Nu ben ik weer totally in the mood om verder te schrijven....
_____________________________________________________________________________________________________
Stilletjes zat Moira uit het raam te staren. Haar blik was op de verte gericht, maar op niets in het bijzonder.
Connor wist niet goed wat hij ervan denken moest. Toen hij s' middags thuis was gekomen bleek zijn vrouw weg te zijn, maar zelfs Ylena wist niet waarheen.
Hij wist niet wat er aan de hand was met zijn echtgenote. Er gingen dingen door haar heen, zover was voor hem wel duidelijk. Toch leek ze het niet met hem te willen delen. Dat verontrustte hem, aangezien ze altijd alles gedeeld hadden. Ze had hem nog nooit buiten gesluiten en sinds hun aankomst hier leek ze niets anders te doen.
Hij voelde zich een vreemdeling, een buitenstaander in haar wereld. Dat was een verwarrend iets, voornamelijk omdat hij dat nooit eerder gevoeld had.
Hoe was hij geschrokken, toen ze met een bleek gezicht naar binnen gekomen was. Hij had haar gevraagd wat er aan de hand was, maar ze had heftig gereageerd dat alles goed was.
Dat er niets was om zich ongerust over te maken. Toch hadden alle bewijzen in haar gezicht betuigd van iets heel anders.
'Moira...?' voorzichtig ging hij naast haar op het bedrand zitten.
Heel even waren haar ogen op hem gericht om vervolgens weer af te dwalen naar het raam. Contact maken leek niet mogelijk.
Opnieuw probeerde hij het weer. 'Moira? Is er echt niets?'
Weer draaide ze haar hoofd naar hem om. 'Nee, er is echt niets. Ik ben gewoon een beetje moe. Dat is alles.'
Ze probeerde hem te overtuigen met de glimlach die hij zo goed van haar kende. De glimlach waarmee ze hem altijd met van alles probeerde te overtuigen. De glimlach die ze ook zo vaak had gebruikt in Ierland om te verbloemen dat ze zich ziek voelde van de honger. De glimlach waarmee ze zijn vragen probeerde af te wimpelen. Alleen nu had het geen effect meer. Hij kende haar nu te goed. Ze waren niet langer meer het pasgetrouwde stelletje dat elkaar nog moest leren kennen.
Dat elkaars gebruiken nog niet kende. Die nog aan elkaar wennen moesten.
'Probeer me niet af te wimpelen,' reageerde hij bars. 'Ik weet dat er iets gaande is, maar dat je het niet met me wilt delen.'
Met grote ogen keek ze hem aan. 'Ga nu geen ruzie zoeken, alsjeblieft. Ik ben moe en voel niet de behoefte voor een woordenstrijd!'
'Ik zoek geen ruzie. Alleen maar contact met mijn vrouw, althans die het nog steeds schijnt te zijn op papier.'
'Connor, ik ben je vrouw! Ylena ligt te slapen, doe nu eens zachtjes,' haar woorden klonken boos, maar waren slechts niets meer dan een fluistering in het schemerlicht van de donkere kamer.
'Zo voelt het anders niet,' reageerde hij nog steeds boos, maar met een gedempte stem. 'We hebben nooit meer echte gesprekken, we zijn nog nauwelijks intiem.'
'Hoe wil je intiem zijn? We hebben totaal geen privacy hier. Ylena ligt hier ook, weet je nog,' snauwde ze terug. 'Hoe denk je dat ik me voel?'
'Is Ylena echt de reden? Want dat lijkt me een ongegronde smoes! 'S avonds draait ze ook vaak diensten, dan hebben we alle tijd voor ons tweeën.'
'Sorry Connor, als je mannelijke eer is aangetast, maar ik ben s'avonds ook vaak geradbraakt.'
'Kom je nu weer met die smoes,' boos draaide hij zich van haar weg.
Moira voelde de vering van het bed, toen hij zich boos op het bed liet ploffen om haar zijn rug toe te keren. Ze kon hem niet vertellen van Mikey en zijn oneerbare voorstel. Connor had tot nu toe immers al het vertrouwen in de man die hun van onderdak en werk had voorzien. Voornamelijk ook, omdat Mikey hem had voorgesteld aan collega predikanten.
Wat moest ze zeggen? Dat ze wilde dat hij al het contact met de man verbrak, omdat ze hem vanaf het begin af aan al niet vertrouwde. Omdat ze zich niet op haar gemak voelde bij zijn blikken die dwars door haar kleding heen te leken brandden?
Zachtjes en voorzichtig reikte ze met haar hand naar zijn been. 'Toe Connor, doe niet zo.'
Ze wilde geen ruzie. Ze wilde alleen maar hun leven terug. Hun leven die bol had gestaan van de toekomst dromen die ze samen deelden. Hun leven die ze met zijn tweeën hadden geleid, zonder een kamer te hoeven delen met een ander persoon.
Ze wilde alleen maar terug naar de periode waarin ze soms gesprekken hadden gevoerd tot in het holst van de nacht en waarin ze elkaars beste vrienden waren.
Boos sloeg hij haar hand weg. Tranen brandde in haar ogen, maar snel slikte ze deze weer in.
Ze wilde hem niet laten zien hoezeer zijn behandeling haar kwetste. Dat het haar pijn deed dat hij haar niet leek te vertrouwen en dat ze zich minderwaardig voelde door zijn harde woorden.
Zo voorzichtig mogelijk kroop ze naast hem in het bed. 'Connor, alsjeblieft.'
'Nee! Ik ben het zat om als een kamergenoot, een vreemdeling behandeld te worden.'
'Dat slaat nergens op,' verzuchtte ze.
'O is dat zo Moira,' ze voelde hoe hij zich weer naar haar toe draaide. 'De mensen hier willen al niets van me te maken hebben. Ik ben Iers en een dominee. Een parasiet in de ogen van velen, want hoe kan een Ier protestants zijn! Denk je niet dat het energie van me vreet om nog steeds nergens te mogen preken? En dan kom ik thuis en blijkt mijn eigen vrouw me ook nog eens buiten te sluiten! Ze is ergens naartoe, maar niemand weet waarheen. Vervolgens komt ze binnengestapt, is ze zo wit als een laken en beaamt dat alles goed is, maar ze wil nog steeds niet zeggen waar ze nou naartoe is geweest. Voor de rest van de avond is ze stil en lijken haar gedachten ergens anders te zijn....'
Snel drukte ze hem een kus op zijn mond om hem te laten stoppen met praten. Voor ze het wist lagen zijn armen om haar heen.
Ze had dit zo gemist. Ze had zijn liefde, de liefde tussen man en vrouw zo gemist.
'Ik hou van je Connor,' fluisterde ze tegen zijn lippen.
Hij gromde iets onverstaanbaars, voordat hij de kus verdiepte naar een plek waar al haar gedachten in rook opgingen.
Buiten klonk het lawaai van mensen die weer wakker waren. Voorzichtig opende Moira haar ogen, proberend ze te laten wennen aan het felle daglicht.
'Goedemorgen,' klonk het opgewekt.
Ze lag met haar hoofd op Connor's borstkas en zijn arm lag beschermend om haar heen. 'Hoe laat is het?'
'Te laat,' bromde hij.
'Waarom heb je me niet gewekt?'
'Dat wilde ik niet. Je lag zo lekker te slapen en ik heb genoten van het aanblik dat je me schonk,' zachtjes drukte hij haar een kus op haar hoofd.
'Maar...moest jij dan niet weg?'
'Mmm, ik had niet echt iets afgesproken dus ik heb besloten de dag door te brengen met mijn vrouw,' hij duwde haar van zich af, voordat hij haar nek begon te kussen.
Eventjes giechelde ze. 'Connor, en Ylena dan?'
'Maak je niet druk, die is allang weg...'
Stilletjes liet ze zich weer meeslepen naar de plaats die alleen voor hun tweeën bestemd was.
