Evolutie

[Darkflames]

Hallo iedereen,
Alvast bedankt dat je mijn verhaal checkt.
Deze fanfictie is gebaseerd op de X-men films, maar dan op een hele andere manier en vanuit de ogen van een meisje en hoe zij in haar normale leven omgaat met haar mutatie en waar haar mutatie haar uiteindelijk brengt

'Suki!' ik keek achterom en glimlachte naar mijn beste vriend die net mijn naam had geroepen. 'Hallo Bryan.' Zei ik terwijl ik stopte en wachte totdat hij mij had ingehaald. Het was een normale schooldag en de grote hallen van het Rowan College waren zo vol als altijd. De grijze kleur gaf een saaie sfeer en het licht dat door kleine raampjes naar binnen viel, fleurde het wel wat op, maar echt resultaat was er niet. Ik keek een stukje omhoog toen mijn lange vriend voor mij stond. Nou ja Bryan was 1.87 wat best normaal was voor een jongen in Amerika maar ik was half chinees en heel veel langer dan mijn 165, die ik nu was, zou ik niet worden.

'Vertel.' Zei ik zuchtend, mezelf omkerend en doorlopen omdat ik geen zin had om te laat te zijn voor mijn volgende klas. Ik had wiskunde en we hadden een nieuwe docente mvr. Kowalski. Ze was Pools en verschrikkelijk eng. 'Nou ik heb eigenlijk niet heel veel te vertellen..' Bryan maakte een rare beweging met zijn mond, waarschijnlijk om iets van eten tussen zijn tanden vandaan te halen, aangezien hij altijd aan het eten was. Ik keek hem aan en lifte een wenkbrauw op. 'Jij hebt altijd iets te vertellen dus zeg het nou maar gewoon.' Ik kende Bryan al sinds ik iets van 5 jaar oud was. Ik kwam toen met mijn ouders vanuit China in Amerika wonen en je raad al wie mijn buren waren. Juist. Bryan en zijn familie. Hij had best een leuke maar zeker ook grote familie. Het bestond uit Bryan, zijn twee oudere broers Rick en Tim en een jonger zusje, Gwyen, schattig maar er zat iets kwaadaardigs in dat meisje, al wist ik nog niet helemaal wie het was.

Ik swirlde met mijn vinger door een lok van mijn haar, die toevallig blauw was. Mijn haar was zwart, krijg niet het verkeerde idee, maar ik hield niet van het dood normale, dus had ik er blauwe, roze en een paar paarse accenten ingedaan, om wat minder normaal te zijn. Mijn kledingstijl was dan ook niet zoals die tuttige meisje. Ik droeg nooit rokjes of jurken. Het enige meisjesachtige wat je ik mijn kast kon vinden waren een paar gescheurde panties, waar ik ten alle tijden een short opdeed.

'Oke oke!' Ik werd uit mijn gedachten gerukt door Bryan die nog steeds naast mij liep alleen dit keer was zijn glimlach nog groter geworden. De roddel gaat dat ik de nieuw captain van het rugby (american footbal) team wordt, is dat niet geweldig?!' Oja dat was ik nog vergeten te vertellen. Bryan was een van de populairste jongens op school. Hij was de quarterback van het rugby team en best wel een stuk eigenlijk, maar compleet alles behalve mijn type. 'Oh.. Nou gefelicteerd.' Ik snapte nou nooit wat er zo geweldig was aan rugby. Het was gewoon iets wat de populaire mensen deden, iets van de massa en daarmee dus niks voor mij. 'We praten later wel..' Zei ik om niet verder naar deze onzin te hoeven luisteren en met een beweging ging ik het lokaal binnen waar mijn wiskunde lerares me al opstond te wachten met een tikkende voet.

[Saskjezwaard]

Even een ding voordat ik op je verhaal verder ga, het boekje dat je nu net hebt aangeklikt, geeft aan dat het verhaal eigenlijk af is, maar dat is volgens mij niet zo. Maakt niks uit, er zijn al eerder mensen die deze fout hebben gemaakt. Hmm, daar moet eigenlijk iets aan gedaan worden, zal het zo voorstellen. Haha, heb jij niks aan
Over je verhaal, het leest fijner weg als je het niet in center zet, dus niet centreert. Dan wordt het meer een tekst. En gebruik alsjeblieft alinea's, dus gewoon een keer enteren. Dit forum werkt helaas niet met tabs, maar als je een paar keer entert bij een nieuwe alinea, leest dat fijner weg. Nu is je tekst een enorme hoop vol lettertjes en dat schrikt lezers af. Nu nog niet echt, doordat het een klein stuk is, maar later kan dat nog erger worden.
Oja, en elke keer als een nieuw persoon iets zegt, moet er een enter. Zo krijg je ook meer 'lucht' in je tekst, zodat het wat minder massief lijkt. We gooien er voorbeelden in

'Suki!' Ik keek achterom en glimlachte naar mijn beste vriend die net mijn naam had geroepen. 'Hallo Bryan.' Zei ik terwijl ik stopte en wachte totdat hij mij had ingehaald. Het was een normale schooldag en de grote hallen van het Rowan College waren zo vol als altijd. De grijze kleur gaf een saaie sfeer en het licht dat door kleine raampjes naar binnen viel, fleurde het wel wat op, maar echt resultaat was er niet. Ik keek een stukje omhoog toen mijn lange vriend voor mij stond. Nou ja Bryan was 1.87 wat best normaal was voor een jongen in Amerika maar ik was half chinees en heel veel langer dan mijn 165, die ik nu was, zou ik niet worden.

'Suki!'
Enter om aan te geven dat iemand dan de hoofdpersoon het zegtIk keek achterom en glimlachte naar mijn beste vriend die net mijn naam had geroepen. mag enter, hoeft niet 'Hallo Bryan.' Zei ik terwijl ik stopte en wachte totdat hij mij had ingehaald.
Het was een normale schooldag en de grote hallen van het Rowan College waren zo vol als altijd. De grijze kleur gaf een saaie sfeer en het licht dat door kleine raampjes naar binnen viel, fleurde het wel wat op, maar echt resultaat was er niet. Ik keek een stukje omhoog toen mijn lange vriend voor mij stond. Nou ja Bryan was 1.87 wat best normaal was voor een jongen in Amerika maar ik was half chinees en heel veel langer dan mijn 165, die ik nu was, zou ik niet worden.

Oja, en je leestekengebruik bij een dialoog klopt ook niet helemaal. Het is in plaats van "Ik zeg nu iets als voorbeeld." Zei ik
"Ik zeg nu iets als voorbeeld," zei ik
Of, "Ik zeg nu iets als voorbeeld", zei ik

De eerste wordt altijd gebruikt in boeken, de tweede is volgens mij de officiële regels. Zelf gebruik ik de eerste, je moet maar kijken welke je het fijnste vindt. En oja, dubbele aanhalingstekens hoeft niet, voordat je dat helemaal gaat veranderen dat gebruik ik nu automatisch en ik crash helemaal als ik het met een enkele moet doen xD

Het moet dus een komma kleine letter zijn omdat de zin in principe nog doorloopt. Dit moet bij alles hoe de persoon het zegt, dus snauwde, fluisterde, murmelde, riep, antwoordde, katte etc. Na een vraag- en uitroepteken moet dit ook, maar dan zonder de komma:
"Schiet eens op!" riep ik boos naar Emma.
"Wat?" riep ze verontwaardigd en stapte flink door. "Ik ben er al, hoor."

Als je iets niet snapt, stel gerust vragen mijn uitlegskills zijn soms niet helemaal goed

Nu over de inhoud van je verhaal, ik vind het een heel leuk idee om verder te gaan met X-men en dan met mutaties. Leuke films trouwens^^ maar je begin is gewoon goed, niks anders over te zeggen. Je spelling is ook super, voor jou het leest lekker vlot door en alles wordt goed beschreven. Eigenlijk heb ik verder geen commentaar =) schrijf maar snel verder!

[Darkflames]

Heeii Heeii!
Bedankt voor je tips ik ga er wel een paar gebruiken, maar ben niet helemaal een fan van het enteren als een ander persoon het zegt dan de hoofdpersoon omdat ik dat niet helemaal lekker vindt lopen in een verhaal, of is dat iets dat verplicht is? Nee toch?
Maar niks mis met je 'uitlegskills' hoor dus maak je daar maar geen zorgen over! En bedankt voor de positieve feedback. Ik zal het zeker meenemen!! En zal ook zeker snel verder schrijven

[Saskjezwaard]

Nou, het maakt van een stuk tekst wel een enorme massieve brok, wat lezers afschrikt. Boven alles moet je toch aan degene denken die het lezen, aangezien zij degene zijn die het eh... lezen je kunt het ook zo houden, maar dan loop je het risico dat je lezers verliest, aangezien het zo ook onduidelijk is wie wat zegt en ze sneller niet meer weten waar ze zijn gebleven. En persoonlijk vind ik het zonde als je door iets wat zo makkelijk te doen is, je lezers verliest, want het is zonde van je verhaal. Tot nu toe ziet het er namelijk heel mooi uit!
Hmm, dan zal dat gat in mijn uitlegskills toch liggen aan wiskunde ha, ik wist het wel xD

[Darkflames]

Tring!! Bij het horen van dit geluid kwam er een glimlach op het gezicht van elke leerling van het Rowan College. De ramen werden dichtgegooid en de deuren open. Een stromende massa van kinderen met overvolle schooltassen gevuld met schoolboeken en kletsend tegen elkaar, verliet het Rowan college. De schoolbussen stonden al voor en één voor één stapte de kinderen in. Ikzelf liep tot mijn grote spijt tussen deze massa, iets waar ik niks aan kon doen, aangezien ik net zoals elk ander kind de schoolbus naar huis moest hebben. Ik stapte in de gele bus die ergens achteraan stond en gaf de chauffeur, dit keer een oude kale man en zoals altijd met een bierbuik die je je niet kan voorstellen, een vriendelijk knikje, voordat ik mijn Ipodoortjes in mijn oren stopte en de muziek op zijn hardst zette.
'Suuukkii' Een irritante stem kwam naast mijn oor, terwijl een hand een van de oortjes uit mijn oor rukte.
'Wat nu weer Bryan.' Zei ik geirriteerd, omdat net een van mijn favorite nummers, numb encore van Linkin park en Jay-Z, door mijn Ipod aan het klinken was. Hij plofte naast me in de bus en frummelde door mijn haar.
'Niks, ik hoef toch niet altijd een reden te hebben om gezellig met je te praten?' Hij zei het een beetje verontwaardigd, maar toch kon je de humor in zijn stem horen.
'Wat jij wil.' Zei ik met een gaap en negeerde hem verder. Ik had geen zin in nog meer onzin over dat stomme rugby van hem. Ik keek naar rechts en zag de blik van Stelle Mccartney. Het was een snijdende blik en ik kon er alleen maar om lachen. Ze was een van, nee misschien wel het populairste meisje uit mijn jaarlaag en iedereen, behalve Bryan zelf, wist dat ze een gigantische crush op hem had, maar ik ging altijd voor en dat kon zo'n blonde trien zoals zij niet aan. Niet dat het mij uitmaakte, maar het was niet altijd leuk.
Ik wende mijn blik weer af en keek naar de voorbij trekkende weilanden. Er was geen koe op te vinden, maar ze gingen wel oneindig door tot er hier en dan een huisje voorbij kwam, vaak met een kleiner stukje waar een of twee paarden instonden. Mijn hoofd leunde op mijn hand en mijn elleboog leunde op het kleine stukje onder het raam. Ik hoorde Stella een gesprek beginnen met Bryan en ik had geen zin om me in dat gesprek te mengen en deed dit dan ook niet. Met piepende remmen kwam de bus tot stilstand en mijn hand werd gegrepen en met een harde ruk werd ik omhoog getrokken.
'Wakker worden slaapkop. We zijn er.' Bryan's glimlach deed weer eens pijn aan mijn ogen.
Hij trok mij verder de bus uit en ik sprong de laatste tree naar beneden om hem bij te houden. Zodra we op de grond stonden trok ik mijn hand los uit Bryans greep. 'Laat los.' Zei ik mompelend en ik liep hem voorbij met mijn beide handen in mijn broekzakken gestoken.
'Niet zo aangebrand kleine.' Zei Bryan plagend, maar voordat ik hem kon pakken was hij al weggerend en was voor de deur van zijn huis, stak nog gauw zijn tong uit en vluchtte toen naar binnen. 'Ik krijg je nog wel!' Schreeuwde ik naar de rode deur van Bryans huis.
'Ben thuis!' Schreeuwde ik door het huis, maar ik verwachtte niet veel antwoord. Mijn ouders waren dokters en altijd tot laat aan het werk en mijn grote broer studeerde ergens in de buurt en kwam maar eens in de zoveel tijd thuis. Ik gooide mijn zwarte rugzak in een hoekje in de woonkamer en liep naar de koelkast. Ik haalde er een pak Jus 'd orange uit en een salade. Ik at geen vlees want ik ben vegetarier. Bevoorraad na een lange dag school plofte ik op de bank neer en schopte ik mijn schoenen uit. Met een klink op de afstandsbediening sprong de tv aan en begon de bekende stem van onze nieuwsjournalist te praten:
Gisteravond was er een nieuwe doorbraak. Volgens wetenschappers zijn ze nu echt opweg naar een medicijn voor het zogenoemde fenomeen; mutanten. Volgens velen is dit een verschrikkelelijk ziekte die genezen moet worden en nu begint er eindelijk zicht te komen in deze droom. Maar vanuit de mutantenkant komen er geen positieve reacties op dit medicijn. 'Wij zijn geen ziekte. Wij zijn de volgende stap van de evolutie.' Zo quote ik een boze protestant die vandaag met vele andere voor het wetenschapinstituut hebben geprotesteerd tegen verdere ontwikkeling van dit 'medicijn'. Volgens we..
Met een klik ging de tv uit en ik keek verbaasd op. Achter mij stond mijn vader met de afstandbediening in zijn hand.
'Suki hoe vaak heb ik je gezegd dat je niet zulke onzin moet kijken.' Zijn stem klonk boos en teleurgesteld.