Dit is het verhaal waar ik nu mee bezig ben.
Hier zou ik graag willen weten of het doorleest.
Hapert het niet?
Nodigt het je uit om door te lezen?
Andere tips/commentaar zijn natuurlijk welkom
Alvast bedankt voor het lezen en veel leesplezier
________________
Proloog.
Een meisje, niet ouder dan een jaar of zes, hing aan de plooien van haar moeders rok. Aan haar andere hand bungelde een rieten mandje. De inhoud verborgen onder een laken. Ze wist dat het een bijzondere dag was. Haar moeder droeg haar mooiste rok en haar haren waren opgestoken in een sierlijke vlecht die het meisje maar zelden zag. Kai, haar grotere broer, zag er voor het eerst fris uit zonder stof. Zijzelf had een rood jurkje aan, zelfgemaakt door haar moeder.
Het meisje vond het wel leuk, ze mocht nooit goede kleren aan behalve bij speciale dagen zoals feestjes. Dit was ook zo'n dag waarbij ze schoenen aandeed in plaats van blootsvoets rond te rennen. Toch voelde ze dat het geen speciale dag was zoals ze had meegemaakt. Iedereen zag er netjes uit maar niemand lachte. Haar moeder wel, die lachte altijd want dan was ze op haar mooist, maar zelfs vandaag zag het meisje iets van verdriet wat ze nooit eerder had gezien. Haar broer die al bij de grens van hun dorp stond leek normaal vanachter. Dichterbij zag het meisje pas hoe strak zijn ogen voor zich uitkeken.
Bedeesd keek ze naar haar vader. Hij zag er ook anders uit. Hij had schoenen die duurder leken dan hun huis en kleren zonder vuil of scheuren. Haar vader deed het vreemdste van allemaal. Zijn ogen schoten overal heen alsof ze alle details wilden zien, een tong die de hele tijd over zijn lippen ging en zijn handen die frommelde aan zijn broek.
Niet begrijpend keek het meisje naar haar gezin. Ze wisten iets wat zij niet wist. Was deze dag de reden dat mama zo vaak boos werd op papa? Of dat papa haar telkens een zoen gaf en zei dat hij van haar hield.
Allemaal vragen vlogen door haar hersenpan en niemand die antwoord gaf op haar vragen. Het meisje was pas zes maar ze voelde de spanning in de lucht haarfijn aan. De spanning gaf haar de kriebels. Kropen onaangenaam door haar lichaam.
Ze vulde haar wangen tot lucht en stampte op de grond. Iedereen keek haar aan met een wazige blik alsof ze droomde.
'Dit is niet leuk! Wat ga je doen papa? Je zei nog dat je veel werk ging doen.' Ze begreep het niet, helemaal niet. Waarom deden ze zo? Zo verdrietig, zo afwezig. Twee grote ogen zochten naar antwoorden. Smekend, dwingend en toen boos. Snapten ze dan niet dat dit niet meer leuk was? Opnieuw begon ze te stampen. Het meisje haatte de stilte, het bracht nooit wat goeds.
Twee grote armen pakten haar stevig vast. Ze voelde de vingers zich klemmen om het stof van haar jurkje.
'Papa?' Verbaasd keek ze naar haar vader. Zachtjes hoorde je het geklop van haar hand op zijn rug. Iets wat ze mama had zien doen wanneer Kai of papa verdrietig waren. Haar vader liet haar weer los en staarde haar aan. Het meisje keek in de amandelkleurige ogen die de hare reflecteerde.
'Papa gaat een tijdje weg, het duurt niet lang het is maar voor even.'
'En het werk dat je dan ging doen?'
'Papa heeft goed werk gevonden, als hij terug komt brengt hij nieuwe kleren mee en een heleboel lekkers.' Hij glimlachte, nog niet zoals hij normaal gesproken deed maar het ging ermee door.
Het meisje glimlachte, blij en nieuwsgierig. Hopelijk kwam haar vader snel terug met het lekkers en nieuwe kleren.
'Tot snel, Fawn.' Zachtjes giechelde ze om de natte zoen op haar voorhoofd. Haar moeder kreeg een snelle zoen en haar broer woorden die haar oren niet verstonden. Haar vader pakte de spullen die ze hadden meegenomen en vertrok.
Al snel verdween haar vader achter de horizon.
doe het nu even 
, ik vind de verwijzing hier iets te vaag. 
)
misschien anders, dat haar kaaklijn strakker was geworden?