Verdriet

Rijm of niet hier kun je al je gedichten, haiku's, diepzinnige poëzie en gedachtespinsels kwijt.
gaffeljames
Potlood
Potlood
Berichten: 99
Lid geworden op: 20 jan 2009 22:15

Verdriet

Je hebt me bedrogen en belogen,
IJskoud gekeken in mijn ogen.
Je vertelde dat je van me hield,
Terwijl dat een leugen was,
Mijn hart is nu geen vuur, nu is het as.

De pijn van een gebroken hart,
Mijn leven valt in elkaar.
De pijn van de waarheid,
Een leegte waarin ik nu staar.

Mijn leven op leugens gebouwd,
Mijn illusie als een fundament.
En nu onderuit gehaald,
Heb ik je ooit wel echt gekend.
Wist ik wel wie je bent?

De pijn van mijn tranen,
Even zonder woorden staan.
De pijn van een gebroken hart,
Over wat je hebt gedaan.

De pijn van mijn gebroken hart.
Mijn hand neemt laatste tranen mee.
Langs rivier, stroom en beek,
Tot uiteindelijk de zee.

Waarom deze leugens?
Waarom een leven als hoer?
Hoe je mij hebt behandeld,
En hebt gehandeld,
Vind je dat stoer?

Langzaam gaat doordringen,
Wat er is gebeurt.
En ook komt het besef,
Van plaats en tijd weer terug.

Dromen maken plaats voor tranen,
Het stukbijten van een lip.
Zacht langs je armen strijken,
En een vervreemde starre blik.

De pijn van liefde,
Een ziekte genaamd jaloezie.
De pijn van waarheid,
Die ik nu uiteindelijk zie.

Kon je nu maar terugpraten,
Nee, je bent er niet meer.
Verdwenen, misschien onder de aarde,
Ik weet het even niet meer.

Werd de stilte maar verbroken,
Door het gekwetter van een zwaan.
Kon ik maar tegen je schreeuwen,
En je dan voorgoed laten gaan.

Pak nu maar al je koffers,
En vlucht! Vlucht naar hem.
Ik zie de leugens in je ogen,
Hoor het trillen van je stem.
En ik wil het naar je schreeuwen,
Ik wil huilen van verdriet.
Ik wil slaan en het ook verdrinken,
Ik wil dat je het ziet.
Ik wil weten dat je je herinnert,
Wat is gebeurd en is gedaan.
Nee, je laat me zo staan.
Laat me zo staan.

Ik zou het je willen zeggen,
Schreeuwen en slaan.
Ik wil je in mijn armen,
En je nooit meer laten gaan.
Ik wil je kussen en ook strelen,
Tot voorbij het midden van de nacht.
Dat ik ooit zoiets zou voelen,
Had ik zelf nooit gedacht.

De pijn van liefde,
Een ziekte genaamd jaloezie.
De pijn van waarheid,
Die ik nu uiteindelijk zie.
Plaats reactie

Terug naar “De Gedichtenbundel”