Ik mis je,

[Xatham]

Ik mis je,
Een duo-verhaal door Xatham en Babette<3.

Proloog:

~ Esmiralda ~

Vrolijk huppelde ik de school uit, het schoolplein op. Met mijn ogen zocht ik tussen de wachtende moeders door. Al snel had ik hem gevonden. James was de enige man in het gezelschap en viel zo nogal snel op. James was mijn ouders’ butler. ’s Ochtends bracht hij me naar school en ’s middags haalde hij me weer op. Als ik ergens naar toe moest stond hij altijd voor me klaar. Mijn ouders konden zelf niet rijden, ze hadden er de tijd niet voor. “Tijd is geld” was mijn vaders steevaste antwoord als ik hem vroeg waarom hij of mama me nooit ophaalde.
“Huh?” vroeg ik dan altijd. Voor een negenjarige was ik behoorlijk slim. Slim genoeg om twee begrippen die niets met elkaar te maken hadden, uit elkaar te halen. Hoezo was tijd geld? Je kon er niet mee betalen. We hadden veel geld, maar altijd te weinig tijd. En dan durft mijn vader doodleuk te beweren dat het hetzelfde is?
“Later zal je wel begrijpen wat dat betekent” zei mijn vader dan terwijl hij me op zijn schoot hees. Een kusje op mijn wang en ik was de uitspraak al lang weer vergeten.
Het waren de zeldzame momenten dat papa even tijd voor me had, of beter gezegd: dat hij tijd voor me maakte. Vader deed dat tenminste. Bij mijn moeder leek het vaak alsof ze niks om me gaf. Als het aan haar gelegen had, was James mijn moeder geweest.
Diezelfde James stond nu ongeduldig te wachten op het schoolplein. Hij kreeg het altijd benauwd tussen al die vrouwen. Veel van hen waren vrijgezel en vonden een man in pak behoorlijk aantrekkelijk. Als hij me zag wilde hij dan ook dat ik niet treuzelde. Hij wilde zo snel mogelijk weg.
Dit keer was het anders. Het leek alsof hem de vrouwen niets konden schelen vandaag. Zijn gedrag was iets anders. Normaal had hij me opgetild en iets uitgeroepen als:
“Hallo, kleine meid! Ga je mee naar huis?”
“Met de limo?” had ik op dat soort momenten gevraagd. James had kort ‘ja’ geknikt en terwijl we naar mijn vaders auto liepen, vroeg hij me over mijn schooldag. Ik had een goede band met hem en soms zou ik zweren dat ik twee vaders had, in plaats van een vader en een moeder.
Vandaag was het anders. James tilde me niet op, er vond nauwelijks een conversatie plaats en stilletjes liepen we naar de auto. Ik wist al dat er iets aan de hand was.
Dat gevoel werd bevestigd toen we thuis aan kwamen en ik mijn moeder huilend in een hoekje aan trof.
“Mammie?” had ik gevraagd. Ze gaf wel weinig om me en was streng, maar het bleef mijn moeder en ik voelde medelijden met haar nu ik haar zo in tranen aantrof.
James schraapte zijn keel en zocht naar woorden hoe hij me duidelijk kon maken wat er aan de hand was.
“Papa is weg” zei hij tenslotte. De woorden deden me niet zo veel, papa was wel vaker op zakenreis. Pas op latere leeftijd besefte ik dat hij niet meer terug zou komen. Hij was weg, spoorloos verdwenen, vermist of misschien zelfs dood.

[Babette<3.]

Die van mij komt ook binnenkort, xD.
Fv nog wat dingen aanpassen enzo

[xILY.]

Je kon er niet meer betalen.

Moet vast 'mee' zijn ipv 'meer'

En dan durft mijn vader doodleuk te beweren dat het hetzelfde is?

Je schrijft de rest in verleden tijd, ik zou 'durfde' er neerzetten.

Het waren de zeldzame momenten dat papa even tijd voor me had, of beter gezegd dat hij tijd voor me maakte.

Het waren de zeldzame momenten dat papa even tijd voor me had, of beter gezegd: dat hij even tijd voor me maakte.

Bij mijn moeder leek het soms alsof ze niks om me gaf, als het aan haar gelegen had was James mijn moeder geweest.

Bij mijn moeder leek het soms alsof ze niks om me gaf. Als het aan haar gelegen had, was James mijn moeder geweest.
Ik zou er twee zinnen van maken, en je was die komma tussen 'had' en 'was' vergeten.
Ohja, en leek het 'soms' of leek het 'vaak'? Want op mij komt die moeder dus niet zo heel kind-vriendelijk over. Als dat zo is, zou ik er 'vaak' van maken, dat is dan mooier denk ik.... (: Maar dat moet je natuurlijk zelf weten!

Verder geen foutjes ontdekt ;p
Ghehee, ik ben heel benieuwd! Leuk stukje, leest vlot door en ik ben benieuwd naar de rest!

[Xatham]

@ Ily: Ten eerste bedankt voor je leuke reactie.
De eerste, derde en vierde quote heb ik aangepast. Met de opmerking bij de tweede quote ben ik het niet eens, alhoewel ik niet uit kan leggen waarom niet. Ik denk dat 'durven' in de tegenwoordige tijd beter staat maar ik laat het aan Babette over of ik het moet veranderen of niet.

Waarschijnlijk post Babette morgen (misschien vanavond nog) het volgende stukje.

[Babette<3.]

Vanavond !
Even voor de duidelijkheid, het gaat over twee personen. Wat er gebeurd - zal niet heel erg een verassing zijn xD - moeten jullie maar zelf uitvogelen. Maar Xatham zal Esmiralda's stukken posten, en ik die van Adivan.


~ Adivan ~

Tien jaar later,

“Je bent pas twintig, Adivan!” Mijn vader sloeg met zijn vlakke hand op het tafelblad, waardoor het simpele houten meubelstuk hevig begon te kraken.
“Volwassen, dus,” merkte ik koeltjes op, het gekraak negerend. Ik snapte niet waarom hij me niet naar de stad wilde laten gaan. Alles was beter dan generatie na generatie in de sloppenwijken te leven, afgezonderd van de mensen met geld.
“Volwassen, volwassen,” bromde pa ontevreden. “Je hebt daar echt niets te zoeken. Er valt niets te bereiken daar, Adivan, niet voor mensen zoals wij.”
Diep vanbinnen wist ik dat hij ergens wel gelijk had. “Dat weet je niet,” loog ik toch maar. Ik wilde niet toegeven, niet nu ik zo dichtbij was. Zo dichtbij mijn vrijheid.
“Ga slapen, Adivan. Ik ga hier niet meer over discussiëren.”
Ik zuchtte. “Truste.” De deur sloot zich met een harde knal achter me.

Stilte. Geen gefluister van de wind, geen geruis van takken. Diepe stilte. Geen enkel geluid verstoorde de diepe rust die heerste in huize Breeks. Geruisloos sloop ik door de gang. Ik vocht tegen een vreemde vochtigheid in mijn ogen, die ik niet meer gevoeld had sinds mijn veertiende. Dus ademde ik diep in en uit en legde het kleine briefje op tafel.

Het ga je goed, pa.
Ma, Emi, ik zal jullie nooit vergeten.
Adivan.

Ik sloot mijn ogen en bad dat ze hier overheen zouden komen. Vooral Emi.
Ik zuchtte.
Emi, mijn zusje, mijn enige zusje. Ze had me nodig. Ik was haar grote broer. Ze vertrouwde me. We leken als twee druppels water op elkaar. Diepe, groene ogen, omrand door dikke, volle, zwarte wimpers, een klein neusje, een smalle, volle mond, een getint gelaat en het inktzwarte, glimmende, steile haar.
Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek. Snel veegde ik hem weg. Maar het dikke brok in mijn keel kon ik niet wegvegen. Ik slikte, maar het bleef zitten.
Vlucht met me, Emi! schreeuwde ik vanbinnen. Vlucht met me…
Ik schudde mijn hoofd. Dit moest ik alleen doen. Dus ik draaide me om, stapte de koele nacht in en ademde diep in.
Vrijheid.

[Xatham]

~ Esmiralda ~

Het bureaulampje stond aan en zorgde voor de benodigde verlichting bij het maken van mijn huiswerk. Niet dat ik me goed kon concentreren, dat was een ander verhaal, maar anders was het wel heel erg donker in mijn kamer.
Elke keer als ik met een opdracht uit mijn boek begon, dwaalde mijn gedachten weer af naar het fotolijstje op de rand van mijn bureau. Ik stond erop, als klein meisje, vastgehouden door mijn vader voor een achtbaan in een pretpark. Het was een van de weinige foto’s die ik nog van mijn vader had.
Vandaag was het precies tien jaar geleden dat ik mijn vader voor het laatst had gezien. Toen ik tien jaar geleden, na het ontbijt naar school vertrok, wist ik nog niet dat hij die avond er niet meer zou zijn. Niemand wist wat er met hem gebeurd was, zelfs op de dag van vandaag was dat nog onbekend.
Leefde hij nog? En zo ja, waar was hij dan? Waarom kwam hij mij nooit meer opzoeken? Was hij me vergeten? Allemaal vragen die door mijn hoofd dwaalde, terwijl ik eigenlijk bezig hoorde te zijn met mijn huiswerk.
Ach ja, wat maakte dat huiswerk ook uit. Ik kon me gewoon niet concentreren. Als ik mijn lerares dat zou zeggen, zou ze er waarschijnlijk wel begrip voor hebben. Ik was tenslotte een van de beste betalende studenten op school, ik was van rijke afkomst en als ze mij kwijt zouden raken op school, zou er meteen een belangrijke bron van inkomsten verdwenen zijn.
Ik gooide mijn huiswerk aan de kant, stond op en liep naar het raam.
Het was al donker buiten. Het was een heldere nacht en het licht van de maan wierp een romantische gloed op de fontein die voor de voordeur op ons erfgoed stond. Naast de fontein was de limousine geparkeerd waarin James mij elke dag braaf naar school bracht. In die tien jaar was in dat opzicht niets veranderd.
Het waren lastige tijden geweest voor hem. Aangezien hij eigenlijk vooral mijn vaders butler was, had mijn moeder het plan bedacht om hem te ontslaan. Ze wilde niks meer met mijn vader te maken hebben en niks meer dat haar aan hem herinnerde, dus zodoende was James eigenlijk ook niet welkom meer. Ik had gesmeekt om James in dienst te houden. Op mijn knieën had ik op de marmeren vloer gezeten voor mijn moeders neus en ik had haar verzocht om hem in dienst te laten.
“Als je niet meer van plan bent om hem nog langer uit te betalen, sta me dan toe om zelf voor zijn loon te zorgen?” had ik gesmeekt. Ik kreeg immers genoeg zakgeld, het loon van deze man kon ik me wel veroorloven. Mijn moeder had gezucht.
“Goed dan” had ze uiteindelijk gezegd. “Ik zal hem in dienst houden. Maar onthoud wel, het is jouw butler. Als je ooit het huis verlaat, wordt hij ontslagen.” Ik had mijn moeder wel duizend maal bedankt en James, ook al sprak hij met weinig woorden, was me ook erg dankbaar geweest. Aan mij had hij zijn baan te danken, anders stond hij op dit moment misschien nog op straat.
Voor mij was James nog altijd een mooie herinnering aan vroeger, aan de tijd dat we met zijn viertjes waren. Mijn moeder, mijn vader, James en ik. Toen was het nog gezellig thuis, nu had ik vaak ruzie met mijn moeder en ging ik na schooltijd direct door naar mijn kamer. Was mijn vader er nog maar…
Juist op dat moment verlichtte een lichtflits mijn kamer. Een vallende ster. Ik sloot mijn ogen en deed een wens. Ik wenste dat mijn vader niet dood was en dat ik hem ooit weer terug zou zien.

[Flubby]

De verhaallijn is erg leuk! (;

Niemand wist wat er met hem gebeurd was, zelfs op de dag van vandaag was dat nog onbekend

Volgens mij kan hier een punt staan: Niemand wist wat er met hem gebeurd was. Zelfs op de dag van vandaag was dat nog onbekend.

Als ik mijn lerares dat zou zeggen, zou ze er waarschijnlijk wel begrip voor hebben.

Ik vind dit een apparte zin. Je moet zelf weten wat je hiermee gaat doen ^^ Dit is hoe ik het zou opschrijven --> Als ik dat tegen mijn lerares zou zeggen, zou ze er waarschijnlijk wel begrip voor hebben.

Ik was tenslotte een van de beste betalende studenten op school, ik was van rijke afkomst en als ze mij kwijt zouden raken op school, zou er meteen een belangrijke bron van inkomsten verdwenen zijn.

Volgens mij hoort er in plaats van een komma weer een punt, maar als je het dan leest, zie je dat er twee zinnen na elkaar met ik beginnen. Dat zou ik ook veranderen, aangezien het een beetje vreemd leest vind ik zelf.
Verandering: Tenslotte was ik één van de beste betalende studenten op school. Ik was van rijke afkomst en als ze mij kwijt zouden raken op school, zou er meteen een belangrijke bron van inkomsten verdwenen zijn.

Het was al donker buiten. Het was een heldere nacht...

Hier zeg je 2x hetzelfde. Dat het donker buiten is en dat het nacht is. Je zou 'Het was al donker buiten.' weg kunnen laten hier.

Ik kreeg immers genoeg zakgeld, het loon van deze man kon ik me wel veroorloven.

En ook hier: Ik kreeg immers genoeg zakgeld. Het loon van deze man kon ik me wel veroorloven.

Waarschijnlijk zijn er nog wel meer punten, maar op dit moment kan ik ze even niet vinden. Ik hoop dat je er wat aan hebt ^^
Ik zal het verhaal zeker blijven lezen! Schrijven jullie snel verder? [a]

Xoxo.

[Saskjezwaard]

Jullie verhalen beginnen beiden heel erg leuk! Ik lees zeker mee, maar had tot nu toe nog niet echt de tijd gehad om te reageren. Heel mooi geschreven ook, goed inlevend en in mooie details.
Eén puntje wil ik aanhalen, het zakgeld van Esmiralda. Het loon van een volwassen man is zo'n 2000 euro per maand en ik kan me voorstellen dat een butler wat meer krijgt. Dat is ontzettend veel voor een meisje om per maand te krijgen, ook al kreeg ze ook nog zoveel zakgeld. Nu vind ik het persoonlijk een beetje ongeloofwaardig. Misschien kun je, door extra te benadrukken dat Esmiralda veel geld krijgt, het ongeloofwaardige weghalen. Of dat de moeder toch nog een deel betaalt. Kijk maar wat je ermee doet
En nu verder schrijven, jullie allebei

[Babette<3.]

Oef, voel je niet genegeerd, Sas xD.
Hier mijn stukje van Adivan... (die gerestyled is door Xatham)

~ Adivan ~

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik over het weiland staarde. Groen gras strekte zich uit tot aan de horizon, waar de maan me aankeek.
Ik zette een stap op het gras, en zakte op mijn knieën. Wat deed ik? Ik moest weg hier. Ik kon hier niet nog verder wortelen.
Blijf, fluisterde de wind zacht. Ik rilde. Misschien moest ik nog één dagje blijven. Een enkel dagje maar. Gewoon, om te kijken of het dorp mijn afwezigheid opmerkte.
Ik knikte tegen mezelf, blij met de goede reden.
Dus rende ik het weiland in, ver genoeg om me te kunnen verstoppen in het hoge gras, en zakte neer.
“Emi,” brabbelde ik nog even slaperig.
En toen zakte ik vermoeid weg.

Het geschreeuw van de markt drong langzaam tot me door. Mijn ogen gingen vermoeid en slaperig open en ik geeuwde. Ik kneep mijn ogen samen en tuurde in de verte, in de richting van het dorpje, waar het geluid vandaan kwam.
Ik zuchtte. Ze misten me niet. De dagelijkse markt ging gewoon door. De mensen vond het kennelijk belangrijker om vers fruit in te slaan dan om zich zorgen te maken om mij. Mijn vertrek had niets losgemaakt bij het hechte dorpje van de ‘onreine armen’. Zonder mij ging het leven gewoon door. Een nieuwe dag, die volgens dezelfde standaard procedure verliep. Een dag die ik al twintig jaar lang, vijf dagen per week had meegemaakt. Ik slaakte nog een zucht. Het dorp had mij niet nodig.
Ik was vergeten. Wat deed ik nog hier?
Terwijl ik diep adem inhaalde, draaide ik om. De lucht vloog mijn longen binnen en bonkte tegen mijn borstkas. In het ritme van mijn hart stapte ik over het veld. Onzichtbaar voor ieder op de markt, verscholen in het lange gras, liep ik verder, mijn vrijheid tegemoet.