gedaan afgerond was. Sommige mensen werden per direct retour gestuurd naar waar ze vandaan kwamen. Eigenlijk was het hele gebeuren op Ellis Island nogal onmenselijk.
'Hoe laat steken we over?' vroeg Moira voorzichtig.
De vrouw onderzocht even de gezichtsuitdrukking van Connor. Het was alsof ze in zijn gezicht naar sporen zocht van het feit dat hij zich ondermijnd zou voelen, maar toen ze daar niets vinden kon vielen haar ogen weer op Moira.
'Als het goed is ligt er nu een kleine scheep klaar.'
Connor greep de papieren, die voorzien waren van een groene stempel, van het bureau af en liep vervolgens direct naar buiten met dokter Burke op zijn hielen.
Ylena bleef dicht bij Moira staan. Ook zij was opgelucht dat ze nu eindelijk van het benauwende eiland afmochten.
'Kom mee,' Moira trok haar vriendin met zich mee. 'Laten we de mannen maar volgen.'
Ze moeten een smalle houten brug overlopen om bij de kleine scheep te komen die hen in de haven van New York zouden afzetten. Het was maar een kleine oversteek, niet langer dan een ruim kwartier.
Zo snel als ze kon klom ze het schip op. Connor reikte haar zijn hand, zodat ze extra steun had.
Met haar rechterhand tilde ze haar rok iets van de grond af waardoor ze er niet in verstrikt kon raken.
Ook Ylena kwam er achteraan. Eindelijk zou het gaan beginnen.
Het grote avontuur!
Dokter Burke bleef achter. Hij zou het medische team op Ellis Island gaan versterken. Moira kende de gedachten van de dokter wel een beetje. Ze wist dat het voornamelijk was, omdat vele van de immigranten slecht behandeld werden. Enthousiast zwaaide ze hun goede vriend uit.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
'Als het goed is ligt er nu een kleine scheep klaar.'
In beide gevallen heb je het over een 'kleine scheep'. Zo ver ik weet bestaat dat woord niet (maar ik kan het mis hebben). Misschien bedoel je: 'klein schip' (let ook op dat die 'e' achter klein weg valt), 'kleine sloep', 'kleine boot'.Ze moeten een smalle houten brug overlopen om bij de kleine scheep te komen die hen in de haven van New York zouden afzetten.
Verder was het een kort stukje maar belangerijk stukje. Echte liefdesscènes/liefdesproblemen zaten er niet in. Misschien had je zoiets kunnen doen (kan eventueel ook later nog), dat Moira en Connor elkaar kussen als ze het geluk tegemoed zien komen. Ook zijn naar mijn gevoel de liefdesproblemen uit de vorige scène maar magertjes opgelost. Maar ik vond het wel weer een aardig stukje en ik ben natuurlijk zeer benieuwd naar het vervolg!
As the phoenix arises from his ashes...
Ze moestenZe moeten een smalle houten brug overlopen om bij de kleine scheep te komen die hen in de haven van New York zouden afzetten.
Alweer leuk stukje, snel meer.
Sorry, nog steeds geen puf om boeiende reacties neer te zetten.
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
* Lieve luitjes...
Het zal misschien wel even gaan duren voordat ik weer een stukje toevoeg aan dit verhaal. Zit momenteel in een 'grootschalig' onderzoek naar de geschiedenis van New York en het emigratiebeleid. (Wil het wel realistisch houden met keiharde feiten, rondom mijn fantasie...) De hele opzet van het verhaal gaat namelijk om een pasgetrouwd stel dat weg vlucht voor het harde leven in Ierland rondom de negentiende eeuw, en dromen omtrent 'het nieuwe land'.
Hopelijk snel weer een stukje.... Kussss
Het zal misschien wel even gaan duren voordat ik weer een stukje toevoeg aan dit verhaal. Zit momenteel in een 'grootschalig' onderzoek naar de geschiedenis van New York en het emigratiebeleid. (Wil het wel realistisch houden met keiharde feiten, rondom mijn fantasie...) De hele opzet van het verhaal gaat namelijk om een pasgetrouwd stel dat weg vlucht voor het harde leven in Ierland rondom de negentiende eeuw, en dromen omtrent 'het nieuwe land'.
Hopelijk snel weer een stukje.... Kussss
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Zit ik weer vol energie, ben jij weg! Haha.
Veel succes. Dan moet er wel weer een geweldig stukje komen hè? Want dat verwachten we toch echt wel van jou hoor, Jelle. Je ontkomt er niet aan. XD
Suc7!
Veel succes. Dan moet er wel weer een geweldig stukje komen hè? Want dat verwachten we toch echt wel van jou hoor, Jelle. Je ontkomt er niet aan. XD
Suc7!
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Gisteravond tot een uur of half één lopen uitpluizen. Gelukkig heb ik Gangs of New York gezien , waardoor ik van de krottenwijk the five points afwist. Nu zal ik in mijn eigen woorden beschrijven wat Moira en Connor daar gaan zien, want het moet natuurlijk geen directe verbinding zijn met die (o zo geweldige) film. I Love History! 
____________________________________________________________________________________________________
Daar stonden ze dan. De haven van New York! Nooit had Moira durven dromen dat de haven zo'n drukbezochte plaats was. Er waren mannen die met karren kisten vol groente en fruit af kwamen halen. Militairen sjouwde met zware kratten militie en probeerde pas aangekomen jongemannen te rekruteren voor het leger. Sommige dachten dat het een goede kans was, anderen probeerden ze te ontwijken.
Voorzichtig liep ze achter Connor aan de smalle brug over. Ze probeerde goed op te letten waar ze haar voeten neerzetten.
De haven was eigenlijk vrij netjes. Nou ja, als je de zakkenrollers en publieke vrouwen buiten beschouwing liet. Natuurlijk waren er mindere kanten aan hun aankomst. De eerste welkomstgroet die hun trof kon niet als een warm welkom worden berekend.
Te rijpe tomaten vlogen om hun hoofd, gevold door een luide lachsalvo van de mannen die ze gooiden.
'Onkruid!' werd er luid geroepen door de grootste man uit het groepje onruststokers. 'Komen jullie nog meer vervuilen?'
Moira verschool zich achter Connor. De haat van de mannen beangstigde haar. Zoiets had ze immers nog nooit meegemaakt.
Welk mens gooide nou met tomaten naar een ander?
'Niet op reageren. Dat vinden ze alleen maar prettig,' fluisterde Connor haar en Ylena bemoedigend toe.
Moira liet haar ogen over Ylena heenglijden, waarna ze haar vriendin snel bij de hand greep en dicht tegen haar aanhield. Blijkbaar was Ylena blij met haar steun, want een schuchter glimlachje hing om haar lippen.
'Welkom in het land van de onbegrensde mogelijkheden,' de persoon die hun begroette was duidelijk een politicus op jacht naar nieuwe stemmen. 'Is er iets waarmee ik jullie kan helpen?'
Zowel Moira als Ylena bleven stokstijf stilstaan. Zonder tegenspraak lieten ze Connor het woord doen.
'We zijn op zoek naar onderdak.'
De man haalde zijn schouders op. 'Daar ben ik niet van, maar ik ken een man die jullie van dienst kan zijn.'
Vol onbegrip staarde Moira hem aan, terwijl de man een ander persoon erbij riep. 'Mike! Mikey!'
Een onguur uitziend type kwam hun kant opgelopen. Het was duidelijk een Ier, dat was zover wel duidelijk. Het typische Ierse bolhoedje op zijn hoofd was daar het bewijs van.
'Deze mensen zoeken onderdak,' maakte de man in het deftige maatpak zijn vriend duidelijk.
De man knikte. 'Iers?'
Zijn vraag was kort, onbeleefd zelfs. Toch knikte Connor bevestigend.
'Loop maar mee!' zijn ogen gleden over Ylena heen.
Het was geen vriendelijk blik. Zelfs geen nieuwsgierigheid, maar onverholen lust. Blijkbaar vond hij Ylena een aantrekkelijke vrouw. Dat was ze ook, maar dat was voor hem geen reden om haar zo schandalig aan te kijken.
Even voelde Moira de neiging er iets van te gaan zeggen. Snel slikte ze dat gevoel weer in. Ze konden het zich immers niet veroorloven om nu al iemand tegen zich in het harnas te werken.
'Ik kan jullie ook aan werk helpen,' ging hij verder, terwijl zijn ogen Ylena nog steeds niet loslieten.
Dat weigerde Connor echter. 'We gaan zelf wel op zoek naar werk.'
De man haalde ongeinteresseerd zijn schouders op. 'Dat zal je nog gaan tegenvallen zonder hulp van Mikey Kennedy.'
Moira's mond viel open. De man voelde zichzelf duidelijk heel wat, zoals hij over zichzelf sprak in de derde persoon.
Ze liet haar ogen over zijn verschijning glijden. Hij had een pak aan, wat erop moest duiden dat hij één van de leiders was in New York. Jammer genoeg voor hem zat het pak onder de vage vlekken. Zijn bijna volledig zwarte haar was, wat ze kon zien, was vet en piekte onder het bolhoedje uit.
Hij stonk vreselijk. Het was een zure doordringende lucht, die het bijna ondraaglijk maakte om ook maar in zijn nabijheid te verkeren. Stoppeltjes wezen erop dat een scheerbeurt geen overbodige luxe was en zijn ogen stonden scherp, als die van een havik.
Connor liep achter de man aan, hoewel Moira enige tegenstand voelde volgde ze toch het voorbeeld van haar man.
De man liep met grote daadkrachtige passen. Af en toe begroette hij een voorbijganger, terwijl hij hen bleef gebaren hem te volgen.
Ze bleven doorlopen tot dat ze het centrum van Manhatten bereikte. Ze kwamen aan op een kruispunt waaraan vijf straten verbonden lagen.
'Welkom in the five points,' zei de man met een trotse lach. 'Jullie nieuwe thuis.'
Moira liet haar ogen door de wijk heenglijden. Nou ja een wijk? Het was simpelweg een vieze vervuilde achterbuurt! Hoe kon de man nou trots lachen, terwijl hij hen dit aanbood?
Met zijn hand wees de man de vijf straten aan die aan het pleintje verbonden lagen. 'Mulberry Street, Anthony Street, Cross Street, Orange Street en de laatste maar zeker niet de minste Little Water Street.'
Wel, schoot er door Moira heen, Little Water Street is zeker niet de minste!
Alle straten waren even verschrikkelijk... Even vervuild en stonden allemaal bol van dezelfde armoede.
Moeders met kleine kinderen zaten op de stoepjes voor de vervallen gebouwen. Ze probeerde hun vuile was weer schoon te krijgen, maar zodra ze het ophingen was het al weer net zo vies als voor het wassen.
Mannen zonder werk hingen op diverse plekken rond, in portiekjes en zijstraatjes. Zwerfhonden, katten en zelfs varkens en kippen banjerden de straten door op zoek naar wat eten.
Kinderen op blote voetjes renden rakelings langs de mensen op straat heen.
'Kijk uit met die schoffies!' waarschuwde de man. 'Voor je het weet jatten ze je zakken leeg!'
Voordat Moira ook maar in de gaten had wat er gebeurde greep de man een jongentje in zijn kraag. Het jongentje moest minstens een jaar of negen á tien zijn, maar hij was klein. Klein en vermagerd! Zijn kleren hingen vormloos langs zijn dunne lichaampje. Zijn blonde haren waren dof, maar zijn ogen vertoonden nog genoeg levenslust.
'Laat me los, jij bruut!' snauwde hij, terwijl hij met zijn kleine vuistjes Mike Kennedy van zich af probeerde te slaan.
'Pas als jij me mijn zakhorloge terug geeft.'
Verslagen haalde het jongentje zijn broekzakken leeg, waarop Mike hem weer losliet. Hij gaf het tere ventje een harde schop en riep hem nog iets heel lelijks na.
'Waarom moet u hem nou trappen?' riep Moira vol verbazing uit. 'Hij probeert alleen maar te overleven!'
'Dat proberen we hier allemaal dame.'
Moira probeerde steun te vinden bij haar man, maar Connor kon ook alleen maar verstomd kijken. 'Zijn hier geen tehuizen voor zulke kinderen?'
'Beste man, die kinderen zijn onbehandelbaar! Hun ouders zijn of overleden of kijken niet naar hen om,' sprak de man lachend uit. 'Het is onze verantwoording niet om de zorg voor die straatratten op ons te nemen.'
Moira keek Ylena aan en zag dat haar ogen net zo bol stonden van verdriet als dat zij voelde. Met kinderen behoorde je niet zo om te gaan. Die hadden liefde nog. Liefde en goede zorg!
, waardoor ik van de krottenwijk the five points afwist. Nu zal ik in mijn eigen woorden beschrijven wat Moira en Connor daar gaan zien, want het moet natuurlijk geen directe verbinding zijn met die (o zo geweldige) film. I Love History! ____________________________________________________________________________________________________
Daar stonden ze dan. De haven van New York! Nooit had Moira durven dromen dat de haven zo'n drukbezochte plaats was. Er waren mannen die met karren kisten vol groente en fruit af kwamen halen. Militairen sjouwde met zware kratten militie en probeerde pas aangekomen jongemannen te rekruteren voor het leger. Sommige dachten dat het een goede kans was, anderen probeerden ze te ontwijken.
Voorzichtig liep ze achter Connor aan de smalle brug over. Ze probeerde goed op te letten waar ze haar voeten neerzetten.
De haven was eigenlijk vrij netjes. Nou ja, als je de zakkenrollers en publieke vrouwen buiten beschouwing liet. Natuurlijk waren er mindere kanten aan hun aankomst. De eerste welkomstgroet die hun trof kon niet als een warm welkom worden berekend.
Te rijpe tomaten vlogen om hun hoofd, gevold door een luide lachsalvo van de mannen die ze gooiden.
'Onkruid!' werd er luid geroepen door de grootste man uit het groepje onruststokers. 'Komen jullie nog meer vervuilen?'
Moira verschool zich achter Connor. De haat van de mannen beangstigde haar. Zoiets had ze immers nog nooit meegemaakt.
Welk mens gooide nou met tomaten naar een ander?
'Niet op reageren. Dat vinden ze alleen maar prettig,' fluisterde Connor haar en Ylena bemoedigend toe.
Moira liet haar ogen over Ylena heenglijden, waarna ze haar vriendin snel bij de hand greep en dicht tegen haar aanhield. Blijkbaar was Ylena blij met haar steun, want een schuchter glimlachje hing om haar lippen.
'Welkom in het land van de onbegrensde mogelijkheden,' de persoon die hun begroette was duidelijk een politicus op jacht naar nieuwe stemmen. 'Is er iets waarmee ik jullie kan helpen?'
Zowel Moira als Ylena bleven stokstijf stilstaan. Zonder tegenspraak lieten ze Connor het woord doen.
'We zijn op zoek naar onderdak.'
De man haalde zijn schouders op. 'Daar ben ik niet van, maar ik ken een man die jullie van dienst kan zijn.'
Vol onbegrip staarde Moira hem aan, terwijl de man een ander persoon erbij riep. 'Mike! Mikey!'
Een onguur uitziend type kwam hun kant opgelopen. Het was duidelijk een Ier, dat was zover wel duidelijk. Het typische Ierse bolhoedje op zijn hoofd was daar het bewijs van.
'Deze mensen zoeken onderdak,' maakte de man in het deftige maatpak zijn vriend duidelijk.
De man knikte. 'Iers?'
Zijn vraag was kort, onbeleefd zelfs. Toch knikte Connor bevestigend.
'Loop maar mee!' zijn ogen gleden over Ylena heen.
Het was geen vriendelijk blik. Zelfs geen nieuwsgierigheid, maar onverholen lust. Blijkbaar vond hij Ylena een aantrekkelijke vrouw. Dat was ze ook, maar dat was voor hem geen reden om haar zo schandalig aan te kijken.
Even voelde Moira de neiging er iets van te gaan zeggen. Snel slikte ze dat gevoel weer in. Ze konden het zich immers niet veroorloven om nu al iemand tegen zich in het harnas te werken.
'Ik kan jullie ook aan werk helpen,' ging hij verder, terwijl zijn ogen Ylena nog steeds niet loslieten.
Dat weigerde Connor echter. 'We gaan zelf wel op zoek naar werk.'
De man haalde ongeinteresseerd zijn schouders op. 'Dat zal je nog gaan tegenvallen zonder hulp van Mikey Kennedy.'
Moira's mond viel open. De man voelde zichzelf duidelijk heel wat, zoals hij over zichzelf sprak in de derde persoon.
Ze liet haar ogen over zijn verschijning glijden. Hij had een pak aan, wat erop moest duiden dat hij één van de leiders was in New York. Jammer genoeg voor hem zat het pak onder de vage vlekken. Zijn bijna volledig zwarte haar was, wat ze kon zien, was vet en piekte onder het bolhoedje uit.
Hij stonk vreselijk. Het was een zure doordringende lucht, die het bijna ondraaglijk maakte om ook maar in zijn nabijheid te verkeren. Stoppeltjes wezen erop dat een scheerbeurt geen overbodige luxe was en zijn ogen stonden scherp, als die van een havik.
Connor liep achter de man aan, hoewel Moira enige tegenstand voelde volgde ze toch het voorbeeld van haar man.
De man liep met grote daadkrachtige passen. Af en toe begroette hij een voorbijganger, terwijl hij hen bleef gebaren hem te volgen.
Ze bleven doorlopen tot dat ze het centrum van Manhatten bereikte. Ze kwamen aan op een kruispunt waaraan vijf straten verbonden lagen.
'Welkom in the five points,' zei de man met een trotse lach. 'Jullie nieuwe thuis.'
Moira liet haar ogen door de wijk heenglijden. Nou ja een wijk? Het was simpelweg een vieze vervuilde achterbuurt! Hoe kon de man nou trots lachen, terwijl hij hen dit aanbood?
Met zijn hand wees de man de vijf straten aan die aan het pleintje verbonden lagen. 'Mulberry Street, Anthony Street, Cross Street, Orange Street en de laatste maar zeker niet de minste Little Water Street.'
Wel, schoot er door Moira heen, Little Water Street is zeker niet de minste!
Alle straten waren even verschrikkelijk... Even vervuild en stonden allemaal bol van dezelfde armoede.
Moeders met kleine kinderen zaten op de stoepjes voor de vervallen gebouwen. Ze probeerde hun vuile was weer schoon te krijgen, maar zodra ze het ophingen was het al weer net zo vies als voor het wassen.
Mannen zonder werk hingen op diverse plekken rond, in portiekjes en zijstraatjes. Zwerfhonden, katten en zelfs varkens en kippen banjerden de straten door op zoek naar wat eten.
Kinderen op blote voetjes renden rakelings langs de mensen op straat heen.
'Kijk uit met die schoffies!' waarschuwde de man. 'Voor je het weet jatten ze je zakken leeg!'
Voordat Moira ook maar in de gaten had wat er gebeurde greep de man een jongentje in zijn kraag. Het jongentje moest minstens een jaar of negen á tien zijn, maar hij was klein. Klein en vermagerd! Zijn kleren hingen vormloos langs zijn dunne lichaampje. Zijn blonde haren waren dof, maar zijn ogen vertoonden nog genoeg levenslust.
'Laat me los, jij bruut!' snauwde hij, terwijl hij met zijn kleine vuistjes Mike Kennedy van zich af probeerde te slaan.
'Pas als jij me mijn zakhorloge terug geeft.'
Verslagen haalde het jongentje zijn broekzakken leeg, waarop Mike hem weer losliet. Hij gaf het tere ventje een harde schop en riep hem nog iets heel lelijks na.
'Waarom moet u hem nou trappen?' riep Moira vol verbazing uit. 'Hij probeert alleen maar te overleven!'
'Dat proberen we hier allemaal dame.'
Moira probeerde steun te vinden bij haar man, maar Connor kon ook alleen maar verstomd kijken. 'Zijn hier geen tehuizen voor zulke kinderen?'
'Beste man, die kinderen zijn onbehandelbaar! Hun ouders zijn of overleden of kijken niet naar hen om,' sprak de man lachend uit. 'Het is onze verantwoording niet om de zorg voor die straatratten op ons te nemen.'
Moira keek Ylena aan en zag dat haar ogen net zo bol stonden van verdriet als dat zij voelde. Met kinderen behoorde je niet zo om te gaan. Die hadden liefde nog. Liefde en goede zorg!
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Deze zin vind ik persoonlijk een beetje vreemd. Hoezo had Moira nooit durven dromen dat de haven zo'n drukbezochte plaats was. Misschien staat 'kunnen' beter op de plaats van 'durven', snap je wat ik bedoel?Nooit had Moira durven dromen dat de haven zo'n drukbezochte plaats was.
Als ik 'militie' op zoek op internet krijg ik als antwoord de militairen zelf. Waarschijnlijk bedoel je 'munitie'?Militairen sjouwde met zware kratten militie en probeerde pas aangekomen jongemannen te rekruteren voor het leger.
Misschien is het mooier als je omschrijft waar de man vandaan komt? Nu komt hij een beetje uit het niets vallen, terwijl je bijvoorbeeld kunt afvragen waarom hij eigenlijk in de haven aanwezig was.Vol onbegrip staarde Moira hem aan, terwijl de man een ander persoon erbij riep. 'Mike! Mikey!'
Deze zin begrijp ik niet?Wel, schoot er door Moira heen, Little Water Street is zeker niet de minste!
Verder vond ik het een leuk stukje. Ben benieuwd of het geluk hun toewaait in Amerika
As the phoenix arises from his ashes...
Er waren mannen die met karren kisten vol groente en fruit af kwamen halen. Militairen sjouwden met zwarte kratten militie en probeerden pas aan aangekomen jongemannen te rekruteren voor het leger.Er waren mannen die met karren kisten vol groente en fruit af kwamen halen. Militairen sjouwde met zware kratten militie en probeerde pas aangekomen jongemannen te rekruteren voor het leger.
Militairen is meervoud.
Ze probeerde goed op te letten waar ze haar voeten neerzette.Ze probeerde goed op te letten waar ze haar voeten neerzetten.
En ze is weer enkelvoud.
'Welkom in het land van de onbegrensde mogelijkheden,' de persoon die hen begroette was duidelijk een politicus op jacht naar nieuwe stemmen.'Welkom in het land van de onbegrensde mogelijkheden,' de persoon die hun begroette was duidelijk een politicus op jacht naar nieuwe stemmen.
Hun is nooit een onderwerp.
Het was geen vriendelijke blik.Het was geen vriendelijk blik.
De man haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op.De man haalde ongeinteresseerd zijn schouders op.
Zijn bijna volledig zwarte haar was, voor zover ze kon zien, vet en piekte onder het bolhoedje uit.Zijn bijna volledig zwarte haar was, wat ze kon zien, was vet en piekte onder het bolhoedje uit.
De tweede was is volgens mij overbodig, en ik vind 'wat ze kon zien' zo raar klinken. Maar dat is niet perse fout.
Connor liep achter de man aan en hoewel Moira enige tegenstand voelde volgde ze toch het voorbeeld van haar man.Connor liep achter de man aan, hoewel Moira enige tegenstand voelde volgde ze toch het voorbeeld van haar man.
En vind ik hier beter op zijn plaats dan een komma, dan loopt de zin wat vlotter. Niet perse fout.
Ze bleven doorlopen totdat ze het centrum van Manhatten bereikten.Ze bleven doorlopen tot dat ze het centrum van Manhatten bereikte.
Ze is in dit geval meervoud, en ze bereikten.
Even vervuild en ze stonden allemaal bol van dezelfde armoede.Even vervuild en stonden allemaal bol van dezelfde armoede.
Ik vind de zin zoals hij nu staat niet soepel lopen.
Ze probeerden hun vuile was weer schoon te krijgen, maar zodra ze het ophingen was het alweer net zo vies als voor het wassen.Ze probeerde hun vuile was weer schoon te krijgen, maar zodra ze het ophingen was het al weer net zo vies als voor het wassen.
Voordat Moira ook maar in de gaten had wat er gebeurde greep de man een jongetje in zijn kraag. Het jongetje moest minstens een jaar of negen à tien zijn, maar hij was klein.Voordat Moira ook maar in de gaten had wat er gebeurde greep de man een jongentje in zijn kraag. Het jongentje moest minstens een jaar of negen á tien zijn, maar hij was klein.
Ik vind dit zo'n geweldig verhaal, ik meen het. Het onderwerp is fantastisch, hoe je het beschrijft is fantastisch, het is zo realistisch en hard. Serieus, jij hebt talent. Als het af is, moet je het echt naar een uitgever sturen!
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Hoi hoi... Ik ben een beetje stout... 
, want op m'n computer haal ik de fouten er wel uit, maar hier niet.... Ik weet het...misschien een beetje laksheid...
_________________________________________________________________________________________________
Moira was nog aan het bijkomen van het geval met het jongetje, terwijl Mike hen gebaarde door te lopen.
Overal om hun heen kwamen groepjes samen die hun nieuwsgierig opnamen. Moira voelde zich er een beetje ongemakkelijk onder, maar probeerde het nerveuze onderbuik gevoel van zich af te zetten.
Af en toe wierp ze een zijdelingse blik op de groep hangjongeren wat haar vaak een grijns opleverde. Met roodgekleurde wangen keek ze dan snel weer voor zich uit.
Ze had geen behoefte aan hun aandacht. In feite wilde ze die helemaal niet!
Na een vieze grauwe zijstraat ingelopen te zijn wees Mike hun op een groot tamelijk vervallen gebouw.
'Welkom bij Molly's,' was het eerste wat hij zei.
Moira liet haar ogen over het huis heenglijden. Voor de ramen hingen vervallen gordijnen, dat viel zelfs van haar afstand op.
'Wat..wat doen we hier'?' vroeg ze onzeker, terwijl ze het antwoord eigenlijk al wist.
Dit zou hun nieuwe thuis worden. Erg bemoedigend was dat echter niet.
Een luid gekerm van hongerige baby's steeg op vanuit de trappenhal, zodra Mike de deur geopend had.
'Molly!' riep hij waarop een oude vrouw uit één van de kamers vandaan kwam.
Ze had zilvergrijze haren die strak naar achteren waren getrokken. Haar toch al spitse gezicht leek er nog puntiger door, strenger. Ze liep een beetje voorover gebogen, steunend op een wat wankele stok.
Met grijze ogen die bijna dezelfde kleur hadden als haar haren nam ze het groepje nieuwkomers op. Hoewel het gebouw er vervallen uitzag deed haar kleding niets blijken van de armoede waarin ze leefde.
De donkerblauwe rok was keurig gestreken en haar witte blouse leek hageltje nieuw.
Moira kon zich alleen maar afvragen hoe dat kon.
'Ik heb niet veel ruimte meer,' reageerde de vrouw bars. 'De enige kamer die ik nog ter beschikking heb is de zolder!'
Mike haalde zijn schouders op. 'Dat voldoet prima.'
'Dat voldoet niet! Jij zou afrekenen met dat ongedierte daar, maar je laat je oude tante mooi barsten!'
De vrouw was duidelijk boos op Mike. Opnieuw haalde Mike nonchalant zijn schouders op.
'Nu heb je er een man bij in huis die daarmee helpen kan.'
'De mannen die hier wonen zijn nietsnutten. Ze zuipen elke cent op die ze verdienen, terwijl ik de hele dag in het gejank van hun kinderen verkeer! Waarom zou hij anders zijn?'
Moira vond het nogal onbeleefd van de vrouw om zo over hun te praten, waar ze zelf bijstonden. Connor was absoluut geen nietsnut en hij had een hekel aan mannen die hun geld spendeerde aan alcohol, terwijl hun gezin honger leed.
'Ik beloof u dat mijn man niet zo is,' probeerde ze de vrouw te overtuigen.
'Ha,' was het enige wat de vrouw uitbracht.
Haar ogen gleden over Moira heen, maar er kwam geen woord meer uit. Ze trok Mike mee de kamer in waar ze eerder vandaan gekomen was.
Na zo'n tien minuten kwamen ze weer terug.
'De zolderkamer. Huur bedraagt een stuiver per week en ik verwacht dat je het zelf bijhoudt. We hebben hier een gemeenschappelijke keuken,' ze wees na de kamer waar ze blijkbaar veel tijd doorbracht. 'Het is graag of niet.'
'We nemen het,' antwoordde Connor, voordat Moira ook maar iets zeggen kon.
Mike bleef bij de vrouw achter, terwijl Connor, Moira en Ylena hun koffers naar boven sleepte. Er zaten een aantal kinderen op de trap die hun nieuwsgierig nakeken. Vanuit de kamers op de eerste verdieping klonk baby gehuil en wanhopige moeders liepen heen en weer om hun kinderen weer tot rust te krijgen.
In andere kamers klonken luide stemmen. Vrouwen smeekte hun werkeloze mannen om te gaan zoeken naar een baantje, waarop hun mannen boos werden.
Moira had het idee dat de moed haar in de schoenen zonk. Moesten ze hier echt een leven opbouwen?
Connor sloeg troostend een arm om haar schouder. 'Zodra we iets anders vinden gaan we hier wel weg, goed?'
Ze knikte. Het idee om hier voor haar verdere leven te wonen, was niet bepaald een prettig vooruitzicht.
Met een brede lach opende Ylena de deur van de zolderkamer, maar bij de aanblik die deze bood verdween die glimlach net zo gauw als dat die verschenen was.
Ze mompelde iets in het russisch. Wat het precies betekende wist Moira niet. Wat ze wel wist was dat het klonk als een vloek.
'Zelfs in Russia hadden we betere woonomstandigheden,' mompelde Ylena.
Ook Moira kreeg een klap in haar gezicht. Het was een donkere muf ruikende ruimte, die maar één raam bezat. Een raam wat nodig gelapt moest worden. Aan twee kanten van de kamer stond een bed. Het ene was geschikt voor één persoon, het andere voor een echtpaar. Een simpele kast stond tegen de muur naast de deur, en onder het raam stond een commode. Voor de rest bezat de kamer twee gammele stoeltjes, die er niet naar uitzagen dat ze nog gebruikt konden worden.
Er was totaal geen privacy. Het enige voordeel van de kamer was dat ze niet veel meekregen van de herrie onder hun.
Ylena liep naar het éénpersoons bed toe. 'Hier zal ik dan wel slapen.'
Ze schoof haar koffer onder het bed en deed geen verdere moeite deze uit te pakken. Net zoals Moira, hoopte zij ook hier weer snel weg te zijn. Dat kon Moira haar echter niet kwalijk nemen.
Connor gooide hun koffers op het bed en maakte aanstalte om ze uit te pakken.
Ook Moira deed haar best om het van een iets zonnigere kant te bekijken, al viel dat niet mee. Ze probeerde het raam open te krijgen, in de hoop zo de muffe geur er uit te drijven. Met een luid gekraak lukte het haar dan. Er steeg lawaai op vanuit de straat en de lucht die naar binnen kwam was niet bepaald fris.
Toch was het nog altijd beter dan de geur die in de kamer hing.
'Er is genoeg om schoon te maken,' verzuchtte ze, terwijl ze met haar ogen het houten plafond bekeek die onder de spinnenwebben zat.
Ylena knikte bevestigend, maar Connor ging er niet op in.
Hij leek in iedergeval dankbaar voor het feit dat ze vannacht droog zouden liggen.
'Ik ga kijken of ik ergens boodschappen kan doen,' mompelde hij.
In Moira's ogen was het een smoes om weg te komen. Weg van de klaagzang die Ylena en zij deden.
, want op m'n computer haal ik de fouten er wel uit, maar hier niet.... Ik weet het...misschien een beetje laksheid... _________________________________________________________________________________________________
Moira was nog aan het bijkomen van het geval met het jongetje, terwijl Mike hen gebaarde door te lopen.
Overal om hun heen kwamen groepjes samen die hun nieuwsgierig opnamen. Moira voelde zich er een beetje ongemakkelijk onder, maar probeerde het nerveuze onderbuik gevoel van zich af te zetten.
Af en toe wierp ze een zijdelingse blik op de groep hangjongeren wat haar vaak een grijns opleverde. Met roodgekleurde wangen keek ze dan snel weer voor zich uit.
Ze had geen behoefte aan hun aandacht. In feite wilde ze die helemaal niet!
Na een vieze grauwe zijstraat ingelopen te zijn wees Mike hun op een groot tamelijk vervallen gebouw.
'Welkom bij Molly's,' was het eerste wat hij zei.
Moira liet haar ogen over het huis heenglijden. Voor de ramen hingen vervallen gordijnen, dat viel zelfs van haar afstand op.
'Wat..wat doen we hier'?' vroeg ze onzeker, terwijl ze het antwoord eigenlijk al wist.
Dit zou hun nieuwe thuis worden. Erg bemoedigend was dat echter niet.
Een luid gekerm van hongerige baby's steeg op vanuit de trappenhal, zodra Mike de deur geopend had.
'Molly!' riep hij waarop een oude vrouw uit één van de kamers vandaan kwam.
Ze had zilvergrijze haren die strak naar achteren waren getrokken. Haar toch al spitse gezicht leek er nog puntiger door, strenger. Ze liep een beetje voorover gebogen, steunend op een wat wankele stok.
Met grijze ogen die bijna dezelfde kleur hadden als haar haren nam ze het groepje nieuwkomers op. Hoewel het gebouw er vervallen uitzag deed haar kleding niets blijken van de armoede waarin ze leefde.
De donkerblauwe rok was keurig gestreken en haar witte blouse leek hageltje nieuw.
Moira kon zich alleen maar afvragen hoe dat kon.
'Ik heb niet veel ruimte meer,' reageerde de vrouw bars. 'De enige kamer die ik nog ter beschikking heb is de zolder!'
Mike haalde zijn schouders op. 'Dat voldoet prima.'
'Dat voldoet niet! Jij zou afrekenen met dat ongedierte daar, maar je laat je oude tante mooi barsten!'
De vrouw was duidelijk boos op Mike. Opnieuw haalde Mike nonchalant zijn schouders op.
'Nu heb je er een man bij in huis die daarmee helpen kan.'
'De mannen die hier wonen zijn nietsnutten. Ze zuipen elke cent op die ze verdienen, terwijl ik de hele dag in het gejank van hun kinderen verkeer! Waarom zou hij anders zijn?'
Moira vond het nogal onbeleefd van de vrouw om zo over hun te praten, waar ze zelf bijstonden. Connor was absoluut geen nietsnut en hij had een hekel aan mannen die hun geld spendeerde aan alcohol, terwijl hun gezin honger leed.
'Ik beloof u dat mijn man niet zo is,' probeerde ze de vrouw te overtuigen.
'Ha,' was het enige wat de vrouw uitbracht.
Haar ogen gleden over Moira heen, maar er kwam geen woord meer uit. Ze trok Mike mee de kamer in waar ze eerder vandaan gekomen was.
Na zo'n tien minuten kwamen ze weer terug.
'De zolderkamer. Huur bedraagt een stuiver per week en ik verwacht dat je het zelf bijhoudt. We hebben hier een gemeenschappelijke keuken,' ze wees na de kamer waar ze blijkbaar veel tijd doorbracht. 'Het is graag of niet.'
'We nemen het,' antwoordde Connor, voordat Moira ook maar iets zeggen kon.
Mike bleef bij de vrouw achter, terwijl Connor, Moira en Ylena hun koffers naar boven sleepte. Er zaten een aantal kinderen op de trap die hun nieuwsgierig nakeken. Vanuit de kamers op de eerste verdieping klonk baby gehuil en wanhopige moeders liepen heen en weer om hun kinderen weer tot rust te krijgen.
In andere kamers klonken luide stemmen. Vrouwen smeekte hun werkeloze mannen om te gaan zoeken naar een baantje, waarop hun mannen boos werden.
Moira had het idee dat de moed haar in de schoenen zonk. Moesten ze hier echt een leven opbouwen?
Connor sloeg troostend een arm om haar schouder. 'Zodra we iets anders vinden gaan we hier wel weg, goed?'
Ze knikte. Het idee om hier voor haar verdere leven te wonen, was niet bepaald een prettig vooruitzicht.
Met een brede lach opende Ylena de deur van de zolderkamer, maar bij de aanblik die deze bood verdween die glimlach net zo gauw als dat die verschenen was.
Ze mompelde iets in het russisch. Wat het precies betekende wist Moira niet. Wat ze wel wist was dat het klonk als een vloek.
'Zelfs in Russia hadden we betere woonomstandigheden,' mompelde Ylena.
Ook Moira kreeg een klap in haar gezicht. Het was een donkere muf ruikende ruimte, die maar één raam bezat. Een raam wat nodig gelapt moest worden. Aan twee kanten van de kamer stond een bed. Het ene was geschikt voor één persoon, het andere voor een echtpaar. Een simpele kast stond tegen de muur naast de deur, en onder het raam stond een commode. Voor de rest bezat de kamer twee gammele stoeltjes, die er niet naar uitzagen dat ze nog gebruikt konden worden.
Er was totaal geen privacy. Het enige voordeel van de kamer was dat ze niet veel meekregen van de herrie onder hun.
Ylena liep naar het éénpersoons bed toe. 'Hier zal ik dan wel slapen.'
Ze schoof haar koffer onder het bed en deed geen verdere moeite deze uit te pakken. Net zoals Moira, hoopte zij ook hier weer snel weg te zijn. Dat kon Moira haar echter niet kwalijk nemen.
Connor gooide hun koffers op het bed en maakte aanstalte om ze uit te pakken.
Ook Moira deed haar best om het van een iets zonnigere kant te bekijken, al viel dat niet mee. Ze probeerde het raam open te krijgen, in de hoop zo de muffe geur er uit te drijven. Met een luid gekraak lukte het haar dan. Er steeg lawaai op vanuit de straat en de lucht die naar binnen kwam was niet bepaald fris.
Toch was het nog altijd beter dan de geur die in de kamer hing.
'Er is genoeg om schoon te maken,' verzuchtte ze, terwijl ze met haar ogen het houten plafond bekeek die onder de spinnenwebben zat.
Ylena knikte bevestigend, maar Connor ging er niet op in.
Hij leek in iedergeval dankbaar voor het feit dat ze vannacht droog zouden liggen.
'Ik ga kijken of ik ergens boodschappen kan doen,' mompelde hij.
In Moira's ogen was het een smoes om weg te komen. Weg van de klaagzang die Ylena en zij deden.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Met een bezwaard hart schuimde hij de straten af op zoek naar een eerlijke winkelier.
Degene die hij tot nu toe bezocht had leken hem al zijn laatste centen afhandig te willen maken. Waarom had hij zijn vrouw hier mee naartoe gesleept?
Met moeite probeerde hij niet te letten op de armoede van de mensen, maar zijn meelevende aard belette dat.
Een klein jongetje kwam op hem afgelopen en smeekte om wat geld, zodat hij eten kon kopen. Zijn ogen gleden over het kind heen. Het was een mager kereltje, met een bleek gelaat.
De blauwe ogen stonden dof, alsof hij ernstig ziek was geweest. Net toen hij een cent uit zijn zak wilde pakken stuurde een grote man het jongetje weg.
'Ga ergens anders schooien straatrat,' snauwde de man, waarop het kind het op een lopen zetten.
Connor keek het jongetje verdrietig na. 'Was dat nou nodig?'
'Als je ze wat geeft blijven ze komen en ze stelen je arm,' reageerde de man bruut. 'Jacob Potter.'
De man stak zijn grote hand uit.
Connor kon niets anders dan die aannemen. 'Connor O'Reilly.'
'Vers van de boot,' Connor moest even nadenken bij die woorden, maar knikte toen bevestigend.
'Iers zeker? Dat hoor ik aan je accent. Je zult het hier niet gemakkelijk krijgen!'
Wat hadden de mensen hier toch tegen Ieren? Ze waren immers ook maar mensen die streefden naar een beter leven net als elk ander hier. En de armoede zou hen allen toch samen moeten brengen!
Net toen Connor dacht dat het niet erger worden kon, klonk er gejoel op van het plein. De man keek met een grijnzend gezicht de kant op vanwaar het lawaai vandaan kwam.
Ook Connor draaide zich nieuwsgierig om. Twee jongemannen gingen met elkaar op de vuist en rolde als wilde dieren over de grond heen. Omstanders moedigde de twee vechtersbazen aan, maar niemand deed moeite om ze uit elkaar te trekken.
Connor wou er net met grote passen op af lopen, toen de man hem tegenhield.
'Je wilt jezelf er niet in mengen,' waarschuwde hij. 'Het zijn rivaliserende bendes en daar wil je geen problemen mee.'
Hij wees naar de kapot gegooide ramen van het huis achter hem. 'Dokter' prijkte er in sierlijk geschilderde letters op.
Verbaasd liet Connor zijn ogen over de man heenglijden. Hij zag er niet bepaald uit als een dokter, maar in deze buurt maakte dat niet uit. Als je mensen van een pijnlijke kies wist te verlossen door hem eruit te trekken werd je in de volksmond al snel een dokter.
Connor kende ze niet anders dan kwakzalvers. Geen enkele echte dokter zou je naar zo'n iemand doorverwijzen wanneer er iets ernstigs aan de hand was.
Snel schudde hij de man van zich af. 'Je kunt ze toch niet zo door laten gaan? Het is mensonterend.'
'Daar geven zij niet om,' antwoordde de man alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar hij deed geen verdere moeite om Connor tegen te houden.
Zo vlug als zijn benen wilden rende Connor op de twee jongens af. 'Stop! Hou op!'
Hopeloos probeerde hij ze uit elkaar te trekken. De omstanders begonnen hard te lachen, alsof hij zojuist een grote comedie uitvoerde.
'Help me dan!' schreeuwde hij tegen de nutteloze menigte.
Niemand reageerde echter. Eindelijk trad een man naar voren. Hardhandig greep hij een van de jongens vast, terwijl Connor de andere tegenhield.
'Waar bemoeien jullie je mee?' snauwde de jongen die vastgehouden werd door de man.
Connor gebaarde de jongens los te laten. 'Is dit wat jullie willen? Je hele leven op de vuist blijven gaan, in plaats van proberen een beter leven voor jezelf te creeëren'?'
'Kijk uit je doppen man!' reageerde de andere jongen. 'Zie je hier een mogelijkheid voor een beter leven?'
'Ja die zie ik inderdaad, maar daar moet jullie generatie wel zijn best voor doen.'
'Je bent zeker een dominee? Die kletsen altijd dat soort onzin,' weer steeg er een gelach op.
Connor voelde zich even voorschut gezet, maar het feit dat zulke jonge jongens al geen toekomst meer zagen brak zijn hart. Kwaad en beledigd weglopen was alleen daardoor al geen optie meer.
'Ja! Ja, ik ben dominee. Dominee O'Reilly.'
Op dat moment leek er even sprake te zijn van saamhorigheid tussen de beide jongens. Ze keken elkaar verrast aan.
'Wel, het spijt ons,' mompelde ze tegelijkertijd.
Na deze woorden gingen ze beide een andere kant op. Connor hopend achterlatend dat het niet tot een nieuwe confrontatie zou leiden.
Degene die hij tot nu toe bezocht had leken hem al zijn laatste centen afhandig te willen maken. Waarom had hij zijn vrouw hier mee naartoe gesleept?
Met moeite probeerde hij niet te letten op de armoede van de mensen, maar zijn meelevende aard belette dat.
Een klein jongetje kwam op hem afgelopen en smeekte om wat geld, zodat hij eten kon kopen. Zijn ogen gleden over het kind heen. Het was een mager kereltje, met een bleek gelaat.
De blauwe ogen stonden dof, alsof hij ernstig ziek was geweest. Net toen hij een cent uit zijn zak wilde pakken stuurde een grote man het jongetje weg.
'Ga ergens anders schooien straatrat,' snauwde de man, waarop het kind het op een lopen zetten.
Connor keek het jongetje verdrietig na. 'Was dat nou nodig?'
'Als je ze wat geeft blijven ze komen en ze stelen je arm,' reageerde de man bruut. 'Jacob Potter.'
De man stak zijn grote hand uit.
Connor kon niets anders dan die aannemen. 'Connor O'Reilly.'
'Vers van de boot,' Connor moest even nadenken bij die woorden, maar knikte toen bevestigend.
'Iers zeker? Dat hoor ik aan je accent. Je zult het hier niet gemakkelijk krijgen!'
Wat hadden de mensen hier toch tegen Ieren? Ze waren immers ook maar mensen die streefden naar een beter leven net als elk ander hier. En de armoede zou hen allen toch samen moeten brengen!
Net toen Connor dacht dat het niet erger worden kon, klonk er gejoel op van het plein. De man keek met een grijnzend gezicht de kant op vanwaar het lawaai vandaan kwam.
Ook Connor draaide zich nieuwsgierig om. Twee jongemannen gingen met elkaar op de vuist en rolde als wilde dieren over de grond heen. Omstanders moedigde de twee vechtersbazen aan, maar niemand deed moeite om ze uit elkaar te trekken.
Connor wou er net met grote passen op af lopen, toen de man hem tegenhield.
'Je wilt jezelf er niet in mengen,' waarschuwde hij. 'Het zijn rivaliserende bendes en daar wil je geen problemen mee.'
Hij wees naar de kapot gegooide ramen van het huis achter hem. 'Dokter' prijkte er in sierlijk geschilderde letters op.
Verbaasd liet Connor zijn ogen over de man heenglijden. Hij zag er niet bepaald uit als een dokter, maar in deze buurt maakte dat niet uit. Als je mensen van een pijnlijke kies wist te verlossen door hem eruit te trekken werd je in de volksmond al snel een dokter.
Connor kende ze niet anders dan kwakzalvers. Geen enkele echte dokter zou je naar zo'n iemand doorverwijzen wanneer er iets ernstigs aan de hand was.
Snel schudde hij de man van zich af. 'Je kunt ze toch niet zo door laten gaan? Het is mensonterend.'
'Daar geven zij niet om,' antwoordde de man alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar hij deed geen verdere moeite om Connor tegen te houden.
Zo vlug als zijn benen wilden rende Connor op de twee jongens af. 'Stop! Hou op!'
Hopeloos probeerde hij ze uit elkaar te trekken. De omstanders begonnen hard te lachen, alsof hij zojuist een grote comedie uitvoerde.
'Help me dan!' schreeuwde hij tegen de nutteloze menigte.
Niemand reageerde echter. Eindelijk trad een man naar voren. Hardhandig greep hij een van de jongens vast, terwijl Connor de andere tegenhield.
'Waar bemoeien jullie je mee?' snauwde de jongen die vastgehouden werd door de man.
Connor gebaarde de jongens los te laten. 'Is dit wat jullie willen? Je hele leven op de vuist blijven gaan, in plaats van proberen een beter leven voor jezelf te creeëren'?'
'Kijk uit je doppen man!' reageerde de andere jongen. 'Zie je hier een mogelijkheid voor een beter leven?'
'Ja die zie ik inderdaad, maar daar moet jullie generatie wel zijn best voor doen.'
'Je bent zeker een dominee? Die kletsen altijd dat soort onzin,' weer steeg er een gelach op.
Connor voelde zich even voorschut gezet, maar het feit dat zulke jonge jongens al geen toekomst meer zagen brak zijn hart. Kwaad en beledigd weglopen was alleen daardoor al geen optie meer.
'Ja! Ja, ik ben dominee. Dominee O'Reilly.'
Op dat moment leek er even sprake te zijn van saamhorigheid tussen de beide jongens. Ze keken elkaar verrast aan.
'Wel, het spijt ons,' mompelde ze tegelijkertijd.
Na deze woorden gingen ze beide een andere kant op. Connor hopend achterlatend dat het niet tot een nieuwe confrontatie zou leiden.
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Eén klein foutje:
Maar ik vergeef het je hoor Verder een mooi stukje. Hopelijk schrijf je snel verder!
Edit: Ik zie dat je al weer iets nieuws hebt gepost. Deze reactie is nog op je vorige stukje, ik ga nu die nieuwe lezen.
'Smeekte' moet 'smeekten' zijn omdat 'vrouwen' ook meervoud is.Vrouwen smeekte hun werkeloze mannen om te gaan zoeken naar een baantje, waarop hun mannen boos werden.
Maar ik vergeef het je hoor
Verder een mooi stukje. Hopelijk schrijf je snel verder! Edit: Ik zie dat je al weer iets nieuws hebt gepost. Deze reactie is nog op je vorige stukje, ik ga nu die nieuwe lezen.
As the phoenix arises from his ashes...
'Zetten' moet 'zette' zij omdat het kind enkelvoud is en er verder geen andere persoonsvorm in de zin staat.'Ga ergens anders schooien straatrat,' snauwde de man, waarop het kind het op een lopen zetten.
Zo staat het denk ik iets mooier:Als je ze wat geeft blijven ze komen en ze stelen je arm,' reageerde de man bruut.
'Als je ze wat geeft blijven ze komen en stelen ze je arm.' Andere zinsvolgorde die net iets beter overkomt.
Zo'n staat daar niet goed. Het is 'zo iemand' of 'zo'n persoon'. Misschien zou je het woordje 'echt' toe kunnen voegen voor 'iets ernstigs' om het tweede deel van de zin meer nadruk te geven maar het zou ook kunnen dat het minder mooi wordt omdat je ook al een keer 'echte' in het eerste deel van de zin hebt gebruikt.Geen enkele echte dokter zou je naar zo'n iemand doorverwijzen wanneer er iets ernstigs aan de hand was.
Wie is in dit geval 'jullie'? Alleen Connor bemoeit zich er toch mee? Verder mag je Connor best wel terug laten komen in het laatste deel van de zin in plaats van 'de man'. Nu lijkt het net alsof er nog een tweede man bij betrokken is.'Waar bemoeien jullie je mee?' snauwde de jongen die vastgehouden werd door de man.
'Voor' en 'schut' zijn twee aparte woorden en moeten dus ook los van elkaar.Connor voelde zich even voorschut gezet, maar het feit dat zulke jonge jongens al geen toekomst meer zagen brak zijn hart.
'Ze' is in dit geval meervoud dus 'mompelde' moet 'mompelden' worden.Wel, het spijt ons,' mompelde ze tegelijkertijd.
Deze zin loopt niet helemaal lekker, ten eerste omdat het een persoonsvorm mist. Ik zou de zin als volgt formuleren:Connor hopend achterlatend dat het niet tot een nieuwe confrontatie zou leiden.
Connor, achtergelaten, hoopte maar dat het niet tot een nieuwe confronatie zou leiden.
Ik vind de reactie van de jongens persoonlijk niet erg logisch, maar misschien zit er nog een addertje onder het gras en dat zij later toeslaan om te laten zien dat Connor hier niet helemaal welkom is of zo. Verder is die laatste zin ook nog een beetje vaag. Hij hoopt dat het niet tot een nieuwe confrontatie zou leiden. Waar slaat 'het' hier op terug? En tussen wie is die confrontatie? Tussen de twee jongens, tussen de twee bendes of tussen Connor aan de ene kant en een of meerdere bendes aan de andere kant? Ik zou iets duidelijker zijn in die laatste zin.
Iets meer feedback deze keer, hopelijk heb je er wat aan.
Verder vond ik het weer een leuk stukje, je weet de armoede van het vroegere Amerika goed te beschrijven, alhoewel ik persoonlijk wel hoop dat het beter gaat worden.
Schrijf snel verder!
As the phoenix arises from his ashes...
Moira was nog aan het bijkomen van het geval met het jongetje, toen Mike hen gebaarde door te lopen.Moira was nog aan het bijkomen van het geval met het jongetje, terwijl Mike hen gebaarde door te lopen.
Terwijl vind ik hier niet goed staan, omdat... ik weet niet waarom. Mike wenkt niet als Moira nog aan het bijkomen is. Of wel. Nou ja, ik vind toen hier gewoon beter op zijn plaats.
Overal om hen heen kwamen groepjes samen die hun nieuwsgierig opnamen.Overal om hun heen kwamen groepjes samen die hun nieuwsgierig opnamen.
Hun is NOOIT een onderwerp.
Moira voelde zich er een beetje ongemakkelijk onder, maar probeerde het nerveuze gevoel in haar onderbuik van zich af te zetten.Moira voelde zich er een beetje ongemakkelijk onder, maar probeerde het nerveuze onderbuik gevoel van zich af te zetten.
Nerveuze onderbuik gevoel is niet echt goed Nederlands.
Na een vieze, grauwe zijstraat ingelopen te zijn wees Mike hen op een groot[u,[/u] tamelijk vervallen gebouw.Na een vieze grauwe zijstraat ingelopen te zijn wees Mike hun op een groot tamelijk vervallen gebouw.
Bij opsommingen komma's neerzetten, en hun is NOOIT een onderwerp.
'Wat... Wat doen we hier?' vroeg ze onzeker, terwijl ze het antwoord eigenlijk al wist.'Wat..wat doen we hier'?' vroeg ze onzeker, terwijl ze het antwoord eigenlijk al wist.
Vind ik nét iets beter staan.
'Molly!' riep hij waarop een oude vrouw uit één van de kamers tevoorschijn kwam.'Molly!' riep hij waarop een oude vrouw uit één van de kamers vandaan kwam.
Vandaan is in deze zin niet echt op zijn plaats...
Moira vond het nogal onbeleefd van de vrouw om zo over hen te praten, waar ze zelf bij stonden.Moira vond het nogal onbeleefd van de vrouw om zo over hun te praten, waar ze zelf bijstonden.
Hun gebruik je alleen voor 'hun huis', bijvoorbeeld.
Connor was absoluut geen nietsnut en hij had een hekel aan mannen die hun geld spendeerden aan alcohol, terwijl hun gezin honger leed.Connor was absoluut geen nietsnut en hij had een hekel aan mannen die hun geld spendeerde aan alcohol, terwijl hun gezin honger leed.
Mannen is meervoud, dus spendeerden ook.
We hebben hier een gemeenschappelijke keuken,' ze wees naar de kamer waar ze blijkbaar veel tijd doorbracht.We hebben hier een gemeenschappelijke keuken,' ze wees na de kamer waar ze blijkbaar veel tijd doorbracht.
Mike bleef bij de vrouw achter, terwijl Connor, Moira en Ylena hun koffers naar boven sleepten.Mike bleef bij de vrouw achter, terwijl Connor, Moira en Ylena hun koffers naar boven sleepte.
Connor, Moira en Ylena is meervoud.
Er zaten een aantal kinderen op de trap die hen nieuwsgierig nakeken.Er zaten een aantal kinderen op de trap die hun nieuwsgierig nakeken.
Vanuit de kamers op de eerste verdieping klonk baby-gehuil en wanhopige moeders liepen heen en weer om hun kinderen weer tot rust te krijgen.Vanuit de kamers op de eerste verdieping klonk baby gehuil en wanhopige moeders liepen heen en weer om hun kinderen weer tot rust te krijgen.
Ze mompelde iets in het Russisch.Ze mompelde iets in het russisch.
Dit is een topografische naam, en moet dus met een hoofdletter.
Ylena liep naar het eenpersoonsbed toe.Ylena liep naar het éénpersoons bed toe.
Connor gooide hun koffers op het bed en maakte aanstalten om ze uit te pakken.Connor gooide hun koffers op het bed en maakte aanstalte om ze uit te pakken.
Ze probeerde het raam open te krijgen, in de hoop zo de muffe geur eruit te drijven.Ze probeerde het raam open te krijgen, in de hoop zo de muffe geur er uit te drijven.
Met een luid gekraak lukte het haar.Met een luid gekraak lukte het haar dan.
Dan kan je hier weglaten.
'Er is genoeg om schoon te maken,' verzuchtte ze, terwijl ze met haar ogen het houten plafond bekeek dat onder de spinnenwebben zat.'Er is genoeg om schoon te maken,' verzuchtte ze, terwijl ze met haar ogen het houten plafond bekeek die onder de spinnenwebben zat.
Plafond is een het-woord, dus is het dat.
Hij leek in ieder geval dankbaar voor het feit dat ze vannacht droog zouden liggen.Hij leek in iedergeval dankbaar voor het feit dat ze vannacht droog zouden liggen.
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Twee jongemannen gingen met elkaar op de vuist en rolden als wilde dieren over de grond heen. Omstanders moedigden de twee vechtersbazen aan, maar niemand deed moeite om ze uit elkaar te trekken.Twee jongemannen gingen met elkaar op de vuist en rolde als wilde dieren over de grond heen. Omstanders moedigde de twee vechtersbazen aan, maar niemand deed moeite om ze uit elkaar te trekken.
Een 'tje te veel. Achteraan de zin.Je hele leven op de vuist blijven gaan, in plaats van proberen een beter leven voor jezelf te creeëren'?'
Geweldig. Nog steeds.
Snel verder schrijven. ;>
@ Xatham: Er is ook een tweede man bij.
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Yeeeeeh 
! Daar ben ik dan eindelijk weer....
____________________________________________________________________________________________________
Met een stevige tred beende Connor door de straatjes. Op weg naar de bakker waar hij Moira zou ontmoeten zodat ze samen wat kleine boodschappen konden doen.
Het was immers haar vrije dag en het had haar leuk geleken om deze samen met hem door te brengen. Voornamelijk omdat momentjes samen zeer schaars waren nu ze onder één dak huisden met Ylena. Moira had het zelfs een 'huwelijk van drie personen genaamd'. Niet op een negatieve manier, Moira was er immers niet de persoon na om negatief te doen over haar vrienden, maar op een lachende plagende manier.
De ochtend had hij voor zichzelf nodig gehad om dominee Montgomery te bezoeken. Deze bezat een mooie parochie in één van de betere wijken en kon hem misschien een beetje op gang helpen.
Tot nu had Connor immers weinig welwillendheid van de mensen mogen genieten. Dat had hem doen besluiten om hulp te vragen aan een collega. Dominee Montgomery stond hoog aangeschreven.
Toch had het gebleken dat ze over sommige dingen verschillend dachten. Dominee Montgomery vervulde zijn ambt op een heel andere manier dan dat Connor dat deed. Niet dat het zo'n heel groot probleem veroorzaakte. Verschillende inzichten konden immers tot verfrissende ideeën komen.
Daar zag hij zijn mooie vrouw staan. Haar rode lokken waren op een keurige manier naar achter getrokken waar ze samen kwamen in een knot. Enkele krullende lokken hingen speels om haar gezicht heen en dansten mee op het ritme van het zachte briesje dat voorjaarsweer aankondigde.
Aan haar arm hing een rieten boodschappenmandje die bekleed was met een rood wit geruit stofje.
Ongeduldig wipte ze van het ene been op het andere en staarde ze om zich heen, op zoek naar een teken van hem. Toen haar ogen hem vonden beantwoordde hij haar blik door te zwaaien.
'Hé hé,' zuchtte ze zodra hij op haar af gelopen kwam. 'Ik sta hier al bijna een half uur te wachten.'
Met een tedere glimlach op zijn lippen drukte hij haar een kus op haar roze wang. 'Sorry liefje.'
Ze beantwoordde zijn verontschuldig met een glimlach terug.
'Het geeft niet,' zei ze schouderophalend. 'Hoe is het gegaan?'
'Dominee Montgomery is een moeilijk peilbare man. Hij lijkt een beetje terug houdend.'
'Misschien is hij bang dat je zijn positie wilt afnemen. Ik bedoel, hij is natuurlijk ook al aardig op leeftijd.'
Connor moest lachen om die woorden van zijn vrouw. Dominee Montgomery was een man met een achtenswaardige leeftijd. Begin vijftig. Nog volop in zijn leven.
Toch was veertig in Moira's ogen al behoorlijk oud. Niet gek eigenlijk. In Ierland zag bijna iedere man, vrouw en kind er al een stuk ouder uit wanneer ze de veertig hadden gehaald.
Hongersnood, hard werken en slechte leefomstandigheden waren niet bepaald bevordelijk voor je gezondheid.
'Waar moet dat dan met ons heen als de Heere ons het leven schenkt, en we bij leven en welzijn ook de vijftig halen mogen?'
Moira gaf een zacht stootje in zijn zij.
Samen liep ze arm en arm door de straat heen. Af en toe een blik op voorbijgangers werpend.
'Ik heb zo eens bedacht,' begon ze voorzichtig. 'Ik wil graag wat gaan doen met die straatkinderen...'
Connor merkte dat haar ogen regelmatig de kleine zakkenrollende jongentjes vonden. 'En wat wil je precies met ze gaan doen dan? Zodra je ze probeert aan te spreken, schieten ze allerlei kanten op als ongedierte.'
Moira haalde haar schouders op. 'Iets van een programma. Misschien eerst iets waar ze warm en droog kunnen overnachten en een hapje eten. Iets wat 's avonds begint en wanneer we het vertrouwen hebben gewonnen langzaamaan iets als dagprogramma oprichten.'
'Maar hoe wil je ze bereiken...?'
'Dat is het probleem juist,' verzuchtte Moira. 'Ik heb geen idee hoe ik ze bereiken moet.'
Connor maande zijn vrouw tot stoppen en liet zijn hand teder langs haar wang glijden. 'Ik vindt het een uitstekend idee, maar die kinderen vertrouwen niemand. Ook geen beeldschone vrouw met een zachte warme stem en tedere handen. Hun vertrouwen is te zeer beschadigd.'
'Maar Connor, ik kan toch niet toekijken hoe ze door iedereen verstoten en geschopt worden. Machteloos blijven toezien hoe die kinderen voor de rest van hun leven beschadigd raken,' snikte ze hopeloos. 'Ze zullen opgroeien en straks tot de groep van Mikey behoren. Hun vrouwen en kinderen slaan, misschien zelfs ook verstoten.'
'Moira..., zulke dingen gebeuren in het leven. Het enige wat je nu voor die kinderen kunt doen is zelf wel vriendelijk voor ze zijn. Smeken ze om een stukje brood en je kunt het je veroorloven geef ze dat dan. Rollen ze je zakken en je krijgt de dader te pakken, geef hem dan een standje maar hou je handen thuis,' gaf hij haar advies. 'Zo zullen ze zien dat niet ieder mens het normaal vindt om een ander zomaar een draai om zijn oren te geven.'
Een meisje van hooguit een jaar of vier trok haar aandacht. Huilend zat het meisje tegen de stenen muur van de kruidenier aangeleund. Haar blonde haren hingen in vette slierten langs haar hoofd. Haar beentjes die vastzaten aan blote voetjes zaten onder de zwarte vegen van het vuil. Het te krappe jurkje was gescheurd en zo mogelijk nog viezer dan haar lichaampje.
Zonder ook maar na te denken liep Moira op het kleine meisje af. 'Hallo, ik ben Moira.'
Voorzichtig knielde ze voor het meisje neer die haar met haar grote bruine ogen angstig aankeek. Snel veegde het meisje haar tranen weg.
'Waarom huil je?' vroeg Moira vriendelijk.
'Ik heb buikpijn,' antwoordde het meisje met een piepende stem.
'Hoe komt dat dan? Heb je honger?'
Het meisje durfde zich niet te verroeren, maar knikte een paar minuten later bevestigend.
'Wat is je naam?'
'Sarah...' bracht het meisje opnieuw uit.
Het klonk bijna alsof het al haar kracht kostte om te praten. Moira wou wat slierten uit het gezicht van het meisje wegwrijven, waarop het kind angstig in elkaar kroop.
'Och liefje toch, ik wil je helemaal geen pijn doen,' suste Moira haar. 'Durf je mee te lopen naar de bakker?'
Blijkbaar overwon de honger de angst. Trillend kwam het meisje overeind.
Moira knikte naar Connor. 'Dat is mijn man. Hij zal je ook goed behandelen.'
Het meisje keek een beetje achterdochtig naar Connor, maar knikte toen weer.
'Ik lust wel een broodje,' probeerde ze stoerder te klinken dan dat ze leek.
Moira moest haar best doen om haar lach in te houden. 'Nou lopen dan, op naar de bakker.'
! Daar ben ik dan eindelijk weer....____________________________________________________________________________________________________
Met een stevige tred beende Connor door de straatjes. Op weg naar de bakker waar hij Moira zou ontmoeten zodat ze samen wat kleine boodschappen konden doen.
Het was immers haar vrije dag en het had haar leuk geleken om deze samen met hem door te brengen. Voornamelijk omdat momentjes samen zeer schaars waren nu ze onder één dak huisden met Ylena. Moira had het zelfs een 'huwelijk van drie personen genaamd'. Niet op een negatieve manier, Moira was er immers niet de persoon na om negatief te doen over haar vrienden, maar op een lachende plagende manier.
De ochtend had hij voor zichzelf nodig gehad om dominee Montgomery te bezoeken. Deze bezat een mooie parochie in één van de betere wijken en kon hem misschien een beetje op gang helpen.
Tot nu had Connor immers weinig welwillendheid van de mensen mogen genieten. Dat had hem doen besluiten om hulp te vragen aan een collega. Dominee Montgomery stond hoog aangeschreven.
Toch had het gebleken dat ze over sommige dingen verschillend dachten. Dominee Montgomery vervulde zijn ambt op een heel andere manier dan dat Connor dat deed. Niet dat het zo'n heel groot probleem veroorzaakte. Verschillende inzichten konden immers tot verfrissende ideeën komen.
Daar zag hij zijn mooie vrouw staan. Haar rode lokken waren op een keurige manier naar achter getrokken waar ze samen kwamen in een knot. Enkele krullende lokken hingen speels om haar gezicht heen en dansten mee op het ritme van het zachte briesje dat voorjaarsweer aankondigde.
Aan haar arm hing een rieten boodschappenmandje die bekleed was met een rood wit geruit stofje.
Ongeduldig wipte ze van het ene been op het andere en staarde ze om zich heen, op zoek naar een teken van hem. Toen haar ogen hem vonden beantwoordde hij haar blik door te zwaaien.
'Hé hé,' zuchtte ze zodra hij op haar af gelopen kwam. 'Ik sta hier al bijna een half uur te wachten.'
Met een tedere glimlach op zijn lippen drukte hij haar een kus op haar roze wang. 'Sorry liefje.'
Ze beantwoordde zijn verontschuldig met een glimlach terug.
'Het geeft niet,' zei ze schouderophalend. 'Hoe is het gegaan?'
'Dominee Montgomery is een moeilijk peilbare man. Hij lijkt een beetje terug houdend.'
'Misschien is hij bang dat je zijn positie wilt afnemen. Ik bedoel, hij is natuurlijk ook al aardig op leeftijd.'
Connor moest lachen om die woorden van zijn vrouw. Dominee Montgomery was een man met een achtenswaardige leeftijd. Begin vijftig. Nog volop in zijn leven.
Toch was veertig in Moira's ogen al behoorlijk oud. Niet gek eigenlijk. In Ierland zag bijna iedere man, vrouw en kind er al een stuk ouder uit wanneer ze de veertig hadden gehaald.
Hongersnood, hard werken en slechte leefomstandigheden waren niet bepaald bevordelijk voor je gezondheid.
'Waar moet dat dan met ons heen als de Heere ons het leven schenkt, en we bij leven en welzijn ook de vijftig halen mogen?'
Moira gaf een zacht stootje in zijn zij.
Samen liep ze arm en arm door de straat heen. Af en toe een blik op voorbijgangers werpend.
'Ik heb zo eens bedacht,' begon ze voorzichtig. 'Ik wil graag wat gaan doen met die straatkinderen...'
Connor merkte dat haar ogen regelmatig de kleine zakkenrollende jongentjes vonden. 'En wat wil je precies met ze gaan doen dan? Zodra je ze probeert aan te spreken, schieten ze allerlei kanten op als ongedierte.'
Moira haalde haar schouders op. 'Iets van een programma. Misschien eerst iets waar ze warm en droog kunnen overnachten en een hapje eten. Iets wat 's avonds begint en wanneer we het vertrouwen hebben gewonnen langzaamaan iets als dagprogramma oprichten.'
'Maar hoe wil je ze bereiken...?'
'Dat is het probleem juist,' verzuchtte Moira. 'Ik heb geen idee hoe ik ze bereiken moet.'
Connor maande zijn vrouw tot stoppen en liet zijn hand teder langs haar wang glijden. 'Ik vindt het een uitstekend idee, maar die kinderen vertrouwen niemand. Ook geen beeldschone vrouw met een zachte warme stem en tedere handen. Hun vertrouwen is te zeer beschadigd.'
'Maar Connor, ik kan toch niet toekijken hoe ze door iedereen verstoten en geschopt worden. Machteloos blijven toezien hoe die kinderen voor de rest van hun leven beschadigd raken,' snikte ze hopeloos. 'Ze zullen opgroeien en straks tot de groep van Mikey behoren. Hun vrouwen en kinderen slaan, misschien zelfs ook verstoten.'
'Moira..., zulke dingen gebeuren in het leven. Het enige wat je nu voor die kinderen kunt doen is zelf wel vriendelijk voor ze zijn. Smeken ze om een stukje brood en je kunt het je veroorloven geef ze dat dan. Rollen ze je zakken en je krijgt de dader te pakken, geef hem dan een standje maar hou je handen thuis,' gaf hij haar advies. 'Zo zullen ze zien dat niet ieder mens het normaal vindt om een ander zomaar een draai om zijn oren te geven.'
Een meisje van hooguit een jaar of vier trok haar aandacht. Huilend zat het meisje tegen de stenen muur van de kruidenier aangeleund. Haar blonde haren hingen in vette slierten langs haar hoofd. Haar beentjes die vastzaten aan blote voetjes zaten onder de zwarte vegen van het vuil. Het te krappe jurkje was gescheurd en zo mogelijk nog viezer dan haar lichaampje.
Zonder ook maar na te denken liep Moira op het kleine meisje af. 'Hallo, ik ben Moira.'
Voorzichtig knielde ze voor het meisje neer die haar met haar grote bruine ogen angstig aankeek. Snel veegde het meisje haar tranen weg.
'Waarom huil je?' vroeg Moira vriendelijk.
'Ik heb buikpijn,' antwoordde het meisje met een piepende stem.
'Hoe komt dat dan? Heb je honger?'
Het meisje durfde zich niet te verroeren, maar knikte een paar minuten later bevestigend.
'Wat is je naam?'
'Sarah...' bracht het meisje opnieuw uit.
Het klonk bijna alsof het al haar kracht kostte om te praten. Moira wou wat slierten uit het gezicht van het meisje wegwrijven, waarop het kind angstig in elkaar kroop.
'Och liefje toch, ik wil je helemaal geen pijn doen,' suste Moira haar. 'Durf je mee te lopen naar de bakker?'
Blijkbaar overwon de honger de angst. Trillend kwam het meisje overeind.
Moira knikte naar Connor. 'Dat is mijn man. Hij zal je ook goed behandelen.'
Het meisje keek een beetje achterdochtig naar Connor, maar knikte toen weer.
'Ik lust wel een broodje,' probeerde ze stoerder te klinken dan dat ze leek.
Moira moest haar best doen om haar lach in te houden. 'Nou lopen dan, op naar de bakker.'
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Jeeeej! Jelle is back! Wat heb ik de nieuwe stukjes bij dit verhaal gemist!
Weer een geweldig stukje! Schrijf snel verder!
Eerst heb je het over vijftig en dan over veertig. Het zou kunnen dat je het expres zo wil, maar dan zou ik de woordkeuze iets aanpassen: Toch was iedereen boven de veertig in Moira's ogen... zoiets bijvoorbeeld.Begin vijftig. Nog volop in zijn leven.
Toch was veertig in Moira's ogen al behoorlijk oud.
'Liep' moet meervoud zijn.Samen liep ze arm en arm door de straat heen.
Misschien kun je om nadruk te geven een komma voor 'als' plaatsen.'En wat wil je precies met ze gaan doen dan? Zodra je ze probeert aan te spreken, schieten ze allerlei kanten op als ongedierte.'
Weer een geweldig stukje! Schrijf snel verder!
As the phoenix arises from his ashes...
Met zijn drieën gingen ze op weg naar de kleine bakkerszaak, die maar een paar meter verderop lag.
De geur van versgebakken brood en tarwekoeken steeg op vanuit de deuropening. Moira wierp een blik op het meisje wat nog steeds een beetje onzeker naast haar liep. Ze leken wel een klein gezinnetje, maar schijn bedroog. Sarah hoordde niet bij hun.
Ze was slechts een hongerig kind wat risico nam om aan een beetje eten te komen.
Moira knielde voor haar neer. 'Waar heb je trek in..?'
Sarah wierp haar grote bruine ogen op de etalage en liet haar blik over al het lekkers glijden wat daar was uitgestald. 'In alles.'
Het kinderlijke enthousiasme maakte Moira aan het lachen. 'Dat wordt een beetje duur... Zullen we een stukje maisbrood nemen en een paar koeken.'
Sarah knikte instemmend. Hoogstwaarschijnlijk was ze al tevreden geweest met oud brood. Te droog om nog te eten, maar het stemde in ieder geval haar knorrende maagje rustig.
Moira nam het kind bij de hand en nam haar mee naar binnen. Connor volgde hen als zijn immer rustige zelf op de hielen. Ook hij glimlachtte regelmatig als hij naar Sarah keek.
De potige bakker liet zijn ogen glijden over het vreemde drietal. Connor in zijn zwarte pak, Moira in haar degelijke praktische outfit en Sarah in haar vodden. Wat een indruk moesten ze maken.
'Ik wil die schooier niet in mijn winkel,' zijn dikke worstenvinger wees bruut naar Sarah.
'Die schooier is een klant,' reageerde Moira koeltjes. 'Ze hoort bij ons.'
Bij het horen van de bescherming die Moira haar bood, kroop Sarah achter haar rok. Stilletjes gluurde ze erachter vandaan naar de toonbank.
De bakker haalde zijn schouders op. 'Als u ze gaat voeren, komt u er nooit meer vanaf.'
Moira kon niet geloven wat ze hoordde. De man sprak over de zwerfkinderen, alsof het om ongedierte ging wat uitgeroeid moest worden.
'We willen graag drie maisbroden en een zakje tarwekoeken,' negeerde ze zijn harde ongevoelige woorden.
In zichzelf mopperend deed de bakker wat hem gezegd werd. Zodra Connor had afgerekend verlieten ze de winkel.
Sarah liep mee, maar leek een beetje onrustig. Heel voorzichtig trok ze aan Moira's mouw.
'Mevrouw, mag ik alsjeblieft...,' ze zweeg eventjes. 'Mag ik wat eten?'
Moira knikte, waarop Connor de zak opende en een brood eruit haalde voor het kind. Ook gaf hij haar een aantal koeken. Zodra Sarah de buit binnen had zette ze het op een lopen.
Verbaasd keek Moira haar na. Ze had gehoopt dat Sarah bij hun zou blijven, maar dat was het meisje helemaal niet van plan geweest.
'Kom op liefje, het is al een hele overwinning dat je haar ervan hebt weten te overtuigen met ons mee te lopen,' trooste Connor haar teder. 'Die kinderen worden aan alle kanten gekwetst. Het is niet gek dat ze niemand vertrouwen.'
Moira haalde haar schouders op. Ze wist dat Connor gelijk had, maar daarom deed het niet minder pijn. Voelde ze zich er niet minder verdrietig door. Sarah had op de een of andere manier een plekje in haar hart gewonnen op het moment dat Moira haar ontdekt had.
Ze was zo'n klein fragiel kind, een makkelijk slachtoffer voor de harde onverschilligheid van de mensen. Waar waren de ouders van Sarah gebleven?
Was ze ook verstoten door haar eigen ouders? Moira hoopte dat ze het meisje snel weer zou tegenkomen en haar dan die vragen kon stellen.
Door Sarah was ze alleen maar nog vastbeslotener om wat te gaan doen voor die kinderen!
De geur van versgebakken brood en tarwekoeken steeg op vanuit de deuropening. Moira wierp een blik op het meisje wat nog steeds een beetje onzeker naast haar liep. Ze leken wel een klein gezinnetje, maar schijn bedroog. Sarah hoordde niet bij hun.
Ze was slechts een hongerig kind wat risico nam om aan een beetje eten te komen.
Moira knielde voor haar neer. 'Waar heb je trek in..?'
Sarah wierp haar grote bruine ogen op de etalage en liet haar blik over al het lekkers glijden wat daar was uitgestald. 'In alles.'
Het kinderlijke enthousiasme maakte Moira aan het lachen. 'Dat wordt een beetje duur... Zullen we een stukje maisbrood nemen en een paar koeken.'
Sarah knikte instemmend. Hoogstwaarschijnlijk was ze al tevreden geweest met oud brood. Te droog om nog te eten, maar het stemde in ieder geval haar knorrende maagje rustig.
Moira nam het kind bij de hand en nam haar mee naar binnen. Connor volgde hen als zijn immer rustige zelf op de hielen. Ook hij glimlachtte regelmatig als hij naar Sarah keek.
De potige bakker liet zijn ogen glijden over het vreemde drietal. Connor in zijn zwarte pak, Moira in haar degelijke praktische outfit en Sarah in haar vodden. Wat een indruk moesten ze maken.
'Ik wil die schooier niet in mijn winkel,' zijn dikke worstenvinger wees bruut naar Sarah.
'Die schooier is een klant,' reageerde Moira koeltjes. 'Ze hoort bij ons.'
Bij het horen van de bescherming die Moira haar bood, kroop Sarah achter haar rok. Stilletjes gluurde ze erachter vandaan naar de toonbank.
De bakker haalde zijn schouders op. 'Als u ze gaat voeren, komt u er nooit meer vanaf.'
Moira kon niet geloven wat ze hoordde. De man sprak over de zwerfkinderen, alsof het om ongedierte ging wat uitgeroeid moest worden.
'We willen graag drie maisbroden en een zakje tarwekoeken,' negeerde ze zijn harde ongevoelige woorden.
In zichzelf mopperend deed de bakker wat hem gezegd werd. Zodra Connor had afgerekend verlieten ze de winkel.
Sarah liep mee, maar leek een beetje onrustig. Heel voorzichtig trok ze aan Moira's mouw.
'Mevrouw, mag ik alsjeblieft...,' ze zweeg eventjes. 'Mag ik wat eten?'
Moira knikte, waarop Connor de zak opende en een brood eruit haalde voor het kind. Ook gaf hij haar een aantal koeken. Zodra Sarah de buit binnen had zette ze het op een lopen.
Verbaasd keek Moira haar na. Ze had gehoopt dat Sarah bij hun zou blijven, maar dat was het meisje helemaal niet van plan geweest.
'Kom op liefje, het is al een hele overwinning dat je haar ervan hebt weten te overtuigen met ons mee te lopen,' trooste Connor haar teder. 'Die kinderen worden aan alle kanten gekwetst. Het is niet gek dat ze niemand vertrouwen.'
Moira haalde haar schouders op. Ze wist dat Connor gelijk had, maar daarom deed het niet minder pijn. Voelde ze zich er niet minder verdrietig door. Sarah had op de een of andere manier een plekje in haar hart gewonnen op het moment dat Moira haar ontdekt had.
Ze was zo'n klein fragiel kind, een makkelijk slachtoffer voor de harde onverschilligheid van de mensen. Waar waren de ouders van Sarah gebleven?
Was ze ook verstoten door haar eigen ouders? Moira hoopte dat ze het meisje snel weer zou tegenkomen en haar dan die vragen kon stellen.
Door Sarah was ze alleen maar nog vastbeslotener om wat te gaan doen voor die kinderen!
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Die zinnen zou ik aan elkaar koppelen door middel van een komma, of in ieder geval een beetje kijken naar de woordvolgorde in de tweede zin.Ze wist dat Connor gelijk had, maar daarom deed het niet minder pijn. Voelde ze zich er niet minder verdrietig door.
Verder weer een prachtig stukje! Ga zo door!
As the phoenix arises from his ashes...
Een beetje verdwaasd zat Moira op het bed. Het meubelstuk moest twee doelen dienen. Hij diende niet alleen als bed, maar ook als een sofa.
Met haar knieën opgetrokken tegen haar borst en haar kin erop rustend staarde ze peinzend voor zich uit. Zelfs nu nog, dagen later, spookte Sarah door haar hoofd. Bijna elke dag had ze de straten afgestruind op zoek naar het meisje, maar het kind was spoorloos.
Ylena bleef ratelen, terwijl ze met een stofdoek elke hoek van het bedompte kamertje nauwkeurig schoonmaakte. Elk woord wat uit Ylena's mond klonk ging volledig langs haar heen. Ze had Connor gesmeekt om haar te helpen met haar zoektocht naar het kind, maar ook hij was keer op keer met teleurstellend nieuws terug gekeerd.
'Moira...,' Ylena probeerde haar vriendin uit haar gedachtenwereld te trekken. 'Moira?'
Verbaasd keek Moira naar haar op. 'Ow sorry...'
Ylena haalde haar schouders op. 'Je hoeft me niet je excuses aan te bieden, maar je kunt niet bezig bleven met dat kind. Je weet wat Molly gezegd heeft, toch?'
Moira knikte. Ze wist maar al te goed wat Molly gezegd had, maar goede ouwe taaie Molly zei zoveel. En de meeste dingen die ze zei sloegen nergens op of klonken verbitterd.
'Dat kind zal je alleen opzoeken wanneer ze weer honger heeft!' hadden de woorden van de vrouw geklonken, terwijl ze haar opgekropte woede van zich af had proberen te slaan door met een mattenklopper hard op het stoffige vloerkleed te slaan.
Moira had geprobeerd de vrouw over te halen om uit te zoeken waar het kind vandaan kwam, maar ze had er niets van willen weten. Eigenlijk wilde de vrouw nergens wat van weten.
In de onhygienische chaos en het drukke bestaan van arme huishoudens probeerde ze vast te houden aan haar eigen leven. Een oase waarin ze droomde van een beter leven.
Het leven dat ze ooit gekend had, maar lang geleden was verloren door de verkeerde man te trouwen.
Haar man was een zeevaarder geweest. Een dronkenlap en een onverbeterlijke vrouwenversierder.
Op de enige foto die Moira van de man gezien had, leek hij meer op een piraat dan iemand die voor de koopvaardij werkte.
Wat voor man hij ook geweest was, Molly leek nog steeds een zwak voor hem te hebben. De keren dat ze over hem vertelde, klonken haar woorden scherp, vol vuur. En toch hing er altijd een tedere glimlach om haar lippen.
Helaas hadden Molly en haar echtgenoot tot hun grote verdriet geen kinderen kunnen krijgen en was hij er tenslotte vandoor gegaan met een veel jongere vrouw, die hem wel een zoon had geschonken.
Moira kon zich echter niet voorstellen dat Molly graag kinderen had gewild. De vrouw leek niets van de jongelui te moeten hebben. Wanneer de kinderen van haar huurders op het trapje bij de deur hingen, joeg ze hen weg met wilde handgebaren en een luid stemgeluid.
Er waren maar weinig dingen die ze van hen kon velen. Hoewel Moira de vrouw niet bepaald aangenaam vond, was ze tegen hun nog vrij beleefd.
'Ik vraag me gewoon af...' mompelde Moira. 'Nou ja, ze is pas hooguit een jaar of vier.'
Ylena draaide zich weer naar haar toe. 'Moira, daar geven de mensen hier niets om. Dat zul je nu toch wel moeten weten.'
Ze knikte. Ze wist het ook wel, alleen de acceptatie daarvan was iets heel anders.
'Ik wil iets doen voor die kinderen... Een soort van weeshuis ofzo.'
Ylena keek haar verrast aan.
'Toe..kijk me niet zo aan. Connor vindt ook al dat ik mezelf als een wereldverbeteraar gedraag, maar ik wil gewoon iets doen voor die kinderen.'
'Om zoiets te doen heb je geld nodig, en geld is iets wat nogal stelselmatig ontbreekt,' reageerde Ylena nuchter.
Pas nu viel het Moira op hoezeer Ylena's engels verbeterd was. Ze was ook een stuk praktischer ingesteld.
'We zullen het dan moeten hebben van donaties.... Als we het goed promoten.. De mensen hier zullen toch ook blij zijn als die kinderen van de straat afzijn,' dramde Moira door.
Ylena schudde haar hoofd. 'Om donaties te krijgen heb je mensen nodig die het geld kunnen missen. En de gezinnen die hier wonen moeten al elke cent drie keer omdraaien voor ze het uit kunnen geven. Heb je niet gezien hoe ze blozen wanneer ze hun geld in het collecte zak gooien. Ze schamen zich voor dat weinige wat ze zich kunnen veroorloven. Je kunt hun niet vragen om donaties...'
'En de betere wijken dan?'
'Zij kennen niet de zorgen die hier heersen. Ze hoeven hier niet te komen en daarom maken ze zich er ook niet druk om. Wanneer ze hier wel komen en worden geconfronteerd met de armoede trekken ze zich weer terug in hun veilige wereldje,' antwoordde Ylena praktisch. 'Ook op hun hoef je niet te rekenen.'
Zoals Connor en Ylena reageerde was het bijna een onmogelijk project, maar Mikey was er ook nog....!
Vol nieuwe hoop sprong Moira van het bed. 'Ik heb het! Ben straks terug.'
Ylena riep haar na, maar Moira had er geen tijd voor. Dat weeshuis zou er komen! Wat anderen er ook van zeiden!
Met haar omslagdoek strak om haar heen getrouwen liep ze het vervallen gebouw in wat als Mikey's clubhuis diende. Ze liet haar ogen door het vertrek heen glijden. Het zag er blauw van de rook.
Een dikke zware lucht die pijn deed aan haar ogen! Onzedige vrouwen, die half ontkleed waren, zaten bij de mannen op schoot. Zachtjes fluisterden ze complimentjes in de oren van de mannen.
De meeste van de mannen die zich de aandacht van de vrouwen lieten welvallen waren getrouwd. Moira negeerde het onderbuik gevoel.
Toen Mikey haar in de gaten kreeg glimlachtte hij breed. 'Wel wel, mevrouwtje dominee. Waar hebben wij uw bezoek aan te danken.'
Kippenvel gleed over haar lichaam heen, maar ze probeerde dat niet te laten blijken.
'Ik wil met u praten.'
Een luid gejoel steeg op onder het mannelijke gezelschap, waarop Moira hen scherp aankeek.
Mikey gebaarde de mannen tot stilte en stond op. Hij wees naar een ander vertrek waarvan de deur openstond.
'Welkom op mijn kantoor,' reageerde hij schaamteloos, toen Moira angstig naar het grote kolosale bed keek.
Wat deed ze hier? Ze had nooit een goed gevoel gehad bij de man en toch was ze hem op gaan zoeken.... Was ze nou werkelijk zo naiëf?
'Ik eh... ik heb een voorstel.'
Geinteresseerd keek hij haar. 'Gooi het er maar uit.'
'Ik wil een weeshuis beginnen, maar daarvoor heb ik hulp nodig. Vooral donaties en een gebouw,' begon ze schuchter. 'Zo blijven de zwerfkinderen van de straat...'
'En wat heb ik daaraan?' onderbrak Mikey haar bruut.
'Nou...eh..als die vrouwen van jou kinderen krijgen kunnen ze daar ook terecht.'
Mikey begon hard te lachen. 'Die kinderen zijn voor mij geen probleem. Het straatleven maakt hen hard. Uiteindelijk komen ze weer bij mij in dienst. Ik heb er geen problemen mee...'
Met grote ogen keek ze hem aan. 'Dat kun je niet menen.'
Elke beleefdheidsvorm was uit het raam gevlogen.
'Ik meen elk woord wat ik zeg.. Die kinderen vormen voor mij geen probleem!' reageerde hij weer, waarbij hij zijn vieze gebit bloot lachte. 'Als je mijn hulp wil, zul je mij iets moeten geven waarin ik echt geinteresseerd ben.'
'En wat mag dat dan wel zijn?'
Zijn ogen gleden schaamteloos over haar lichaam heen. Met grote passen kwam hij op haar afgelopen, waarop zij snel een paar stappen achteruit zette. Niet erg slim, aangezien ze daardoor klem kwam te zitten tussen hem en de muur achter haar.
'Ik heb nog nooit een vrouw als jou in mijn bed gehad,' zijn zure adem die vermengd was met de lucht van alcohol en rook bereikte haar neus.
Ze bedwong de neiging om te gaan kokhalzen. 'Dat kunt u vergeten!'
Op de één of andere manier wist ze haar moed toch weer bij elkaar te rapen. Natuurlijk ging ze niet in op zo'n schaamteloos voorstel.
'Het is dat of je kunt fluiten naar mijn voorstel. En niet alleen dat, het zal best wel eens zo kunnen zijn dat je op je werk ook veel problemen zult gaan tegenkomen. Vergeet niet dat jij naar mij toegekomen bent,' grijnsde hij, alsof hij onoverwinnelijk was. 'Zonder je echtgenoot nog wel!'
'Laat maar! Ik had hier niet moeten komen,' snauwde ze.
Hij draaide zich weer van haar af, waardoor ze er snel vandoor kon gaan. Maar zijn spottende lach achtervolgde haar....
Met haar knieën opgetrokken tegen haar borst en haar kin erop rustend staarde ze peinzend voor zich uit. Zelfs nu nog, dagen later, spookte Sarah door haar hoofd. Bijna elke dag had ze de straten afgestruind op zoek naar het meisje, maar het kind was spoorloos.
Ylena bleef ratelen, terwijl ze met een stofdoek elke hoek van het bedompte kamertje nauwkeurig schoonmaakte. Elk woord wat uit Ylena's mond klonk ging volledig langs haar heen. Ze had Connor gesmeekt om haar te helpen met haar zoektocht naar het kind, maar ook hij was keer op keer met teleurstellend nieuws terug gekeerd.
'Moira...,' Ylena probeerde haar vriendin uit haar gedachtenwereld te trekken. 'Moira?'
Verbaasd keek Moira naar haar op. 'Ow sorry...'
Ylena haalde haar schouders op. 'Je hoeft me niet je excuses aan te bieden, maar je kunt niet bezig bleven met dat kind. Je weet wat Molly gezegd heeft, toch?'
Moira knikte. Ze wist maar al te goed wat Molly gezegd had, maar goede ouwe taaie Molly zei zoveel. En de meeste dingen die ze zei sloegen nergens op of klonken verbitterd.
'Dat kind zal je alleen opzoeken wanneer ze weer honger heeft!' hadden de woorden van de vrouw geklonken, terwijl ze haar opgekropte woede van zich af had proberen te slaan door met een mattenklopper hard op het stoffige vloerkleed te slaan.
Moira had geprobeerd de vrouw over te halen om uit te zoeken waar het kind vandaan kwam, maar ze had er niets van willen weten. Eigenlijk wilde de vrouw nergens wat van weten.
In de onhygienische chaos en het drukke bestaan van arme huishoudens probeerde ze vast te houden aan haar eigen leven. Een oase waarin ze droomde van een beter leven.
Het leven dat ze ooit gekend had, maar lang geleden was verloren door de verkeerde man te trouwen.
Haar man was een zeevaarder geweest. Een dronkenlap en een onverbeterlijke vrouwenversierder.
Op de enige foto die Moira van de man gezien had, leek hij meer op een piraat dan iemand die voor de koopvaardij werkte.
Wat voor man hij ook geweest was, Molly leek nog steeds een zwak voor hem te hebben. De keren dat ze over hem vertelde, klonken haar woorden scherp, vol vuur. En toch hing er altijd een tedere glimlach om haar lippen.
Helaas hadden Molly en haar echtgenoot tot hun grote verdriet geen kinderen kunnen krijgen en was hij er tenslotte vandoor gegaan met een veel jongere vrouw, die hem wel een zoon had geschonken.
Moira kon zich echter niet voorstellen dat Molly graag kinderen had gewild. De vrouw leek niets van de jongelui te moeten hebben. Wanneer de kinderen van haar huurders op het trapje bij de deur hingen, joeg ze hen weg met wilde handgebaren en een luid stemgeluid.
Er waren maar weinig dingen die ze van hen kon velen. Hoewel Moira de vrouw niet bepaald aangenaam vond, was ze tegen hun nog vrij beleefd.
'Ik vraag me gewoon af...' mompelde Moira. 'Nou ja, ze is pas hooguit een jaar of vier.'
Ylena draaide zich weer naar haar toe. 'Moira, daar geven de mensen hier niets om. Dat zul je nu toch wel moeten weten.'
Ze knikte. Ze wist het ook wel, alleen de acceptatie daarvan was iets heel anders.
'Ik wil iets doen voor die kinderen... Een soort van weeshuis ofzo.'
Ylena keek haar verrast aan.
'Toe..kijk me niet zo aan. Connor vindt ook al dat ik mezelf als een wereldverbeteraar gedraag, maar ik wil gewoon iets doen voor die kinderen.'
'Om zoiets te doen heb je geld nodig, en geld is iets wat nogal stelselmatig ontbreekt,' reageerde Ylena nuchter.
Pas nu viel het Moira op hoezeer Ylena's engels verbeterd was. Ze was ook een stuk praktischer ingesteld.
'We zullen het dan moeten hebben van donaties.... Als we het goed promoten.. De mensen hier zullen toch ook blij zijn als die kinderen van de straat afzijn,' dramde Moira door.
Ylena schudde haar hoofd. 'Om donaties te krijgen heb je mensen nodig die het geld kunnen missen. En de gezinnen die hier wonen moeten al elke cent drie keer omdraaien voor ze het uit kunnen geven. Heb je niet gezien hoe ze blozen wanneer ze hun geld in het collecte zak gooien. Ze schamen zich voor dat weinige wat ze zich kunnen veroorloven. Je kunt hun niet vragen om donaties...'
'En de betere wijken dan?'
'Zij kennen niet de zorgen die hier heersen. Ze hoeven hier niet te komen en daarom maken ze zich er ook niet druk om. Wanneer ze hier wel komen en worden geconfronteerd met de armoede trekken ze zich weer terug in hun veilige wereldje,' antwoordde Ylena praktisch. 'Ook op hun hoef je niet te rekenen.'
Zoals Connor en Ylena reageerde was het bijna een onmogelijk project, maar Mikey was er ook nog....!
Vol nieuwe hoop sprong Moira van het bed. 'Ik heb het! Ben straks terug.'
Ylena riep haar na, maar Moira had er geen tijd voor. Dat weeshuis zou er komen! Wat anderen er ook van zeiden!
Met haar omslagdoek strak om haar heen getrouwen liep ze het vervallen gebouw in wat als Mikey's clubhuis diende. Ze liet haar ogen door het vertrek heen glijden. Het zag er blauw van de rook.
Een dikke zware lucht die pijn deed aan haar ogen! Onzedige vrouwen, die half ontkleed waren, zaten bij de mannen op schoot. Zachtjes fluisterden ze complimentjes in de oren van de mannen.
De meeste van de mannen die zich de aandacht van de vrouwen lieten welvallen waren getrouwd. Moira negeerde het onderbuik gevoel.
Toen Mikey haar in de gaten kreeg glimlachtte hij breed. 'Wel wel, mevrouwtje dominee. Waar hebben wij uw bezoek aan te danken.'
Kippenvel gleed over haar lichaam heen, maar ze probeerde dat niet te laten blijken.
'Ik wil met u praten.'
Een luid gejoel steeg op onder het mannelijke gezelschap, waarop Moira hen scherp aankeek.
Mikey gebaarde de mannen tot stilte en stond op. Hij wees naar een ander vertrek waarvan de deur openstond.
'Welkom op mijn kantoor,' reageerde hij schaamteloos, toen Moira angstig naar het grote kolosale bed keek.
Wat deed ze hier? Ze had nooit een goed gevoel gehad bij de man en toch was ze hem op gaan zoeken.... Was ze nou werkelijk zo naiëf?
'Ik eh... ik heb een voorstel.'
Geinteresseerd keek hij haar. 'Gooi het er maar uit.'
'Ik wil een weeshuis beginnen, maar daarvoor heb ik hulp nodig. Vooral donaties en een gebouw,' begon ze schuchter. 'Zo blijven de zwerfkinderen van de straat...'
'En wat heb ik daaraan?' onderbrak Mikey haar bruut.
'Nou...eh..als die vrouwen van jou kinderen krijgen kunnen ze daar ook terecht.'
Mikey begon hard te lachen. 'Die kinderen zijn voor mij geen probleem. Het straatleven maakt hen hard. Uiteindelijk komen ze weer bij mij in dienst. Ik heb er geen problemen mee...'
Met grote ogen keek ze hem aan. 'Dat kun je niet menen.'
Elke beleefdheidsvorm was uit het raam gevlogen.
'Ik meen elk woord wat ik zeg.. Die kinderen vormen voor mij geen probleem!' reageerde hij weer, waarbij hij zijn vieze gebit bloot lachte. 'Als je mijn hulp wil, zul je mij iets moeten geven waarin ik echt geinteresseerd ben.'
'En wat mag dat dan wel zijn?'
Zijn ogen gleden schaamteloos over haar lichaam heen. Met grote passen kwam hij op haar afgelopen, waarop zij snel een paar stappen achteruit zette. Niet erg slim, aangezien ze daardoor klem kwam te zitten tussen hem en de muur achter haar.
'Ik heb nog nooit een vrouw als jou in mijn bed gehad,' zijn zure adem die vermengd was met de lucht van alcohol en rook bereikte haar neus.
Ze bedwong de neiging om te gaan kokhalzen. 'Dat kunt u vergeten!'
Op de één of andere manier wist ze haar moed toch weer bij elkaar te rapen. Natuurlijk ging ze niet in op zo'n schaamteloos voorstel.
'Het is dat of je kunt fluiten naar mijn voorstel. En niet alleen dat, het zal best wel eens zo kunnen zijn dat je op je werk ook veel problemen zult gaan tegenkomen. Vergeet niet dat jij naar mij toegekomen bent,' grijnsde hij, alsof hij onoverwinnelijk was. 'Zonder je echtgenoot nog wel!'
'Laat maar! Ik had hier niet moeten komen,' snauwde ze.
Hij draaide zich weer van haar af, waardoor ze er snel vandoor kon gaan. Maar zijn spottende lach achtervolgde haar....
[b]Herinner Gisteren
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Droom Van Morgen
Leef Vandaag[/b]
Het zou best kunnen dat ik het vergeten ben...?
Maar wie waren Molly en Mikey ook al weer?
Verder weer een leuk stukje. Ik hoop wel dat er binnenkort weer een liefdesscène tussen Moira en Connor komt. Je bent echt heel goed in het omschrijven van die scènes.
Maar wie waren Molly en Mikey ook al weer?
Verder weer een leuk stukje. Ik hoop wel dat er binnenkort weer een liefdesscène tussen Moira en Connor komt. Je bent echt heel goed in het omschrijven van die scènes.
As the phoenix arises from his ashes...