______________________________________________________________________
De vierde Ruiter
Sneeuw dwarrelde naar beneden. De straat was toegedekt in een serene, witte deken. Je kon zelfs nauwelijks nog de auto’s zien, ze leken eerder op grote sneeuwhopen. Wind blies zachtjes enkele vlokken in haar gezicht. Het deerde haar echter niet. Ze genoot juist, van de stilte, van de koelte, van de eenzaamheid die het uitstraalde.
Ze wist dat hij zou komen. Dat voelde ze. Het viel niet te omschrijven, de sensatie die over haar was neergedaald en haar tot in haar ziel had gekalmeerd. Je zou denken dat het door de kristallen vlokken kwam, maar zij wist beter. Het kwam door de wetenschap van wat er narderde. Hij naderde.
Het einde van de straat was nauwelijks zichtbaar door het bewegende gordijn. Plots was hij daar. Nog zo ver van haar af, maar het voelde alsof hij in haar nek stond te hijgen. Zo prominent was zijn aanwezigheid. Haar blik was strak op hem gericht en ze wist zeker dat hij net zo strak terugkeek.
Hij kwam in beweging. Rustige stappen in haar richting, alsof hij alle tijd van de wereld bezat. Misschien was dat ook wel zo. Ze wist het niet. Terwijl haar goudblonde haren met de seconde witter werden, leek het of de sneeuw hem juist niet raakte. Zijn zwarte gedaante bleef ongeroerd door het gordijn.
Naar mate hij dichterbij kwam, kon ze hem beter bekijken. Hij was compleet in het zwart gekleed, niet echt een verrassing. Zijn haren waren eveneens gitzwart en netjes naar achteren gekamd. Zou hij gel gebruiken, vroeg ze zich af. Waarschijnlijk was dat niet nodig. Zoiets was waarschijnlijk te aards. Zijn verschijning was net zo imposant als zijn aanwezigheid. Hij zag eruit als een echte heer op leeftijd, maar straalde kracht uit. Zijn gehele gelaat; de hoge jukbeenderen, ingevallen wangen, diep gelegen ogen en wat puntige neus, alles wees erop.
Na wat te kort leek, stond hij ineens voor haar. Hij leunde op zijn wandelstok met zilveren kop en keek haar strak aan. Zijn ogen hadden een diepe donkerbruine kleur. Ze leken haast zwart. In heel zijn gezicht zaten rimpels. Het kon zo je lievelingsopa zijn. Een sympathieke man. De waarheid was echter totaal het tegenover gestelde. Deze man was alles behalve lief.
‘Ben je gereed?’, vroeg hij kalm.
Ze twijfelde kort. De rust in haar lichaam en ziel even verstoort. Was ze er klaar voor? Was iemand er ooit klaar voor? Terminale patiënten misschien, maar zij. Nee, eigenlijk niet. Ze zou graag verder leven, misschien toch nog kinderen krijgen. Even slikte ze alvorens hem te antwoorden.
‘Ja’, haar stem trilde, ‘ik ben er klaar voor.’ Kort sloeg ze haar ogen neer, maar keek de man al weer snel aan.
‘Je liegt’, zei hij zacht. ‘Je zou willen dat je er klaar voor was. Je voelt wel die typerende kalmte, maar liever zou je blijven.’ Zonder moeite te doen, keken die bruine ogen diep in haar blauwe ogen. Zo diep dat zij er zeker van was dat hij recht in haar ziel keek, letterlijk.
‘Ik laat toch iets achter’, antwoordde ze bedeesd en met een flauw glimlachje.
Ze hoopte niet hiermee medeleven op te wekken. Het was gewoon een feit. Ze had een vriend, familie en nog enkele vrienden. Meer was er niet om achter te laten. Geen roem, geen geld, geen heldendaden. De man knikte kort, alsof hij haar begreep.
‘Kom, het is tijd.’
Gracieus stak hij zijn hand naar haar uit. Ze volgde de beweging van zijn hand. Haar aandacht werd getrokken door een zilveren zegelring om zijn vinger. De steen, als het al steen was, in de ring leek te kolken. Ze begreep dat het een vorm van energie moest zijn. Energie om haar te doden. Zonder verdere aarzeling legde ze haar hand in de zijne.
Ze kon het nu voelen. Het stroomde haar lichaam in en nam bezit van haar. Eenmaal compleet vervuld, verliet het haar nog sneller dan het gekomen was. Ze voelde er niks van. Het werd gewoon ineens zwart. Terwijl haar hart nog een laatste maal sloeg, zakte haar lichaam ineen. Met een doffe plof lag het in de sneeuw. De vlokken dwarrelden erop, alsof ze bedoelt waren om haar voor een laatste maal toe te dekken.
