Hoofdstuk I
6 december 1630 17de eeuw, in het dogepaleis, in de stad Venetië
Lucia was het zat, deze arrogante kwasten waren alleen maar aan het praten over koetjes en kalfjes. Terwijl buiten deze muren mensen het loodje legde.
Ze had op het moment de neiging hun allemaal te doden, maar dit liet ze achterwegen. Ze mocht immers haar missie niet in gevaar brengen.
‘Gaan we nog over zaken praten of is dit een theekransje, ’vroeg Lucia cru.
Allen edelen zwegen en keken haar stomverbaasd aan en haar botte opmerking was niet het enige wat hen tot zwijgen bracht.
Zij was de enige vrouw in deze zaal, een vrouw die de raad van de doge bijwoonde, een zeer uitzonderlijk geval. Deze vrouw was deze zaal zomaar binnengedrongen.
‘Mevrouw ik verzoek u om deze zaal te verlaten, deze zaal is alleen voor de tien hoge raadsleden, ’zei een man van in de zeventig volgens haar schatting.
‘Wie mag u dan wel zijn, ’vroeg Lucia onbeleefd.
‘Ik ben Nicolò Contarini, de doge en ik verzoek u nogmaals om deze zaal te verlaten, ’zei hij beleefd.
‘Ik zal niet vertrekken, ik ben hier om te praten over de slechte omstandigheden buiten deze muren. Alles hierbuiten is wanorde en dat veroorzaakt nog veel meer doden, ’zei Lucia vol medelijden en diepe droefheid.
‘Mevrouw ik vraag het u niet nog eens verlaat de zaal of ondervind de consequenties, ’zei de doge nu minder vriendelijk.
‘Dan aanvaard ik de consequenties, maar u moet weten dat ik mij niet zonder slag of stoot zal overgeven, ’zei ze met veel felheid.
‘Ach, laat haar toch blijven, wat kan het voor kwaad, ’zei Levantin.
Lucia glimlachte op een manier die een aantal mensen in de zaal de koude rillingen bezorgde.
‘Laat ik mij voorstellen, ik ben Lucia Moirae en recentelijk verhuist uit Rome wegens de zwarte herinneringen. Ik ben weduwe, mijn man is gestorven aan een gruwelijke ziekte. Hij stierf aan de zwarte dood en als ik langer in Rome was gebleven zou ik ook gestorven zijn. Gestorven van verdriet, herinneringen en eenzaamheid, dus besloot ik te verhuizen met grootte pijn in mijn hart. Ik ben vastbesloten om deze raad bij te wonen. Wat mij is overkomen mag geen ander overkomen, hoewel het onvermijdelijk is en naar mijn oordeel doen jullie vrij weinig aan preventie van uitzaaiing, ’zei Lucia bekritiserend.
‘Wij proberen al het mogelijke dat wij kunnen, maar niets is toereikend genoeg, de dood blijft maar doorgaan. De lijken worden zo snel mogelijk vernietigd, verbrand of aan de zee gegeven. Mensen die besmet zijn worden door de pestmeester naar de pesthuizen vervoerd een daar verder behandeld, ’zei Nicolò.
‘Echt een uitstekend idee om ze door de steden heen te vervoeren, zodat de pest zich nog verder kan verspreiden, ’zei Lucia berispend.
Bloedverleden
Wat een dwazen dacht Lucia, de pest werd overal verkeerd bestreden. Men dacht namelijk dat het door de lucht werd verspreid. Als remedie gebruikte ze het verbranden van kruiden en zwavel. Verder sneden ze de pestbuilen uit, lieten de pestlijders zweetkuren en aderlatingen ondergaan.
Geen van die zogenaamde snaveldoctors had uberhaupt door dat hun middelen ontoereikend waren. Alleen zij wist dat deze ziekte de oorzaak was van een bacterie die voornamelijk door ratten en vlooien werd overgedragen.
Ze had dit de mensen al eens proberen uit te leggen en dat had haar bijna haar leven gekost. Een ketter noemde ze haar toen, die de straffen van God nog niet zou herkennen als ze er zelf door gekweld zou worden.
Lucia luisterde niet naar de repliek van Nicolò, omdat het haar vrij weinig kon schelen. Ze bekeek de raadszaal. Zij bevonden zich aan een grote tafel met tien zetels van hoogglanzend eikenhout. Één van de raadsleden was vandaag afwezig en die stoel had zij ingepikt. Op één van de muren was een prachtige schildering geschilderd van het paradijs. De voorstelling was wonderschoon uitgebeeld met vele heilige mensen. Waaronder ook Jezus die bovenaan stond als de perfect mens afgebeeld. Het werk was mooi naar Lucia’s mening, maar kon lang niet tippen aan de kunstwerken die zij vroeger had aanschouwen. Werken die allang ten onder waren gegaan, verloren door de jaren, verwoest door tijd.
Lucia was een beeldschone jonge vrouw in de bloei van haar leven, ten minste zo op het eerste gezicht. Maar Lucia was veel ouder, eeuwen hadden gepasseerd zonder een enkel spoor na te laten. Echter haar ogen weerspiegelde haar eeuwenoude leven. Die diepgroene ogen, waarin liefde was veranderd in haat en plezier in droefheid. Haar vuurrood krullend haar hing tot aan haar heupen. Haar gezicht was zo wit als sneeuw en zo puur en zuiver dat elke man meteen van haar gecharmeerd zou zijn. Ze had een donkergroene zijde jurk aan die bij haar borsten was dichtgesnoerd met een zwart koord. De jurk had op vele plaatsen rijgkoorden in het zwart die merendeel voor de sier waren.
Om haar nek hing een gouden ketting met een rode robijn prijkend in het midden. Meesterlijk geslepen in een patroon dat volgens de meeste slijpers onmogelijk te vervaardigen zou zijn.
De doge zat in zijn zetel, die net iets imposanter was dan de andere zetels in de zaal. Het houtsnijwerk was veel gedetailleerder en verfijnder en sommige delen waren verguld. De doge was een man van in de zeventig met spierwit haar dat tot aan zijn schouders reikte. Zijn tuniek had zijn beste tijd gehad en vertoonde meerder slijtage plekken. De ogen van de doge waren van een diepgrijze kleur en straalde rust en zelfverzekerdheid uit.
Geen van die zogenaamde snaveldoctors had uberhaupt door dat hun middelen ontoereikend waren. Alleen zij wist dat deze ziekte de oorzaak was van een bacterie die voornamelijk door ratten en vlooien werd overgedragen.
Ze had dit de mensen al eens proberen uit te leggen en dat had haar bijna haar leven gekost. Een ketter noemde ze haar toen, die de straffen van God nog niet zou herkennen als ze er zelf door gekweld zou worden.
Lucia luisterde niet naar de repliek van Nicolò, omdat het haar vrij weinig kon schelen. Ze bekeek de raadszaal. Zij bevonden zich aan een grote tafel met tien zetels van hoogglanzend eikenhout. Één van de raadsleden was vandaag afwezig en die stoel had zij ingepikt. Op één van de muren was een prachtige schildering geschilderd van het paradijs. De voorstelling was wonderschoon uitgebeeld met vele heilige mensen. Waaronder ook Jezus die bovenaan stond als de perfect mens afgebeeld. Het werk was mooi naar Lucia’s mening, maar kon lang niet tippen aan de kunstwerken die zij vroeger had aanschouwen. Werken die allang ten onder waren gegaan, verloren door de jaren, verwoest door tijd.
Lucia was een beeldschone jonge vrouw in de bloei van haar leven, ten minste zo op het eerste gezicht. Maar Lucia was veel ouder, eeuwen hadden gepasseerd zonder een enkel spoor na te laten. Echter haar ogen weerspiegelde haar eeuwenoude leven. Die diepgroene ogen, waarin liefde was veranderd in haat en plezier in droefheid. Haar vuurrood krullend haar hing tot aan haar heupen. Haar gezicht was zo wit als sneeuw en zo puur en zuiver dat elke man meteen van haar gecharmeerd zou zijn. Ze had een donkergroene zijde jurk aan die bij haar borsten was dichtgesnoerd met een zwart koord. De jurk had op vele plaatsen rijgkoorden in het zwart die merendeel voor de sier waren.
Om haar nek hing een gouden ketting met een rode robijn prijkend in het midden. Meesterlijk geslepen in een patroon dat volgens de meeste slijpers onmogelijk te vervaardigen zou zijn.
De doge zat in zijn zetel, die net iets imposanter was dan de andere zetels in de zaal. Het houtsnijwerk was veel gedetailleerder en verfijnder en sommige delen waren verguld. De doge was een man van in de zeventig met spierwit haar dat tot aan zijn schouders reikte. Zijn tuniek had zijn beste tijd gehad en vertoonde meerder slijtage plekken. De ogen van de doge waren van een diepgrijze kleur en straalde rust en zelfverzekerdheid uit.
Laatst gewijzigd door Elfenring op 21 jul 2011 20:26, 2 keer totaal gewijzigd.
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Toen de raad afgelopen was, stelde Levantin voor om Lucia naar huis te brengen. Lucia sloeg dat verzoek echter af, vanavond had ze namelijk nog een andere zaak af te handelen.
Toen Lucia door de poort van het dogepaleis ging kwam ze terecht in een witte wonderschone wereld. Alles was bedekt met stralend wit poedersneeuw en de vlokken vielen als zilveren sterren uit de hemel.
Lucia liep in haar groene jurk met daaroverheen een witte bondmantel van hermelijn. De enkele mensen die haar vanuit het raam zagen bekeken haar vol bewondering. De schoonheid van deze vrouw was gelijke een godin en de kracht straalde van haar af. De vrouw schreed voort door de sneeuw die zachtjes knerpte onder de punten van haar hakken.
De sneeuwstorm werd steeds dichter en heftiger, maar de kou en de wind leken haar volkomen niet te deren.
Steeds verder ging ze de stad in en kwam langs vele wijken. De eerste wijk was het havenkwartier, vroeger was dit een plaats geweest van grootte bedrijvigheid, maar door de pest was het er nu volkomen stil. Bijna al het werk in de stad was stil gelegd. De lijken afvoeren werd ook steeds moeilijker door de toenemende kou. Hout was moeilijk te ontbranden en dumpen van de lijken in de wateren van Venetië werd ook steeds moeilijker. Het water in de grachten sloot zich als een imposante spiegel. De volgende wijk was de wijk van de ambtenaren die voornamelijk de financiën van de handelsgoederen bijhielden.
De wijk die daarachter kwam was de wijk van de reders die de schepen bezaten en zelf alleen maar interesse hadden in de winst die hun schepen opbrachten.
De wijk daarachter was de wijk van de edelen die hun geld voornamelijk aan belasting verdiende en die hun geld verdiende doordat zij soms de baas waren van enkele reders. Deze wijk was ontzaglijk en vele gebouwen waren van marmer en andere duren steensoorten. De reliëfs en vele soorten sierbogen en pilaren hadden miljoenen gekost. Dit was eens gefinancierd door de belasting die de edelen hadden geïncasseerd van de burgers die leefden in de gebieden die hen toebehoorde.
De wijk die daarachter lag was de wijk van de gewone arbeiders en dat was tevens de wijk waar Lucia zijn moest. Ze wist dat daarachter nog één wijk lag en dat was de sloppenwijk, waar allen arme mensen leefden.
Toen ze in de wijk liep van de gewone arbeiders verdween ze in een zijstraat van de hoofdweg. Slechts enkele seconden later verscheen uit diezelfde steeg een geheel andere vrouw. Het was wel Lucia maar haar andere kant, duister en moordlustig. Ze droeg een zwart leren gestut harnas dat versierd was met zilveren klinknagels en versiersels in de vorm van rozen. Op haar rug had ze meerder wapens hangen. Aan haar ceintuur had ze twee kromzwaarden hangen en verder nog vele dolken en andere werpmessen. Haar lange krullende roden haren hing nog steeds los tot aan haar heupen en zwiepte heen en weer in de sneeuwstorm.
Ze leek op een lugubere geestverschijning die zo uit een nachtmerrie was gestapt om rond te jagen in de stad. Nog steeds had ze een witte bondmantel om van hermelijn die tot aan haar enkels reikte.
Rustig liep de vrouw door de duistere en sneeuwstormachtige nacht. Een lach speelde rond haar lippen, nu pas zou haar missie beginnen na zo veel observatie was het eindelijk tijd voor actie.
Toen Lucia door de poort van het dogepaleis ging kwam ze terecht in een witte wonderschone wereld. Alles was bedekt met stralend wit poedersneeuw en de vlokken vielen als zilveren sterren uit de hemel.
Lucia liep in haar groene jurk met daaroverheen een witte bondmantel van hermelijn. De enkele mensen die haar vanuit het raam zagen bekeken haar vol bewondering. De schoonheid van deze vrouw was gelijke een godin en de kracht straalde van haar af. De vrouw schreed voort door de sneeuw die zachtjes knerpte onder de punten van haar hakken.
De sneeuwstorm werd steeds dichter en heftiger, maar de kou en de wind leken haar volkomen niet te deren.
Steeds verder ging ze de stad in en kwam langs vele wijken. De eerste wijk was het havenkwartier, vroeger was dit een plaats geweest van grootte bedrijvigheid, maar door de pest was het er nu volkomen stil. Bijna al het werk in de stad was stil gelegd. De lijken afvoeren werd ook steeds moeilijker door de toenemende kou. Hout was moeilijk te ontbranden en dumpen van de lijken in de wateren van Venetië werd ook steeds moeilijker. Het water in de grachten sloot zich als een imposante spiegel. De volgende wijk was de wijk van de ambtenaren die voornamelijk de financiën van de handelsgoederen bijhielden.
De wijk die daarachter kwam was de wijk van de reders die de schepen bezaten en zelf alleen maar interesse hadden in de winst die hun schepen opbrachten.
De wijk daarachter was de wijk van de edelen die hun geld voornamelijk aan belasting verdiende en die hun geld verdiende doordat zij soms de baas waren van enkele reders. Deze wijk was ontzaglijk en vele gebouwen waren van marmer en andere duren steensoorten. De reliëfs en vele soorten sierbogen en pilaren hadden miljoenen gekost. Dit was eens gefinancierd door de belasting die de edelen hadden geïncasseerd van de burgers die leefden in de gebieden die hen toebehoorde.
De wijk die daarachter lag was de wijk van de gewone arbeiders en dat was tevens de wijk waar Lucia zijn moest. Ze wist dat daarachter nog één wijk lag en dat was de sloppenwijk, waar allen arme mensen leefden.
Toen ze in de wijk liep van de gewone arbeiders verdween ze in een zijstraat van de hoofdweg. Slechts enkele seconden later verscheen uit diezelfde steeg een geheel andere vrouw. Het was wel Lucia maar haar andere kant, duister en moordlustig. Ze droeg een zwart leren gestut harnas dat versierd was met zilveren klinknagels en versiersels in de vorm van rozen. Op haar rug had ze meerder wapens hangen. Aan haar ceintuur had ze twee kromzwaarden hangen en verder nog vele dolken en andere werpmessen. Haar lange krullende roden haren hing nog steeds los tot aan haar heupen en zwiepte heen en weer in de sneeuwstorm.
Ze leek op een lugubere geestverschijning die zo uit een nachtmerrie was gestapt om rond te jagen in de stad. Nog steeds had ze een witte bondmantel om van hermelijn die tot aan haar enkels reikte.
Rustig liep de vrouw door de duistere en sneeuwstormachtige nacht. Een lach speelde rond haar lippen, nu pas zou haar missie beginnen na zo veel observatie was het eindelijk tijd voor actie.
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Mocht iemand dit lezen, reageer alsjeblieft. Ik wil graag weten wat mensen van dit verhaal vinden. Waarschijnlijk was het eerst te lang, maar ik heb de stukjes met edit korter gemaakt.
Groetjes, Michael
Groetjes, Michael
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Hey!
'K heb het zojuist gelezen ^_^ Ik vind het een mooi begin. Net zoals bij je andere verhalen ben je zeer gedetaileerd en dat begin je steeds beter vorm te geven. Vooral de personages weet je goed te omschrijven
Ik vraag me af wat de missie van Lucia is... Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
'K heb het zojuist gelezen ^_^ Ik vind het een mooi begin. Net zoals bij je andere verhalen ben je zeer gedetaileerd en dat begin je steeds beter vorm te geven. Vooral de personages weet je goed te omschrijven
Ik vraag me af wat de missie van Lucia is... Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Verderop verdween ze weer in een steeg en klom met een onmenselijke snelheid en kracht tegen de muur omhoog. Ze vervolgde haar weg muisstil over de daken tot ze eindelijk op het goede dak terechtkwam. Ze voelde dat haar prooi haar had opgemerkt ze rook zijn angst. De man zo wist zij had geweten dat zij hem had geobserveerd. Hij wist alleen niet om welke vrouw het ging, hij had immers nog nooit een glimp van haar opgevangen. Alleen zijn gevoel had hem dagenlang verteld dat hij werd beloerd.
Hij was gestuurd om haar te doden, hij was een inquisiteur van de paus. Hij behoorde tot de geheime inquisitie de Illimuni met als doel de echte vampiers en weerwolven te vernietigen. Het waren ware demonen jagers, met als enige doel doden. Volledig getraind waren dezen mensen op het vechten met superieurderde wezen en creaturen. Lucia verwachte dan ook dat het geen gemakkelijke overwinning zou zijn en ze wist dat als zij stierf er wel een andere vampier zou worden gestuurd om de klus te klaren. Zij was gestuurd door de Ordino la vampiro wat letterlijk de orde van de vampiers betekende.
Lucia sloop naar het dakraam en stak haar lange vuurrode puntige nagel in het slot. Enkele seconden rommelde ze daarmee in het slot tot er een klikgeluid te horen was. Ze opende het raam en ging geruisloos naar binnen, ze zorgde ervoor dat ze verdween in de schaduw en sloop zo het huis door totdat ze de man in een wapenzaal vond. De man was zeer zenuwachtig, dit was waarschijnlijk de eerste keer voor hem dat een vampier brutaal genoeg was om hem op te zoeken en dat verontruste hem. Het zweet parelde over zijn voorhoofd en liep in stroompjes over zijn rug. Er gingen koude rillingen over zijn rug toen Lucia de kamer betrat zonder gezien te worden.
Zijn nekharen gingen overeind staan en hij voelde een enorme angst over zich komen. Groter dat ooit te voren voelde hij pure angst, maar toch hield hij zijn neiging om te vluchten onder controle. Want dat zou dan waarschijnlijk het laatste zijn wat hij zou proberen in zijn leven. Hij droeg een leren gestut harnas en had twee kromzwaarden in de aanslag. Aan zijn schoenpunten zaten twee vlijmscherpe messen die duister glinsterde in het doffe kaarslicht. Hij had schouderlang zwart haar dat een zeer vette indruk gaf. Zijn ogen waren grijs en vol angst, verder had hij licht grijzend haar.
‘Ik groet u Petrus Antonios, ’klonk het vanuit het duister, Petrus schrok zich dood, hoe kon zij zijn namen weten.
Hij was gestuurd om haar te doden, hij was een inquisiteur van de paus. Hij behoorde tot de geheime inquisitie de Illimuni met als doel de echte vampiers en weerwolven te vernietigen. Het waren ware demonen jagers, met als enige doel doden. Volledig getraind waren dezen mensen op het vechten met superieurderde wezen en creaturen. Lucia verwachte dan ook dat het geen gemakkelijke overwinning zou zijn en ze wist dat als zij stierf er wel een andere vampier zou worden gestuurd om de klus te klaren. Zij was gestuurd door de Ordino la vampiro wat letterlijk de orde van de vampiers betekende.
Lucia sloop naar het dakraam en stak haar lange vuurrode puntige nagel in het slot. Enkele seconden rommelde ze daarmee in het slot tot er een klikgeluid te horen was. Ze opende het raam en ging geruisloos naar binnen, ze zorgde ervoor dat ze verdween in de schaduw en sloop zo het huis door totdat ze de man in een wapenzaal vond. De man was zeer zenuwachtig, dit was waarschijnlijk de eerste keer voor hem dat een vampier brutaal genoeg was om hem op te zoeken en dat verontruste hem. Het zweet parelde over zijn voorhoofd en liep in stroompjes over zijn rug. Er gingen koude rillingen over zijn rug toen Lucia de kamer betrat zonder gezien te worden.
Zijn nekharen gingen overeind staan en hij voelde een enorme angst over zich komen. Groter dat ooit te voren voelde hij pure angst, maar toch hield hij zijn neiging om te vluchten onder controle. Want dat zou dan waarschijnlijk het laatste zijn wat hij zou proberen in zijn leven. Hij droeg een leren gestut harnas en had twee kromzwaarden in de aanslag. Aan zijn schoenpunten zaten twee vlijmscherpe messen die duister glinsterde in het doffe kaarslicht. Hij had schouderlang zwart haar dat een zeer vette indruk gaf. Zijn ogen waren grijs en vol angst, verder had hij licht grijzend haar.
‘Ik groet u Petrus Antonios, ’klonk het vanuit het duister, Petrus schrok zich dood, hoe kon zij zijn namen weten.
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Een verrassende wending, om ineens een vampier van haar te maken. Leuk!
Een paar kleine dingetjes
)
Ben benieuwd wie gaat deze strijd gaat overleven. Schrijf snel verder!
Een paar kleine dingetjes
Ik zou tussen opgemerkt en ze een komma plaatsen of een woordje zetten. Iets als: want, omdat, etc. Dan loopt het namelijk iets beter door.Elfenring schreef:Ze voelde dat haar prooi haar had opgemerkt ze rook zijn angst.
Hier zou ik ook een komma plaatsen zij en hadElfenring schreef:De man zo wist zij had geweten dat zij hem had geobserveerd
Voglens mij is betrat met een D (betrad) (de D zit namelijk niet in 't Kofschip als je de stam neemtElfenring schreef:de kamer betrat zonder gezien te worden
)Je begint de zin met dat de man zwart haar heeft en je eindigt er mee dat hij grijs haar heeft. Dat is een beetje dubbel.Elfenring schreef:Hij had schouderlang zwart haar dat een zeer vette indruk gaf. Zijn ogen waren grijs en vol angst, verder had hij licht grijzend haar.
Ben benieuwd wie gaat deze strijd gaat overleven. Schrijf snel verder!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
knuffelbeertje_jana
- Puntenslijper
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 03 jul 2011 20:45
- Locatie: Stabroek
Raar dat er nog maar 3 keer gereageerd is op je verhaal.
Ik vind het heel goed geschreven en ben dan ook heel nieuwsgierig naar het vervolg.
Schrijf snel verder want je heb er weer een nieuwe vaste lezer bij
Ik vind het heel goed geschreven en ben dan ook heel nieuwsgierig naar het vervolg.
Schrijf snel verder want je heb er weer een nieuwe vaste lezer bij
"Write from your heart, write from your soul... make the best of your talent, and don't ever let it go."
@anelotte: Blij om een nieuwe lezer erbij te hebben, ik begon me al steeds meer af te vragen of het aan het verhaal lag.
@knuffelbeertje_jana: Erg blij om er nog een vaste lezer bij te hebben. Ik zal eerlijk zijn dit verhaal is nog niet heel erg uitgebreid. Slecht 1 hoofdstuk en een begin van hoofdstuk 2. De meeste tijd besteed ik aan Der magicus ontwaakt
Dat boek is trouwens ook bijna af, daarna moet ik alles nakijken en moet ik vooral het begin, naar mijn idee, een stuk sterker maken wat verhaallijn betreft. Bij dat verhaal post ik het meest, het is nu wel redelijk allemaal te volgen, ik heb daar nog niet zoveel geplaatst. En helaas ook daar weer weinig reacties.
‘Ik ruik je angst, ik verheug me op het drinken van je levenssappen, want winnen zal ik zonder twijfel. Ik ben Lucia Moirae hoog edelvrouwen en lid van een orde die jullie vrezen. Ik ben gestuurd om jou te doden en ik zal zegevieren, mijn heildronk zal lekker rood levenssap zijn. Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen, ’zei de vrouw die daarna duister lachte.
Ze was gestuurd en er was ook nog een orde van deze creaturen, ze waren veel gecompliceerder dan hij in eerste instantie gedacht had. Hij had deze wezens altijd als beesten gezien die slechts leefden om leed en dood te verspreiden. Deze wezens hadden zich verenigd en gemobiliseerd tot een krachtig verbond. Wanneer deze vrouw werkelijk gestuurd was, dan zou ze waarschijnlijk een geduchte vijand blijken. Tevens had hij het gevoel dat hij de ondergeschikte zou zijn, dit gevecht zou hij niet winnen.
Zijn angst sloeg om in waanzin en zo begon hij met zijn zwaarden in het duister te hakken om de vrouw te kunnen vinden. Hij merkte opeens dat er zich iets boven hem bevond en wist nog net op tijd opzij te springen voor de kromzwaarden die hem anders doorkliefd zouden hebben.
Vliegensvlug sprong hij omhoog en hield zo de twee kromzwaarden tegen die recht op hem afkwamen. De kracht van de klap was enorm en de man vloog achteruit. Toen hij opgestaan was zag hij de vrouw nergens meer, ze was spoorslag verdwenen.
Als uit het niets stond ze achter hem en gaf hem een paar snijwonden, vervolgens sprong ze over hem heen en stond ze weer recht voor hem. De man liet vervolgens een reeks slagen neerkomen en wist ook Lucia een klein wondje toe te dienen, maar zijn kracht was tanende en al gauw had hij vele wonden en delfde hij het onderspit. Hij kon niet op tegen de enorme krachten en snelheid van de vrouw. Uiteindelijk sneed de vrouw een grote X op zijn borst en stak vervolgens haar twee zwaarden in het midden van de X.
De man gaf een laatste kik en keek vol ontzag naar zijn borst. Daarna werden de ogen van Petrus dof en verliet hij het leven. Lucia liet de man van haar wapen afglijden en likte het bloed van de kling van haar zwaarden. Het warme sappige levensvocht gaf haar kracht en veranderde haar bijna in een onbedwingbaar beest. Ze dronk zijn bloed en at zelfs delen van zijn sappige vlees. Iets waar ze altijd bijna in euforie van raakte.
Geen druppel werd verspild. Snel voelde ze hoe haar krachten toenamen. Uiteindelijk lag er alleen nog maar een uitgedroogd lijk met een perkamentachtige huid.
Ze stond op en likte het laatste bloed van haar lippen. Ze verliet het huis via het dak en rende met de snelheid van de wind.
Vlak voor haar huis in de wijk van de edelen kwam ze tot stilstand. Haar huis lag iets meer aan de rand van de stad en had als enige een tuin. Verder had het huis ook een binnenhof.
Met haar telekinetische gaven liet ze de poort open zwaaien. Ze betrat haar eigen duistere domein. Één vijand van de dertien was nu gestorven en de andere zouden snel volgen.
@knuffelbeertje_jana: Erg blij om er nog een vaste lezer bij te hebben. Ik zal eerlijk zijn dit verhaal is nog niet heel erg uitgebreid. Slecht 1 hoofdstuk en een begin van hoofdstuk 2. De meeste tijd besteed ik aan Der magicus ontwaakt
Dat boek is trouwens ook bijna af, daarna moet ik alles nakijken en moet ik vooral het begin, naar mijn idee, een stuk sterker maken wat verhaallijn betreft. Bij dat verhaal post ik het meest, het is nu wel redelijk allemaal te volgen, ik heb daar nog niet zoveel geplaatst. En helaas ook daar weer weinig reacties.
‘Ik ruik je angst, ik verheug me op het drinken van je levenssappen, want winnen zal ik zonder twijfel. Ik ben Lucia Moirae hoog edelvrouwen en lid van een orde die jullie vrezen. Ik ben gestuurd om jou te doden en ik zal zegevieren, mijn heildronk zal lekker rood levenssap zijn. Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen, ’zei de vrouw die daarna duister lachte.
Ze was gestuurd en er was ook nog een orde van deze creaturen, ze waren veel gecompliceerder dan hij in eerste instantie gedacht had. Hij had deze wezens altijd als beesten gezien die slechts leefden om leed en dood te verspreiden. Deze wezens hadden zich verenigd en gemobiliseerd tot een krachtig verbond. Wanneer deze vrouw werkelijk gestuurd was, dan zou ze waarschijnlijk een geduchte vijand blijken. Tevens had hij het gevoel dat hij de ondergeschikte zou zijn, dit gevecht zou hij niet winnen.
Zijn angst sloeg om in waanzin en zo begon hij met zijn zwaarden in het duister te hakken om de vrouw te kunnen vinden. Hij merkte opeens dat er zich iets boven hem bevond en wist nog net op tijd opzij te springen voor de kromzwaarden die hem anders doorkliefd zouden hebben.
Vliegensvlug sprong hij omhoog en hield zo de twee kromzwaarden tegen die recht op hem afkwamen. De kracht van de klap was enorm en de man vloog achteruit. Toen hij opgestaan was zag hij de vrouw nergens meer, ze was spoorslag verdwenen.
Als uit het niets stond ze achter hem en gaf hem een paar snijwonden, vervolgens sprong ze over hem heen en stond ze weer recht voor hem. De man liet vervolgens een reeks slagen neerkomen en wist ook Lucia een klein wondje toe te dienen, maar zijn kracht was tanende en al gauw had hij vele wonden en delfde hij het onderspit. Hij kon niet op tegen de enorme krachten en snelheid van de vrouw. Uiteindelijk sneed de vrouw een grote X op zijn borst en stak vervolgens haar twee zwaarden in het midden van de X.
De man gaf een laatste kik en keek vol ontzag naar zijn borst. Daarna werden de ogen van Petrus dof en verliet hij het leven. Lucia liet de man van haar wapen afglijden en likte het bloed van de kling van haar zwaarden. Het warme sappige levensvocht gaf haar kracht en veranderde haar bijna in een onbedwingbaar beest. Ze dronk zijn bloed en at zelfs delen van zijn sappige vlees. Iets waar ze altijd bijna in euforie van raakte.
Geen druppel werd verspild. Snel voelde ze hoe haar krachten toenamen. Uiteindelijk lag er alleen nog maar een uitgedroogd lijk met een perkamentachtige huid.
Ze stond op en likte het laatste bloed van haar lippen. Ze verliet het huis via het dak en rende met de snelheid van de wind.
Vlak voor haar huis in de wijk van de edelen kwam ze tot stilstand. Haar huis lag iets meer aan de rand van de stad en had als enige een tuin. Verder had het huis ook een binnenhof.
Met haar telekinetische gaven liet ze de poort open zwaaien. Ze betrat haar eigen duistere domein. Één vijand van de dertien was nu gestorven en de andere zouden snel volgen.
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Oeh, Lucia is eng! Haha, je zet het haar geweldig neer.
Je schrijfstijl is ook erg fijn om te lezen, ik heb vaak moeite om, hoe zeg ik dat, moeilijke woorden te gebruiken. Ik gebruik al snel het voor de hand liggende, maar jij hebt daar geen moeite mee zie ik
Wel heb ik opgemerkt dat je bij een gesproken zin, de buitenste aanhalingsteken pas zet na een spatie.
Bijvoorbeeld:
het is:
"...een gouden bokaal meegenomen,' zei de vrouw die daarna duister lachte."
Maar verder: top. Ga zo door ;]
Je schrijfstijl is ook erg fijn om te lezen, ik heb vaak moeite om, hoe zeg ik dat, moeilijke woorden te gebruiken. Ik gebruik al snel het voor de hand liggende, maar jij hebt daar geen moeite mee zie ik
Wel heb ik opgemerkt dat je bij een gesproken zin, de buitenste aanhalingsteken pas zet na een spatie.
Bijvoorbeeld:
Ik heb nooit eerder gezien dat, dat moest, dus ik kan het verkeerd hebben, maar die spatie hoort volgens mij niet.‘Ik ruik je angst, ik verheug me op het drinken van je levenssappen, want winnen zal ik zonder twijfel. Ik ben Lucia Moirae hoog edelvrouwen en lid van een orde die jullie vrezen. Ik ben gestuurd om jou te doden en ik zal zegevieren, mijn heildronk zal lekker rood levenssap zijn. Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen, ’zei de vrouw die daarna duister lachte.
het is:
"...een gouden bokaal meegenomen,' zei de vrouw die daarna duister lachte."
Maar verder: top. Ga zo door ;]
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ik ben blij dat ze zo eng overkomt. In het volgend hoofdstuk zal je haar lieve kant ontdekken. Ik ben blij dat het is overgekomen hoe sinister en duister ze is. Wat de leestekens betreft zijn de mensen steeds soepeler. Vroeger moest je altijd dubbele aanhalingstekens, nu niet meer. In elk boek doen ze het anders bij de een heb je:
'Blablabla, 'zei kiki. bij een ander weer 'BLablabla,' zei kiki. En soms ook wel eens 'Blablabla,'zei kiki.
Het is meer een persoonlijke manier van uitdrukken geworden, iedereen doet het anders tegenwoordig. Vroeger moest je gedachten ook altijd tussen aanhalingstekens zetten, tegenwoordig wordt dat ook bijna niet meer gedaan.
Ik ben blij dat je het leuk vind. Eerst reageert er bijna niemand en nu opeens een heleboel tegelijk, best grappig. Ik kan merken dat het vakantie is, iedereen heeft meer tijd om te lezen en schrijven.
Groetjes, Michael
'Blablabla, 'zei kiki. bij een ander weer 'BLablabla,' zei kiki. En soms ook wel eens 'Blablabla,'zei kiki.
Het is meer een persoonlijke manier van uitdrukken geworden, iedereen doet het anders tegenwoordig. Vroeger moest je gedachten ook altijd tussen aanhalingstekens zetten, tegenwoordig wordt dat ook bijna niet meer gedaan.
Ik ben blij dat je het leuk vind. Eerst reageert er bijna niemand en nu opeens een heleboel tegelijk, best grappig. Ik kan merken dat het vakantie is, iedereen heeft meer tijd om te lezen en schrijven.
Groetjes, Michael
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Het is inderdaad spannend. Het gevecht is heel goed te volgen, goed omschreven!
Over de aanhalingstekens, meestal zit ie gewoon 'vast' aan wat wordt gezegd. Dus: 'Rood,' zei ik. Soms kan hij wel voor de komma staan, maar over het algemeen niet met spaties er tussen of zelfs vast aan het andere woord. Dat zijn meestal spatiefoutjes
Schrijf snel verder!
Over de aanhalingstekens, meestal zit ie gewoon 'vast' aan wat wordt gezegd. Dus: 'Rood,' zei ik. Soms kan hij wel voor de komma staan, maar over het algemeen niet met spaties er tussen of zelfs vast aan het andere woord. Dat zijn meestal spatiefoutjes
Schrijf snel verder!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
knuffelbeertje_jana
- Puntenslijper
- Berichten: 36
- Lid geworden op: 03 jul 2011 20:45
- Locatie: Stabroek
Je geeft echt genoeg details, ik heb daar nog problemen mee maar jij blijkbaar niet.
Ik vind Lucia ook goed beschreven waardoor ik al een heel beeld van haar heb, echt suuuuuper
Snel verder hé
Ik vind Lucia ook goed beschreven waardoor ik al een heel beeld van haar heb, echt suuuuuper
Snel verder hé
"Write from your heart, write from your soul... make the best of your talent, and don't ever let it go."
Goed stuk!
Ik kon alles goed volgen en ik vond alles goed beschreven, genoeg details enzo.
Ik heb verder niet echt iets aan te merken op dit stukje. Komt ook omdat ik het 2 dagen terug gelezen heb en vergeten ben te reageren
Een lieve kant van Lucia? Ik ben benieuwd...
Ik kon alles goed volgen en ik vond alles goed beschreven, genoeg details enzo.
Ik heb verder niet echt iets aan te merken op dit stukje. Komt ook omdat ik het 2 dagen terug gelezen heb en vergeten ben te reageren
Een lieve kant van Lucia? Ik ben benieuwd...
Spreken is zilver, schrijven is goud
Hoofdstuk I
21 maart 10 506 voor Christus, in de kathedraal, in de stad Atlantis.
Lucia stapte naar buiten in de mooie en schone dag die haar tegemoet lachte.
Dagen had ze doorgebracht in het zijgebouw van de kathedraal. Ze had uren lang oude en stoffige boeken moeten lezen voor haar studie. Ze zou een priesteres van Atlanta worden.
Atlanta was de godin die zij zins het begin der tijden aanbaden. Zij had eens de rode steen gezonden die haar volk zo machtig had gemaakt.
Van deze steen waren nu wel duizenden kopieën te vinden in Atlantis, het was hun grootste legende.
Niemand wist echter dat Lucia de originele steen van haar moeder had gekregen en de herinnering aan zijn herkomst. Haar moeder was Morvana geweest de koningin der Atlantiërs. Zij was eens de vrouw van Atlantis, de hoge koning en heerser van hun rijk. Lucia was echter een bastaard, de koning wist niet van haar bestaan. Haar moeder was jaren geleden op een mysterieuze wijze verdwenen. Net voordat ze verdween had ze de originele steen aan Lucia geschonken.
De rode steen hing om haar nek, gezet in een zilveren hanger. De hanger was voorzien van een wonderschoon en hoekvormig patroon. De kathedraal was een van de wonderschoonste gebouwen in de omgeving. Volledig opgetrokken uit wit marmer, bewerkt met allerlei symmetrische reliëfs. De muren leken één groot dolhof te vormen. De glas-in-lood ramen waren in dezelfde stijl gemaakt. Het dak van de kathedraal was één gigantische gouden koepel, bewerkt met ragfijn zilverdraad. Bovenop de tempel stond een ontzagwekkende roze diamant, de meest waardevolste diamant in het gehele koninkrijk.
21 maart 10 506 voor Christus, in de kathedraal, in de stad Atlantis.
Lucia stapte naar buiten in de mooie en schone dag die haar tegemoet lachte.
Dagen had ze doorgebracht in het zijgebouw van de kathedraal. Ze had uren lang oude en stoffige boeken moeten lezen voor haar studie. Ze zou een priesteres van Atlanta worden.
Atlanta was de godin die zij zins het begin der tijden aanbaden. Zij had eens de rode steen gezonden die haar volk zo machtig had gemaakt.
Van deze steen waren nu wel duizenden kopieën te vinden in Atlantis, het was hun grootste legende.
Niemand wist echter dat Lucia de originele steen van haar moeder had gekregen en de herinnering aan zijn herkomst. Haar moeder was Morvana geweest de koningin der Atlantiërs. Zij was eens de vrouw van Atlantis, de hoge koning en heerser van hun rijk. Lucia was echter een bastaard, de koning wist niet van haar bestaan. Haar moeder was jaren geleden op een mysterieuze wijze verdwenen. Net voordat ze verdween had ze de originele steen aan Lucia geschonken.
De rode steen hing om haar nek, gezet in een zilveren hanger. De hanger was voorzien van een wonderschoon en hoekvormig patroon. De kathedraal was een van de wonderschoonste gebouwen in de omgeving. Volledig opgetrokken uit wit marmer, bewerkt met allerlei symmetrische reliëfs. De muren leken één groot dolhof te vormen. De glas-in-lood ramen waren in dezelfde stijl gemaakt. Het dak van de kathedraal was één gigantische gouden koepel, bewerkt met ragfijn zilverdraad. Bovenop de tempel stond een ontzagwekkende roze diamant, de meest waardevolste diamant in het gehele koninkrijk.
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.
Heey!
Verhelderend stukje over de herkomst van Lucia!
Wellicht kun je het stukje over de rode steen van Lucia, bij de alinea er boven plakken. Aangezien je in die alinea daarover schrijft, dat geeft wat meer samenhang en is naar mijn mening mooier. In de laaste alinea heb je het vooral over de kathedraal en die staat een beetje los van de hanger.
Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
Verhelderend stukje over de herkomst van Lucia!
Wellicht kun je het stukje over de rode steen van Lucia, bij de alinea er boven plakken. Aangezien je in die alinea daarover schrijft, dat geeft wat meer samenhang en is naar mijn mening mooier. In de laaste alinea heb je het vooral over de kathedraal en die staat een beetje los van de hanger.
Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Over de komma's en aanhalingstekens; vaak is het gewoon een fout als het in een boek anders staat. En het is absoluut niet wat jij denkt dat het beste staat of zo. Er zijn daadwerkelijk regels over en als jij een boek gaat uitgeven zullen er ook echt wel mensen zijn die dat soort dingen nog even checken.
Om een stuk uit jouw verhaal te gebruiken:
Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen, ’zei de vrouw die daarna duister lachte
Dat is dus niet goed.
'Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen,' zei de vrouw...
'Heb ik een gouden bokkaal meegenomen?' Vroeg de vrouw
'Ik heb een gouden bokkaal meegenomen!' Riep de vrouw.
Ik heb een gouden bokkaal meegenomen.' De vrouw lachte duister.
Of je een of twee haakjes gebruikt is wel jouw eigen keuze (persoonlijk prefereer ik twee), maar het aanhalingsteken komt altijd ná het eind van de zin, gevolgd door een spatie en dan het volgende woord. En het hangt er van af of de zin doorloopt of niet of je een punt en een hoofdletter moet gebruiken, of een komma en een kleine letter. Hier zit absoluut geen vrijheid in.
Om een stuk uit jouw verhaal te gebruiken:
Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen, ’zei de vrouw die daarna duister lachte
Dat is dus niet goed.
'Voor de aardigheid heb ik zelfs een gouden bokkaal meegenomen,' zei de vrouw...
'Heb ik een gouden bokkaal meegenomen?' Vroeg de vrouw
'Ik heb een gouden bokkaal meegenomen!' Riep de vrouw.
Ik heb een gouden bokkaal meegenomen.' De vrouw lachte duister.
Of je een of twee haakjes gebruikt is wel jouw eigen keuze (persoonlijk prefereer ik twee), maar het aanhalingsteken komt altijd ná het eind van de zin, gevolgd door een spatie en dan het volgende woord. En het hangt er van af of de zin doorloopt of niet of je een punt en een hoofdletter moet gebruiken, of een komma en een kleine letter. Hier zit absoluut geen vrijheid in.
- Er zijn geen problemen, er zijn mensen.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ehh... nog even voordat het verkeerd wordt aangeleerd 
, het is idd
'Voor de aardigheid heb ik een gouden bokaal meegenomen,' zei de vrouw.
Maar het is:
"Heb ik een gouden bokaal meegenomen?" vroeg de vrouw.
Hier moet ook een kleine letter omdat in feite de zin nog niet is afgelopen, die loopt over in de volgende zin. Het uitroepteken/vraagteken vervangt de komma in de eerste zin.
Maar het is idd wel zo dat het ,' zei moet en niet of , 'zei of ,'zei moet. Je hebt wel een andere vrijheid, bij boeken wordt meestal 'Blabla,' zei ik gebruikt, maar volgens de schrijfwijzer moet het zo: 'Blabla', zei ik.
Ik heb geen idee welke goed is, persoonlijk zou ik de eerste aanhouden omdat die over het algemeen in alle boeken wordt gebruikt. Maar dat zijn de twee vormen waaruit je kunt kiezen. En natuurlijk dubbele en enkele aanhalingstekens.
, het is idd'Voor de aardigheid heb ik een gouden bokaal meegenomen,' zei de vrouw.
Maar het is:
"Heb ik een gouden bokaal meegenomen?" vroeg de vrouw.
Hier moet ook een kleine letter omdat in feite de zin nog niet is afgelopen, die loopt over in de volgende zin. Het uitroepteken/vraagteken vervangt de komma in de eerste zin.
Maar het is idd wel zo dat het ,' zei moet en niet of , 'zei of ,'zei moet. Je hebt wel een andere vrijheid, bij boeken wordt meestal 'Blabla,' zei ik gebruikt, maar volgens de schrijfwijzer moet het zo: 'Blabla', zei ik.
Ik heb geen idee welke goed is, persoonlijk zou ik de eerste aanhouden omdat die over het algemeen in alle boeken wordt gebruikt. Maar dat zijn de twee vormen waaruit je kunt kiezen. En natuurlijk dubbele en enkele aanhalingstekens.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath