Nomina Animorum

[lillojon]

Olinia stapt in de Nitroc, de plaatselijke eetcafé van Cordin. Cordin is een kleine woonwijk in Zelinca. Het is druk en ze gaat in de rij staan. De rijen verschillen van lengte. Haar donkere haar hangt tot haar rug, ze is getint, heeft mooie blauwe ogen en heeft een spijkerbroek met een gestreepte blouse aan. Er staat één iemand voor haar in de korte rij. Ze wacht even en richt haar blik op het menu. Voordat ze iets kan kiezen loopt de man voor zich weg met een zak friet in zijn hand.
‘Wat wil je bestellen?’vraagt de flinterdunne jongen, die met een blij gezicht kijkt. De jongen heeft het Nitroc kostuum aan, dat opvallende gele shirt met blauwe strepen. Ze kijkt naar het menu chaotische menu en maakt een keuze.’Emh, mag ik een hamburger,’zegt Olinia terughoudend.
‘Oké,' antwoord de jongen soepel.
'Anders nog wat?’
’Nee.’
De jongen loopt weg en Olinia kijkt om zich heen. Een videoclip van een leuk liedje, dat al een maand in de top 30 staat, verschijnt op de televisie die aan de muur hangt. Ze luistert naar het liedje en ziet een paar jongetjes rennen met ballonen in hun hand. Het is al een tijd geleden dat ze in de Nitroc is geweest. De vakantie naar Kior duurde lang, het plezante eiland dat in het zuiden van het dobbert. Ze kijkt verder en ziet dat er dingen zijn veranderd. De banken hebben een nieuw bekleedsel, de tegels zijn nieuw en de winkel heeft een frisse uitstraling.
’Alsjeblieft.’
'Dankjewel.'
Ze strekt haar hand uit en pakt de burger. Net voordat ze de verpakking eraf wilt halen schreeuwt ze. Iedereen stopt waarmee ze bezig zijn en kijkt naar Olinia. Een vrouw heeft Olinia vast geklemd, die met een pijnlijke blik kijkt. De gezelligheid vervormt zich tot een onheilspellende sfeer. De mevrouw is bruin van huidskleur, heeft haar haren gevlochten, heeft bruine ogen en is lang. Ze heeft een zwart wapen in haar hand. Olinia kijkt naar het pistool en begint te transpireren. Ze is van streek. Er klinken stappen in het restaurant, een paar mensen hollen de zaak uit. De vrouw kijkt achter zich, maar houdt Olinia stevig vast zodat ze niet kan wegglippen. Het pistool is gericht op Olinia en een traan valt op de vloer. Ze wilt snikken, maar dat gaat niet. De vrees om dood te gaan is te groot.
'Geef me het geld of dit meisje gaat er aan,’zegt de vrouw met een snauwende stem. De vrees van het meisje mindert. Olinia kijkt de jongen hopeloos aan. Haar lot ligt in zijn handen.
‘Nee!’ zegt de Jongen.
De verschrikking straalt van Olinia’s gezicht. Het schriele touwtje dat haar hoop vast hield, breekt in tweeën.
’Wat zei je daar!’ schreeuwt de vrouw. Die nu van woede kookt. Ze houdt Olinia nu strakker vast. De greep weerhoudt haar van ademen.
Een paar klanten kijken hem geschokt en verward aan.
Nee ! Waarom geef je het geld niet.
De vrouw drukt op de trekker.
Dus op deze manier ga ik dood.

[Cubiculum Nephilia]

ze is getint, heeft mooie blauwe ogen

Persoonlijk vind ik het een schrijver niet passen als deze over zijn eigen personages omschrijft dat ze mooie ogen hebben. Daarvoor is een dergelijk onderwerp te subjectief.

‘Wat wil je bestellen?’vraagt de flinterdunne jongen, die met een blij gezicht kijkt. De jongen heeft het Nitroc kostuum aan, dat opvallende gele shirt met blauwe strepen. Ze kijkt naar het menu chaotische menu en maakt een keuze.’Emh, mag ik een hamburger,’zegt Olinia terughoudend.
‘Oké,' antwoord de jongen soepel.
'Anders nog wat?’
’Nee.’

In dit stukje zit je klein beetje fout met je interpunctie, woordkeuze en staat een deel wat dubbelop. Dat is zonde, want het breekt het lekker doorlezen van een verhaal af.
Iets wat ik nog persoonlijk jammer vind, is dat je bij de laatste twee zinnen dan niet meer omschrijft hoe je personages erbij staan.
Het zou bijvoorbeeld zo kunnen:

'Wil je wat bestellen?', vraagt de flinterdunne jongen.
Hij kijkt het meisje met een blij gezicht aan. Zijn blije gezicht past perfect bij het Nitroc kostuum dat bestaat uit een fel geel shirt met blauwe strepen en een knalblauw voorbindshort.
Olinia kijkt naar het chaotische menu. Het duurt eventjes voordat ze een keuze kan maken.
'Ehm, mag ik een hamburger', vraagt ze wat terughoudend.
Het meisje houdt zich wat klein, alsof er een straf staat op het bestellen van een hamburger.
'Tuurlijk', antwoordt de jongen.
Hij draait zich even om, pakt een hamburger van de warmtebak en legt deze vervolgens op de toonbank neer.
'Anders nog iets?', vraagt hij dan.
'Nee', mompelt Olinia haast onverstaanbaar.

Dat wat dik gedrukt is, zijn de kleine foutjes van je leestekens.
Dat wat onderstreept is, is een alternatieve manier waarop je de situatie kan brengen.

De vakantie naar Kior duurde lang, het plezante eiland dat in het zuiden van het dobbert

Hier ontbreekt geloof ik een woordje. Namelijk de plaats waar dat eiland dan dobbert. In de zee, en welke zee dat dan is.
Jammer is wel dat je hiermee namen geeft van plaatsen, maar daar verder geen informatie over verschaft. Dan lijkt het net of het toch niet helemaal af is.

Net voordat ze de verpakking eraf wilt halen schreeuwt ze

Hier mis je een komma tussen de werkenwoorden. Daarmee maak je duidelijk dat er een tweede zin is. Ze is namelijk een nieuw onderwerp en schreeuwt is het werkwoord wat daarbij hoort.

Net voordat ze de verpakking eraf wilt halen, schreeuwt ze.

Klein dingetje nog over het stukje waarin deze zin voorkomt; hoeven ze daar niet te betalen?

Een vrouw heeft Olinia vast geklemd, die met een pijnlijke blik kijkt

Ik weet niet hoe anderen deze zin zullen lezen, maar voor mij komt het zo over alsof de vrouw met een pijnlijke blik kijkt, in plaats van Olinia. Ik moest de zin een paar keer herlezen om te bedenken dat het Olinia was die waarschijnlijk pijnlijk kijkt. Om zulke dingen te voorkomen, kan de zin eventueel ook anders geformuleerd worden:
Een vrouw heeft Olinia, die met een pijnlijke blik kijkt, vastgeklemd.

De vrees van het meisje mindert.

Waarom mindert haar vrees? Ze heeft toch nog steeds een pistool tegen haar hoofd aan. Ik zou daar niet rustiger van worden. Zeker niet als een ander dan maar moet beslissen over mijn lot. Denk nog even na over deze zin.

Die nu van woede kookt. Ze houdt Olinia nu strakker vast. De greep weerhoudt haar van ademen.

Zonde dat je twee keek in korte tijd het woordje "nu" gebruikt. Dit leest minder lekker. Probeer het voortaan met synoniemen of laat het woordje er tussenuit. Zoveel voegt het namelijk niet toe aan de zinnen.

Een paar klanten kijken hem geschokt en verward aan.
Nee ! Waarom geef je het geld niet.

Zijn dat de kreten van andere klanten? Of is het de gedachtegang van het meisje? Probeer dat duidelijk te houden. Als het kreten zijn van omstanders, dan heb je wel '...' die nodig. Als het de gedachten zijn van Olinia, dan kan je dat als volgend kenbaar maken:
Nee! Waarom geef je het geld niet?, raast het door Olinia haar gedachten.

De vrouw drukt op de trekker.

Hoewel je inderdaad een trekken moet indrukken en niet zo zeer eraan trekken, leest deze zin toch alsof het niet correct is. Vaak zeggen we toch "trekt", of om dit te voorkomen maken we er vaak een andere zin van:
De vrouw haalt de trekker over.

Dus op deze manier ga ik dood.

Feitelijk gezien, is deze zin compleet fout. Waarom? Omdat je van derde-persoon, ineens overslaat op ik-persoon. Dat kan niet in een verhaal. Je moet consistent blijven. Als je een verhaal begint als alwetende verteller, dan kun je niet ineens vanuit enkel Olinia gaan kijken.
Wat dan nog echt jammer is, is dat het zo abrupt afloopt. Tuurlijk, daar zijn One-Shots voor, maar wellicht had je de "onderhandelingen" nog wat kunnen laten uitlopen.

Hopelijk heb je wat aan de adviezen. Verder had ik één vraagje voor je. Wat betekent Nomina Animorum ?