Alone in the world

[xIMISSYOU]

De zon scheen op een man neer. Hij lag midden op straat tussen verschillende wagens die allemaal stil stonden. Zijn ogen gingen open en hij geeuwde. Het beloofde een stralende dag te worden. Slaapdronken stond hij op, rekte zich uit en keek in het rond. Hij fronste. Wat lag hij op straat te doen? Had hij weer geslaapwandeld? En hij dacht dat hij ervan af was. Een gevoel in zijn buik stak. Als hij op straat lag, waarom had niemand hem gevonden? Dan had hij nu toch moeten ontwaken in het ziekenhuis, of misschien juist niet? Was dit dan de hemel? Had hij dan echt geen bewustzijn? Hij trok zijn schouders op en keek wat beter om zich heen. Hij lag in een achterwijk, niet ver van zijn appartement waar hij in woonde. Vannacht had zijn vriendin bij hem geslapen. Zij zou wel de deur voor hem open doen. Hij geeuwde nogmaals en strompelde door de straten heen naar een drukke hoofdweg. Ook daar was niemand te bekennen. Zijn maag draaide een rondje en verward keek hij naar de huizen. Nergens was er beweging, niemand liep buiten. Waar was iedereen in godsnaam. Hij ging op een bankje zitten en staarde versuft voor zich uit. Hoe was het mogelijk? Was hij dan de enige overlevende? Hij zuchtte en besloot op looppas naar zijn appartement te lopen. Maar daar bleek niemand te zijn. Hij slikte en probeerde één van de portieren te openen. Raar maar waar ging de wagen zonder alarm en zonder sleutel open. Was dit nog normaal?
‘Dit kan niet,’ mompelde hij tegen zichzelf en hij fronste. Hij startte de wagen met een speld die in zijn zak zat en drukte op de gaspedaal. Hij racete door de straten heen, keek om zich heen en luisterde maar nergens was er beweging, nergens waren er mensen.
‘Waar is iedereen?’ bleef hij maar mompelen tegen zichzelf. Hij keek in de achteruitspiegel en daar dacht hij voor het eerst beweging te zien. Hij draaide zich om maar de vrouw was al weg. Hij fronste en trok zijn schouders op. Zijn blauwe ogen keken voor zich en ook in de verte zag hij dezelfde vrouw staan. Hij drukte harder op de gaspedaal maar tegen de tijd dat hij op de plaats was waar de vrouw had gestaan, was ze alweer verdwenen. Hij reed straat in straat uit, dagen door.

Soms zag hij de vrouw verschijnen, in zijn ooghoeken, tussen het knipperen door, in een slaapdronken bui. Maar ze zei geen woord. Ze stond daar gewoon, keek naar hem, keek over de zee of naar de lucht. Hij zuchtte toen hij in Spanje aankwam. Hij was België, Frankrijk, Duitsland en nog een heleboel andere landen door gegaan maar nergens was er een mens te vinden. Hij wist niet hoeveel maanden hij nu al reisde maar hij werd er gek van. De vrouw bleef ook steeds in zijn buurt. Ze zei niets, maar knikte soms als hij haar iets vroeg. Af en toe stond ze van ver toe te kijken en weigerde ze dichterbij te komen. Alsof hij een enge ziekte had.

Op een avond kwam ze bij hem aan het kampvuur zitten. Ze keek naar het vuur, wierp een korte blik op hem en keek terug in het vuur. Hij staarde haar aan en beet aarzelend op zijn lip. Zou hij de vraag stellen die al weken op zijn lippen lag? Maar dan zou ze waarschijnlijk ontkennen, of hem juist gelijk geven. Hij bekeek haar en vroeg zich af of ze wel kon praten.
‘Hé,’ mompelde hij om haar aandacht te krijgen.
Ze keek op en hield haar hoofd schuin. Haar ogen keken hem vragend en uitnodigend aan.
‘Ben ik gek geworden?’ vroeg hij zachtjes. Hij durfde bijna niet naar haar te kijken, naar haar antwoord. Hij keek toch en zag dat ze haar hoofd schudde.
‘Kan jij praten?’ Even leek ze na te denken. Haar goudachtige ogen staarden naar de lucht en haar hand ging even door haar haren.
‘Ja,’ zei ze uiteindelijk. Zijn mond viel open. Al die maanden dat ze met hem meegereisd had, had ze nog geen één woord gezegd en nu opeens, na al die maanden, trok ze haar mond open. Hij was verbaasd en ergens ook gekwetst. Zonder het te beseffen was hij aan haar gehecht geraakt. Hij wist niet wat ze was, of wie ze was maar ze was het enige ‘levende’ dat in zijn buurt kwam, of was.
‘Al die maanden dat je bij me was, ver of dicht, kon je praten?’ vroeg hij haar. Zijn stem sloeg over. Hij voelde van alles: teleurstelling, woede, verbaasdheid, blijheid en angst. Vooral angst misschien. Want uiteindelijk was ze nog altijd geen mens.
Ze knikte, leek beslist om opnieuw geen woord meer uit te brengen.

‘Wat en wie ben je?’ vroeg hij gretig. Ze trok even haar wenkbrauw op maar glimlachte toen.
‘Ik ben een schim, een schim van de vrouw die jou het liefste heeft. Natuurlijk herken je me – of je kan zeggen haar – niet. We lijken niet zo hard op elkaar. Alleen haar rode haren heb ik. De rest is een beetje vaag.’ Ze sprak alles met de juiste intonatie uit. Het was alsof ze op haar tekst geoefend had.
‘Waar is iedereen?’ vroeg hij. Ze beet op haar lip en keek naar haar handen. Voor even leek het erop dat ze geen antwoord zou geven. Haar ogen bestudeerden haar nagels en in haar bijna perfecte voorhoofd, kwam een frons te zitten.
‘Ergens,’ zei ze mysterieus, ‘ergens in een andere wereld. Jij hebt er blijkbaar nog geen toegang toe. Je kan er pas naartoe als je zeker weet wat je doel is. Of wie dat is.’
Haar ogen werden groot toen ze dat zei. Het was alsof ze een hint gaf, hem een tip gaf en dat gaf ze zeker. Hij dacht na. Zijn doel, een vrouw met rode haren. Hij sloot zijn ogen en kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan.
‘Corina!’ riep hij uit, ‘Corina is mijn doel!’
De schim lachte en verdween. Terwijl zij dat deed zakte de man in een bewusteloze toestand. Hij opende zijn ogen pas weer in zijn bed, met maar één gedachte. Corina.

[Babette<3.]

Mooi !
Ik vond alleen één foutje:

En hij dacht dat hij ervan af had.

Volgens mij moet het 'En hij dacht dat hij ervan af was zijn?'

Voor de rest... geweldig stukje.

[Xatham]

Paar opmerkingen

En hij dacht dat hij ervan af had.

Moet dit niet zijn: 'En hij dacht dat hij ervan af was'?
Edit: Dit foutje was Babette ook al opgevallen

Nergens brandde licht, niemand liep buiten.

Waarom zou er ergens licht branden het is toch dag?

Hij zuchtte toen hij in Spanje aankwam. Hij was België, Frankrijk, Duitsland, Portugal en nog een heleboel andere landen door gegaan maar nergens was er een mens te vinden.

Aangezien hij met een auto reist is het vreemd dat hij in Spanje aankomt en al in Portugal geweest is.

Voordat je deze opdracht kreeg, had ik zoiets ook al in mijn gedachte om ooit een verhaal mee te maken. Alleen jij pakt het heel anders aan. Grappig om te zien hoe jij er meer een missie van maakt en ik meer een idee in mijn hoofd heb hoe een man in zijn eentje een bestaan op moet bouwen.

Verder vond ik jet een aardig verhaal om te lezen, ben benieuwd naar toekomstige verhalen

[xIMISSYOU]

@Babette, dank je voor je reactie! Ik heb het foutje aangepast, erover gelezen
@Xatham; Ik heb de foutjes eruit gehaald, nu je het zegt zijn het allemaal zeer domme fouten.
Jhaa, ik had eerst ook zoiets gedacht, maar ik had geen enkel idee hoe ik zoiets moest verwoorden, dus ben ik maar gaan nadenken naar een andere uitweg
Er staan hier al enkele verhalen, maar heb de laatste tijd door privéredenen weinig tijd of inspiratie of zin gehad om te schrijven. Maar nog een weekje en de examens zitten erop en dan kan ik schrijven wanneer ik wil